Om kwart over acht vertrokken we met een heel konvooi richting de Dumpsite voor de viering van het Paasfeest van de kinderen van de Birthright Foundation School. Het feest was overigens niet op de Dumpsite zelf maar in het huis van Miriam, de Filipijnse die het project heeft opgezet. Ze woont daar zelf niet meer maar de lerares van de school woont er nu met een groep van een stuk of vijftien van haar leerlingen.
De rit er naar toe was voor mij al een belevenis want we gingen niet over de grote weg maar via een binnendoor route de heuvels in en die voerde door een gebied waar ik nog niet eerder was geweest. Om een uur of tien waren we ter plekke waar zo’n honderdtwintig kinderen al zaten te wachten, al vanaf acht uur in de ochtend hoorden we. Het feest was naast het huis in de tuin waar een soort van feesttent was opgezet, de rest van de schaduw kwam van een grote boom. Het was er bloedheet maar dat mocht de pret niet drukken.
Er werd gezongen en er werden dansjes opgevoerd, waarna de kinderen eerst te eten en te drinken kregen. Na het eten werden de eieren van Riet uitgedeeld die mochten worden beschilderd. Overbodig te zeggen dat er al snel rondliepen met gezichten als indianen, en grappig genoeg waren het niet de kleintjes maar de groteren die daar ontzettend veel lol mee hadden. Na het toetje van vers fruit waren er nog een paar spelletjes en toen zat ons bezoek er al weer op.
Het is bijna onmogelijk te vertellen hoe zo’n feestje er aan toe gaat en daarom ga ik zo snel mogelijk de foto’s die ik heb gemaakt online zetten.
Maar omdat de Maleise strijdkrachten terugsloegen en het tenslotte om Filipijnse burgers gaat is de claim op het gebied plotseling weer actueel. Er is al het nodige bloed gevloeid op Sabah en een oplossing is nog niet meteen in zicht omdat Maleisië uiteraard niet van plan is het gebied zomaar af te staan.
Het is vandaag vrijdag en dat betekent het wekelijkse bezoek aan de dumpsite school. Riet zit zich daar al weken op te verheugen want ze is er nu al een tijdje niet meer geweest en ze was dus heel nieuwsgierig naar „haar kindertjes”. In de afgelopen weken was de school ook grondig opgeknapt door de vader van een van de vrouwen die toevallig aannemer is en die ervoor heeft gezorgd dat er verf beschikbaar werd gesteld op de boel van een nieuw kleurtje te laten voorzien.
Dat ik uiteindelijk (en waarschijnlijk als een van de laatsten) toch overstag ben gegaan heeft te maken met het feit dat ik mijn werk email ook gebruik voor sommige privé zaken hier op de Filipijnen. Bankzaken en alle reizen regel ik tegenwoordig via mijn werk email en dat alles heeft eigenlijk maar één reden, we hebben hier geen printer. Die hebben we vinden we niet echt nodig omdat we heel weinig printen, en door mijn werk email adres te gebruiken kan ik het weinige dat we printen gemakkelijk op mijn werk doen. En ook om geen belangrijke privé email te missen die via mijn werk email adres binnen komt heb ik dus nu wat bij Shell „Push Email” heet, oftewel mail die doorgestuurd wordt naar je privé apparaat.
Rond de Village zijn een aantal stopplaatsen voor publieke Jeepney’s en het meeste personeel gaat vandaar wandelend naar hun werk. Voor sommigen is dat nog een flinke tippel want de ene kant van de Village naar de andere kant is een paar kilometer.
