Ons vaste bier hier is oorspronkelijk van Spaanse makelij maar het wordt tegenwoordig gewoon hier op de Filipijnen gebrouwen bij de brouwerij die net als de Spaanse ”San Miguel” heet. Er worden daar diverse soorten bier gebrouwen maar veruit de populairste zijn de ”Light” en de ”Pale Pilsen”. Het verschil tussen de twee is dat de laatste eigenlijk hetzelfde is als bijvoorbeeld de gewone Heineken, de Light is een versie die veel minder calorieën bevat en vandaar dus de naam. Als je bier besteld dan vraag je nooit om een San Miguel maar om een ”San Mig”. We hebben eigenlijk nog nooit de naam voluit horen gebruiken en het is op den duur ook zelfs gewoon de officiële naam op het blikje en de fles geworden zoals je op de foto kunt zien.

De meest gebruikelijke verpakking is het blikje. Alle supermarkten hebben de treetjes met blikjes maar kratten met flessen kom je vrijwel nergens tegen, behalve in de horeca waar de kans op een flesje groter is dan op een blikje. Ik en velen met mij vinden een flesje veel lekkerder drinken dan een blikje maar dat is dus een probleem. Het is een keer gelukt om een krat te kopen in een supermarkt die ze toevallig had staan maar dat was ook meteen de laatste keer.

Een ander probleem was om de krat kwijt te raken want hoewel er op staat dat het eigendom is van de San Miguel Brouwerij kun je ze vrijwel nergens inleveren, zelfs niet bij de supermarkt waar we de krat hadden gekocht. Wat doe je dan normaal gesproken met een lege krat hebben we wel eens aan vrienden gevraagd, en het antwoord was simpel: bij de vuilnis zetten.

Dat vonden we wat overdreven en ook zonde, maar daarom staat er dus wel al zowat een jaar een lege krat San Mig in een hoek van de bijkeuken…

Totdat we met de Kerst bij mijn collega Nathan waren die wel bier in flesjes had. Hij vertelde waar winkeltjes zijn waar je niet alleen volle kratten kunt kopen maar waar je ook je lege kratten kunt inwisselen. Omdat we nog door een voorraad blikjes heen moesten (thuis drinken we niet zoveel bier) duurde het een tijdje voordat we serieus op zoek gingen maar vandaag is het Riet gelukt. Ze heeft een winkeltje gevonden en meteen twee kratten met flesjes aangeschaft. De lege krat is nog niet ingeleverd want daarmee was wel een klein probleem, je kunt je lege kratten alleen omruilen voor volle als je de bonnetjes van de vorige keer bewaard.

En het bewaren van bonnetjes is nu juist iets wat Riet nooit zo goed af gaat, maar de oplossing diende zich ter plekke meteen aan want Lito bood aan om de bonnetjes te bewaren. We hoeven dan alleen maar aan te geven dat we bier nodig hebben en dan gaat hij de lege kratten omwisselen voor volle. Is het handig of niet, zo’n chauffeur…

Gistermiddag en vanmorgen heb ik cursus gegeven op de Yard, en klokslag twaalf uur stond de shuttlebus al weer klaar om me terug te brengen naar Alabang. Het lijkt misschien een beetje raar om midden op de dag al te vertrekken, maar dat heeft twee redenen. Allereerst probeert de shuttle zo de spits in Manila te vermijden, wat ook de reden is dat de shuttle op de heenweg al vertrekt om zes uur in de ochtend, en de tweede reden is dat dezelfde chauffeur terugrijdt die ook de ochtendrit heeft gedaan en er moet rekening worden gehouden met het maximale aantal rijuren. Dat laatste is overigens niet bij de wet geregeld hier maar dat zijn de Shell regels.

Door het vertrektijdstip liep ik op kantoor wel de lunch mis en die is normaal gesproken niet te versmaden. Omdat de Yard tamelijk afgelegen ligt is het niet echt mogelijk voor iedereen om tussen de middag ergens te gaan lunchen en er wordt dus door een cateringbedrijf een lunch verzorgd.

Iedereen krijgt dus tussen de middag een lunchbox en de inhoud is over het algemeen goed te nassen. Nou zul je zeggen, ”Kan iedereen niet gewoon zijn eigen kuchie meenemen voor tussen de middag?”. Ja, inderdaad, mijn vader kwam uit Rotterdam en nee, dat kan niet, iedereen gaat uit lunchen tussen de middag.

Eenmaal thuis had ik dus best honger, en Riet ging gauw de aardappels opzetten. Hoe die zouden uitpakken was verrassing één was dat de schil van de aardappels roze was, en de tweede verrassing was het vlees want dat was ”Kip Kiev”. Geen inheems gerecht overigens maar gekocht omdat Riet het er goed uit vond zien.

Laat ik het kort houden: de aardappels waren prima, de ”Kip Kiev” was niet te hachelen…

Het was in Kuala Lumpur al geen enkel probleem om uit eten te gaan en dat is hier in Manila al niet anders. Eten zit hier in Zuid-Oost Azië in de cultuur en op de Filipijnen is het zelfs gebruikelijk om vijf keer per dag te eten: ontbijt, lunch en diner met er tussendoor een snack. En wat ze hier onder een snack verstaan beschouwen wij in Nederland gewoon als warm eten. Ik heb het overigens wel over de beter gesitueerden want een groot deel van de bevolking is al blij als ze één maaltijd per dag hebben…

Het Alabang Town Center is gelegen in wat hier doorgaat voor een ”rijke buurt” en het puilt dus letterlijk uit van de restaurants, en er komen er nog steeds bij. Zelfs sinds wij hier zijn komen wonen, nu veertien maanden geleden, zijn er tientallen nieuwe restaurants geopend en ik overdrijf echt niet. En er is ruime keus want er zijn onder andere Japanse, Australische, Koreaanse, Italiaanse, Persische, Spaanse en zelfs Duitse restaurants. Jawel, ook af en toe een Filipijns restaurant maar dat zijn er niet eens zo veel want de Filipijnse keuken is hier in deze regio een van de minste (zeg eigenlijk maar gerust de minste).

Wat wij ons regelmatig afvragen is hoe al die restaurants kunnen bestaan. Riet en ik kijken tegenwoordig bij ieder restaurant waar we langs lopen naar binnen om te zien hoeveel mensen er binnen zitten, en aan de hand daarvan schatten we dan in hoe lang het restaurant het gaat uithouden. Het was voor ons dan ook geen verrassing dat twee weken geleden het Vietnamese restaurant plotseling gesloten was. Een maandje of wat geleden was het Griekse restaurant al gesneuveld, al heb ik gehoord dat dat ging verkassen omdat het helemaal uit de loop zat. Dat laatste klopt overigens wel want het Mexicaanse restaurant wat naast de Griek zat is nu ook dicht.

Het kan niet anders of door de enorme concurrentie gaan er in de toekomst nog wel meer restaurants sneuvelen. Ik bedoel, we hebben in en rond het ATC nu vier Starbucksen, een Bo’s Coffee Corner en een Coffee Bean, wat heeft het dan in vredesnaam voor nut om in een uithoek nog een nieuwe koffietent van een onbekend merk te gaan openen? En ik heb al eens eerder opgemerkt dat Filipino’s de deur plat lopen als een restaurant net open is maar ze verhuizen net zo makkelijk naar het volgende nieuwe restaurant. Dat is goed te merken aan bijvoorbeeld de Chinees P.F. Chang waar je de eerste weken moest reserveren, en als je nu komt is soms de hele bovenverdieping dicht en kun je beneden ruim zitten.

Het enige wat het zonder uitzondering goed doet zijn de franchise restaurants, en dat zijn niet alleen de McDonaldsen en de Burger Kings, maar ook bij ons minder of helemaal niet bekende ketens als Chilly’s, Tony Roma en California Kitchen. En wat ons betreft, als Outback maar open blijft maakt het ons verder niet zo veel uit…

Het was eindelijk weer zover, ze kon er nauwelijks op wachten, Riet ging met de ALIG vrouwen voor het eerst in bijna twee maanden weer naar de school op de Dumpsite. Ze had het er de hele week al over dat ze eindelijk ”haar” kindertjes weer ging zien, en ze had er zelfs haar sportschema voor aangepast…

En het was weer als vanouds. De kinderen werden in bad gedaan en er werd eten uitgedeeld, waarbij er deze keer een speciale traktatie was. Omdat er nog wat geld over was hadden de vrouwen kippenpootjes gekocht voor de kinderen. Dat lijkt niet zoveel maar je moet je voorstellen dat deze kinderen vrijwel nooit een stukje vlees zien anders dan de flintertjes die er door hun rijst heen zitten, als die er al in zitten. Het werd dus voor de kinderen weer een klein feestje, en voor Riet is het goeie nieuws dat de vrouwen besloten hebben om voortaan iedere vrijdag te gaan.

Op de foto zie je de jongens in de rij, wachten tot ze aan de beurt zijn voor een bad.

Vanavond gingen we gewoontegetrouw weer naar de Union Jack Tavern waar het weliswaar erg rustig was, maar er zat wel een Australische collega van mij die in dezelfde tijd als wij op Sakhalin had gezeten. Zo blijkt maar weer eens hoe klein de wereld soms is, en het werd een gezellig avondje herinneringen ophalen.

Wat vergaderingen en andere bijeenkomsten betreft ben ik inmiddels wel gewend dat alle fatsoensnormen die mij ooit zijn bijgebracht behoorlijk zijn vervaagd de afgelopen jaren. Ook in Nederland is het de laatste jaren de gewoonste zaak van de wereld dat mensen hun heilige mobieltjes niet alleen aan laten staan maar ook nog eens op vol volume. Sprekers worden regelmatig onderbroken door de meest afgrijselijke ringtones, waarna de eigenaar van het apparaat uiteraard gelijk opstaat en de zaal of kamer uitloopt met de mededeling ”Sorry, hoor, maar deze moet ik even nemen”.

Ik behoor zo’n beetje tot de allerlaatsten die dat ronduit onbeschoft vinden maar het is lang niet mijn enige bron van ergernis. In Korea heb ik meegemaakt dat gedurende vergaderingen een deel van het gezelschap luid snurkend achterover hangt in hun stoel en niemand die daarvan opkijkt. Dat heeft overigens wel een functie heb ik ontdekt, want het gaat dan over zaken waar die snurkers niet direct belang bij hebben. Komt er iets wat ze wel interessant vinden dan worden ze meteen wakker en zijn ze vol aandacht; nadeel is weer wel dat een andere groep dan spontaan in de slaapstand gaat.

Maar zo erg als hier op de Filipijnen heb ik het nog nooit meegemaakt. Allereerst is een aanvangstijdstip hier geen vast gegeven maar een richtlijn, wat inhoudt dat mensen soms een half uur na aanvang nog rustig binnen komen zetten en aanschuiven zonder een woord van verontschuldiging. Ook wordt een afgaande telefoon hier al tijdens het opstaan ingeschakeld zodat je terwijl de persoon in kwestie naar de deur loopt een deel van de luidkeelse conversatie nog kunt meemaken. Ook zonder dat een van hun telefoons is afgegaan (ze hebben er vrijwel altijd meer dan een) staan mensen voortdurend op en lopen zonder dat duidelijk is wat er aan de hand is de kamer of zaal uit. Dat is overigens een doorlopend proces zodat je af en toe de indruk hebt dat er een stoelendans aan de gang is.

Maar het ergst van alles is dat ze hun bek niet kunnen houden. Terwijl er iemand aan het woord is worden er onder de aanwezigen in verschillende groepjes gesprekken gevoerd; daarbij wordt niet op fluistertoon gesproken, hooguit wordt het volume enigszins gedempt. Voor mij is dat niet alleen een bron van ergernis tijdens vergaderingen, zoals die van vandaag die ook nog eens de hele dag duurde, maar het is ook de belangrijkste reden waarom ik hier nog nooit naar de bioscoop ben geweest. Ik ben daar van diverse kanten al voor gewaarschuwd dat het daar niet anders is.

Iedereen die mij kent weet dat ik een enorme filmliefhebber ben, maar films kijk ik tegenwoordig toch maar thuis. De enigen die daar hun bek niet kunnen houden zijn onze katten en dat is snel op te lossen door hun bak vol met kattenbrokken te storten …

En het geschiede in die dagen dat de regering van het Filipijnse eilandenrijk besloot om alle buitenlanders te gaan tellen zodat ze precies wisten hoeveel Aliens er in hun rijk verbleven.

Klinkt bekend? Nou, geloof het of niet maar het is precies wat er hier gaat gebeuren. Alle buitenlanders moeten zich opnieuw laten registreren en daarvoor moeten we ons paspoort en onze ACR kaart (zeg maar onze verblijfsvergunning) tijdelijk inleveren. Gelukkig wordt dit alles voor ons gedaan, alleen moeten we daarvoor wel een machtiging tekenen die een of andere notaris het recht geeft om alles namens ons af te handelen.

De bureaucratie hier kennende zijn we maar al te graag bereid zo’n machtiging te tekenen maar ik heb vandaag toch voor alle zekerheid maar even naar het bureau gebeld wat de hele afhandeling voor ons verzorgt. Ik wilde namelijk even weten hoe lang dat hele verhaal gaat duren, want over twee weken vertrekt Riet naar Nederland en dan is een paspoort toch wel heel erg handig. Er werd me bezworen dat als ik morgen alle getekende papieren inlever Riet haar paspoort uiterlijk de 5e februari weer terug heeft. Ik hou mijn adem nog maar even niet in…

Overigens het eerste wat ik vandaag gedaan heb toen ik op kantoor was aangekomen was het bellen van de service dienst in verband met de elektriciteitsproblemen aan de voorkant van ons huis. Ze kwamen zowaar nog voor de middag en volgens Riet deden ze precies hetzelfde als wat wij ook al verscheidene keren hadden gedaan: het heen en weer halen van de schakelaar in de stoppenkast. Maar wat denk je, bij hen loste dat het probleem wel op, alles deed het meteen weer! Leg het mij maar uit…

Onze beide katten zijn nogal speels. Het gebeurt heel vaak dat we ze de tuin in gooien omdat ze elkaar binnen als dollen achterna rennen, of zoals Riet dat noemt ”gekkenhuisje aan het spelen zijn”. Om die speelsheid een beetje in goeie banen te leiden ligt het huis vol met speeltjes voor ze, en die vinden we soms op de gekste plaatsen terug. Er is echter een speeltje waar ze helemaal wild van zijn en dat zijn tampons…

Hoe die twee halve garen daar achter gekomen zijn weten we niet maar we weten wel dat als Riet ergens een tas laat liggen de kleine Monster er meteen induikt om te kijken of ze er een tampon in kan vinden. Die wordt al spelende van de plastic verpakking ontdaan en vervolgens omgetoverd in een pluizige bol met een draadje.

Tampons zijn hier vrijwel niet te krijgen; de aanwezige voorraad is geïmporteerd uit Nederland, dus je zou zeggen dat Riet er wel zuinig op moet zijn, wetende dat de katten ze hoe dan ook te pakken krijgen als ze niet goed worden opgeborgen. Maar nee hoor, de tampons gaan nog steeds los in de tas en de doosjes staan in de badkamer gewoon in de vensterbank.

Geen enkel probleem voor de dames want ze hebben tegenwoordig zelfs door in de gaten in welke doosjes ze zitten. Hoe hoog Riet de doosjes ook neerzet, ze krijgen ze te pakken, en als ze al opgeborgen worden moet het kastje goed afgesloten zijn want op de een of andere manier krijgen ze de kastdeurtjes open.

Onze badkamers zijn sowieso al heel interessante plekken want behalve dat daar de kans op het vinden van tampons het grootst is hangt er ook nog eens toiletpapier, en daar kun je ook hele leuke dingen mee doen.

Zoals Riet gisteren ontdekte toen ze weer eens vergeten was om de deur van een van de badkamers achter zich dicht te doen…

Op 13 mei van dit jaar zijn er verkiezingen op de Filipijnen en de voorbereidingen daarvoor zijn al in volle gang. Dat is merkbaar aan het charme offensief wat alle zittende kandidaten hebben geopend, maar ook aan allerlei andere voorbereidingen.

Een van de dingen waar we vandaag een uitgebreide waarschuwing voor ontvingen zijn de zogenaamde road blocks. Tijdens de verkiezingen is het dragen van wapens in het openbaar namelijk verboden (normaal mag dat blijkbaar wel, al heb ik er persoonlijk nog nooit wat van gemerkt) en de politie ziet daar in de aanloop naar de verkiezingen streng op toe.

De reden voor het verbod is simpel: in het verleden kwam het behoorlijk veel voor dat mensen door gewapende aanhangers van een bepaalde kandidaat geïntimideerd werden om toch vooral maar op die bepaalde kandidaat te gaan stemmen. Buitenlanders hadden daar eigenlijk weinig last van want die mogen toch niet stemmen.

Er was echter nog een neveneffect, en dat werd gek genoeg veroorzaakt door de road blocks, oftewel de wegversperringen, van de politie. De politie mag je tijdens de periode voor de verkiezingen aanhouden voor controle op het dragen van een wapen, maar ze mogen je niet fouilleren.

Eigenlijk maar er alleen een visuele controle plaatsvinden en ze mogen natuurlijk je papieren controleren. Alleen zijn de blokkades niet altijd politie maar van figuren die zich voordoen als politie en je vervolgens onder bedreiging van een wapen van je bezittingen ontdoen. Het is hier heel erg moeilijk te onderscheiden of iemand nou echt van de politie is of niet. Het feit dat iemand iets draagt wat op een uniform lijkt of alleen een T-shirt draagt met het woord ”Pulis” er op zegt namelijk helemaal niks.

Vandaag kregen we een email ter waarschuwing van dit soort neveneffecten van de verkiezingsperiode, met daarbij een kaart waarop staat aangegeven wat de risico gebieden zijn. De rode gebieden geven aan waar de probleemgebieden zijn en dat blijken toch vooral meer afgelegen gebieden te zijn. Rond Manila valt het sowieso erg mee wat natuurlijk te maken heeft met het feit dat hier de meeste politie is en de meeste particuliere bewaking. Gewoon wegblijven uit de aangegeven gebieden is dan ook de boodschap, en tegen de Nederlandse natuur van ”Dat maak ik zelf wel uit!” in gaan wij die boodschap ter harte nemen…

De dag begon vandaag niet echt lekker. Het had de hele nacht flink geregend en het was vanmorgen nog steeds een beetje sombertjes. Op mijn werk aangekomen haalde ik eerst koffie en daarna plugde ik mijn mobiele telefoons aan de oplader. Mijn werktelefoon laadde niet meteen lekker op dus rommelde ik wat aan de draden en jawel hoor, ik pleur mijn koffie om over mijn bureau. Laptop nat, toetsenbord nat, hele bureau nat en uiteraard ook mijn broek nat. Ook goedemorgen!

Vorig jaar heb ik al eens geschreven over problemen met de Expat Mail, de mail service die Shell organiseert voor landen met laten we zeggen een matig functionerend postsysteem. Wij maken daar ook gebruik van door onze post naar het postbusnummer van de Expat Mail in Den Haag te laten sturen, en het meeste komt dan via DHL keurig aan. Het enige wat niet keurig aankomt is de LINDA van Riet, die komt zo ongeveer om de twee maanden in plaats van iedere maand en we missen dus iedere keer een nummer. Dat is niet alleen vervelend maar het kost ook nog eens aardig wat geld want zo goedkoop is die De Mol niet.

Ik heb al eens geprobeerd uit te zoeken wat er nou precies gebeurt in die postkamer in Den Haag, en ik ben er van overtuigd geraakt dat die tijdschriften daar gewoon achterover gedrukt worden. Waarom zou anders alle andere post wel gewoon aankomen en juist die bladen niet? Bovendien hebben ze zich daar al eens een keer versproken over wat er klaar lag en wat vervolgens niet aan is gekomen. Ook vandaag kreeg ik weer een zending met weliswaar een LINDA maar niet het verwachte Kerstnummer dat dus weer eens ”zoek” is geraakt.

Ik heb maar weer werk van gemaakt door het aan te kaarten bij Personeelszaken maar ik heb nu ook eens bij mijn Nederlandse collega’s rondgevraagd of die ook problemen hadden. Ik had mijn vinger amper van de verzendknop van de email of een van mijn collegaatjes stond al naast mijn bureau om te vertellen dat zij precies hetzelfde had meegemaakt. Zij was dus op dezelfde manier met een kluitje in het riet gestuurd door de postkamer (wat of ze wel dacht, dat ze die bladen soms achterover drukten?) en ook zij had op al haar klachten bij andere instanties geen reactie gehad.

We hebben gezamenlijk besloten het maar eens wereldkundig te gaan maken via ”Outpost”, de wereldwijde vereniging van Shell Expats, en we gaan weer een klacht indienen. Maar belangrijker, we gaan nokken met het laten versturen van tijdschriften via Expat Mail. Jammer maar helaas, en met dank aan onze fijne landgenoten in de postkamer in Den Haag…

We volgen via het Internet het nieuws uit Nederland maar we volgen uiteraard ook het Filipijnse nieuws. Voor mij is dat makkelijk want er hangen altijd kranten op kantoor voor iedereen ter inzage en mijn naaste collega brengt altijd ’s morgens een krant mee. Het wordt ons buitenlanders bovendien ook nog eens makkelijk gemaakt want de meeste kranten zijn in het Engels.

Vandaag werd het nieuws beheerst door de terugkeer van 39 Filipino’s die betrokken waren geweest bij het gijzelingsdrama in Algerije. Er werken heel veel Filipino’s in het buitenland en zeker ook in de olie en gas industrie dus het was al gauw na het bekend worden van de gijzeling niet de vraag of maar hoeveel Filipino’s erbij betrokken waren. Dat waren er in totaal 52 en een groot deel daarvan is dus vandaag in Manila aangekomen. Alle Filipijnse gegijzelden zijn overigens ongedeerd gebleven.

Een ander nieuwtje was dat er eindelijk een verbinding gaat komen die de zuidelijke snelweg met die in het noorden moet gaan verbinden. Nu moet je om van de een bij de ander te komen nog dwars door de stad en dat veroorzaakt iedere dag weer een verkeerschaos. Wij hebben daar bijvoorbeeld last van als we van hier naar de scheepswerf in Subic moeten. Er komt dus nu een oplossing voor het probleem al betwijfel ik of wij er van kunnen gaan profiteren want de weg zal in 2016 pas klaar zijn en aangezien dit de Filipijnen zijn is dat ongetwijfeld een zeer optimistisch jaartal.

Een laatste berichtje was nogal komisch, er wordt tenminste heel wat over af gegniffeld in de media. Een Amerikaans oorlogsschip wat op een van de scheepswerven van Subic was geweest voor onderhoud is op de terugweg aan de grond gelopen bij het in het zuid-westen gelegen eiland Palawan. De oorzaak: een verkeerde kaart! Misschien is een Tom-Tom een ideetje voor de Amerikaanse Marine?

Nu het nieuwe jaar begonnen is zijn we al voorzichtig aan de slag gegaan met het maken van plannen. Het eerste plan is al geregeld, Riet heeft een paar weekjes Nederland geboekt in Februari en is dus met haar vader’s verjaardag in Rijnsburg. In de maand maart krijgen we weer bezoek en dat vereist ook wat planning, ook daar zijn we alvast maar mee begonnen.

Maar het belangrijkste zijn toch wel onze vakantieplannen voor dit jaar. We willen weer eens ”echt” op vakantie want dat is er sinds we naar het Verre Oosten zijn verhuisd bij in geschoten. Natuurlijk hebben we regelmatig een paar weken in Nederland doorgebracht maar familiebezoek en op je eigen bank voor je eigen televisie hangen is nou niet bepaald wat je vakantie noemt. Niet dat het ongezellig is maar je krijgt er toch niet het echte vakantiegevoel van. We zijn weliswaar regelmatig weekendjes weg geweest maar dat is te kort om het echt vakantie te noemen, dat is meer ”er even uit zijn”.

Dit jaar willen we dat gaan veranderen en we zijn al een beetje aan het rondkijken wat we willen gaan doen. We hebben al de nodige ideeën gehad maar nog niet echt concreets, dacht ik tenminste totdat Riet deze week weer begon over China. Dat staat eigenlijk al heel lang op ons lijstje, en we waren daar in 2010 ook beslist naar toe gegaan als onze verhuizing naar Kuala Lumpur daar niet tussen gekomen was. Eigenlijk hebben we dus gewoon ons plan van drie jaar terug weer opgerakeld, en dat kreeg vanavond een wel heel verrassende wending.

We waren namelijk zoals meestal op de vrijdagavond in de Union Jack Tavern en daar was weer eens ouderwets gezellig. De afgelopen weken was het er vanwege de vele vakanties erg rustig geweest maar vanavond was het weer gezellig druk. Mijn baas Mike had een berichtje rond gestuurd dat het weer eens tijd werd om de vrijdagavondborrel in ere te herstellen en daar hadden de nodige collega’s gehoor aan gegeven.

Ook Julia, de vrouw van Mike en een vriendin van Riet, was er en het gesprek kwam op onze vakantieplannen voor China. Julia was heel erg geïnteresseerd omdat ze zelf een Chinese is, en toen ze van onze plannen hoorde bood ze meteen aan om samen te gaan want ze vindt het heel erg leuk om mensen het echte China te laten zien in plaats van alleen maar het toeristische China. Het lijkt ons een fantastisch idee en de meiden gaan dan ook kijken of het haalbaar is. We moeten nog zien of we alles rond kunnen krijgen, maar het ziet er hoe dan ook naar uit dat onze volgende vakantiebestemming China gaat worden…

Riet moppert al zolang we hier wonen over de snelheid van het Internet. En eerlijk is eerlijk, als je uit Nederland komt dan ben je wat dat aan gaat behoorlijk verwend want Nederland heeft na Singapore het beste Internet ter wereld. Daar liggen inmiddels vrijwel overal glasvezelkabels, wat hoge Internet snelheden mogelijk maakt waar je hier alleen maar van kunt dromen. Nou ja, dat is niet helemaal waar want er wordt ook hier Internet aangeboden met snelheden tot 200 Mbps maar dan betaal je per maand een bedrag van omgerekend honderden Euro’s en dat is dus alleen voor de heel erg rijken.

Wij moeten ons behelpen met een totaalpakket, een combinatie van kabeltv en een 6 Mbps Internet verbinding, en dat laat af en toe qua snelheid toch wel wat te wensen over. Vooral op de drukke uren is het net zwemmen in stroop en Riet heeft daar flink last van want die wil graag Nederlandse televisieprogramma’s kijken via ”Programma Gemist”. Dat is vrijwel alleen mogelijk midden in de nacht tussen twaalf en vier uur en het gebeurt dan ook niet zelden dat Riet in bed stapt op een moment dat ik al bijna aanstalten maak om op te staan. Heel af en toe als ze geluk heeft kan ze ’s middags nog wel eens kijken maar vanaf de namiddag tot aan middernacht is het bijna altijd onbegonnen werk.

Er heeft zich nu een mogelijk oplossing voorgedaan in de vorm van een verhoging van onze verbindingssnelheid naar 12 Mbps . Dat kan voor een redelijk bedragen per maand en we hebben daarvoor een aanbieding gekregen om het veertien dagen uit te proberen. Vorige week heb ik de aanvraag de deur uit gedaan en gisteren kreeg ik bericht dat het zover was, we waren aangesloten op de snellere verbinding. We hoefden alleen maar even ons modem uit het stopcontact te halen en opnieuw aan te sluiten en het zou werken. Ik durf het al bijna niet meer te zeggen maar zoals alles in dit land was de werkelijkheid weer anders. Ik moest er gisteravond een half uur voor aan de telefoon hangen en daarna nog anderhalf uur geduld hebben, maar toen was het dan toch zover.

We gaan dus nu veertien dagen kijken of het inderdaad een verbetering is en als dat zo is of die zodanig is dat het de extra investering waard is. Wordt dus vervolgd.

O ja, en wat betreft die sneeuw in Nederland, dat laagje waar zelfs een Jack Russell nog steeds ruim bovenuit steekt is geen ”dikke laag sneeuw”. Wat op de foto staat, dát is een dikke laag sneeuw…

Iedereen liep vandaag steen en been te klagen. Het was koud (zeiden ze) en de algemene verwachting was dat iedereen morgen wel met een snotneus rond zou lopen, of erger want het was echt weer om ziek te worden. Goed, de opleving van het weer gisteren was van korte duur, het werd in de loop van de ochtend zwaar bewolkt met mist en veel regen. En de temperatuur, dat was helemaal schrikbarend, kwam amper boven de 26 (zesentwintig!) graden uit. Kortom, het was een barre dag vandaag en iedereen was er zowat sacherijnig van.

Wat merk je daar nou van als je binnen zit zou je zeggen, maar daar zat waarschijnlijk ook de kneep. Er zijn al twee weken problemen met de airconditioning op onze verdieping en die zorgt ook voor een zoals een van mijn collega’s opmerkte ”Siberisch” klimaat. Ik kon het niet helpen dat ik in de lach schoot want ik heb toevallig in Siberië gewoond en ik kan naar eer en geweten meedelen dat ze geen idee had waar ze over praat. Maar goed, ik had het ook behoorlijk koud en ik heb dan ook de hele dag een vest aangehad wat ik vorig jaar voor dergelijke kantooromstandigheden had gekocht.

De berichten uit Nederland lieten zien dat er een flinke koude periode in aantocht is met misschien sneeuw maar zeker met ijs, en daar krijg ik als rechtgeaarde Hollander nog steeds de kriebels van. Schaatsweer! En voor het eerst voel ik een steek van heimwee…

Vlak bij het vliegveld is een nieuw winkelcentrum geopend wat ”Resort World” heet. Riet en ik waren er eind november voor het eerst geweest voor een feest van mijn werk en het zag er dusdanig indrukwekkend uit dat we er wel eens een kijkje wilden nemen. Het deed ons die eerste avond een beetje denken aan het luxe winkelcentrum ”Pavilion” in Kuala Lumpur en aangezien we daar altijd graag rondhingen besloten we vandaag eens te gaan kijken in ”Resort World”.

Het viel een beetje tegen eerlijk gezegd. Het was veel kleiner dan de buitenkant deed vermoeden, wat hoofdzakelijk veroorzaakt werd door de centrale aanwezigheid van een gigantisch casino, en ook het aanbod in de winkels zelf was mager.

Wat wel positief opviel was de grote hoeveelheid erg goeie restaurants, dus als we er nog eens naar toe gaan dan zal dat eerder zijn om te gaan eten dan om er wat te gaan kopen. Er bleek ook ruime keus in koffieshops, maar we kozen voor mijn vaste cafeïne provider ”Coffee Bean” waar Riet zich aan een heuse stroopwafel waagde. Ongelofelijk genoeg heten ze hier ook echt stroopwafels, alleen is het niet echt Hollandse kwaliteit (deze was volgens Riet zo hard als beton).

Zoals inmiddels traditie aan het worden is op de zaterdagavond gingen we naar restaurant ”Outback”, en het eerste wat ons bij binnenkomst opviel was dat er vrijwel allemaal ander personeel rondliep. Dat hadden we al eens eerder gezien en dat vonden we toen ook al raar, ze zouden toch niet al het bedienend personeel in één keer op straat hebben gegooid?

Een weekje of wat later zagen we tot onze verbazing dat alle oude bekenden weer terug waren, en we vroegen aan de serveerster die ons bediende waar iedereen was geweest.

Ze antwoordde dat het op de Filipijnen in de horeca gebruikelijk is om al het personeel na een bepaald aantal maanden met een soort van onbetaald verlof te sturen. Ze worden dan ”ontslagen” maar als ze goed hebben gefunctioneerd mogen ze een paar weken later weer terugkomen. Op die manier voorkomt de werkgever dat er allerlei vaste lasten worden betaald die voor tijdelijk personeel niet hoeven te worden betaald. Hoogstwaarschijnlijk loopt dus vrijwel al het horeca personeel op de Filipijnen rond zonder betaald ziekenfonds en andere sociale voorzieningen.

Dat klinkt als erg onaantrekkelijk maar desondanks wordt er gevochten om baantjes in de horeca. En omdat deze baantjes zo gewild zijn slooft bedienend personeel zich altijd ook behoorlijk uit om het je naar de zin te maken, want ook hier geldt hoe beter de bediening hoe hoger de fooi. En het is die fooi die het voor het horeca personeel zo aantrekkelijk maakt, en met name in de ”rijkere” wijken van de stad zoals Alabang waar veel buitenlanders wonen. Voor ons is honderd pesos (nog geen twee Euro) na een avondje uit niet echt een sensationele fooi, maar voor het horeca personeel hier betekent het waarschijnlijk twintig of zelfs wel dertig procent bovenop hun dagloon…

Riet is deze week begonnen met sporten en meteen fanatiek ook want ze is nu al drie dagen op een rij geweest.

Dat fanatieke heeft wel voor een deel te maken met het feit dat ze een personal fitness trainster heeft die haar vertelt wat ze moet doen en de kantjes eraf lopen is dus niet mogelijk.

Het resultaat vandaag was wel na drie sessies dat ze overal spierpijn heeft. Vandaag had ze een behoorlijke zware sessie die er behoorlijk inhakte want ze besloot na afloop meteen tot het inlassen van een rustperiode. Haar trainster begon al meteen na de sessie over het schema voor morgen maar Riet maakte snel duidelijk dat ze morgen niet komt, vrijdag ook niet en hoogstwaarschijnlijk zaterdag ook niet. Maandag begint er weer een nieuwe week, zei ze.

Zelf heb ik vandaag mezelf maar weer eens een plezier gedaan. Ik heb een bezoekje aan de Apple Store gebracht en mezelf getrakteerd op een nieuwe gadget…

Het moet niet gekker worden zou ik bijna zeggen want er is vandaag iets buitengewoons gebeurd: Riet is vanmorgen lid geworden van de sportschool en heeft haar eerste les er inmiddels op zitten.

Ik maak er wel een beetje een geintje van maar aangezien ik weet wat een bloedhekel Riet heeft aan bewegen in het algemeen en sportscholen in het bijzonder had ik nooit verwacht dat ze het door zou zetten. Ze heeft het er namelijk al wel een tijdje over maar ik had toch echt zoiets van eerst zien dan geloven. Wat wel heeft geholpen is dat een van haar vriendinnen die al een tijdje lid is en zich al weken niet meer in de sportschool had laten zien dringend om een maatje verlegen zat om mee te gaan.

Goed, het is voorlopig voor een maand maar Riet heeft ook gelijk een personal trainer genomen voor tien lessen. En zoals ik zelf al heb gemerkt, dat is wel degelijk een stimulans want je kunt dan niet je gemak ervan nemen. Ik ben benieuwd of ze het vol gaat houden. Leuk vinden is een ander verhaal want ik ga nu zelf inmiddels een jaar trouw drie keer in de week en ik heb allang geconcludeerd dat die verhalen dat je het vanzelf leuk gaat vinden ( door de ”adrenaline-kick” ) volslagen onzin zijn.

Verder was vandaag een dag met een hele nare verrassing. Ik kreeg namelijk een email van mijn baas of ik maar even snel een vorstelijk bedrag wilde terugstorten; er is namelijk over 2010 teveel aan heffingen voor mij betaald aangezien we in dat jaar naar Maleisië zijn verhuisd. Het teveel betaalde bedrag heb ik via de belasting teruggestort gekregen maar mijn baas wil nu dat geld graag terug. Dat is weliswaar redelijk maar het is altijd lastig om van eenmaal gekregen geld weer afstand te doen, zelfs als het onterecht verkregen was. Ja, zo Hollands ben ik blijkbaar nog steeds…

Toen ik het gisteren over herrie had heb ik één soort lawaai niet genoemd en dat is omdat ik dat nou eenmaal geen lawaai vind. Sterker nog, het klinkt me soms als muziek in de oren. En dan bedoel ik het geluid van overvliegende vliegtuigen.

Rijnsburg ligt op de aanvliegroute van de Kaagbaan van Schiphol en afhankelijk van de windrichting komen de landende vliegtuigen vrijwel recht over ons huis. Zeker ’s zomers vanuit de tuin vind ik dat prachtig om naar te kijken, daar kan ik niks aan doen want ik ben nou eenmaal al van jongs af aan een vliegtuigspotter. Hier hebben we eigenlijk dezelfde situatie als in Rijnsburg, onze wijk ligt zo’n beetje op de vliegroute naar alle zuidelijker gelegen eilanden en dat betekent ook hier heel wat vliegverkeer boven ons huis. Maar we zijn wat vliegtuiglawaai nou eenmaal wat gewend en dat is waarschijnlijk ook de reden dat we er hier betrekkelijk weinig last van hebben.

Het begint iedere dag al voor zessen en wat er overvliegt zijn niet allemaal straalvliegtuigen. Die zitten meestal al op redelijke hoogte als ze hier over komen maar de propellervliegtuigen zitten vaak een stuk lager. En daarvan zijn er hier heel wat want veel van de vliegvelden op de Filipijnen, zoals bijvoorbeeld Boracay Airport, zijn te klein voor straalvliegtuigen. Er zijn zelfs nog heel wat behoorlijk oude propellervliegtuigen die blijkbaar nog gebruikt worden voor lijnvluchten, gegeven het feit dat ze iedere dag op dezelfde tijd overvliegen. Voor de liefhebber zoals ik zijn dat natuurlijk de mooiste vliegtuigen om te zien en eerlijk gezegd ook om te horen. Maar ook kleinere en modernere propellervliegtuigen zien we regelmatig boven onze tuin en die zitten vaak behoorlijk laag. Hoogstwaarschijnlijk zijn dat rondvluchten want ze komen vaak meerdere keren in een paar minuten over.

Ik heb op mooie dagen zoals vandaag vaak mijn camera bij de hand als ik in de tuin zit om te proberen mooie plaatjes te maken. Het lukt niet altijd omdat ik eigenlijk geen goeie telelens heb die daarvoor geschikt is maar vandaag had ik geluk, zoals de foto van vandaag laat zien.

Riet had vandaag een op het eerste gezicht eenvoudig klusje, het betalen van de maandelijkse SSS voor Estela en Lito. SSS is het Filipijnse Social Security System, de sociale verzekering die door de werkgever betaald wordt. Dat betalen kan direct bij onze bank dus niks aan de hand zou je zeggen, maar zoals met heel veel dingen is hier niks makkelijk en alles tijdrovend.

Voor Estela was er betaald tot en met december maar voor Lito was december nog niet betaald. En zoals gewoonlijk wilde Riet drie maanden vooruit betalen zodat we er voorlopig geen omkijken meer naar hebben. Om het invullen van extra formulieren te vermijden betaalt Riet altijd contant, dus het eerste wat ze op de bank deed was contact geld tappen. Daarmee ging ze naar het loket en dacht even snel alles te regelen maar dat viel tegen.

Alles in een keer betalen kon niet, eerst moest de achterstallige decembermaand voor Lito betaald worden en dan voor allebei de volgende drie maanden. Dat betekende twee keer formulieren invullen, en niet zomaar een formulier maar een in zevenvoud. En geen doordrukformulieren maar net als met vrijwel alle formulieren hier moest er nog ouderwets carbon tussen. En onder de laatste ging weer een blaadje karton om te zorgen dat het niet doordrukte op de volgende set van het blok. Toen dat tamelijk omslachtige proces afgerond was en de twee sets formulieren waren ingevuld moest er betaald worden. En nee, dat kon niet met één bedrag, het moest in twee aparte bedragen, voor de decembermaand van Lito apart en voor de drie maanden voorschot apart.

Nou had Riet van de flappentap alleen maar biljetten van duizend pesos gekregen en dat was lastig met het teruggeven van wisselgeld dus de dame achter het loket ging eerst zelf die duizendjes wisselen voor biljetten van vijfhonderd. Uiteraard moest er daarvoor een verklarend briefje in het geldlaatje worden achtergelaten en daarna pas kon ze het wisselgeld teruggeven. En nee, ook dat kon weer niet in één keer, Riet kreeg keurig twee aparte bedragen wisselgeld, voor allebei de betalingen één.

Dit ogenschijnlijk zo simpele klusje nam dus bijna drie kwartier in beslag aan het loket. Nu begrijpen jullie waarom je hier overal geduld mee moet hebben, niet alleen als je staat te wachten op je beurt maar zelfs als je zelf aan de beurt bent …

Sinds vandaag is alles weer normaal. De feestdagen zitten erop, mijn vakantie ook, en vanmorgen ben ik dan ook weer gewoon aan het werk gegaan. Een saaie dag met weinig anders te melden dan dat ik bijna tweehonderd e-mails heb weggewerkt en dat Riet naar de kapper is geweest dacht ik in eerste instantie, maar er is toch nog een nieuwtje.

De Filipijnen zijn namelijk sinds gisteren in de ban van de met ingang van 1 januari ingevoerde extra belasting op alcohol en sigaretten, die in de volksmond de ”sin tax” wordt genoemd. Letterlijk vertaald betekent dat ”belasting op zonden”. Deze nieuwe wet heeft weliswaar een moralistische ondertoon, het terugdringen van het roken en het drinken van alcohol, maar het is uiteraard gewoon bedoeld om de overheidsinkomsten een flinke boost te geven. En dat zal wel lukken want alleen al in het eerste jaar worden er extra inkomsten van 33 Miljard Pesos verwacht, en dat zal de jaren daarop gestaag oplopen wordt er verwacht.

Riet werd afgelopen week al geconfronteerd met de gevolgen van deze ”sin tax” want het bleek erg moeilijk om nog sigaretten te kopen. Alle sigarettenverkopers hielden zoveel mogelijk hun voorraad vast om deze na nieuwjaar te kunnen verkopen tegen de hogere prijzen om zo het belastingverschil over oude voorraad in eigen zak kunnen steken. De meeste winkeliers wachtten trouwens niet eens tot het nieuwe jaar maar begonnen op Oudejaarsavond al te verkopen tegen de nieuwe prijzen waardoor veel feestvierders onaangenaam werden verrast.

De belasting op sigaretten gaat omhoog tot wel 30 Pesos per pakje in 2017, waarbij de huidige prijs bijna wordt verdubbeld tot wel 52 Pesos (we hebben het hier nog steeds over nog geen Euro, hoor). De prijs van een flesje bier gaat over dezelfde periode in totaal met 23,5 Pesos omhoog (zeg maar veertig cent). Voor ons zijn het nog steeds lachwekkend lage prijzen maar voor de gewone Filipino’s is het rampzalig, vooral omdat na 2017 de prijs ook nog eens ieder jaar vier procent omhoog zal gaan.

Het inwonertal van de Filipijnen is bijna 100 miljoen en het gemiddelde aantal rokers op de totale bevolking is het hoogst van heel Zuid-Oost Azië. Van de ook hier aanwezige anti-rook lobby had de prijsverhoging dus nog veel hoger mogen zijn, maar ze zijn tevreden met de genomen maatregelen. Het schijnt dat rokers het land door ziekte zo’n 177 Miljard Pesos per jaar kosten en de hoop is dan ook dat de hogere belastingen zullen bijdragen aan het verminderen van het aantal rokers, en daardoor zou dan ook dat enorme bedrag omlaag moeten gaan. Veel van de belastinginkomsten zullen (volgens de regering) terugvloeien naar de gezondheidszorg.

Er is al sinds 1997 pogingen gedaan om deze wet er door te krijgen maar de voorstanders stuitten tot voor kort op hevige tegenstand van de tabaksindustrie. Er wordt namelijk op de Filipijnen heel veel tabak verbouwd en de tabaksindustrie is hier dus heel machtig, met als positief (?) gevolg zo’n beetje de laagste belasting op tabak in heel de regio. Maar dat gaat dus vanaf vandaag allemaal veranderen.

Riet zal het allemaal een zorg zijn, die lacht zich met zelfs een Euro per pakje nog steeds een deuk…

We zijn weer met zijn tweetjes na het vertrek van Martin en Sandra gisteravond, en vandaag was ook nog eens onze allereerste jaarwisseling buiten Nederland. Oudejaarsavond is natuurlijk geen avond om samen op de bank te gaan zitten voor de televisie dus Riet had met een paar vriendinnen afgesproken dat we bij ons de jaarwisseling zouden gaan vieren.

Daarvoor moesten we eerst maar weer eens boodschappen gaan doen en dat viel niet mee. Het was in alle supermarkten een drukte van belang was doordat blijkbaar iedereen nog gauw even aan het inslaan was voor oudejaarsavond. Daarnaast liet de bevoorrading door de feestdagen blijkbaar te wensen over dus we moesten met ons boodschappenlijstje meerdere supermarkten en winkels af om te krijgen wat we wilden hebben. Uiteindelijk is alles gelukt en hadden we vanmiddag een uitpuilende koelkast en de Hollandse gehaktballetjes stonden te pruttelen op het gasfornuis.

We hadden een heel gezellige avond met onze vrienden Scott en Nonnie en hun dochter en Pete en Christine. Het werd dan ook behoorlijk laat, Pete en Christine gingen pas over drieën naar huis. De vuurwerkoverlast die voorspeld was viel heel erg mee, maar dat komt denk ik omdat we in Nederland heel wat gewend zijn. Net als daar begon hier in de loop van de dag het geknal al, maar vergeleken met Nederland was het erg rustig. In de loop van de avond nam het natuurlijk toe en zagen we het vertrouwde beeld met heel veel vuurpijlen, maar na het hoogtepunt op het tijdstip van de jaarwisseling nam het al snel af. Tegen enen was het op een enkele verdwaalde verre knal of pijl zelfs al afgelopen.

We zitten alleen nog steeds met een volle koelkast want ondanks ons verzoek vooral niets mee te nemen heeft onze visite zoals hier de gewoonte is zoveel meegenomen dat we het op geen stukken na hebben opgekregen. Iemand nog een stuk taart of een glas champagne?

Gelukkig kon ik de trip naar de vulkaan Mount Pinatubo die afgelopen donderdag niet door kon gaan vanwege het slechte weer verschuiven naar vandaag. Het weer zag er gisteren al een stuk beter uit dus de vooruitzichten voor vandaag waren goed. Het betekende wel extra vroeg op want op een zaterdag is er altijd meer verkeersdrukte en onze chauffeur stuurde daarom vooraf een berichtje dat we al om half vier in de ochtend zouden worden opgehaald in plaats van vier uur.

De rit naar het startpunt van de tocht naar de vulkaan duurt een uur of drie, en we probeerden zo goed en zo kwaad als het ging onderweg nog wat te slapen in het busje. Dat lukte zowaar redelijk en na een vlotte rit waren we om een uur of half zes al ter plekke. De tocht begint in een klein dorpje in een lange straat die helemaal vol stond met wachtende jeeps, want per dag maken gemiddeld driehonderd mensen de tocht naar de vulkaan en omdat het zaterdag was en vakantieseizoen werden er zelfs nog meer mensen verwacht.

We vertrokken per jeep naar het startpunt van de hike, de voettocht naar de krater, een ritje van twaalf kilometer over de bedding die is uitgesleten door modderstromen vanuit de vulkaan. Het is een ruig ritje wat gaat over as en stenen en door verscheidene snelstromende bergbeken. De laatste zeven kilometer van de tocht moet te voet worden afgelegd met een gids, en ook dat betekent veelal klauteren over stenen en rotsen en het oversteken van snelstromende beekjes. Bij een van de laatste oversteken slipte mijn voet van een gladde steen in het water en dat leverde (hoofdzakelijk vanwege het feit dat ik mijn camera probeerde te redden) in een natte broekspijp op en een linkerbeen met wat flinke schaafwonden.

Het was aan de ene kant een beetje jammer dat het redelijk bewolkt was en af en toe knap winderig, maar aan de andere kant was dit waarschijnlijk voordeliger ten opzichte van zo’n tocht in de volle zon. Na ruim twee uur kwamen we na een laatste stevige klim aan op de top van de krater en daar maakte het fantastische uitzicht de tocht meer dan waard. Martin, Sandra en ik daalden af naar het zandstrandje in de krater waar Martin en Sandra nog even hebben gezwommen in het kratermeer. De klim vanaf dat strandje via de stenen trap terug naar boven bleek overigens het zwaarste deel van de hele tocht, waarbij gezegd moet worden dat we natuurlijk al zeven zware kilometers in de benen hadden.

De tocht terug voert over hetzelfde pad en dat betekende dus weer zeven kilometer afwisselend wandelen en klauteren. De terugtocht ging een stuk sneller dan de tocht op weg naar de krater, waarschijnlijk omdat we nu ons eigen tempo konden lopen en niet voortdurend andere groepen tegenkwamen wat lastig is op de smalle paden. We moesten met een andere jeep terug want bij degene die ons heen had gebracht werd bij onze terugkomst net een wiel verwisseld. Terug in het dorpje genoten we nog van een Filipijnse lunch die we helaas onvoldoende eer aan konden doen: de zes volle schalen met kip, rijst, groente en noodles waren simpelweg veel te veel voor ons viertjes.

Bij tweeën stapten we weer in het busje voor de terugreis en dat ging heel vlot totdat we Manila binnen reden. Zoals was te verwachten op zaterdagmiddag stond het verkeer muurvast en dat had waarschijnlijk voor een groot deel te maken met het feit dat het inmiddels flink was begonnen te regenen. Onze chauffeur besloot tot een alternatieve route dwars door de stad die erg leuk was vanuit toeristisch oogpunt maar die nauwelijks tijdwinst op bleek te leveren. Uiteindelijk waren we pas om half zes in de middag weer thuis.

We gingen nog wel uit eten, want het was tenslotte de laatste avond van Martin en Sandra, maar erg laat werd het niet: we lagen allemaal voor half elf bekaf en met zere benen in bed…

Zoals we al vreesden gisteren heeft het vannacht de hele nacht geregend en toen we om half vier opstonden om opgehaald te worden voor onze trip naar Mount Pinatubo goot het nog steeds. Op het internet werd voor de regio de hele dag regen doorgegeven dus toen het busje om vier uur arriveerde overlegde ik met de chauffeur die zijn supervisor belde voor advies. Onze conclusie was dat het geen zin had om drie uur te gaan rijden om dan ter plekke te horen dat de tocht niet door kon gaan en we besloten daarom onze trip vandaag maar af te gelasten.

Later vandaag overlegde ik met de reisorganisatie en dat ging met het nodige gesteggel. Volgens hen had de tocht wel door kunnen gaan maar ze bleven het antwoord schuldig op de vraag hoe we dat hadden moeten weten want zowel gisteren als vanochtend waren ze niet bereikbaar geweest voor advies. Er werd dus overeengekomen dat we nu aanstaande zaterdag gaan en de verwachting is dat we dan wel goed weer hebben want de tropische storm zal in de loop van vannacht voorbij getrokken zijn.

Vandaag dus geen spannend verhaal over onze tocht naar Mount Pinatubo, maar ik wil het even hebben over iets anders. Ik vind het leuk om van ieder land waar ik kom een origineel souvenir mee te nemen, niet van die geprefabriceerde dingen die waarschijnlijk in China zijn gemaakt maar iets ”echts”. Riet houdt er helemaal niet van maar af en toe komen we toch iets tegen wat zelfs zij mooi vindt, zoals het handgemaakte houten beeldje wat we op Cuba hebben gekocht.

Ook in Maleisië hadden we bijna zo’n houten beeldje gekocht maar het duurde erg lang voordat we er een vonden die volgens Riet geen ”stomme kop” had, en toen we die vonden twijfelde ze weer zo lang dat we er uiteindelijk naast grepen.

Toen we afgelopen maandag in een souvenir shop in Intramuros waren zag ik een set van twee beelden van oorspronkelijke bewoners van de Filipijnen, allebei handgemaakt uit een enkel blok hout en ongeveer een halve meter hoog.

Ik was er meteen weg van en ik kon de set krijgen voor een vriendenprijsje, dus ik besloot ze te kopen. Thuis gekomen was de reactie van Riet ongeveer zoals verwacht: ”Mot ik dat mooi vinden?”…

Dit was de allereerste keer dat we Kerst niet in Nederland vierden, en als ik de berichten zo hoor dan hoeven we daar wat het weer betreft niet rouwig om te zijn. Het was daar blijkbaar geen witte Kerst maar een hele natte, en hoewel de kans op een witte Kerst hier ook beslist nul is was het in ieder geval het grootste deel van de dag zonnig en heet.

We maakten er een rustige dag van want ook hier is met Kerst heel erg veel gesloten. Riet zorgde voor een lekkere Nederlandse Kerstlunch (met varkenshaasjes) en aan het eind van de middag wandelden we met zijn vieren naar het huis van een van mijn collega’s die een Kerstborrel organiseerde. Dat werd zoals verwacht erg gezellig, Martin en Sandra hadden het er ook naar hun zin, en het werd dan ook tamelijk laat want we gingen pas om een uur of half elf pas weer naar huis.

Bij thuiskomst ging ik meteen op de pc kijken of mijn broer Alex online was via Skype want onze moeder zou bij hem zijn met Kerst. Dat lukte probleemloos en dankzij een goeie verbinding hebben we dus nog even gezellig met de familie in Nederland kunnen kletsen. En daarmee zit de Kerst er voor dit jaar voor ons op want hier op de Filipijnen is er geen Tweede Kerstdag…

Er moesten vandaag nog een paar kleine inkopen worden gedaan en dat kan want de winkels zijn hier op ”de kostelijke zundag” gewoon de hele dag open. En vandaag kon je vanwege de Kerst zelfs in veel winkels terecht tot Middernacht!

Het was dan ook overal een drukte van belang en we waagden ons daarom ook maar niet te ver van huis. We gingen naar de Festival Mall waar bij aankomst de parkeerborden de weinig hoopvolle melding ”Full” lieten zien voor alle vier de parkeerterreinen. Maar we hadden Riet bij ons, en om de een of andere reden heeft die altijd het geluk dat er net ergens een auto wegrijdt, dus we waagden het erop. En ja hoor, we waren nog niet eens door het overdekte en meest gewilde gedeelte heen (want daar staat de auto uit de zon en dus redelijk koel) of we zagen een auto aanstalten maken om te vertrekken. Mazzel bij aankomst dus, en vervolgens stortten we ons in de drukte.

Martin verraste ons door zowaar drie nieuwe T-Shirts aan te schaffen en als je weet hoe kritisch die is bij aankoop van kleren dan weet je hoe bijzonder dat is. Verder deden we alleen maar de noodzakelijke aankopen want het was simpelweg te druk om ergens op je gemak rond te kijken.

Voor vanavond hadden we een bezoek aan het restaurant ”Appenzeller” gepland want Riet zit zich al meer dan een week te verheugen op gebraden konijn. Normaal gaan we altijd met de auto want eigenlijk is dit restaurant net te ver om te lopen, maar we besloten het er toch maar op te wagen want we hadden tenslotte geen haast. Na een fikse wandeling (niet zozeer vanwege de afstand maar meer vanwege de temperatuur) kwamen we ter plekke en wat denk je: dicht! Er was een besloten feest aan de gang en we moesten dus uitkijken naar een andere locatie. Nou zijn die er zat, maar de avondwandeling werd dus nog langer dan oorspronkelijk gepland. Riet had blijkbaar weer een vooruitziende blik gehad want voor de terugwandeling naar huis werden haar naaldhakken vervangen door slippertjes die ze in haar tas had meegenomen…

We vroegen uiteraard aan onze gasten wat ze wilden doen vandaag en Sandra was heel resoluut: winkelen! Nou pest je daar mij niet mee maar Martin en Riet keken allebei met zo’n blik van ”Weet je niks anders?”. Maar het werd toch winkelen en we kozen uit de vele alternatieven voor Makati, in het centrum van de stad.

Om een uur of half twaalf arriveerden we bij de ”Greenbelt”, een aantal winkelcentra gelegen rond een parkje en de plek in Manila waar je naar toe gaat voor alle dure merkartikelen. Nou zijn er ook nog winkels als Mango en Zara en daar waren Riet en Sandra geruime tijd zoet.

Martin en ik vermaakten ons ook best met rondkijken, en toen we in de ”Greenbelt” waren uitgekeken wandelden we naar het vlakbij gelegen winkelcentrum ”Glorietta”. Daar zijn de meer ”gewone” winkels en het was er een compleet gekkenhuis vanwege de Kerst. In dat winkelcentrum is ook het Hardrock Café van Manila en daar stopten we voor een consumptie (of twee).

We waren nog net voor de avondspits weer thuis, en na ons te hebben opgefrist namen we onze gasten mee voor een bezoek aan de Union Jack Tavern om wat te eten en nog wat te drinken. Als afsluiter gingen we nog even bij de supermarkt ”Shopwise” naar binnen want we moesten nog wat kleine boodschappen doen.

Al met al waren dat dus een heleboel winkels vandaag, maar toen we Sandra vroegen wat ze dan morgen wilde gaan doen zei ze, ”Winkelen!”…