Vanochtend hadden we pech met de strandbedden, na het ontbijt was er niet een meer vrij. We moesten dus in eerste instantie genoegen nemen met een paar ligbedden bij het zwembad, maar dat was eigenlijk niet zo erg want we waren toch al niet van plan om de hele dag aan het strand te gaan liggen. We hadden besloten om een ”Island Hopping” tripje te gaan maken.

Wanneer je over het strand loopt of door Station 2 krijg je voortdurend aanbiedingen om zo’n tripje te gaan maken dus er was keus zat. Merkwaardig genoeg zitten er in die aanbiedingen wel enorme prijsverschillen, variërend van 2000 Pesos voor z’n vieren tot 8000 Pesos. En het programma is vrijwel altijd hetzelfde, de tocht gaat rond het eiland met een bezoek aan een klein eiland met een grot en diverse plekken waar je kunt gaan snorkelen. We vonden zo’n tocht met een prijs ergens tussenin, maar wel met een grotere boot voor dezelfde prijs.

We waren net aan boord toen we hoorden dat de tocht kon niet rond het eiland gaan want aan de andere kant van Boracay waren door de straffe oostenwind de golven te hoog. Dat betekende dus dat ook het bezoek aan het eiland met de grot niet doorging en we ook naar andere en ongetwijfeld minder mooie plekken zouden gaan om te snorkelen. Nou ja, niks aan te doen en gelukkig viel het wat het snorkelen betreft mee, we gingen naar twee verschillende koraalriffen en die waren dik de moeite waard. En tijdens het varen langs de westkust van het eiland kregen we bij de noordelijke punt ook nog een vleugje mee van de hoge golven toen we op de wind kwamen en eerlijk is eerlijk, ze hadden niet overdreven, snorkelen was daar niet echt mogelijk geweest.

Aan het eind van de tocht werden we nog gedropt bij een restaurantje, eentje van het slag waarvan een ouwe maat van mij zou zeggen dat je je hond er nog uit zou schoppen, maar dat hoort erbij zullen we maar zeggen. Het was in ieder geval heerlijk op het water met een lekker fris windje en het tochtje was ondanks het ingekorte programma de moeite waard.

Alleen bleek ’s avond wel dat we door het snorkelen alle vier nogal verbrand waren op onze rug en schouders. Dat betekent dus extra smeren en morgen onder de parasol blijven…

Vanmorgen vroeg werden we door onze chauffeur Lito afgezet bij Terminal 3 van de luchthaven NAIA. We vertrokken om half tien met Cebu Pacific naar het kleine vliegveldje Boracay Airport, wat vreemd genoeg helemaal niet op Boracay ligt maar bij het plaatsje Caticlan op het naastgelegen eiland. We landden daar om half elf en werden in de aankomsthal al opgewacht door een hostess van ons hotel. Met een busje werden we naar de boot van het hotel gebracht voor de oversteek naar Boracay eiland, waar we overstapten in een shuttlebusje wat ons naar ons hotel ”Discovery Shores” aan de andere kant van het eiland bracht.

Het was schitterend weer toen we daar aankwamen maar we waren er nog geen half uur of de lucht betrok en de eerste spetters vielen. Ons plan om meteen door te gaan naar het strand viel dus in eerste instantie een beetje in het water en we besloten daarom eerst maar wat te gaan lunchen. Het klaarde gelukkig al gauw op al bleef het wel bewolkt, maar we brachten toch de rest van de middag lekker lui op het strand door.

Het hotel was zoals verwacht geweldig, maar dat mag dan ook wel voor een hotel wat bekroond is als het beste Spa-Beach hotel van Azië. Sandra kon af en toe haar lachen niet inhouden als er alweer een schaaltje met vochtige doekjes voor ons werd neergezet om ons op te frissen, en ze lag helemaal in een deuk toen ze zag hoe het strand voor het hotel werd aangeharkt.

In de avond wandelden we naar Station 2, een klein kwartiertje verderop langs het strand, de plaats waar de winkels, restaurants en bars te vinden zijn. Na op het strand gegeten te hebben bij een Mexicaans restaurant wandelden we nog wat rond en kwamen uiteindelijk terecht bij een bar met live muziek. Daar hebben we aan de cocktails gezeten totdat we rond een uur of elf terug wandelden over het strand naar ons hotel. De voor alle zekerheid meegenomen paraplu’s bleken overbodig…

Het duurde voor Riet allemaal veel te lang maar zoals de Chinese wijsgeer Confucius al zei, ″Ongeduld maakt het wachten langer″. Ze heeft de hele dag naar websites zitten kijken waar je de actuele stand van zaken van vlucht KL807 kunt volgen en waar je dus precies kunt zien waar het vliegtuig zich op een bepaald moment tijdens de vlucht bevindt. Allemaal heel mooi die nieuwe techniek maar het vliegtuig vliegt er natuurlijk geen steek harder door, en we wisten bovendien vanochtend vroeg al dat ze met bijna drie kwartier vertraging waren vertrokken.

Het vliegtuig had onderweg blijkbaar niet veel tijd in kunnen halen want met nog steeds dik een half uur vertraging landden ze om half vijf vanmiddag op de luchthaven van Taipei voor de tussenstop. Vandaar is het nog maar anderhalf uur vliegen naar Manila en dankzij een kortere stop in Taipei bleef de uiteindelijke vertraging beperkt tot een kwartier en landden ze om tien over half negen vanavond op de luchthaven NAIA.

Doordat er voor de zaterdagavond opmerkelijk weinig verkeer was rond de luchthaven (waar het overigens wel het gebruikelijke gekkenhuis was) waren we met iets meer dan een half uur thuis en zaten we rond half tien op ons terras. Uit de koffers kwamen onze gebruikelijke bestellingen, Senseo Pads en drop, en deze keer ook een soort opblaasstoel voor in het zwembad zodat Riet kan gaan dobberen. We hebben gezellig zitten kletsen tot bij twaalven maar toen was het toch wel gebeurd en gingen de lichtjes uit.

Het eerste wat Martin overigens deed was een foto maken van ons zwembad om die naar zijn vrienden te mailen…

Na vandaag zit het werk er voor op voor dit jaar. Een week of wat geleden werd ik er door onze afdeling Personeelszaken aan herinnerd dat ik mijn saldo aan vrije dagen voor dit jaar eens op moest maken. Ik ben dus even snel gaan kijken hoeveel dat er dan wel niet waren want eerlijk gezegd had ik geen idee. Blijkt dat ik nog negentien vrije dagen had staan en daarvan mag ik er maar tien meenemen naar het volgende jaar, de rest zou worden uitbetaald als ik ze niet zou opnemen. Ik ben dus snel maar eens op de kalender gaan kijken en daarbij ook rekening houdend met de komst van Martin en Sandra kon ik mooi vrij regelen tot en met Nieuwjaarsdag.

Op vakantie gaan geeft op het werk altijd de nodige rompslomp van te voren want je wilt alles zodanig achterlaten dat je niet bij terugkomst overvallen wordt door een enorme puinhoop. Er zijn nogal wat dingen te regelen zoals bij wie mensen moeten zijn met dingen die jij normaal gesproken regelt, en degenen die jouw werk waarnemen moeten natuurlijk op de hoogte zijn van de stand van zaken. Al met al kost het al gauw een dag of twee voordat je met een (min of meer) gerust hart de deur van het kantoor achter je dicht kunt trekken, ook al is het maar voor twee en een halve week.

Na de werkdag moest ik terug haasten naar huis om snel om te kleden want we hadden vanavond ook weer een Kerstviering. Deze keer was het een feest wat gegeven werd door Fluor, het bedrijf wat het ontwerp maakt voor het nieuw te bouwen platform, en ons project team was daarbij uitgenodigd. Het feest werd gegeven in de bar van het Bellevue hotel, gelegen op de 22e verdieping en dus met een fantastisch uitzicht door de twee verdiepingen hoge raamwanden. Er was uiteraard muziek in de vorm van twee bandjes, en ook de nodige verlotingen zonder welke een feest op de Filipijnen simpelweg geen feest is.

Laat werd het niet want voor de meeste mensen is de dag van morgen een gewone werkdag. Niet voor mij dus!

Hèhè, onze kerstboom staat! En dat is beslist niet zonder slag of stoot gegaan. Zoals inmiddels wel duidelijk is houdt Riet niet van franje of versiering, dat geeft maar rommel en als je het neerzet moet je het of afstoffen of opruimen. De komst van een kerstboom werd dan ook lang tegengehouden met het argument ″dat er voor 1 december geen kerstversiering d’r huis in kwam″.

Vorige week ging ze eindelijk overstag en werd er de nodige kerstversiering inclusief een kunstboom aangeschaft. Die kunstboom is eigenlijk zwaar tegen onze principes maar we hadden geen keus: ze hebben hier namelijk helemaal geen echte kerstbomen. Ik heb er wel eens een balletje over opgegooid op kantoor maar de Filipino’s kijken je dan verbaasd aan: ″Hoe bedoel je, een echte boom?″

En niet alleen de boom is anders dan we gewend zijn, ook de ballen zijn niet van het uiterst breekbare spul zoals in Nederland maar gewoon van degelijk plastic.

Dat is overigens wel nodig ook want ze kennen hier dus geen haakjes om de ballen mee op te hangen, dat gaat hier nog echt met draadjes. En daarmee is ook gelijk verklaard waarom het zo lang duurde voordat de boom stond.

Dat priegelwerk om een dubbel knoopje te leggen in een gouden draadje want onder je handen in rafels uit elkaar valt is helemaal niks voor Riet. Per slot van rekening is een kerstboom optuigen toch al niet een van haar favoriete bezigheden. Ze liet dat klusje in Nederland al jarenlang door haar zus laat uitvoeren, maar om die over laten vliegen voor alleen het optuigen van de kerstboom bleek niet haalbaar en dus ging ze zelf toch maar aan het werk.

Na drie dagen was de boom nog niet eens halfvol en de tafel lag nog steeds vol met ballen.

Ik zou wel even een handje toesteken om dat varkentje eens even snel te wassen maar dat viel vies tegen. Na een stuk of zes ballen te hebben bijgedragen hield ik het met het zweet er dik op voor gezien, mijn vingers blijken gewoon te dik voor dat priegelwerk. Riet grijnsde alleen maar…

Gisteren kreeg ze het briljante idee om de hulp in te roepen van Estela. Die vond het geweldig leuk werk en nu is de boom dan dus eindelijk af. Inclusief knipperverlichting, want als het niet beweegt en flikkert vinden ze er hier niks aan…

Het was vanmorgen nog even spannend omdat het nog steeds niet helemaal duidelijk was wat die verrekte tyfoon nu allemaal aan het doen was maar al snel bleek dat hij vrijwel tot stilstand was gekomen ten noordwesten van Luzon. Doordat de storm in rap tempo in kracht afnam was in feite ook alle gevaar voor eventuele overlast verdwenen. De verwachting is zelfs dat de storing helemaal zal oplossen in de komende vierentwintig uur.

Wat nog wel merkbaar was van de ontregeling van het weer door de tyfoon was de bewolking die ervoor zorgde dat we afwisselend zon hadden. Maar dat was dan ook alles, en dus ging ik zoals tegenwoordig gebruikelijk op zondag tegen elven richting het ATC voor een bakkie bij de Coffee Bean. Daar deed ik de bediening versteld staan door voor het eerst sinds lange tijd iets anders te bestellen dan een double-shot cappuccino met een stuk citroentaart. Ja, hoor ’es, ik had trek in chocolademelk en ook eens in een ander stukkie taart (wat tegenviel trouwens, ik ga mooi weer terug naar mijn citroentaart).

Tijdens mijn koffiebezoek aan het ATC doe ik ook altijd wat kleine boodschappen en een van de vaste dingen die ik altijd meeneem is een vers stokbrood voor Riet en voor mij. Thuis gekomen lag Mevrouw van Nieuwkoop al onderuit in de tuin in een van de tuinstoelen en hoewel ze me niet kon zien aankomen stak ze toch alvast maar een luie hand uit om het stokbrood in ontvangst te nemen toen ze de klapdeuren hoorde. Over aanwennen gesproken…

’s Avonds gingen we naar het Spaanse tapas restaurant „Barcino” want daar waren we al een tijdje niet meer geweest. Op het terras boven gezeten hadden we een mooi uitzicht op een paar werklui die nog bezig waren om de ruiten van een nieuwe winkel te beplakken met grote stickers. Ze stonden daarvoor op een behoorlijk gammel uitziende steiger die bovendien vrijwel helemaal open was. De mannen zelf bewogen zich behendig over de steiger en stonden soms vervaarlijk balancerend op een rand, zonder ook maar de minste vorm van bescherming tegen vallen. Ik weet zeker dat als dit werk voor Shell was geweest dit allang was stilgelegd, iets waar de werknemers zelf overigens heel verbaasd over zouden zijn geweest…

Een hele belangrijke dag vandaag voor ons project want vandaag begint officieel de bouw van het nieuwe Depletion Compression Platform met de ceremonie van het aansnijden van het eerste staal. Ons Malampaya project is een samenwerkingsverband tussen Shell, Chevron en de Filipijnse nationale oliemaatschappij PNOC, en de andere betrokken partijen zijn Fluor, het bedrijf wat het ontwerp voor zijn rekening neemt, en de scheepswerf Keppel. Van al die partijen waren zware delegaties aanwezig maar de belangrijkste aanwezige was de Onderminister van Energie, Mevrouw Josefina Patricia Asirit, die de officiële handeling zou gaan verrichten.

Het evenement vond plaats in een van de grote montagehallen op de Keppel scheepswerf die omgetoverd was in een hal met feestelijke aangeklede ronde tafels en een groot podium met daarnaast enorme beeldschermen. Terwijl we wachtten op het arriveren van de hoge gasten hadden we ruim de tijd om wat rond te lopen en hier en daar een praatje te maken. Daarbij werden we omzwermd door mensen van de pers, er waren welgeteld zes cameramannen aan de slag en er liepen heel veel fotografen rond. Bij vrijwel ieder gesprek wat je had doken er wel een of meer fotografen op die het gespreksgroepje op de foto namen, iets wat de Filipino’s breed lachend ondergingen maar waar ik me nog steeds ongemakkelijk bij voel (ik heb nog steeds kramp in mijn kaken van het vrolijk kijken).

Na de onvermijdelijke toespraken werd de ceremonie zelf verricht, waarbij het drukken door de hoge gasten op een grote rode knop een op afstand bediend snijapparaat in werking zette. Dat apparaat bevond zich overigens in een andere hal maar we konden het gebeuren volgen via een in die hal geplaatste camera. Daarna werden er de nodige groepsfoto’s gemaakt met de hoge gasten als middelpunt, en dat werd een beetje een teleurstelling, althans voor ons buitenlanders. Vanwege de aanwezigheid van de pers moest natuurlijk het Filipijnse karakter van het project worden onderstreept en dat betekende dat vrijwel alleen de Filipino’s van het het project op de foto mochten, wij buitenlanders mochten alleen toekijken.

Na de lunch vertrokken we met een aantal weer met de bus terug naar Manila. Dat ritje werd ook al geen onverdeeld genoegen want we vertrokken om één uur van de scheepswerf en ik was door alle fileleed onderweg pas om over zevenen ’s avonds thuis. Leuke dag, zo’n Strike First Steel ceremonie…

We hebben nog steeds geen last van de langs trekkende tyfoon, of het moet zijn dat het de hele dag bewolkt is. De nieuwsberichten daarentegen laten horen dat het wel degelijk menens is geweest in het zuiden. Het dodental loopt al in de honderden en het aantal daklozen loopt al weer in de tienduizenden.

In de loop van de ochtend kwam op het werk het bericht dat ons gasplatform in de Zuid-Chinese Zee voor de kust van Palawan vrijwel recht in het pad van de tyfoon ligt en dat die daar in de loop van vanavond overheen zou trekken. Er wordt geen enkel risico genomen met zoiets, ondanks dat het platform gebouwd is om dergelijk natuurgeweld te kunnen weerstaan. Van de zesenvijftig man vaste bemanning werden er zesendertig geëvacueerd zodat alleen de hoogst noodzakelijke bemanning aan boord bleef. Ook werd de productie stil gelegd en die wordt pas weer gestart nadat als de tyfoon is gepasseerd en er een grondige inspectie heeft plaatsgevonden.

Op de foto kun je zien hoe de lucht er vanmiddag rond een uur of vier uitzag boven de baai van Manila en daaraan is de onrust op grote hoogte goed te zien. De effecten van de tyfoon zijn tot een straal van vierhonderd kilometer rond het centrum merkbaar in de vorm van zware regenval maar ook daar liggen we net ver genoeg vanaf. Als de tyfoon op zijn huidige koers blijft en niet verder naar het noordwesten afbuigt dan blijven we in Manila hoogstwaarschijnlijk helemaal buiten schot op hooguit wat regen na. Maar dat zei ik gisteren ook al en de eerste druppel moet nog vallen…

De nieuwsberichten staan er al dagen vol mee en er komen van alle kanten verspreide berichten binnen want er is weer een tyfoon in aantocht. Zoals eerder gemeld zitten we dit jaar onder het gemiddelde voor wat betreft de jaarlijkse portie tyfoons, want dat gemiddelde ligt rond de negentien en we hebben er pas vijftien gehad. En hoewel we al weken schitterend weer hebben wil dat niet zeggen dat we niet op de valreep van het regenseizoen nog een tyfoon kunnen krijgen. Op het werk nemen ze het in ieder geval serieus want we worden al dagen via email op de hoogte gehouden, en ook de ambassades van verscheidene landen sturen berichten rond om te waarschuwen voor het naderende noodweer.

De tyfoon die vorige week op de radar is verschenen heet Pablo (de beginletter ″P″ staat voor de zestiende tyfoon van dit jaar) of Bopha, de meer algemene naam. Vanaf afgelopen week woensdag worden we al op de hoogte gehouden over deze tyfoon, de kracht en de verwachtte route.

Voor ons op Luzon werden de berichten steeds gunstiger want het werd de afgelopen dagen duidelijk dat het pad van de tyfoon niet zover noordelijk zou voeren, maar dat is dan wel weer slecht nieuws voor het toch al straatarme zuiden want die zijn weer de pineut.

Het kaartje van de iPhone App ″iTyfoon″ geeft aan waar de tyfoon nu is en waar hij over 24, 48 en 72 uur is. Zoals jullie kunnen zien gaat hij ver onder ons langs en dat betekent dat we hooguit regen kunnen verwachten.

Het zuiden wordt echter weer zwaar getroffen, want nog geen kwartier geleden verschenen de eerste berichten dat de tyfoon het vasteland daar bijna heeft bereikt en duizenden mensen zijn al weer op de vlucht. De president zelf is op nationale tv verschenen om de mensen op te roepen de waarschuwingen niet te negeren want dit zou wel eens de zwaarste tyfoon van dit jaar kunnen worden.

We wachten weer in spanning af wat er gaat gebeuren.

Nadat het gisteren niet gelukt was zijn we vandaag weer naar de Christmas Bazar geweest bij de St. James Kerk hier in de Village. Lito zette ons voor de ingang af en daardoor hoefden we ons zelf niet druk te maken over het parkeren van de auto. Het doel van ons bezoek was het kopen vaan Kerstspullen want die hebben we nog helemaal niet hier.

Vorig jaar weigerde Riet iets te kopen omdat we de Kerst niet hier zouden vieren en we dan toch niks aan de versieringen hadden. Zit wat in, maar dit jaar gaat dat dus niet op want dit wordt onze allereerste Kerst die we niet in Nederland vieren. En het wordt dus ook onze eerste Kerst waarbij we op de thermometer temperaturen zullen zien die we in Nederland echt niet mee zullen maken deze tijd van het jaar. Het voelt overigens wel een beetje merkwaardig om rond te lopen met stralende zon en dertig plus graden en dan overal kerstbomen en de kerstman in zijn arrenslee te zien…

De bazaar was weer erg druk bezocht al viel het vanmorgen nog mee want we waren redelijk vroeg. Het aanbod van de kerstspullen viel alleen wat tegen; heel veel van het aangebodene betrof (vooral) kleding, memorabilia en kunstwerken, en daar kwamen we niet voor. Desondanks was onze eerste aankoop een set geinige soepkommen. Een kerstboom vonden we niet, die waren gek genoeg op de hele bazaar niet te vinden. Wel kochten we een kerstman voor bij de voordeur, het toppunt van kitsch maar dat kan ons niks schelen, dat hoort bij de Filipijnen.

Maar het werd steeds drukker in de tenten en het was ook nog eens bloedheet, dus we hielden het gauw voor gezien. We hebben dus nog steeds geen kerstboom…

Het weekend is vandaag al begonnen want morgen is het Bonifacio Day en dat is een nationaal feestdag. Vanavond hadden we ook onze eerste Kerst Party, en ja, ik weet dat het pas november is. De reden van die vroege Kerstfeesten is dat veel mensen rond de Kerst vrij nemen en een beetje spreiding is ook nodig omdat er nogal wat feesten georganiseerd worden.

Het feest van vandaag was de Kerstviering van ons project en de locatie was de gloednieuwe trendy bar ″Opus″ in het luxe ″Resort World″, gelegen naast het vliegveld. We reden voor de gelegenheid mee met mijn collega Dave die met zijn vrouw een chauffeur had gehuurd voor de avond. Het was heel erg gezellig, een stuk beter dan het feest van vorig jaar. We waren toen nog ″nieuw″ in Manila en met name Riet kende nog vrijwel niemand, deze keer waren vrijwel al haar vriendinnen er en ze had het ontzettend naar haar zin (ik zag haar zelfs even op de dansvloer!). Ook de locatie was een stuk beter dan die gigantische tent met de enorme ronde tafels bij het Novotel vorig jaar. Het eten had misschien wat beter gekund maar je kunt niet alles hebben, nietwaar.

Na het feest gingen we op zoek naar onze chauffeur. Dat had eenvoudig moeten zijn maar op Dave’s telefoontjes werd niet gereageerd, de goeie man bleek onbereikbaar. We begonnen al geintjes te maken dat hij er met Dave’s auto vandoor was maar de vraag was natuurlijk waar hij uithing. Er ging me een licht op, ik had voor de avond een vrijkaartje gekregen voor de parkeergarage van het Marriott Hotel en we vermoedden dat hij daar stond en geen bereik had op zijn telefoon. Er zat niets anders op dan naar het hotel te lopen waar Dave op zoek ging in de parkeergarage terwijl wij wachtten in de lobby. En jawel, na een kwartiertje zoeken was onze chauffeur gelokaliseerd en konden we eindelijk naar huis…

Aanstaande donderdag hebben we een feestavond, het Kerstfeest van ons project. Daar werden we ruim van tevoren al voor uitgenodigd en dat komt goed uit want dan kan iedereen zich voorbereiden. Een feest is hier namelijk pas een feest als verlotingen zijn en een thema, en een thema bekent vrijwel altijd een verkleedpartij. Nou is het voordeel van dit feest dat het van ons eigen project is en ons eigen management dus de nodige inbreng heeft, en die houden ook niet zo van al dat verkleden. Het zijn vooral de Filipino’s die daar helemaal verzot op zijn en als je die een feest laat organiseren is het dus altijd ″gekostumeerd″.

Voor het komende feest valt het zoals gezegd mee, maar er wel een ″dress code″ en wel Cocktail. Voor mij is dat een makkie want hier betekent dat een nette broek en een overhemd. Een colbert is optioneel maar wordt vanwege de doorsnee temperaturen absoluut niet verwacht, en over een stropdas wordt niet eens gesproken. Het komt er dus op neer dat ik gewoon net zo gekleed ga als ik normaal gesproken naar mijn werk ook ga.

Nee, dan de dames. Voor een cocktail party moet je dus een cocktail jurk, en omdat je zo’n jurk natuurlijk geen twee keer achter elkaar aan kunt moesten er voor de komende feesten minstens twee worden aangeschaft. Riet is dus al dagen aan het winkelen, ze heeft inderdaad nu twee cocktail jurken en ook bijbehorende tasjes, maar de schoenen vormen nog een probleem. Een van de jurken is zwart met paars en daar horen (zo is mij verteld) zwarte of paarse schoenen bij. Of paars met zwarte natuurlijk. De zwarte zijn geen probleem, die zijn ruim op voorraad maar paarse is een heel ander verhaal. En het moet dan ook nog de juiste kleur paars zijn. Vanavond gingen we voordat we naar de Chinees gingen nog even wat schoenenzaken af maar zonder succes. Bij het zien van het tasje was het antwoord op de vraag of er ook schoenen waren in die kleur steevast ″We don’t have, Ma’am″.

Bij de Chinees moest ik onwillekeurig lachen toen de ober het bestek neer kwam leggen. ″I want chopsticks!″ zei Riet. Wie had dat kunnen denken, Riet die liever met stokjes eet…

Omdat het een beetje lastig is om iedere week zestien uur heen en zestien uur terug te vliegen ben ik niet meer in de gelegenheid om op zaterdagmiddag naar het voetbal te gaan. En dat is eigenlijk een van de weinige dingen uit Nederland die ik echt mis. Dat wil overigens niet zeggen dat ik hier helemaal verstoken ben van het voetbalnieuws want dankzij de moderne techniek kan ik de wedstrijden toch volgen. En als ik geluk heb kan ik via het Internet zelfs nog een samenvatting zien ook, al is dat dan wel altijd pas een paar dagen later.

Vanwege het tijdsverschil begint de wedstrijd voor mij niet meer op zaterdagmiddag om half drie of drie uur maar pas zeven uur later. Tot voor kort was dat zes uur maar de zomertijd in Nederland is weer afgelopen tot eind maart en dus moet ik nu weer een uurtje langer wachten.

Voor diegenen die dit extra uurtje niet snappen, hier in Zuid-Oost Azië doen ze niet aan zomertijd. Ze kennen eigenlijk het hele begrip niet eens en dat is natuurlijk niet zo gek want de enige seizoenen die ze hier hebben zijn zomer en regentijd. Maar goed, vanaf ongeveer half tien in de avond zit ik dus gespannen met mijn  iPhone binnen handbereik en iedere paar minuten kijk ik even snel op Twitter voor het laatste nieuws. Er is namelijk altijd iemand van de club bij de wedstrijden aanwezig die met korte berichtjes ( voor de kenners: “tweets” ) doorgeeft wat er allemaal in de wedstrijd gebeurt: gele kaarten, gevaarlijke vrije schoppen, gemiste kansen en natuurlijk doelpunten.

Het lijkt wel wat op een moderne variant van het goeie ouwe “Langs de Lijn”, waarbij we vroeger op zondagmiddag aan de radio gekluisterd zaten. Het is in ieder geval zeker zo spannend omdat iedere keer als je op twitter kijkt het even duurt voordat de nieuwe berichten zijn geladen en je moet ze dan ook nog eens doorbladeren. Gebeurt er weinig ( zoals bij de bekerwedstrijd van gistermiddag ) dan zijn er weinig berichten, maar als het spannend is dan loopt het aantal al gauw flink op. De berichten waar je op zit te wachten zijn overigens makkelijk te herkennen in de lijst want die beginnen steevast altijd met “GOOOOAAAAAL”. En zo is het toch weer leuk om het voetbal “live” te kunnen volgen zelfs als ik er zelf niet bij kan zijn.

Alleen moet ik dan niet zoals gisteravond mijn leesbril vergeten…

De komende weken stikken we van de feesten. Dat is ieder jaar zo hier rond deze tijd, alles en iedereen organiseert feesten voor de Kerst en om iedereen de gelegenheid te geven ze allemaal te bezoeken doen ze dat flink gespreid.

Vandaag had Riet al de eerste, de Kerstviering van Shell Outpost voor de vrouwen. Om even over tienen vanmorgen was het verzamelen bij ons kantoorgebouw vanwaar de dames met een bus naar het Mandarin Hotel in het centrum van de stad werden vervoerd. Het zijn blijkbaar altijd dezelfden die naar bijeenkomsten van Outpost komen dus het was een gezellig clubje bij elkaar. Er werden lootjes getrokken om de meegebrachte cadeautjes te verdelen, er was een heerlijke lunch en er was…Karaoke! Ik kreeg er op mijn werk zelfs een sms-je van Riet over ( ″Nee he, kareoke″ ) en een uurtje later nog een ( ″Nog meer kareoke″ ), ze was er duidelijk niet blij mee. Maar afgezien daarvan was het heel gezellig geweest zei ze, en dat blijkt wel want ze was om over vijven pas thuis.

Zelf had ik eigenlijk ook mijn eerste Kerstviering moeten hebben van het bedrijf Brunel, een soort uitzendbureau voor hoger opgeleid personeel. Daar heb ik de laatste tijd nogal wat zaken mee gedaan, en dat was voor hen een reden om me uit te nodigen op hun Kerstviering. Alleen een beetje jammer dat de uitnodiging vanmiddag om tien voor vijf pas bij mij binnen kwam. Dat ging dus niet meer lukken.

Maar het geeft niet, er komt nog meer. Volgende week donderdag is er de Kerstviering van ons Project team, vrijdag de 7e december is er de Kerstviering van het bedrijf Fluor (waar ik ook niet naar toe kan omdat ik dan in Subic zit, maar daarover later meer), en de 13e december is er nog het grote Shell Philippines Kerstfeest. Tussendoor hebben we nog de nodige feestjes, te beginnen morgenavond met een barbecue bij mijn baas, en er zijn zo nog de nodige feestjes in voorbereiding.

En of al die Kerstvieringen nog niet genoeg zijn, de dames zijn alvast begonnen om plannen te maken voor een gezamenlijk feest op Oudejaarsavond. En we zijn nog niet eens aan het eind van November!

Overal ter wereld bestaat de mensheid uit maar twee geslachten, mannen en vrouwen. Niet hier op de Filipijnen want hier hebben ze er drie, te weten, ″Ma’am″ (Mevrouw), ″Sir″ (Meneer) en ″Ma’am-Sir″.

Overal waar je komt wordt je hier vriendelijk gegroet en als je iets vraagt zijn ze al even beleefd, alleen zijn de aanspreektitels af en toe wat verwarrend. Als ik met Riet boodschappen ga doen en we lopen een supermarkt binnen dan groet iedereen ons heel vriendelijk met ″Good Afternoon, Ma’am-Sir!″. Kijk, dat is nog te begrijpen maar als Riet alleen is dan zeggen ze dat heel vaak ook. En als ik alleen ben gebeurt dat gek genoeg nooit, ik ben gewoon ″Sir″. Als je met een groep bent is de standaard begroeting ook altijd ″Ma’am-Sir″. En nee, het is vrijwel nooit ″Sir-Ma’am″, ook niet als ik voorop loop. Als ze het helemaal bont maken zeggen ze overal ″Ma’am″ tegen, ook als je een man bent, dat maakt ze niet uit want dan wordt het gewoon gebruikt als algemene aanspreekterm.

Vooral de jongeren zullen altijd ″Ma’am″ en ″Sir″ zeggen tegen oudere jongeren zoals wij. In winkels en restaurants maakt dat me niet zoveel uit maar het gebeurt op mijn werk ook. Ik heb sinds kort twee nieuwe jonge gasten in mijn team en het lukt me dus maar niet om ze op te laten houden om me ″Sir″ te noemen. Hoe vaak ik ook zeg dat ze me gewoon met mijn voornaam moeten aanspreken, ze blijven me aankijken als een konijntje wat in de koplampen van een aanstormende auto kijkt en ze blijven steevast ″Yes, Sir″ tegen me zeggen. Want dat is weer een apart verhaal, ze zullen nooit of te nimmer ″No″ zeggen, wat je ze ook vraagt. Als ik dus zeg dat ze me gewoon ″Willem″ moeten noemen in plaats van ″Sir″ omdat ik ze anders de nek om ga draaien krijg ik steevast als antwoord ″Yes, Sir″.

En dat vind ik pas echt ″ge-Sir″…

De tijd gaat snel, en regelmatig zijn er momenten dat je je realiseert hoe snel. Begin vorige maand bedacht ik me nog dat het twee jaar geleden is dat we uit Nederland zijn vertrokken, en vandaag zijn we al weer dik anderhalve maand verder. Hebben we ons het hele jaar druk gemaakt over de studie van Martin, nu is het al weer een maand geleden dat hij is afgestudeerd en zijn bezoek aan ons, wat tot voor kort nog onzeker was, is nu opeens al over minder dan vier weken. En leek het jaar 2013 pas nog heel ver weg, hier zijn de voorbereidingen voor de Kerst al in volle gang en het nieuwe jaar staat al zowat voor de deur.

Vandaag is de dag dat het al weer twee jaar geleden is dat mijn vader in het LUMC overleed. Het afscheid eind september 2010 toen we naar Kuala Lumpur vertrokken bleek achteraf een definitief afscheid. Er gaat nog steeds amper een dag voorbij dat ik niet aan hem denk maar waar ik toch wel een beetje blij om ben is dat de herinnering aan die afschuwelijke week in het ziekenhuis al aan het vervagen is. Ik herinner me hem liever zoals hij was, en dan vooral op ″onze zaterdagmiddagen″ wanneer we naar ″onze club″ gingen. Lange gesprekken over van alles en nog wat op de heenweg, en op de terugweg ouwehoerend over het resultaat, of dat nou goed was of slecht.

Heel veel mooie herinneringen, en daar hou ik me vandaag maar aan vast.

We hadden het vandaag druk want er moesten heel veel boodschappen worden gedaan. Met name voor onze aanstaande chauffeur moesten we het een en ander aanschaffen want we hebben wel een ″chauffeurshok″ maar daar moet dan wel een stoel en een tafeltje in, en nog wat dingetjes.

Een van de winkels waar we naar toe gingen was S&R, een soort macro die eigenlijk maar één nadeel heeft: als je er gaat winkelen koop je altijd veel meer dan je van plan was. Zo gingen we kijken voor wat spulletjes voor het chauffeurshok maar we kwamen ook naar buiten met een rijstkoker, een wijnkoeler, een afdruiprek en de nodige flessen wijn. En waar we eigenlijk voor waren gekomen hadden ze niet eens dus we moesten nog verderop. En het gebeurt niet vaak maar Riet had er zin in vandaag dus deden we dat ook maar meteen.

Bij de Festival Supermall kochten we een televisietje voor onze ″maid″ Estela, want we vonden dat ze dat wel verdiend had na een jaar trouwe dienst. Het is een goedkoop Chinees fabrikaat maar met een prima beeld en tot onze verrassing kregen we er ook nog een gratis DVD speler bij; en dat terwijl het televisietje al ″Kruitvat prijs″ was. We kochten ook nog een klein radiootje voor de chauffeur, maar wat we nog steeds niet hadden was een stoel. Wat we zochten was eigenlijk een tuinstoel en gelukkig wisten we nog waar we eerder zo’n stoel hadden gekocht voor Estela, in het Alabang Town Center en dat betekende dus alweer verderop.

Aangekomen in het ATC deden we eerst een bakkie bij de Coffee Bean, waarna we inderdaad de gezochte stoel vonden in een van de winkels in het ATC. Riet toonde weer haar inmiddels buitengewone vaardigheid in afdingen en wist de prijs met bijna een derde te reduceren. En halen jullie nu niet meteen je wenkbrauwen op, dat is hier in Zuid-Oost Azië heel normaal. Al met al kwamen we vanmiddag thuis met een auto die helemaal afgeladen was…

Nou, het is eindelijk zover, we hebben al een tijdje geleden besloten toch maar overstag te gaan en met ingang van aanstaande maandag hebben we dus een chauffeur. Weliswaar is de overeenkomst voor eerst een maand ″op zicht″ maar als het bevalt wordt het een vast werkverband.

Voor al diegenen in Nederland die denken dat we nu tot enorme snobs zijn vervallen, het is hier heel normaal om een chauffeur te hebben en het is eerder bijzonder dat je zelf rijdt. Ook mijn werkgever dringt er sterk op aan dat we zelf niet rijden maar ons laten rijden, en dat heeft alles te maken met eventuele problemen in het verkeer waar je als buitenlander de dupe van kunt worden. Tot voor kort vond ik dat eigenlijk maar onzin en Riet had er al helemaal geen zin in om ″de hele dag zo’n vent over de vloer te hebben″, maar dat is dus veranderd. De belangrijkste reden is overigens dat Riet inmiddels vanwege haar sociale activiteiten zeer regelmatig vervoer nodig heeft en ze heeft geen zin meer om telkens van iemand anders afhankelijk te zijn.

De zoektocht begon een week of wat geleden met een belletje naar iemand die ik kende als een van de chauffeurs van het Vivere Hotel, die had me een jaar geleden zijn nummer gegeven ″voor als ik een chauffeur nodig had″. Marcos reageerde spontaan en leek meteen een ideale kandidaat maar hij accepteerde bij nader inzien toch ons aanbod toch maar niet. Eigenlijk vond ik dat niet eens erg want in onze gesprekken ontpopte hij zich als een wel heel erg godsdienstig persoon die te pas en te onpas met de naam van God liep te strooien. Zelfs de beslissing om toch maar niet onze chauffeur te worden was tot stand gekomen, zo vertelde hij, na dagen van bidden met zijn hele familie. En sorry, maar dat is voor mij toch net een beetje teveel van het goeie, hoor.

De tweede kandidaat leek ook geschikt dankzij de nodige ervaring, maar toen ik hem uitnodigde om langs te komen voor een gesprek wilde hij wel dat ik de taxi betaalde want hij kwam niet met de Jeepney. Als het zo al begint wordt het niks zeiden Riet en ik tegen elkaar en we bedankten hem verder voor de eer. Daarna bleef het een weekje of wat stil. We kregen namelijk geen tips meer voor geschikte kandidaten en we wilden perse iemand die aanbevolen kwam. Dat klinkt misschien wat arrogant maar geloof me, als je alle verhalen over chauffeurs hoort dan wordt je vanzelf wel voorzichtig.

Van de week kregen we toch weer een tip voor een chauffeur die vier jaar voor een voormalige collega had gewerkt. Navraag bij die collega leverde een aanbeveling op en een afspraak was snel gemaakt. Bijna hadden we het nog afgekapt want we kregen via de ALIG website een waarschuwing tegen ene ″Lito″ die als chauffeur aan het solliciteren was, en onze kandidaat heet toevallig ook Lito. Het bleek echter om een andere persoon te gaan (wat denk je, nota bene om die vent die om die taxi had gevraagd!) en vanmiddag hadden we dus alsnog een gesprek.

Lito lijkt een geschikte vent, en als bijkomend voordeel bleek dat Riet hem al kende want de vrouw van die collega waar hij voor gewerkt had ging ook wel eens mee met de voedselhulp acties. We werden het snel eens en vanaf aanstaande maandag hebben we dus een chauffeur in dienst…

Wat mij vandaag overkomt op mijn werk! Ik ga zitten op mijn tijdelijke werkplek in ons kantoor op de Keppel Scheepswerf, een bureau bij het raam, en daar hoor ik heel hard miauwen. In eerste instantie dacht ik dat er een katje voor het raam zat, maar dat bleek niet het geval want ik keek naar buiten en zag niks. Het geluid kwam bij nader inzien van binnen, alleen kon ik niet zo gauw uitmaken waarvandaan.

Het klonk duidelijk als een klein katje, en het was een heel zielig miauwtje dus het zat duidelijk in nood. Ik verschoof het kastje dat voor het raam stond, alle dozen ernaast, de tassen en boeken die erin stonden, maar er kwam geen katje tevoorschijn. Toch klonk het geluid duidelijk daar ergens vandaan, en bij nader onderzoek bleek dat het van achter de muur kwam. Het deel van de muur bij het raam is hol want daar loopt de bedrading doorheen, en jawel hoor, het katje zat duidelijk daarin.

Hoe het er terecht gekomen is weten we niet maar we vermoeden dat het tussen de dakplaten en de vloer van de eerste verdieping heeft gelopen en daar in het gat is getuimeld. Het beestje miauwde hartverscheurend maar niemand wist eigenlijk precies wat we moesten doen. Ik waarschuwde in ieder geval onze secretaresses en vroeg ze iemand van Keppel te waarschuwen om te komen kijken en te zien of het beestje achter de muur vandaan gehaald kon worden.

Ik moest toen weg om cursus te gaan geven maar bij terugkomst tegen het middaguur hoorde ik nog steeds het gemiauw; er was dus duidelijk nog niemand wezen kijken laat staan dat er iets gedaan was om het beestje eruit te halen. Op mijn aandringen ging een collega er toch maar op uit om de technische dienst te waarschuwen, maar pas nadat ik had duidelijk gemaakt dat als het beestje niet zou worden weggehaald het daar dood zou gaan en dat zou ontzettend gaan stinken.

Ik weet het, een bizar argument maar er gebeurde nu tenminste eindelijk wat. Er verschenen twee mannen die op mijn aanwijzingen een afdekplaatje onder in de muur openbraken. En jawel hoor het snuitje van een heel klein katje verscheen, maar toen het al die grote hoofden zag die naar binnen keken dook ze meteen weer weg. Pogingen om haar eruit te krijgen mislukten omdat het doodsbange diertje zich krachtig verzette met gebruik van scherpe klauwtjes. Het gat was niet groot genoeg om met dikke handschoenen naar binnen te gaan om het diertje te grijpen, dus er werd besloten na de lunch (die gaat hier voor alles) een andere oplossing te zoeken.

Om één uur moest ik weg want de auto die me terug naar Manila zou brengen stond op me te wachten. Hoe het is afgelopen weet ik dus niet maar dat hoop ik morgen te horen.

Riet geeft een beetje last van jetlag, wat natuurlijk te verwachten is na een vlucht van zestien uur over zeven verschillende tijdzones. Ze was vanmorgen om zes uur klaarwakker maar omdat dan het zonnetje hier al op is lag ze dus om even over zessen al prinsheerlijk in de tuin met een bakkie koffie.

Hoewel de lucht ook vandaag voor het grootste deel van de dag weer strakblauw was betekent dat niet altijd dat het dan helemaal helder is. Dan kun je goed zien op de foto die ik deze week maakte vanaf onze verdieping (de 21e) van de skyline van Manila. Als je heel goed kijkt zie je rechts aan de horizon die skyline maar echt duidelijk is het niet. En dat heeft niks te maken met de luchtvochtigheid maar alles met de luchtverontreiniging boven de stad.

Manila is niet bepaald een schone stad en aan het milieu is ze hier niet veel gelegen. Ja, officieel wel natuurlijk maar dat is een wassen neus. Er rijden hier bijvoorbeeld auto’s rond die een uitstoot hebben van pakweg het hele wagenpark van Den Haag, en met name de Jeepneys zorgen voor een enorm groot aandeel in de smog. Dat laatste is zelfs de Filipijnse regering al jaren een doorn in het oog maar er niks aan te doen want de Jeepneys zijn de enige betaalbare vorm van openbaar vervoer voor de gewone Filipijn.

Om even aan te geven hoe oud sommige auto’s zijn die hier rondrijden: het Japanse merk Nissan heette heel vroeger Datsun (en dan spreek ik over minstens vijftig jaar geleden) en hier rijden dus nog Datsuns rond…

Vanavond landde vlucht KL807 uit Amsterdam om even voor half acht op de luchthaven NAIA van Manila na een vlucht van zestien uur. Eigenlijk is dat vier uur langer dan nodig is maar door een conflict tussen alle Europese luchtvaartmaatschappijen en de Filipijnse regering over belastingen en tarieven vliegt er geen enkele maatschappij meer direct op Manila vanuit Europa.

Ook KLM maakt een tussenlanding en wel op de luchthaven van Taipei. Op het bovenstaande kaartje kun je goed zien hoe idioot dat eigenlijk is, al is het vanuit het standpunt van KLM bezien zeker niet onredelijk.

Uiteraard was ik er om Riet op te halen van het vliegveld maar wat een toestand was dat! We hebben namelijk bij het boeken van deze vlucht een kleinigheid over het hoofd gezien en dat is dat de aankomst op vrijdagavond was. Is het verkeer normaal al een chaos op de doorgaande wegen, op vrijdagavonden is het ronduit rampzalig. Ik realiseerde me dat uiteraard en hield er rekening mee met mijn vertrek naar de luchthaven maar ondanks dat ik wist wat me te wachten stond overtrof met name de terugrit mijn ergste verwachtingen.

Op de heenweg was het zelfs behoorlijk druk op de tolweg die normaal gesproken altijd een redelijk snelle reis garandeert. Het waren met name de lange wachtrijen voor de tolpoorten die de boel ophielden. De tolweg loopt langs de luchthaven, alleen is het probleem dat Terminal 1 helemaal aan de andere kant van de luchthaven ligt. De wegen rond de luchthaven zijn ook nog eens allemaal drukke doorgaande wegen dus daar is het altijd een enorme puinhoop. Je moet je vrijwel letterlijk door het verkeer wringen en alles doen wat wij in Nederland als ontiegelijk asociaal beschouwen anders kom je nergens. Je snijdt dus af, zet de neus van de auto in de kleinste gaatjes, haalt links en rechts in en probeert vooral om niks te raken. En uiteraard hoop je dat alle anderen hetzelfde doel nastreven.

Doordat ik op tijd vertrokken was was ik ruim op tijd op de luchthaven waar Riet zoals gewoonlijk als een van de eerste naar buiten kwam. Nadat ze haar nicotineshot had gehad reden we naar huis, en met name het eerste stuk ging erg soepel. De files die daar een uur eerder nog hadden gestaan waren weg en we begonnen ons al op een snelle thuisreis te hopen. Helaas, te vroeg gejuicht want het laatste stuk voor de oprit naar de tolweg stond muurvast. We reden vijf dik op een driebaansweg die ook nog eens vergeven was van de taxi’s (logisch vlak bij een luchthaven waar vrijwel geen normaal openbaar vervoer is). Het was tot aan de tolweg schuifelen met vaak maar centimeters tussen de auto’s aan alle kanten. Dat er überhaupt nog sprake was van enige doorstroming was me een volkomen raadsel, maar na bijna drie kwartier te hebben gedaan over een stukje van misschien anderhalve kilometer kwamen we dan toch bij de oprit van de tolweg.

Daarna was het leed geleden want de toltarieven zijn voor Filipino’s dusdanig hoog dat ze de tolweg meestal mijden. Voor ons rijke snobs dus prima geregeld en konden we vlot naar huis rijden waar Riet enthousiast verwelkomt werd door onze beide katten. Of misschien dachten ze gewoon dat ze weer eten kregen…

Vandaag kreeg ik een mailtje van de Dutch Club in Manila. Hoewel we daar lid van zijn gaan we eigenlijk nooit naar de evenementen, en de belangrijkste reden is dat die evenementen vrijwel altijd georganiseerd worden in de buurt van Makati. En om ons nou voor een vrijdagavondborrel urenlang in de avondspits van het centrum van Manila te storten is ons toch een beetje te gortig.

Verder wordt er eigenlijk ook niet zoveel georganiseerd door de Dutch Club, maar omdat we nu eenmaal lid zijn krijgen we wel altijd de nieuwsbrieven en de uitnodigingen.

Vandaag was er dus een mailtje en wat denk je, er wordt een heus Sinterklaasfeest georganiseerd. Maar als je naar de uitnodiging kijkt dan zie je dat er het een en ander niet klopt. Allereerst vindt de viering plaats op 24 november in plaats van op 5 december. Ten tweede vindt het gebeuren plaats thuis bij de Belgische Ambassadeur, en ik wist niet eens dat de Belgen ook Sinterklaas vieren.

En last but not least, ″Sinterklaas is coming to Manila″? Ja dag, helemaal uit Spanje zeker…

Vandaag is Riet’s verjaardag en ik vind het eigenlijk helemaal niks dat ik daar niet bij ben. Dus Riet, hierbij van grote afstand van harte gefeliciteerd en een hele fijne verjaardag!

Nu we eindelijk weten dat Martin en Sandra de tweede helft van december naar ons toe komen kunnen we eindelijk de nodige voorbereidingen gaan treffen. Een van de dingen die we zeker gaan doen is een paar dagen weg naar een bounty eiland, en na het zien van de foto’s van ons tripje met Robin en Chantal eerder dit jaar naar Boracay was de keuze wat Martin en Sandra betreft gauw gemaakt.

Het enige probleem is wel dat we aan de late kant zijn met boeken want in die laatste twee weken van december vindt er hier een ware volksverhuizing plaats. Iedereen die geen geld heeft gaat naar de provincie om de familie te bezoeken, en iedereen die wel geld heeft gaat op vakantie. Alle resorts en hotels zitten dus afgeladen vol en er gelden voor die periode ook heel andere prijzen dan in de rest van het jaar.

Ik ben meteen gaan kijken of er nog wat beschikbaar was bij het reisbureau wat we voor de vorige tripjes hadden gebruikt, want daarover waren we toch wel te spreken. En jawel, ik kreeg afgelopen woensdag een prijsopgave voor ons voorkeurshotel, inclusief vluchten, en hoewel prijzig viel het op zich voor het hoogseizoen en een vijf-sterren hotel nog mee. Voor alle zekerheid vroeg ik om een tweede optie voor andere dagen; die kreeg ik donderdag maar die bleek zoveel duurder dat ik terug meldde dat ik toch maar voor de eerste optie ging. Geen probleem zeiden ze, alleen waren nu opeens de tickets voor de vlucht een stuk duurder. Ja, die andere prijs was de prijs van gisteren en die konden ze vandaag niet meer krijgen.

Eigen schuld dacht ik nog, had ik maar meteen moeten beslissen, dus ik bevestigde tegen de nieuwe prijs. Krijg ik vanmorgen bericht, alles was bevestigd en of ik nu maar wilde betalen. Ik kijk naar de prijsopgave, zijn de tickets weer  duurder! Daar ben ik dus even voor gaan bellen, en jawel, die nieuwe ticketprijs was de prijs van vandaag. Maar ik had donderdag toch bevestigd, dan krijg ik toch de prijs van donderdag? In Nederland misschien wel, maar hier niet. Ze boeken de tickets pas als het hotel heeft bevestigd, en die bevestiging kregen ze door alle feestdagen pas vandaag binnen. Ik kon hoog en laag springen en zeggen dat ik dat een belachelijke zaak vond, maar uiteindelijk was het enige alternatief alles af te blazen.

En daar heb ik ook geen zin in want de vraag is of er dan nog op deze termijn ergens anders wat te regelen valt. En ik denk niet dat andere reisbureaus hier veel anders zijn dan deze…

Op de Filipijnen wordt alles wat een beetje de moeite waard is bewaakt. En dan bedoel ik ook alles. Particuliere bewakingsdiensten moeten hier toch wel fortuinen verdienen want je ziet ze de hele dag en overal.

De betere winkelcentra bijvoorbeeld hebben bij iedere ingang een bewaker staan die de inhoud van alle tassen controleert bij binnenkomst. Dat is enkel en uitsluitend om te voorkomen dat iemand met wapentuig naar binnen gaat. Voor ons Westerlingen valt die controle meestal wel mee en wordt er alleen even een vluchtige blik in je tas geworpen want ze gaan er vanuit dat je als Westerling niet komt om de boel te beroven. Waar je overigens wel op verdacht moet zijn is dat je als je doorloopt nog even een hand op je kont voelt. En ook dat is alleen maar bedoeld om te kijken of je geen wapen verstopt hebt in je broekband op je rug.

Ook de Village wordt bewaakt en iedereen wordt gecontroleerd bij binnenkomst en vertrek. Nou is ook dat voor ons Westerlingen weer een wassen neus, want als Riet en ik de post passeren zeggen we vriendelijk gedag en lopen zo door. De reactie van de bewakers is dat ze salueren en ook vriendelijk gedag zeggen.

Voor alle passerende Filipino’s is dat heel anders, die moeten zich bij binnenkomst legitimeren en vertellen wat ze komen doen, en zelfs dan mogen ze nog niet passeren totdat de bewaking hun gastheer heeft gebeld en de gegevens heeft geverifieerd. Bij vertrek worden uitgebreid de tassen gecontroleerd en er wordt zelfs gefouilleerd. En dat alles is niet zonder reden want er wordt door personeel in de Village volgens zeggen ontzettend veel gejat.

De meeste bewakers staan er beslist niet voor spek en bonen, ze zijn vaak tot de tanden gewapend. Vooral de bewakers rond het Alabang Town Center zijn gewapend met niet alleen pistolen maar na de overigens mislukte overval op een geldwagen van enkele weken geleden ook met enorme geweren. En niet over de schouder maar in de hand zodat ze meteen te gebruiken zijn.

Uiteraard is het niet de bedoeling dat er bij het minste of geringste geknald gaat worden maar de bedoeling is meer ter afschrikking.

Of de ″bewaker″ die bij restaurant Friday’s voor de deur staat ook afschrikwekkend werkt waag ik toch te betwijfelen…

Vandaag was het All Saints Day en dan lijkt het hier wel een zondag in Katwijk. De meeste winkels zijn dicht of gaan pas ’s middags open, op straat is het stil en het is erg rustig op de weg want er rijden zelfs minder Jeepney’s. Vorig jaar heb ik al geschreven over All Saints Day dus dat doe ik niet nog een keer. Daarom vandaag maar eens een update over de politiek want er is deze week weer het nodige gebeurd.

En deze keer is het internationaal nieuws want er is bezoek in Manila van de Amerikaanse Marine. Het enorme door kernenergie aangedreven vliegdekschip ″George Washington″ arriveerde op 24 oktober in de Baai van Manila voor een ″goodwill bezoek″. Het kreng is echt enorm want je kon hem zelfs vanaf de 21e verdieping van ons kantoor in de baai zien liggen. Dit weekend vertrekt het schip naar de baai van Subic en daar zullen de vele dames van plezier zich verheugd in de handen wrijven want de Amerikanen zijn weer terug!

Het gerucht gaat namelijk dat de Filipijnen de Amerikanen weer een grotere aanwezigheid op de Filipijnen willen gaan toestaan. De Amerikanen hadden namelijk heel lang na de Tweede Wereldoorlog twee grote bases op de Filipijnen, en een daarvan was in Subic. Daar hadden ze zelfs kernonderzeeërs gestationeerd en er wordt daar nog steeds onderhoud gedaan aan Amerikaanse oorlogsschepen. De Filipino’s wilden de Amerikanen weg hebben en dat is op een gegeven moment ook gelukt, maar nu willen ze ze heel graag terug en dat is vanwege de dreiging van China.

Ik heb al eerder geschreven dat er een tijdje geleden een conflict was ontstaan tussen onder andere de Filipijnen en China over de grenzen in de Zuid-Chinese Zee. Dat leek zelfs even helemaal mis te gaan toen de Filipijnse Marine Chinese vissersschepen uit de Filipijnse wateren wilden wegjagen. Die vissersschepen kregen hulp van Chinese oorlogsschepen, en de Filipijnse marine, die totaal geen partij is voor de Chinese Marine, moest knarsetandend toezien dat de Chinezen vervolgens ongestoord hun gang konden gaan.

Uiteraard werden er op hoog niveau onderhandelingen gevoerd tussen de Filipijnen en China, en het leek de afgelopen tijd zelfs redelijk goed uit te pakken maar blijkbaar voelden de Filipijnen zich toch geroepen hun voormalige sterke bondgenoot te hulp te roepen. De Amerikanen zijn natuurlijk nooit te beroerd ergens hun voordeel uit te slepen en die zijn dus nu met groot machtsvertoon hier, hoogstwaarschijnlijk om de Chinezen te laten zien dat ze niet ongestraft hun gang kunnen gaan. En voor de Amerikanen zou het natuurlijk geweldig zijn hun oude bases weer terug te krijgen, wat voor hen een sterke positie zou betekenen vlak bij China en de rest van Zuid-Oost Azië.

De Chinezen vinden die Amerikaanse aanwezigheid hier uiteraard maar niks en beschuldigen de Amerikanen nu van ongewenste inmenging die de zo goed lopende besprekingen danig verstoren. Dit verhaal gaat dus ongetwijfeld worden vervolgd…