Het land staat op zijn kop door een aantal belangrijke politieke gebeurtenissen en daar staan alle kranten hier vol van.
Het eerste nieuws betreft de mogelijke lancering van een raket door Noord-Korea. De National Disaster Risk Reduction and Management Council, zeg maar het Filipijnse orgaan voor rampenbestrijding, heeft Filipino’s en in het bijzonder die in het noorden van Luzon aangeraden om tussen zes en elf ‘s morgens binnenshuis te blijven van 12 tot en met 16 april.
De lancering kan op elk van die dagen plaatsvinden, wanneer precies is niet bekend maar wat wel bekend is is de baan van de raket.
Volgens de Noord-Koreanen gaat de tweede trap van de raket afgestoten worden ten noordoosten van Luzon, het eiland waarop Manila ligt. De Filipijnse regering heeft echter weinig vertrouwen in de efficiëntie van de Noord-Koreanen en is bang dat de raket een iets andere koers zal gaan volgen en dat kan betekenen dat de brokstukken van die tweede trap weleens op Luzon neer zouden kunnen komen. De regering maakt zich hier behoorlijk druk over en heeft zelfs het leger al in paraatheid gebracht om eventueel hulp te gaan bieden.
En over het leger gesproken, er is op dit moment een heus politiek incident aan de gang in de Zuid-Chinese Zee. Chinese vissersboten zijn betrapt terwijl ze aan het vissen waren binnen de 200-mijls zone, volgens Internationale normen de grens van een land wat aan een zee ligt. De Filipijnse marine heeft dus meteen een schip van de kustwacht uitgestuurd om de Chinezen op te brengen die zich bevonden bij een eilandengroep op 124 zeemijl ten westen van Luzon.
Het probleem is echter dat China geen enkel Internationaal verdrag aangaande de Zuid-Chinese Zee accepteert en de hele zee, tot aan de kust van de aangrenzende landen aan toe, als Chinees eigendom beschouwd. Volgens China waren de vissers dus helemaal niet in overtreding en ze hebben dan ook meteen twee oorlogsschepen gestuurd om de Chinese vissers te beschermen en de Filipijnse marine tegen te houden. De Filipijnen hebben daarop gereageerd door ook een oorlogsschip naar de plek des onheils te sturen.
Op dit moment is er een status quo waarbij allebei de partijen een afwachtende houding hebben aangenomen en er is inmiddels overleg gaande tussen beide landen om dit conflict diplomatiek op te lossen.
Onze instructrice is een Filipina van onbestemde leeftijd maar ze heeft een dochter van twaalf dus ze zal ergens in de dertig zijn. Ze heeft altijd een laptop bij zich met muziek die mij altijd de haren ten berge doet rijzen, hoofdzakelijk Kate Perry en high speed verkrachtingen van bekende nummers zoals “Message in a bottle” van de Police.
Ook de zwembadman zou vandaag komen en dat was maar goed ook want ons zwembad begon helemaal groen uit te slaan als gevolg van algafzetting. Riet zag het eergisteren voor het eerst en gisteren was het zelfs al zo erg dat ik zelf probeerde of ik de boel een beetje schoon kon krijgen met filteren. Dat ging niet omdat ik de zwembadstofzuiger (echt, die hebben we) niet aangesloten kreeg. Effe lekker zwemmen zat er dus gisteren ondanks de hitte niet in.
De ernstige geloofsovertuiging van de Filipijnen komt met name tot uiting in deze Holy Week. Gisteren zijn er weer meer dan twintig Filipijnen vrijwillig gekruisigd. En in de regio rond Manilla trokken in de dorpen processies door de straten van honderden mensen die zichzelf geselden met zweepslagen of een doornenkroon op hun hoofd hadden.
Dat wilden we dan wel van het weer laten afhangen want als het zo warm zou worden als de afgelopen week dan zouden we het voor gezien houden en lekker in de tuin blijven zitten.
Kortom, ze zijn erg speels wat natuurlijk te begrijpen is want ze zijn pas een paar maanden oud en barsten van de energie.
Het lijden van Christus wordt met name in de provincie uitgebreid herdacht en zelfs nagespeeld. Er gaan zich weer heel wat mannen letterlijk aan een kruis laten nagelen, zich laten geselen, of met een doornenkroon op hun hoofd rondlopen, de meest ultieme vorm van boetedoening voor hun zonden. De meest gestelde vraag de afgelopen week was overigens “Wat ga jij doen met Holy Week?”, want er is uiteraard ook een heel groot aantal mensen wat de vrije dagen gebruikt om er een paar dagen tussenuit te gaan. Het zal dan ook overvol zijn op alle wegen en er is vrijwel geen hotelbed meer te krijgen. Mijn collega Martyn vertelde vanmorgen dat hij al zo’n beetje de hele week op zoek is naar een hotel, waar dan ook, maar zonder succes want alles zit helemaal vol.
Uiteraard werd er door verscheidene collega’s gerefereerd aan mijn Sakhalin verleden en ik heb geprobeerd het verhaal uit te leggen. Het komt de meeste Filipino’s nog steeds ongeloofwaardig voor, een zee die helemaal bevroren is en waar je dan kilometers ver op kunt lopen zonder door het ijs te zakken. IJs is hier sowieso iets wat je alleen vindt in het vriesvak van de koelkast, je drankje of op je bord als dessert.
Ook op Boracay zagen we groepjes meisjes die de hele dag over het strand liepen, met elk een fototoestel of anders gebruik makend van de camera in hun mobiele telefoon, en ze maakten uitsluitend foto’s van zichzelf.
Ikzelf had vanmorgen een feestelijke bijeenkomst op het werk. Er is namelijk een nieuw logo ontworpen voor onze beide projecten en dat werd vandaag onthuld. Zoals gewoonlijk gaat dat dan gepaard met de aanwezigheid van een hoge baas van het bedrijf en wat toespraken, en uiteraard ook met een grote taart.
Hun laatste dag op de Filipijnen is ook nog eens grotendeels verregend want het heeft vandaag zowat de hele dag gegoten. Alleen toen we ze naar het vliegveld brachten was het eigenlijk zo goed als droog.
Het gaf Chantal nog mooi even de gelegenheid om wat mooie foto’s te maken en eentje daarvan heb ik op deze pagina gebruikt. Ik was er namelijk zelf niet bij want ik had een lunch met onze baas, die dat iedere maand doet met alle mensen die die maand jarig zijn.
Het was even een probleem om er te komen want het bureau is aan de andere kant van de stad en er was op zo korte termijn geen auto van de zaak beschikbaar.
We hadden lekker de hele ochtend nog op het strand want onze vlucht zou pas half vijf vertrekken. In eerste instantie was het een beetje winderig weer maar in de loop van de ochtend kwam de zon door en maakten we onze laatste strandwandeling. We moesten om twaalf uur de kamer uit, maar omdat ons transport naar de boot pas om twee uur zou vertrekken hadden we nog twee uur de tijd om nog een lekkere koude shake te drinken en wat te eten.
‘s Avonds zouden we weer naar Station 2 wandelen maar dat viel letterlijk in het water. Net toen we zouden vertrekken barstte er weer een stortbui los en we besloten dus maar de avond op het terras van het hotel door te brengen.
Daarvoor hadden we wat gegeten bij een Italiaans restaurant maar die pret werd grotendeels vergalt door een feesttent vlak naast het terras van het restaurant op het strand.
De naam van ons hotel op Boracay is zoals ik al eerder vermelde “Discovery Shores”. We zijn daar terecht gekomen omdat een paar van mijn collega’s dat hotel ten zeerste aanbevolen toen ik ze vertelde dat we een paar dagen naar Boracay wilden. Er waren ook wel wat alternatieven maar, zeiden ze, “Discovery Shores” is het beste hotel.
Drukte om niks want het toestel van AirPhil Express bracht ons keurig in ruim drie kwartier van het regenachtige Manila naar het eiland Panay waar het vliegveldje Caticlan is. We werden al opgewacht door een hostess van het Discovery Shores Hotel en in een busje geladen wat ons naar een boot bracht. De overtocht naar Boracay duurde maar acht minuten waarna nog een ritje volgde van een kwartier in een busje, en uiteindelijk waren we nog ruim voor het middaguur op onze bestemming.
Vanavond vierden we Robin’s verjaardag met de in gebruik name van onze nieuwe barbecue. Gisteravond hadden we op goed geluk maar wat vlees ingeslagen en met name de hamburgers en de spare ribs bleken een succes. De speklappen waren volgens Riet niet goed want die waren niet knapperig genoeg (en dat kon ook niet want ze waren te dik volgens Robin). Ze heeft meteen een oproep voor Bas Bekooij op Facebook gezet om voortaan barbecue vlees in Manila te komen bezorgen…
We hebben overigens nog een extra gast in huis want het dochtertje van Estela is met haar meegekomen afgelopen zondag. Estela past op het huis als wij komend weekend op Boracay zitten en ze had gevraagd of ze dan wel haar dochtertje mee mocht nemen. Geen enkel probleem natuurlijk, we hebben een opklapbed gekocht zodat ze in Estela’s kamer kan slapen.
De twee kilometer lange tocht naar de top van de krater viel echter knap tegen want het is een hele stevige klim. Achter ons liepen twee mannen met paarden die continue aan Riet en Chantal vroegen of ze toch niet liever op een paard naar boven gingen. De dames hielden in eerste instantie stug vol maar gingen halverwege toch overstag en deden de rest van de tocht dus te paard. Robin en ik hielden vol en bereikten samen met onze gids tien minuten later dan Riet en Chantal de krater.
De vuurwerkshow van Italië was prachtig maar we besloten toch maar niet te wachten op de tweede show want we hadden zo het idee dat het wel eens heel erg laat zou kunnen worden voordat we thuis zouden zijn als we gelijk met de massale leegloop zouden vertrekken.
Chantal is trouwens niet de enige met heilig ontzag voor Monster want de chauffeur van Anne, de vriendin van Riet die het katje heeft gevonden en groot gebracht, had tegen Riet gezegd dat hij blij was dat wij Monster hadden meegenomen.
Ruim drie kwartier later kwamen Robin en Chantal naar buiten. Ze waren allebei redelijk afgepeigerd want ze hadden onderweg amper geslapen en voor hun gevoel was het pas vier uur in de ochtend.
Ik heb een vrije dag genomen om ze van het vliegveld te kunnen halen maar verder hebben we voor morgen in ieder geval helemaal niks gepland, we zien wel wat ze zelf vinden.
Onze katten zijn trouwens niet meer de hele dag binnen. Sinds dit weekend laten we ze af en toe in de tuin en dat gaat prima.
Zo gezegd zo gedaan, maar wel een demontage op zijn Filipijns dus het duurde een eeuwigheid waarbij er voortdurend mensen weg liepen en het werk om onverklaarbare redenen regelmatig stil lag. Uiteindelijk gingen alle losse onderdelen dan toch in de auto, inclusief twee jonge gasten die hem thuis weer in elkaar zouden zetten.
Nu zijn barbecues hier vrijwel alleen te koop bij de plaatselijke Gamma’s, en de keuze werd ook nog eens beperkt doordat we niet zo’n gammel ding wilden hebben.
Ik heb gekozen voor een persoonlijke begeleiding één dag per week, en dat is de maandag. Op advies van de trainer doe ik op de woensdagavond mee aan de spinning klas, wat in het begin overigens zwaar tegenviel (zwaar!) en op zaterdag doe ik dan een door de trainer voorgeschreven programma zonder begeleiding. Drie dagen in de week sporten dus en dat betekent dat ik weer terug ben op mijn Nederlandse schema.
De huidige president is Benigno Acquino III, die weer een zoon is van die vermoorde oppositieleider en de voormalige presidente Corazon Acquino. Op de foto hierboven zie je de president (in het gele overhemd zeg ik er maar even bij want anders hadden jullie dat vast niet geraden) bij de contractondertekening van ons project. De keurig geklede heer die links vooraan zit is de baas van ons project.
Nu brak er toch lichte paniek uit want omdat we in huis helemaal niks hoorden dachten we dat ze dus toch op de een of andere manier buiten moest zijn gekomen.
Het frustrerende is dat je niet voor 4000 kinderen eten mee kan nemen, dus we geven de kinderen die les krijgen en de broertjes en zusjes eten, we wassen ze en geven waar nodig schone kleren. Het lijkt allemaal zo weinig maar je moet ergens beginnen.
Deze stad werd op 1 maart 1995 officieel de 65e stad van de Filipijnen en de regering heeft in 2001 in ingesteld dat de 1e maart daarom elk jaar hier een feestdag is. Niet iedereen heeft dan automatisch vrij, het hangt van je baas af of hij je vrij geeft, maar Shell Philippines is daar niet kinderachtig in. Je vraagt je sowieso wel eens af wanneer sommige mensen eigenlijk wel vrij hebben want winkels en restaurants zijn op geen enkele dag dicht.
Riet heeft vandaag een uitstapje gemaakt met de vrouwenvereniging ALIG naar een Chinese begraafplaats. Ik had een hoopje dat ze er vandaag een stukje over zou schrijven maar helaas, het was te veel gevraagd.
Het is wel even wennen voor ons ook, zeker nu we niet mogen vergeten om alle deuren dicht te houden. Ze mogen de eerste twee weken niet naar buiten omdat ze anders hoogstwaarschijnlijk weer op zoek gaan naar hun oude adres. Dat vindt met name Abby erg vervelend, die is al een paar keer de horrendeur op en neer geklommen.
Zoals de naam al doet vermoeden heeft dit onooglijk kleine lelijke katje een bijzonder verhaal. Toen Phil op een dag naar zijn werk wilde gaan met de auto dacht hij dat er een hondendrol voor een van zijn wielen lag. De “drol” bewoog echter, en het bleek een heel erg jong katje waarvan de oogjes nog niet eens open waren.