Er wordt rondom Cendana nogal wat gebouwd. Vlak naast het gebouw, voor ons gelukkig aan de andere kant, worden nog twee grote appartementen complexen gebouwd, en wij kijken vanaf ons balkon op een bouwplaats aan de voorkant.

Net toen wij hier kwamen wonen begon de bouw en we weten nog steeds niet wat het gaat worden. Het lijkt wel duidelijk dat het geen groot flatgebouw gaat worden, daarvoor is het te kleinschalig.

De bouw gaat vrijwel dag en nacht door, en alles wordt gedaan door een klein groepje bouwvakkers. Ze werken zonder helmen, zonder handschoenen, zonder beschermende kleding, kortom een ware nachtmerrie voor de ARBO wet in Nederland.

Maar ja, die hebben ze hier dan ook blijkbaar niet…

Maleisië mag dan een Moslim land zijn, we zien overal de tekenen van Kerstmis. Overal zijn de winkelcentra versierd met Kerstbomen en Kerstversieringen want Kerst is hier een belangrijk feest.

Zo heeft het Ascott Hotel waar we twee weken hebben doorgebracht toen we hier aankwamen in het grasveldje voor de hoofdingang de figuren van de Kerststal staan, inclusief de os en de ezel.

Het KLCC is de afgelopen week helemaal in Kerstsfeer omgetoverd, en in het winkelcentrum Pavilion waar we vanmorgen waren hadden ze zelfs al een heuse kerstman waarvoor ze in de rij stonden om met hem op de foto te gaan.

Het doet allemaal wel erg Amerikaans aan maar gezellig is het wel!

We zitten weer zonder auto want de huurauto is opgehaald in de week dat we naar Nederland terug kwamen. We hebben inmiddels wel twee dingen in de gaten, ten eerste dat een auto toch wel erg handig is, ondanks goed openbaar vervoer, en ten tweede dat een auto kopen hier een veel te kostbare zaak is.

Buitenlandse auto’s zijn in Maleisië buitensporig duur doordat er 300% belasting op zit. Zelfs een eenvoudig karretje kost hier dus al gauw een fortuin, en dat doen ze expres om de binnenlandse automerken te beschermen. Er zijn twee autofabrieken, Proton en Perodua, de eerste timmert al jaren aan de weg met hoofdzakelijk nagebouwde Japanse modellen en de tweede maakt in feite Koreaanse Daihatsu’s.

Omdat Perodua een betere reputatie heeft dan Proton hebben we in eerste gekeken naar een tweedehands Perodua. Ik had zelfs al een aardige gevonden, een Kembara (wat in feite een Daihatsu Terios is) maar na wat gesprekken met collega’s bleek dat een eigen auto veel te veel rompslomp geeft. Je verliest enorm op de prijs, verzekeringen, wegenbelasting en keuringen zijn vervelend lastig, om nog maar te zwijgen van wat er gebeurt als je onderhoud nodig hebt, of erger nog, een ongeluk krijgt.

We kregen wel een hele goeie tip, er is hier een bedrijfje wat betrouwbaar is waar je voor een redelijke prijs een auto kunt leasen en dan wordt alles behalve de brandstof voor je geregeld. Na wat heen en weer bellen heb ik gisteren de knoop doorgehakt en heb ik besloten een Perodua Myvi EZi te gaan leasen. Hij wordt besteld en afgeleverd zodra we in januari terug zijn uit Nederland.

Er rijden volgens mij duizenden Myvi’s in Kuala Lumpur, dus Riet had er vandaag dus al snel een gezien in de kleur die we hebben besteld. Het zag er wel aardig uit zei ze, voor een hondenhok…

De eerste werkdag zit er al weer op. Behalve de paar honderd emails van het werk zelf waren er ook een paar over andere zaken die afgehandeld moesten worden. Zo was er de melding dat onze luchtvracht inmiddels is opgeslagen en ligt te wachten op aflevering. Ik heb daarvoor een afspraak kunnen maken voor morgen en dat komt heel best uit. Het betekent dat we onze belangrijkste spullen morgenochtend dus al in huis hebben als alles goed gaat.

Verder was ik al begonnen met het regelen van een auto en dat moet ook maar snel worden afgehandeld worden want onze huurauto is tijdens onze afwezigheid opgehaald. En nu die er niet meer is blijkt maar weer hoe handig het hebben van een auto is…

En tenslotte moeten onze Hollandse rijbewijzen omgezet worden naar Maleise rijbewijzen. Daarvoor moeten eerst onze Hollandse rijbewijzen vertaald worden op de Nederlandse ambassade, waarna er nog een stapel papierwerk nodig is voor de officiële aanvraag. Gelukkig wordt de aanvraag zelf voor ons geregeld, maar we moesten vanavond nog wel snel even speciale pasfoto’s laten maken op het juiste formaat (2,5 bij 3 centimeter).

Je ziet, we zijn nog steeds van alles aan het regelen maar we maken inmiddels flinke vorderingen…

De titel van deze blog hebben de kenners al herkend, die komt uit de James Bond films en geeft aan hoe 007 zijn Vodka-Martini’s drinkt. Ik moest eraan denken ton we vandaag terug vlogen vanuit Nederland naar Maleisië. Na een uur of twee kregen we namelijk behoorlijk last van turbulentie en het vliegtuig werd af en toe flink door elkaar geschud.

We hielden er de hele reis last van maar we zijn uiteindelijk veilig en wel aangekomen op de luchthaven KLIA van Kuala Lumpur. Pluspunt was dat zowel Riet als ik gedurende de hele reis redelijk veel hebben kunnen slapen, en dat was maar goed ook want het grote minpunt was dat het video systeem van het toestel ondanks herhaald herstarten niet aan de praat kon worden gekregen en we hebben het dus de hele reis zonder entertainment moeten doen.

We zijn inmiddels weer terug in ons appartement wat we twee weken in grote haast hadden achter gelaten, en dat bleek ook wel bij aankomst.

Het brood lag beschimmeld op het aanrecht en in de koelkast stonden pakken met melk en vers geperst sinaasappelsap wat we zo door de gootsteen hebben kunnen spoelen.

Allemaal natuurlijk betrekkelijk onbeduidende ongemakken die volkomen in het niet vallen bij wat we de afgelopen twee weken hebben meegemaakt. En ook nu werden we er mee geconfronteerd dat toen we hier voor het laatst waren mijn vader nog leefde.

Het aanpassen aan de nieuwe situatie is dan wel begonnen maar het gaat langzaam. Zoals verwacht…

Gisteravond is mijn vader overleden in het LUMC in Leiden zonder nog bij kennis te zijn gekomen. Hij is 78 jaar geworden.

De afgelopen twee dagen hebben we ons alleen maar bezig gehouden met de berichtgeving vanuit Nederland aangaande de toestand van mijn vader en we hadden zelfs al voorzichtig rekening gehouden met een mogelijke snelle terugkeer.

Op zaterdag leek de situatie zodanig dat er een lichte verbetering merkbaar leek doordat de koorts was gezakt, maar de doktoren bleven spreken van een kritieke toestand. Zelfs op zondagmorgen was er weliswaar het bericht dat er geen verbetering was maar ook geen verslechtering.

Zondagavond vroeg kwam dan uiteindelijk het telefoontje wat de doorslag gaf, het verplegend personeel had het advies gegeven om zo snel mogelijk naar Nederland terug te keren. Tussen zeven en acht ‘s avonds ben ik alleen maar bezig geweest met het regelen van tickets, en liefst nog voor dezelfde avond, en dat lukte uiteindelijk bij KLM.

Via de telefoon kon ik tickets regelen voor de KLM vlucht naar Amsterdam die dezelfde avond tegen middernacht zou vertrekken, en zo vertrokken we om acht uur per taxi richting de luchthaven. We hadden alleen een rugzak en een rolkoffer bij ons met daarin eigenlijk niet veel meer dan een paar onderbroeken en alle snoeren voor al onze telefoons en de twee laptops die we bij ons hadden.

En zo waren we vanmorgen om half zes al op Schiphol na een vlucht van twaalf uur. Inmiddels zijn we bij mijn vader geweest in het Ziekenhuis, en helaas, zijn toestand is nog steeds heel kritiek en de vooruitzichten niet goed.

Riet is weer terug na een verblijf van drie weken in Nederland. De reis was voorspoedig, ze landde vanmiddag precies op tijd om tien voor vier plaatselijke tijd na een vlucht van elf en een half uur.

Ik heb haar met de auto opgehaald van het vliegveld, en dat was voor mij meteen een goeie oefening. Tot nu toe had ik alleen nog maar relatief korte ritjes gemaakt in de stad, maar het vliegveld ligt een flink eind buiten de stad, op meer dan een uur rijden. De drukte op de weg viel eenmaal buiten de stad gelukkig mee, desondanks had ik me toch een beetje verkeken op de afstand want ik was toch nog te laat, ze stond al buiten op me te wachten.

Ze had alvast de nodige spulletjes meegenomen en er komt als het goed is volgende week al weer meer want er was gisteren al bericht dat onze luchtvracht morgen al aankomt op de luchthaven.

Vanavond op de bank keek Riet tevreden om zich heen en zei, “Ondanks dat ik hier eigenlijk pas anderhalve week heb gewoond voelt het toch al aan als thuiskomen”. Kijk…

Vanaf het balkon van onze woonkamer kun je het net niet zien, maar achter het gebouw van het Renaissance Hotel ligt een heel druk kruispunt. Twee brede lanen kruisen elkaar daar, de Jalan Ampang en de Jalan Sultan Ismail.

Ik moet van en naar mijn werk daar oversteken, en dat valt niet altijd mee. Er zijn wel voetgangerslichten maar de wachttijd nadat de knop is ingedrukt is altijd dusdanig lang dat ik altijd probeer over te glippen wanneer het licht voor de Jalan Ampang op rood staat. Dat lukt altijd vrij goed omdat ik inmiddels redelijk goed weet hoe de volgorde van de lichten is. Maar het blijft altijd uitkijken, want de kleur van een verkeerslicht garandeert hier helemaal niks.

Vanmiddag kwam ik uit mijn werk en zag een meter of dertig voor het kruispunt  twee motoragenten naast hun motor staan op hun gemakje. Aangekomen bij het kruispunt wachtte ik totdat het licht voor verkeer uit de richting KLCC op rood sprong om over te kunnen steken, maar jawel hoor, twee auto’s reden nog net even vlak voor mijn neus door wat al hartstikke rood was en reden de hoek om.

Een beetje pissig keek ik om en zag tot mijn groot genoegen de agenten overeind komen en beide auto’s naar de kant dirigeren. Lachend stak ik over terwijl het voetgangerslicht stond nog steeds op rood stond…

Ik was vanmiddag uitgenodigd bij mijn maat Mirko en zijn vrouw Danielle. Die wonen in Bukit Damansara, een buitenwijk van Kuala Lumpur op zo’n tien kilometer van waar wij wonen.

Dit was de eerste echte test voor de TomTom applicatie met de kaart van Maleisië die ik op mijn iPhone heb geïnstalleerd. Op de heenweg deden zich geen rare dingen voor en ondanks dat ik voor mijn gevoel een hele verkeerde kant op ging bracht de TomTom me precies tot de voordeur, of liever gezegd het toegangshek, van Mirko’s huis.

Op de terugweg ging er van alles mis, maar dat was ook voor een deel te wijten aan het feit dat het al donker was en ik regelmatig te laat was om een afslag te nemen, simpelweg omdat ik hem te laat zag. De aanwijzigingen op zich waren meestal goed, maar soms werden me ook adviezen gegeven die niet konden. Zo werd me een aantal keren geadviseerd om ergens af te slaan en dan bleek die straat een straat met eenrichtingsverkeer te zijn.

Helemaal alleen de schuld van de TomTom was dat overigens niet want ik was hier al voor gewaarschuwd. In Kuala Lumpur wordt nogal eens wat veranderd aan straten. Ze kunnen van de ene op de andere dag veranderen van richting, of zelfs helemaal worden afgesloten. Nou ja, het was gewoon een kwestie van goed op blijven letten, en met de nodige vertraging kwam ik toch thuis.

Dat was lachen vanmorgen. Ik sta met een collega te praten over een mogelijke vergadering morgen zegt-ie ineens, “We werken morgen helemaal niet, dan hebben we een vrije dag.”. Ik was stomverbaasd want ik wist nergens van!

Bij navraag bij mijn baas bleek het te kloppen, morgen is een nationale feestdag en hebben we dus vrij.

Ze waren even vergeten mij de kalender toe te sturen met daarop alle vrije dagen in Maleisië. Als ik het toevallig niet had gehoord dan had ik dus morgenochtend gewoon op kantoor gestaan, in mijn eentje…

Het feest van morgen is een Hindoe feest genaamd “Deepavali”. Het wordt ook wel het “feest van de lichtjes” genoemd en het symboliseert de overwinning van het goede op het kwade. Overal zijn lichtjes te zien, meestal “vilakku” oftewel   olielampjes die uit klei worden geboetseerd, of gekleurde elektrische bollen.

Op de ochtend van Deepavali worden veel Maleise Hindoestanen voor zonsopgang wakker en nemen dan een ritueel bad met kruidenolie. Daarna trekken ze nieuwe kleren aan die speciaal voor het feest zijn gekocht, en vervolgens gaan zij naar de tempel waar de plechtige rituelen worden gehouden.

De rest van de dag delen zij zoetigheden uit aan hun buren en vrienden. Velen houden open huis voor hun niet-Hindoestaanse vrienden (meest Moslims), een unieke gewoonte in Maleisië.

Een onverwachte vrije dag dus, en het is niet de enige. Op de kalender zag ik dat er in Maleisië zo’n twintig nationale feestdagen zijn van allerlei religies, en die komen bovenop de normale vakantiedagen die we al hebben. En ze zijn hier niet moeilijk, want als Kerst in het weekend valt zoals dit jaar krijg je hier gewoon de vrijdag ervoor vrij. Is dat mooi of niet…

Een van de geneugten van ons nieuwe appartement is dat de huisbaas ons een jaar lidmaatschap van het Fitness centrum van het naastgelegen Renaissance Hotel heeft cadeau gedaan. Dat lidmaatschap geeft ons ook toegang tot het geweldig mooie zwembad van het Renaissance en ook nog een twintig procent korting op alle eten en drinken in de bars en restaurants van het hotel.

Nu heeft ons gebouw zelf ook een zwembad maar dat is lang zo mooi niet als dat van het Renaissance, en er is ook weliswaar een Fitness zaal maar die is veel kleiner dan die van het hotel. Al met al dus helemaal geen verkeerde deal.

Gisteravond ging ik onze lidmaatschapkaarten ophalen, en hoewel ik alle formulieren keurig had ingevuld was het zeker toch niet helemaal goed te lezen. Bij Riet viel het nog mee, daar was allen het “van” weggelaten, maar moet je kijken wat ze van mijn naam hebben gemaakt…

Vanmorgen ging ik op weg met de auto om boodschappen te doen toen ik vlak bij de plaats van bestemming langs een plein kwam waar allemaal Ferrari’s stonden. Ik telde er in de gauwigheid zo’n stuk of dertig en besloot zo gauw mogelijk de auto te parkeren en daarna meteen een kijkje te gaan nemen.

De uitstalling van buitensporig dure sportwagens stond voor het winkelcentrum “Pavilion” en het waren er geen dertig maar over de honderd!

Het was ter gelegenheid van een goed doel en er waren dan ook heel wat mensen op de been, de meeste gewapend met camera’s.

Uiteraard liet ik mezelf ook niet onbetuigd, maar foto’s maken bleek een zaak van geduld: vrijwel iedereen liet zichzelf en zijn hele familie namelijk op de foto zetten staande voor een van de Ferrari’s, en er zat vaak niks anders op dan te wachten tot ze waren opgehoepeld naar de volgende.

Er zullen zat mensen zijn die het allemaal koud laat, maar mij niet. Ik kon er geen genoeg van krijgen, niet van zoveel schoonheid. En hoe vaak zie je nou zoveel Ferrari’s bij elkaar?

Afgelopen maandagochtend vertrok ik samen met nog vier collega’s naar Manila, de hoofdstad van de Filipijnen, op vier uur vliegen van Kuala Lumpur. We hebben daar een project vergadering gehad van twee dagen en daarna ben ik tot het eind van de week gebleven om kennis te maken met mijn collega’s daar en met Cleng, de enige van mijn team die gestationeerd is in Manila. Cleng heet overigens Clarissa, maar er werd me uitgelegd dat vrijwel iedereen op de Filipijnen een bijnaam heeft en daarmee wordt iedereen aangesproken.

Voor de donderdagavond was ik door een paar collega’s uitgenodigd om de stad in te gaan, zodat ik ook nog wat van Manila zelf zou zien. Het kantoor en het naastgelegen hotel liggen namelijk in een buitenwijk op zo’n twintig kilometer van het centrum. Mappet (weet niet of dat haar echte naam is) en Lab (echte naam Lovella) namen me mee naar het oude Spaanse centrum waar we wat rond wandelden. Na de wandeling gingen we naar een restaurant aan de Baai van Manila, gelegen op een lange steiger in de baai zelf met een prachtig uitzicht over de lange boulevard.

De indruk van Manila was dat het een hele grote stad is maar erg rommelig. Armoedig is misschien wel een goed woord, want je vindt er veel krottenwijken waarvan sommige zelfs midden in de stad. En wat een chaos is het verkeer in Manila! Het is constant file rijden, alles rijdt kris-kras door elkaar en de strepen op de weg hebben total geen betekenis. Van rijbaan wisselen is blijkbaar een must om de paar seconden en rode stoplichten worden volkomen genegeerd. Het lijkt op het gedrang tijdens de start van de Formule 1, maar dan aan één stuk door…

Wel uniek zijn de bussen, de Jeepney’s, die je nergens anders ter wereld vindt. Oorspronkelijk waren het omgebouwde legerjeeps die het Amerikaanse leger had achtergelaten na de 2e Wereldoorlog, maar ze worden nu nog steeds gebouwd. Ze schijnen vroeger veel uitbundiger versierd te zijn, dat valt nu wel mee, maar ze zien er nog steeds allemaal anders uit.

Vrijdagavond vloog ik terug naar Kuala Lumpur en dat ging niet zo soepel als de heenreis. Files, vertragingen en bij aankomst een trein die net weg was.

Al met al was het kwart voor een ‘s nachts voor ik thuis was…

Zaterdag en dus weer boodschappendag. We hebben nog steeds een vrijwel lege koelkast en onze uitzet is hier ook verre van compleet. Dit keer gingen we op jacht naar een broodrooster, naast wat noodzakelijke andere dingen, en daarvoor gingen we weer met de monorail naar het winkelcentrum Bukit Bintang.

Daar aangekomen gingen we eerst naar het naastgelegen elektronica winkelcentrum Low Yat. Riet was van mening dat een broodrooster electronisch is, terwijl ik zei dat je er niet mee kon bellen en ook geen beeld op kon krijgen en dat het er dus zeker niet verkocht zou worden. Ik had gelijk, maar toch was het een zinvol bezoek want wat bleek bij navraag bij de shop van telecom provider Digi, er waren iPhone 4’s op voorraad! Na een sprint naar de pinautomaat en het invullen van de nodige formulieren ben ik dus eindelijk in het bezit van een iPhone 4.

We vonden de broodrooster uiteindelijk na veel zoeken in Bukit Bintang Plaza, en tot Riet’s groot genoegen ook nog een koffiezetapparaat. Niet zo’n geavanceerde, want die hebben ze zat, maar een gewoon huis-tuin-en-keuken model.

We waren nog maar net terug in ons appartement toen er een enorme onweersbui losbarstte, en dan eindelijk een die de naam tropische onweersbui mag dragen. Binnen een paar minuten leek het wel of we door een grijs gordijn naar buiten keken en stonden de straten blank. Het donderde verschrikkelijk en van het tegenover ons gelegen Renaissance hotel kwamen stoomwolken van de muren.

Al met al een prachtig gezicht, vanaf ons balkon. Na een half uurtje was het ergste weer voorbij, al bleef er af en toe een spatje vallen. Op de temperatuur heeft zoiets nauwelijks invloed: het bleef heet…

De naam “Kuala Lumpur” kan op verschillende manieren worden vertaald maar het betekent ongeveer zoiets als “modderige plek waar rivieren samenkomen”. Het is sinds 1986 de hoofdstad van wat toen een Britse kolonie was, en op dat moment bestond de stad nog geen veertig jaar. Het werd al snel een smeltkroes van Aziatische culturen vermengd met invloeden vanuit Europa door de handel.

Je kunt nog steeds veel overblijfselen uit het koloniale tijdperk vinden in de stad, maar het stadsbeeld wordt met name in het centrum gedomineerd door hoge gebouwen waarvan de Petronas Twin Towers natuurlijk het bekendste zijn. Met een hoogte van 452 meter waren zij vanaf de opening in 1998 tot 2003 de hoogste gebouwen ter wereld.

Op dit moment wordt er op vrijwel ieder open plekje in het centrum een wolkenkrabber gebouwd, en het eerste wat Riet opviel toen we aankwamen was dan ook dat er in het centrum veel minder open ruimte was dan toen ze in 2004 voor de laatste keer in KL was.

Alleen al rond ons appartement zijn op dit moment vier grote bouwprojecten. Op zich is dat wel jammer omdat in het centrum letterlijk boordevol begint te raken, wat een erg massale indruk maakt.

Er is in de buitenwijken niet zoveel hoogbouw, je ziet er wel hoge flats maar die staan daar meer verspreid. Wat je overal vindt zijn de talloze winkelcentra waar letterlijk alles te koop is, behalve uiteraard hagelslag…

Vandaag is onze telefoon aangesloten, dus we hebben nu in ons appartement  werkende kabel tv (iedere avond ‘Bones’!) en een vaste telefoonaansluiting, nu is het wachten nog op Internet.

Riet is heerlijk de hele dag aan het rommelen en aan het inruimen geweest. En ze heeft uiteraard voor het eerst lekker op ons balkon gezeten…

Het was vanavond een waar gekkenhuis op het centrale plein van het Suria KLCC, en bij navraag bleek dat het allemaal ging om de iPhone 4.

Vanaf morgen worden er weer iPhone 4’s verkocht maar de kans dat ik er een ga bemachtigen is vrijwel nihil. Er worden er namelijk maar zo’n honderd per dag verkocht gedurende de komende zeven dagen en inschrijven is niet mogelijk.

De enige manier om er een te pakken te krijgen is om in de rij te gaan staan en een nummertje zien te krijgen. Het feest begint om tien uur morgenochtend…

We hadden een tip gekregen waar we vrijwel zeker goedkope borden en bestek zouden kunnen kopen, en daarom vertrokken we vanmorgen om tien uur al met een taxi naar het winkelcentrum Tesco. Dat is een eind buiten het centrum en dus niet te belopen.

Het bleek hoofdzakelijk een gigantisch grote supermarkt te zijn waar je niet alleen levensmiddelen maar ook kleuren tv’s, kleine meubels, gereedschap, en dus inderdaad ook goedkope borden en bestek kan kopen. We neusden uitgebreid rond, maar Riet was deze keer niet zo enthousiast. Veel groente en fruit en ook vlees en vis werd er namelijk verkocht op een manier die Riet niet zo aanstond: iedereen liep overal in te graaien en het beste er uit te zoeken. Er was zelfs een bak waar je rijst uit kon scheppen waar een paar kinderen in stonden te graaien, of zoals Riet het noemde, er zandbakje in aan het spelen waren…

‘s Middags zaten we weer bij het zwembad, maar daar werden we na een half uurtje al verjaagd door een onweersbui. Het bleek mee te vallen, alweer tot teleurstelling van Riet want die wilde nu wel eens een echte hevige onweersbui meemaken. Het duurde maar een kwartiertje en toen konden we al weer terug. En aangezien we als eerste weer bij het zwembad aankwamen konden we mooi de beste plekjes kiezen…

Het was weer een schitterende dag in Kuala Lumpur met temperaturen die opliepen tot 36 graden (ja, sorry hoor, het is nu eenmaal zo). En er was het nodige goeie nieuws vandaag!

Het begon al met een mailtje dat we aanstaande maandag de overdracht van ons appartement gaan tekenen! Daar zijn we allebei heel erg blij mee want met een beetje mazzel betekent het dat we ook aanstaande maandag al gaan verhuizen. Het tweede goeie nieuws was dat het bedrijf wat onze spullen gaat verhuizen het voor elkaar heeft gekregen om in de tweede week van Riet’s verblijf in Nederland zowel de taxatie van onze spullen als de verhuizing ervan gaat regelen. En dat betekent weer dat Riet de gelegenheid heeft om zelf alles te regelen als ze in Nederland is.

Minder leuk was dat ik vandaag computerproblemen had op mijn werk. Mijn gegevens moeten nog steeds worden overgezet van Europa naar Azië en dat gebeurt vanavond, maar de malloten in Nederland hadden besloten om gistermiddag alles in Nederland alvast maar te de-activeren, dus vandaag kon ik bijna niks meer doen. Handig geregeld jongens!

Vanavond was er met een aantal collega’s de vrijdagmiddag borrel beneden in de pub “7atenin9” (lees: seven, eight, nine) en dat was erg gezellig, we hebben weer een aantal mensen ontmoet een een aantal uitnodigingen gekregen. Het begin was niet zo geweldig want we zaten net aan onze eerste pint toen in mijn hand brandde aan Riet’s sigaret en als gevolg daarvan het volle glas bier over me heen flikkerde. Ik was nat tot op mijn sokken en gelukkig hoefde ik alleen maar met de lift naar boven om me te verschonen…

Nog steeds is niet alles geregeld op kantoor, met als belangrijkste probleem dat veel van mijn gegevens nog steeds niet zijn bijgewerkt naar mijn nieuwe situatie. En dat is lastig want veel dingen, zoals het krijgen van een mobiele telefoon, kunnen niet geregeld worden totdat mijn gegevens zijn bijgewerkt.

Maar ik ben uiteraard al wel begonnen met me een beetje in te werken. Dat moet ik veelal zelf doen want mijn voorgangster is inmiddels al vertrokken naar haar nieuwe baan. Gelukkig is die nieuwe baan twee verdiepingen lager dus bij vragen en problemen kan ik haar nog altijd even aanschieten.

Mijn team bestaat uit drie “man”, Fairuz (m) zit naast mij op kantoor, Fathin (v) zit in Miri, hier zo’n twee uur vliegen vandaan in Sarawak, en tenslotte Clarissa (v) en die zit in Manilla op de Filipijnen. Clarissa noemen we trouwens Cleng, want het schijnt op de Filipijnen de gewoonte te zijn om iedereen bij zijn of haar bijnaam te noemen.

Wat opvallend is op het werk is dat de Maleisiërs het allemaal koud op kantoor vinden. De air conditioning staat uiteraard aan en dat maakt het voor ons Westerlingen aangenaam, maar de lokale bevolking vindt het maar niks. Fairuz zit de hele dag achter zijn bureau met een jack aan wat tot zijn kin dicht zit terwijl de meeste dames een omslagdoek om hebben…

Verder is het best een gezellig kantoor. Weliswaar is het op onze verdieping zo’n grote open ruimte maar de bureaus staan allemaal in blokken van vier met daartussen een afscheidingswandje. Net genoeg voor wat privacy maar ook open genoeg om contact met je directe buren te hebben. En er wordt veel gelachen, dat is waarschijnlijk nog het belangrijkste!

We zijn vandaag weer met Sandra, onze contactpersoon van Crown Relocations en Manjit, onze agent, op pad geweest om te zoeken naar een appartement. Manjit had een nieuwe lijst en we hebben zo weer een stuk of zes mogelijke appartementen bezocht gedurende de dag.

En onze zoektocht is geslaagd, we hebben een appartement! Het is er niet een geworden die we vandaag hebben gezien alhoewel er toch wel een serieuze kandidaat tussen zat, maar toen we vanmiddag terug gingen naar het appartement waar we vorige week zo weg van waren was het al gauw beslist. Onze tweede indruk was nog beter dan de eerste en aan het snuitje van Riet zag ik het al meteen bij binnenkomst, dit gaat het worden.

Onze keuze is dus gevallen op het appartement in de Cendana Residences, een nieuw appartementencomplex achter het Renaissance hotel. Het zit op de dertiende verdieping, het heeft een ruime woonkamer in twee gedeeltes (een zitgedeelte en een eethoek), een grote modern ingerichte keuken, een studeerkamer, drie grote slaapkamers met allemaal hun eigen badkamer en twee balkons.

De meubels die er al in staan zijn helemaal naar onze smaak en alles is nog splinternieuw. We krijgen het appartement al 1500 RM onder de vraagprijs, maar we mochten ook nog eens een wensenlijstje opstellen van wat we allemaal veranderd willen hebben. Het probleem daarmee was dat we vrijwel niks konden verzinnen, maar onze begeleidster Sandra kwam nog met wat kleine dingetjes zoals extra handdoekenrekken in de badkamers en een extra stoel in de woonkamer.

Als alles goed gaat kunnen we er in de loop van volgende week al in, en we kunnen nauwelijks wachten!

Er moeten natuurlijk wel nog wat dingetjes geregeld worden, maar gelukkig doen Sandra en Manjit al het papierwerk. Ze gaan ons ook helpen met het regelen van Internet, kabel tv, en nog wat van dat soort zaken. Rest ons alleen nog wat kleinigheden, zoals beddengoed en wat serviesgoed.

Vanavond hebben we het uitgebreid gevierd bij een Italiaans restaurant achter het KLCC, met een hele fles rode wijn…

Onze 29e trouwdag! En weekend dus lekker uitslapen. ‘s Middags gingen we naar Chinatown om daar weer eens rond te kijken en uiteraard om lekker te eten.

We gingen heen met de Monorail, met een overstap voor het laatste stukje op de LRT, de metro van Kuala Lumpur. Chinatown was in zes jaar nog niets veranderd: het was er druk en gezellig, en er werd nog steeds van alles verkocht wat eigenlijk helemaal niet mag. Nep-horloges, net-tassen, nep-schoenen, allemaal nagemaakt van bekende merken en uiterlijk niet van echt te onderscheiden, alleen is de kwaliteit is natuurlijk niet hetzelfde.

Voor het eten geldt dat niet, dat is in Chinatown nog steeds geweldig en voor een belachelijk lage prijs. We hebben op een terrasje aan de straat dus heerlijk gegeten en genoten van de langs wandelende mensen. Gekocht hebben we ook nog wat, ik een tas voor mijn camera en Riet een zonnebril van Dolce&Gabbana (“Special price!”).

Vanavond zaten we in het “Bavarian Beerhaus”, en wat schalt er opeens uit de speakers: “Is je moeder niet thuis” van Nico Haak…

Ik had vandaag een voorlichtingsdag van Personeelszaken, waarin informatie werd gegeven, niet alleen over het werken in de eTiQa Towers maar ook een beetje over het leven in KL. Dat waren hoofdzakelijk dingen over de veiligheid in het algemeen, dus de gebruikelijke verhalen over zakkenrollers in de grote winkelcentra, tasjesrovers op de brommer en de gevaren van de talloze bouwplaatsen hier in de buurt. Kortom, het had ook over Amsterdam kunnen gaan.

Tussen de middag kon ik gelukkig toch mee met de afscheidslunch van onze afdeling, ter ere van mijn voorgangster Ivy. We gingen naar een Indiaas restaurant genaamd “Spice of India” in het KLCC (eigenlijk heet het Suria Shopping Mall maar dat zegt niemand). Voor mij een gelukkie want ik vind zelf een goeie curry niet te versmaden maar Riet houdt er helemaal niet van.

Vanavond zijn we gaan eten in de straat om de hoek, waar het in de avondspits verschrikkelijk druk is. Wel leuk om naar de kijken, en dan vooral hoe de motorfietsjes zich overal doorheen raggen, maar voor het eten was het wat minder. Ik bedoel, een Caesar Salade met een dressing van uitlaatgassen…

Vanmorgen om 11 uur werden Riet en ik opgepikt bij ons hotel door Sandra, onze contactpersoon van Crown Relocations, die ons gaat helpen bij het zoeken naar een appartement.

Gisteren had ze al een lijst opgestuurd met appartementen die we zouden gaan bekijken, maar veel fiducie hadden we er niet in want de prijzen waren allemaal een stuk hoger dan ons budget. Er bleek een miscommunicatie te zijn geweest tussen Crown en de afdeling personeelszaken, een of andere trut had een verkeerd bedrag van ons budget doorgegeven. Niet handig, maar we gingen toch maar kijken want alle appartementen waren wel in de buurt van het centrum, en de meeste gemeubileerd, zoals we hadden gevraagd.

Het eerste appartement was prachtig maar nog niet af, en dat is toch een risico. Het tweede was niet zo mooi, en vlak boven het zwembad, dus daar waren we ook niet enthousiast over. Het derde was enorm! En met enorm bedoel ik dat als er een compleet bankstel met eettafel in de woonkamer stond dat er dan nog ruimte genoeg was voor een partijtje indoor voetbal. Het uitzicht was ook formidabel, precies op de beide Twin Towers, maar verder was het een beetje uitgeleefd. Ook niet dus.

Ja, en toen kwamen we bij een appartement wat nog helemaal nieuw was, en werkelijk schitterend. Formidabel uitzicht vanuit alle kamers, zelfs vanuit het bad! Een goeie kandidaat, maar te duur want er viel hier niet te sjacheren.

Gelukkig kwam er een nog mooiere daarna in het Cendana complex. Ook helemaal nieuw, smaakvol ingericht, behoorlijk groot en helemaal fantastisch. Riet was er meteen smoor op, en hoewel de prijs ook wel boven het budget komt en het uitzicht niet zo mooi is als van sommige anderen besloten we dat dit toch een serieuze kandidaat is.

Daarna bezochten we nog een appartement in het door iedereen aanbevolen Capsquare gebouw, maar dat viel toch tegen. Ook wel weer een fantastisch uitzicht maar helemaal geen balkon, niks. Ik moest terug naar kantoor maar Riet bezocht nog als laatste een fantastisch mooi complex wat wel iets weg had van een paleis, maar de prijs was ook navenant, jammer dus.

Volgende week gaan we verder, maar ik denk dat er wel heel wat moois moet komen om Riet nog van het Cerdana af te houden…

In een poging zo lang mogelijk wakker te blijven in verband met de te verwachten jetlag waren Riet en ik gisteravond doorgezakt in het chique café recht voor de deur van ons hotel. Veel hielp het mij niet want ik was om half drie vannacht klaarwakker en viel pas na vijven weer in slaap. Riet had geen last, die knorde de hele nacht aan een stuk door en werd om negen uur vanmorgen pas wakker. Ik moest om kwart over negenen wakker gemaakt worden voor het ontbijt.

Nou had ik eigenlijk niet veel zin, maar het bleek toch ruimschoots de moeite waard. Niet zozeer omdat het ontbijt zelf zo bijzonder was, maar de locatie wel: het dakterras naast het zwembad op de 22e verdieping. Zelden zo’n indrukwekkend uitzicht gehad bij een ontbijtje in de open lucht…

Rond een uur of elf wandelden we naar Cap Square, waar een groot appartementen complex staat waar we ons oog op hadden laten vallen. De afstand tot het centrum viel mee, zo’n twintig minuten lopen, maar het gebouw viel ons een beetje tegen want er zijn dus helemaal geen balkons. Misschien als het er binnen mooi uit ziet veranderen we nog van gedachten maar we gaan toch maar eens verder in het rond kijken.

Na nog een inspectie van het tegenover Cap Square liggende winkelcentrum en koffie bij Starbucks reden we terug met de metro, en dat bleek ook prima te doen. Duidelijke aanwijzingen, keurige stations en goede treinstellen. Wel erg druk, maar ja, het kost per ritje maar zo’n dertig cent dus logisch dat veel mensen er gebruik van maken.

Na een hoogstnodige aanschaf (een paar slippers voor Riet) in het Seria winkelcentrum aan de overkant gingen we terug naar het hotel. Verder deden we vandaag weinig, we hebben vroeg in de avond een rondje gemaakt om te kijken wat voor restaurantjes er allemaal in de buurt zijn en wat te eten. We besloten de dag zoals we die waren begonnen, met een drankje op het terras op de 22e verdieping.