Gisteravond was er het jaarlijkse ALIG feest en daar gingen we uiteraard naar toe. Er waren over de honderd kaarten verkocht, de opbrengst van de kaarten is voor het goede doel en het beloofde ook nog eens een gezellige avond te worden. Riet kent natuurlijk inmiddels al heel wat van de ALIG vrouwen en ikzelf ken inmiddels ook wat van de bijbehorende mannen. Daarbij kan als bijzonderheid worden vermeld dat er vrijwel geen andere Shell vrouwen lid zijn van ALIG en ik dus heel weinig collega’s van mijn werk tegenkom op zo’n avond. Dat is eigenlijk wel zo leuk want dan hoor je ook eens andere verhalen.

Het feest was gezellig en het werd voor ons doen ook aardig laat. Omdat het huis waar het feest werd gegeven niet al te ver van ons huis lag maakten we van de prachtige avond gebruik om er lopend heen te gaan, en omdat het ook ’s nachts nog steeds heerlijk buiten was sloegen we aanbiedingen om ons met de auto thuis te laten brengen af en gingen ook lopend terug naar huis.

Vanmorgen merkte Riet dat haar telefoon niet meer in haar tas zat, terwijl ze zeker wist dat ze die gisteravond bij zich had gehad. Ook een setje op het feest gemaakte foto’s was uit haar tas verdwenen terwijl ze zeker wist dat ze die erin had gedaan. Aan diefstal dachten we niet want haar portemonnee zat wel nog gewoon in de tas. Het leek ons erg sterk dat Riet onderweg dingen uit haar tas was verloren maar voor alle zekerheid volgden we toch even de route die we hadden gelopen om te zien of er iets terug te vinden was, maar natuurlijk zonder resultaat.

Na een sms-je naar de vrouw des huizes waar het feest was gehouden kregen we te horen dat er ook bij het opruimen geen telefoon was gevonden. Wel hoorden we dat er nog een andere telefoon was vermist. Voor alle duidelijkheid moet wel worden opgemerkt dat de vrouwen allemaal lekker nonchalant hun tassen overal open en bloot hadden laten slingeren want het was tenslotte een besloten feest en dan verwacht je geen rottigheid, nietwaar. We waren daarom ook nog steeds niet overtuigd van diefstal want het is niet echt logisch dat een van de feestgangers zoiets zou doen, en het cateringbedrijf was al vaker en zonder problemen door de ALIG vrouwen ingehuurd. Bovendien zijn er zoveel mensen met dezelfde iPhone dat we veronderstelden dat iemand per ongeluk Riet’s telefoon had meegenomen.

Dat verhaal hield echter niet lang stand want Riet beweerde bij hoog en bij laag dat ze haar telefoon de hele avond niet had gebruikt en dat die dus helemaal niet op een tafel had kunnen blijven liggen. Om het zekere voor het onzekere te nemen besloten we om in ieder geval de SIM kaart te laten blokkeren, wat bij een kantoor van de telefoonmaatschappij zonder problemen kon en Riet kreeg ook meteen gratis een vervangende kaart.

Ja, en toen kwam er een berichtje van de andere ALIG vrouw wiens telefoon ook was “verdwenen”. Ze had haar iPhone via de iCloud service van Apple kunnen traceren in een deel van de stad waarvan we zeker weten dat daar geen expats wonen. Dat was het bewijs dat de telefoons dus wel degelijk zijn gejat, en het gezellige ALIG feest laat ons dus achter met een schadepostje van een paar honderd euro.

Riet is nou nijdig omdat ik daar nijdig over ben…

Toen ik aan het eind van de middag op weg naar huis via mijn iPhone op Facebook keek zag ik tot mijn stomme verbazing het bovenstaande verhaal. Thuis gekomen rende ik meteen naar de tuin waar ik Riet zag zitten en liet het scherm zien. “Weet jij hier van?” vroeg ik. “Natuurlijk,” zei Riet, “dat heb ik vanmorgen al gezien”. Maar toen ik achter mijn PC zat om het verhaal goed te kunnen lezen en Riet over mijn schouder mee keek viel ze zowat om. Ze had dit verhaal dus helemaal nog niet gezien, ze had naar de foto gekeken en dacht dat het mijn eigen website was die ik had laten zien.

Stomverbaasd las ze het verhaal. Onze dorpsgenoten in Rijnsburg zijn dus spontaan allerlei acties gestart om de vrouwen van ALIG financieel te gaan steunen bij hun acties om de slachtoffers van de supertyfoon “Yolanda” te gaan helpen. En dat is natuurlijk fantastisch, want hoewel er al veel wordt gedaan (zo zijn de vijfentwintighonderd pakketten die ze gisteren hebben gemaakt vandaag op de boot geladen, er kan natuurlijk altijd nog meer worden gedaan.

Vanavond werd het echter nog gekker want Riet kreeg opeens allerlei WhatsApp-jes uit Rijnsburg, en op een geven moment kreeg ze Ans aan de telefoon die op dat moment werd geïnterviewd door RTV West, want die hadden ze in Rijnsburg ook gelijk maar gebeld met het hele verhaal. Het Skypen voor het tv interview lukte niet (vond Riet geloof ik niet eens zo heel erg) maar via de telefoon werd er toch een interview afgenomen en is het goede werk van ALIG dus nu ook nieuws in de regio Rijnsburg!

Allemaal goed nieuws, maar toch is er daarnaast nog iets waar ik vandaag ook nog even bij stil wil staan. Het is vandaag namelijk drie jaar geleden dat mijn vader overleed, en dat maakt dat deze dag ondanks alle mooie berichten toch een schaduwrandje heeft…

We hadden niet kunnen denken dat onze actie om geld in te zamelen voor de ALIG hulp acties zulke enthousiaste reacties zou oproepen. Uiteraard hadden we wel gehoopt op een paar donaties maar wat er nu gebeurt is niet te bevatten. De actie van onze vrienden in Rijnsburg heeft heel wat losgemaakt.

Gistermorgen heb ik mijn Filipijnse vrienden verteld wat er op dit moment in Rijnsburg allemaal gebeurd en de reacties die ik kreeg waren hartverwarmend. Nadat enkele vrienden mijn post op Facebook over de actie hadden gedeeld werd de actie hier ook bekend, en hier is een van de reacties:

“My friend Willem and his wife Maria appealed for help for Typhoon Yolanda victims from their friends and family in the Netherlands. It then ballooned to something bigger and became a fundraiser in their hometown complete with a local TV coverage. I do not understand Dutch but I can feel the love they have for our countrymen. Thank you to everyone out there for showing us that love and compassion knows no boundaries. We are deeply grateful and I am proud to have friends such as these who work tirelessly to spread love.”

Dus “Maraming Salamat” aan iedereen in Rijnsburg die zich voor de slachtoffers inzet namens al onze Filipijnse vrienden en collega’s.

Maar het werd nog mooier vandaag want er is inmiddels al een totaalbedrag van over de tweeduizend euro overgemaakt vanuit Nederland voor ALIG, en dat is nog niet eens geld van de actie in Rijnsburg. Volgens de berichten gaat het overigens met die actie zelf ook heel erg goed en dat is geweldig nieuws voor de vele mensen hier die dringend hulp nodig hebben.

Vandaag is er in ieder geval weer het nodige ingekocht, deze keer hoofdzakelijk handdoeken en dozen maandverband. Gisteren is er weer een lading hulpgoederen scheep gegaan, en op de foto daarvan kunnen jullie zien dat het geld goed wordt besteed!

Een drukke dag vandaag want Riet had vorige week zaterdag op het ALIG feest spontaan besloten om vandaag een barbecue te organiseren bij ons thuis. Geen enkel probleem natuurlijk behalve dat er dan heel wat boodschappen gedaan moeten worden, en dat moest allemaal vandaag omdat Riet de hele week druk is geweest met de hulpacties voor de tyfoonslachtoffers. Maar gelukkig verliep dat allemaal soepel, alleen deed zich in de loop van de middag een ander probleempje voor, het begon namelijk te regenen…

Het was de hele week prima weer geweest, zij het dat we af en toe ’s nachts een bui hebben gehad en een korte maar hevige bui gisteren overdag. Vanmiddag werden we verrast door een echt zeikregentje, zo’n spetterregentje wat lekker gestaag een hele tijd doorgaat. Gelukkig hebben we een overdekt terras waar we konden zitten en bleef de schade beperkt.

Er is overigens geen nieuws meer te melden van Riet’s gestolen telefoon. De cateraar had in eerste instantie braaf alle hulp aangeboden om de telefoon terug te krijgen maar heeft blijkbaar geen succes gehad bij haar overigens inmiddels ontslagen werknemers (vier stuks, drie broers en een oom) die verdacht worden van de diefstal en we hebben al dagen niks meer gehoord. De kans dat de telefoon nog terug komt is dus nihil, en de vraag is zelfs of dat nog wat uitmaakt want de telefoon van Riet’s vriendin die wel terug is “gevonden” bleek ernstig beschadigd omdat ze hadden geprobeerd hem open te maken. Jammer dus maar helaas…

De luchthaven van Manila heet Ninoy Aquino International Airport en ondanks de mooie naam heeft dit vliegveld een zeer bedenkelijke reputatie. Het is zelfs nog niet zo gek lang geleden door internationale reizigers uitgeroepen tot de slechtste luchthaven ter wereld, al denk ik dat dat ook weer overdreven is.

Alle faciliteiten daargelaten, het is zeker voor expats nogal een gedoe als je via deze luchthaven wilt vertrekken. Om te beginnen moet je heel snel afscheid kunnen nemen. Gedag zeggers mogen namelijk niet mee naar binnen en als je een auto langer dan een minuut voor de vertrekhal parkeert komt er al een uniform aan om je tot opschieten te manen. Op zich logisch want er is weinig ruimte en het is er altijd druk.

Als vertrekkende moet je al je reisdocumenten al in je hand hebben voor je naar binnen gaat want er staat een uniform bij de deur om dat te controleren. Erg zorgvuldig gaat dat overigens niet want als je maar met iets wappert is het tegenwoordig al goed (dat was overigens tot twee jaar geleden beslist niet zo). Eenmaal binnen is er een gang naar de vertrekhal, maar eerst moet je door een security check, wat altijd een beetje chaotisch is zoals alles waar veel Filipino’s bij betrokken zijn.

Eenmaal binnen moet je naar de incheck balie, uitgeprinte boarding passen werken hier namelijk niet. Niet dat de luchtvaartmaatschappijen er een probleem me hebben, maar je volgende stop is het loket waar je je luchthavenbelasting moet betalen en die accepteren geen uitgeprinte boarding passen, alleen die ouderwetse op girobetaalkaarten lijkende kaarten. Die belasting is overigens 550 Pesos per persoon en het moet contant betaald worden in Pesos of in Dollars, en niet zelden zie je dan ook mensen weer weglopen op zoek naar een flappentap.

Voor de toeristen volgt nu de grote hal waar de paspoortcontrole is, maar dat geldt niet voor ons expats. Expats zoals Riet en ik hebben namelijk een ACR kaart, zeg maar onze werk- en verblijfsvergunning, en als je die hebt moet je naar een volgend loket om “uitreisbelasting” te gaan betalen. Dat is altijd een vorstelijk bedrag per persoon maar het is totaal onvoorspelbaar hoeveel het is. We hebben zelfs al meegemaakt dat wij een ander bedrag betaalden dan de persoon voor ons die dezelfde eindbestemming had als wij.

Het bedrag ligt in ieder geval boven de tweeduizend Pesos per persoon, rond de veertig Euro dus best een flink bedrag, maar dat is dan wel inclusief 500 Pesos voor gebruik van de “Priority Lane”, een speciaal loket voor de paspoortcontrole. Dat klinkt positief maar dat is het beslist niet. Om te beginnen is het ook het invalidenloket, en alle rijke Filipino dames laten zich met een rolstoel via dat loket naar binnen kruien (en dat zijn er altijd heel wat), en de rij is er meestal langer dan voor de normale loketten. Er is alleen geen mogelijkheid om die 500 Pesos niet te betalen en in de gewone rij te gaan staan, dus eigenlijk is dit dus gewoon een vorm van legale diefstal.

Na de paspoort controle, die altijd heel lang duurt vanwege de vele stempels en formulieren kun je dan eindelijk door naar de laatste security check. De enige merkwaardigheid daar is dat er aparte checkpoorten zijn voor mannen en vrouwen. Nadat je je laptop weer in je tas hebt teruggedaan en je riem en je horloge weer hebt omgedaan ben je dan eindelijk binnen.

Het zal duidelijk zijn, twee uur van te voren aanwezig zijn is hier niet zomaar een indicatie, het is pure noodzaak. Vraag maar aan Riet want die heeft al eens moeten rennen om haar vlucht nog te halen terwijl ze twee en een half uur van te voren al aanwezig was op NAIA…

Niet vroeg op dus vanmorgen want de eerste etappe van de terugreis, de vlucht naar Kuala Lumpur, vertrok pas bij half twaalf. Wel moest ik op de luchthaven van Miri nog even een belangrijke boodschap doen, namelijk koekjes kopen bij “Famous Amos” voor onze Maleise vriendin Nonie. Die had toevallig vorige week een berichtje op Facebook gezet dat ze die koekjes zo miste op de Filipijnen en ik kon haar dus mooi een plezier doen met niet alleen haar favoriete koekjes maar ook nog eens gekocht in haar geboorteplaats want ze komt oorspronkelijk uit Miri.

Beide vluchten, eerst naar Kuala Lumpur en daarna naar Manila, waren met Malaysia Airlines waar ik normaal gesproken toch wel tevreden over ben maar deze keer scoorden ze niet erg hoog. Op de eerste vlucht kreeg ik als maaltijd een stuk rundvlees; toen de stewardess zag dat ik er niet van at vroeg ze of het niet lekker was en ik antwoordde dat ik dat niet wist omdat ik er met geen mogelijkheid een stuk vanaf gezaagd kreeg.

Ik zat me al te verheugen op de tweede vlucht want ik had op de heenreis een paar films gezien die ik graag kijken, maar ook dat viel tegen. Het vliegtuig bleek een ouwe bak waar helemaal geen entertainment systeem in zat! En het werd er in eerste instantie niet beter op. Positief was dat ik van stoel kon verkassen want ik had op mijn eigenlijke stoel een voetensteun die niet bleef zitten en iedere keer naar beneden kletterde tegen mijn schenen.

Ik wilde wat gaan lezen maar mijn iPad was leeg; die wilde ik opladen op de USB poort van mijn stoel maar die had helemaal geen USB poort. De stewardess vroeg wat ik wilde drinken; ik zei water en kreeg een Pepsi Light. Toen ze met brood langs kwam wees ik een broodje aan; ik kreeg vervolgens een ander op mijn bord.

Kortom, ik zat lekker te sacherijnen toen er dan toch nog een lichtpuntje kwam; ik kreeg een draagbare filmspeler met zowaar de film die ik wilde zien en ik kon me dus toch onderweg vermaken.

Nou ja, goed, we landden om acht uur volgens schema en omdat alles daarna heel vlot ging was ik om negen uur weer thuis in Alabang.

Riet is de afgelopen dagen erg druk geweest met al het goeie werk wat ALIG doet. Vandaag moesten er weer boodschappen gedaan worden voor de hulpzending van aanstaande maandag en dat ging voor de verandering eens heel soepel. Dat kwam hoofdzakelijk omdat het “boodschappenteam” vandaag voor de verandering eens bestond uit alleen Westerse vrouwen en dan gaat alles een stuk vlotter. Dat moet ik even uitleggen om geen vervelend beeld op te roepen van Aziatische vrouwen maar die denken nu eenmaal gewoon anders. Het komt er eigenlijk op neer dat die lang niet zo georganiseerd zijn en daardoor duurt het boodschappen doen met hen altijd veel en veel langer.

De boodschappen worden altijd gedaan bij de zogenaamde “Wet Market” (letterlijk “Natte Markt”), wat eigenlijk niet meer is dan een gewone markt met kramen met verse en goedkope spullen, zoiets als de “Kattekse Markt” maar dan alleen lang niet zo netjes. De vrouwen doen daar hun boodschappen omdat je daar (net als de Nederlandse slogan vroeger al zei) veel meer krijgt voor minder geld. Het gaat hier tenslotte niet zozeer om kwaliteit maar meer om de hoeveelheden die nodig zijn. De supermarkten bij de Wet Market zijn ook al niet bepaald netjes maar wel heel goedkoop en daar kan dus groot worden ingekocht voor veel minder geld dan bijvoorbeeld bij ons in Alabang.

Het inkopen zelf is echter iedere keer weer een feest waarbij voor Westerlingen het belangrijkste woord “geduld” is. Een grootverpakking van zeep komt bijvoorbeeld net als in Nederland in een doos, maar hier gaat de doos open en worden alle stukken zeep nageteld. Omdat de grootverpakkingen in de kelder staan wordt daarvoor de doos naar boven gebracht, want daar staan de klanten en die moeten het tellen kunnen zien. De auto’s van de ALIG vrouwen staan echter naast het magazijn dus nadat de zeep weer in de doos is gedaan moet die doos weer het trapje af naar beneden om te kunnen worden ingeladen.

Nu zouden de Aziatische vrouwen dat heel normaal vinden. Doris, de Duitse vriendin van Riet, kwam echter met een lumineuze suggestie. Wat als de vrouwen nu eens naar beneden kwamen en daar het tellen aanschouwden, want dat scheelt twee keer een trap op en af sjouwen. Vertwijfeld keken de Filipino’s elkaar aan en Riet zei dat je ze zag denken, “Wat een briljant idee! Waarom zijn wij daar niet op gekomen?”. Het antwoord is simpel, zo denkt een Aziatisch brein niet. Het is net als met het maken van de bonnetjes waarop tot in detail moet worden bijgehouden wat er allemaal wordt ingekocht, waarom wordt die bon niet tijdens het inkopen gemaakt, waarom gebeurt dat pas achteraf waarbij alles weer moet worden nagelopen?

Simpele dingen voor ons Westerlingen die wij dan ook efficiënt noemen, maar onze Aziatische vriendinnen zijn dat niet gewend. En wat de winkeliers betreft, het is dat die lastige Westerse wijven voor een kapitaal inkopen anders waren het gewoon lastige klanten geweest…

We vonden al een tijdje dat we wel weer eens een uitje verdiend hadden, en een gelukkige bijkomstigheid was dat ik nog de nodige vrije dagen op moest maken dit jaar. Een paar weken geleden zijn we dan ook eens gaan kijken naar een leuke bestemming en al vrij gauw kwamen we op de El Nido Resorts, gelegen voor de kust van het zuid-westelijke eiland Palawan.

Heel veel collega’s waren er al geweest en de verhalen waren allemaal ronduit lovend, met name over El Nido Miniloc, een van die vier resorts wat is gelegen op het kleine eilandje Miniloc. Een boeking was snel gemaakt bij het reisbureau waar we tot nu toe al onze binnenlandse tripjes bij hebben geboekt, en na nog wat geharrewar rond de e-tickets (die kwamen pas een week geleden) was het vandaag dan eindelijk zover.

De reis naar El Nido gaat met een klein luchtvaartmaatschappijtje genaamd “Island Transvoyager Inc.” wat volgens de website vliegt met kleine Dornier 228 toestellen met maar twaalf stoelen. Er wordt geopereerd vanaf een kleine terminal op de luchthaven NAIA waar wij nog nooit waren geweest, maar gelukkig wist onze chauffeur Lito waar we moesten zijn. De vertrekhal leek wel uit een dertiger jaren film, met zithoekjes met houten stoelen vrijwel naast het platform waar het vliegtuig al met de deur open klaar staat.

Helaas, ITI heeft recentelijk besloten tot de aanschaf van wat grotere en meer gangbare toestellen voor de vluchten naar El Nido in plaats van de Dorniers die zo uitnodigend voor onze neus klaar stonden. Een bus bracht ons naar de andere kant van het vliegveld waar het grote toestel stond te wachten, en dat was toch een lichtelijke teleurstelling dus want ik had me heel erg verheugd op de vlucht met de Dornier. Omdat die toestellen zo klein zijn vliegen ze veel lager dan grotere toestellen en het uitzicht had dan ook hoogst waarschijnlijk het gebrek aan beenruimte ruimschoots gecompenseerd.

We arriveerden op het piepkleine vliegveldje van El Nido, met een hele korte landingsbaan en een taxibaan die maar gedeeltelijk verhard is. Eerst per Jeepney, die overigens een stuk ruimer was dan die in Manila, en vervolgens per boot reisden we verder naar het eiland Miniloc waar we halverwege de middag aan kwamen.

De tocht met de boot voerde tussen de eilanden van El NIdo en de natuur maakte een overweldigend mooie indruk. Dat was meer dan we konden zeggen van het resort wat we na al die ophemelverhalen eigenlijk een beetje tegen vonden vallen. Prachtig gelegen, daar niet van, maar de accommodatie was laten we zeggen niet helemaal in overeenstemming met de folders en de verhalen die we hadden gehoord.

Maar we hebben besloten dat dat de pret niet gaat drukken, we zijn er net en we gaan hier lekker vier dagen relaxen!

Na onze relaxdag van gisteren besloten we om vandaag toch maar wat te gaan doen. De insteek waarmee we naar El Nido Miniloc waren gekomen was namelijk een hele verkeerde en daarom hadden we in eerste instantie een beetje een verkeerde indruk van dit resort. Goed, er mag hier en daar wel eens wat opgeknapt worden maar er is ook veel positiefs te melden.

Het belangrijkste waar we ons in hadden vergist is de prijs-kwaliteit verhouding. Het bleek namelijk dat niet alleen alle maaltijden maar ook vrijwel alle activiteiten die je hier kunt doen bij de prijs zijn inbegrepen. Snorkelspullen, kano verhuur en ook alle dagtripjes hoeven niet apart te worden betaald, en dan wordt het als je actief overal aan deelneemt een heel ander verhaal dan wij dachten.

Toch maar wat gaan doen dus, en dat begon vanmorgen voor mij al behoorlijk sensationeel. Ik wilde gaan snorkelen, wat hier zowat vanaf het strand kan omdat de kleine baai vol zit met koraalriffen en vis. Na de spullen opgehaald te hebben (die ik overigens mag houden gedurende mijn verblijf, erg handig) zag ik dat het voeren van de vissen was begonnen naast de pier waar de trap voor de snorkelaars is.

Tot mijn verbazing zag ik enorme joekels van vissen zwemmen. Het bleken Jackfish te zijn, of in het Nederlands horsmakrelen, die een meter lang kunnen worden en ruim twintig kilo zwaar. De zwarte joekels waren door het voeren min of meer tam gemaakt, en even later lag ik met nog een aantal snorkelaars in het water te kijken naar deze enorme vissen. Nieuwsgierig kwamen ze naar ons toe om telkens pas vlak voor onze neuzen weg te draaien. Ik had het gevoel dat al mijn haren overeind stonden…

Vanmiddag namen we deel aan de “Island Hopping”, een tocht met een boot langs een paar van de vele eilanden hier. We bezochten “Snake Island” (slangeneiland) waar overigens geen slangen te bekennen waren, alleen zwerfhonden. Het eiland dankt zijn naam dan ook niet aan een overdadige populatie van reptielen maar aan het pad wat het met laag water met het vasteland verbindt, wat kronkelig is net als een slang. Een wandeling naar een hooggelegen uitkijkpunt leverde een sensationeel uitzicht op.

Daarna bezochten we een eiland met een grot waar we via een kleine doorgang door naar binnen gingen. De laatste stop was ook weer een eiland met een grot, “Cathedral Cave” geheten omdat deze grot koepelvormig is. We moesten nu echter vanaf de boot kijken want dit eiland had geen strand of andere aanlegplaats.

We waren tegen Happy Hour weer terug in het resort na een geslaagde dag. Eindelijk konden we vanavond eens wat terug zeggen tegen het overigens geweldige personeel van het resort wat al twee dagen aan ons vraagt welke activiteiten we die dag hadden gedaan…

Eindelijk was het vandaag dan zover, het feest van ons project samen met Fluor, het bureau wat het ontwerp voor ons platform heeft gedaan. En voor mij was het belangrijkste van vanavond het optreden samen met een paar van mijn collega’s, met onze band “From the Chorus”. De bandnaam betekent “Vanaf het Refrein”, iets wat onze bandleider Dustin tijdens het oefenen veelvuldig riep als we een nummer aan het instuderen waren.

Het idee voor de band kwam van onze Project Manager Antoine die het wel een goed idee leek om op het feest een band te hebben met allemaal mensen die in het project werken. In eerste instantie was het feest vorige week gepland als Kerstviering, maar alle Kerstvieringen zijn afgelast en het geld van al die parties is geschonken aan de noodhulp voor de slachtoffers van supertyfoon “Yolanda”. In plaats van de vele Kerstvieringen werd er besloten om nu maar één bescheiden feest te geven, en wij mochten dan alsnog laten zien wat we in de afgelopen twee en een have maand geoefend hadden.

Het was een hele toer om een beetje band bij elkaar te krijgen. Zo hadden we om te beginnen geen bassist, en onze bandleider Dustin die gitarist is besloot om de bas ter hand te nemen. Helaas voor ons kreeg hij te horen dat hij voor het project naar het buitenland moest precies in de tijd dat het feest gegeven zou worden, en zo zaten we dus alweer zonder bassist. Gelukkig bracht Mark, een collega van Fluor uitkomst, want niet alleen was hij beschikbaar maar hij bleek ook nog eens een meer dan capabele bassist.

Het oefenen deden we meestal in een studiootje wat we afhuurden, en soms als dat niet beschikbaar was bij ons thuis of bij Melvin, onze drummer. Het ging ook allemaal niet van een leien dakje want behalve Dustin, Mark en ik had er niemand ooit in een band gespeeld, wat nou eenmaal de nodige aanpassing vereist, en regelmatig waren mensen niet beschikbaar vanwege het werk. Toch lukte het ons om in totaal in die korte tijd negen nummers in te studeren, waarvan de laatste pas afgelopen zaterdag voor het eerst werd gespeeld, het nummer “Best Song Ever” van “One Direction” notabene, wat ik overigens afgelopen vrijdag voor het eerst van mijn leven hoorde!

Hoewel er tijdens het begin van het optreden wat technische problemen waren met de gitaar van Carlos, waardoor er nog gauw even een verloting moest worden ingelast, werd het toch een succes. We kregen heel veel complimenten, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat dat waarschijnlijk ook te maken heeft met het feit dat de meeste mensen er waarschijnlijk niks van verwachtten.

Nou, dat laatste viel gelukkig mee, en een herhaling zit er bij een volgend feest in het nieuwe jaar vrijwel zeker aan te komen…

Het is nog maar een week drie tot de Kerst en de kerstkoorts heeft inmiddels hier in alle hevigheid toegeslagen. Vorig weekend was het net als ieder jaar een drukte van belang in onze Village vanwege de jaarlijkse St. James Christmas Bazar, maar dit weekend is het een totale chaos, niet alleen in de winkels maar ook in het verkeer.

Iedereen is op pad om inkopen te doen en dat heeft te maken met het feit dat aan het eind van de maand november iedereen een dubbel salaris krijgt, zeg maar een dertiende maand. Dat is hier overigens wettelijk verplicht en ook onze eigen Estela en Lito gingen dus dit weekend zoals ze vroeger bij de Nederlandse Marine plachten te zeggen met een “dubbel katje” naar huis.

Ook is de kerstverlichting inmiddels overal al in volle glorie te zien en veel huizen in de Village staan er ’s avonds sprookjesachtig bij, het lijkt af en toe de Efteling wel! Sommige huizen hebben complete kerststallen in de tuin, overal hangen kerstmannen aan de gevels en de vele lichtjes zorgen voor een fantastische sfeer. Ik wilde onze eigen verlichting ook vandaag gaan aanbrengen aan de gevel maar dat ging niet omdat vrijwel alle vorig jaar aangebrachte ophangpunten in de loop van het jaar eraf waren gevallen en die moeten dus eerst vernieuwd worden.

Uiteraard zijn ook de winkelcentra al helemaal in de kerststemming, en je kunt nu geen winkel meer in gaan zonder tot vervelend toe te worden bestookt met “I’m dreaming of a White Christmas”, “Jingle Bells” en “All I want for Christmas is you”. Met name dat gedoe over die “White Christmas” is natuurlijk tamelijk lachwekkend in een land waar temperaturen van onder de vijfentwintig graden als “Siberisch” worden betiteld…

Op de foto zie je de verlichting van een van de toegangswegen tot onze Village, de Acacia Gate.

Waar de hulp verlenende artsen in het rampgebied veroorzaakt door de verwoestende supertyfoon “Yolanda” bang voor waren is gelukkig nog steeds niet gebeurd, er zijn tot op heden geen epidemieën uitgebroken. Het “ramp op ramp” scenario wat zich heeft voorgedaan op Haiti een aantal jaren geleden waar een cholera epidemie uitbrak na de zware aardbeving is hier op de Filipijnen dus tot nu toe gelukkig uitgebleven.

Veel mensen hebben wel last van diarree, zware verkoudheid of zelfs longontsteking. Een ander probleem is dat in bepaalde gebieden het aantal gevallen van Dengue flink is toegenomen. Dengue, of in het Nederlands Knokkelkoorts, is een virus wat overgebracht wordt door muggen en kan zeker in geval van een verzwakt lichaam zelfs dodelijk zijn. Normaal gesproken overlijden er per jaar al tientallen mensen aan Dengue maar dat zouden er als gevolg van de lichamelijke toestand van veel slachtoffers veel meer kunnen worden dan normaal al het geval is.

Dengue kenmerkt zich door hele hoge koorts, zware hoofdpijn, pijnlijke gewrichten en soms ook huiduitslag. Een vaccin tegen deze ziekte is er niet en er is ook geen specifieke behandeling anders dan het bestrijden van de koorts, zorgen voor pijnverlichting  en proberen uitdroging te voorkomen. Bij mensen met een sterk gestel kan Dengue al een flinke aanslag op de gezondheid zijn, laat staan bij de toch al danig verzwakte slachtoffers van de supertyfoon.

Het virus wordt zoals gezegd verspreid door muggen, maar wel maar van één soort, namelijk de tijgermug. Zoals de naam al doet vermoeden is deze muggensoort te herkennen aan een patroon van witte strepen of stippen op de rug. Omdat muggen in het algemeen een voorkeur schijnen te hebben voor dunne blanke huid is Dengue ook een risico voor toeristen. En niet alleen tijdens de vakantie zelf, het probleem is namelijk dat de ziekte een incubatietijd heeft van acht tot tien dagen dus het kan zomaar zijn dat een toerist al lang en breed weer thuis is als de ziekte zich openbaart.

Flink smeren met anti-muggenspul is de enige oplossing, en zelfs Riet en ik doen dat nog steeds. In tegenstelling tot wat je zou denken is Dengue namelijk in onze “rijke” Village ook een groot probleem. Muggen broeden namelijk op stilstaand water, en daar is in onze Village heel wat van te vinden in, jawel, de zwembaden. In bewoonde huizen worden de zwembaden onderhouden en gaan er chemicaliën in het water om muggen te weren, maar er zijn heel veel huizen die te huur staan. Veel van die huizen hebben en zwembad wat niet of nauwelijks wordt onderhouden en die vormen zo een ideale thuisbasis voor muggenlarven.

Tenslotte nog even dit, Dengue is niet een typisch Filipijns probleem want het komt overal in tropische gebieden voor. Erger nog, het verspreidt zich door het massatoerisme naar landen waar de tijgermug normaal gesproken voorkomt. Die toeristen nemen onbewust muggen of larven mee in hun bagage, en er stond pas nog in de Nederlandse kranten dat de tijgermug niet alleen al regelmatig in Nederland is gesignaleerd maar dat de soort zich er ook nog goed schijnt thuis te voelen. Lekker dan…

De laatste werkdag van het jaar zit er voor mij al op, en nee, ik heb nog niet echt vakantie maar ik hoef niet meer naar kantoor. Dit was op zich niet zo gepland maar komt door een samenloop van omstandigheden.

Riet en ik vertrekken volgende week donderdagavond naar Nederland voor een vakantie van twee weken, en daarvoor had ik een aantal vrije dagen opgenomen. Ik had het precies zo uitgemikt dat ik nog tien vrije overhield om mee te nemen naar volgend jaar, het maximum wat is toegestaan. Mocht ik meer vrije dagen overhouden dan dat maximale aantal dan worden die uitbetaald, wat per saldo weinig oplevert en bovendien vind ik dat zonde van mijn vrije dagen dus had ik alle resterende dagen gereserveerd voor eind december.

Maar wat bleek, we hebben in de weken dat ik vrij genomen heb de 24e en de 30e toch al vrij, dus plotseling had ik weer een overschot van twee dagen. Nu was de eerste gedachte om die dagen dan gewoon voor aan de vakantie te plakken maar dat ging niet want ik blijk volgende week een cursus te hebben van maandag tot en met donderdag.

Ik wist uiteraard wel van die cursus af, ik had me zelf daarvoor opgegeven maar ik dacht dat die cursus een dag zou duren en dat blijkt plotseling vier dagen te zijn. En dat liet dus heel weinig ruimte over voor die twee extra dagen die ik nog over had en er zat dus niets anders op dan ze eind deze week maar op te nemen.

En zo ben ik dus morgen en overmorgen vrij, een lekker lang weekend nog voordat we op vakantie gaan. En dankzij de cursus van volgende week zit het echte werk er dus voor dit jaar al op, al zal ik waarschijnlijk volgende week nog wel af en toe op kantoor binnenvallen want de cursus is in het Vivere Hotel wat praktisch naast het kantoor staat zoals de foto laat zien die ik heb genomen vanuit ons kantoor.

En vanavond was de op een na laatste Quiz Night van het jaar. Het ging weer niet echt geweldig, of je moet het opschuiven van de laatste naar de op een na laatste plaats dankzij de laatste vraag een succesje noemen…

Er stonden vandaag, een dikke maand nadat de supertyfoon “Yolanda” huishield hier op de Filipijnen, cijfers bekend gemaakt over het aantal slachtoffers. Daarover deden de laatste weken allerlei verhalen de ronde; de ene bron zei dat het gelukkig meeviel omdat de mensen vooraf waren gewaarschuwd, andere bronnen meldden vele vermisten waarvan werd aangenomen dat ze waren omgekomen. Onzekerheid over de vermisten en de grote problemen met het opruimen van de puinhopen waaronder mogelijke slachtoffers zouden kunnen liggen waren de grootste oorzaken van de soms verwarrende cijfers die werden doorgegeven.

Vandaag is door de overheid het officiële aantal slachtoffers tot op heden bekend gemaakt en dat ligt vele malen hoger dan de eerste schattingen, namelijk op meer dan zesduizend. Daarnaast zijn er nog steeds ruim achttienhonderd mensen vermist, waaronder ook een aantal Nederlanders die hier wonen maar waar nog geen teken van leven is vernomen na de ramp. De Nederlandse ambassade heeft geprobeerd alle Nederlanders waarvan familieleden geen nieuws hadden vernomen op te sporen en dat is in de meeste gevallen wel gelukt, maar desondanks zijn er nog steeds meer dan tien Nederlandse vermisten.

Naast het aantal slachtoffers is ook bekend gemaakt dat de huizen van zestien miljoen mensen zijn verwoest of beschadigd en dat het herbouwen minstens drie jaar gaat duren. Denk je eens in, dat aantal getroffen mensen is dus gelijk aan de totale bevolking van Nederland! Harde cijfers, die hoewel niet onverwacht toch aangeven hoe groot het menselijk leed is in de getroffen gebieden.

Zoals verwacht zijn is de provincie Leyte het hardst getroffen, daar zijn meer dan vijfduizend slachtoffers gevallen. Een aantal van alle slachtoffers is overigens nog steeds niet geïdentificeerd en een aantal daarvan zijn begraven in massagraven op publieke begraafplaatsen.

Gelukkig was er ook nog wat positiefs te melden vandaag want Riet kreeg wat foto’s doorgemaild van het Kerstfeest wat vorige week is gevierd op de Southville School, onderdeel van een van de ALIG projecten. Riet was daar uiteraard ook geweest maar had zelf geen foto’s gemaakt.

Een van de ontvangen foto’s was gewoon te leuk om niet te plaatsen…

Madrigal Gate is de hoofdpoort van onze Village en daar staat het hele jaar door een kerstboom. Het enige verschil met de kersttijd is dat de boom dan wordt versierd met lichtjes en dit jaar ook met allerlei andere accessoires, maar opgeruimd wordt hij niet als de kerst voorbij is, alleen leeggehaald. Deze tijd van het jaar staat hij er weer in volle glorie bij en omdat ik al eens een foto heb geplaatst van de boom bij avond met de verlichting aan plaats ik deze keer een foto van de boom bij daglicht.

Verder was vandaag een rustige zondag met niet zulk heel zonnig weer, sterker nog het was zelfs met name in de middag redelijk bewolkt. Gisteravond laat barstte er zelfs nog totaal onverwacht een enorme plensbui los waar we overigens geen last van hadden want de bui viel pas toen wij allang al weer thuis waren van ons bezoek aan de San Mig pub.

Ook vanavond heeft het blijkbaar geregend want de straten waren nat toen we na te hebben gegeten bij restaurant “Appenzeller” naar buiten stapten. Gelukkig was het alweer droog en was het enige lastige het van ons lijf houden van de horde straatkinderen die voor de deur stonden te bedelen.

De opdringerigheid van deze kinderen is, als ze er zijn wat gelukkig niet altijd het geval is, van dien aard dat Riet van tevoren alle ritsen van haar tas al dicht doet. Je moet ze letterlijk op afstand houden want ze proberen zich aan je vast te klampen en dan is niets wat je in je zakken hebt veilig. In feite zijn het ook geen bedelaartjes maar beroepsrovertjes die meestal door volwassenen de straat op gestuurd worden om te “bedelen”.

Gelukkig kwamen we er zonder al te veel problemen langs en was het alleen nog even spannend toen we de drukke Zapote Road overstaken. Een Jeepney wilde daar gewoontegetrouw door rood rijden en zag ons pas op het laatste moment. Ik denk niet dat de passagiers blij waren met de chauffeur die op het allerlaatste moment vol op zijn rem ging staan. Gelukkig voor ons deden die het, iets waar ik hier ook geen weddenschappen op zal afsluiten…

Vandaag viel bij ons de maandelijkse rekening van het water in de bus en dat was een enorme verrassing. “Enorm” is het woord wat hier wel op zijn plaats is want zo kun je het totaalbedrag van de rekening wel noemen, bijna zeven miljoen Pesos oftewel ruim honderdtwaalfduizend Euro…

Normaal gesproken hebben we een waterrekening per maand van tussen de driehonderd en vijfhonderd Pesos, dus hooguit een Euro of acht, negen, en dan is dit toch wel even schrikken.

De oorzaak is uiteraard een administratieve fout die hoogstwaarschijnlijk is veroorzaakt door het feit dat er vorige maand een nieuwe watermeter is geplaatst. Die meter draait blijkt veel te snel te draaien en zelfs toen Estela alle waterpunten in huis had afgesloten tolde hij nog rond als een gek.

Normaal gesproken zou een telefoontje genoeg moeten zijn om dit probleem op te lossen maar dan moet er bij het waterbedrijf natuurlijk wel worden opgenomen. In eerste instantie heeft Riet ook wel iemand aan de telefoon gehad maar ze kon die persoon, die duidelijk heel slecht Engels sprak, niet aan zijn verstand peuteren dat er iets mis was en toen ze de telefoon overgaf aan Estela om het probleem in het Tagalog uit te laten leggen hing die kerel simpelweg op.

Gelukkig had een telefoontje naar onze huisbaas, Meneer Santiago, meer succes, Die stond meteen op de stoep en nam de rekening mee om het te gaan regelen. Nog geen half uur later was hij al weer terug en hij heeft het ook geregeld. Er komt een nieuwe rekening die in eerste instantie naar hem gaat omdat de waterrekening op zijn naam staat, en om zeker te weten dat ons geen oor wordt aangenaaid met een bedrag wat ze uit hun duim zuigen heeft hij ook alle rekeningen van de laatste twaalf maanden opgevraagd om te kijken wat voor ons een normaal verbruik is. En hij heeft ook zeker gesteld dat we niet worden afgesloten omdat de huidige rekening nog niet is betaald.

En dat zorgde voor een zucht van verlichting bij Estela, want die zit meer met het hele probleem in haar maag dan wij…

Op het moment dat ik dit bericht zit te tikken zitten we in de Business Lounge van Emirates op de luchthaven van Dubai te wachten op onze vlucht naar Amsterdam.

De tussenstop is korter dan verwacht en dat komt omdat we ruim een uur vertraging hadden in Manila en dus ook dik te laat aankwamen in Dubai. Persoonlijk had ik liever hier in Dubai wat langer moeten wachten dan in Manila, want het maakt nogal een verschil of je in de superdeluxe business lounge in Dubai zit of het aftandse equivalent in Manila…

Het was toch al een tamelijk lange zit daar, we waren ruim te vroeg op de luchthaven NAIA doordat onze chauffeur een kwartier te vroeg bij ons huis was. Niet dat dat een probleem was want hoewel we deze keer weer nauwelijks files hadden onderweg weet je dat nooit van tevoren en we zijn nou eenmaal graag op tijd omdat je ook op NAIA nooit weet hoe vlot alles daar gaat.

We hadden zelfs nog eerder op de luchthaven kunnen zijn want onze chauffeur stond tien minuten eerder ook al voor de deur. Ik zag hem aankomen en waarschuwde Riet dat we konden vertrekken. We zeiden gauw nog even gedag tegen Estela, maar toen we met onze koffers naar buiten stapten was de auto verdwenen. Gelukkig krijgen we van onze transportafdeling altijd het telefoonnummer van de chauffeur dus kon ik hem een berichtje sturen. Hij zei dat hij nog maar even een rondje was gaan rijden omdat hij zo vroeg was…

En zo zitten we nu dus te wachten op de tweede helft van onze reis, met de Emirates A380 naar Schiphol. In de tussentijd brengt Riet haar nicotineniveau weer op peil en drinken we een bakje koffie. Op de vraag of we ook iets wilden eten vroeg ik of ze misschien een muffin hadden. Moet je op de foto kijken wat ze voor mijn neus zetten…

Zag het er gisteren nog best redelijk uit met een zonnetje, vandaag was het weer bar en boos. Somber met heel veel regen, harde wind en daardoor voelde het ook veel kouder aan dan het in werkelijkheid was. Niet echt wat je noemt een plezierige dag dus en zo’n beetje het absolute tegenovergestelde van een “warm welkom”.

Het was ook weer effe wennen aan het Nederlandse verkeer, en daarbij vielen me twee dingen op. Allereerst dat hier de stoplichten irritant kort op groen staan, wat betekent dat je om de haverklap voor korte tijd stilstaat. Gek genoeg ervaar ik dat als veel frustrerender dan de stoplichten in Manila die bizar lang op groen staan maar dus ook erg lang op rood. Je zou zeggen dat het vervelender is als je veel langer moet wachten voor het stoplicht, maar gek genoeg ervaar ik dat niet zo.

Kijk, in Manila geldt ook oranje als groen, evenals de eerste drie seconden van rood, en dus is de kans op het halen van het stoplicht redelijk groot. Die kans is hier nul komma nul, mede dankzij het feit dat vrijwel ieder stoplicht is voorzien van een rood-licht camera die bovendien negen van de tien keer ook je snelheid nog eens controleert.

Het is gewoon erg frustrerend dat je als het druk is soms tot drie keer moet stoppen voordat je eindelijk voorbij een stoplicht bent omdat er hooguit drie tot vier auto’s per keer doorheen gaan. Vlottere doorstroming? Zeker nooit geen wiskunde gehad op school, vijf keer twee is net zo goed tien als twee keer vijf als je begrijpt wat ik bedoel.

Wel heel positief is de manier waarop Nederlanders zich toch aan de verkeersregels houden. Ik stond een paar keer voor een stoplicht op de baan voor rechtuit met naast me een auto op de baan voor rechtsaf, en onwillekeurig hield ik een schuin oog op de auto naast mij. En het was toch iedere keer een verrassing als de auto naast me inderdaad rechtsaf ging of wachtte op zijn eigen groene licht voor rechtsaf in plaats van een poging te doen zich voor mij op de baan voor rechtuit te wurmen.

Een overeenkomst is wel weer dat richting aangeven hier ook zo langzamerhand optioneel schijnt te worden…

Riet is hier helemaal gelukkig als ze boodschappen gaat doen. Afgelopen zaterdagochtend ging ze op pad om van alles in te slaan en was binnen een uur met alles wat op het lijstje stond terug. En dat soort efficiency zijn we niet meer gewend.

Het heeft vrijwel zeker te maken met het feit dat je in Nederlandse supermarkten nooit verrast wordt, het assortiment is bekend en je grijpt vrijwel nooit mis. Dat in tegenstelling tot de supermarkten in Alabang (die zelfs nog tot de betere van de Filipijnen behoren) want daar is het assortiment lang niet zo stabiel.

Neem bijvoorbeeld de Nederlandse kaas, die is er in bijna alle supermarkten meestal wel verkrijgbaar maar niet altijd. Nou is het zo dat als de een het niet heeft dat de ander het wel heeft, maar je moet dan dus al naar twee verschillende winkels. Kattenvoer is ook zoiets, de blikjes die wij altijd hebben zijn vrijwel overal verkrijgbaar maar ook weer niet altijd in dezelfde winkel. Sinaasappelsap, nog zoiets; ieder supermarkt heeft de pakken sap die wij willen, maar ook weer niet altijd. Kortom, je moet vaak meerdere supermarkten af om steeds dezelfde dingen te kopen en dat kost je gewoonweg meer tijd.

De afhandeling bij de kassa’s in Nederland is ook iets waar we met weemoed aan terug zullen denken als we weer in Alabang zijn. Gaat alles hier vlot langs de scanner met vrijwel geen haperingen, dat overkomt ons op de Filipijnen vrijwel nooit. Ruwweg de helft van de barcodes doet het daar niet, stickers met barcodes ontbreken vaak, en dan is er nog het feit dat de kassajuffrouw per klant gemiddeld twee keer zonder duidelijke reden bij de kassa vandaan loopt.

Goed, in Nederlandse supermarkten laten ze je wel lekker zelf tobben om alles in te pakken, maar omdat we daar aan gewend zijn hebben we geleerd om dat vlot te doen. Op de Filippijnen wordt alles voor je ingepakt, hetzij door een inpakker hetzij door de kassajuffrouw zelf, maar niet zelden ergeren we ons aan het tempo van het inpakken en helpen we zelf een paar handjes mee. Dit overigens tot stomme verbazing van degene die inpakt want de Filippino’s zelf steken echt geen hand uit.

Dat laatste kan trouwens ook niet want in die hand zit hun mobieltje waarmee ze bij de kassa aan één stuk door staan te sms-en…

Ondanks de sombere weersvoorspellingen van de afgelopen dagen was het vandaag onverwacht mooi weer. De bewolking was verdwenen, de lucht was daardoor blauw en de zon scheen. Doordat de temperatuur ook nog eens hoger was dan normaal voor de tijd van het jaar was het zelfs een hele aangename dag.

En ook het gebruikelijke familiediner met onze ouders was aangenaam. Riet had zich weer flink uitgesloofd om lekker gewoon Hollands eten op tafel te zetten en dat was weer heel goed gelukt. Spruitjes, een witlofsalade, varkenshaas en als toetje griesmeelpudding met bessensap.

Toen alle visite vertrokken was aan het eind van de middag bleek dat Riet toch ook nog niet helemaal bekomen was van de jetlag, hoewel het de eerste dagen wel mee leek te vallen. Om een uur of zes ging ze even naar boven voor een kort dutje, om even bij te komen zei ze zelf, maar ze is niet niet meer beneden geweest.

Ik heb zelf trouwens ook best slaap, mijn broek staat zoals ze dat in Rijnsburg zeggen, nog steeds op “de vreethaak”…

Een vast onderdeel van een bezoek aan Nederland is een of meerdere bezoeken aan de bioscoop. Als liefhebber van films mis ik dat want op de Filipijnen ga ik nooit naar de bioscoop. Niet dat er geen bioscopen zijn maar het trekt me gewoon niet.

Filipino’s zijn hele vriendelijke mensen, maar ze zijn ook luidruchtig. Dat weten ze; ze moeten er zelf ook altijd om lachen als je dat tegen ze zegt, en ze zijn de eersten om het toe te geven. Het zit in hun cultuur, vandaar dat het ook altijd rumoerig is wanneer er meerdere Filipino’s bij elkaar zijn. Ga maar eens op een zaterdagmiddag naar de grote Festival Mall en je weet precies wat ik bedoel.

Mijn probleem is dat als ik naar de bioscoop ga dat ik dan wil genieten van een goeie film en beslist niet lastig gevallen wil worden door pratende, bellende en popcorn kauwende mensen. Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik geen ervaring heb met het Filipijnse bioscoop publiek maar wat ik heb gehoord houdt me al tegen om te gaan. Niet dat het in Nederland tegenwoordig veel beter is overigens. De Pathé bioscopen vertonen niet voor niks voor elke voorstelling op het scherm een nummer waar je een bericht naar kunt texten in geval van overlast.

Maar goed, vanavond ben ik met mijn broer en mijn beide zoons in Den Haag naar de film “The Hunger Games – Catching Fire” geweest en dat was een goed besteedde avond. Goeie film, iets beter nog dan deel één, en een publiek wat weliswaar opvallend jong was (en dus van de mobieltjes generatie) maar wel duidelijk was gekomen om van de film te genieten.

Voor herhaling vatbaar zou je zeggen, alleen draait er niet veel soeps meer op dit moment. Jammer hoor…

Een bezoek aan het Rijksmuseum in Amsterdam staat al jaren op de agenda maar het is er om de een of andere reden nog nooit van gekomen. Het kwam dan ook goed uit dat Robin en Chantal me uitnodigden om vandaag met ze mee te gaan. Ze hadden een paar vrijkaarten gekregen voor het museum en vandaag was de laatste gelegenheid om die te gebruiken.

We kwamen om even over elven aan bij het museum en al meteen werd duidelijk dat het nog wel even zou duren voor we daadwerkelijk binnen zouden zijn. Er stonden twee enorm lange rijen voor twee ingangen, een voor mensen die al een toegangskaart hadden en een voor mensen die nog geen ticket hadden. Ik had via het Internet een kaart gekocht en kon dus in de eerste rij aansluiten, maar Robin en Chantal moesten hun vouchers nog inwisselen voor een echt kaartje dus die moesten in de andere rij.

De rijen waren allebei een paar honderd meter lang en schuifelend ging het naar de ingang. Mijn rij ging wat harder maar het duurde toch nog bijna drie kwartier voordat ik binnen was. Daar moest ik nog dik een half uur wachten voordat Robin en Chantal eindelijk naar binnen kwamen.

Het zal duidelijk zijn, het was binnen heel erg druk, veel drukker dan we van tevoren hadden verwacht. Vooral in de Eregalerij, waar de beroemdste schilderijen hangen van onder andere Rembrandt en Vermeer, was het bomvol. Met name in de zaal met “De Nachtwacht” was het enorm druk en om het beroemde schilderij te kunnen bekijken moest er lichtelijk met de ellebogen gewerkt worden.

Maar al met al was het bezoek heel erg de moeite waard. Het museum is mooi, goed georganiseerd en de collectie is natuurlijk buitengewoon. Alleen waren we na ruim twee uur rondwandelen wel een beetje “schilderijen-moe”. Effe wat eten of zoiets simpels als een bakkie koffie viel alleen ook niet mee vanwege de enorme drukte in de stad. De wachttijd bij het Hardrock Café voor een tafeltje bedroeg drie kwartier en bij Starbucks stond er een wachtrij tot aan de deur. We hielden Amsterdam daarom toch nog vrij snel voor gezien.

Wel moest er eerst nog even worden afgerekend bij de parkeergarage, de somma van vierentwintig euro…

Oudejaarsdag was een dag zonder verrassingen. Het afsteken van vuurwerk begon al vanmorgen vroeg met een paar buurtkinderen die voor ons huis hun afsteekplek hadden en dat ging zowat de hele dag door. Vanaf twaalf uur was er een relatief rustige pauze want toen waren ze blijkbaar door hun moeder naar binnen geroepen voor de lunch, maar om één uur werd het knalfestijn hervat.

Overigens viel in zijn algemeenheid het vuurwerk mee en daar zal het weer wel mee te maken hebben gehad. Het was gewoon guur en dat is altijd een showstopper voor de vuurwerkfanaten. Die waren er weer genoeg en af en toe werden we opgeschrikt door vuurwerk wat meer op een bomaanslag leek.

Riet stond gewoontegetrouw vanmorgen weer in de rij bij de oliebollenkraam voor oliebollen (zonder krenten), appelflappen en Berliner bollen. Daarmee waren meteen het ontbijt, de lunch en het diner geregeld.

En verder was het een rustige oudejaarsdag die werd afgesloten bij onze vrienden Anja en Nico. Met de lekkerste kippenpootjes sinds… weet ik veel, heel erg lang!