Eergisteravond liep plotseling het bad niet meer leeg. In eerste instantie dachten we aan een verstopping, maar het verschijnsel trad zo plotseling op dat we een vermoeden hadden dat het wel eens de stop zou kunnen zijn die bleef hangen. Het bad heeft namelijk een merkwaardig mechanisme, er zit een soort stop achter de muur die je via een soort schakelaar in de invoerpijp kunt laten zakken en zo de waterafvoer afsluit. En jawel, bij inspectie bleek dat het kettinkje waaraan de stop hing was losgeraakt, de hele stop was dus in de pijp gezakt in de afsluitstand en voilà, een bad wat niet meer leeg loopt.
Ik stuurde gisteren een sms-je naar de huiseigenaar maar het bleek dat die zich op dit moment met zijn vrouw in (hoe is het mogelijk) Amsterdam bevindt. Desondanks had hij toch blijkbaar een loodgieter gebeld want gisteren meldde zich een mannetje die zei dat hij vandaag om negen uur zou komen om de boel te repareren. En dat gebeurde, althans hij meldde zich vanmorgen, de reparatie is een ander verhaal.
Hij loste het probleem op geheel typisch Filipijnse wijze op, hij drukte de stop verder naar beneden waardoor het water nu weer wegloopt, maar de stop niet meer gebruikt kan worden en het bad dus niet meer als bad maar alleen nog als douche te gebruiken is. We zullen dus moeten wachten tot Meneer Santiago, onze huisbaas, weer terug is want dit is natuurlijk geen oplossing. Tenminste, voor Riet niet want ik ga nooit in bad, ik gebruik het alleen als douche en mij maakt het dus niet zoveel uit.
Op het werk hadden we vandaag ook nog een merkwaardige gebeurtenis. Toen we de vergaderzaal binnen liepen voor onze wekelijkse afdelingsvergadering troffen we een complete filmploeg aan met allemaal lampen en twee camera’s. Die hebben onze hele vergadering van anderhalf uur gefilmd voor wat blijkbaar een documentaire over ons project moet gaan worden. Leuk hoor, dat je ieder keer als je wat wil zeggen een camera in je smoel geschoven krijgt. Nodeloos te vermelden dat ik erg weinig heb gezegd deze week…
Vandaag was de crematie van Tante Bep en die konden we uiteraard niet bijwonen. Toch hadden we de mogelijkheid om de afscheidsplechtigheid mee te maken, dankzij het Internet.
Ze komen met iets nieuws om het te vervangen, een nieuwe service genaamd “iCloud”, en al weet je niks van Apple dan heb je er misschien toch al van gehoord want het was blijkbaar zulk groot nieuws dat alle kranten zich er al tegenaan bemoeid hebben.
Voordat we die middag boodschappen gingen doen reden we toch nog even langs, en jawel, de kliniek was open. Ik meldde het voorval van die ochtend en vroeg om een nieuwe afspraak. Voor welke van de twee katten ook al weer, voor Abby? Nee, voor Monster, staat dat dan niet ergens opgetekend? Nee dus. We maakten een nieuwe afspraak voor, jawel, donderdag, want het kan dus toch op andere dagen dan zaterdag.
Nadat we door de citadel waren gewandeld en het herdenkingsmuseum voor Rizal hadden bezocht gingen we op zoek naar een restaurant voor de lunch.
Toen Riet vanmorgen haar vriendin er nog eens over belde bleek dat de plannen deze keer niet alleen echt serieus zijn, sterker nog, alles was al geregeld voor de eerste les morgen.
We hadden vandaag weer eens een Teambuilding Dag op het werk, en dat was deze keer voor een heel goeie reden. Ons project zat de laatste weken in een beslissende fase, want hoewel Shell als een van de joint venture partners al besloten had dat de investering definitief door zou gaan had een van onze partners, Chevron, langer nodig om tot een beslissing te komen. Alle voorwerk was gedaan, er waren zelfs al vergevorderde besprekingen geweest met diverse contractors, maar om definitief knopen door te kunnen hakken moesten we ook de goedkeuring van Chevron hebben. Het gaat tenslotte om een totaalbedrag van een miljard dollar.
We vlogen met een Airbus van AirPhil Express naar de luchthaven van Tagbilaran waar we iets later dan gepland aankwamen vanwege de „drukte” op Tagbilaran.
We werden toen we buiten kwamen keurig opgewacht door een jongeman van het Amorita Resort die ons naar het al klaar staande busje bracht. De rit naar het buureilandje Panglao, verbonden met Bohol via een brug, duurde nog meer dan een half uur en zo waren we uiteindelijk pas rond een uur of vier op onze hotelkamer.
Na de lunch tijdens de terugrit begon de lucht dreigend te worden, en net toen we aankwamen bij de kerk van het dorpje Baclayon begon het te stortregenen. Gelukkig deerde ons dat in eerste instantie niet omdat we de kerk en het bijbehorende museum gingen bekijken. Het stortregende echter nog steeds toen we weer verder gingen. Bij de volgende stop was dat ook nog geen probleem omdat dat de onvermijdelijke souvenier winkels waren maar onze laatste stop, een bezoek aan een monument, moesten we overslaan.
Het huidige platform, het Shallow Water Platform (Ondiep Water Platform) zie je aan de rechterkant. Dat is eigenlijk een soort gasfabriek die het gas wat uit het Malampaya gasveld wordt gepompt verwerkt en via een pijpleiding transporteert naar de gasfabriek in Batangas. Daar wordt het gas omgezet in energie die het eiland Luzon voorziet van stroom, in totaal ongeveer 45 procent van de totale stroomvoorziening van het hele eiland.
Tijdens de veiligheidsvoorlichting van gisteren is er niet alleen gesproken over de gevaren van criminaliteit maar ook over natuurrampen, en dat is iets waar je op de Filipijnen ook ernstig rekening mee moet houden. Dit land was namelijk in 2011 het land met de meeste natuurrampen ter wereld. Van de 302 natuurrampen wereldwijd waren er maar liefst 33 op de Filipijnen, en dat is dus meer dan tien procent.
De breuklijnen van die tektonische platen lopen dwars over de eilanden zoals je op het kaartje hiernaast kunt zien. De dunne groene lijnen zijn de breuklijnen en de kans op aardbevingen is dus het grootst in de buurt van die lijnen. Dwars door Muntinlupa, de voorstad waar wij wonen, loopt de Marikina Valley breuklijn. De rode cirkel met daarin de rode stip geeft aan waar wij wonen, en hemelsbreed ligt die breuklijn een kilometer of twee, drie ten oosten van ons huis. Eén van de dingen die we gisteren dus meteen vroegen toen we dat hoorden was in hoeverre we ons zorgen moesten maken over het feit dat we op de 21e verdieping werken van een gebouw wat nog geen kilometer van die breuklijn af ligt.
Er bleek gelukkig niets aan de hand want na anderhalf uur landden we, weliswaar in stromende regen, op de luchthaven van Taipei. Onderweg hadden we de warme maaltijd al gekregen en we hadden allebei gekozen voor de heerlijke Hollandse hutspot, om alvast weer een beetje te wennen.
Het weer zorgde alleen nog wel voor een verrassing want na een half uur barstte er een onweersbui los en conform de regels werd de wedstrijd tijdelijk gestaakt. Na ruim een kwartier was de bui voorbij en kon de wedstrijd worden hervat.
