Het was voor mij nog een volle werkdag op kantoor want mijn vlucht van Muscat naar Dubai vertrok pas vanavond om kwart voor negen. Mijn taxi arriveerde dus pas om vijf uur bij het kantoor vanwaar ik direct naar de luchthaven werd gebracht. Ik had mijn koffer vanmorgen meegenomen naar kantoor en ik hoefde dus niet terug naar het hotel om die op te pikken.
Mijn vlucht met Fly Dubai, niet bepaald een van mijn favoriete maatschappijen, vertrok zoals gewoonlijk weer te laat vanwege gehannes met de enorme hoeveelheden handbagage die mensen bij zich hadden maar uiteindelijk was ik rond een uur of elf vanavond in Dubai waar ik Hugo tegenkwam in de Business Lounge waar we gezamenlijk moeten wachten totdat morgenochtend om vier uur onze vlucht naar Schiphol vertrekt.
Hugo zat toen al uren in Dubai want hij had een eerdere vlucht uit Muscat, maar er was geen eerdere aansluitende vlucht naar Amsterdam en dus had hij een hele lange overstaptijd. Ik had hem aangeraden om te zien of hij gebruik kon maken van de regeling die luchtvaartmaatschappij Emirates heeft in Dubai, dat als je overstaptijd langer is dan zes uur dat je dan een hotelkamer krijgt. Daar heb ik zelf in mijn tijd in Irak herhaaldelijk van kunnen profiteren, en dat scheelt toch wel heel veel als je lang moet wachten. Maar helaas, in de kleine lettertjes staat (zag ik later pas) dat zowel je aankomende als je vertrekkende vlucht dan met Emirates moeten zijn. En Hugo was net als ik binnengekomen in Dubai met Fly Dubai, dus jammer maar helaas…
Rond half vijf vanmorgen vertrok onze vlucht vanuit Dubai naar Amsterdam. Er was een kort oponthoud voor vertrek en het taxiën duurde ook tamelijk lang waardoor we al met al pas tegen vijven in de lucht zaten.
Het was zo te zien behoorlijk dichtbij, en in eerste instantie leek het te gaan om een gebouw op het bedrijventerrein achter Heemskerk’s Fresh & Easy. En het was ernstig ook want we zagen al snel ook vanuit de richting van Noordwijk brandweerwagens komen. Vlammen waren er niet te zien maar de rookontwikkeling was enorm. Toch leverde het bluswerk al snel resultaat op want de rook werd gaandeweg minder dik en na ongeveer een uur (het was ondertussen ook licht aan het worden) veranderde de zwarte rook in wolken stoom van het bluswater.
Logisch was geweest om de uitslag gewoon vast te stellen naar het moment van staken, waarbij Feyenoord zich nog bekocht mocht voelen omdat het team op een monsteroverwinning leek af te stevenen. Uit laten spelen op een ander moment leek alleen maar voordeel te bieden voor de thuisclub, want die kreeg nu immers de kans zich te herpakken. Daarbij zou daarmee indirect de actie van de “supporters” nog beloond worden ook.
En toch doe ik blijkbaar iets goed, dat bleek vandaag tenminste. Akansha, een van mijn vrienden in India, stuurde me een berichtje om me te feliciteren. “Dik verdiend!”, zei ze er nog bij. Ik had alleen geen idee waar ze het over had, en toen ik dat zei antwoordde ze met “Oeps, je weet het dus nog niet. Nu heb ik de verrassing een beetje verknald.”.
De vorige keer dat we naar Australie gingen hadden we, net als voor onze aanstaande vakantie, een huurauto geregeld maar daar moet je dus een Internationaal rijbewijs voor kunnen laten zien. Dat lijkt logisch, want hoewel het Nederlandse rijbewijs in veel landen hoog staat aangeschreven is het kaartje zelf alleen in het Nederlands en dat kunnen ze in het buitenland nu eenmaal niet lezen. Soms nemen ze simpelweg genoegen met het kaartje, ervan uitgaande dat het wel goed zal zitten, maar bij de meeste autoverhuurbedrijven doen ze dat niet.
Deze keer moest de grote kast in de logeerkamer eraan geloven. Daarin staan een paar dozen die we in ons vorige huis ooit hebben ingeruimd met van alles, die we meeverhuisd hebben naar dit huis en ze vervolgens in die kast hebben gezet zonder er verder nog naar om te kijken. Ik kreeg een doos op mijn bureau geplempt met de vraag wat er met de inhoud moest gebeuren. Die inhoud bleek te bestaan uit oude gegevens van vorige werkgevers, papieren die al lang al verjaard en geen betekenis meer hadden. Ik zette me over mijn gevoelens van nostalgie heen en gaf alles vrij voor het oud papier.
Om even voor zevenen vanmorgen landde het toestel op Schiphol. Het enige oponthoud was het wachten op onze bagage maar uiteindelijk bleek ook dat mee te vallen want de koffers kwamen al na een kwartier in plaats van de aangekondigde achtendertig minuten. Martin stond al op ons te wachten en tot grote vreugde van Riet had hij Maas meegenomen. Ze duwde Martin meteen haar koffer in zijn handen, pakte Maas op en liep als een trotse Oma met hem op de arm door Schiphol. Ze liet hem pas los toen hij in zijn stoeltje in de auto moest worden gezet…
Toen we in Rijnsburg waren bij onze vrienden Pat en Howard hadden we het over de viering van Oud en Nieuw en de verschillen daarin tussen onze beide landen.
