Het begint al stil te worden in KAZ want vandaag was er een behoorlijk grote uittocht. Van mijn directe collega’s vertrokken er vandaag vier en daarvan zitten er drie net als ik op de benedenverdieping waardoor ik daar nu de enige overgebleven “buitenlander” ben. Overmorgen vertrekt mijn maat John ook, hij is aan het eind van zijn reguliere shift, en dan zijn mijn makkers Steve en Ian de enige twee overgebleven expats in het IT-gebouw.

Ik kijk er bepaald niet naar uit om weer twee en een halve week thuis te werken want het is me de vorige periode maar matig bevallen. Het gemis van het dagelijks contact met mijn collega’s, de babbeltjes met mensen tussendoor en het even naar een ander gebouw wandelen om mensen te spreken vind ik erg vervelend, de voordelen van thuiswerken zoals de rust en de eigen vertrouwde omgeving wegen daar voor mij toch niet tegenop. En dan heb ik het nog niet eens over het weer, want terwijl het in Nederland blijkbaar nog steeds miserabel nat en koud is begint het hier met de week weer warmer te worden en hebben we weer iedere dag een strakblauwe lucht en zon…

Dit gezegd hebbende, ik ben aan de andere kant ook wel blij dat ik terugga want de risico’s om het Corona-virus op te lopen zijn hier waarschijnlijk veel groter dan thuis en dan is daar ook de gezondheidszorg nog eens een stuk beter. Ik dacht in eerste instantie dat we wel redelijk veilig zouden zitten in ons afgesloten kamp maar het blijkt dat we op kantoor wel degelijk risico lopen. We hebben namelijk nogal wat Irakese collega’s die in de afgelopen weken in Iran zijn geweest en daar is de situatie ronduit ernstig. En hoewel er verzocht is om in dat geval niet naar kantoor te komen en ook om niet meer naar Iran op en neer te reizen schijnen er toch de nodige mensen dat aan hun laars te lappen.

De maatregelen worden ook draconischer. We hebben inmiddels gehoord dat de Turkse luchtvaartmaatschappij de vluchten op Basrah al heeft gestaakt, en zojuist is bekend geworden dat het Ministerie van Energie heeft afgekondigd dat de operationele personele bezetting terug moet naar vijftig procent. Dat laatste houdt in dat onze Irakese collega’s in shifts moeten gaan werken, waarschijnlijk op basis van een week werken en een week thuis (wel vandaar uit werkend indien mogelijk).

Kortom, het lijkt toch niet zo slecht om naar huis te gaan, en ik heb net een email gezien waarin staat dat ik hier morgenochtend om half acht vertrek richting de luchthaven. Het volgende bericht komt dus als alles goed gaat weer vanuit thuis.

Wat ik wel zal missen is het dagelijks ontbijt en met name de machine waarmee ik iedere ochtend een glas vers sinaasappelsap pers…

Er gaan de laatste dagen heel veel geruchten rond in het KAZ kamp over wat er gaat gebeuren met ons bedrijf, want dat het niet goed gaat is duidelijk. De onderbrekingen van de laatste maanden en de evacuaties hebben natuurlijk gevolgen gehad voor de productie. Er is ook economische tegenwind omdat Iran ons dwars zit voor wat betreft de levering van gas aan het nationale netwerk, er wordt ook gas van Iran ingekocht en Iran pompt dat onder hogere druk in de leidingen waardoor ons gas wordt “weggedrukt”. En tenslotte is de chaos in de regering er de oorzaak van dat de Irakese overheid zijn rekeningen voor het geleverde gas niet betaalt.

Er wordt gespeculeerd over mogelijke personeelsreducties en dat zou, afhankelijk van hoeveel geld er van het Ministerie van Energie geleend kan worden, kunnen gaan om percentages tussen de twintig en de tachtig procent van het personeel, inclusief natuurlijk de expats. De grote vraag is wat er gaat gebeuren met de lopende projecten en welke afdelingen door de personeelsreductie getroffen zullen gaan worden. We zitten dus allemaal in spanning, ook al omdat de situatie door het Corona-virus nog eens aan het verslechteren is.

Vanavond toen ik na het avondeten terug kwam op mijn kamer na een redelijk relaxte werkdag keek ik zoals gewoonlijk nog even door mijn emails, en ik zag als eerste een bericht van mijn baas dat hij morgen niet naar Basrah komt. Zijn vlucht vanuit Dubai was om onduidelijke redenen gecanceld. Meteen daarna zag ik een urgente email van onze Managing Director en ik las daarin dat vanwege het Corona-virus besloten is om met onmiddellijke ingang het aantal mensen in Irak drastisch te verminderen.

Het gaat niet zozeer om de dreiging van het virus zelf (alhoewel veel van onze collega’s op vakantie geweest zijn in Iran waar de situatie dramatisch schijnt te zijn) maar omdat een eventuele evacuatie in geval van nood gevaar loopt. Koeweit heeft vorige week zijn grens met Irak al gesloten vanwege de virus-dreiging, waardoor een van de evacuatie-routes niet meer mogelijk is, en de verwachting is dat de luchtvaartmaatschappijen binnenkort zullen besluiten om niet meer op Basrah te vliegen. En dat zou betekenen dat we hier vast zouden zitten en dat mag natuurlijk niet gebeuren.

Dit alles houdt dus in dat ik voor de tweede opeenvolgende keer geëvacueerd zal gaan worden en de rest van mijn shift van thuis uit zal moeten werken. Ik weet nog niet wanneer ik vertrek maar dat in ieder geval in de komende dagen zijn. Ik ben in afwachting van bericht van het travel-team over het tijdstip van mijn vertrek en de vliegtickets.

Niet te geloven, maar ik ga dus alweer naar huis…

Vandaag is Surya vertrokken en dat betekent dat ik vanaf vandaag weer kan beschikken over de kamer die we met zijn tweeën delen. Tussen de middag na de lunch ben ik meegelopen met Surya naar onze kamer waar hij zijn koffers pakte en ik haalde mijn spulletjes op van mijn tijdelijke kamer. Daarna kreeg ik de sleutel van onze kamer  en ging Surya op weg naar de bussen.

Het is lekker om weer in mijn eigen kamer te zitten want ik kon weliswaar altijd bij Surya terecht als ik wat uit mijn kasten wilde halen maar het blijft toch lastig. En bovendien bleek dat ik niet echt goed meer op de hoogte was van wat ik allemaal in mijn kast had want het bleek dat ik helemaal geen shampoo meer heb. Gelukkig geen probleem want ik kon terecht in het kleine winkeltje in het kamp, of liever gezegd in de container die met een paar stellingen dienst doet als winkeltje. Daar kon ik alsnog een fles Head & Shoulders aanschaffen (grote fles voor de somma van vijf dollar dus alleszins redelijk dacht ik), en bovendien zag ik dat het eigenlijk onzin is om toiletartikelen mee te slepen vanuit Nederland want niet alleen hebben ze alles wat je nodig hebt maar ook nog eens van de merken die ikzelf altijd gebruik. Weer wat geleerd.

Het weer is de laatste dagen behoorlijk opgeknapt. Was het nog wat regenachtig toen ik aankwam en was het daarna fris door de straffe wind, gisteren is de wind gedraaid naar het noorden en ook in kracht afgenomen waardoor het nu aangenaam begint te worden. ’s Morgens vroeg is het nog wel koud, een graad of twaalf en dus nog wel weer voor een jas of vest, maar ’s middags loopt de temperatuur al weer lekker op tot ruim boven de twintig graden.

Ook de bewolking is verdwenen en hebben we blauwe luchten en volop zon. En het wordt de komende weken alleen maar warmer, lekker hoor!

Vanmiddag kreeg ik van mijn Irakese baas een vrucht in mijn handen geduwd die ik aanzag voor een soort appel. Hij wist de Engelse naam niet maar de Arabische naam is Roman. Ik zocht dat op en het bleek dus een granaatappel te zijn. Ik kan me niet herinneren die ooit gegeten te hebben dus ik ga dat morgen eens proberen.

Gisteravond ben ik na het avondeten en het gebruikelijke telefoontje naar huis vrijwel meteen als een blok in slaap gevallen. Vanochtend was ik redelijk vroeg weer wakker waardoor ik even na vijf uur al aan het ontbijt zat in het restaurant.

Ik heb daarbij een tip opgevolgd die ik in een boek had gelezen, havermoutpap met honing, en dat is heel goed bevallen. Ik zat ook weer op mijn vertrouwde plekje waar ik eigenlijk altijd zit bij het ontbijt, een plek waar ik goed zicht heb op een van de aan de muur hangende tv’s zodat ik naar het ochtendnieuws kan kijken.

Wat me eigenlijk als eerste opviel toen ik naar het IT gebouw wandelde was dat het overdekte voetpad waarvan de aanleg al was begonnen voordat ik hier kwam nu eindelijk af is. Dat betekent dat we nu niet meer op de weg hoeven te lopen en dat is gezien de hoeveelheid zwaar verkeer die er over het fabrieksterrein rijdt toch wel een verbetering. En als het regent lopen we een stukje droog…

De werkdag verliep zoals verwacht, ik werd begroet door mijn Irakese collega’s toen ze binnenkwamen en met Surya, mijn back-to-back ben ik vrijwel de hele dag met het doornemen van de stand van zaken en het overnemen van lopende werkzaamheden. Het is toch wel weer heel fijn dat er tijdens mijn afwezigheid voor het eerst sinds maanden weer wat is gebeurd en ik niet meteen weer word geconfronteerd met een hele berg achterstallig werk.

We hoorden in de loop van de dag dat het Coronavirus ook in deze regio inmiddels het gesprek van de dag is. Dat komt doordat er in buurland Iran een enorme uitbraak gaande is die volgens de berichten hier veel ernstiger is dan de Iraanse overheid naar buiten brengt. Irak heeft dan ook een paar dagen geleden al alle grenzen met Iran gesloten en een aantal collega’s die een vakantietripje naar Iran (maar een kilometer of twintig van Basrah) hebben besloten dat toch maar niet te doen.

Vandaag werd ondanks dat bekend dat er in de stad Nayaf toch een besmettingsgeval is geconstateerd. Wij worden door ons management op de hoogte gehouden van de gang van zaken in Irak en er zijn wat voorzorgsmaatregelen getroffen zoals het overal plaatsen van flessen met ontsmettende reiniger voor je handen en we worden verzocht daar zoveel mogelijk gebruik van te maken. Dat het bedrijf alert is is logisch want er werken tenslotte mensen bij ons uit alle delen van de wereld en die vliegen van overal in. Er is met name al besloten dat Chinese collega’s thuis moeten blijven en niet mogen afreizen.

Maar gelukkig is er hier nog niks aan de hand, en als het waar is dat het Coronavirus niet kan overleven bij hogere temperaturen dan zitten we hier over een weekje of wat zeker goed…

Alles ging goed tijdens de reis, de enige tegenvaller was dat ik in Dubai toch geen hotelkamer kreeg om te wachten op mijn volgende vlucht. Ik moet nog uitzoeken waarom niet want in mijn reisgegevens die ik had gekregen van het reisbureau stond het wel degelijk vermeld en zelfs bevestigd. Ik  moest nu de wachttijd doorbrengen in de Business Lounge van Emirates, op zich geen straf maar ik had graag nog een dutje gedaan in een echt bed. Toch maar even navragen wat er is misgegaan bij ons boekingsteam, maar goed, dat is van later zorg.

Het gebruikelijke oponthoud op de luchthaven van Basrah was deze keer weer minimaal (gaat goed de laatste tijd), mede omdat de douaniers met elkaar zaten te kletsen en totaal geen oog hadden voor de koffers die door de scanner kwamen, en al snel waren we met het konvooi op weg naar KAZ. We namen ook deze keer weer een afwijkende route en dat was dusdanig ver om dat we ondanks dat alles mee had gezeten op de luchthaven toch pas om kwart voor vijf ter plekke.

Onderweg verbaasde ik me weer eens over het merkwaardige wegenstelsel in Irak. Het gebeurde regelmatig dat we op een snelweg uitkwamen maar daar was dan totaal geen invoegstrook, je moet gewoon gelijk de weg op. En de snelweg oversteken om in plaats van rechtsaf linksaf te gaan was nergens een probleem: je wacht tot je kunt oversteken en rijdt dan in de middenberm (toch allemaal zand) mee met de stroom aan de andere kant totdat je kunt invoegen…

Aangekomen in KAZ was het eerste wat ik deed mijn paspoort afgeven voor mijn nieuwe visum, waarbij ik te horen kreeg dat ik het waarschijnlijk zondag al weer terugkrijg. Daarna haalde ik mijn kamersleutel op en op mijn kamer aangekomen richtte ik alles weer in zoals ik dat gewend ben. Veel hoef ik daar niet voor te doen, het meeste omvat badkamerspulletjes en wat kleinigheden op mijn kamer zoals de standaard met oplader op het nachtkastje voor mijn iPhone.

Ik had vanuit Dubai al een mailtje gestuurd naar mijn nieuwe back-to-back Surya om af te spreken samen te gaan eten in het restaurant om zeven uur. Een paar minuten daarvoor stapte ik mijn kamer uit en op hetzelfde moment ging er verderop in de gang nog een kamerdeur open. Inderdaad, Surya, we herkenden elkaar meteen en maakten dus al kennis op de gang.

Behalve de kennismaking met Surya was er in het restaurant ook het weerzien met vele makkers en het werd dus gezellig maar niet te laat, ik lag om even over negenen al op bed…

Mijn eerste draai wasgoed hing gisteravond schoon aan de deurknop en vandaag heb ik de tweede zak klaargelegd voor afhandeling. Daarin zaten ook mijn laatste vuile sportkleren want gisteravond ben ik voor de laatste keer naar de sportzaal geweest deze shift. Dat doe ik hoofdzakelijk omdat ik geen was meer laat doen tot mijn vertrek en ik wil geen vuile sportkleren vier weken lang in mijn kast laten liggen.

Gisteravond was al duidelijk merkbaar dat de temperatuur iets omlaag was gegaan en vanmorgen was het ronduit fris omdat er een straffe wind uit het noordwesten stond. De wandeling naar kantoor was dan ook niet plezierig voor mensen zoals ik die een hekel hebben aan wind. Het bleef ook de rest van de dag aan de frisse kant en vanmiddag ben ik zelfs voor het eerst sinds de afgelopen winter weer eens met mijn jack aan naar de lunch gewandeld. Dit tot grote hilariteit van een paar makkers die uit warme landen komen en die gewoon nog met korte mouwen meeliepen. Ze snapten er niks van want ik was toch geboren in een land waar het normaal gesproken koud is, dus hoe kon ik het nu koud hebben…

Zoals verwacht piepten even voor half vijf zowel mijn iPhone als mijn iWatch, de berichtjes kwamen binnen dat het tijd was om mijn boardingpassen uit te printen. Helaas kan ik hier nog steeds niet volstaan met een elektronische boardingpass op mijn iPhone of iPad, hier moet je nog steeds een papieren exemplaar kunnen overleggen en dat betekent dus printen. 

Er was zelfs nog meer goed nieuws want ik kreeg ook nog de brief met de mededeling dat ik mijn visumverlenging kan worden geregeld. De enige vraag is nu nog of ik dat bij mijn volgende aankomst in Irak op de luchthaven moet doen (liever niet) of dat ik het kan doen na aankomst in het kamp (ja graag) want mijn visum verloopt pas op 13 januari terwijl ik al op 2 januari aankom. Dat wachten we nog even af maar mijn nieuwe visum is in ieder geval geregeld. En als klap op de vuurpijl kwam er tenslotte ook nog bericht van het reisbureau met het vluchtschema voor mijn volgende shift. Daar wil ik nog wel wat aan veranderd hebben maar hopelijk kan ook dat geregeld worden.

Niet slecht, zoveel goed nieuws op één dag…

De grote vraag gisteren was of vandaag onze Irakese collega’s weer gewoon naar het werk zouden komen. De recente gebeurtenissen, met name het aftreden van de regering, leken erop te wijzen dat de demonstranten hun belangrijkste eis ingewilligd zagen worden en dat zou moeten betekenen dat de demonstraties in ieder geval in hevigheid zouden moeten afnemen.

Vanmorgen bleek dat voor wat Basrah betreft het geval, de meeste blokkades waren opgeheven en rond acht uur verschenen de meeste van onze collega’s na een volle week afwezigheid weer op het werk. In mijn geval kwam de helft van mijn team opdagen, en dat was Mustafa. Ik kreeg nu eindelijk ook eens uit de eerste hand te horen hoe het was geweest in de stad in de afgelopen dagen. Het was allemaal op zich wel meegevallen, het is in de stad zelf eigenlijk redelijk rustig geweest. Alleen waren de uitvalswegen vrijwel allemaal geblokkeerd en kon er dus niemand in of uit.

Het is dus weer gedaan met de rust op kantoor want eerlijk is eerlijk, als onze Irakese collega’s aanwezig zijn dan is dat duidelijk te merken. Met name als ze ’s morgens binnenkomen vergaat horen en zien je soms want iedereen wordt tamelijk rumoerig begroet door iedereen en dat luidruchtige gaat tijdens het daaropvolgende gezamenlijke ontbijt nog even door. Maar aan de andere kant, het brengt wel weer leven in de brouwerij en dat is toch ook wel weer leuk.

Ik had nog een leuk onderonsje met een van mijn Irakese collega’s die me vroeg waar ik eigenlijk vandaan kwam. “Ah, Holland!”, zei hij toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam. Ik kan het dan nooit nalaten om uit te leggen dat dat eigenlijk niet hetzelfde is. “Maar,” zei ik, “ik ben niet beledigd want ik kom toevallig uit het gedeelte van Nederland wat Holland is, dus ik vind het prima als je dat zegt”. Gierend van de lach liep hij weg en even later hoorde ik hem zijn collega’s uitleggen hoe dat nou zit met “Nederland” en “Holland”…

Het verschil met gewone werkdagen was deze keer nauwelijks merkbaar maar vandaag was de eerste dag van het weekend en voor mij alweer het laatste weekend van deze shift. Er was voor vandaag veel regen voorspeld maar daar is niets van gebleken, het is de hele dag droog gebleven ondanks dat tussen de middag de lucht leek te betrekken.

Het nieuws was vanmorgen bijzonder triest want bij uit de hand gelopen demonstraties in de stad Nasiriya, gelegen ten noordwesten van Basrah, zijn minstens vijfentwintig mensen gedood toen veiligheidstroepen het vuur openden. Daarnaast waren er ook nog vier slachtoffers in Bagdad en nog eens tien in de stad Najaf waar demonstranten gisternacht het Iraanse consulaat in brand staken.

De generaal die er verantwoordelijk voor is dat gebeurtenissen in Nasiriya zo zijn geëscaleerd is inmiddels ontslagen maar de vraag is weer in hoeverre door Iran gesteunde milities de hand hadden in het geweld. Veel regeringstroepen hebben namelijk geweigerd om op hun landgenoten te schieten en de regering zelf claimt bij hoog en bij laag geen toestemming te hebben gegeven voor het schieten op demonstranten.

Het lijkt erop dat het conflict tussen de demonstranten en de regering muurvast zit, maar iedereen wachtte vandaag op de toespraak van een invloedrijke geestelijke na het middaggebed. Deze geestelijke, de hoogste autoriteit van de Shiieten oftewel de Marjaiyah, sprak tijdens die toespraak zijn steun uit voor de demonstranten en riep nogmaals de minister-president op om af te treden.

Omdat het vrijdag is mochten we zoals gewoonlijk vandaag weer een uurtje vrij opnemen, het zogenaamde “meditatie-uurtje”. Ikzelf neem dat altijd aan het eind van de middag en vandaag heb ik de extra vrije tijd gebruikt voor een wat langere sessie in de sportzaal. Onderweg terug naar het kamp kwam ik deze kat nog tegen die me met de nodige argwaan zat te bekijken terwijl ik langs liep. Ze bleef tegen mijn verwachting in toch zitten toen ik bleef staan om een foto te maken.

Overigens, de fles die op de grond ligt is weliswaar een bierfles maar wel van alcohol-vrij bier (van het merk Barbican, niet echt geweldig). Dit is trouwens de eerste keer dat ik een lege bierfles op het terrein zie rondslingeren. Het verbaasd me met name omdat het over het algemeen lokale Irakezen zijn die alles achter hun reet neergooien. Of het moet die kat geweest zijn natuurlijk…

De situatie was vandaag onveranderd, overal blokkades in Basrah en er waren dus voor de vierde dag op rij geen lokale Irakezen op het werk. Het was dan ook weer ongewoon rustig op het terrein en op kantoor. Over kantoor gesproken, nu de buitenkant flink onder handen is genomen en met de nieuwe verlichting ziet het er in de vroege ochtend sfeervol uit:

We beginnen in het kamp ook steeds meer te merken van het ontbrekende personeel. Er was al aangekondigd dat de kamers nog maar beperkt worden schoongehouden en er geen huishoudelijk werk zoals bedden opmaken wordt gedaan, en er is ook een beperkt rooster ingesteld voor de bussen die tussen het kamp en het fabrieksterrein rijden. 

Vanmiddag bij de lunch was er nog een verrassing, er is te weinig personeel in het restaurant om de vuile vaat af te handelen en daarom zagen we tot onze verbazing plastic bordjes en plastic bestek in plaats van gewone borden en ijzeren bestek. Het is op zich natuurlijk geen probleem, het eten smaakt er niet minder om (de hamburgers waren vanavond gewoon weer als vanouds) maar het geeft toch wel aan hoe de blokkades steeds meer van invloed worden op de dagelijkse gang van zaken.

Ik denk dan toch, als het bij ons al zo is hoe moet het dan wel niet met de gewone mensen in de stad gesteld zijn. Als de blokkades de stad hermetisch afsluiten dan betekent dat toch ook dat winkels niet kunnen worden bevoorraad. Het schijnt dat er nu nog wel voldoende is van alles maar dat kan natuurlijk veranderen als die blokkades lang blijven duren. Het eind lijkt nog niet in zicht en het is dus voorlopig afwachten.