Geocachen en visumproblemen

Mijn reis naar Perth begon vanavond met mijn vlucht van Bengaluru naar Dubai, vertrektijd tien voor half negen. De taxi heeft me vanmiddag rond een uur of drie opgehaald en dat betekende dat ik de hele ochtend voor mezelf had.

Ik had al besloten om na het ontbijt (wat later en wat uitgebreider dan de afgelopen dagen) een wandeling te gaan maken en daarbij eens te kijken of ik de in de buurt gelegen Geocache kon vinden. Voor degenen die niet bekend zijn met Geocachen, dat zijn wereldwijd verstopte objecten die je kunt vinden via de GPOS op je telefoon. Als je zo’n “cache” gevonden hebt kun je jezelf met naam en datum registeren in een klein boekje als bewijs dat je het object hebt gevonden. Ik had al gezien dat er in de buurt van het hotel een verstopt was op een loopbrug over de drukke verkeersweg die langs het hotel loopt.

Ik wandelde naar de brug die maar een paar honderd meter van het hotel was verwijderd. Deze brug is een belangrijk herkenningspunt in deze buurt van Bengaluru en wordt ook als toeristische attractie vermeld. De constructie van de brug is ook tamelijk bijzonder, zoals je op de foto kunt zien:

Aangekomen kon ik de cache niet vinden, om de doodeenvoudige reden dat Data Roaming op mijn iPhone uit stond en ik dus alleen via WiFi het Internet op kon. Het was dus zoek naar een speld in een hooiberg want de brug was behoorlijk groot, en ik wandelde dus verder zonder de cache gevonden te hebben. Eenmaal terug in het hotel had ik weer Internet en ik ging eens kijken of de Geocache App nog aanwijzingen over de betreffende cache had, en die waren er inderdaad. Ik wandelde dus terug naar de brug, volgde de aanwijzingen en jawel, ik vond de cache! Het was een metalen doosje wat bevestigd was onder de twaalfde tree van de onderste stalen trap aan de noodkant van de brug. Ik opende het doosje, vond het boekje en voegde mijn naam toe als vindbewijs:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug in het hotel was het wachten op de taxi, die zoals gewoonlijk iets aan de vroege kant arriveerde. Onderweg naar het vliegveld was het druk onderweg, maar niet zo druk als ik had verwacht. Desondanks deden we er anderhalf uur over om de luchthaven te bereiken, waar ik moest wachten tot de check-in desk openging. 

Toen dat gebeurde ging het inchecken niet volgens verwachting. Ik gaf mijn paspoort en de print van mijn Australische visum, en omdat ik online al had ingecheckt verwachtte ik meteen mijn boardingpassen te krijgen. Dat gebeurde niet, er werd verwoed getikt op de computer en even later werd er een andere grondstewardess bij geroepen. Die was ook een tijdje bezig en riep er vervolgens een meneer met een stropdas bij. Ik vroeg voor de derde keer wat er mis was, maar mij werd verzekerd dat het iets in hun systeem was.

Maar ook de meneer met de stropdas kon het probleem blijkbaar niet oplossen want er werd nu een meneer in een pak bij geroepen. Die vroeg me even later in de hal te wachten, ze gingen het oplossen en anders moesten ze even bellen. Wat het probleem was en naar wie er gebeld moest worden wist ik nog steeds niet maar ik vermoedde dat er iets mis was met mijn Australische visum. En dat bleek even later, er was telefonisch bevestigd dat alles in orde was en ik kon alsnog mijn boardingpassen ophalen. En het probleem? Op de visumbrief stond een verkeerde geboortedatum die daarom niet overeenkwam met die op mijn paspoort en de gegevens van Emirates…

Gelukkig was het probleem opgelost en kon ik het vertrek verder afwachten in de business lounge waar ik als avondeten nog even lekker Butter Chicken at. Het vliegtuig vertrok weer eens te laat, vanwege vertraging met het laden deze keer, en daarom landde het toestel om half twaalf in de avond in plaats van elf uur op de luchthaven van Dubai. Gelukkig heb ik daar tijd zat, ik vertrek over een uur of vier richting Perth.

De laatste cursusdag

De afgelopen dagen hebben we een vrij intensief programma doorgeworsteld en vandaag is dan de laatste dag van de cursus. In principe proberen we de laatste dag altijd zoveel mogelijk open te houden voor een herhaling van het behandelde materiaal in combinatie met vraag en antwoord, gevolgd door de test die de cursisten moeten doen. Voor die test van twintig vragen moeten ze een minstens een 80 procent score halen om te slagen en dan krijgen ze hun certificaat.

De groepsfoto is een verplicht onderdeel van de cursus, we kondigen zelfs aan dat als je niet op de groepsfoto staat dat je dan geen certificaat krijgt. Geintje natuurlijk, maar het is altijd een leuke herinnering en daarom willen we graag iedereen in de foto. Je ziet onder andere mijzelf op de foto in het midden, met links van mij Richard (de bijzondere cursist) en daarnaast Eric, en rechts van mij staat mijn maat Ayaz. De foto is was overigens gistermiddag al gemaakt omdat Eric vandaag niet meer aanwezig was.

En omdat Eric gisteravond laat is doorgereisd naar zijn volgende bestemming stond ik er vandaag alleen voor, maar ik vond dat geen enkel probleem. We liepen iets achter met het materiaal dus er stond voor vanmorgen nog een laatste sessie op het programma voordat ik begon met de herhaling en de vragenronde. Daarna volgde de test die we altijd anders doen dan je van een test zou verwachten.

In tegenstelling tot een “normale” test waarbij iedereen individueel de vragen beantwoordt verdelen wij de cursisten in kleine groepjes waarin ze mogen discussiëren over de antwoorden. Wij vinden die discussies belangrijk omdat mensen dan over de vragen praten. Omdat ze multiple choice zijn kan een individueel persoon zo nodig alle vragen gokken zonder te weten waarom hij of zij een antwoord kiest, maar wij vinden het belangrijker dat de cursisten begrijpen waarom een antwoord het juiste is en daarbij helpt het om er onder elkaar over te discussiëren.

We verwachten wel dat iedereen zelf een antwoordformulier invult, want ze mogen natuurlijk binnen een groep van mening verschillen. Het halve uurtje wat we in principe reserveren voor het beantwoorden van de vragen loopt daarom ook altijd uit, want we laten de vaak verhitte discussies lekker gaan, en we bemoeien ons er af en toe zelfs mee om een duwtje in de goeie richting te geven. Het resultaat van deze wijze van de test afnemen zorgt voor een hoog slagingspercentage, maar ook voor een beter begrip van wat we behandeld hebben en daar gaat het tenslotte om.

We waren rond het middaguur klaar met alles, en na een laatste gezamenlijke lunch ging ik terug naar het hotel om de rest van de middag lekker te relaxen en na te genieten van een geslaagde cursus.

Het verkeer in Bengaluru

Mijn Indiase makkers hadden me afgelopen jaar in Chennai al gewaarschuwd over het verkeer in Bengaluru. Het probleem is dat deze stad de afgelopen jaren gigantisch is uitgedijd met heel veel gebieden met kantoren, maar waar geen rekening mee was gehouden is de infrastructuur om het verkeer daar doorheen te geleiden.

Ik merk daar ’s morgens niet zo veel van, maar ’s middags op weg naar het hotel is het een complete chaos omdat blijkbaar iedereen om dezelfde tijd naar huis gaat. Het kantorencomplex waar de Shell-gebouwen staan loopt dan ook leeg en dat zorgt voor chaotische taferelen waar wij ons in Nederland geen voorstelling van kunnen maken omdat wij zoiets hebben als verkeersregels waar de meeste mensen zich toch wel aan houden.  

Ik heb gelukkig al het nodige meegemaakt in Manila (ik durf te beweren dat het daar net zo erg is, zo niet erger), dus ik kijk er niet meer van op. Vrijwel niemand van mijn Indiase collega’s woont vlakbij het kantoor en het gebeurt niet zelden dat ze er twee uur over doen om thuis te komen. Rutvi woont op twee kilometer van het kantoor en met de shuttlebus van het bedrijf doet ze er soms een uur over om thuis te komen. Ik zou gaan lopen maar goed, dat is weer zo’n Nederlandse oplossing waar ze hier niks van snappen.

Wat ik wel heb gedaan naar aanleiding van de verkeerschaos is het aanpassen van de ophaaltijd van de taxi die me aanstaande zaterdag naar het vliegveld moet brengen. Met name op zaterdagmiddag schijnt de chaos extra groot te zijn omdat iedereen dan de weg op gaat, en er is me dan ook aangeraden om die taxi me minstens vier en een half uur voor vertrek op te laten pikken bij het hotel want de rit kon wel eens een uur of twee gaan duren…   

Een bijzondere cursist

De foto hiernaast is gemaakt tijdens de ochtendwandeling van het hotel naar het Shell gebouw waar we de cursus geven.

Eric en ik doen de cursus grotendeels op routine, maar toch blijft het iedere keer weer interessant doordat iedere klas toch weer anders is. Deze keer komen de cursisten uit verschillende disciplines en het is leuk om aan de hand van de vragen te kunnen constateren dat ze allemaal hun eigen kijk op het materiaal hebben.

We hebben een bijzondere cursist, iemand die tamelijk hoog in onze organisatie zit en die wel eens wilde weten wat we nu precies presenteren in de cursus. Tussen de sessies door praten we regelmatig met hem en we krijgen de indruk dat hij zich prima vermaakt en hij heeft al aangegeven dat wat hem betreft het cursusmateriaal zelfs voor een uitgebreider publiek beschikbaar moet komen dan voor onze huidige doelgroep. Dat zal wat aanpassing vergen en we hebben dan zeker meer docenten nodig, maar het klinkt op zich erg positief.

Tussen de middag word ik door mijn Indiase collega’s steevast meegetroond naar de kantine waar verscheidene buffetten zijn met uiteraard Indiaas eten. Wat ik iedere keer krijg is me vaak een raadsel, wat ik wel weet is dat het vrijwel allemaal erg lekker is. Erg pittig, dat wel soms, maar ik kan gelukkig wel een stootje hebben op dat gebied.

’s Avonds vermaak ik me nog steeds alleen in de lounge van het hotel, waar ik inmiddels beste maatjes ben met het bedienend personeel. Ze lopen allemaal hun bene uit hun lijf om me van alles te voorzien, maar dat zal ongetwijfeld komen doordat ik ze iedere keer een flinke tip geef (even nuanceren, flink voor Indiase begrippen…).

Eerste cursusdag

Ik heb vannacht tien uur aan een stuk geslapen en werd vanmorgen goed uitgerust wakker. Het ontbijt in het hotel was uitstekend, al heb ik op zich matig gegeten (veel fruit, papaja’s!). Ik had in de hal afgesproken met Eric en samen wandelden we naar het kantoorgebouw waar Shell India zit. Dat was een wandeling van een kwartier of zo, en Eric was er al eens eerder geweest dus die wist de weg.

Bij het inchecken bij de receptie (gek genoeg op de zesde verdieping) kwamen er al twee bekenden opdraven: mijn maat Ayaz en Rutvi, die ik kende van de cursus in Chennai en die mij had geholpen om cadeautjes te kopen voor Gijsje en Maas.

De cursus was in het naastgelegen gebouw waar we via een brug op de zesde verdieping naar toe gingen. Na wat zoeken vonden we de cursusruimte, op de zevende verdieping: mooi ruim en licht. We hadden wat problemen met het koppelen van onze laptops aan het grote scherm maar dat kon gelukkig worden opgelost (dankzij Rutvi) voordat de cursus daadwerkelijk begon. Nadat de dertien cursisten waren gearriveerd konden we van start. Eric en ik hadden de agenda zo ingedeeld dat we afwisselend sessies presenteerden en we hadden ook een gastdocent, een collega uit India die het team van docenten moet gaan versterken. Ik kende hem nog van mijn tijd in Irak, dus het was leuk om ook hem weer te zien. Ook onder de cursisten zaten trouwens een paar ouwe bekenden, veelal mensen waar ik regelmatig contact mee had gehad maar die ik nog nooit in levenden lijve had ontmoet.

Al met al verliep de eerste cursusdag soepel en zonder problemen, en op de foto zie je Eric bezig met een sessie. We hadden goeie interactie met ons publiek, goeie discussies en interessante vragen. Eric en ik wandelden samen terug naar het hotel maar bij aankomst daar zei hij meteen, “See you tomorrow”, daarmee aangevend dat hij geen interesse had in een gezamenlijk diner of een drankje. Niet bepaald gezellig, maar ik ken hem al heel lang en ik weet hoe hij is. Ik vermaakte me overigens prima in de lounge met alweer lekker eten en twee Kingfishers.

Terug op mijn kamer belde ik zoals gewoonlijk even naar huis om even Riet’s stem te horen, en na nog een uurtje Netflix was het alweer bedtijd…

Aankomst in Bengaluru

We hadden onderweg van Amsterdam naar Dubai iets van de verloren tijd ingehaald want we kwamen maar een half uur te laat aan in Dubai. Het verblijf in de business lounge was zoals verwacht aangenaam en de vlucht naar Bengaluru vertrok zowaar wel op tijd. Deze vlucht duurde maar iets van drie en een half uur waardoor ik ’s morgens om negen uur lokale tijd aankwam in Bengaluru.

Ik had een merkwaardig incident bij de paspoortcontrole waar ik achteraf wel om kon lachen. Tijdens het invullen van de landingskaart in het vliegtuig bleek dat de pen die ik gebruikte lekte, en mijn vingers zaten dus onder de inkt. Met hulp van een stewardess kreeg ik het er grotendeels wel af maar toch waren mijn vingers nog zwart. Bij de paspoortcontrole wilden ze mijn vingerafdruk checken, en je raadt het al, dat ging dus niet. Het mannetje gebaarde maar dat ik de handzeep moest gebruiken die op de balie stond maar dat werkte uiteraard niet. Ik moest verscheidene vingers op de lezer leggen voordat mijn ringvinger eindelijk pakte, en zo mocht ik alsnog India in.

Bij de taxistandplaats stond een hele rij chauffeurs met bordjes van Emirates, maar mijn naam zag ik niet. Gelukkig liep er een supervisor rond die meteen mijn chauffeur belde en nijdig vroeg waarom hij niet op tijd was. Na tien minuten wachten, in een heerlijk warm zonnetje, kwam de auto alsnog voorrijden en werd ik naar mijn hotel gebracht. Dat was trouwens nog een hele rit, want het vliegveld ligt daar dus vijfenveertig kilometer vandaan…

In het hotel kreeg ik bij het inchecken de mogelijkheid om te upgraden naar het luxere deel van het hotel, wat iets meer kostte maar waar ik gelijk gebruik van maakte. Het eerste wat ik deed op mijn hotelkamer was een paar uur slapen want onderweg had ik vrijwel niet geslapen. Aan het eind van de middag nam ik contact op met mijn collega Eric die in hetzelfde hotel zat, maar hij had blijkbaar al plannen en gegeten had hij ook al. Ook voor een bezoek aan de bar beneden was hij niet te porren, dus deed ik dat maar in mijn eentje. Het eten was daar prima en na twee biertjes (lokale Kingfisher Premium) lag ik al heel vroeg op bed.

Vertrek naar Bengaluru

De afgelopen dagen heb ik de meeste werktijd besteed aan het voorbereiden van de cursus die ik ga geven in Bengaluru in India, maar ook aan het onderzoek wat ik moet gaan doen in Perth in Australië. Aangezien ik met die cursus inmiddels ruime ervaring mee heb ging het met name om wat details, maar de voorbereiding voor het onderzoek in Perth had heel wat meer voeten in aarde, al was het alleen maar omdat het allemaal op korte termijn geregeld was.

Alles is nu zo goed als klaar, en dat is maar goed ook want vandaag was mijn vertrekdag. Mijn eerste stop zal Dubai zijn, waar ik in de loop van de nacht moet overstappen op een vlucht naar Bengaluru. De taxi van Emirates was vanmiddag zoals gewoonlijk aan de vroege kant waardoor ik ruimschoots op tijd op Schiphol was. Het inchecken ging vlot en zonder problemen, maar daarna was er oponthoud bij de bagage-check. Niet hun schuld trouwens, we moesten daar tamelijk lang wachten om doorgelaten te worden maar de oorzaak daarvan lag in de lange wachtrijen voor de paspoortcontrole. Om het probleem daar niet te verergeren werden mensen groepsgewijs doorgelaten bij de bagage-check.

Het is me altijd weer een raadsel waarom bij zoveel mensen maar de helft van de poortjes open zijn bij de paspoortcontrole, er zal wel een reden achter zitten maar ik snap hem niet. Hoe dan ook, ik had gelukkig tijd genoeg om in de business lounge nog wat te eten en een bakkie te doen, voor de lange wandeling naar de vaste pier G9 voor de Emirates A380. Ik had me overigens niet hoeven haasten want het toestel vertrok weer eens te laat: op het moment dat we hadden moeten gaan boarden was, net als de vorige keren dat ik deze vlucht had, de schoonmaakploeg in het toestel nog volop bezig.

Maar goed, we komen als het goed is na middernacht aan in Dubai waar ik dan een uurtje of drie te besteden heb voordat de vlucht naar Bengaluru vertrekt. En dat is geen straf in de business lounge van Emirates…