Het inreisverbod voor Irak is al een week of wat opgeheven en dat betekent dat ik gewoon kan afreizen naar Basrah voor mijn volgende shift. Dat doe ik deze keer een paar dagen eerder dan gebruikelijk omdat ik dan een paar dagen samen met mijn nieuwe back-to-back in KAZ ben en dan kunnen we alsnog bijpraten, iets wat begin januari door de onverwachte evacuatie helemaal was mislukt.
Het heeft de afgelopen dagen nog wel wat voeten in aarde gehad voordat alles rond was voor mijn vertrek. Allereerst is in januari mijn visum verlopen en ik moest dus even de bevestiging krijgen van ons visum-team dat ik inderdaad zonder problemen een visum zou kunnen krijgen bij aankomst op de luchthaven. Ik heb de papieren al maar die zijn nog net geldig, en gelukkig bleek het daarmee te kunnen. Ook mijn Oil Field Pass, die nodig is om in Irak de olievelden te mogen betreden, was verlopen maar gelukkig kreeg ik gisteren bericht dat ik ook daarvoor een nieuwe krijg bij aankomst in Irak.
En dan was er nog even gedoe gisteren over mijn medische verklaring. Ook die was verlopen maar die heb ik in januari in Den Haag op het hoofdkantoor bij de medische dienst laten vernieuwen. Alleen bleek dat die informatie nog niet in het Irakese systeem stond vermeld en ik kreeg dan ook een berichtje van de reisplanners dat ik zo niet mocht afreizen. Gelukkig had ik een afschrift van die verklaring en die had ik ook al opgestuurd naar Personeelszaken in Irak maar die persoon had het systeem nog niet bijgewerkt. Ook dit kon gelukkig worden opgelost door een kopie van de verklaring naar de reisplanners te sturen als bewijs dat alles wel degelijk in orde was.
Ik was vanmorgen dan ook in principe klaar voor vertrek. Gisteravond had ik al een berichtje gekregen dat mijn Emirates taxi er op tijd zou staan en ik hoefde vandaag alleen nog maar afscheid van Riet te nemen. Dat moest al om tien uur want zij moest weg om haar taken als diaken te gaan vervullen. De taxi stond om kwart over elf al voor de deur en na een vlotte rit en een even vlotte doorstroming op een overvol Schiphol zat ik al om twaalf uur in de lounge aan de cappuccino.
Het vliegtuig naar Dubai zou om half drie vertrekken maar vanwege de late aankomst van het toestel was dat al verzet naar drie uur. Ik zag dat in de lounge en had net dus nog maar een bakkie getapt toen de boodschap op het scherm veranderde in “Ga naar de Gate”. Ik haastte me dus naar de gate (een slordig kwartiertje lopen vanaf de lounge) maar daar aangekomen hoorde ik dat de haast voor niks was geweest, de vertraging tot drie uur was nog steeds van kracht.
En ook drie uur werd niet gehaald want intussen was het weer drastisch verslechterd boven Schiphol. Door de stormachtige wind bleken er problemen te zijn ontstaan met het laden van het vliegtuig en dat resulteerde in een langere vertraging tot kwart voor vier. Uiteindelijk vertrokken we pas rond vier uur want het instappen begon ook al weer te laat en het duurt nu eenmaal even voor zo’n Airbus A380 bakbeest helemaal vol zit.
Maar goed, ik ben onderweg en als alles goed gaat ben ik rond een uur of een in Dubai waar ik dan hopelijk nog een paar uurtjes slaap kan pakken in het Emirates hotel voordat ik morgenochtend verder vlieg naar Basrah.
Aan het eind van de dag had ik afgesproken met twee collega’s om nog even wat te drinken in de bar van het Radisson Blu hotel. Een van de twee is mijn collega Paul die gestationeerd is in het kantoor van onze contracteer, maar helaas heeft hij besloten om zijn contract te beëindigen. Hij werkt op contractbasis en is niet tevreden over de voorwaarden in zijn contract. Heel jammer voor mij want ik kon het prima met Paul vinden en ik zal zijn inbreng als “onze oren en ogen in Dubai” zeker gaan missen. Hij wordt wel weer vervangen maar de vraag is dan altijd of er met de nieuwe persoon ook zo’n klik is.
Ik moest er wel vroeg voor op want de Emirates Chauffeur Service zou me al om half zes ophalen om me naar de luchthaven te brengen, een kwartiertje rijden. De auto was er stipt op tijd maar desondanks verontschuldigde de chauffeur zich uitgebreid dat hij zo laat was. Toen ik opmerkte dat hij precies op tijd was vertelde hij me dat ze geacht worden om een kwartier eerder al aanwezig te zijn en dat hij daarom technisch gesproken te laat was.
Ik hoefde me pas om negen uur op het kantoor te melden maar ik was veel te vroeg, ook al omdat het vanaf mijn hotel maar vijf minuten lopen is. Gelukkig kwam ik bij de receptie al meteen mijn baas tegen die voor de verandering ook eens vroeg was, en dat gaf ons de gelegenheid om gelijk even te praten over de door ons geïnterviewde sollicitanten voor de functie als mijn toekomstige back-to-back. De keuze is nu in goed overleg bepaald (we hadden beiden voor dezelfde kandidaat gekozen) en het is nu afwachten op de afwikkeling van de procedure door Personeelszaken.
We vlogen onderweg zonder problemen over de grote Amerikaanse vloot die in opperste staat van paraatheid in de Perzische Golf ligt en we landden keurig op tijd. Ik was vlot door de paspoortcontrole en door de bagagecheck, waarna ik in de hal aanschoof bij een paar collega’s. We moesten vrij lang wachten voordat we in de taxi’s konden stappen die ons naar de bussen van ons konvooi naar KAZ brachten want er moest gewacht worden op een collega die met een andere vlucht aankwam.
Vandaag werd de werkdag gevuld met besprekingen en het werd ook een korte werkdag want rond vier uur ging iedereen vanwege de Ramadan naar huis. Ik wandelde naar een ander gebouw waar een Costa koffieshop zat en daar heb ik nog wat nuttig werk proberen te doen via mijn iPad.
Grappig was om te zien hoe het restaurantgedeelte in het gebouw was afgeschermd met verplaatsbare schermen. Dit wordt gedaan om Moslims te ontzien want het is Ramadan. Je vraagt je dan alleen wel af wat het voor nut heeft de ingang af te schermen terwijl de restaurant-ruimte aan twee zijden glazen wanden heeft die uitzicht geven op het omliggende park…
Vandaag zou normaal gesproken mijn eerste verlofdag zijn maar vanwege het bezoek aan het kantoor van onze contractor Wood is dit dus een extra werkdag. En het was vergeleken met mijn normale werkdagen in KAZ een makkie want het begon al met uitslapen. Ik hoefde pas om negen uur aanwezig te zijn op het kantoor van Wood in de Arenco Tower, en dat was nog geen vijf minuten lopen vanaf het hotel wat je hierboven links op de foto ziet. Het was eigenlijk niet meer dan de straat voor het hotel oversteken en nog een klein stukje doorlopen naar het Arenco Tower gebouw.
De werkdag was in feite een werkbespreking met mijn tegenhanger bij Wood over de overdracht van gegevens van Wood naar BGC en nog wat zaken die nog niet waren afgehandeld. We konden alle agendapunten naar tevredenheid afhandelen en waren dan ook om een uur of vier klaar. Na afloop ging ik met David, de IM Lead van Wood nog wat drinken in de bar van mijn hotel en daarna begon het lange wachten want ik zou pas om tien voor een ’s nachts worden opgehaald.
Vanmorgen landde vlucht EK150 ruim een uur te laat in Dubai, wat voor mij geen problemen opleverde omdat mijn vervolgvlucht naar Basrah pas om kwart voor twee ’s middags zou vertrekken.
Hoe dan ook, ik was om vijf uur vanmorgen klaarwakker dus toen ik mijn wake-up call kreeg zat ik al gewassen en aangekleed te wachten. De taxi was er al even voor zevenen en ik werd dus ruim op tijd, samen met een gezelschap luidruchtige Afrikanen naar de luchthaven gebracht. Weer hing alles daar heel vlot want ik hoefde niet meer in te checken en na het kopen van de verplichte slof Marlboro voor Riet ging ik naar de business lounge. Ik had daar ruimschoots de tijd voor een scheerbeurt (het hotel verzag de gasten niet van scheerspullen) en een bak koffie met een muffin.
Het was uitslapen voor mij vanochtend want ik had met mijn baas afgesproken dat ik er om een uur of half negen zou zijn. Het gebouw waar de kantoren van Wood zich bevinden, de Arenco Tower, is vlak bij ons hotel, ik kan het vanuit mijn kamer (op de 18e verdieping trouwens) van het Media One hotel zien staan. Vanmorgen wandelde ik er na het ontbijt naar toe, waar ik op mijn gemakje (het was al behoorlijk heet) een minuutje of tien, vijftien over deed.
Het vervoer naar de luchthaven vertrok om zeven uur en het ging deze keer niet per bus want we waren maar met z’n drieën. Het konvooi bestond uit drie gepantserde Toyota Landcruisers, en dat vond ik geen probleem want dat rijdt een heel stuk comfortabeler dan met die bussen.
Het werd dus een onverwachte lange zit voordat ik naar Nederland kon vertrekken. Ik bracht de tijd door in de lounge waar ik pontificaal voor een bord met vertrekkende vluchten had plaatsgenomen, ik wilde beslist niet het risico lopen om nog een keer mijn vlucht te missen. Onnodig te zeggen dat ik ruim een half uur voordat het boarden begon al bij de gate zat…