Hoewel we in onze keuken een redelijk grote koelkast hebben staan hebben we daarin eigenlijk altijd gebrek aan ruimte. Je kunt eigenlijk wel stellen dat je in het Filipijnse klimaat nooit genoeg koelruimte kunt hebben, en niet alleen vanwege de bederfelijkheid. Koude drankjes zijn bij warm weer natuurlijk altijd lekker en daarvoor wil je dan ook genoeg ruimte hebben, maar ook zaken als chocolade (hagelslag!) kun je hier eenvoudigweg niet buiten de koelkast bewaren want in een normale kast smelt dat.

Het is dus eigenlijk altijd al schipperen geweest met de beschikbare ruimte in onze koelkast en Riet keek dan ook al een tijdje uit naar een klein tweede koelkastje, liefst een tafelmodelletje, wat we dan speciaal voor koude drankjes zouden gaan gebruiken. En het probleem werd een week of wat geleden nog groter toen onze vorige waterkoeler het begaf, want dat ding had een handig koelvakje onderin wat onze nieuwe niet heeft.

Maar gelukkig deed zich een buitenkansje voor toen vorige week een van Riet’s vriendinnen vertelde dat ze met haar man, die trouwens een collega van mij is, gaan verhuizen naar Singapore. En zij had een klein koelkastje wat ze niet van plan was om mee te nemen en wat ze dus wel voor een vriendelijk prijsje van de hand wilde doen. Mooi geregeld dachten wij, en vandaag kwamen ze het apparaat brengen. Het bleek alleen dat Riet het niet helemaal goed begrepen had want het kleine koelkastje bleek niet het door Riet begeerde tafelmodelletje te zijn maar een weliswaar niet al te grote maar toch gewone staande koelkast.

Gelukkig is onze keuken groot zat en konden we het ding makkelijk kwijt. En in plaats van een beetje extra koelruimte hebben we nu veel meer extra koelruimte. Handig toch…

Meteen nadat Riet vanmorgen naar buiten stapte kwam ze weer naar binnen en zei, “Er ligt een dood vogeltje op het terras”. Dan moet je dat opruimen zei ik, maar een beetje beteuterd zei ze, “Dat durf ik niet”. Ik ging dus zelf maar naar buiten om te zien wat er dan wel zo afschrikwekkend was, en ik moet toegeven dat het er niet fraai uit zag.

Vlak bij de tuintafel lag inderdaad een dood vogeltje, een wenkbrauw buul-buul (zo heten ze echt), en zo te zien had een kat het te pakken gehad want het buikje lag helemaal open. In eerste instantie dacht ik meteen aan een van onze katten maar dat geloof ik achteraf niet want die krijgen genoeg te eten en zouden het vogeltje als ze het gevangen hadden alleen als speelgoed hebben gebruikt. Bovendien zag ik toen ik het aangevreten kadavertje opschepte dat het al helemaal stijf was en dus al een tijdje dood. Ik vermoed dus dat het een wilde kat is geweest die vannacht ons terras heeft gebruikt als openlucht restaurant.

Maar sluitend bewijs voor de onschuld van onze katten heb ik niet want het zijn allebei echte jagers. Abby heeft al eens een vogeltje te pakken gehad wat overmoedig laag door de tuin vloog en zich volkomen verkeek op de op het oog nogal luie Abby, maar dat beestje had de mazzel dat het gebeurde terwijl Riet het zag en die joeg Abby nog op tijd weg. En ik moet ook zeggen dat de vogels het aan zichzelf te danken hebben want ondanks de duidelijke aanwezigheid van onze katten zitten ze veelvuldig in de takken van de bomen in onze tuin.

Vanmiddag toen Riet de sproeier had aangezet gingen ze er zelfs weer eens uitgebreid en volkomen in het zicht voor zitten. Of onze gevederde bezoekertjes nu weten dat de waterstralen de katten ervan weerhouden om toe te slaan aangezien hun jachtinstinct het blijkbaar moet afleggen tegen de afkeer om nat te worden weet ik niet maar ze genoten zichtbaar van hun bad en stoorden zich totaal niet aan de toekijkende katten…

Halverwege de week kregen we toch nog contact met mijn ouwe maat Karel nadat hij afgelopen maandag niet was op komen dagen. Het bleek dat het vliegtuig waarmee hij en zijn vriendin Gemma terug vlogen flinke vertraging had waardoor ze niet meer in de gelegenheid waren geweest om nog door te reizen naar Manila, en omdat we in eerste instantie geen contact konden krijgen kon er geen nieuwe afspraak worden gemaakt.

Dat lukte dus halverwege de week wel en we spraken af voor vanavond. Dit was voor Karel ook de laatste avond van zijn maand op de Filippijnen, vannacht vliegt hij terug naar Nederland en hij moest dus vanavond afscheid nemen van zijn vriendin Gemma. Maar voordat Karel terugvliegt zijn ze dus samen nog even bij ons langs geweest.

Na bij ons thuis kennis gemaakt te hebben met Gemma zijn we met zijn vieren naar de San Mig pub geweest om nog wat te eten en te drinken voordat Karel om een uur of tien met de taxi vertrok naar het vliegveld. Gemma overnacht bij ons en gaat morgen terug naar haar woonplaats Sabang op het ten zuiden van Luzon gelegen eiland Mindoro waar ze een klein pension runt. De bedoeling is dat ze van de zomer naar Karel in Nederland gaat en met een beetje mazzel zien we ze daar dan als wij daar ook zijn.

Verder is het nieuws dat het grote interne onderzoek naar ons project vandaag afgelopen was. We weten nog niet wat de resultaten zijn maar gezien het feit dat de bazen allemaal met een enorme smile op hun gezicht rond liepen vandaag ziet het er naar uit dat het resultaat positief was. Er werd tenminste al een spontaan feestje georganiseerd in de Union Jack Tavern aan het eind van de middag, waar ik dus helaas niet naar toe kon. Aanstaande maandag horen we de officiële uitslag, ik ben benieuwd.

De woensdagavond stelde me deze week voor nogal wat organisatorische problemen, en dat net terwijl ik dacht dat ik de indeling van mijn doordeweekse avonden aardig voor elkaar had. Er zijn namelijk nogal wat vrijetijds activiteiten die gecoördineerd moeten worden: twee keer in de week fitness, de Quiz Night in de Union Jack Tavern en sinds kort ook weer het oefenen met de band voor het komende project feest. De afgelopen weken was die indeling geen probleem, fitness op maandag en donderdag, de Quiz Night vast op woensdag en het oefenen met de band op dinsdag. Keurig geregeld dacht ik, maar daar is deze week verandering in gekomen.

Normaal gesproken doe ik op maandag na het werk een uur spinning op de sportschool, maar sinds deze week is die les verplaatst naar de woensdag. En dat zou nog net kunnen in combinatie met de Quiz Night maar nu heeft de band besloten dat er voortaan op woensdagavond geoefend gaat worden. En dat kan dus eigenlijk niet want daardoor komen zowel de spinning sessie als de Quiz Night in het gedrang. En eigenlijk heb ik geen zin om te kiezen dus moet er wat geregeld gaan worden. Ik heb vanavond de spinnig opgeofferd maar ik ga toch maar eens met mijn mede bandleden overleggen.

Over de Quiz Night gesproken, we zijn vanavond weggevaagd en volkomen kansloos laatste geworden van de zes deelnemende teams. En gek genoeg deden we het juist hartstikke goed voor ons doen met op vrijwel alle vragen minstens acht punten van de tien, en zelfs een paar negens en een enkele keer alles goed. Het was dan ook erg frustrerend om te zien dat telkens als wij weer een fraaie score haalden van acht punten, de andere teams er dus negen of tien hadden.

Het moet gezegd dat we wel onze bedenkingen hebben omtrent de eerlijkheid van sommige teams. Er doet bijvoorbeeld een team mee van Filippino’s wat vroeger altijd in de onderste regionen eindigde. Sinds een paar weken doen ze constant mee om de prijzen, en wij geloven niet dat dat komt omdat ze opeens heel veel hebben bijgeleerd. We hebben ze vanavond eens in de gaten gehouden en geconstateerd dat er voortdurend Smartphones en Tablets werden gebruikt, en wij denken niet dat ze alleen hun email zaten te lezen.

Het was wel heel erg opvallend dat ze met name slecht scoorden bij vragen die niet makkelijk op te zoeken waren, zoals een vraag met muziek fragmenten. Maar een vraag over vlaggen, waarbij toen vlaggen werden getoond (waarvan wij er met moeite vier raadden) leverde bij hun een score op van tien punten en dus alles goed. Zelfs de teams die het altijd erg goed doen haalden dat niet, want laten we eerlijk zijn, wie weet nou hoe de vlag van Angola eruit ziet? Ja, als ik met mijn iPad ga zoeken dan vind ik het waarschijnlijk zo. Maar dat doen wij niet want wij zijn eerlijk.

Tenminste, bijna altijd. Riet vindt namelijk dat als we een antwoord weten in het Nederlands en we het Engelse woord niet weten dat ze dan het recht heeft om dat op haar iPhone op te zoeken. En dat klinkt rechtvaardig. Toch?

Het grootste gedeelte van de dag heb ik naar mijn beeldscherm zitten staren, kijkend hoe de cursor zich vanzelf over het scherm bewoog en er allerlei dingen vanzelf leken te gebeuren. Nee, mijn computer is niet bezeten door een boze geest, hij werd op afstand bestuurd door iemand van de Helpdesk die probeerde een probleem op te lossen wat ik zelf niet mag doen.

Alle Shell computers zijn namelijk “gelockt”, wat inhoudt dat je zelf vrijwel niets kunt veranderen. De reden hiervoor is te begrijpen, vrijwel iedereen tegenwoordig denkt dat hij of zij een computer expert is en dat heeft Shell in het verleden heel wat tijd en geld gekost. Mensen denken dat ze er verstand van hebben, verzieken hun computer totaal en verergeren daarna het probleem door te proberen het zelf op te lossen.

Om dat te voorkomen kun je nu zelf dus niks meer “repareren”, daarvoor moet je naar de Helpdesk bellen. Iemand van de Helpdesk neemt dan op afstand de besturing van je computer over en verhelpt als het goed is je probleem. Ik zeg bewust “als het goed is” want het personeel van die Helpdesk heeft niet altijd het buskruit uitgevonden om het maar eens zwak uit te drukken. Die Helpdesk is namelijk niet van Shell, om kosten te besparen is dat uitbesteed aan een extern bedrijf en die zetten om hun winst zo hoog mogelijk te houden natuurlijk niet hun slimste mensen aan de telefoons.

Vandaag was ik weer eens aan de beurt. Ik had een probleem en moest gedurende vier uur verspreid over drie verschillende sessies toekijken hoe de ene stompzinnige actie volgde op de andere. Is het wachten al frustrerend genoeg, het is nog veel erger als je er zelf toevallig wel verstand van hebt en met jeukende vingers naar het geknoei van een of andere nitwit moet gaan zitten kijken. Mijn probleem is dus nog steeds niet opgelost maar morgen is er weer een dag schijnt…

Gelukkig was de avond een stuk beter. Mijn voormalige collegaatje Leena was in de stad voor een werkbezoek en Riet en ik hadden haar uitgenodigd om samen ergens te gaan eten. Het werden tapas bij Barcino in Makati, en het was weer ouderwets gezellig!

Al sinds een week of drie vertoont onze waterkoeler kuren en dat is gezien het feit dat het kraanwater beter niet als drinkwater gebruikt kan worden een tamelijk onmisbaar apparaat. Het apparaat levert normaal gesproken behalve gekoeld water ook heet water maar die functie heeft het weken geleden al begeven. Nu hebben we ook een waterkoker dus zo erg was dat niet, maar nu weigert dus ook de tap voor het gekoelde water regelmatig dienst, want soms komt er niks meer uit en na enige tijd doet het kreng het opeens weer.

Riet besloot van de week om toch maar tot de aanschaf van een nieuw apparaat over te gaan, maar dat viel zoals met alles wat je hier wilt kopen weer niet mee. Toen ze er een had uitgezocht bij het lokale equivalent van Peursum kreeg ze te horen dat het apparaat uit het magazijn gehaald moest worden en of ze maar even anderhalf uur wilde wachten. Nee, ze kon niet nu betalen en later ophalen. En nee, ook de chauffeur kon het ding niet later ophalen. En nee, het apparaat werd niet alvast uit het magazijn gehaald zodat het klaar stond ze als ze later terugkwam. Ook goed, dacht Riet, dan ga ik ergens anders kijken.

De volgende winkel, onze lokale variant van de Gamma, had er een staan maar dat was de enige want er was geen andere meer op voorraad. Riet vroeg of ze dan dit showroom model kon krijgen en na enige aarzeling kon dat. Onze kapotte waterkoeler thuis had een mini-koelkastje onderin, en aangezien deze nieuwe ook zo’n extra opbergruimte had vroeg Riet of dit ook een koelvak was. “Yes, Ma’am” was het antwoord, maar bij thuiskomst bleek dat uiteraard volkomen gelogen. Nou ja, Riet is niet bij die lezing over culturele verschillen geweest zullen maar denken.

Maar goed, we hebben weer een functionerende waterkoeler met gekoeld en heet water, maar we waren er nog niet. In een van de badkamers bleek een kraan zodanig lek dat we hem hebben moeten afsluiten en onze airco in de huiskamer leek vandaag na zijn onderhoudsbeurt van een paar dagen geleden ook wel een lekkende kraan, zoveel water stroomde er vanmiddag uit. Tijd dus voor een telefoontje naar onze huisbaas.

En dat allemaal nadat we deze maand eindelijk voor het eerst sinds drie maanden weer eens een normale waterrekening kregen…

Nee, hier is niks aan de hand, wij zijn allebei kerngezond (voor zover we weten), maar er was wel een vervelend bericht vanmorgen uit Nederland. Chantal is al sinds zij en Robin hier zijn vertrokken niet erg lekker, ze heeft al twee weken verschijnselen van griep en is inmiddels zelfs al naar het ziekenhuis geweest. Volgens de dokter was het een zware griep maar ze had ook op één na alle verschijnselen van Dengue.

Dengue, oftewel knokkelkoorts, is een typische tropische ziekte die veroorzaakt wordt door een virus wat overgebracht wordt door de tijgermug, een nogal grote gestreepte muggensoort die in heel Zuid-Oost Azië veelvuldig voorkomt. De ziekte heeft een incubatietijd van één tot twee weken en het zou dus best kunnen kloppen dat Chantal dat heeft opgelopen hier. Ze heeft regelmatig last gehad van behoorlijk grote en vervelende muggenbeten dus zo onlogisch zou het niet zijn.

Dengue is gevaarlijk en kan, afhankelijk van je lichamelijke gesteldheid, zelfs dodelijk zijn dus het is niet iets waar je licht over moet denken. In het geval van Chantal valt het gelukkig mee want volgens de dokter is het geen Dengue maar een flinke griep en die kun je overal oplopen.

Die griepverschijnselen kunnen eigenlijk helemaal niks met hun bezoek aan de Filipijnen te maken hebben want kijk maar op de foto, die is gemaakt op de laatste avond vlak voor hun vertrek. Zo te zien hadden ze het allebei nog prima naar hun zin en ze hadden nog een flinke eetlust ook!

Nee, mij lijkt het meer een duidelijke aanwijzing van het lichaam. Zit je net lekker op de warme en zonnige Filipijnen, ga je terug naar dat kwakkelweer als Nederland. Ik zou er ook spontaan griep van krijgen…

De hele wereld kijkt op dit moment naar de situatie in Oekraïne en houdt de adem in. Maar er zijn nog een aantal andere lopende conflicten die in het Westerse nieuws weinig aandacht krijgen.

Zo zijn er grote binnenlandse problemen in Venezuela die best eens tot een burgeroorlog zouden kunnen gaan leiden of zelfs een uitgebreider conflict in Zuid-Amerika, maar het meest explosief lijkt naast de crisis in Oost-Europa toch wel de situatie rond de Zuid-Chinese Zee.

Vorige week hebben de Filipijnen weer een officieel protest ingediend bij China over alweer een grove schending van de Filipijnse soevereiniteit rond de Scarborough Shoal, een eilandengroep voor de kust met rijke visgronden.

In januari heeft een Chinese kanonneerboot geprobeerd Filipijnse vissersschepen te verjagen door ze te bestoken met een waterkanon. Feit is echter dat die vissers zich binnen de Filipijnse territoriale wateren bevonden en de Chinezen daar dus volgens internationale afspraken niets te zeggen hebben.

De Chinezen denken daar uiteraard anders over. Zij claimen ongeveer negentig procent van de Zuid-Chinese Zee, inclusief het bewuste gebied, en beschouwen dus de Filipijnse vissers als indringers. Ze schromen ook niet om zelf hun eigen vissersschepen naar het gebied te sturen, onder bescherming van oorlogsschepen en in de wetenschap dat de Filipijnen daar bar weinig tegenover kunnen stellen.

En om het gedonderjaag in de regio helemaal gecompliceerd te maken hebben Maleisië, Vietnam, Brunei en Taiwan ook nog eens tegenstrijdige claims op delen van de Zuid-Chinese Zee. Nee, dan hebben de Chinezen de zaak toch veel eenvoudiger gemaakt, die zeggen gewoon “Alles is van ons”.

Over een kruitvat gesproken…

Een ongewone activiteit voor de zondagochtend, Riet en ik gingen al om acht uur vanmorgen de deur uit op weg naar het sportveld wat gelegen is achter de St. James parochie, helemaal aan de zuidkant van de Village. Daar werd vandaag een voetbaltoernooi georganiseerd voor scholen en de school van de dumpsite in Cataquis deed ook mee, daarbij gesteund door een flinke delegatie van ALIG.

Het team van Cataquis ( “Batang Cataquis” ) wordt iedere week getraind door twee vrijwilligers waarvan de vrouwen lid zijn van ALIG en dit was voor de jongens hun allereerste toernooi. Er waren twee competities, een voor jongensteams en een voor meisjesteams, en kijkend naar de jongensteams zag ik al meteen dat de jongens van Cataquis een zware dobber zouden krijgen. De andere teams waren allemaal van goeie scholen, professionele outfit, groot en goed doorvoed, en dat stond in schril contrast met “ons” team wat speelde in gesponsorde paarse outfits en waarvan de spelertjes qua postuur allemaal een stuk schrieler en soms een kop kleiner waren dan hun opponenten.

Maar al in de eerste wedstrijd bleek dat de jongens van Cataquis niet moesten worden onderschat, want wat ze fysiek tekort kwamen maakten ze ruimschoots goed met enthousiasme en vechtlust. Hun eerste tegenstander verkeek zich daar grandioos op en werd volkomen terecht met 1-0 verslagen. De tweede tegenstander was dus gewaarschuwd en de jongens van Cataquis verloren met 2-0, al had er meer in had gezeten als de tegenstander niet zo’n goeie keeper had gehad. De derde wedstrijd ging gelijk op en hoewel de tegenstander niet over geluk te klagen had wilde de bal er niet in en het bleef bij 0-0. De voorlaatste wedstrijd werd kansloos verloren tegen de latere winnaar en ook in de laatste wedstrijd zat een goed resultaat er niet in, ondanks dat de jongens in allebei de wedstrijden bleven knokken voor een beter resultaat. Tegen de latere winnaar werd zelfs nog gescoord en dat deed geen enkel ander team ze na.

Geen prijs dus voor het dappere team van Batang Cataquis, maar ze hadden een prima indruk gemaakt en kregen complimenten van met name de jongens van een school uit Fort Bonifacio waarmee ze na afloop ook nog op de foto gingen. Na afloop was er voor  de jongens en de paar meisjes die als supporter waren meegekomen een flinke hoeveelheid eten en drinken waar de vrouwen van ALIG voor hadden gezorgd. Hopelijk hebben de jongens, die normaal gesproken nooit ergens anders komen dan de dumpsite en hun school, genoten van hun sportieve dagje uit.

En over het eten gesproken, er was nogal wat over en ik stelde voor om dat uit te delen aan het team waarmee de jongens stonden na te praten. “Niks daarvan,” zei Riet, “die komen uit Bonifacio en die hebben alles al”. Het eten werd daarom ingepakt en meegegeven aan de begeleider van de jongens om uit te delen aan hun families…

Tijdens een van onze maandelijkse bijeenkomsten op kantoor hadden we vanmorgen een gastspreekster over het onderwerp “Verschillen in Cultuur”. Het is niet de eerste keer dat er hierover gesproken wordt in team bijeenkomsten maar het is in ons project waarin zo’n twintig verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd zijn een erg aansprekend onderwerp. Ik ging er maar weer eens goed voor zitten.

Het doel van de presentatie was om wederzijds begrip te kweken voor soms merkwaardige verschillen tussen mensen uit verschillende culturen, en dan hier natuurlijk met name de verschillen tussen Filipino’s en de buitenlanders ofwel de expats. Er zijn ook in ons project en natuurlijk in de privé sfeer nog al eens kleine conflicten die ontstaan zijn doordat men elkaar op de een of andere manier niet begrijpt.

De presentatie viel me een beetje tegen want het werd hoofdzakelijk een nogal theoretisch verhaal met veel statistische gegevens maar desondanks toch nog wel de moeite waard. Zo werd bijvoorbeeld aandacht besteed aan het feit dat Filipino’s nooit regens “Nee” tegen zullen zeggen, al moeten ze ervoor liegen. Nee zeggen betekent namelijk gezichtsverlies en ik heb al eens eerder gemeld dat dat hier heel erg gevoelig ligt.

Het andere interessante onderdeel was de Filipijnse glimlach. De mensen hier lachen graag en veel, maar het is opvallend hoe ze blijven lachen ook als er iets ergs gebeurt. Dat doen ze niet uit gebrek aan respect maar omdat een Filipino altijd zal proberen iets negatiefs om te zetten naar iets positiefs, en dat uit zich zonder dat ze het vaak zelf doorhebben door een glimlach op hun gezicht te forceren.

Dat kan aan de een kant veel respect opleveren, zoals na de supertyfoon “Yolanda” toen de Filipino’s bleven glimlachen en de hoop uitspraken dat de wereld ze zou helpen en dat ze er dan wel weer bovenop zouden komen. Het leverde ze de naam op van een veerkrachtig volk wat zich niet liet ontmoedigen door een grote ramp.

Aan de andere kant kan het ook negatief werken, zoals na het beruchte busgijzelingsdrama in Manila in 2010 waarbij een dolle politieman een bus toeristen gijzelde bij Hotel Manila en de beëindiging van het drama door beoordelingsfouten van de politie verscheidene slachtoffers kostte. President Aquino’s verklaring werd in de hele wereld bekritiseerd omdat hij bleef glimlachen tijdens het droevige relaas, wat ten onrechte werd aangezien als een gebrek aan respect voor de slachtoffers.

Zo blijkt dus maar weer dat er altijd nog wel wat te leren valt als het gaat om wederzijds begrip.

De onderzoekers die het interne onderzoek naar ons project doen hebben vorige week een lijst afgegeven van mensen in het project die ze willen interviewen en daarvoor heeft ons management niets aan het toeval over gelaten. We hebben al talloze briefings achter de rug over hoe we ons moeten opstellen gedurende de interviews, beleefd maar terughoudend en niet meer informatie vrijgeven dan wordt gevraagd en vooral geen informatie geven waar niet om wordt gevraagd.

Het komt op mij allemaal een beetje over alsof we wat te verbergen hebben en dat valt dacht ik allemaal wel mee, we doen het volgens mij als project helemaal niet zo slecht. Punt is natuurlijk dat er heel veel prestige meespeelt, met name voor de leidinggevenden in het project. Als er een goede beoordeling uit dit interne onderzoek voort komt dan staat het project binnen Shell in het zonnetje en dat schijnt dan natuurlijk hoofdzakelijk op ons project management.

Hoe het ook zei, vanmiddag was het mijn beurt voor een interview, en dat viel zeker gezien de tijd die ik eraan besteed heb om me voor te bereiden nogal een afknapper. Ik had al gezien dat geen van de leden van de onderzoekscommissie ervaring had op mijn vakgebied en ik vroeg me dus van te voren al af hoe de interviewers mij zinnige vragen zouden kunnen stellen over het werk wat ik doe. Ik kreeg daarin gelijk want ik kreeg maar een enkele zinvolle vraag en de rest ging over algemeenheden die ze met een beetje moeite zelf in de systemen van Shell hadden kunnen opzoeken.

Maar goed, ik ben er vanaf, maar het onderzoek duurt nog twee en een halve week. Daarna kunnen we hopelijk met zijn allen weer normaal doen en ons project opleveren zoals we dat nu ook al doen, naar ons beste kunnen.

Vandaag was de dag dat op het werk de commissie aan het werk ging die onderzoek gaat doen naar ons project. Het was goed te merken want het leek wel of iedereen meer gespannen was dan normaal. De eerste gesprekken zijn gevoerd, en dat gaat de komende drie weken door waarbij mensen worden geïnterviewd die een sleutelpositie innemen in het project of om een andere reden interessant zijn. Aanstaande woensdag ben ik aan de beurt…

Deze week is ook de week dat alle buitenlanders met een werkvergunning op een van de kantoren van de immigratiedienst acte de présence moeten geven. Ik had voor Riet en mijzelf de dinsdag opgegeven als voorkeursdag en dat is dus morgen, maar ik had nog steeds niks gehoord van het bureau wat ons gaat begeleiden tijdens dat bezoek. Een mailtje leverde in eerste instantie geen resultaat op maar aan het eind van de middag kwam dan toch nog op de valreep het bericht dat alles morgenochtend toch nog doorgaat. Als alles goed gaat, we houden onze adem maar niet in…

Ondertussen staan de foto’s van Bohol nog steeds niet op mijn website. Ik schiet al wel op maar ik ben er nog niet helemaal. Ik was van plan geweest om dat in het weekend te doen maar het leek Riet gistermiddag wel gezellig om onze vrienden Pat en Howard uit te nodigen om wat te komen drinken. Het werd ook gezellig, maar van werken aan mijn foto’s kwam dus gisteravond niet veel meer terecht.

En doordeweeks heb ik er nauwelijks puf voor, wat natuurlijk geen wonder is want ik zit de hele dag al voor een beeldscherm (eigenlijk zelfs twee). En daarbij ga ik op maandagavond naar de sportschool voor Spinning, dinsdagavond is sinds vorige week weer onze oefenavond met de band, woensdag is Quiz Night (waarvoor ik trouwens in het weekend ook nog een vraag moest maken), donderdag weer naar de sportschool en vrijdagavond uitpuffen in de San Mig.

Ik kom hier hartstikke tijd tekort…

De watermaatschappij Maynilad is op dit moment druk bezig met werkzaamheden in onze wijk en dat veroorzaakt heel veel verkeersoverlast. Overal liggen de straten open want er moeten pijpleidingen worden vervangen en dat gaat niet bepaald vlot.

Het maakt hier niet zoveel uit of er werkzaamheden worden verricht die wat voor hinder dan ook veroorzaken. Het werk moet simpelweg worden gedaan en dat kost net zoveel tijd als er nodig is. Zo ligt bijvoorbeeld de straat vlak voor de hoofdingang van onze wijk al een week gedeeltelijk open wat met name in de spits een flinke chaos en opstoppingen veroorzaakt. Opschieten, zeg je? Een woord wat hier niet bestaat.

Ik zal niet zeggen dat zoiets in Nederland niet voorkomt hoor, want bijvoorbeeld de Brouwerstraat in Rijnsburg heeft ook maanden open gelegen voor “reconstructie werkzaamheden” en ook dat veroorzaakte flinke problemen. Maar over het algemeen kun je toch stellen dat reparaties zo snel mogelijk uitgevoerd worden om verkeersoverlast te beperken.

Nou, hier dus niet, en de werkzaamheden beperken zich niet tot één plaats, overal in de wijk ligt de weg open. Veel logica lijkt er ook al niet in te zitten want op veel plekken ligt de straat wel open maar gebeurt er dagenlang niks. Daar komt nog bij dat de plekken waar wordt gewerkt weliswaar afgeschermd zijn met borden maar de verlichting is vaak heel matig en is zo’n obstakel in het donker vaak moeilijk te zien, temeer omdat de straatverlichting nou ook niet bepaald is wat je in Nederland gewend bent.

Hoe lang het allemaal gaat duren weten we niet maar wij zijn er wel achter dat vrijwel alles bij Maynilad traag en niet zo efficiënt gaat. Weet je nog, onze torenhoge waterrekening van zeven miljoen pesos? We hebben er nu voor de derde maand op rij zo één gehad. Maar er zou toch iets aan gedaan worden? Ja, ze zijn wezen kijken en hebben geconstateerd dat de nieuwe watermeter achterstevoren is gemonteerd. En hebben ze dat dan niet gerepareerd? Ja, is ook gebeurd, maar blijkbaar hebben ze daarbij de meter alweer verkeerd gemonteerd want hij telt nog steeds achteruit.

Op het kantoor van Maynilad lagen alle meiden in ieder geval helemaal in een deuk van de week…

De komende drie weken worden voor ons project spannende weken want dan wordt er een zogenaamde “Audit” gedaan, een onderzoek door een commissie van Shell die ons hele project gaat doorlichten. De bedoeling is dat alles wat er mis is aan het licht komt en daar komen deze keer geen aanbevelingen uit maar een keihard oordeel.

Dat zal uiteraard voor het management van het project gevolgen hebben en daarom worden we al weken bestookt met allerlei informatie om ons voor te bereiden op dit komende onderzoek. Er wordt geprobeerd niks aan het toeval over te laten, er is zelfs een delegatie op bezoek geweest van een ander project wat al eerder door deze mangel is gehaald. Dankzij hun ervaringen konden we al meteen wat plooien recht strijken, tenminste dat hebben we zo goed mogelijk geprobeerd..

We hebben zelf het idee dat we er helemaal niet zo slecht voor staan maar voor het management is dit onderzoek mogelijk van cruciaal belang voor hun verdere carrière. Zelf ben ik er nogal nuchter onder want de opdracht van deze commissie is om hoe dan ook iets te vinden wat mis is. Die gasten gaan echt niet naar huis met de conclusie dat “alles wel is aan boord”, ze gaan net zolang door tot er wat gevonden is. De vraag is dus alleen wat ze zullen vinden en welke conclusies ze daaraan gaan verbinden.

Zoals mijn moeder ook altijd zei als ik dacht dat mijn aanstaande schoolrapport wel mee zou vallen, “We zelle ’n ‘et wel zien”. Morgen is er in ieder geval een voor iedereen verplichte vergadering waarbij we te horen gaan krijgen wat we wel en vooral niet mogen zeggen…

Degenen die mijn dagelijkse berichtjes al een tijdje volgen weten dat we sinds we op de Filipijnen zijn aangekomen regelmatig problemen hebben gehad met onze visa. Niet het krijgen van een visum zelf is het probleem maar de tijd die het duurt voordat het geregeld is.

Het eerste visum wat we kregen was maar geldig voor een jaar (waarvan al bijna twee maanden verlopen waren toen we het eindelijk pas kregen) dus we moesten vorig jaar weer het hele circus doorlopen. Zoals jullie hebben kunnen lezen ging dat voor mijn nog maar net goed in verband met een voorgenomen bezoek aan Nederland maar voor Riet liep het helemaal mis en dat kostte ons in eerste instantie onze geplande vakantie.

We waren dan ook blij dat toen alle ellende achter de rug was onze nieuwe visa twee jaar geldig bleken te zijn in plaats van één, en we dachten dan ook voorlopig van het gezeur af te zijn. Helaas, we hebben weer te vroeg gejuicht want de regering heeft de regels pas weer veranderd. Ondanks dat we een geldig visum hebben zijn alle buitenlanders sinds kort verplicht om één keer per jaar persoonlijk op het Bureau van Immigratie te verschijnen om te laten verifiëren dat we nog steeds zijn wie we zijn en om opnieuw vingerafdrukken te laten nemen.

Shell heeft een andere oplossing voorgesteld, want met dat hele proces gaat al gauw een uur of drie, vier heen inclusief de trip naar het Immigratie kantoor en voor de mensen in Subic betekent het zelfs een hele dag om naar Manila te komen. De voorgestelde oplossing is even simpel als handig, er is namelijk gevraagd of er niet een beambte naar ons kantoor kan komen om dan in één dag iedereen hier ter plekke af te handelen. Dat zou een enorme besparing aan tijd en geld opleveren, maar je snapt het al, het voorstel betekent een afwijking van de normale gang van zaken en daar kunnen ze hier volstrekt niet tegen.

Hoewel het voorstel officieel nog steeds niet is afgewezen en nog in behandeling schijnt te zijn begint inmiddels de tijd te dringen voor de meesten van ons. We moeten ons allemaal voor een bepaalde datum melden en daarom hebben we vanmorgen het bericht gekregen dat we ons toch maar in verbinding moeten gaan stellen met het bureau wat ons bij het proces gaat begeleiden.

We krijgen dus binnenkort weer een gezellig uitstapje naar het Bureau van Immigratie. Hoera…

We hadden vandaag weer een bezoeker uit Nederland over de vloer en dit is een bezoeker met een heel bijzonder verhaal. Mijn ouwe vriend en collega Karel is over uit Nederland om een maand op de Filipijnen door te brengen met zijn kersverse nieuwe Filipijnse vriendin, en misschien zelfs wel om zijn definitieve verhuizing naar de Filipijnen voor te bereiden. Dat laatste verbaasd me overigens niet want Karel is al heel lang volkomen verknocht aan dit land.

Maar dat is niet het bijzondere verhaal. Toen eind 1989 mijn contract afliep bij Peugeot-Talbot in Utrecht had mijn toenmalige werkgever Inter Access een nieuwe klus voor mij geregeld. Ik moest bij Shell in Rotterdam iemand gaan vervangen die twee maanden op vakantie zou gaan. Zijn Shell baas had tot het allerlaatste moment gewacht met het zorgen voor vervanging dus het was allemaal kort dag en moest met grote haast geregeld worden. Ik had nog maar net drie dagen de tijd voor een korte kennismaking met Shell en Karel en het werd zodoende een hele korte inwerk periode.

Die vakantieganger, zoals jullie nu wel kunnen raden, was Karel en hij ging op vakantie naar… de Filipijnen! Na zijn terugkeer van die vakantie zijn we nog ruim twee jaar collega’s geweest bij Shell en we zijn daarna met nog een aantal andere collega’s uit die tijd altijd contact blijven houden. We proberen ieder jaar een keer bij elkaar te komen om bij te praten en de laatste keer was afgelopen december.

Maar terugkomend op die eerste kennismaking in het toenmalige Shell gebouw op het Hofplein in Rotterdam,  wie had nou ooit kunnen denken wat er allemaal zou volgen. Mijn oorspronkelijke contract met Shell zou maar voor drie maanden zijn, alleen ter vervanging van Karel gedurende zijn vakantie, maar ik ben er nooit meer weg gegaan. Dat contract duurde uiteindelijk acht jaar waarna ik door Shell werd gevraagd om in vaste dienst te komen en de rest is zoals dat heet geschiedenis.

En zo zaten Karel, Riet en ik vanavond ruim vierentwintig jaar na die eerste ontmoeting weer samen in de kroeg, op de Filipijnen. Het kan raar lopen in de wereld…

De foto van Riet en mij werd uiteraard door Karel gemaakt en ik denk dat we deze maar als statieportret gaan gebruiken.

Valentijnsdag is hier simpelweg niet te vermijden. De slijmerigheid van het hele gebeuren maakt me zowat onpasselijk met al dat roze met die rooie hartjes overal, en dan dat gevraag of je nog wat bijzonders gaat doen met “Valentijnsdag.

Laat het nu voor eens en altijd duidelijk zijn, Valentijnsdag is bedoeld om een geheime liefde een aardigheidje te sturen in de vorm van een kaart of een bos bloemen. Iemand waarmee ik al zesendertig jaar samen ben waarvan tweeëndertig jaar getrouwd kun je met de beste wil van de wereld niet een “geheime” liefde noemen, wel?

Maar alle Filipijnse vrouwen (en de hier aanwezige Maleise ook trouwens) laten zich graag bossen bloemen aanleunen en ze laten zich fêteren met etentjes. Op kantoor werden aan de dames rozen uitgedeeld en iedereen, ook de mannen, kreeg een doosje uitgereikt met daarin twee brownies met, hoe kan het ook anders, rode hartjes daarop. Nou ja, ze smaakten best, en ik zal wel weer totaal niet romantisch zijn. Ook goed.

Riet en ik kozen voor een andere benadering, wij gingen met een aantal collega’s van mij met hun aanhang naar een restaurant wat hier pas is geopend en wat als bijzonderheid voor ons heeft dat de eigenaar een Nederlander is. Het restaurant heeft de wat merkwaardige naam “The Black Pig” (Het Zwart Varken), maar de eerste indruk dat het er prima verzorgd is allemaal. Er is een lekker biertje en ook de wijn was prima heb ik me laten vertellen. Over het eten hebben we ook goeie berichten gehoord maar dat konden we nog niet zelf ervaren want we hadden niet gereserveerd en aangezien de tent stampvol zat (vanwege die vermaledijde Valentijn natuurlijk) konden we geen diner bestellen.

Nou ja, dat komt nog wel een keer want we komen er zeker nog wel een keer terug, al moet ik wel zeggen dat de prijzen er exorbitant hoog zijn. Het enige is dat we Riet moeten laten ophouden deze tent “De Black Pik” te noemen, want dat is iets heel anders…

De vakantie van Robin en Chantal zat er vandaag al weer op. Vanavond hebben Riet en ik ze naar de luchthaven gebracht voor het eerste deel van hun terugreis, de vlucht naar Dubai die om even na middernacht zal vertrekken. Dankzij het late tijdstip van die vlucht hadden ze vandaag nog de hele dag om in Manila door te brengen en er was zelfs vanavond nog ruim de tijd om nog een laatste keer uit eten te gaan.

Gisteren heeft Riet ze meegenomen voor een bezoek aan de Wet Market, een echte Filippijnse markt waar het armere deel van de bevolking zijn inkopen doet. Het is een kleurrijk maar ook niet al te fraai geurend spektakel wat je eigenlijk gewoon gezien moet hebben. Chantal wilde er graag foto’s maken en vroeg zich af of de mensen er daar geen aanstoot aan zouden nemen. We stelden haar gerust en beloofden dat het eerder het tegendeel zou zijn.

En dat bleek ook wel want het gezelschap kreeg zelfs regelmatig aanwijzingen van de lokale bevolking over wat en vooral wie er op de foto moesten, en de aangewezen objecten gingen er allemaal eens goed voor staan. Het leverde de nodige mooie en vooral kleurrijke plaatjes op die Chantal binnenkort beslist op haar website zal plaatsen.

Vandaag was er een laatste bezoek aan Greenhills want er moesten nog een paar “echte” merktassen gescoord worden. Chantal vond Greenhills helemaal geweldig, Robin had het wat gauwer bekeken als ik het zo hoorde. Vanavond sloten we de vakantie in stijl af bij de plaatselijke Chinees.

Om even voor negenen gingen we dan toch maar richting de luchthaven waar we na iets meer dan een half uur later al aankwamen. Het was onderweg ontzettend rustig omdat de avondspits al voorbij was, nog een niet onbelangrijk voordeel van die late vlucht. Na het afscheid waren Riet en ik dan ook met een half uur al weer thuis.

Voor Robin en Chantal gaat dat een paar uurtjes langer duren, die komen als alles goed gaat morgenmiddag pas rond half twee plaatselijke tijd aan op Schiphol na een hopelijk fijne vakantie.

Bij mij valt het wel mee maar Riet heeft sinds afgelopen zaterdag weer de kriebels. Toen we ’s avonds in de San Mig pub een biertje zaten te doen zat ze op hete kolen want de 5000 meter schaatsen voor heren was die avond en dat wilde ze beslist zien. Er zou vast wel een zender zijn die de Olympische Winterspelen live zou uitzenden dachten we. Tenslotte hebben we ook Eredivisie Live dus waarom niet.

Na vier of vijf keer door alle zenders heen gezapt te zijn drong de bittere waarheid door, geen enkele sportzender verwaardigde het zich zelfs maar om de Spelen te vermelden. En de buitenlandse zenders zoals CNN en ESPN zonden dan weliswaar live uit maar alleen ijshockey en biathlon. Maar schaatsen, ho maar! Dat hadden we natuurlijk kunnen verwachten van een land als dit, waar ik vorig jaar nog verbaasd werd aangekeken met de vraag “Dus je bedoelt dat er echt zoiets bestaat als een wereldkampioenschap schaatsen?”

Geen Winterspelen op tv dus, en ook op de pc lukt het niet. Onze vrienden van de NOS delen ons doodleuk mee dat we in een land wonen waar hun uitzendingen niet te ontvangen zijn via het Internet, ondanks al die mooie slogans van “Je kunt alles via ons volgen zelfs als je in het buitenland woont”. Niet dus, maar dat had ik ook niet verwacht want met de Europesche kampioenschappen voetbal ging het al precies zo.

Het punt is dat ze aan ons IP adres kunnen zien dat we vanuit de Filipijnen proberen in te loggen. Om dat nu te omzeilen heb ik een gratis proefabonnement genomen voor een paar dagen bij een Nederlandse VPN provider. Ik zal niet al te technisch worden maar daarmee lijkt het net alsof je met je pc of iPad in Nederland bent en dan zouden de NOS uitzendingen dus wel gewoon te volgen moeten zijn via het Internet.

Het duurde bijna twee dagen voordat mijn aanvraag werd goedgekeurd maar vanaf vanavond kon ik dan eindelijk proberen of ik de kluit zodanig legaal kan belazeren dat we hier het schaatsen live kunnen volgen via de pc. Maar helaas, de verbinding is zo traag dat de live verbinding weliswaar tot stand wordt gebracht maar het blijft bij laden zonder dat er ook maar een fractie van bewegend beeld te zien valt.

Leuk als je in een land woont waar de snelheid van het internet vergelijkbaar is met Nederland zo’n tien jaar geleden. Op dit moment lukt het waarschijnlijk nog eerder om een volwassen olifant uit te poepen dan om een live televisie uitzending van de NOS hier door de kabel te krijgen…

Een prachtige zaterdag en dus een mooie dag om op pad te gaan. Maar niet nadat ik mijn zaterdagochtend bezoek had gebracht aan de Gym. Robin en Chantal waren er al een keer met Riet geweest en gingen vandaag ook met mij weer mee omdat ze hun conditie ook tijdens hun vakantie een beetje op peil willen houden.

Eenmaal terug en opgefrist gingen we richting Bonifacio, een moderne stadswijk die volop in ontwikkeling is met veel hoge gebouwen en appartementen, en ook het ultra-moderne ziekenhuis waar Riet onder behandeling is geweest het afgelopen jaar is daar. En er is natuurlijk “Market! Market!”, een groot, gezellig en vooral heel druk winkelcentrum.

Na een bakkie koffie op een terras (met voor Riet een Belgische wafel) wandelden we naar “Market! Market!” waar de beide dames meteen schoenenwinkels in doken. Er moesten namelijk al twee weken sandalen worden gekocht en dat was om de een of andere reden nog steeds niet gelukt. En jawel hoor, hier lukte dat zonder moeite. De eerste winkel had niks van hun gading, de tweede had een paar voor Chantal, en de derde winkel was helemaal een succes want daar waren sandalen in de aanbieding voor een prikje. Ik geloof dat Robin en ik een half uur buiten hebben staan wachten…

Ook Robin vond nog totaal onverwacht een paar slippers in een grote sportzaak. Niet dat er hier nergens slippers te koop zijn, in tegendeel zelfs, maar allebei mijn zoons zijn nou eenmaal nogal kieskeurig wanneer het aankomt op het aanschaffen van schoeisel. Terwijl Robin bij de kassa werd geholpen telden Riet, Chantal en ik het personeel wat er in deze sportzaak rondliep. We kwamen op een totaal van drieëntwintig, en dat in een zaak die kleiner is dan een doorsnee Intersport in Nederland.

Naast “Market! Market!” is een klein marktterrein waar we een bekend tafereel aantroffen wat je kunt zien op de foto van vandaag. En als een geboren en getogen Rijnsburgse ging Riet daar uiteraard meteen even de lucht opsnuiven…

De afgelopen weken heb ik een paar keer melding gemaakt van het ongewoon frisse weer. Oké, toegegeven, ik zou drieëntwintig graden helemaal niet fris moeten vinden maar dat is het wel. En de afgelopen week hadden we op Panglao, wat toch een uur vliegen zuidelijker ligt dan Manila, zelfs nog een flinke depressie met heel veel wind en zware regenval.

We hebben inmiddels gehoord dat er ook in Manila de nodige regen is gevallen op vrijdag, maar net als op Panglao is het daarna alleen maar beter geworden. Vandaag was weer een hete dag met een strakblauwe lucht, en het lijkt er dus op dat het hier dus nu pas echt zomer gaat worden.

Onze visite moest vandaag noodgedwongen thuis blijven want met de auto weg was vandaag geen optie, het was vandaag namelijk onze “niet rijden” dag. Manila kent een systeem om de verkeersdrukte een beetje in te perken en dat is gebaseerd op de nummerplaat van je auto. Afhankelijk van het laatste cijfer op de nummerplaat mag je in grote delen van de stad niet rijden op de dag die aan dat nummer is gekoppeld.

Onze nummerplaat eindigt op een “8” en daarmee is die dag de donderdag. In onze wijk Alabang gelden geen restricties, dus ik kan gewoon met de auto naar mijn werk worden gebracht op donderdag, maar bijvoorbeeld naar het centrum van de stad kan niet op donderdag. De eerste gedacht die bij Nederlanders ongetwijfeld opkomt is “Hoe groot is de pakkans?”. Als je denkt aan een bekeuring vrij klein, maar er zijn met name op de doorgaande wegen controleposten en daar word je gewoon teruggestuurd.

Behalve een bezoek aan het Alabang Town Center om te winkelen en voor een bakkie koffie  en bij ons in de tuin bij het zwembad hangen was er vandaag dus voor onze visite niet veel te doen. Wat een rot leven hebben die toch, hè…

Vanmorgen op kantoor kreeg ik een envelop op mijn bureau met een begeleidende brief, en dat betekent hier op de Filipijnen meestal geen goed nieuws. Als je zo’n envelop krijgt weet je namelijk dat er iemand is overleden; dan gaat er altijd een envelop rond waarin je een bijdrage kunt doen voor de begrafenis.

Op zich is dit al bijzonder voor ons Westerlingen, waar dit hoogst ongebruikelijk is, maar nog bijzonderder is dat het niet eens om een Filipijnse collega hoeft te gaan want het kan ook een inzameling zijn voor een familielid van een collega. In dit geval bijvoorbeeld ging het niet om een directe collega maar om de zus van een collega die op relatief jonge leeftijd was overleden.

De reden voor de inzameling zal duidelijk zijn, een begrafenis is hier een kostbare aangelegenheid en betekent voor de gewone Filipijnen vaak een grote aanslag op hun vaak toch al niet riante inkomen. En dat heeft overigens lang niet altijd direct te maken met de kosten van de begrafenis zelf maar met het randgebeuren.

Het is namelijk de gewoonte om vier tot vijf dagen te rouwen, waarbij familie, vrienden en buren dag en nacht komen waken. Het is een soort prestige kwestie om zoveel mogelijk mensen op die wake te krijgen en dus moet er volop drank en eten aanwezig zijn, want zoals met alles op de Filipijnen, als er niks te kanen valt komt er geen hond.

De kosten van een normale begrafenis liggen tussen de zesduizend en tienduizend pesos, dus ruwweg tussen de honderd en honderdzestig Euro, maar dat is voor de meeste Filipino’s al een heel kapitaal. De kosten kunnen echter nog flink oplopen door gebruik te maken van een rouwcentrum voor het opbaren en uiteraard door extravagante uitgaven voor het feesten voor en na de begrafenis.

Niet zelden wordt daarom toevlucht genomen tot een collecte zoals bij ons op kantoor vanmorgen, wat op zich natuurlijk een redelijk lucratieve aangelegenheid is met al die relatief rijke buitenlanders. De armere Filipino’s die die mogelijkheid niet hebben nemen niet zelden hun toevlucht tot een andere manier om te proberen wat extra geld te krijgen voor een begrafenis: die gaan gokken…

Het leek vanmorgen even dat er meer bewolking was dan gisteren maar dat viel reuze mee. Na het ontbijt zochten we dus snel een plekje op bij het zwembad en zaten de rest van de ochtend heerlijk in het zonnetje. Behalve met lezen brachten we de tijd door met waden naar het eilandje op ongeveer honderd meter van het strand, waarbij we niet verder dan tot ons middel in het water hoefden en we de vissen rondom ons in het glasheldere water konden zien. Het zwembad zijn we niet eens in geweest want het water daarvan was kouder dan het zeewater!

Tussen de middag bleek dat we ons met het zitten in de volle zon een beetje hadden verkeken want ondanks dat de zon vaker niet dan wel schuilging achter een wolk waren we toch allemaal redelijk rood aangelopen. Zelf hield ik het dan ook voor gezien en verkaste naar de schaduw, en ook de rest volgde niet lang daarna.

Om half vijf maakten we gebruik van de mogelijkheid om met de shuttlebus naar het stadje Tagbilaran te gaan waar we werden afgezet bij een winkelcentrum waar we om half zeven weer zouden worden opgepikt. Het was de bedoeling om een Starbucks te vinden om daar een bakkie te doen maar ondanks dat we uiteindelijk op de plek aankwamen waar die zou moeten zitten vonden we niks. Gelukkig was er wel een tentje wat behalve koffie ook vers schepijs had dus zo slecht troffen we het ook weer niet.

We scharrelden nog wat rond in het winkelcentrum en toen het tijd werd om naar ons oppikpunt te wandelen besloot Riet om eerst nog even wat geld te pinnen. We vonden een geldautomaat maar terwijl Riet bezig was met de transactie zag ik dat er op stond dat het een machine was voor het doen van betalingen en niet om geld te pinnen. We draaiden ons om en wandelden naar een andere geldautomaat buiten net om de hoek.

Ja, en toen Riet zich opeens realiseerde dat ze haar kaart in de vorige automaat had laten zitten! We renden meteen terug maar er was in de machine geen kaart meer te zien. De vraag was nu of iemand die kaart had meegenomen of dat de machine hem had ingeslikt. We hoopten natuurlijk het laatste en dat leek ook het meest waarschijnlijk aangezien er amper twee minuten versteken waren. Op hulp van de bank waar de pinautomaat stond hoefden we niet te rekenen want die was gesloten en op de automaat was nergens een telefoonnummer te vinden voor assistentie. Even waren we in paniek want de eerst zorg was uiteraard om de kaart te laten blokkeren en we moesten dus zo snel mogelijk onze eigen bank zien te bellen.

Gelukkig stond er op de achterkant van mijn eigen bankpas een telefoonnummer voor noodgevallen. Riet belde dat nummer onmiddellijk maar kwam niet door het keuzemenu heen omdat er om een creditcard nummer werd gevraagd en aangezien haar vermiste kaart een bankpas en geen credit card was werd dat nummer steeds geweigerd. Verscheidene pogingen te bellen mislukten, mede door het lawaai van het verkeer op straat, en omdat ondertussen onze shuttle was gearriveerd besloten we eerst maar terug te gaan naar het Resort.

Daar aangekomen kreeg Riet een lumineus idee, ze belde de credit card maatschappij en kreeg daar iemand aan de telefoon die bereid was ons door te verbinden met het juiste nummer. Dat werkte, en hoewel Riet nog een keer moest terug bellen omdat de verbinding een keer wegviel kon ze regelen dat niet alleen haar kaart onmiddellijk werd geblokkeerd maar dat er ook gelijk een nieuwe zou worden gestuurd naar onze eigen bank in Alabang. Bij controle door de vriendelijk dame aan de telefoon bleek gelukkig dat er geen transacties met de kaart waren uitgevoerd na Riet’s laatste transactie, en we kunnen er dus wel vanuit gaan dat de pinautomaat de kaart heeft ingeslikt.

Eind goed al goed dus op onze laatste avond in het Panglao Beach Resort & Spa want voor Riet en mij zit het er morgen al weer op. Robin en Chantal blijven nog twee dagen langer, die komen aanstaande woensdag pas weer terug naar Manila.

Weer vroeg op vanochtend want we zouden om half negen vertrekken van de luchthaven NAIA voor een lang weekend met Robin en Chantal op het eiland Panglao. Dankzij dezelfde truc als afgelopen dinsdag om Lito halverwege tegemoet te komen waren we op tijd op de luchthaven.

Dat was achteraf ook een van de weinige dingen die mee zat vandaag. Het vliegtuig arriveerde te laat en het gevolg was dat wij dik te laat vertrokken en dus ook later dan gepland aankwamen op de luchthaven van de stad Tagbilaran op Bohol. Onze taxi naar het “Panglao Beach Resort & Spa” was er gelukkig wel en tegen een uur of half twaalf, ruim een uur later dan gepland kwamen we in het Resort aan.

Het inchecken ging vlot, we hebben twee kamers naast elkaar op de bovenverdieping van een van de huisjes, maar daarmee was ons geluk vandaag zo’n beetje wel op. Het was zwaar bewolkt en het waaide ontzettend hard, hard genoeg om het behoorlijk onaangenaam te maken. Het strand, wat overigens erg klein en erg vuil was, konden we wel vergeten en zelfs bij het zwembad zitten bleek teveel gevraagd vandaag.

We hebben dus maar een beetje rondgehangen tussen lunch en diner, het enige wat er op zat was een bezoek aan de Spa voor een massage. Tot overmaat van ramp begon het toen we aan een neut zaten op een van de terrassen ter afwachting van het diner steeds harder te waaien en er vielen ook druppels. Noodgedwongen moesten we naar binnen verkassen terwijl buiten het noodweer nu pas goed los barstte.

Het enige goeie van de rest van de avond was het akoestische bandje in het restaurant wat het ene na het andere prachtige nummer ten gehore bracht. Het begon met een serenade aan onze tafel, ze speelden als eerste nummer “Take me home country roads”, toevallig zo’n beetje Riet’s all-time favoriete nummer. We dachten zelfs even dat iemand ze getipt had, maar het bleek puur toeval al vraag je je af hoe het mogelijk is.

De rest van de avond deden we puzzels op Riet’s iPad terwijl we luisterden naar de mooie meerstemmige muziek. En buiten plensde het van de regen…

De eerste excursie van onze visite ging vandaag naar Greenhills, in Manila het centrum van de nepmerken en gelegen aan de andere kant van de stad. Er naar toe betekent een flink stuk rijden over de beruchte avenue EDSA, wat op de heenweg geen problemen gaf maar op de terugweg vanwege de enorme drukte wel.

Het doel van het bezoek aan Greenhills was zoals gewoonlijk tassen. Chantal koopt er altijd wel een paar en ook Riet heeft inmiddels een imposante voorraad in de kast liggen en daar komen er ook nog steeds bij. Gelukkig verdwijnen er af en toe een paar naar Rijnsburg waar ze gretig aftrek vinden bij mijn nichtjes.

Vanavond was Quiz Night in de Union Jack Tavern en omdat we inmiddels bekomen waren van de teleurstelling van vorige week besloten we toch maar weer mee te doen, vergezeld door Robin en Chantal en onze vaste team maten Derek en Anne. En hoewel we deze keer weer niet in de prijzen vielen deden we toch aardig mee, we werden vierde op maar een enkel punt afstand van nummer drie.

En er zaten een paar vragen bij waarmee we zelfs erg goed scoorden. Er was een vraag over Album covers, oftewel Elpee hoezen, waarmee we de volle tien punten haalden. We moesten zowel de titel van de elpee als de artiest raden.Die laatste wist ik allemaal, alleen van de titels moest Riet bijspringen bij de elpee “Nevermind” van Nirvana. Schandelijk trouwens dat ik daar niet op kon komen terwijl bijvoorbeeld “Disreaeli Gears” van Cream en “In the Court of the Crimson King” van King Crimson er zo uit rolden.

Ik moet wel bekennen dat de puntenteller ook een foutje had gemaakt want ik had bij die vraag op negen en een halve punt gerekend. Bij de laatste vraag had ik wel de artiest (Bob Dylan) goed maar de elpee titel niet, maar dat werd om de een of andere reden toch goed gerekend. Het gaf in ieder geval veel voldoening dat behalve ik iedereen bij deze vraag vertwijfeld in de rondte zat te kijken. De op een na hoogste score was dan ook niet hoger dan drie en een halve punt…

Kijk, en dan is het toch wel weer leuk om mee te doen…