Het was een vroegertje vanochtend want ik moest er al om kwart voor zes uit. Het vliegtuig van Robin en Chantal zou rond kwart voor zeven landen dus ik moest zorgen dat ik tegen die tijd op de luchthaven was. Ik verwachtte dat het druk zou zijn onderweg vanwege de ochtendspits, en ik moest ook Lito onderweg oppikken want die kan vanwege het openbaar vervoer niet eerder bij ons zijn dan half zeven en dat was te laat.

Het kwam allemaal goed, we waren rond tien over half zeven op de luchthaven en de borden gaven aan dat het vliegtuig net was geland. Ik moest overigens nog dik drie kwartier wachten voordat Robin en Chantal naar buiten kwamen maar dankzij het uitblijven van de verwachte drukte zaten we toch om acht uur alle vier al aan de koffie in de tuin.

Onze bezoekers waren afgelopen vrijdag al uit Nederland vertrokken maar hadden van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog een paar dagen rond te kijken in Dubai. Aangezien ze met Emirates vlogen moest daar toch worden overgestapt dus dat bood mooi de gelegenheid om daar een paar dagen te blijven. En vandaag zijn ze dus aangekomen in Manila voor een verblijf van twee en een halve week.

Vanwege de jetlag hebben ze vandaag nog niet zoveel gedaan maar vanavond hebben we het eerste verplichte nummer voor Robin al gehad, de spare ribs bij Outback…

Het is de laatste twee dagen weer ouderwets mooi weer, strakblauwe lucht en heet. Prachtig weer om in de tuin te zitten, alleen wordt het wel hoog tijd voor wat nieuw tuinmeubilair. We hebben twee ligstoelen die we nog uit Nederland hebben meegenomen, een paar goedkope dingen van ik geloof zeventien euro per stuk, maar ze gaan al meer dan drie jaar mee en ze hebben hun tijd dus wel uitgediend. Ze zijn inmiddels al aardig doorgezakt en de stof begint nu hier en daar te scheuren dus het zal niet lang meer duren voor iemand er doorheen zakt.

We zijn al op zoek geweest naar een paar nieuwe tuinstoelen en we hadden ook al wat van onze gading gevonden bij een winkel in tuinmeubelen in de Festival Mall. Erg mooie stoelen, worden gemaakt op bestelling met materiaal en kleur naar keuze, maar daarom ook niet bepaald goedkoop. En dan hebben we het nog niet eens over die andere winkel waar ze werkelijk schitterende designer ligstoelen hadden maar die waren nog drie keer zo duur.

Vanmorgen deed ik wat boodschappen bij de lokale Macro die hier S&R heet en ik zag dat ze daar ook ligstoelen voor in de tuin verkopen. Niet dezelfde kwaliteit natuurlijk maar wel een heel stuk goedkoper. Ik vertelde het aan Riet en die wilde vanmiddag meteen gaan kijken. De stoelen werden goedgekeurd, het was nog even twijfelachtig of we er twee mee konden nemen in de auto maar dat lukte, en zo hadden we vanmiddag dus twee nieuwe comfortabele ligstoelen voor in de tuin.

Maar zoals de titel al verraadt, het verhaal is hiermee niet ten einde. De ene stoel was prima maar van de andere wilden de voorpoten niet uitklappen. Na wat gefrommel bleek dat het echt niet ging, en om eens te kijken waarom vergeleken we de poten met die van de andere stoel. En wat denk je, de voorpoten van de andere stoel zien er heel anders uit, deze stoel blijkt geleverd te zijn met twee stel achterpoten.

Morgen kan Riet dus weer terug naar S&R, en optimistisch is als ze is denkt ze dat ze niet de hele stoel maar alleen maar de verkeerde poten mee hoeft te nemen om die om te ruilen. Ik ben er van overtuigd dat dat niet gaat werken, inheb voorspeld dat ze dan twee ritjes mag gaan maken.

Morgen horen jullie als het goed is in deel twee hoe deze klucht afloopt…

Nou zul je denken dat het een makkie moet zijn om in amper een week tijd een leuk bedragje uit te geven maar als dat alleen maar besteed mag worden aan bepaalde dingen zoals vliegtickets, hotels en etentjes dan wordt het toch wel een ander verhaal.

In Nederland zou het waarschijnlijk geen punt zijn. Eén avondje een beetje luxe uit eten met onze zoons en schoondochters en het budget was niet alleen op maar waarschijnlijk zou er nog geld bij moeten. Hier is dat een veel groter probleem want dat zou met zijn tweetjes eten tegen heug en meug worden. En om nou in een week tijd even een tripje te regelen lijkt niet moeilijk maar dat is een beetje lastig te plannen op dit moment want we hebben al het een en ander op de agenda staan.

Maar wacht eens even, dacht ik opeens, ik heb in december een tripje geboekt voor als Robin en Chantal hier zijn, misschien dat ik het bedrag daaraan kan besteden. Bij navraag bleek dat geen enkel probleem maar dan moest wel het originele betalingsbewijs overgelegd worden. En laten we dat nou niet hebben! Ja, betaald hebben we al, en ik heb ook een bevestiging van de betaling via email en alle reisbescheiden inclusief tickets is al binnen, maar ik heb geen officieel betalingsbewijs met een btw nummer. Dat krijg je wel, maar pas als je terug bent van de reis, voor het geval je moet afzeggen of anderzijds van plan bent om iets te gaan claimen bij het reisbureau. Ja, zo slim zijn ze hier wel!

Gelukkig bleek het geen probleem als het officiële betalingsbewijs later komt, ik kon mijn bedrag claimen op basis van de bevestigingen die ik al had. En zo betaald de baas dus een leuk stukje van onze geplande korte vakantie, toch mooi meegenomen nietwaar.

En wat denk je, zitten we vanavond samen in de San Mig aan een biertje en wie verschijnt daar ineens op de overla hangende televisieschermen, Dirk Kuyt. Tienduizend kilometer van Kattek maar je komt ze toch overal tegen…

Nou, het is ons weer gelukt hoor, we zijn alweer als laatste geëindigd met de Quiz Night. Het was wel op het nippertje maar de andere twee teams die gelijk met ons onderaan stonden wisten net iets meer van wereldvreemde muziek uit lang vervlogen tijden dan wij. Het scheelde niet veel, een enkele punt, maar de rode lantaarn was weer voor ons.

Nou moet ik wel zeggen dat er een team was dat het nog slechter deed dan wij, maar die taaiden na vier vragen af omdat de vragen vanavond idioot moeilijk waren, voor normale mensen tenminste. En dat zeg ik met nadruk erbij omdat we iedere week te maken hebben met een aantal teams van wat je rustig veteranen mag noemen en die weten ongeveer alles. Een vraag over literatuur, drama en kunst waarmee wij zegge en schrijve één schamel punt haalden vanavond leverde bij hun negen of tien punten op. En dat gaat de hele avond zo. Als we binnenkomen kijken we op het bord naar de deelnemende teams en dan zien we gelijk wat voor ons de hoogst haalbare plek is, afhankelijk van hoeveel van die “professionele” teams er meedoen die avond.

We hadden dan ook al snel gezien dat er vanavond niet meer dan een vijfde plaats in zou zitten aangezien alle vier de “prof” teams aanwezig waren, maar om dan van de zeven teams als laatste te eindigen valt toch niet mee, zeker niet als het gat met die toppers ook nog eens een stuk of twintig punten is op een totaal van maximaal honderd. De lol gaat er wel een beetje af zo, winnen hoeft niet altijd maar het idee dat je een beetje leuk kunt meedoen is toch wel belangrijk voor je motivatie.

Gelukkig was er deze week ook nog een lichtpuntje want het probleem van onze torenhoge waterrekening van twee maanden geleden (zeven miljoen pesos) is opgelost. We hadden een schatting gekregen in plaats van die hoge rekening, maar de afgelopen maand was ons verbruik weer gigantisch terwijl we niet eens thuis waren geweest de meeste tijd. Er kwam dus maar eens een monteur kijken en jawel hoor, die ontdekte dat de nieuwe watermeter die twee maanden geleden was geïnstalleerd achterste voren was gemonteerd en die telde dus achteruit…

We zien het op het internationale nieuws en we krijgen ook vragen uit Nederland over de enorme regenval op de Filipijnen, dus vandaag maar even een berichtje om iedereen in Nederland gerust te stellen. Het zuiden van de Filipijnen wordt al een paar dagen getroffen door hevige regenval die daar grote problemen veroorzaakt, maar dat is ongeveer achthonderd kilometer hier vandaan.

De regen wordt veroorzaakt door de eerste tropische depressie van dit jaar genaamd “Agaton” en de verwachting is dat het op delen van het eiland Mindanao nog zeker drie dagen blijft regenen. De regen zal volgens verwachting in de getroffen gebieden weer zorgen voor grote overstromingen en voor modderstromen.

Het weer wat wij de laatste dagen hebben is blijkbaar ook een gevolg van deze tropische depressie al blijft het bij ons beperkt tot bewolking, vrij veel wind en slechts hier en daar een spaarzaam buitje. In Visayas, de regio die zo zwaar werd getroffen door de supertyfoon “Yolanda”, blijft de overlast gelukkig ook beperkt, zij het dat ze meer bewolking en wat meer regen krijgen dan wij hier nog meer naar het noorden.

Nu vraagt iedereen zich misschien af waarom er vrijwel niet wordt gereageerd op deze natuurramp, want zo mag je dit toch wel noemen met inmiddels ook al weer eenenveertig slachtoffers. Daar zijn een paar redenen voor denk ik. Allereerst komt dit op Mindanao zo vaak voor dat het geen bijzonderheid meer is, wat natuurlijk heel triest is maar waar. Maar het belangrijkst is misschien toch wel dat Mindanao het gebied is van de opstandelingen, in feite vijanden dus van de rest van de Filipijnen, en voor je vijanden loop je nou eenmaal niet zo warm…

Riet en ik worden regelmatig lastig gevallen met sms-jes op onze telefoons waarin ons appartementen worden aangeboden. Hoe ze aan onze telefoonnummers komen weten we niet en helaas is er aan deze vervelende manier van adverteren hier ook heel weinig te doen. Het enige wat erop zit is goed lezen, want de tekst is vaak ook nog eens erg verwarrend, en vervolgens het bericht zo gauw mogelijk weggooien.

Een probleem met die berichten is dat ze heel vaak nogal persoonlijk overkomen. Ze beginnen vaak met “Hallo, mijn naam is…” en het lijkt er dan ook op of je een persoonlijk bericht krijgt. Handige methode, je moet erg goed uitkijken wat er staat want voor je het weet heb je ze uitgenodigd om je te bellen om verder te praten en dan kom je helemaal niet meer van ze af.

Er wordt ook behoorlijk agressief met appartementen geleurd in alle grote winkelcentra. Overal staan stands met heel vriendelijk mensen die je allemaal een folder in je handen proberen te drukken. Wij zijn als overduidelijke buitenlanders natuurlijk helemaal een gewild doelwit want wij hebben tenslotte allemaal de zin “Licht ons op want wij hebben toch geld zat!” op ons voorhoofd staan.

Een paar weken geleden raakten we in de San Mig pub aan de praat met een vriendelijke jongedame die, zo begrepen we uit het verhaal iets met meubels deed. Nu zijn we op zoek naar een paar nieuwe tuinstoelen en toen de jongedame de naam “Botanika” noemde en op onze vraag of dat met tuinmeubelen te maken had bevestigend antwoordde pakten we haar kaartje aan. We hoorden een tijdje niks totdat Riet van de week opeens sms-jes kreeg waaruit ze opmaakte dat er vandaag een soort mini tentoonstelling zou zijn van de door de jongedame aangeprezen meubels.

We besloten een kijkje te gaan nemen vanmiddag, maar ik had ondertussen al een beetje argwaan gekregen. De naam “Botanika” deed een belletje rinkelen, want ik weet dat aan de overkant van ons kantoor een appartementen complex gaat verrijzen met die naam. Er staat al een kantoorgebouwtje waar je informatie kunt krijgen over de te bouwen appartementen en waar ze zelfs compleet ingerichte model appartementen hebben zodat je kunt zien wat je koopt. Ik vermoedde toen ik hoorde dat de “tentoonstelling” in dat gebouwtje zou zijn dat we mogelijk voor iets anders uitgenodigd waren dan we dachten.

Riet deelde mijn wantrouwen niet en wilde toch gaan kijken. Aangekomen zagen we al gauw dat er totaal geen meubels te bekennen waren, en toen de jongedame ons hartelijk welkom heette bleek het dus wel degelijk te gaan om een verkooppraatje voor “Botanika” condominiums. Riet probeerde nog te vertellen dat we iets hadden verwacht met meubels maar dat kwam totaal niet aan. En dat dacht ik al want die meubels waar de jongedame over had gesproken waren de meubels waarmee je je nieuw te kopen condominium zou kunnen inrichten, dat kun je hier namelijk bij de koop meteen meenemen.

Of we nu te maken hebben met een verkooptruc of een gewoon misverstand weten we nog steeds niet, we zijn in ieder geval meteen vertrokken zonder te hebben genoten van het voor ons en alle andere genodigden gereed staande buffet…

Riet heeft vandaag een drukke dag gehad. Vanmorgen had ze twee bijeenkomsten, een van de ALIG vrouwengroup en een van Outpost, de club voor expats van Shell.

Naar de ALIG bijeenkomst zou ze in eerste instantie drie Nederlandse vrouwen op sleeptouw nemen die hier net zijn aangekomen. Een ervan kennen we al, ik heb toen Riet in oktober in Nederland zat al kennis gemaakt met Dieuwke en haar man Klaas die hier toen waren voor een oriënterend bezoek, en Dieuwke is hier vorige week ook al bij Riet op visite geweest. Jammer genoeg was alleen Dieuwke vandaag in de gelegenheid om de ALIG bijeenkomst te bezoeken want het is natuurlijk voor Riet altijd leuk om hier Nederlandse vrouwen te ontmoeten.

Op de Outpost bijeenkomst kreeg Riet een koektrommel aangereikt voor ALIG, met daarin allemaal muntgeld. Dat hadden de dames van Outpost onder het loopje door bijeen gespaard door voor de slachtoffers van de supertyfoon “Yolanda”. Het enige probleem was dat de Outpost vrouwen eigenlijk wel wilden weten hoeveel er nu precies in de koektrommel zat. Riet bedacht dat ze vanmiddag wel even tijd had en heeft dus thuis de inhoud zitten tellen, een totaalbedrag van rond de 2200 pesos.

Nu we het er toch over hebben, nog steeds komt er mondjesmaat geld binnen op onze rekening voor de hulpacties van ALIG. Dat is natuurlijk nog steeds van harte welkom want de acties zijn nog steeds in volle gang. Het is de afgelopen weken weliswaar wat rustig geweest vanwege alle vakanties maar nu iedereen weer terug is gaat volgende week de draad weer worden opgepakt.

Vanochtend is er door ALIG alvast een cheque van een half miljoen pesos uitgereikt aan de hulporganisatie Springboard waar ALIG mee samenwerkt om op Leyte de school in het dorpje Isabelle weer op te bouwen. We zijn uiteraard trots dat onze familie en vrienden daar door de geweldige hulpactie in Rijnsburg aan hebben bijgedragen!

Wij vliegen eigenlijk best wel veel, niet alleen regelmatig heen en weer van de Filipijnen naar Nederland maar ook in de regio. En omdat onze vertrouwde KLM nou eenmaal niet overal beschikbaar is hebben we in de loop der jaren kennis gemaakt met heel wat andere en soms zelfs obscure luchtvaartmaatschappijen.

Tijdens ons verblijf in Rusland werden we wat dat betreft wel meteen in het diepe gegooid. Zeker Riet kan daarover verhalen vertellen waarvan je haren overeind gaan staan, maar gelukkig viel het in de praktijk over het algemeen wel mee. Sommige luchtvaartmaatschappijen bleken zelfs in vergelijking met wat wij gewend waren heel gunstig af te steken, zoals bijvoorbeeld de Koreaanse maatschappijen Korean Airlines en Asiana.

Vandaag stond in de krant de uitslag van het jaarlijkse onderzoek naar vliegveiligheid en daarbij kwam het Australische Qantas weer als veiligste maatschappij uit de bus. Qantas heeft weliswaar wat pechgevallen gehad maar nog nooit een ongeluk en heeft dus alweer de hoogste score gekregen. Een van mijn maten zegt altijd dat statistisch gezien de kans dat Qantas nu aan de beurt is voor een ongeluk dus steeds groter wordt, maar dat terzijde.

Andere goed scorende maatschappijen zijn onder andere onze huidige favoriet Emirates, maar daarnaast ook Cathay Pacific, All Nippon Airways en Eva Air. Grappig genoeg weigerde Riet een aantal jaren geleden nog om met die laatste drie maatschappijen te vliegen toen ze van Amsterdam naar Tokio moest reizen want dat waren zoals ze dat noemde “hokkie bokkie maatschappijen”. Nou geldt bij Riet al gauw dat onbekend ook onbemind maakt maar dat blijkt dus volkomen onterecht. Sterker nog, in de top tien komt zelfs geen enkele westerse luchtvaartmaatschappij voor.

Over vliegtuig ongelukken gesproken, we hebben nog steeds last van noodlandingen van neushoornkevers. Vrijwel iedere dag vinden we er een op het terras of zoals vanmorgen in het zwembad…

Het omruilen van het Nederlandse winterweer, wat overigens meer weg had van herfst in de twee weken dat we er waren, voor het weer op de Filipijnen was zoals verwacht erg plezierig. Riet had zich vooraf verheugd op twee weekjes winterweer, maar zelf heb ik dat helemaal niet. Na ruim drie jaar in Zuid-Oost Azië ben ik het toch wel heel erg gaan waarderen dat het niet kouder wordt dan op zijn laagst vijfentwintig graden.

Toch is het weer de afgelopen week hier ook niet echt super geweest. Januari is op de Filipijnen de koelste maand en dat komt hoofdzakelijk omdat het nogal winderig is. Niet dat het echt koud is, al klagen de Filipino’s steen en been. Het is namelijk soms maar 26 to 28 graden, maar het is gewoon niet zo aangenaam als anders. Het was de afgelopen week de hele week winderig en veelal bewolkt, en het is ook ’s morgens vroeg bij het opstaan nog net niet helemaal licht. Wel heel anders dan de stikdonkere ochtenden in Nederland in deze tijd van het jaar maar toch nog net een beetje schemerig en dus niet het zonnetje wat normaal gesproken mijn dag meteen al goed maakt.

Nou is het niet zo dat we meteen een trui of een vest nodig hebben hoor, zo erg is het beslist niet. En Riet vindt het zelfs prima zo want volgens haar kun je nu tenminste wat doen zonder dat meteen het zweet van je lijf loopt. Ik denk daarom dat ik toch wat meer aangepast ben aan het klimaat dan Riet want ik klaag al net zo hard als de Filipino’s…

Groot feest vandaag want het is precies honderd jaar geleden dat Shell op de Filipijnen is begonnen, met de verkoop van kerosine. In de afgelopen honderd jaar heeft Shell zich hier ontwikkeld tot een van de belangrijkste leveranciers van olie en gas. Daarnaast heeft het bedrijf belangrijke bijdragen geleverd aan de infrastructuur en zijn er heel veel projecten uitgevoerd om de levensstandaard op de Filipijnen te verhogen.

Behalve Shell zelf besteden de media dan ook ruime aandacht aan dit jubileum. Een van de grootste kranten, de Inquirer, heeft vandaag een speciale omslag die helemaal is gewijd aan Shell, weliswaar betaald door het bedrijf zelf, maar in de krant staan ook de nodige artikelen die de rol van Shell in deze samenleving benadrukken.

Nou krijgt een jubilaris natuurlijk vrijwel altijd positieve toespraken, dat is zo, en er is natuurlijk ook wel de nodige kritiek. Zo is de brandstof van Shell erg duur in verhouding tot andere merken, wat ook weer niet helemaal eerlijk is omdat de lokale merken minder belasting hoeven te betalen. Maar het maakt het toch minder aantrekkelijk voor de gewone mensen, en hoewel je vraagtekens kunt zetten bij de kwaliteit van sommige brandstoffen in verhouding tot wat er bij Shell uit de pomp komt geeft de portemonnee ook hier vrijwel altijd de doorslag.

Feit is wel dat Shell bekend staat als een goeie werkgever voor de Filipino’s waarbij met name opleiding altijd hoog in het vaandel staat. Ik heb zelfs sollicitanten gehad voor een tijdelijke baan die genoegen wilden nemen met minder salaris dan ze ergens anders konden krijgen omdat ze zoals ze zelf zeiden Shell op hun CV wilden hebben staan.

Hoe het ook zij, de feestelijkheden gaan het hele jaar nog door maar vandaag was dus de aftrap. Gefeliciteerd Shell Philippines!

Ook in de Filipijnen vieren ze uitbundig oud en nieuw, met veel vuurwerk tijdens de jaarwisseling. Maar er zijn ook nogal wat verschillen want ze houden er nogal wat rare gebruiken op na die vrijwel allemaal ingegeven zijn door één of andere vorm van bijgeloof. Want ze mogen dan wel ontzettend Katholiek zijn, ze zijn nog veel bijgeloviger!

Zo bevat het menu met oudejaar een aandeel vaste onderdelen. Er staan vrijwel zeker noedels op tafel want die garanderen een lang leven, en een ander vast onderdeel van het menu is eieren want die staan weer voor nieuw leven. Er is kleefrijst want daar blijft de voorspoed aan kleven, maar kip zul je niet aantreffen want een kip moet scharrelen om eten te vinden en dat wil je zelf niet hoeven doen in het nieuwe jaar. En er zullen als het even kan twaalf verschillende soorten ronde vruchten op tafel staan, voor elke maand één, en daar zijn als het kan druiven bij. De ronde vorm verwijst naar een afgeronde cyclus en dat zou geluk moeten brengen.

Dat ronde komt ook terug in de kleding want iedereen zal proberen zoveel mogelijk kleding te dragen met een bolletjesmotief, ook hier brengt de ronde vorm geluk. En het huis moet netjes zijn want als je huis netjes is met oudejaar dan is dat een voorteken voor de netheid van je huis in het komende jaar. Er wordt dus op de laatste dagen van het jaar grondig schoongemaakt en gepoetst zodat het huis op oudejaarsavond van onder tot boven blinkt.

Filipino’s maken veel lawaai bij de jaarwisseling. Net als in Nederland is er veel vuurwerk, maar ze slaan ook op potten en pannen want al die herrie verdrijft de boze geesten. Om de voorspoed binnen te laten worden alle ramen en deuren (inclusief kastdeuren) opgezet. Er worden muntstukken op tafels gelegd en in broekzakken gedaan (waarmee veelvuldig wordt geschud) om verzekerd te zijn van welvaart in het nieuwe jaar. Ook zorgen ze ervoor dat hun portemonnee op oudejaarsavond flink gevuld is want dat is een voorteken voor een goedgevulde portemonnee in het komende jaar. Filipino’s zullen wel proberen om op de eerste dag zo weinig mogelijk geld uit te geven want dat is weer gunstig voor de toekomstige financiële situatie.

En klokslag middernacht springen alle Filipijnse kinderen zo hoog mogelijk in de lucht want dat helpt ze om sneller te groeien. En dat terwijl ze hier al snel genoeg volwassen moeten zijn…

De eerste werkdag van het jaar is er altijd een van handen schudden en nieuwjaarswensen, dat is hier niet anders dan in Nederland. Alleen volgt hier op de nieuwjaarswensen altijd meteen de vraag waar of je geweest bent met de feestdagen want veel expat collega’s zijn net als wij naar huis geweest. De daarop volgende vraag was dit jaar hoe het weer was geweest, want zeker degenen die naar Europa zijn geweest hadden daarmee geen echt plezierige ervaringen.

En er was aan het begin van dit nieuwe jaar een email van onze Project Manager met een uitgebreide terugblik op het afgelopen jaar. Er was heel wat te melden want wat het werk betreft is het een druk en veelbewogen jaar geweest.

Het deel van het project wat twee nieuwe putten moest boren in het gasveld is zo goed als klaar. Een boorschip is drie maanden bezig geweest om de putten te boren, waarna de installatie op beide nieuwe putten is geïnstalleerd en beide zijn gekoppeld aan de bestaande installatie. Dat is allemaal onder water gebeurd op een diepte van achthonderdvijftig meter. De eerste put is al operationeel, het eerste gas stroomde op 20 december, de tweede put wordt nog getest maar staat ook op het punt om operationeel te worden.

Voor mij betekent dat dat ik de komende tijd druk zal zijn met het op orde krijgen van alle documentatie van dit deel van het project en zorgen dat alle informatie in de juiste systemen wordt geladen.

Het andere deel van het project, het bouwen van het nieuwe platform, vordert gestaag. Dat platform moet in het derde kwartaal van 2014 klaar zijn en dan wordt het versleept naar de plaats waar het zal worden geïnstalleerd, naast het bestaande platform in de Zuid-Chinese Zee. Aan het eind van het jaar moeten dan de werkzaamheden beginnen om het nieuwe platform te koppelen aan het bestaande.

Genoeg te doen dus in het jaar dat wat werk betreft voor de meesten van ons vandaag pas is begonnen…

De eerste helft van onze terugreis zit er al weer op want op dit moment zitten we in de Business Lounge van Emirates op de luchthaven van Dubai. De vlucht verliep voorspoedig al zag het daar aan het begin niet naar uit omdat we alweer vertraging hadden, deze keer veroorzaakt doordat het vliegtuig later dan gepland op Schiphol arriveerde vanuit Dubai.

Veel geslapen hebben we onderweg niet, ik helemaal niet en Riet maar een uurtje. Dat kwam hoofdzakelijk omdat het op dit moment hier even voor twaalven in de avond is, en omdat we voor ons gevoel nog steeds op Nederlandse tijd zitten dus eigenlijk pas negen uur in de avond. Bovendien duurde de vlucht maar zes uur, een uur korter dan op de heenreis twee weken geleden omdat we deze kant op “wind mee” hebben.

Niet slapen betekent voor mij altijd films kijken en ik heb er bijna drie gezien. De film “Rush” over de Formule 1 coureurs James Hunt en Niki Lauda was geweldig, de film “Malavista” met Robert de Niro en Michelle Pfeiffer was ook erg goed, en de derde film “Byzantium” moet ik op de vlucht naar Manila nog afkijken.

We hopen overigens op die vlucht ook nog een stevig oogje dicht te doen…

Het zal inmiddels wel duidelijk zijn dat Riet en ik enorme kattenliefhebbers zijn. In Manila hebben we onze twee huisgenoten Monster en Abby, in Rijnsburg hebben we Paula en Loekie.

Paula is eigenlijk mijn kat, ik heb haar in 2004 voor mijn verjaardag gehad nadat we onze vorige kat Sproet drie jaar eerder moesten laten inslapen. Riet bezwoer toen dat er nooit meer een kat in huis zou komen maar ze ging uiteindelijk toch maar weer overstag. Paula was toen ik haar kreeg ongeveer een jaar oud en een heel schichtig beestje, maar in het asiel had ze met name op Robin een hele positieve indruk gemaakt en daardoor werd ze uitgekozen.

Dat schrikachtige wat Paula had is in de loop van de jaren nooit helemaal verdwenen. Nog steeds schiet ze als een schicht weg als er iets onverwachts gebeurt of er plotseling iets geluid maakt. Erger is dat ze ook een tamelijk sacherijnig beest bleek te zijn. Robin kan nog steeds alles met haar doen en Martin eigenlijk ook wel, maar van mij moet ze weinig hebben en Riet moet ze al helemaal niet.

Martin en Sandra hadden in 2011 besloten om zelf ook een kat te nemen en dat werd Loekie. Loekie is in tegenstelling tot Paula wel een heel gezellig beest die iedereen waar ze bij zit voortdurend aanmaant om toch vooral door te gaan met achter haar oren te krabben. Het is in twee jaar tijd ook een hele grote kat geworden, echt een joekel van een beest, maar wel met een heel lief koppie al kijkt ze op de foto een beetje listig.

Ze kunnen het niet echt best samen vinden, die twee, en dat ligt vooral aan Paula die zoals gezegd nogal eenkennig is, ook heeft ten opzichte van andere katten. Loekie wordt min of meer getolereerd als ze Paula niet voor de voeten loopt, en als dat toch gebeurt dan vliegen de dames elkaar in de haren. De situatie is houdbaar doordat de beide katten elkaar toch zoveel mogelijk uit de weg gaan.

Oudejaarsdag was een dag zonder verrassingen. Het afsteken van vuurwerk begon al vanmorgen vroeg met een paar buurtkinderen die voor ons huis hun afsteekplek hadden en dat ging zowat de hele dag door. Vanaf twaalf uur was er een relatief rustige pauze want toen waren ze blijkbaar door hun moeder naar binnen geroepen voor de lunch, maar om één uur werd het knalfestijn hervat.

Overigens viel in zijn algemeenheid het vuurwerk mee en daar zal het weer wel mee te maken hebben gehad. Het was gewoon guur en dat is altijd een showstopper voor de vuurwerkfanaten. Die waren er weer genoeg en af en toe werden we opgeschrikt door vuurwerk wat meer op een bomaanslag leek.

Riet stond gewoontegetrouw vanmorgen weer in de rij bij de oliebollenkraam voor oliebollen (zonder krenten), appelflappen en Berliner bollen. Daarmee waren meteen het ontbijt, de lunch en het diner geregeld.

En verder was het een rustige oudejaarsdag die werd afgesloten bij onze vrienden Anja en Nico. Met de lekkerste kippenpootjes sinds… weet ik veel, heel erg lang!

Een bezoek aan het Rijksmuseum in Amsterdam staat al jaren op de agenda maar het is er om de een of andere reden nog nooit van gekomen. Het kwam dan ook goed uit dat Robin en Chantal me uitnodigden om vandaag met ze mee te gaan. Ze hadden een paar vrijkaarten gekregen voor het museum en vandaag was de laatste gelegenheid om die te gebruiken.

We kwamen om even over elven aan bij het museum en al meteen werd duidelijk dat het nog wel even zou duren voor we daadwerkelijk binnen zouden zijn. Er stonden twee enorm lange rijen voor twee ingangen, een voor mensen die al een toegangskaart hadden en een voor mensen die nog geen ticket hadden. Ik had via het Internet een kaart gekocht en kon dus in de eerste rij aansluiten, maar Robin en Chantal moesten hun vouchers nog inwisselen voor een echt kaartje dus die moesten in de andere rij.

De rijen waren allebei een paar honderd meter lang en schuifelend ging het naar de ingang. Mijn rij ging wat harder maar het duurde toch nog bijna drie kwartier voordat ik binnen was. Daar moest ik nog dik een half uur wachten voordat Robin en Chantal eindelijk naar binnen kwamen.

Het zal duidelijk zijn, het was binnen heel erg druk, veel drukker dan we van tevoren hadden verwacht. Vooral in de Eregalerij, waar de beroemdste schilderijen hangen van onder andere Rembrandt en Vermeer, was het bomvol. Met name in de zaal met “De Nachtwacht” was het enorm druk en om het beroemde schilderij te kunnen bekijken moest er lichtelijk met de ellebogen gewerkt worden.

Maar al met al was het bezoek heel erg de moeite waard. Het museum is mooi, goed georganiseerd en de collectie is natuurlijk buitengewoon. Alleen waren we na ruim twee uur rondwandelen wel een beetje “schilderijen-moe”. Effe wat eten of zoiets simpels als een bakkie koffie viel alleen ook niet mee vanwege de enorme drukte in de stad. De wachttijd bij het Hardrock Café voor een tafeltje bedroeg drie kwartier en bij Starbucks stond er een wachtrij tot aan de deur. We hielden Amsterdam daarom toch nog vrij snel voor gezien.

Wel moest er eerst nog even worden afgerekend bij de parkeergarage, de somma van vierentwintig euro…

Een vast onderdeel van een bezoek aan Nederland is een of meerdere bezoeken aan de bioscoop. Als liefhebber van films mis ik dat want op de Filipijnen ga ik nooit naar de bioscoop. Niet dat er geen bioscopen zijn maar het trekt me gewoon niet.

Filipino’s zijn hele vriendelijke mensen, maar ze zijn ook luidruchtig. Dat weten ze; ze moeten er zelf ook altijd om lachen als je dat tegen ze zegt, en ze zijn de eersten om het toe te geven. Het zit in hun cultuur, vandaar dat het ook altijd rumoerig is wanneer er meerdere Filipino’s bij elkaar zijn. Ga maar eens op een zaterdagmiddag naar de grote Festival Mall en je weet precies wat ik bedoel.

Mijn probleem is dat als ik naar de bioscoop ga dat ik dan wil genieten van een goeie film en beslist niet lastig gevallen wil worden door pratende, bellende en popcorn kauwende mensen. Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik geen ervaring heb met het Filipijnse bioscoop publiek maar wat ik heb gehoord houdt me al tegen om te gaan. Niet dat het in Nederland tegenwoordig veel beter is overigens. De Pathé bioscopen vertonen niet voor niks voor elke voorstelling op het scherm een nummer waar je een bericht naar kunt texten in geval van overlast.

Maar goed, vanavond ben ik met mijn broer en mijn beide zoons in Den Haag naar de film “The Hunger Games – Catching Fire” geweest en dat was een goed besteedde avond. Goeie film, iets beter nog dan deel één, en een publiek wat weliswaar opvallend jong was (en dus van de mobieltjes generatie) maar wel duidelijk was gekomen om van de film te genieten.

Voor herhaling vatbaar zou je zeggen, alleen draait er niet veel soeps meer op dit moment. Jammer hoor…

Ondanks de sombere weersvoorspellingen van de afgelopen dagen was het vandaag onverwacht mooi weer. De bewolking was verdwenen, de lucht was daardoor blauw en de zon scheen. Doordat de temperatuur ook nog eens hoger was dan normaal voor de tijd van het jaar was het zelfs een hele aangename dag.

En ook het gebruikelijke familiediner met onze ouders was aangenaam. Riet had zich weer flink uitgesloofd om lekker gewoon Hollands eten op tafel te zetten en dat was weer heel goed gelukt. Spruitjes, een witlofsalade, varkenshaas en als toetje griesmeelpudding met bessensap.

Toen alle visite vertrokken was aan het eind van de middag bleek dat Riet toch ook nog niet helemaal bekomen was van de jetlag, hoewel het de eerste dagen wel mee leek te vallen. Om een uur of zes ging ze even naar boven voor een kort dutje, om even bij te komen zei ze zelf, maar ze is niet niet meer beneden geweest.

Ik heb zelf trouwens ook best slaap, mijn broek staat zoals ze dat in Rijnsburg zeggen, nog steeds op “de vreethaak”…

Riet is hier helemaal gelukkig als ze boodschappen gaat doen. Afgelopen zaterdagochtend ging ze op pad om van alles in te slaan en was binnen een uur met alles wat op het lijstje stond terug. En dat soort efficiency zijn we niet meer gewend.

Het heeft vrijwel zeker te maken met het feit dat je in Nederlandse supermarkten nooit verrast wordt, het assortiment is bekend en je grijpt vrijwel nooit mis. Dat in tegenstelling tot de supermarkten in Alabang (die zelfs nog tot de betere van de Filipijnen behoren) want daar is het assortiment lang niet zo stabiel.

Neem bijvoorbeeld de Nederlandse kaas, die is er in bijna alle supermarkten meestal wel verkrijgbaar maar niet altijd. Nou is het zo dat als de een het niet heeft dat de ander het wel heeft, maar je moet dan dus al naar twee verschillende winkels. Kattenvoer is ook zoiets, de blikjes die wij altijd hebben zijn vrijwel overal verkrijgbaar maar ook weer niet altijd in dezelfde winkel. Sinaasappelsap, nog zoiets; ieder supermarkt heeft de pakken sap die wij willen, maar ook weer niet altijd. Kortom, je moet vaak meerdere supermarkten af om steeds dezelfde dingen te kopen en dat kost je gewoonweg meer tijd.

De afhandeling bij de kassa’s in Nederland is ook iets waar we met weemoed aan terug zullen denken als we weer in Alabang zijn. Gaat alles hier vlot langs de scanner met vrijwel geen haperingen, dat overkomt ons op de Filipijnen vrijwel nooit. Ruwweg de helft van de barcodes doet het daar niet, stickers met barcodes ontbreken vaak, en dan is er nog het feit dat de kassajuffrouw per klant gemiddeld twee keer zonder duidelijke reden bij de kassa vandaan loopt.

Goed, in Nederlandse supermarkten laten ze je wel lekker zelf tobben om alles in te pakken, maar omdat we daar aan gewend zijn hebben we geleerd om dat vlot te doen. Op de Filippijnen wordt alles voor je ingepakt, hetzij door een inpakker hetzij door de kassajuffrouw zelf, maar niet zelden ergeren we ons aan het tempo van het inpakken en helpen we zelf een paar handjes mee. Dit overigens tot stomme verbazing van degene die inpakt want de Filippino’s zelf steken echt geen hand uit.

Dat laatste kan trouwens ook niet want in die hand zit hun mobieltje waarmee ze bij de kassa aan één stuk door staan te sms-en…

Zag het er gisteren nog best redelijk uit met een zonnetje, vandaag was het weer bar en boos. Somber met heel veel regen, harde wind en daardoor voelde het ook veel kouder aan dan het in werkelijkheid was. Niet echt wat je noemt een plezierige dag dus en zo’n beetje het absolute tegenovergestelde van een “warm welkom”.

Het was ook weer effe wennen aan het Nederlandse verkeer, en daarbij vielen me twee dingen op. Allereerst dat hier de stoplichten irritant kort op groen staan, wat betekent dat je om de haverklap voor korte tijd stilstaat. Gek genoeg ervaar ik dat als veel frustrerender dan de stoplichten in Manila die bizar lang op groen staan maar dus ook erg lang op rood. Je zou zeggen dat het vervelender is als je veel langer moet wachten voor het stoplicht, maar gek genoeg ervaar ik dat niet zo.

Kijk, in Manila geldt ook oranje als groen, evenals de eerste drie seconden van rood, en dus is de kans op het halen van het stoplicht redelijk groot. Die kans is hier nul komma nul, mede dankzij het feit dat vrijwel ieder stoplicht is voorzien van een rood-licht camera die bovendien negen van de tien keer ook je snelheid nog eens controleert.

Het is gewoon erg frustrerend dat je als het druk is soms tot drie keer moet stoppen voordat je eindelijk voorbij een stoplicht bent omdat er hooguit drie tot vier auto’s per keer doorheen gaan. Vlottere doorstroming? Zeker nooit geen wiskunde gehad op school, vijf keer twee is net zo goed tien als twee keer vijf als je begrijpt wat ik bedoel.

Wel heel positief is de manier waarop Nederlanders zich toch aan de verkeersregels houden. Ik stond een paar keer voor een stoplicht op de baan voor rechtuit met naast me een auto op de baan voor rechtsaf, en onwillekeurig hield ik een schuin oog op de auto naast mij. En het was toch iedere keer een verrassing als de auto naast me inderdaad rechtsaf ging of wachtte op zijn eigen groene licht voor rechtsaf in plaats van een poging te doen zich voor mij op de baan voor rechtuit te wurmen.

Een overeenkomst is wel weer dat richting aangeven hier ook zo langzamerhand optioneel schijnt te worden…

Op het moment dat ik dit bericht zit te tikken zitten we in de Business Lounge van Emirates op de luchthaven van Dubai te wachten op onze vlucht naar Amsterdam.

De tussenstop is korter dan verwacht en dat komt omdat we ruim een uur vertraging hadden in Manila en dus ook dik te laat aankwamen in Dubai. Persoonlijk had ik liever hier in Dubai wat langer moeten wachten dan in Manila, want het maakt nogal een verschil of je in de superdeluxe business lounge in Dubai zit of het aftandse equivalent in Manila…

Het was toch al een tamelijk lange zit daar, we waren ruim te vroeg op de luchthaven NAIA doordat onze chauffeur een kwartier te vroeg bij ons huis was. Niet dat dat een probleem was want hoewel we deze keer weer nauwelijks files hadden onderweg weet je dat nooit van tevoren en we zijn nou eenmaal graag op tijd omdat je ook op NAIA nooit weet hoe vlot alles daar gaat.

We hadden zelfs nog eerder op de luchthaven kunnen zijn want onze chauffeur stond tien minuten eerder ook al voor de deur. Ik zag hem aankomen en waarschuwde Riet dat we konden vertrekken. We zeiden gauw nog even gedag tegen Estela, maar toen we met onze koffers naar buiten stapten was de auto verdwenen. Gelukkig krijgen we van onze transportafdeling altijd het telefoonnummer van de chauffeur dus kon ik hem een berichtje sturen. Hij zei dat hij nog maar even een rondje was gaan rijden omdat hij zo vroeg was…

En zo zitten we nu dus te wachten op de tweede helft van onze reis, met de Emirates A380 naar Schiphol. In de tussentijd brengt Riet haar nicotineniveau weer op peil en drinken we een bakje koffie. Op de vraag of we ook iets wilden eten vroeg ik of ze misschien een muffin hadden. Moet je op de foto kijken wat ze voor mijn neus zetten…

Vandaag viel bij ons de maandelijkse rekening van het water in de bus en dat was een enorme verrassing. “Enorm” is het woord wat hier wel op zijn plaats is want zo kun je het totaalbedrag van de rekening wel noemen, bijna zeven miljoen Pesos oftewel ruim honderdtwaalfduizend Euro…

Normaal gesproken hebben we een waterrekening per maand van tussen de driehonderd en vijfhonderd Pesos, dus hooguit een Euro of acht, negen, en dan is dit toch wel even schrikken.

De oorzaak is uiteraard een administratieve fout die hoogstwaarschijnlijk is veroorzaakt door het feit dat er vorige maand een nieuwe watermeter is geplaatst. Die meter draait blijkt veel te snel te draaien en zelfs toen Estela alle waterpunten in huis had afgesloten tolde hij nog rond als een gek.

Normaal gesproken zou een telefoontje genoeg moeten zijn om dit probleem op te lossen maar dan moet er bij het waterbedrijf natuurlijk wel worden opgenomen. In eerste instantie heeft Riet ook wel iemand aan de telefoon gehad maar ze kon die persoon, die duidelijk heel slecht Engels sprak, niet aan zijn verstand peuteren dat er iets mis was en toen ze de telefoon overgaf aan Estela om het probleem in het Tagalog uit te laten leggen hing die kerel simpelweg op.

Gelukkig had een telefoontje naar onze huisbaas, Meneer Santiago, meer succes, Die stond meteen op de stoep en nam de rekening mee om het te gaan regelen. Nog geen half uur later was hij al weer terug en hij heeft het ook geregeld. Er komt een nieuwe rekening die in eerste instantie naar hem gaat omdat de waterrekening op zijn naam staat, en om zeker te weten dat ons geen oor wordt aangenaaid met een bedrag wat ze uit hun duim zuigen heeft hij ook alle rekeningen van de laatste twaalf maanden opgevraagd om te kijken wat voor ons een normaal verbruik is. En hij heeft ook zeker gesteld dat we niet worden afgesloten omdat de huidige rekening nog niet is betaald.

En dat zorgde voor een zucht van verlichting bij Estela, want die zit meer met het hele probleem in haar maag dan wij…

Madrigal Gate is de hoofdpoort van onze Village en daar staat het hele jaar door een kerstboom. Het enige verschil met de kersttijd is dat de boom dan wordt versierd met lichtjes en dit jaar ook met allerlei andere accessoires, maar opgeruimd wordt hij niet als de kerst voorbij is, alleen leeggehaald. Deze tijd van het jaar staat hij er weer in volle glorie bij en omdat ik al eens een foto heb geplaatst van de boom bij avond met de verlichting aan plaats ik deze keer een foto van de boom bij daglicht.

Verder was vandaag een rustige zondag met niet zulk heel zonnig weer, sterker nog het was zelfs met name in de middag redelijk bewolkt. Gisteravond laat barstte er zelfs nog totaal onverwacht een enorme plensbui los waar we overigens geen last van hadden want de bui viel pas toen wij allang al weer thuis waren van ons bezoek aan de San Mig pub.

Ook vanavond heeft het blijkbaar geregend want de straten waren nat toen we na te hebben gegeten bij restaurant “Appenzeller” naar buiten stapten. Gelukkig was het alweer droog en was het enige lastige het van ons lijf houden van de horde straatkinderen die voor de deur stonden te bedelen.

De opdringerigheid van deze kinderen is, als ze er zijn wat gelukkig niet altijd het geval is, van dien aard dat Riet van tevoren alle ritsen van haar tas al dicht doet. Je moet ze letterlijk op afstand houden want ze proberen zich aan je vast te klampen en dan is niets wat je in je zakken hebt veilig. In feite zijn het ook geen bedelaartjes maar beroepsrovertjes die meestal door volwassenen de straat op gestuurd worden om te “bedelen”.

Gelukkig kwamen we er zonder al te veel problemen langs en was het alleen nog even spannend toen we de drukke Zapote Road overstaken. Een Jeepney wilde daar gewoontegetrouw door rood rijden en zag ons pas op het laatste moment. Ik denk niet dat de passagiers blij waren met de chauffeur die op het allerlaatste moment vol op zijn rem ging staan. Gelukkig voor ons deden die het, iets waar ik hier ook geen weddenschappen op zal afsluiten…

Er stonden vandaag, een dikke maand nadat de supertyfoon “Yolanda” huishield hier op de Filipijnen, cijfers bekend gemaakt over het aantal slachtoffers. Daarover deden de laatste weken allerlei verhalen de ronde; de ene bron zei dat het gelukkig meeviel omdat de mensen vooraf waren gewaarschuwd, andere bronnen meldden vele vermisten waarvan werd aangenomen dat ze waren omgekomen. Onzekerheid over de vermisten en de grote problemen met het opruimen van de puinhopen waaronder mogelijke slachtoffers zouden kunnen liggen waren de grootste oorzaken van de soms verwarrende cijfers die werden doorgegeven.

Vandaag is door de overheid het officiële aantal slachtoffers tot op heden bekend gemaakt en dat ligt vele malen hoger dan de eerste schattingen, namelijk op meer dan zesduizend. Daarnaast zijn er nog steeds ruim achttienhonderd mensen vermist, waaronder ook een aantal Nederlanders die hier wonen maar waar nog geen teken van leven is vernomen na de ramp. De Nederlandse ambassade heeft geprobeerd alle Nederlanders waarvan familieleden geen nieuws hadden vernomen op te sporen en dat is in de meeste gevallen wel gelukt, maar desondanks zijn er nog steeds meer dan tien Nederlandse vermisten.

Naast het aantal slachtoffers is ook bekend gemaakt dat de huizen van zestien miljoen mensen zijn verwoest of beschadigd en dat het herbouwen minstens drie jaar gaat duren. Denk je eens in, dat aantal getroffen mensen is dus gelijk aan de totale bevolking van Nederland! Harde cijfers, die hoewel niet onverwacht toch aangeven hoe groot het menselijk leed is in de getroffen gebieden.

Zoals verwacht zijn is de provincie Leyte het hardst getroffen, daar zijn meer dan vijfduizend slachtoffers gevallen. Een aantal van alle slachtoffers is overigens nog steeds niet geïdentificeerd en een aantal daarvan zijn begraven in massagraven op publieke begraafplaatsen.

Gelukkig was er ook nog wat positiefs te melden vandaag want Riet kreeg wat foto’s doorgemaild van het Kerstfeest wat vorige week is gevierd op de Southville School, onderdeel van een van de ALIG projecten. Riet was daar uiteraard ook geweest maar had zelf geen foto’s gemaakt.

Een van de ontvangen foto’s was gewoon te leuk om niet te plaatsen…

De laatste werkdag van het jaar zit er voor mij al op, en nee, ik heb nog niet echt vakantie maar ik hoef niet meer naar kantoor. Dit was op zich niet zo gepland maar komt door een samenloop van omstandigheden.

Riet en ik vertrekken volgende week donderdagavond naar Nederland voor een vakantie van twee weken, en daarvoor had ik een aantal vrije dagen opgenomen. Ik had het precies zo uitgemikt dat ik nog tien vrije overhield om mee te nemen naar volgend jaar, het maximum wat is toegestaan. Mocht ik meer vrije dagen overhouden dan dat maximale aantal dan worden die uitbetaald, wat per saldo weinig oplevert en bovendien vind ik dat zonde van mijn vrije dagen dus had ik alle resterende dagen gereserveerd voor eind december.

Maar wat bleek, we hebben in de weken dat ik vrij genomen heb de 24e en de 30e toch al vrij, dus plotseling had ik weer een overschot van twee dagen. Nu was de eerste gedachte om die dagen dan gewoon voor aan de vakantie te plakken maar dat ging niet want ik blijk volgende week een cursus te hebben van maandag tot en met donderdag.

Ik wist uiteraard wel van die cursus af, ik had me zelf daarvoor opgegeven maar ik dacht dat die cursus een dag zou duren en dat blijkt plotseling vier dagen te zijn. En dat liet dus heel weinig ruimte over voor die twee extra dagen die ik nog over had en er zat dus niets anders op dan ze eind deze week maar op te nemen.

En zo ben ik dus morgen en overmorgen vrij, een lekker lang weekend nog voordat we op vakantie gaan. En dankzij de cursus van volgende week zit het echte werk er dus voor dit jaar al op, al zal ik waarschijnlijk volgende week nog wel af en toe op kantoor binnenvallen want de cursus is in het Vivere Hotel wat praktisch naast het kantoor staat zoals de foto laat zien die ik heb genomen vanuit ons kantoor.

En vanavond was de op een na laatste Quiz Night van het jaar. Het ging weer niet echt geweldig, of je moet het opschuiven van de laatste naar de op een na laatste plaats dankzij de laatste vraag een succesje noemen…