December is nog ver weg en Riet wilde tussendoor nog wel een keertje naar Nederland. Vanmiddag heb ik haar naar de luchthaven gebracht en volgens de berichten op de website van KLM is vlucht KL808 iets voor de geplande vertrektijd even na half acht vertrokken naar Taipei. Daar zal het vliegtuig rond kwart voor tien vanavond landen voor een tussenstop waarbij iedereen het vliegtuig even moet verlaten omdat er moet worden getankt en van bemanning gewisseld. Rond kwart over elf vertrekt het vliegtuig dan naar Nederland waar het als alles goed gaat morgenochtend om zes uur zal landen.

We hadden een klein beetje oponthoud onderweg maar bij lange niet erg genoeg om Riet te laat te laten komen, ik zette haar rond vijf uur af op de luchthaven. Dat lijkt erg vroeg, zeker als je je boarding pass al via het Internet hebt uitgeprint, maar dat zegt hier op NAIA niks. Waar overal in de wereld een zelf uitgeprinte boarding pass volkomen geldig is heb je er hier weinig aan. Je moet nog steeds bij de incheck balie je printje omwisselen voor wat ze hier een “echte boarding pass” noemen, zo’n op een accept giro lijkend ding.

De enige reden waarom dat moet is omdat je anders niet langs je eerste hindernis komt op weg naar de paspoortcontrole komt, het loket waar je je tien Euro luchthavenbelasting moet betalen. De ambtenaren in dat hokje weigeren namelijk nog steeds om een zelf geprinte boarding pass te accepteren om hun stempeltje op te zetten en alleen daarom moet je dus alsnog in de rij voor de incheck balie. Niet te geloven, anno 2013, maar hier werkt het dus nog zo.

De tweede hindernis voor de paspoortcontrole is een loket voor buitenlanders met een verblijfsvergunning. Als je net als wij namelijk zo’n ding hebt moet je uitreisbelasting betalen. De hoogte van het bedrag is zo vaak verschillend dat niemand echt begrijpt hoeveel je nu precies moet betalen maar het is per persoon tussen de veertig en de vijftig Euro. Dat is dus nog best een flink bedrag, alleen om het land uit te mogen.

Daarbij is overigens een bedrag van tien Euro inbegrepen voor een speciaal loket waar je een “voorkeursbehandeling” krijgt en je paspoort controle sneller afgehandeld zou moeten worden. Echt Filipijns is dan weer dat er maar één zo’n loket is en als er dus meerdere buitenlanders zijn dan sta je daar dus ook gewoon in de rij. Sneller afhandelen is sowieso volslagen onzin omdat je veel meer papieren hebt dan iemand die in de gewone rij staat en duurt het proces dus per definitie langer, ja toch?

Het grappige is dat je er niet voor kunt kiezen om die 500 pesos niet te betalen en in de gewone rij te gaan staan. En dat is ook echt Filipijns; of je er gebruik van maakt of niet, je moet altijd betalen en het is dus gewoon een typisch gevalletje van “Niet goed, geld weg”…

Een natuurverschijnsel vanmorgen wat we een tijd al niet meer hebben gezien, een strakblauwe lucht van horizon tot horizon. En ook nog eens goed nieuws op de weerberichten dat de tyfoon die onderweg was naar de Filipijnen heeft besloten om richting het noorden te gaan. Dat betekent dat er van deze storm geen gevolgen voor de Filipijnen zijn te verwachten en dat we eindelijk weer eens een paar dagen met rustig en hopelijk zonnig weer tegemoet kunnen gaan zien.

Riet houdt overigens toch de route van de tyfoon in de gaten want die is er om een andere reden niet gerust op. Ze vertrekt namelijk zondagavond voor een bezoek van twee en een halve week aan Nederland, en aangezien ze deze keer met KLM vliegt betekent dat een tussenstop op Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Dat ligt ten noorden van de Filipijnen en zou dus mogelijk wel in de route van de tyfoon kunnen liggen die als de timing een beetje verkeerd is ook nog eens precies op zondagavond boven Taiwan zou kunnen zijn.

Het lijkt mee te vallen want de route van de tyfoon wordt volgens de laatste berichten steeds meer noordelijk, wat betekent dat ook Taiwan niet wordt genaderd. Bovendien is het tempo waarin de inmiddels tot een supertyfoon uitgegroeide storm beweegt te langzaam om aanstaande zondagnacht zelfs maar in de buurt van Taipei te komen. En dat is goed nieuws voor Riet’s reis want het zal niet de eerste keer zijn dat KLM zijn vlucht hier in Manila aan de grond houdt omdat het weer in Taipei te slecht is voor de tussenlanding.

Ik wilde vandaag toch een fotootje plaatsen en vond de foto van mijn ontbijt van afgelopen zaterdag in het Acacia. Riet gruwelt ervan als ik zoiets ga zitten eten ’s morgens vroeg, maar wat is hier nou mis mee? Zoet varkensvlees (Pork Tocino), pikante geroerbakte kip en sappig rundvlees. En rijst natuurlijk want zonder rijst is het geen maaltijd…

Gistermorgen rond kwart over acht werden de Filipijnen getroffen door een zeer zware aardbeving van 7.2 op de Schaal van Richter. Na de beving die ongeveer dertig seconden duurde waren er om de paar minuten hevige naschokken. Het episch centrum lag op het eiland Bohol op ongeveer zeshonderd kilometer ten zuiden van Manila en de aardebeving heeft dan ook ook zware schade aangericht op het eiland Bohol en het aangrenzende eiland Cebu.

In Manila was de aardbeving niet voelbaar dus we hoorden er pas van toen het nieuws het bekend maakte. Er is enorm veel schade aan gebouwen op Bohol en ook in Cebu City, een tamelijk grote havenstad, is er veel schade aan gebouwen. Op Bohol zijn zeker tien historische kerken zwaar beschadigd. Sommige zijn meer dan vierhonderd jaar oud, onder andere ook de Kerk van Baclayon die Riet en ik vorig jaar nog hebben bezocht en waarvan de toren is ingestort.

Het aantal dodelijke slachtoffers stond amper vier uur na de beving al op drieënnegentig maar is inmiddels al gestegen tot boven de honderd. Meer dan vierhonderdduizend families zijn getroffen doordat hun huis beschadigd is of helemaal onbewoonbaar. De economische schade wordt nu al geraamd op ongeveer vier miljard Pesos, dat is achtenzestig miljoen Euro.

Op de Filipijnen komen aardbevingen regelmatig voor, en ook Bohol is in het verleden al meerdere keren getroffen. Een van de zwaarste aardbevingen daar was in 1990 met zes slachtoffers en een schade van ruim zes miljoen Euro. De conclusie is dus dat gezien de schade aan de kerken dit veruit de zwaarste aardbeving moet zijn geweest van de afgelopen vierhonderd jaar. Om aan te geven hoe erg de aardbeving was, de kracht was gelijk aan tweeëndertig keer de atoombom op Hiroshima.

Een geluk bij een ongeluk is dat waarschijnlijk heel veel levens gespaard gebleven omdat het gisteren een vrije dag was op de Filipijnen, en veel kantoorgebouwen en scholen waren dus leeg. Op Bohol en Cebu is inmiddels de noodtoestand uitgeroepen.

Het is op de Filipijnen niet zo best gesteld met het onderwijs en het zit zelfs een beetje in een negatieve spiraal die in een land als dit erg moeilijk te doorbreken is. Goed onderwijs is een eerste vereiste om ieder willekeurig land naar een hoger niveau te brengen, en dat zou hier ook zo kunnen zijn maar zoals de zaken er nu voor staan zal het in de nabije toekomst eerder slechter worden dan beter.

Om te beginnen is goed onderwijs hier een kwestie van geld; de privé scholen zijn veel beter dan de publieke scholen maar de privé scholen kosten veel geld en alleen kinderen van welgestelde ouders gaan dus naar die scholen. Niet dat het een garantie is voor goedopgeleide leerlingen overigens, want het feit dat hun ouders geld hebben betekent voor de meeste van deze leerlingen en studenten dat hun kostje toch al gekocht is en heel veel gaan dus flierefluitend door het onderwijs heen.

Het schoolsysteem van de publieke scholen is gebaseerd om het Amerikaanse model, wat logisch is gezien het feit dat de Filipijnen tot vlak na de Tweede Wereldoorlog een Amerikaanse kolonie waren. Zo’n tachtig procent van de Filipino’s gaat naar de lagere school, en dat lijkt nog heel wat maar voor de meesten houdt het daarmee op. Nog maar achtenveertig procent van die groep gaat naar vervolgonderwijs en niet meer dan twintig procent daarvan gaat naar college of een universiteit. Het onderwijs zelf is slecht, boeken die worden gebruikt bevatten heel veel fouten en zelfs onbetrouwbare informatie. De regering doet aan het publieke onderwijs helemaal niets, er is geen enkele vorm van ondersteuning want er wordt van ouders verwacht dat die dat zelf regelen. En daarmee is het kringetje weer rond want de meeste ouders hebben geen geld om dat te doen.

Sterker nog, als het aan de ouders ligt gaan kinderen helemaal niet naar school maar gaan ze werken omdat ze dan bijdragen aan het inkomen van het gezin. Kinderen die om die reden niet naar school gaan krijgen dus nooit een goed betaalde baan, en de volgende generatie zal dan ook geconfronteerd worden met hetzelfde probleem. En zo wordt de situatie dus niet beter maar eerder slechter.

Het is voor ons Nederlanders bijna niet voor te stellen, maar het streven van vrijwel alle kinderen die naar het publieke onderwijs te gaan is om uiteindelijk een baan te krijgen in een winkel of bij McDonalds. Dat wordt hier door de gewone mensen gezien als zo’n beetje het hoogst haalbare na je schoolopleiding…

Vrijdagavond barstte de tyfoon “Santi” in alle hevigheid los boven Manila, want het pad van de storm voerde vrijwel recht over centraal Luzon. Windvlagen, hevige regenval en gigantische bliksemflitsen waren het gevolg. Toen ik met een paar collega’s vrijdagavond op het dakterras van het Acacia Hotel stond zagen we in de richting van de Baai van Manila de bliksem verscheidene keren inslaan. Het was in de loop van de avond zelfs zo erg dat Riet, die me met de auto zou ophalen, heeft overwogen me te bellen om te vertellen dat ze het niet aandurfde.

Gelukkig werd het allemaal in de loop van de avond wat minder, al bleef het wel regenen. Ook vanmorgen regende het nog steeds en bij vlagen veranderde de gestage regenval in stortbuien. De gevolgen van al dat water waren ook zoals gewoonlijk weer desastreus voor sommige delen van het land, en met name centraal Luzon werd deze keer hard getroffen omdat daar het pad van de storm overheen voerde. In de kranten werd vanmorgen dan ook melding gemaakt van vele overstromingen maar ook waren er al eenentwintig slachtoffers te betreuren.

In de loop van de middag werd het gelukkig wat minder omdat de kern van “Santi” in de loop van de nacht Luzon was gepasseerd en inmiddels ten westen van de Filipijnen boven de Zuid-Chinese Zee lag. Morgen belooft gelukkig een mooie en rustige dag te worden maar of we er lang van kunnen genieten is maar zeer de vraag want ten oosten van de Filipijnen liggen achter elkaar al weer twee tyfoons die onze kant op komen. Zeker de eerste lijkt nog zwaarder te worden dan “Santi” en dat zal voor onze regio dus weer nodige overlast betekenen.

Het regenseizoen nadert zijn einde maar het venijn zit duidelijk in de staart…

Filipino’s houden wel van een feestje en ik heb dan ook nog nooit bij een Shell bedrijf gewerkt waar zoveel feesten worden georganiseerd. Mijn vorige baas Inter Access staat wat dat betreft overigens nog steeds dik bovenaan in de ranglijst, maar hier kunnen ze er ook wat van. Met name voor de Kerst hebben we al weer verscheidene feesten op de kalender staan, maar tussendoor hebben we ook regelmatig evenementen, de teambuilding dagen oftewel “Away Days” zoals ze bij Shell altijd worden genoemd.

Ik heb al de nodige van die teambuilding dagen gehad de afgelopen drie jaar en om eerlijk te zijn, ik heb het wel gezien. Het zijn namelijk vrijwel allemaal duplicaten van elkaar en het wordt zo langzamerhand allemaal erg voorspelbaar. Wat tot nu toe altijd de reden was om er toch naar uit te zien was de locatie. We hebben bijvoorbeeld teambuilding dagen gehad in een Golf Resort in de buurt van Batangas en de topper was vorig jaar in het splinternieuwe resort “Pico de Loro” aan de kust bij Batangas. Bij allebei de gelegenheden mochten de vrouwen ook mee en alleen al de omgeving maakte een heleboel goed.

Deze keer zijn de “Away Days” (want het zijn altijd minstens twee dagen) zonder echtgenoten en ook niet op een exotische locatie maar in het Acacia Hotel vlak achter ons kantoor, en de eerste dag was vandaag. Een prachtig hotel, daar niet van, maar als je door het raam kijkt en je ziet het kantoorgebouw staan dan heb je toch niet het idee dat je “Away” bent. Sterker nog, veel mensen kregen regelmatig telefoontjes om snel even naar kantoor over te wippen om iets op te lossen, en volgens mij is dat nou precies niet de bedoeling van die “Away Days”.

Steeds meer mensen, met name de buitenlanders, proberen onder die min of meer verplichte “Away Days” uit te komen met als reden wat ik al heb genoemd (we weten het zo langzamerhand wel) maar ook die vermaledijde spelletjes. Ik zei al, Filipino’s zijn gek op feestjes maar er moeten ook altijd idiote spelletjes worden gedaan, net als vroeger op een Kattekse Brulloft. En dan die strontvervelende verlotingen tussendoor, die overigens noodzakelijk zijn want er moet op een Filipijns feest wat te winnen zijn anders komt er geen mens.

Het zag er even naar uit dat ik er tussenuit kon knijpen aangezien ik geen officiële uitnodiging had gehad. Totdat ik gisteren dan toch de definitieve uitnodiging kreeg en zit ik er dus vandaag en morgen aan vast. Wat ik nog niet heb verteld is dat voor zo’n evenement iedereen ook altijd een poloshirt krijgt uitgereikt wat op de dag zelf moet worden gedragen. Dat lijkt heel leuk maar vrijwel altijd zijn die shirts in kleuren waar je normaal gesproken nog niet dood in gevonden wilt worden, zoals helgroen of donkerblauw met gele strepen. Deze keer kregen we er zelfs twee, een knalgele en een kleur blauw tussen lichtblauw en donkerblauw in.

De gele was voor vandaag en de groepsfoto ziet er dus ongeveer uit zoals de foto…

De verschillen tussen rijk en arm zijn op de Filipijnen heel erg groot en er is maar een hele kleine groep steenrijke mensen die vrijwel het hele land beheren. Toch zijn de verhalen van de allerrijksten net verhalen uit een jongensboek.

Zo is de allerrijkste ene Henry Sy met een vermogen van 218 miljard pesos oftewel dik 3,7 miljard euro. Hij is begonnen met een een kleine schoenenwinkel in Manila en breidde dat uit tot de grootste ontwikkelaar van overdekte winkelcentra. SM winkelcentra kom je dan ook overal tegen maar de zaken beperken zich allang niet meer tot grote warenhuizen, SM is ook bijvoorbeeld een van de grootste concertorganisatoren op de Filipijnen. Op dit moment wordt het bedrijf geleid door de oudste zoon die Hans heet (echt waar), een andere zoon is directeur van een ander groot bedrijf en dochter Teresita leidt de grootste bank van de Filipijnen.

Lucio Tan is een goeie tweede met een geschat kapitaal van 91 miljard pesos, altijd nog zo’n goeie anderhalf miljard euro. Deze man is een voormalige elektromonteur en eigenaar van de Fortune Tabacco sigarettenfabriek, de op een na grootste bierbrouwerij Asia Brewery en hij heeft ook nog eens de meeste aandelen van Philippine Airlines in handen. Op een groot deel van zijn vermogen is trouwens beslag gelegd door de “presidentiële commissie voor goed bestuur” die tot doel heeft het bestrijden van corruptie en fraude. Tan wordt er namelijk van verdacht dat hij nogal wat zijn vermogen op illegale wijze heeft verkregen ten tijde van de Marcos dictatuur.

Laat ik er nog eentje noemen, ik geloof de vierde op de ranglijst, en dat is Jaime Zobel de Ayala, met een vermogen van 61 miljard pesos, nog steeds meer dan een miljard euro. Hij is het hoofd van de Ayala familie, een invloedrijke en dus schatrijke familie die in heel veel projecten op de Filipijnen een vinger in de pap heeft. De wijk waarin wij wonen staat op grond van de familie Ayala en heet daarom dan ook Ayala Alabang Village.

In Nederland zijn we nog wel eens verontwaardigd als we weer eens in de krant lezen van zogenaamde graaiers. Dat soort mensen wordt hier helemaal niet scheef aangekeken, sterker nog, ze zijn hier allemaal zo als ze de kans krijgen. Wil ik ons Nederlanders over het algemeen toch nog wel enig fatsoen toedichten (naïef als ik ben waarschijnlijk), hier heeft geen mens dat. Zelfs Riet moet als ze voedsel gaat uitdelen nog drommels goed uitkijken want als er wat te snaaien valt is het weg.

Stelen heet het in Nederland, hier heet het overleven…

Vanwege de blessure van Riet hebben we dit weekend niet echt veel gedaan maar wel hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om vluchten te regelen voor een kort verblijf in Nederland in december. Het is mij vorig jaar heel erg best bevallen om Kerst en Nieuwjaar te vieren met een temperatuur van dik boven de dertig graden, maar aangezien we geen bezoek verwachten en iedereen hier met vakantie gaat hadden we geen zin om met ons tweetjes hier te blijven. Riet kijkt erg uit naar de kou zei ze, ik kan niet zeggen dat ik dat enthousiasme deel en het zal met de Kerst ook wel geen barbecue in de tuin worden heb ik het idee.

Riet komt overigens over twee weken nog even tussendoor naar Nederland voor twee en een halve week. Ze had er al voor gekozen om met KLM te vliegen vóór haar eerste ervaring met Emirates van afgelopen augustus. Nu vraagt ze zich af waarom ze deze keer ook niet met Emirates vliegt en beschuldigt mij er nota bene van dat ik de KLM heb geregeld! Als ik me goed herinner zei ze zelf dat ze eerst nog een keertje met KLM wilde vliegen om te vergelijken, en misschien had KLM hun toestellen en de service wel verbeterd want dan ging ze voortaan weer met KLM.

Hoe het ook zij, de keuze wordt door KLM zelf wel heel erg makkelijk gemaakt want ten opzichte van bijvoorbeeld Emirates zijn hun tickets tegenwoordig niet minder dan dertig procent duurder. Tot vorig jaar was KLM veruit de goedkoopste optie om naar Nederland te vliegen maar dat is dus drastisch veranderd. Dat gaat ze heel wat klanten kosten, en het is waarschijnlijk nog niet eens de schuld van KLM zelf maar van hun zwaar verlies lijdende partner Air France dat de ticket prijzen zo gestegen zijn.

En dat is toch wel jammer want even afgezien van de rest was en is KLM nog steeds de snelste verbinding tussen Manila en Amsterdam. Bovendien hadden we nog steeds een hoopje dat KLM als enige weer direct op Amsterdam zou gaan vliegen, zonder tussenstop in Taipei. Ik ben nog wel zoveel Nederlander dat ik het heel vervelend vind dat onze vroegere nationale trots zo wegzakt, maar aan de andere kant ben ik ook nog genoeg Nederlander om niet buitensporig meer te gaan betalen als het ook een heel stuk goedkoper kan.

Vanavond ging het trouwens wel weer met Riet, ze voelde zich goed genoeg voor een wandeling naar restaurant “Appenzeller”. Uiteraard zat ze daar weer aan de snert, en ik had een boerenstoofpot, ook niet echt vervelend…

Het was vandaag een spannende dag voor Riet. Zoals jullie weten is er een aantal maanden geleden bij Riet een klein gezwel gevonden in haar borst waar we heel erg van zijn geschrokken. Gelukkig viel het mee, het was goedaardig en kon volgens de dokter geen kwaad, de keus was aan Riet zelf of ze het weg wilde laten halen of niet.

Wat de doorslag gaf bij Riet is dat het op alle volgende onderzoeken op de foto zou verschijnen en aangezien Riet vanaf nu zeker ieder jaar gecontroleerd moet worden kan dat vervelend zijn. Ieder keer zou er mogelijk weer een nader onderzoek volgen om toch maar zeker te stellen dat het nog steeds goedaardig is en Riet besloot dat het, mede ook voor haar eigen gemoedsrust, weggehaald moest worden.

Op zich is dat een eenvoudige procedure maar toch niet iets waar je met plezier naar uitkijkt en Riet was de afgelopen dagen dan ook knap zenuwachtig. Vanmorgen om negen uur werd ze geholpen in het St. Luke’s Ziekenhuis door dezelfde dokter die haar vorige onderzoek had gedaan. In feite was het wachten op die dokter geweest want die was hoogzwanger tijdens het vorige onderzoek en omdat Riet begrijpelijkerwijs liever geen andere dokter wilde moest ze wachten tot deze dokter na haar bevalling weer aan het werk ging. Deze week was dat zover, dinsdagmorgen ging Riet langs voor het vooronderzoek en het maken van de afspraak en vanmorgen kon ze dus al geholpen worden.

De kleine operatie is vlot en zonder problemen verlopen, Riet heeft geen pijn gehad en heeft tot nu toe gelukkig ook weinig last. Behalve dan van het ongemakkelijke strakke verband en het feit dat ze een hele dag niet mag douchen…

Het is al een hele poos komkommertijd voor wat betreft de Quiz Night in de Union Jack Tavern. Niet dat we geen zin meer hebben maar we krijgen simpelweg geen team meer bij elkaar en om met z’n tweeën te gaan zitten vinden we niks.

We hebben wel een paar mensen die mee willen doen maar die kunnen om de haverklap niet, of zeggen op het laatste moment af, en uiteraard zijn we zelf ook niet altijd op woensdag in de gelegenheid geweest. Een week of drie geleden zijn we er pas weer serieus gaan denken om de draad weer op te pikken.

Door afzeggingen kwam het er nog toch weer niet van maar vandaag was het gelukt om Pete en Christine mee te krijgen. We hadden trouwens toch al samen besloten om te gaan, we zouden dan kijken of we ons bij een ander team konden aansluiten en als dat niet zou lukken dan was er altijd nog de Fish & Chips. Nu hadden we niet alleen toch een team maar ook de Fish & Chips kwam er. En terwijl we die op zaten te eten kregen we zelfs nog meer versterking want Charlie, Ireen en Dan die we kenden van de barbecue van afgelopen zondag schoven ook bij ons aan.

Ondanks dat we nu met zijn zevenen waren moesten we het toch zwaar afleggen tegen vier andere teams want we eindigden als vijfde, en ook nog eens met maar een halve punt voorsprong op nummer zes. Logisch gezien het feit dat er een paar categoriën bij zaten waar we ten opzichte van de andere teams laag scoorden, maar soms vraag ik me wel eens af hoe andere teams sommige antwoorden wel weten. Er zat bijvoorbeeld een vraag bij waarbij we tien vlaggen te zien kregen en moesten raden bij welk land ze hoorden. Weten iemand van jullie soms hoe de vlag van Nauru eruit ziet? Ik wist niet eens dat dat een land is, maar het is blijkbaar een onafhankelijk eilandje in de Stille Oceaan.

In ieder geval was het gezellig, ondanks de stroomstoring halverwege de avond waardoor we opeens in het donker zaten en waardoor de Quiz bijna in het water viel…

We kijken ‘s avonds nog steeds als we TV kijken naar series op DVD. Riet is geen grote fan van films en verder is er eigenlijk weinig van onze gading. Het enige wat we kijken zijn de journaals, CNN, BBC en Al Jazeera, en verder geloven we het wel. Zenders hebben we zat, iets van honderd of zo, maar het meeste is voor ons niet te volgen. En de vraag is of we sommige dingen wel willen volgen want we hebben geloof ik wel een stuk of tien zenders met alleen maar Filipijnse televisie dominees. Die zijn hier bijna net zo populair als basketbal en dat wil wat zeggen.

We kijken dus alleen maar series, en Riet heeft er weer een meegebracht uit Nederland die we nog niet kenden maar die we allebei erg leuk vinden. De serie heet “Numbɜrs” en is in feite de zoveelste politie serie maar met een aardige twist. In deze serie, die zes seizoenen heeft gedraaid van 2005 tot en met 2010, worden de FBI agenten geholpen door een paar wiskundigen. Klonk vooraf dodelijk saai, maar de box met alle zes de seizoenen kostte maar iets van vijfendertig euro, dus Riet dacht waarom niet. En tegen de verwachting in vonden we de serie eigenlijk vanaf het begin al leuk en zitten we inmiddels ergens midden in seizoen drie.

We hebben ondertussen overigens ook allebei onze eigen series die we tussendoor volgen omdat we weten dat de ander er waarschijnlijk niks aan vindt. Zo heeft Riet zich de afgelopen weken vermaakt met “Downtown Abbey”, en ben ik bezig aan het vierde seizoen van “Battlestar Galactica” (de nieuwe serie overigens, niet die oubollige uit de jaren zeventig van de vorige eeuw). Daarnaast volg ik nog steeds “Dexter” (ik wacht op het volgende seizoen) en “Breaking Bad” (ben ergens middenin gestopt maar ga dat weer oppikken).

En als de nood aan de man komt heb ik nog tien seizoenen staan van de X-Files…

Er zijn niet zo heel veel dingen uit Nederland die we hier missen, en dat heeft hoofdzakelijk te maken met het feit dat vrijwel alles hier gewoon te krijgen is. En het weinige wat hier niet te krijgen is nemen we mee vanuit Nederland, zoals Senseo pads, hagelslag en frikadellen. Toch is er één ding wat we hier wel degelijk missen en dat is lekker Nederlands brood.

Met brood is het in heel Zuid-Oost Azië zo’n beetje hetzelfde, het is te eten maar daar is alles mee gezegd. Logisch misschien omdat het hier historisch gezien geen brood cultuur is, hier eten ze al eeuwenlang rijst als basisvoedsel. Brood is iets wat de Westerlingen meebrachten toen ze handel begonnen te drijven in dit deel van de wereld. En net zo logisch, toen de mensen hier ook brood begonnen te bakken pasten ze dat uiteraard aan de Aziatische smaak aan. Het resultaat is brood waar naar onze smaak veel te veel suiker in zit, veel te veel zout en veel te veel vet.

We hebben al heel veel soorten brood geprobeerd, En dat begon al toen we in Maleisië woonden. En eigenlijk hebben we behalve het stokbrood van bakkerij “Tous les Jours” nooit echt brood gevonden wat we lekker vinden. Het standaard brood wat we in huis hebben is hetzelfde fabrieksbrood wat we in Maleisië ook al hadden. Dat smaakt redelijk maar het is een beetje slap en als het een week ligt is het nog steeds zacht, dus dat zegt wel genoeg over de hoeveelheid vet en conserveringsmiddelen.

Maar er kwam de afgelopen week goed nieuws! Een vriendin van Riet vertelde haar dat er ergens in Makati een Hollandse bakkerswinkel is, en na enig speurwerk op het Internet vonden we het adres. Vandaag gingen we er naar toe om eens te kijken of het inderdaad is wat we ervan verwachten en we werden niet teleurgesteld. Het kostte wat moeite voor we de winkel vonden in een beetje een achteraf straatje, maar de zaak zelf zag er op zijn Hollands keurig uit. En het assortiment zag er zo mogelijk nog beter uit. Goed, een tijgerwitje hadden ze niet, dat is misschien wat teveel gevraagd (misschien mag dat hier ook niet van Greenpeace) maar er lag een ruime keus aan soorten brood die we anders alleen maar kunnen zien in de bakkerswinkels in Nederland.

We gingen weg met een gesneden wit, een gesneden bruin, een paar ciabatta’s en een bananencake (het enige Oosterse tintje). Thuis gekomen bleek dat het met het brood van het “Dutch Bread Hauz” wel snor zit. Wat kan Hollands wit brood met hagelslag toch lekker zijn.

Zeker als je helemaal in Manila zit…

Filipino’s zijn een luidruchtig volkje. Ik kan het niet anders zeggen, overal waar je komt is het lawaaierig en dat vinden ze zelf de gewoonste zaak van de wereld.

Tussen de middag zitten er bijvoorbeeld altijd een aantal meiden op kantoor gezamenlijk te eten in het keukentje vlak bij mijn werkplek. Ze hebben allemaal eten bij zich wat in de magnetron gaat meestal heerlijk ruikt, maar het is er altijd een takkeherrie. Ze praten luid en ze lachen nog veel luider, en toen een van mijn collega’s die probeerde er doorheen te werken vroeg of het wat minder kon keken ze hem heel verbaasd aan. Minder…wat? Het komt namelijk gewoon niet bij ze op dat iemand anders wel eens last van hun herrie zou kunnen hebben. Herrie? Hoezo, herrie?

In restaurants is het precies, ze praten luid, telefoontjes worden hardop beantwoord en zoals ik al eens eerder heb opgemerkt is het ook een vrolijk en goedlachs volkje dus je hoort ook voortdurend schaterlachen. De herrie is altijd recht evenredig met het aantal aanwezigen en soms verlang ik wel eens naar de redelijk rust van een Nederlands restaurant als we zitten te eten. Maar aan de andere kant zijn we er inmiddels ook wel weer aan gewend, restaurants, winkelcentra, zelfs buiten straat, het is gewoon overal een pokkeherrie.

Regels om lawaai aan banden te leggen zijn hier ook niet. Is er in Nederland bijvoorbeeld een strenge limiet aan het geluid wat een uitlaat mag produceren, dat is hier volledig onbekend. Het gebeurt dan ook regelmatig dat ik ’s morgen vroeg wakker wordt omdat ik het idee heb dat er een F-16 door de straat vliegt. Nee hoor, het is alleen maar een miezerig brommertje wat een uitlaat heeft die dik over de honderd decibellen aan geluid produceert. Niemand die ermee zit dat ze daarmee hele kilometers huizenblokken wakker maken, daar denken ze gewoon niet aan. Zelf vinden ze het prachtig, hoe meer herrie hoe beter!

Toch heeft het ook wel eens leuke kanten. Als je bijvoorbeeld een winkel binnenloopt waar op dat moment geen andere klanten zijn dan heb je een grote kans dat al het personeel luidkeels met de muziek mee staat te zingen. En als ze je dan zien dan houden ze verschrikt op, sommigen duiken snel weg en het dichtst bij staande meisje krijgt dan zonder uitzondering een hoofd als een boei en zegt “Good Afternoon, Sir”…

Gisteravond besloten de vrouwen van ALIG om vandaag een ronde voedselhulp te doen want de berichten uit de getroffen gebieden zijn weer heel verontrustend. Het was wel heel erg op het laatste nippertje dus er was geen tijd meer om rijst en groente in te slaan en te koken dus werd er besloten om het deze keer anders aan te pakken.

Alle vrouwen die meededen sloegen een paar pakken brood en beleg in om de mensen in ieder geval van boterhammen te voorzien, en er werd gauw nog een flinke voorraad fruit ingeslagen. Riet begon vanmorgen met smeren en kwam tot honderdtwintig boterhammen met pindakaas en jam. Om dat allemaal voor elkaar te krijgen had ze behalve uiteraard brood ook een enorme pot pindakaas ingeslagen en een nog grotere pot met jam die ongeveer het formaat heeft van een emmer.

Toen de vrouwen bij elkaar kwamen om op pad te gaan hadden ze bij elkaar 1140 boterhammen en het was alleen hopen dat het genoeg zou zijn. Toen ze in San Pedro aankwamen bij de eerste noodhulp locatie bleek die tot hun verrassing helemaal leeg te zijn. Onze chauffeur Lito deed navraag of de mensen soms al weer terug waren naar hun huizen maar dat bleek niet het geval. Ze waren overgebracht naar een andere locatie omdat de eerste plek ook al last had gehad van wateroverlast, en toen de ALIG vrouwen er aankwamen troffen ze er niet de vijftig verwachte gezinnen aan maar tweehonderd. Het werd dus een beetje schipperen met het eten maar het lukte uiteindelijk om in ieder geval alle kinderen een boterham en wat fruit te geven.

De tweede locatie was ook in San Pedro, een kamp met tenten die beschikbaar waren gesteld door het Rode Kruis. Ook daar werden boterhammen en fruit uitgedeeld en omdat de vrouwen al wisten dat daar veel kleine kinderen waren hadden ze voor de allerkleinsten daar melk meegenomen. En er bleek toen zelfs nog eten over te zijn dus werd ter plekke besloten om naar het plaatsje Cataquis te gaan om daar het resterende voedsel uit te delen.

Uiteindelijk was Riet pas om vier uur ’s middags weer thuis, bekaf maar voldaan. En de vrouwen zijn inmiddels al bezig om aanstaande vrijdag weer een voedselhulp ronde te organiseren. Goed bezig, dames!

Ik zit weer iedere zaterdagavond met de iPhone binnen handbereik om via Twitter het zaterdagvoetbal te kunnen volgen, en in het bijzonder natuurlijk de wedstrijd van mijn eigen cluppie Quick Boys. Niet dat wij trouwe supporters de afgelopen jaren veel hebben gehad om ons op te verheugen maar het bloed kruipt nou eenmaal waar het niet gaan kan, nietwaar. En het nieuws van gisteravond was weer goed, voor de derde keer op rij gewonnen en dat betekent de beste competitiestart sinds 1991.

Op zondagmorgen kijk ik altijd op de websites van Quick Boys en Voetbal Op Zaterdag om de verslagen en de commentaren te lezen. Zo blijf ik toch op de hoogte, en er is inmiddels ook een nieuwe dimensie bijgekomen want er is tegenwoordig Quick Boys TV, een website waarop video verslagen staan van de gespeelde wedstrijden. Die website houdt trouwens gelijke tred met de prestaties van Quick Boys want toen het de afgelopen jaren niet zo best ging waren er regelmatig weken dat er geen samenvatting te bekennen was, maar het gaat nu blijkbaar weer goed want de samenvatting van de wedstrijd van gisteren stond er vanmorgen vroeg al op.

Dat was vanmorgen dus even genieten, en het werd nog mooier. Afgelopen week vertelde Riet dat ze en aankondiging had gezien op de televisie dat het net Fox Sports vandaag de wedstrijd van Feyenoord live zou uitzenden. Hoewel ik de aankondiging zelf niet had gezien en er verder ook niks meer over werd medegedeeld besloot ik dat het toch de moeite waard was om het in de gaten te houden. Want we hebben inderdaad Fox Sports op de kabel en waarachtig, er bleek “Dutch Eredivisie” op het programma te staan.

Ik ging dus zitten en jawel hoor, Feyenoord-Fc Utrecht live op meer dan tienduizend kilometer van huis! En ook hier zowaar weer een goed resultaat. Goed, het was niet op een HD kanaal dus de beeldkwaliteit was niet helemaal optimaal maar verder was er niks mis mee. Het ziet er dus naar uit dat ik de komende zondagen regelmatig voor de televisie te vinden zal zijn want er worden blijkbaar iedere week twee Nederlandse wedstrijden uitgezonden. Is dat effe vervelend!

Als je onderweg naar Subic ten noorden van Manila op de North Luzon Express Way rijdt dan zie je op een gegeven moment een enorm stadion in aanbouw. Ik had dat de vorige keren ook al gezien en ik vroeg deze keer aan mijn Filipijnse collega die ook mee reisde wat de bedoeling was van zo’n enorm stadion buiten de stad. Het antwoord was verrassend: “It’s not a stadium, it is a Place of Worship”.

Het blijkt te gaan om de “Philippine Arena” een bouwproject van wat wordt genoemd de grootste sekte ter wereld, de “Iglesia Ni Cristo” (de Kerk van Christus). Deze sekte, die zichzelf de enige ware kerk noemt (wat een verrassing..) is in 1914 opgericht hier op de Filipijnen door ene Felix Manalo, een ontevreden Katholiek die het niet eens was met het geloof waarmee hij was opgevoed. Het begin kleinschalig maar de beweging heeft op dit moment meer dan anderhalf miljoen leden verspreid over de hele wereld en zeker hier zie je de overal veelal roze gekleurde kerkgebouwen.

De belangrijkste kenmerken van de beweging zijn dat ze de traditionele Drie-Eenheid van de Christelijke Kerk ontkennen en dat ze niet geloven in de goddelijke status van Christus. De kerkdiensten zijn op zondag en donderdag en bijwonen is verplicht. In feite is het niet bijwonen of te laat komen (de deuren gaan op slot!) een van hun drie grootste zondes, er zijn zelfs presentie lijsten om te registreren wie er allemaal geweest zijn. Verder is het verboden te trouwen met iemand van buiten de beweging, een ander lid aanklagen voor het gerecht mag ook niet, ze mogen geen lid worden van een vakbond en ze mogen ook niet via de computer proberen gegevens over de financiële situatie van de beweging te krijgen.

Hoewel deze sekte, want zo mag het rustig worden genoemd, in grootte de derde godsdienstige beweging op de Flipijnen is mag de invloed niet worden onderschat. Heel veel belangrijke en vooral heel erg rijke personen zijn lid, waaronder politici, televisie persoonlijkheden en acteurs. Om lid te kunnen worden schijn je veel geld te moeten hebben, het lidmaatschap is niet weggelegd voor de gewone mensen. De gebruikelijke bijdrage voor het lidmaatschap is tien procent van je inkomen en dat schijnt ook grif te worden afgestaan.

Helaas wordt het geld zoals gewoonlijk niet gebruikt om goede dingen mee te doen. Nee, in plaats daarvan bouwen ze idiote stadions ver buiten de stad…

Ik kon me bijna niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een bezoek heb gebracht aan de Keppel Scheepswerf in Subic waar op dit moment het nieuwe platform wordt gebouwd voor ons project. Ik dacht ergens in mei maar toen ik in mijn agenda terug bladerde zag ik dat dat eind maart was geweest, en dat is dus bijna een half jaar geleden. Er waren in de tussentijd geen heel erg dringende redenen voor een bezoek aan de “Yard” geweest, maar er lag nu een verzoek om training te geven aan mensen die het laatste half jaar voor ons project zijn komen werken.

De training sessies werden gepland voor morgen dus vertrok ik vandaag samen met twee collega’s om twee uur vanmiddag met de shuttlebus naar Subic. Over de reis kan ik kort zijn, die is lang en saai. Het duurt alles bij elkaar minstens drie en een half uur om er te komen, afhankelijk van de verkeersdrukte onderweg, en er zijn al gevallen bekend waarbij de reis niet minder dan acht uur duurde. Mijn persoonlijke record staat op zes en een half uur maar gelukkig viel het vandaag mee want we werden even na zessen, dus na iets meer dan vier uur, afgezet bij ons hotel.

Het Moonbay Resort staat niet erg hoog op mijn lijst van favoriete hotels. We zitten daar weliswaar altijd in kleine appartementjes maar de inrichting is zowel sober als somber (veel donkere kleuren, donkere meubels en weinig daglicht), en last but not least, het stinkt er altijd. En dat laatste was ook nu weer het geval, zij het dat het niet zo erg was als ik inmiddels gewend ben. En een andere meevaller deze keer was dat ik helemaal geen insecten heb gezien, zelfs geen muggen. Muggen waren er de vorige keren altijd, maar zo erg als de eerste keer toen de hele kamer vol zat met zwarte vliegjes is het gelukkig niet meer geweest.

Minder stank dus en geen insecten, maar toch was er een probleem. De televisie had wel geluid maar er was geen beeld, of je moet het verspringen van het scherm van rood naar wit naar groen naar geel beeld willen noemen. De eerste persoon die ernaar kwam kijken kon het niet oplossen, er moest een monteur bij komen en die constateerde dat de televisie kapot was. Nou was het zo’n flatscreen die aan de muur was bevestigd, dus ik verzoende me al met het idee van geen televisie, maar het viel mee. Tien minuten later werd er een hele nieuwe flatscreen binnen gedragen en een half uurtje later was die aan de muur geschroefd.

Misschien dus niet het beste hotel waar ik ooit heb gezeten maar ze weten wel van aanpakken…

En weer was het vandaag een miserabele dag met de hele dag door stortregen, en dat was vooral jammer voor Riet en de andere ALIG vrouwen want die hadden een garage-sale georganiseerd. Deze garage sale is bedoeld voor het Filipijnse personeel wat in de Village werkt en alles wat te koop is is geschonken door de mensen die er wonen, dus veelal de expats. Voor de Filipino’s is deze uitverkoop een buitenkansje, want alles gaat weg voor aangepaste prijzen (zeg maar gerust bijna voor niks in onze ogen). Het meeste wat te koop wordt aangeboden is normaal gesproken ook niet voor gewone Filipino’s weggelegd, zoals bijvoorbeeld een te klein geworden maar verder nog prima te dragen merkspijkerbroek en shirts van een goeie kwaliteit stof.

In eerste instantie zou de garage-sale bij ons thuis plaatsvinden en we hebben dan ook een tijdje een slaapkamer boven gehad die erg veel leek op de winkel van Malle Pietje (voor iedereen die dit leest en die jonger is dan dertig, vraag maar aan je moeder wie Malle Pietje is). Gezien de verwachte drukte werd er uiteindelijk toch voor een lokatie gekozen met een ruimer erf, dus de afgelopen twee weken werd alles bij ons weggesleept. Er was trouwens al het nodige weg want veel was er ondertussen aan de slachtoffers van de overstromingen gegeven.

Voordat de verkoping vanmorgen begon regende het al pijpenstelen en van een openluchtverkoping kon dan ook geen sprake zijn. Er werden snel een stuk of zestien party tenten geregeld om alles droog te houden maar desondanks werd het een behoorlijk natte boel.

Het was al ver voordat het hek open ging een drukte van belang voor het huis waar de verkoping zou plaatsvinden en zoals verwacht ging alles grif van de hand. Vooral kleren waren zoals altijd erg populair, ook al omdat alles maar een paar pesos kostte. Uiteindelijk werd er in totaal toch iets meer dan vijftigduizend pesos opgehaald en dan mag je toch wel van een succes spreken.

Sommige kopers weten dat tegen het einde van de verkoping de prijzen drastisch omlaag gaan. Er waren er dan ook net als ieder jaar die in plaats van meteen te kopen dingen uitzochten en die wegstopten uit het zicht in de hoop er dan later nog goedkoper aan te komen.

Riet weet dat en hield het in de gaten, ze haalde iedere keer wat weggestoken was weer tevoorschijn en gooide het weer bij de rest van de koopwaar. Ze heeft altijd al een sterk gevoel voor rechtvaardigheid gehad…

De opbrengst was in ieder geval volgens Riet een nat pak waard en wat er over was ging naar het gebruikelijke goede doel, het dorp op de Dumpsite.

Het begon vanmorgen nog wel met een waterig zonnetje maar uiteindelijk werd het vandaag een totaal verregende dag. En dat is al de derde keer op rij dat het in het weekend veelvuldig regent.

Het is vrijwel niet droog geweest want tussen de hevige stortbuien door bleef het ook nog gestaag druppelen. Dat zorgde er uiteindelijk zelfs voor dat we vanavond ook maar zijn thuis gebleven en dat gebeurt zeker op zaterdagavond vrijwel nooit. Het werd dus rooie kool met een balletje gehakt in plaats van de gebruikelijke ribbetjes, al zul je mij niet horen zeggen dat dat minder lekker is, hoor!

Maar ondanks dat we dus vrijwel de hele dag thuis hebben gezeten is er is toch nog wel een aardigheidje te melden. Riet besloot tegen de avond om toch nog maar even wat kleine boodschapjes in huis te halen en ging met de auto op pad. Na een half uurtje stapte ze echter briesend en zonder boodschappen weer binnen. Wat was er nou gebeurd, eerst was ze naar het kleine winkeltje vlak bij ons huis naast het Village kantoor gegaan, maar dat was dicht. Toen besloot ze om naar de supermarkt te gaan aan de zuidkant van de Village achter de Kathedraal, maar na twintig minuten rond gereden te hebben kwam ze onverrichterzake terug want ze kon het niet vinden!

Daar snapte ik helemaal niks van want niet alleen zijn we daar al tig keer geweest maar bovendien is het ook nog een hartstikke makkelijk te vinden. Vlak bij ons huis ga je Acacia Avenue op, die loopt helemaal naar het zuiden van de Village, gaat dan naadloos over in Cuenca Street waar je na een paar honderd meter aan je linkerhand de Kathedraal hebt (die zie je echt niet makkelijk over het hoofd), daar voorbij nemen je de eerste links en voilà, de supermarkt ligt recht voor je.

Wat Riet gedaan heeft snap ik nog niet want toen ze op de kaart keek zei ze dat ze in alle straten rond de supermarkt had gereden. Hoe je die dan in vredesnaam kunt missen, daar kan ik met mijn verstand niet bij. We zijn dus na het eten maar even in de auto gestapt om te kijken wat Riet nou precies verkeerd had gedaan. En uiteraard reed ik er zonder enige moeite in één keer naar toe, via de route die ik net aangaf. Makkelijker kan het eigenlijk niet tenzij je natuurlijk hardnekkig via allerlei zijstraatjes in gaat en dan gaat zoeken terwijl je nog minder richtingsgevoel hebt dan een rookworst van de HEMA.

En zoals een goeie Van Nieuwkoop betaamt lag het natuurlijk niet aan Riet, Nee, ze hadden zonder iets te zeggen die supermarkt verplaatst en daarna weer teruggezet…

Jawel hoor, onze gast de neushoornkever is weer terug. We hebben hem een paar dagen niet gezien en we dachten al dat hij nu definitief weg was maar gisteravond was hij er opeens weer. Riet en ik zaten aan een bakkie op ons terras, net toen het een beetje donker begon te worden, toen we opeens iets aan zagen komen vliegen. In eerste instantie zagen we niet wat het was, wel dat het groot was voor een vliegend insect, en inderdaad, het was onze huisgast.

Het kreng landde met een klap tegen de muggenlamp, ongetwijfeld aangetrokken door het paarse licht. Normaal gesproken is het de bedoeling dat insecten dan geëlektrocuteerd worden maar dat ging in dit geval moeilijk. Hij is namelijk zo groot was dat hij niet door het beveiligingsrooster heen kan en dus niet tegen de onder stroom staande rooster daarachter aan kwam, en zelfs dan is nog de vraag of hij dan wel meteen het loodje zou leggen want het apparaat is bedoeld voor muggen en niet voor insecten ter grootte van een Jumbo Jet..

Hij bleef een poosje aan de op de grond staande lamp hangen, waarbij hij door allebei de katten geïnspecteerd werd. Om de een of andere reden zagen die er geen brood in om de kever lastig te vallen. Niet dat ze er bang voor lijken te zijn, het zag er meer uit als een compleet gebrek aan interesse. Te groot misschien, of misschien ziet het beest er gewoon te vervaarlijk uit met die hoorn op zijn snuit. Hoe dan ook, de kever begon wat rond te scharrelen, nog net zo gammel als een paar dagen geleden, en was op een gegeven moment weer verdwenen in het donker.

Tot vanavond, want toen ik thuis kwam zag ik hem weer. Hij lag alweer in het zwembad, een halfslachtige poging doend tot zwemmen. Ik heb hem er maar weer uit gevist en over de muur gezet. Benieuwd hoe lang het deze keer duurt voor hij weer terug is…

Even ter opfrissing van jullie geheugen, Manila is eigenlijk niet één grote stad maar bestaat uit zestien steden die samen Metro Manila vormen. Die steden zijn ook weer opgedeeld in wijken en die heten Barangays. De stad waarin wij wonen heet Muntinlupa en de wijk waarin wij wonen ligt in de Barangay die Alabang heet.

Tot zover is het wel te volgen, nietwaar? Nou, het wordt nu wat ingewikkelder; ons kantoor ligt maar een paar minuten met de auto van ons huis, en het gebied waar dat is gevestigd is heet Filinvest City. Door dat “City” zou je kunnen denken dat het hier om een stad gaat maar dat is niet zo, het is gewoon de naam van een gebied wat gekocht is door een projectontwikkelaar genaamd Filinvest die hier een project aan het opzetten is met kantoorgebouwen en appartementencomplexen.

De ontwikkeling van dit gebied gaat ontzettend hard. In de bijna twee jaar dat wij hier nu zitten zien we langzaamaan het grote winkelcentrum Alabang Town Center (wat recht tegenover onze Village ligt) naar Filinvest City toe groeien. Er worden nieuwe hotels gebouwd (al snapt niemand waarom want er komen hier geen toeristen), kantoorgebouwen en veel hoge gebouwen met appartementen. Wie hier allemaal moeten komen wonen is me een raadsel want er zullen zich toch heel wat bedrijven moeten vestigen om al die appartementen vol te krijgen.

Toch heeft deze wijk een groot voordeel boven andere stadswijken die in ontwikkeling zijn, namelijk de gunstige ligging en het vele groen. Die gunstige ligging is met name te danken aan de nieuwe Skyway, de verhoogde tolweg die je rechtstreeks van hier naar de luchthaven en het centrum van de stad brengt.

Rondom ons kantoor stikt het op dit moment van de bouwputten, en er komen er nog meer. Jammer, want dat betekent vast en zeker dat het hier over een paar jaar veel drukker en lang zo groen niet meer zal zijn…

Onderweg naar restaurant “Appenzeller” hadden we de paraplu nodig want het regende nog steeds licht. Dat is dit jaar nog niet zo heel veel gebeurd, zeker niet in vergelijking met vorig jaar toen we zelfs een aantal keren bijna van de weg zijn gespoeld toen er stortbuien losbarstten terwijl we al onderweg waren. Dit jaar hebben we al wel een aantal keren paraplu’s meegenomen maar we hebben ze eigenlijk pas twee of drie keer nodig gehad. Dat zou dus moeten betekenen dat we dit jaar minder regen hebben dan vorig jaar, en dat zou best eens kunnen.

Vandaag is de dag wel grotendeels verregend. Net na het middaguur begon het te stortregenen en dat bleef het de hele middag doen. Aan het eind van de middag werd het wat minder maar het bleef toch nog een tijdje doordruppelen. Halverwege de avond werd het pas weer droog, en dus teruglopend vanaf het restaurant konden de paraplu’s al weer dicht blijven.

En dat terwijl de dag zo veelbelovend was begonnen  met een prachtige ochtend. Het tafereel op de foto van vandaag trof ik vanmorgen aan toen ik terug kwam van mijn bakkie koffie bij de Coffee Bean in het Alabang Town Center…

Het is de afgelopen twee weken wisselvallig weer geweest, en hoewel er geen tyfoons van betekenis zijn overgetrokken hebben we toch af en toe een flinke onweersbui. De enige tropische storm op dit moment hing de afgelopen week in de buurt van Japan, wat al heel ver bij ons vandaan is, en trok de afgelopen dagen ook nog eens naar het noordoosten, dus nog verder bij ons vandaan.

Het was wel veelal bewolkt maar desalniettemin was het onveranderlijk warm met een constante temperatuur overdag van rond de dertig graden, We zitten nog steeds in het regenseizoen en het duurt nog zeker twee maanden voordat de zomer zachtjesaan weer gaat aanbreken.

Een raar idee overigens dat de Kerst hier in de zomer valt, vinden jullie ook niet? Misschien dachten jullie trouwens dat het een geintje was gisteren, dat van die Kerstversieringen, maar dat is niet het geval hoor! Kijk maar, bij True Value, de plaatselijke variant van Karwei, staan de Kerstversieringen al weer in de winkel en als je aan komt lopen wordt je verwelkomd door de Kerstman zelf.

De aanloop naar de Kerst begint hier op 1 september, je kunt er tenslotte maar beter vroeg bij zijn.

In de praktijk betekent het dat de terreur van de Kerstliedjes in de winkels ook weer gaat beginnen. En we waren dat vervelende”Jingle Bells” eigenlijk nog steeds zat van vorig jaar. En dan dat stomme “I’m dreaming of a white Christmas”. Hallo, dit zijn de Filipijnen, het wordt hier nooit kouder dan een graad of vierentwintig!

Iedere woensdag hebben we een vergadering met onze hele afdeling en dat was altijd na de lunch. Dat moet wel want probeer maar eens tussen paar Filipino’s en hun lunch te gaan staan, je houdt er waarschijnlijk een paar nare littekens aan over. Het tijdstip van de vergadering werd de laatste weken een probleem omdat het samenviel met andere vergaderingen die voor sommige mensen belangrijker waren. Om toch eens per week bij elkaar te kunnen komen moest er dus een ander tijdstip worden gekozen en dat viel niet mee, de enige mogelijkheid was eigenlijk lunchtijd. Om dat mogelijk te maken werd er een even simpele als afdoende oplossing gevonden, de vergadering werd een lunch vergadering en er zou voor eten gezorgd worden.

Nu hoef je hier voor de lunch niet net als in Nederland aan te komen met een schaal broodjes kaas (jammer genoeg) of zelfs luxe broodjes, want dat is geen eten. Ten eerste hebben ze dan geen rijst (en zonder rijst mag het geen maaltijd heten) en ten tweede moet het warm zijn. En dus zitten we nu iedere woensdagmiddag rond een uur of twaalf met een kartonnen doos op schoot, en daarin iets wat bij een Filipijns fast food restaurant vandaan komt.

De afgelopen weken heb ik dus dergelijke dozen voorbij zien komen van Jollibee’s, Max’s, Racks, Chic-Boy, Chowking, and dat zijn alleen nog maar degenen die ik me kan herinneren. Racks is wel favoriet bij mij en mijn baas Mike vanwege de enorme beef ribs, bij de anderen is het vrijwel altijd kip. Behalve de beef of de kip is de maaltijd altijd vervelend eentonig. Er is altijd een bal witte rijst (want zonder rijst is het geen maaltijd), iets van groente in een een of ander formaat en een bakje met een bruinige saus die ik niet echt heel erg lekker vind.

Het pièce de résistance is iets waarvan ik voordat ik op de Filipijnen kwam nog nooit had gehoord, een zakje met bananenketchup. Kennen jullie dat? Ik heb me er nog steeds niet aan gewaagd want het lijkt me knap smerig maar de Filipino’s spuiten het op hun rijst zoals wij Nederlanders mayonaise op onze patat. Als Riet vrijdag’s naar de Dumpsite gaat gaan er altijd een paar knijpflessen bananenketchup mee en daar blijft geen druppel van over. Misschien dat ik het als ik in een dappere bui ben toch eens probeer, ik hou jullie op de hoogte.

Omdat ik die lunch als een volledige maaltijd beschouw sein ik Riet altijd tijdig in dat ze zich voor mij ’s avonds niet achter het fornuis hoeft uit te sloven.

Gewoon brood is dan voor mij voldoende, en dat was ook vanavond dus ook het geval. Wel met twee uit Nederland meegebrachte frikadellen de man, dat dan weer wel…

Gisterochtend was ik even een paar boodschappen wezen doen en op de terugweg naar Ayala Alabang Village kwam ik het bovenstaande tafereeltje tegen op het kruispunt recht tegenover de hoofdingang van de Village.

Ik denk niet dat je in Nederland gauw zoiets zult zien. Ik ben toch benieuwd wat er gebeurt als die chauffeur opeens hard op zijn rem moet trappen…