Ik had nog wat kleine boodschappen te doen waarvoor ik in de Festival Mall moet zijn want wat ik nodig heb hebben ze in geen enkele winkel in het Alabang Town Center aan de overkant van de Village. De Festival Mall is maar een kort ritje bij ons vandaan, dat winkelcentrum ligt ruwweg aan de overkant van ons kantoor en dat is dus ook maar vijf minuten rijden (al kan er wat oponthoud zijn door de vele stoplichten onderweg).

Ik besloot het te combineren met een hapje eten in de avond en ging dus even na zessen op pad. Ik was de poort van de Village nog niet uit of ik wist dat al dat ik niet slim bezig was. Het verkeer mijn kant op viel wel mee maar vanaf de andere kant, vanuit de richting van de Festival Mall dus, stond het stampvol, het hele eind. Ik realiseerde me dat ik een grove inschattingsfout had gemaakt en ik had het kunnen weten, het is niet verstandig om op zaterdag na het middaguur naar de Festival Mall te gaan want dat doen duizenden Filipino’s dan namelijk ook. Het is daar dan een compleet gekkenhuis en ik vroeg me vertwijfeld af hoe ik op het stomme idee was gekomen.

Maar ik was al onderweg en omkeren had gezien de file de andere kant op totaal geen zin, dus ik besloot om dan in vredesnaam maar door te rijden. Aangekomen bij de parkeerterreinen van de Festival Mall zag ik nog meer files, van auto’s die rondreden om een plekje te zoeken. Was Riet er nou maar bij dacht ik nog, want om de een of andere reden heeft die altijd de mazzel dat er net een auto vlak voor haar neus wegrijdt en hoe druk het ook is, die heeft altijd een plekje. Nou, ik dus niet! Ik ben een kwartiertje meegeschoven met de gemotoriseerde stoelendans en toen heb ik het opgegeven. Via de enige alternatieve route, die overigens ook druk was maar gelukkig niet vast stond, ben ik teruggereden naar het Alabang Town Center.

Daar was het ook erg druk maar er was nog voldoende parkeerplek. Het ATC trekt dan ook een heel ander publiek dan de Festival Mall want het is toch meer een winkelcentrum voor de meer welgestelden. Dat klinkt heel snobistisch maar ik zou niet weten hoe ik het anders moet noemen, en het is gewoon een feit dat in het ATC de meer duurdere winkels zijn. Het betekent natuurlijk wel dat ik morgen toch terug moet naar de Festival Mall voor mijn boodschappen, alleen ga ik dan voor de middag, als het nog rustig is…

Zoals jullie weten hebben we twee officiële huisdieren, onze katten Abby en Monster. We hebben echter ook nog de nodige onofficiële huisdieren, en we zijn niet even blij met allemaal.

Vanmiddag toen ik thuis kwam bijvoorbeeld stond er in de keuken op de grond weer een mierenlokdoosje, en bij navraag bij Estela bleek dat we weer een kleine mierenoverlast hebben. Gelukkig op een plaats waar het weinig kwaad kan en die lokdoosjes zijn erg effectief dus ik neem aan dat dat een tijdelijke overlast is.

We hebben nog meer ongewenste huisdieren die Riet bij tijd en wijle helemaal dol maken, namelijk muggen. Die zijn hier zo klein dat je ze niet ziet, maar dat neemt niet weg dat ze er wel zijn want dat merk je als het opeens ergens begint te jeuken en je na het krabben een bult ziet opkomen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik er nauwelijks mee last van heb maar om de een of andere reden zijn ze wel dol op Riet (dat snap ik dan wel weer, ik heb dat zelf ook). Zij wordt overal en van alle kanten aangevallen; buiten, in de woonkamer, in de keuken, en zelfs in bed is ze niet veilig.

Ik heb expres een bepaald huisdier nog niet genoemd, want als ik dat doe dan ben ik bang dat we geen bezoekers meer krijgen. Terwijl het eigenlijk heel erg meevalt want in huis hebben we zolang we hier wonen zegge en schrijve drie kakkerlakken gezien, en alle drie toen we hier net woonden. Ik denk dat Abby en Monster wel raad met ze weten, die houden ons huis van binnen keurig schoon (op de muggen na dan). Rond het huis jagen onze katten op die krengen, en het insectenverdelgingsmiddel wat een keer per maand rond het huis wordt gespoten is ook behoorlijk effectief.

Vanavond zat er in de tuin een heel andere vreemde gast. Ik had ze al wel meer gezien op de muur rond onze tuin en toen stond ik al verbaasd over hun formaat, maar de slak die vanavond in het gras zat was wel een erg grote joekel…

Terug in Manila was er meteen een vervelend jaarlijks terugkerend ritueel, het opnieuw laten registreren van onze auto. Dat registratie systeem gaat simpelweg op kenteken, dat van onze Fortuner eindigt op een “8” en dat betekent dat wij in augustus de klos zijn. Het is niet eens zo zeer een kostbare aangelegenheid (al is het dat voor de doorsnee Filipino’s absoluut wel), het is meer het probleem dat het een ontzettend tijdrovend klusje is waar je minstens een halve dag mee zoet bent.

Je moet met de auto allereerst een emissie-test laten doen. Dat kan bij iedere garage of keuringsstation, maar het makkelijkst is het om het te doen bij de naast het Land Transportation Office (LTO) gelegen keuringsstation. Het LTO is een soort van politiebureau waar je al je zaken met betrekking tot gemotoriseerde deelname aan het verkeer moet regelen. Riet en ik zijn er in mei vorig jaar voor de laatste keer geweest om ons Filipijnse rijbewijs te regelen en dat kostte ons zelfs tegen betaling van een kleine “vergoeding” hier en daar nog meer dan twee en een half uur. Die ervaring was voor mij genoeg om in augustus te besluiten dat ik de registratie zou uitbesteden aan de garage, die daar overigens zo bleek achteraf een schandalige prijs voor rekende.

Dit jaarr is het heel wat makkelijker want nu hebben we een chauffeur. Lito was trouwens ook degene die me erop attent maakte dat de registratie weer moest worden gedaan anders was ik het vast en zeker vergeten. Omdat ik zelf niet mee hoef om het hele proces uit te voeren was het dus dit jaar heel simpel, ik gaf Lito vanmorgen geld voor alle onkosten en vanmiddag was alles geregeld. We moeten alleen nog even de nieuwe stickers op de nummerplaten plakken.

Een van die onkosten vind ik trouwens weer zo’n typisch voorbeeld van gelegaliseerde diefstal. Ik moet namelijk verplicht een soort van WA verzekering afsluiten, wat in mijn geval volkomen overbodig is want ik heb een all-risk verzekering die alles dekt. Dat maakt echter niks uit, die WA verzekering is verplicht en daar valt dus niet aan te ontkomen. Een overbodige betaling dus, en in eerste instantie dacht ik ook zo over die hele jaarlijkse registratie. Het lijkt pure geldklopperij om dat ieder jaar te moeten doen, maar je kunt het ook anders bekijken. Je betaalt nu voor ieder jaar dat je de auto of motor bezit en dat is eerlijker dan een vast bedrag te betalen bij aanschaf, onafhankelijk hoe lang je het ding hebt.

En nog wat anders, met die registratie ben je wel van al het gezeik af, geen wegenbelasting of milieu toeslagen of andere terugkerende kosten om de regering te spekken. Hopelijk gaan er weinig Filipijnse politici op bezoek naar Nederland, ze zouden daar wel eens hele slechte ideeën op kunnen doen…

De twee weken vakantie in Nederland zitten er voor mij al weer op, ik ben vanmiddag vanaf Schiphol vertrokken naar Manila. Riet blijft nog een weekje langer, die vertrekt aanstaande zaterdag.

Mijn koffer was al grotendeels gepakt dus veel was er vandaag niet meer te doen. Na het afscheid bij mijn schoonouders thuis vanmorgen heeft Riet me naar Schiphol gebracht voor de eerste vlucht van de terugreis, met een Airbus A380 van Emirates naar Dubai.

Ik kom als alles goed gaat even na middernacht plaatselijke tijd aan op de luchthaven van Dubai, en dat is vanwege de twee uur tijdsverschil dus om over tienen Nederlandse tijd.

Ik weet het, het is heel on-Nederlands maar Riet en ik hebben op dit moment allebei geen fiets. Om te beginnen zijn we allebei geen fan van fietsen (ook al heel on-Nederlands), we zullen allebei niet gauw een fiets grijpen als we ergens naar toe moeten. Voordat we naar het buitenland vertrokken hebben we onze ouwe jaren oude wrakken weggegooid en we hebben er nog niks nieuws voor terug gekocht want dan zouden we goeie fietsen hebben die het grootste deel van het jaar werkeloos in ons toch al kleine schuurtje plaats staan in te nemen.

Toch is het niet hebben van een fiets wel eens lastig, zoals afgelopen vrijdag toen ik de afspraak met mijn ouwe vrienden had. Het was de bedoeling een biertje (of twee) te gaan drinken en dan is de auto geen optie. Gelukkig kon ik de fiets van mijn zwager lenen voor de gelegenheid en merkwaardig genoeg beviel dat heel best. Niet alleen was het lekker fietsweer maar mij zwager heeft ook nog eens een prima karretje waarop het lekker rijden was.

Door omstandigheden stond de fiets vandaag nog steeds bij ons in de schuur en aangezien het erg mooi weer was besloot ik eens gek te doen, ik ging vanmiddag een eind fietsen! Camera mee om onderweg wat foto’s te maken, richting Wassenaar langs de provinciale weg en terug via het fietspad door de duinen.

Eigenlijk was het ongeveer dezelfde route die ik een fietsgekke Filipijnse collega had aanbevolen toen die een paar weken geleden naar Nederland ging. Blijkbaar is dat toch blijven hangen en het leek me daarom leuk om het zelf ook weer eens te doen. Dit ritje heb ik jaren geleden heel wat gereden op mijn mountainbike als trainingsrondje en het terrein is dus heel bekend, maar toch zijn er wat dingen veranderd.

De fiets van mij zwager is een sportieve fiets met de nodige versnellingen, en blijkbaar is dat de norm tegenwoordig want iedereen heeft nu zo’n fiets. Het resultaat is dat met name op het duinpad iedereen als een gek rijdt. Zelfs dames en heren die nog stukken ouder zijn dan ik waren op deze fietsen gekleed in sportieve shirts en kwamen met rood aangelopen koppen voorbij flitsen. De asfalthijgers op hun racemonsters die ik nog wel kende van vroeger vielen haast niet meer op in de rest van het peloton. Iedere bocht was gevaarlijk want de tegenliggers kwamen vaak met hoge snelheid de hoek om zeilen en verzeilden dan niet zelden op de andere helft van het fietspad, zoals ik zelf een paar keer ondervond toen ik zowat het zand in moest om uit te wijken.

En een ander bekend fenomeen werd vanmiddag weer eens bevestigd. Welke richting je ook fietst in Nederland, je hebt altijd wind tegen! Ik heb dit geprobeerd uit te leggen aan die Filipijnse collega maar die geloofde er geen barst van. Jammer genoeg had hij geen gelegenheid tot een fietstochtje toen hij in Nederland was, want dan had hij het zelf kunnen ondervinden…

Loekie, de kat van Martin en Sandra, is een paar weken geleden aangereden. Tenminste, dat is de veronderstelling want zeker weten doen we het niet. Ze lag op het dak van de schuur van een van de buren te schreeuwen en toen Martin haar eraf haalde zag hij dat ze gewond was aan haar achterlijf. Geen open wonden maar haar rechterachterpoot en haar staart hingen er onnatuurlijk bij en ze had duidelijk pijn. De dierenarts constateerde een gebroken bekken en dat is weinig aan te doen, dat moet uit zichzelf genezen met rust.

Voor die rust leenden Martin en Sandra een grote kooi van vrienden en die staat nu in de huiskamer. Loekie heeft er de afgelopen weken zonder problemen dag en nacht in gezeten, en dat is best bijzonder aangezien ze normaal gesproken erg veel buiten is. Ze schijnt zelf ook te beseffen dat ze rust nodig heeft en beweegt weinig, eigenlijk slaapt ze zowat de hele dag. Toch is het oppassen geblazen zoals gisteravond toen ze toch opeens de geest kreeg toen Sandra het deurtje van de kooi opende en ze naar buiten sprintte door de tuindeur die open stond.

Er zijn twee dingen die Loekie overdag doet behalve slapen. Het eerste is eten, maar het is het tweede dat ons het nodige ongemak oplevert. Ze schijt namelijk in een bak die ook in de kooi staat en dat stinkt! En ze heeft daarbij ook nog eens de merkwaardige gewoonte om te gaan zitten schijten als het etenstijd voor ons is. Vorige week heeft de dierenarts gezegd dat ze nog zeker drie weken in de kooi moest blijven, dus de atmosfeer in huis zal helaas niet opklaren voordat Riet en ik weer naar Manila zijn vertrokken…

Net als vorig jaar toen we rond dezelfde tijd in Nederland waren worden de Filipijnen getroffen door een aantal hevige tyfoons. Deze hebben de afgelopen dagen heel veel neerslag veroorzaakt en dat heeft net als vorig jaar weer grote gevolgen voor het land, en met name voor de hoofdstad Manila die getroffen wordt door zware overstromingen.

Op dit moment vallen er hevige moesson regens op het noordelijke eiland Luzon waarop Manila ligt als gevolg van de tropische storm Maring. Deze storm ligt ten oosten van Luzon en wint nog steeds aan kracht. Het goeie nieuws is dat de storm van de Filipijnen weg beweegt in de richting van Taiwan, maar er is ook slecht nieuws. De regenval zal de komende dagen nauwelijks afnemen en dat betekent dat de overstromingen alleen maar erger zullen worden.

Vanmorgen kreeg ik een berichtje op mijn mobiele telefoon van mijn werkgever Shell Philippines waarin medewerkers werd geadviseerd vooral niet naar kantoor te komen als dat door de overstromingen gevaarlijk kon zijn. De zwaarst getroffen wijken in de stad zijn net als altijd weer de laag gelegen en dus kwetsbare wijken in het noordelijk deel van Metro Manila. Het stadsdeel Muntinlupa waar wij wonen is hoger gelegen en de gevolgen van de zware regenval blijven daar dan ook meestal beperkt, zeker in onze woonwijk waar een redelijk goed afwateringssysteem is.

Het wordt weer even afwachten wat de uiteindelijke gevolgen zullen zijn voor de bevolking maar als het net zo gaat als vorig jaar dan zullen weer heel veel mensen uit hun huizen worden verdreven. We krijgen vaak dezelfde vragen, waarom mensen in die kwetsbare gebieden blijven wonen en waarom de overheid geen maatregelen neemt. De antwoorden zijn simpel, de mensen moeten daar wel wonen want daar is hun werk en de overheid doet niets omdat het geld kost wat ze of niet hebben of liever in eigen zak steken.

Voor Riet betekent het vast en zeker dat ze bij terugkeer weer de handen uit de mouwen kan steken want er zal ongetwijfeld weer heel veel noodhulp nodig zijn.

Al jarenlang probeer ik de traditie in ere te houden om minstens één keer per jaar twee reünies te organiseren. En ik moet zeggen, het lukt me eigenlijk vrijwel altijd om het voor elkaar te krijgen al is het qua planning natuurlijk wat lastiger om alles te regelen als Riet en ik zoals nu in het buitenland wonen.

Dat laatste zorgde dit jaar voor problemen voor de jaarlijkse reünie met mijn ouwe Shell collega’s. Precies in de twee weken dat ik in Nederland ben deze zomer zijn ze allemaal op één na op vakantie, en daardoor hebben we voor het eerst sinds jaren besloten om het deze keer maar af te lasten. Erg jammer, maar dat kan gebeuren. Als je erover nadenkt is het eigenlijk al bijzonder dat we de afgelopen jaren eigenlijk nooit eerder tegen dit probleem zijn aangelopen.

Beter ging de reünie met mijn ouwe Katwijkse muziekmakkers. Iedereen was in het land en in de gelegenheid, een afspraak was snel gemaakt en vanavond was het zover. We spraken af op het terras van strandpaviljoen “De Westerkim” aan de Katwijkse Boulevard, iets wat zo langzamerhand voor deze reünie vast onderdeel van de traditie is geworden. Ik moest er nog wel even een fiets voor regelen want die heb ik in Nederland niet meer, maar dat bleek gelukkig geen probleem.

Traditiegetrouw haalde ik onderweg eerst Nico op, Gijs kwam gelijk met ons aan, terwijl Wessel binnen al op ons zat te wachten. Het was ontzettend leuk iedereen weer te zien want de laatste keer was inmiddels twee jaar geleden. Vorig jaar had namelijk mijn onverwacht vervelende kaakoperatie roet in het eten gegooid.

Op Gijs na bestelde iedereen het zo langzamerhand ook al traditionele menu, de slibtongetjes. Later op de avond zakken we normaal gesproken nog even door in cafe “De Albatros” maar dat bestaat helaas niet meer. Ervoor in de plaats is weliswaar op dezelfde plek een ander cafe geopend, maar dat is toch nooit hetzelfde. Gijs overtuigde ons om er toch maar heen te gaan voor een afzakkertje, en het viel zowaar niet helemaal tegen.

Jammer dat het Brand bier niet echt lekker viel na de Heineken tapjes van “De Westerkim” maar dat mocht de pret niet drukken…

Ik kom er niet onderuit, ik moet even een opmerking maken over het Hollandse weer. Het is eindelijk zomer in Nederland geworden met als hoogtepunt de hittegolf van twee weken geleden, maar inmiddels is het voor zomerse begrippen weer koel. Dat wil zeggen, volgens het nieuws is het koel, ik vind het gewoon hartstikke koud!

Het zonnetje schijnt wel heel regelmatig maar er staat een stevige frisse wind en de temperaturen komen overdag net aan tot achttien graden. Voor de meeste Nederlanders niet eens echt onaangenaam maar voor mij niet echt. Ik twijfel voortdurend over het aandoen van een vest of dikke trui maar dan wil ik weer niet kinderachtig zijn, vooral niet omdat Riet nergens last van schijnt te hebben. Maar ja, die gaat veel vaker terug dan ik en die kan zich daarom zeker beter aanpassen.

Dat het niet echt zomerweer is deze week bewijst overigens de foto van vandaag, gemaakt op de Boulevard van Katwijk, die duidelijk laat zien dat het strand leeg is. I rest my case…

Gisteravond stond ons vervoer naar de luchthaven NAIA om kwart over acht al voor de deur, een kwartier eerder dan we hadden verwacht. Niet dat we dat een probleem vonden want het was tenslotte zaterdagavond en de ervaring heeft geleerd dat het dan verschrikkelijk druk kan zijn rond de luchthaven en dan kan het ritje soms wel anderhalf uur duren. Maar zoals altijd als we alle tijd hebben was het deze keer juist extreem rustig onderweg en een half uur later stonden we al voor de vertrekhal.

Na het inchecken moeten wij als expats onze “uitreisbelasting” betalen. Niemand weet eigenlijk precies wat en waarvoor dat is maar het kost je de man omgerekend dik veertig euro. Bij het loket moet je je ACR kaart laten zien, die beruchte kaart die in feite je verblijfsvergunning is, want dat is de reden voor die belasting. Ze hadden een nieuw electronisch uitleessysteem voor die kaarten en zoals alles wat nieuw is op de Filipijnen werkte het blijkbaar niet want het gaf aan dat allebei onze kaarten niet konden worden gevonden. Gelukkig bleef het oponthoud beperkt tot het handmatig verwerken van onze gegevens.

De vluchten naar Dubai en van Dubai naar Amsterdam verliepen zonder oponthoud en zonder problemen, we kwamen zelfs een half uur te vroeg aan op Schiphol, om even over een in de middag. Daar stond een chauffeur van Emirates al te wachten met onze naam op een bordje en met een dikke Mercedes werden we om kwart over twee voor de deur afgezet in Rijnsburg. De hele Emirates ervaring was overigens, zoals ik al had verwacht, dik voldoende om Riet van haar geloof (in KLM) te laten storten, ze vliegt voortaan met Emirates .

De rest van de dag was voor onze familie, onze zoons en schoondochters, mijn moeder en mijn schoonzusje, en vanavond hadden we ons gebruikelijke welkomstdiner, patat met en een broodje kroket of frikadel. Op dit moment is het even over achten in de avond en aangezien ik onderweg in het vliegtuig erg weinig heb geslapen zit ik helemaal stuk. Ik ga naar mijn bed.

De werkweek zit er na vandaag al weer op want morgen hebben we een vrije dag vanwege het einde van de Ramadan. En het is voor mij ook meteen vakantie want morgenavond vertrekken we om middernacht naar Nederland. De koffer van Riet ligt sinds gisteren al weer helemaal maar ik moet nog helemaal beginnen met pakken. Niet dat dat een probleem is want behalve wat zomerkleren gaat er voor mij vrijwel niks mee en zal mijn koffer ongetwijfeld weer half leeg zijn. En dat moet ook want er moet ruimte zijn voor wat we op de terugreis zoals gewoonlijk mee gaan nemen, zoals Senseo koffiebars, drop en misschien toch ook maar weer een pak hagelslag. En natuurlijk frikadellen want dat is heel goed bevallen!

Het grote nieuws van vandaag gaat over de bussen en dan niet de stadsbussen, de Jeepney’s, maar de buslijnen vanuit de provincie naar Manila. Er komen iedere dag heel veel mensen vanuit de provincie met de bus naar Manila omdat daar hun werk is. Al die bussen zorgen voor grote verkeersproblemen en dragen ook nog eens bij aan het enorme smog probleem waar de stad mee kampt. De burgemeester heeft daarom een draconische maatregel afgekondigd, de bussen vanuit de provincie mogen de stad niet meer in tenzij ze een busstation als eindpunt hebben.

En daar zit hem de kneep, heel veel busdiensten hebben dat niet, die droppen hun passagiers gewoon in de stad zonder gebruik te maken van een van de busstations. De reden daarvoor is heel simpel, namelijk geld. Het kost een bus 120 tot 240 pesos per stop als ze gebruik willen maken van een busstation en dat vinden ze veel te duur. Omgerekend naar euro’s stelt het bedrag misschien helemaal niks voor (twee en een half tot vier en een halve euro) maar voor hier is het een behoorlijk bedrag en dat besparen ze makkelijk door passagiers gewoon ergens langs de stoep af te zetten. De chaos die de talloze bussen daardoor veroorzaken is de overheid al lang een doorn in het oog, en vandaar dus de genomen maatregel.

De buschauffeurs benaderden dit in eerste instantie op de pragmatische manier, ze berekenden de pakkans, concludeerden dat die in de stad praktisch nul was en lapten vervolgens massaal de maatregel aan hun laars. Tot gisteren, toen de burgemeester alle beschikbare politie eenheden naar de stadsgrenzen dirigeerde om daar alle bussen die niet aan de eisen voldeden tegen te houden. De burgemeester ging zelf overigens ook mee, gekleed in militair camouflagepak.

De chaos die dit veroorzaakte was enorm want mensen werden nu gedwongen aan de stadsgrenzen uit te stappen en vandaar via de Jeepney’s verder te reizen, en in de stad stonden duizenden mensen te wachten op bussen die niet kwamen. De foto van vandaag stond op de voorpagina van een van de kranten en laat een menigte mensen zien die staat te wachten in een van de wijken in de stad. Dat de maatregel op weinig sympathie van de bevolking kan rekenen zal duidelijk zijn en iedereen is nu benieuwd hoe lang het stand gaat houden.

We houden deze dagen met meer dan normale belangstelling het weer in de gaten nu de dag van ons vertrek nadert. We willen als het effe kan niet dat een aanstormende tyfoon roet in het eten gooit voor ons vertrek. Op dit moment ziet het er nog gunstig uit maar dat kan hier zo maar veranderen.

Eergisteren bijvoorbeeld was er ’s morgens op de weerradar nog niets te zien maar ’s middags hing er opeens boven Palawan, zo’n zeshonderd kilometer ten zuiden van hier, plotseling een tropisch lagedrukgebied. Nog niks om je zorgen over te maken zou je zeggen maar gisteren was het verdraaide ding al uitgegroeid tot een tropische depressie en rukte het rap op naar het noorden, oftewel onze kant op.

Gisteravond draaide de kern naar het noordwesten en dus weer van ons af maar vannacht kregen we zo ontzettend veel regen dat ik er verscheidene keren van wakker ben geworden. Op dit moment gaat het wel weer, de tropische depressie is inmiddels wel uitgegroeid tot een tropische storm maar we hebben er geen last meer van want die hangt inmiddels voor de kust van Vietnam. En de weerradar geeft op dit moment geen enkel probleemgebied aan rond de Filipijnen.

Je zou zeggen dat een beetje regen toch geen hele luchthaven plat kan leggen, maar hier kan dat dus wel. De regen valt dan zo hard en het zicht vermindert dan zo erg dat starten en landen onmogelijk wordt. Zelf heb ik anderhalf jaar geleden toen we nog in Kuala Lumpur woonden een keer een extra nacht in Manila door moeten brengen omdat er net aan het begin van de avond een tyfoon losbarstte, vrijwel recht boven de luchthaven. Het vliegtuig kon niet landen en toen het om elf uur in de avond eindelijk arriveerde kon het niet meer weg. En dat wil je beslist niet hebben als je op weg bent naar huis.

We zitten dus te duimen dat het nog een paar dagen rustig weer blijft hier, in ieder geval tot vrijdagnacht. Duimen jullie effe mee…

Hier op de Filipijnen zijn ze helemaal wild van basketbal. Erg merkwaardig misschien als je de gemiddelde lengte van de mensen hier in ogenschouw neemt maar misschien ook weer niet als je weet dat de Amerikanen het hier jarenlang voor het zeggen hebben gehad. Blijkbaar hebben ze als erfenis niet alleen Starbucks’en en McDonalds’en achtergelaten maar ook de liefde voor een sport die toevallig ook een van mijn favoriete sporten is.

Op ons kabelnet hebben we dan ook en aanzienlijk aantal netten met basketbal, variërend van de lokale competitie tot de NBA uit de Verenigde Staten, die hier uiteraard mateloos populair zijn. In de sportschool waar ik kom lopen heel wat jonge gasten rond met basketbalshirts en niet alleen van Amerikaanse sterren zoals LeBron James maar ook met namen van de “local heroes”. Op dit moment is basketbal helemaal iedere dag in het nieuws want de Aziatische kampioenschappen zijn hier in Manila dit jaar. Voor mij als Westerling is het bizar om te zien dat landen als Iran en Jordanië blijkbaar ook een basketbalteam hebben, en helemaal bizar is het om te zien dat er bijvoorbeeld bij Jordanië een speler meedoet met de naam Jimmy Baxter.

Afgelopen vrijdag zaten we in de San Mig pub waar het volhangt met tv schermen en op allemaal was de wedstrijd van de Filipijnen tegen Jordanië te zien. Het was komisch om te zien dat er heel veel passerende Filipino’s voor een van de ramen bleven staan om zo de wedstrijd te kunnen volgen op een van de grote schermen binnen. Sommigen stonden daar vrijwel de hele wedstrijd, door het raam naar binnen glurend. De Filipijnen wonnen die wedstrijd overigens redelijk ruim na toch na het tweede kwart achter gestaan te hebben met bijna twintig punten. Gisteravond in restaurant Outback (waar we ondanks een minder goeie ervaring vorige week toch maar weer naar toe waren gegaan) zagen we alweer een wedstrijd van de Filipijnen en deze liep minder goed af, ze verloren met vijf punten verschil van Taipei (waar overigens een speler in rond liep met de niet zo typisch Chinese naam Davids).

Opvallend was dat de wedstrijd in de stampvolle San Mig wel intensief werd gevolgd maar dat er gedurende de wedstrijd nauwelijks reacties waren. Na afloop was er weliswaar een klaterend applaus maar verder ging de feestvreugde niet. Als ik dat vergelijk met Nederland en voetbal dan is het hier maar een tamme bedoening…

Het was me de laatste al een paar keer opgevallen dat als ik ’s morgens voordat ik naar mijn werk ging mijn laptop gebruikte, dat ik dan niet altijd hetzelfde zag als wat ik ’s avonds had achtergelaten. Pietje Precies als ik ben weet ik meestal exact hoe ik alles heb achtergelaten dus dat valt me altijd meteen op.

Ik had al een paar keer aan Riet gevraagd waarom ze ’s avonds mijn laptop gebruikte terwijl ze zelf een prima computer heeft staan, in de veronderstelling dat het Riet was die nog even mijn laptop had gebruikt. Niet dat het een probleem is want dat doet ze wel vaker, maar ik wil het altijd graag effe van tevoren weten. Ik laat ’s avonds nog wel eens half afgemaakte dingen staan met de bedoeling daar dan de volgende dag mee verder te gaan en het zou vervelend zijn als ik dingen kwijtraak zoals bijvoorbeeld een half afgemaakte set foto’s. Maar ze gebruikte mijn laptop helemaal niet zei ze, en dat maakte de zaak er niet duidelijker op.

Gisteravond kwam Riet er stomtoevallig achter hoe het zat. Voordat ik mijn nieuwe beeldscherm had sloot ik mijn laptop simpelweg af door de klep dicht te doen. Nu ik er een beeldscherm aan heb hangen gebruik ik dezelfde “sleep” functie maar moet nu geactiveerd worden via het toetsenbord want de laptop is immers al dicht als het beeldscherm eraan hangt. De laptop schakelt zichzelf verder op dezelfde manier uit door in slaaptoestand te gaan, maar het verschil is nu dat zo gauw ik een toets op het toetsenbord of de muis aanraak alles meteen weer aan gaat. En uiteraard is het zo dat als die slaaptoestand ingeschakeld wordt dat dan ook het beeldscherm “op zwart” gaat.

Gisteravond zat Riet laat nog even achter haar eigen computer en zag dat allebei de katten in mijn stoel naast haar gingen zitten. Een van de katten sprong op het bureaublad, op mijn toetsenbord waardoor mijn laptop zichzelf weer inschakelde en daarmee ook het beeldscherm. Vervolgens ging de kat die dat had veroorzaakt weer naast de andere zitten op mijn stoel en samen gingen ze naar het beeldscherm zitten kijken. Toen de laptop zich na een paar minuten weer automatisch uitschakelde omdat er verder niks gebeurde werd uiteraard ook het beeldscherm weer donker. Meteen herhaalde een van de katten het spelletje, en dat ging zo een poosje door, waarschijnlijk tot ze er genoeg van kregen.

Het raadsel van mijn veranderende instellingen en beeld lijkt dus opgelost…

Misschien hebben jullie er nog iets van meegekregen uit de Nederlandse kranten, vorige week maandag was een demonstratie in Manila even wereldnieuws. Niet omdat die demonstratie zo bijzonder was, die zijn er regelmatig, maar omdat er beelden te zien waren van een agent die aan het huilen gebracht was door een demonstrant. En die demonstrant was, jawel, een Nederlander.

De beelden waren te zien op de Filipijnse televisie en ze stonden ook in een mum van tijd op het Internet. En daarna ging het de hele wereld over en het haalde uiteraard ook de Nederlandse kranten. Er was alom sympathie voor de huilende agent, niet alleen in het buitenland maar ook hier op de Filipijnen want iedereen was het erover eens dat nu eens werd aangetoond dat agenten van de oproerpolitie toch uiteindelijk ook maar mensen zijn.

De demonstratie was er weer eens een tegen de regering, tegen de armoede en de corruptie en blijkbaar waren er deelnemers uit verschillende landen, waaronder dus die Nederlander. Volgens de nieuwsberichten in het buitenland ging hij pal voor de agent staan toen de politie op de vreedzame demonstranten begon in te slaan en vroeg aanhoudend schreeuwend aan de agent waarom ze begonnen te slaan. De agent werd het op een gegeven moment teveel en hij barstte, naar eigen zeggen ook door vermoeidheid en te weinig eten en drinken, in snikken uit. De actievoerders omhelsden de man voordat hij door zijn collega’s werd afgevoerd. De Nederlander heeft na het voorval een open brief geschreven aan de agent om hem te prijzen en hem opgeroepen zich de volgende keer aan de zijde van de demonstranten te plaatsen.

Voordat iedereen in Nederland zich nu op de borst gaat slaan over hoe goed wij Nederlanders toch maar weer bezig zijn met het bestrijden van het onrecht in de wereld even een paar feiten vanuit Manila zelf. De demonstratie begon vreedzaam maar dreigde uit de hand te lopen toen de demonstranten door afzettingen wilden breken, waarop de oproerpolitie probeerde ze tegen te houden. Toen de “vreedzame” demonstranten met stenen en allerlei rotzooi begonnen te gooien sloeg de oproerpolitie terug. Die Nederlander heeft overigens als je het mij vraagt enorme mazzel gehad die dag dat hij juist die agent op zijn pad vond. Die jongens van de oproerpolitie hier zijn niet bepaald sociaal werkers en voor hetzelfde geld had die malloot er een getroffen die hem gewoon met zijn knuppel op zijn kop had geslagen.

De reacties op het gedrag van de Nederlander zijn heel verschillend. Het buitenland reageert overwegend positief op zijn actie, de meeste Filipino’s echter niet en het maakt gek genoeg niet uit of ze nu voor of tegen de regering zijn. Veel Filipino’s vinden dit een ongewenste inmenging van buitenlanders in hun eigen binnenlandse zaken en zijn diep verontwaardigd. Zelfs degenen die tegen de regering zijn vinden dit totaal ongewenst, het gaat dan wel over armoede en corruptie maar het is wel hun eigen rotzooi en ze willen die zelf oplossen. Filipino’s zijn trotse mensen en ze willen hun eigen zaakjes opknappen, daar hebben ze geen wijsneuzige schreeuwlelijken uit het buitenland bij nodig.

Een paar citaten uit een open brief van een Filipino in de krant als reactie op de open brief van de Nederlander:

“Ik waardeer je zorgen over de slechte omstandigheden van mijn minder bedeelde en gemarginaliseerde landgenoten. In je open brief aan de agent lijk je aan iedereen duidelijk te willen maken dat je alles weet van het diep-gewortelde kwaad dat dit land, mijn moederland, teistert en alle sociale, politieke en economische probleemgebieden begrijpt. Maar ik heb ernstige twijfels of dat zo is”.

“Omdat je toevallig een paar hartelijke gesprekken hebt gehad met een paar van Manila’s armste mensen of misschien zelfs wel bent opgenomen in hun leefomgeving voor een paar dagen, weken, maanden of misschien zelfs wel een jaar of twee betekent niet dat je nu weet waar je het over hebt”.

“Ik ben een Filipino, een erg trotse ook nog, die hier al meer dan dertig jaar leeft. Mijn familie en ik hebben niet één revolutie overleefd maar drie, nog afgezien van de verscheidene coup pogingen van de laatste dertig jaar. We zijn ondanks alles door dik en dun gegaan zonder de straat op te gaan, iets wat jij zo trots demonstreert en propageert. Wij hebben zware tijden meegemaakt die jij je persoonlijk niet kunt voorstellen en die jij ook nooit zult ervaren.”

Op dit moment zijn ze druk bezig om die Nederlander het land uit te flikkeren. De Filipino’s vinden dat iemand die hier te gast is zich als een gast met gedragen en zich niet met de binnenlandse zaken moet bemoeien. Die Filipino’s toch, het zijn soms net Nederlanders; niet van die wereldverbeteraars, maar doodgewone Nederlanders…

Het is haast niet te geloven maar Filipino’s kunnen zo arm nog niet zijn of ze hebben wel een mobiele telefoon. De rijken onderscheiden zich alleen maar van de armen doordat ze er twee of zelfs drie hebben: een iPhone, een Samsung en een Blackberry, hoe kan een mens leven zonder, nietwaar. Wat ze wel gemeen hebben is dat ze er allemaal hetzelfde mee doen, en dat is niet bellen maar SMS-jes versturen.

Dat gaat de hele dag door, als ik aan het zwoegen ben in de sportschool dan zit er op het apparaat naast me vrijwel altijd een Filipino of een Filipina op zijn gemakje te peddelen, met een van hun telefoons in hun hand (de andere ligt of liggen op de handdoek die over het stuur ligt) en ze zijn aan één stuk door berichtjes aan het versturen. Bellen doen ze vrijwel niet, het is alleen maar berichtjes versturen, de hele godganselijke dag door. Ze doen dat ook onder het lopen waardoor je op straat maar met name in de winkelcentra voortdurend op je hoede moet zijn voor aanvaringen want ze kijken echt niet op of om.

De Filipijnen staan dan ook één met stip als het land wat de meeste SMS-jes verstuurd. Er zijn iets van 35 miljoen mobieltjes in omloop en daarmee worden per dag tussen de 350 en de 400 miljoen berichten verstuurd. Om aan te geven hoe groot dat aantal is, het is meer dan de Verenigde Staten en Europa bij elkaar! De reden voor de voorkeur voor deze vorm van communicatie is overigens simpel, SMS-jes kosten vrijwel niks terwijl bellen met mobieltjes schrikbarend duur is.

Op zich is het wel lekker rustig, het betekent in ieder geval dat je niet voortdurend in het openbaar naar andermans gewauwel hoeft te luisteren…

Vandaag maar eens een foto van onze straat, Molave Drive in Ayala Alabang Village. Wij wonen in een straat, of eigenlijk meer een laan, die iets meer dan een kilometer lang is. Het is een tamelijk drukke straat omdat helemaal aan het eind ervan een paar scholen zijn en dat zorgt voor het nodige verkeer als de scholen beginnen of uit gaan. Verder ligt Molave precies tussen twee drukke toegangswegen van de Village en hebben we dus wat sluipverkeer maar op zich hebben we daar weinig last van. Op de foto zie je het laatste kruispunt voordat je bij ons huis komt, het ligt aan de linkerkant ongeveer ter hoogte van de zilvergrijze auto midden op de foto.

Verder was het vandaag een rustige zaterdag. Het enige bijzondere wat er is gebeurd is dat ik vanavond al voor de tweede keer een biefstuk naar de keuken heb laten terugsturen bij restaurant Outback, en zo langzamerhand krijgen we het idee dat we maar eens naar een alternatief moeten gaan uitkijken voor onze zaterdagavonden. De kwaliteit van het eten is niet meer constant, en zo goedkoop is het daar nou bepaald niet. Vorige week had ik exact dezelfde soort biefstuk besteld en die was heerlijk, het exemplaar van deze week was dus niet te nassen. Ik kreeg overigens wel een andere biefstuk maar ook die was van slechte kwaliteit, en dat gecombineerd met de matige bediening van de laatste twee weken betekent dat flinke minpunten voor restaurant Outback. Als ik Westerse prijzen voor mijn eten moet betalen dan mag ik daar toch ook wel wat van verwachten, toch?

We hielden het dus tegen onze gewoonte in gauw voor gezien bij Outback en gingen voor een afzakkertje naar de “San Mig” pub, erg gezellig en met live muziek. Werd het toch nog laat…

Riet heeft vandaag eindelijk gedaan waar we eigenlijk al een behoorlijke tijd te laat mee waren. Onze katten moesten nodig naar dierenarts voor herhalingsspuiten, en we wilden ook van de gelegenheid gebruik maken om ze te laten chippen. Het kleine dierenhospitaal waar we altijd met de katten naar toe gaan doet dat allemaal, al vraag je je af waar het chippen hier eigenlijk goed voor is want er is nergens apparatuur aanwezig om zo’n chip uit te lezen, zoals in Nederland. Voor ons is het dan ook uitsluitend om het alvast geregeld te hebben voor als de katten te zijner tijd met ons mee terug gaan naar Nederland.

De vorige keren dat we naar de dierenarts zijn geweest met Monster en Abby gingen ze eigenlijk zonder problemen mee, we hoefden weinig moeite te doen om ze in de kooi te krijgen en ook bij de dierenarts zelf waren ze wel zichtbaar bang maar toch redelijk rustig. Dat was deze keer dus heel anders want de problemen begonnen al om ze in de kooi te krijgen, dat ging deze keer beslist niet van harte. Onderweg begonnen ze al te jammeren, en zelfs Abby wist een redelijk geluid te produceren terwijl ze normaal gesproken niet eens fatsoenlijk kan miauwen.

De behandeling bestond behalve uit het chippen een injectie tegen de kattenziekte, iets waar je hier met al die wilde katten (er zitten er een paar duizend in de Village alleen) gerust voorzichtig mee mag zijn, en een ontworming. Tot verbazing van de dierenarts waren ze allebei vrij van vlooien, ook iets wat hier een zeldzaamheid is vanwege al die wilde katten waar ze hoe dan ook mee in aanraking komen als ze naar buiten gaan. Ook Riet was trouwens verbaasd want ook met het vlooienspuitje waren we niet echt zorgvuldig geweest de laatste tijd. Blijken zorgen de dames dus toch goed voor zichzelf.

De behandeling ondergingen ze erg onrustig, de kleine Monster zat te beven als een rietje en had bij temperatuur meeting, van de opwinding waarschijnlijk, dik negenendertig graden koorts. Maar gelukkig is alles goed afgelopen voor ze, al heeft Monster de verdere dag nijdig rondgelopen, Riet overduidelijk vermijdend. Abby was zoals altijd wat rustiger, en die ging tot onze stomme verbazing ’s avonds zelfs helemaal uit zichzelf in de kooi liggen…

Van alle landen in Zuid-Oost Azie is de Filipijnse keuken wel zo ongeveer de minste. Het is een beetje een allegaartje van Maleis, Spaans, en zelfs Amerikaans. Dat laatste is voornamelijk te merken aan de grote hoeveelheid fastfood restaurants. Er zijn wel wat typische Filipijnse gerechten en die kenmerken zich voornamelijk door vet varkensvlees en veel knoflook. Dat wil overigens niet zeggen dat sommige dingen niet goed smaken, zoals Chicken Adobo (kip die gemarineerd is in onder andere azijn en ketjap) en mijn persoonlijke favoriet Pork Tocino (zoet varkensvlees met rijst als ontbijt).

Er zijn ook net als in andere landen in deze buurt de straatstalletjes waar ze snacks oftewel “streetfood” verkopen en daar ga ik wat over vertellen maar als je geen sterke maag hebt kun je denk ik beter niet verder lezen. Op de Filipijnen eten ze behalve varkensvlees ook veel kip en daar wordt vrijwel alles van gebruikt, met name in streetfood. Hier zijn een paar smakelijke voorbeelden:

Helmet (Helm) – Dit ziet er uit als een sateetje maar in plaats van stukjes vlees zitten er gegrilde kippekoppen op het stokje. De koppen zijn wel zonder kam, dat dan weer wel.

Isaw – Dit zijn in feite gegrilde darmen van een kip of een varken, op een stokje gedraaid.

Adidas – Leuk gevonden naam voor gegrilde kippenpoten op een stokje. En met poten bedoel ik het onderste stuk wat je normaal gesproken juist niet aan een kippenpoot hebt zitten, de voet met klauwen en nagels en al. Het taaiste stukje vel is er dan wel afgehaald.

Betamax – Nog zo’n leuke, dit zijn vierkante blokjes gedroogd kippenbloed op een stokje.

One-day Chick (Eendagskuiken) – Letterlijk een kuiken van een dag oud, en altijd een mannetje want de vrouwtjes laten ze opgroeien voor de eieren. Ze worden gefrituurd en zitten ook weer aan een stokje, helemaal compleet met alles er nog in, Geen nood, de botten zijn nog zacht en er is een sausje naar keuze bij.

Walkman – Alweer zo’n originele naam, en jawel, dit zijn gegrilde varkensoren aan een stokje.

Balut – (zie foto) De lekkerste heb ik bewaard voor het laatst, het toppunt van de Filipijnse lekkernijen en voor de meeste  Filipino’s een ware traktatie. Dit is een gekookt ei met daarin een volgroeid kuiken. Een beetje zout er op en weg gaat-ie…

Of wij deze lekkernijen al geproefd hebben? Nog niet één en ik denk dat dat ook wel zo blijft. Ik heb al heel wat gekke dingen in mijn leven gegeten, zoals slang, rat en zelfs gefrituurde vogelspin, maar ik denk dat ik toch hier de grens trek…

Tijdens ons bezoek aan Indonesië hebben we een Batik fabriekje bezocht. Nou vind ik de term „fabriekje” niet echt passend want het is meer een atelier waar schilderijen gemaakt worden volgens het Batik proces. In feite is het kunst wat er wordt gemaakt, en we vonden het zo mooi dat we een paar van die kunstwerken hebben gekocht.

We hadden in eerste instantie twee schilderijen uitgekozen van orchideeën, gemaakt door een van de Batik meesters, maar omdat we twee stukken kochten mochten we ook nog een stuk uitzoeken wat gemaakt was door een van de leerlingen. Wat erg leuk was, het meisje wat het stuk wat we uitzochten had gemaakt was die dag aanwezig dus we konden een foto van haar maken met haar werkstuk. Ze was zichtbaar trots dat we een stuk van haar hadden uitgezocht.

Terug in Manila gingen we op zoek naar een lijstenmaker die de Batik schilderijen voor ons zou kunnen inlijsten, want wat je koopt is in feite alleen het doek. Gelukkig zitten er verscheidene kunstgalerieën in het Alabang Town Center en bij een daarvan kun je ook schilderijen laten inlijsten. Riet was er naar toe geweest om een mooie lijst uit te zoeken en toen ze daarover een besluit had genomen kreeg ze te horen dat het inlijsten ongeveer een week zou gaan duren.

Dat was gisteren al ruim twee weken geleden en we hadden nog niks gehoord dus we gingen gisteren tijdens het boodschappen doen maar eens even langs om te informeren. De dame in de winkel was niet degene die Riet had geholpen en ze wiste duidelijk van niks. In ieder geval waren onze schilderijen niet aanwezig in de winkel, en ze ging dus maar eens bellen. Er volgende een heel gesprek wat we niet konden volgen omdat het in rap Tagalog werd gevoerd maar als je tot vier keer toe de naam „Nieuwkoop” hoort dan weet je al dat er iets mis is. We kregen te horen dat de schilderijen mogelijk afgeleverd waren in een andere winkel in het ATC en daar zou naar worden geïnformeerd. Wij zouden een sms-je krijgen wanneer ze dat hadden gedaan, maar ik moet zeggen dat ik er al geen warm gevoel meer van kreeg, ik was er van overtuigd dat onze bestelling ergens tussen de wal en het schip verdwenen was.

Maar gelukkig had ik het mis. Ik heb echt te weinig vertrouwen, al kun je je natuurlijk ook afvragen hoe of dat nou toch komt. We kregen tegen mijn verwachting in al snel een sms-je dat onze bestelling opgehaald kon worden en dat heb ik vanmorgen gedaan. En ik moet zeggen, het resultaat mag er zijn, het is erg mooi geworden. Restte alleen nog het probleem waar we ze moesten ophangen maar daar had Riet al een idee over. Na een heleboel gesleep met meubels hadden we in de kamer een mooie witte lege muur en het was de bedoeling dat ik de schilderijen daar zou ophangen.

Helaas, dat is niet gelukt. Of het aan mijn gebrekkige gereedschap ligt of dat de muren hier gemaakt zijn van een bijzonder hard materiaal, ik weet het niet, feit is dat ik met mijn boormachine niet in staat bleek om een fatsoenlijk gat te boren in de muur. Ik wilde de boel niet forceren en besloot tot drastische maatregelen. Riet laat Estela morgen een „handyman” bellen, een klusjesman, en dan mag die het klusje opknappen.

Tijdens mijn laatste keuring kwam er uit de uitslag naar voren dat ik een iets verhoogd niveau aan suiker had in mijn bloed. Niet echt verontrustend maar voor de bedrijfsarts reden genoeg om een nieuwe test voor te stellen. Dit was voor mij een hele nieuwe want ik was tot nu toe gewend dat er hoofdzakelijk gezeik was over mijn verhoogde bloeddruk en mijn veel te hoge cholesterol, maar nee hoor, deze keer niet. Mijn bloeddruk is al meer dan anderhalf jaar keurig onder controle door een klein pilletje wat ik iedere dag slik en die verhoogd cholesterol is blijkbaar niet echt verontrustend omdat het in de familie zit en er daarom toch niks aan te doen is.

Maar die verhoogde suiker, daar moest ik toch maar eens opnieuw naar laten kijken. Afgelopen zaterdag ben ik dus weer naar de Healthway Clinic geweest om opnieuw bloed af te laten nemen en ik kreeg de volgende dag de uitslag al. En jawel hoor, nog steeds een te hoge waarde aan suiker in mijn bloed constateerde onze bedrijfsarts, en omdat dit de tweede keer op rij was met dik anderhalve maand ertussen was het een aanwijzing dat er iets mis moet zijn. De vraag alleen is wat er nu precies mis is want ik vertoon geen enkele van de symptomen van suikerziekte, het zit ook niet in de familie en aangezien het onmogelijk overdraagbaar is van Riet’s kant de familie vroeg zelfs de bedrijfsarts zich af hoe ik in vredesnaam aan dat verhoogde niveau van suiker in mijn bloed kwam.

Of ik veel vlees at. Volgens mij valt dat wel mee maar ik ben beslist geen vegetariër, ik ben dol op een flinke steak en mijn ribbetjes iedere zaterdagavond bij Outback. De conclusie van de dokter was dus maar dat ik op dieet moet en over een maand of zo weer een nieuwe test moet laten doen. Leuk, een dieet! Ook lekker praktisch als je met Riet getrouwd bent. Allereerst kan die verschrikkelijk lekker koken en eet ik dus altijd veel te veel van wat ze me voor zet, en als we uit eten gaan besteld ze regelmatig een schnitzel van een halve meter doorsnede waarvan ze de helft op mijn bord kiept zo gauw ik dat leeg heb. En het vervelende is dat ik uit een familie kom van wat je rustig „grage eters” mag noemen. Mijn Oma en Opa gingen regelmatig midden in de nacht uit bed om even lekker een restje bruine bonen weg te werken en mijn moeder heb ik eens ondanks haar eveneens te hoge cholesterol zeven verse haringen achter elkaar naar binnen zien schuiven. Ik bedoel maar, ik heb het dus van geen vreemde.

Waaruit dat dieet dat ik zou moeten volgen precies uit zou moeten bestaan werd me overigens verder niet verteld, ik moet blijkbaar gewoon minder vlees eten de komende maand. En dan weer gezellig bloed prikken. Jippie…

Nou, we staan er weer gekleurd op hoor, ons Malampaya project heeft de voorpagina gehaald van wat we rustig de Filipijnse Telegraaf mogen noemen, de Inquirer. Dat is niet voor het eerst want ons project komt regelmatig in het nieuws en zelden in positieve zin. Waar dat precies aan ligt weet bij Shell Philippines niemand maar het wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de hoge energieprijzen en aangezien Malampaya zorgt voor bijna de helft van de energievoorziening op het eiland Luzon worden wij daar waarschijnlijk mede verantwoordelijk voor gehouden.

Deze keer gaat het om een regelrecht schandaal want er schijnt 900 miljoen pesos, dat is omgerekend bijna zestien miljoen Euro, aan royalties van het Malampaya project verdwenen te zijn. Het geld was bedoeld voor het bekostigen van agrarische hervormingen maar blijkbaar is het in plaats daarvan naar schimmige instanties gegaan. Op zich is dat niet verbazend want er blijft hier altijd heel veel geld aan de strijkstok hangen, maar de referentie naar het Malampaya project bezorgt ons wel weer een slechte naam.

En het vervelende is dat het helemaal niet terecht is dat Malampaya hierbij wordt vermeld. Shell Philippines betaald namelijk die royalties niet direct aan instanties maar overhandigt dat geld direct aan de overheid. En zowel Shell als de andere partners in het Malampaya project hebben geen enkele invloed op wat de overheid vervolgens met dat geld doet. Vervelende negatieve publiciteit dus dankzij suggestieve koppen in de krant, het is inderdaad net de Telegraaf.

De foto van vandaag heeft met dit alles overigens niks te maken, ik vond die lucht gewoon mooi…

Voordat ik mijn nieuwe Macbook Pro laptop had gebruikte ik een los scherm wat ik aan de laptop koppelde. Dat vond ik handig omdat een laptop scherm toch wat aan de kleine kant is als je foto’s aan het bewerken bent. Mijn nieuwe Macbook Pro heeft echter zo’n goed scherm dat het gewoon zonde zou zijn om dat losse scherm er aan te hangen, simpelweg omdat de beeldkwaliteit van dat scherm veel minder is dan van de laptop.

Ik miste het grotere scherm toch wel, vooral als ik veel foto’s moest bewerken zoals bijvoorbeeld van de laatste vakantie. Bovendien had Apple mijn probleem van de mindere beeldkwaliteit inmiddels opgelost door een nieuwe versie uit te brengen van Apple’s eigen beeldscherm waar je een Macbook Pro aan kunt koppelen. En ik besloot uiteindelijk om toch maar overstag te gaan en zo’n LED Thunderbolt Display aan te schaffen. Daarvoor ga je natuurlijk naar de Apple Store en dat deed ik dus ook.

In de eerste keken ze me glazig aan, ondanks het feit dat ze een beeldscherm hadden staan. Toen ik ze daarop wees kreeg ik te horen dat ze alleen het oude model met het LCD scherm hadden. Toen ik naar het nieuwe model vroeg was het antwoord, jullie raden het al, „Sorry Sir, we don’t have”. Ik weet inmiddels dat ik dan geen stap verder kon dus ik naar de volgende Apple Store. Die hadden het nieuwe model in de winkel op display staan dus vol goeie moed vroeg ik om een exemplaar. De behulpzame verkoper ging naar achteren en kwam even later terug met de mededeling (het wordt eentonig), „Sorry Sir, we have no stock”. Niet op voorraad dus, maar deze knaap was wel erg on-Filipijns behulpzaam want hij bood aan om wat filialen af te bellen. Het was goed bedoeld maar het resultaat bleef hetzelfde, geen enkele winkel had er een op voorraad.

Nou zou je in Nederland gewoon een bestelling plaatsen en dan regelen ze dat voor je, maar hier werkt dat dus echt niet. Ik besloot om dan maar via het internet te bestellen want de Filipijnse Apple Online Store deelde mede dat er ruim voorraad was en dat mijn bestelling de volgende dag nog verzonden zou worden. Dat gebeurde ook, mijn bestelling ging de volgende dag vanuit Singapore naar Hong Kong en twee dagen later arriveerde het pakket in Manila bij de douane om te worden ingeklaard.

En daar gingen we weer. Drie dagen achter elkaar las ik op de website waar ik het spoor van mijn bestelling kon volgen dat er vertraging was bij het afhandelen door de Filipijnse douane. Kijk, en daar word ik dus niet goed van, want in feite is het een kwestie van een stempel erop en doorsturen. Maar nee, hier moet zoiets altijd problemen opleveren en heel veel tijd kosten. Vandaag, vijf dagen na aankomst, was het dan toch eindelijk zover, een van de douanebeambten had zich er bij neergelegd dat er toch geen extra pesosen te ritselen waren met deze lading, legde zijn van knoflook vergeven kippenpoot neer en tekende het formulier af.

En nu staat het fraaie apparaat dus eindelijk op mijn bureau.

Het was niet veel soeps vandaag al zag het daar vanmorgen in eerste instantie nog niet naar uit. Het begon namelijk zonnig en er leek letterlijk geen vuiltje aan de lucht, totdat tegen elven de lucht begon te betrekken. Al snel daarna begon het te hozen en dat bleef zo tot het eind van de middag. Een beetje een verregende zaterdag dus terwijl het de afgelopen week toch heel aardig weer was geweest.

Ik had nog een vervelend klusje vanmorgen want ik moest even langs de Healthway Kliniek in het Alabang Town Center. Naar aanleiding van mijn jaarlijkse keuring vond onze bedrijfsarts dat ik naar aanleiding van de uitslag daarvan maar een nieuw bloedonderzoek moest laten doen. Het resultaat van de keuring leverde namelijk op dat mijn suikerniveau wat aan de hoge kant was. Dat kon allerlei oorzaken hebben volgens de dokter maar om zeker te weten dat het geen incident was vond ze het nodig dat ik even opnieuw bloed liet prikken.

In de kliniek kreeg ik te horen dat het juiste tijdstip hiervoor twee uur na mijn laatste maaltijd was. Mijn ontbijt was te lang geleden vonden ze en bovendien was ik in de tussentijd ook wezen sporten, dus ik moest twee uur na mijn lunch maar even terugkomen. En dus zat ik om drie uur ’s middags weer in de kliniek voor mijn bloedprik. Ik heb toch al een ontzettende hekel aan bloed prikken, als het de bedoeling was geweest om voortdurend bloed af te tappen hadden mensen vast wel ergens een tapkraantje gehad. Dat geprik vind ik altijd vervelend, en zeker hier want het is achteraf altijd pijnlijk, wat volgens Riet komt omdat ze hier dikkere naalden gebruiken. Maar goed, het is weer gedaan en morgen kan ik de uitslag ophalen.

En ik ben weer wat opgeschoten met mijn vakantie foto’s, met een beetje mazzel staat alles dit weekend op mijn website.

Er is lang op gewacht maar vandaag is officieel bekend gemaakt dat na vijftien jaar de Europese Gemeenschap de ban van Philippine Airlines opgeheven heeft en dat de maatschappij weer op Europa mag vliegen. Die ban was opgelegd omdat Philippine Airlines, of kortweg PAL, niet meer voldeed aan de Europese veiligheidsnormen. Vorig jaar had de luchtvaartmaatschappij al aangetoond dat de zaken een stuk beter voor elkaar waren, niet alleen door een vernieuwde vloot maar ook door te voldoen aan de normen voor onderhoud.

De maatschappij heeft meteen plannen bekend gemaakt om mogelijk al in september lijnen te gaan openen op onder andere Londen, Parijs, Madrid, Rome en jawel, Amsterdam. Dat zou betekenen dat er eindelijk weer rechtstreekse vluchten mogelijk zijn op Europa want door allerlei maatregelen van de Filipijnse regering is er geen enkele Europese maatschappij die nog rechtstreeks op de Filipijnen vlucht. KLM was de laatste, die heeft het nog tot eind 2011 volgehouden maar is er toen ook mee gekapt.

Dit geeft Philippine Airlines een goeie concurrentie positie en men hoopt hier dan ook dat met name het toerisme er een boost door krijgt. Over passagiersaantallen zitten ze niet zo erg in gezien het enorme aantal Filipino’s wat in het buitenland werkt. En andere Filipijnse maatschappijen zouden in principe ook van dit akkoord moeten kunnen profiteren maar de belangrijkste andere gegadigde, Cebu Pacific, heeft door een ongeval vorige maand (waarbij overigens niemand gewond raakte) zijn eigen glazen ingegooid en is weer in de wachtkamer gezet.

Voor ons betekent het mogelijk weer een extra reisoptie want als Philippine Airlines direct op Amsterdam gaat vliegen scheelt dat in vergelijking met de concurrentie toch gauw vier uur reizen of meer. En we hebben met onze vakantie naar Indonesië alvast ervaring op kunnen doen met deze maatschappij, en er was in principe niks mis mee dus waarom niet. We wachten vol spanning af wat er nu gaat gebeuren, misschien gaan de andere maatschappijen nu wel met hun prijzen stunten om concurrerend te blijven. Het ziet er naar uit dat we er in ieder geval niet slechter van gaan worden…