Op het werk kregen we vandaag een verheugend bericht want voor een van onze projecten is een heel belangrijk stuk werk afgerond. De twee nieuwe putten die geboord moesten worden en waarvoor het werk in maart was begonnen zijn opgeleverd, op tijd en voor wat de kosten betreft ruim binnen het budget. Met name dat laatste is een opmerkelijk feit en als je dan ook nog in ogenschouw neemt dat het allemaal is verlopen zonder verlies aan manuren door ongelukken en zonder incidenten dan kun je rustig van een groot succes spreken.

Een paar hoogtepunten zijn dat er een boortechniek is gebruikt die nog niet eerder was toegepast in diep water en dat zowel boorwerk als het plaatsen van de apparatuur meteen allemaal de eerste keer gelijk goed ging. Met name dat laatste maakt de geleverde prestatie helemaal uitzonderlijk. Dit deel van het project loopt dus helemaal op schema en dat betekent dat de twee nieuwe putten tegen het eind van dit jaar operationeel moeten kunnen worden.

Logisch dus dat onze bazen zo trots als apen rondlopen. Wij niet, want er moet nog steeds een heleboel werk gedaan worden. Een succes als dit is leuk maar we zijn er nog lang niet…

Op het moment ben ik nog steeds druk bezig met de vakantiefoto’s en ik ben inmiddels zover dat ik een eerste serie klaar heb staan op mijn website.

Tijdens het bekijken en bewerken van de foto’s krijg je altijd een goeie indruk van hoe de vakantie is geweest. Aan de foto’s is bijvoorbeeld te zien dat we toch best veel regen hebben gehad en beslist niet uitsluitend zonnige dagen. De problemen die ik heb gehad met de belichting zijn achteraf veroorzaakt door de grote luchtvochtigheid op met name Bali. Veel water in de lucht wordt door het menselijk brein gecorrigeerd en je hebt het daarom zelf niet in de gaten, maar de camera lens heeft dat correctie vermogen uiteraard niet en wordt er wel door belemmerd. Dat resulteert in veel „grijze” en dus vlakke foto’s terwijl het voor je eigen gevoel helemaal niet zo erg was.

De indruk die we van Indonesië in zijn algemeenheid hebben gekregen is dat het weinig verschilt van de rest van Zuid-Oost Azië, en dat met name de overeenkomsten met de Filipijnen erg groot zijn. Er is ook een heel groot verschil tussen arm en rijk en nauwelijks een middenklasse, maar zoals Riet opmerkte, zelfs de allerarmsten hebben in Indonesië nog wel een huisje van steen met op zijn minst golfplaten op het dak waar dat op de Filipijnen vaak muren van bedbodems opgevuld met karton en zeildoeken daken zijn. Er is ook veel overeenkomst met Maleisië en dat heeft dan weer hoofdzakelijk te maken met het feit dat ook Indonesië grotendeels islamitisch is en dat merk je op straat aan de kledij van de vrouwen.

Over Bali waren we toch wat minder enthousiast dan we hadden verwacht en dat had alles te maken met het massatoerisme in met name het stadje Kuta waar wij zaten. Er zitten met name heel veel Australiërs, en blijkbaar gelden er daarvoor reisbeperkingen. Zo moeten Australiërs minstens 110 kilo wegen om naar Bali te mogen, ze mogen geen nek hebben maar wel weer minstens drie tattoo’s hebben (en dat zijn alleen nog maar de vrouwen…). Voor Australische mannen geldt dat het verplicht is om bij de eerste de beste souvenir shop een hemd te kopen van het plaatselijke biermerk Bintang en daar dan de hele vakantie in te blijven lopen.

Nederlanders vind je ook heel veel op Bali, en samen met die Australiërs kun je op je vingers natellen wat dat doet voor het geluidsvolume. Maar gelukkig is er ook nog veel te genieten op Bali al moet je daarvoor dan wel de binnenlanden in. Over de stranden kunnend we kort zijn, die zijn smerig en liggen vol met stenen, van die stukken koraal waardoor je als je er op stapt meteen een wond aan je voet hebt. Waar die verhalen over die „prachtige stranden” vandaan komen snappen we echt niet want de Filipijnse stranden zijn vele malen mooier; en dat is geen chauvinisme, vergelijk mijn foto’s van deze vakantie maar eens met de foto’s die ik gemaakt heb op Boracay.

Er is echter één ding wat Indonesië onverslaanbaar maakt, en dat is het eten. Op een schaal van een tot tien krijgt het eten tijdens deze vakantie absoluut een vijftien. We hebben zelden een vakantie gehad met zulk lekker eten en het beste bewijs is dat Riet drie maaltijden per dag at. Ik mag niet zeggen hoeveel ze is aangekomen, maar ze zegt dat de weegschaal niet deugt…

Oh ja, mijn foto’s. Je kunt de eerste foto’s bekijken via deze website. Veel plezier en laat even weten wat je er van vindt.

Allereerst moet ik een correctie plaatsen want ik ben te vlug geweest met mijn oordeel. Gisteren had ik het over een kabeltje om foto’s direct te laden vanaf mijn camera op mijn iPad wat ze in Indonesië in de Apple Store niet hadden, en ik zei dat dat me aan de Filipijnen deed denken. Onterecht, want ik ben vanmiddag even naar de Apple Store hier geweest en daar hadden ze het bewuste snoertje wel degelijk. Volledige excuses krijgen ze echter niet want er was nog iets wat ik wilde hebben en daarop was het antwoord toch weer „Sorry Sir, we have no stock” (niet op voorraad)…

De rust is weliswaar weergekeerd hier in huis maar we hebben toch nog een probleem, zij het dat er al een noodoplossing is. Ons Senseo apparaat vertoond kuren en weigert herhaaldelijk dienst, en dat is een zeer kwalijke zaak. We zijn inmiddels zo gewend geraakt aan de Senseo dat we eigenlijk alleen maar gewone koffie zetten als we visite hebben. Zelfs het feit dat we de koffie pads vanuit Nederland moeten overslepen omdat ze hier niet te krijgen zijn nemen we voor lief.

En daarmee is de kern van het probleem meteen aangeduid, want Senseo is hier niet bekend. Nespresso en alle varianten daarop inclusief de versie van de Coffee Bean, het is hier allemaal ruim te krijgen maar van Senseo hebben ze nog nooit gehoord. Dat was overigens in Maleisië ook al het geval en in de rest van Zuid-Oost Azië ook, alleen in Singapore schijnt het systeem ook te koop te zijn. Dat betekent dat een kapot Senseo apparaat voor ons een regelrechte ramp is want een nieuwe zullen we uit Nederland mee moeten nemen.

We hoeven gelukkig niet meteen op de „ouderwetse” koffie over te gaan want er is een noodoplossing in de vorm van een reserve Senseo apparaat. Toen we een nieuwe kochten om mee te nemen naar Maleisië hebben we onze oude voor alle zekerheid ook maar meegenomen. Ja, we zijn niet gek…

De dag van onze terugkeer naar Manila werd een drama in een aantal bedrijven, en je zou zelfs kunnen zeggen een waardige afsluiting van een vakantie waarmee toch al van alles mis ging.

Het begon al bij aankomst op de luchthaven van Manila na een overigens goede vlucht vanaf de luchthaven Denpasar op Bali. De auto die ons zou moeten oppikken stond er niet, en pogingen de chauffeur telefonisch te bereiken hadden geen resultaat. Aangezien we allebei bekaf waren na het missen van vrijwel een complete nacht slaap besloten we dan in vredesnaam maar een taxi te nemen. Dat werd een kostbaar grapje want we moesten daarvoor het onvoorstelbare bedrag aftikken van 2550 pesos (voor het juiste perspectief, dat is hier voor de meeste mensen een half maandloon), maar veel keus hadden we niet.

Thuis gekomen dachten we dat Riet’s ongerustheid over de katten onterecht was geweest want we waren nog niet uit de taxi gestapt of daar kwam Abby al aangelopen. De kleine Monster was spoorloos maar we dachten dat die ook wel snel zou opduiken. Riet installeerde zich met een kop koffie in de tuin toen ze opeens een kat luid hoorde miauwen en het leek erop dat het Monster was. Het geluid leek van het dak van de buren te komen maar we zagen niks. Desondanks bleef het ge-miauw aanhouden en als het Monster was dan zat ze duidelijk ergens vast, en het meest waarschijnlijk leek ons de dakgoot van het dak van onze buren.

Omdat we geen idee hadden wat we moesten doen belde Riet eerst maar de Village beveiliging. Die kwam al snel en beloofde de onderhoudsdienst te sturen met een ladder. Toen die er na een uur nog niet waren belde Riet maar eens naar het administratie kantoor van de Village, en die stuurden binnen een kwartier inderdaad een onderhoudswagen met een ladder. De mannen gingen het dak bij de buren op maar konden tot onze stomme verbazing niks vinden. Het was ondertussen stil geworden dus we konden ook niet meer op het geluid af gaan, en tot overmaat van ramp begon het te regenen en te onweren. De mannen zagen zich dus genoodzaakt van het dak af te komen en gingen dus weg zonder een spoor van Monster gevonden te hebben.

Na de onweersbui ging Riet de tuin in en hoorde meteen het miauwen weer. Terwijl Riet zich vertwijfeld af begon te vragen wat we nou moesten doen zag ik vanuit onze tuin plotseling Monster, ze zat niet op maar onder het dak. De overhangende dakrand is aan de onderkant betimmerd en ze zat tussen in de ruimte tussen de betimmering en het dak. Die ruimte loopt rond het hele huis en er is tussen de betimmering en de muur een uitsparing open voor ventilatie; op de een of andere manier was Monster daar blijkbaar door naar binnen geklommen en kon er nu niet meer uit.

We belden weer de beveiliging en die kwamen deze keer wel snel met een ladder. Het gammele ding (Gamma kwaliteit huishoudladder) werd tegen de muur gezet maar het naar boven klimmen ging niet zo best doordat de ladder vervaarlijk slingerde. Totdat Riet het niet meer kon aanzien en zelf de ladder op stormde. En inderdaad, ze vond Monster maar kon het doodsbange beestje niet door de opening krijgen omdat ze geen goeie grip kon krijgen en omdat Monster zich uit angst uiteraard verzette. Drie pogingen leverden geen resultaat op en we moesten de reddingspoging dus afbreken.

Wat nu was de vraag, en de enige oplossing leek een timmerman een stuk van het dak open te laten maken om een grotere opening te maken, maar daar hadden we dan natuurlijk de toestemming van de huiseigenaar voor nodig en die moesten we eerst te pakken zien te krijgen. En er was natuurlijk ook nog de vraag van de kosten die we dan voor onze rekening zouden moeten nemen maar we waren allang zover dat dat ons eigenlijk weinig meer kon schelen, we wilden gewoon onze kleine Monster terug. Bijkomend probleem was dat het inmiddels vijf uur was en een volgende reddingspoging zou dus zeker niet meer vandaag plaatsvinden.

Onder de muggenbulten, want die hadden zich tussen de struiken natuurlijk flink aan ons tegoed gedaan, waren we ons aan het beraden op hoe we dit moesten gaan aanpakken toen Riet voor de tuindeur miauwen hoorden, en uiteraard dacht ze dat het Abby was die naar binnen wilde. Maar nee hoor, wie zat daar voor de deur, nog magerder dan ze al was… Monster! Stomverbaasd deed Riet de deur open waarop het kleine kreng meteen naar de keuken wandelde en naar ons keek met een blik van, „Krijg ik hier nog wat te eten, ik stik van de honger”…

Een pak van ons hart, dat snappen jullie wel, en dus toch een goed einde van een dag vol drama. En een afsluiting in stijl van een vakantie waarbij dus van alles mis ging en die daarom niet erg hoog zal eindigen in onze top tien…

De dag was vanmorgen amper begonnen of ik had al weer genoeg stof om twee blogs vol te schrijven. Toen ik vanmorgen mijn tanden wilde gaan poetsen bleek er geen water uit de kraan te komen, en bij nadere inspectie bleek dat na het doortrekken van de wc de stortbak ook niet meer vol liep. Een probleem met de watervoorziening dus, maar dat is hier niet ongewoon want er zijn nogal eens kapotte waterleidingen en om die te repareren moeten ze dan een straat of een wijk afsluiten.

Beneden gekomen zat Riet al in de tuin, wat ik in eerste instantie weet aan jetlag, maar het bleek wat anders. „Heb jij de bel vanochtend om vijf uur niet gehoord?” vroeg ze. Nee, dat had ik niet, daar ben ik dus dwars doorheen geslapen blijkbaar.

Er was aangebeld door de beveiliging om te melden dat er een waterleiding was gesprongen, en wel die van ons, vlak buiten ons hek. Volgens Riet was er een flinke fontein zichtbaar en de hele straat stond blank.

Daarmee was de afwezigheid van water dus wel verklaard, want ze waren inderdaad nog druk bezig het lek te repareren. Ik tapte dus maar een fles drinkwater want ik wilde toch mijn tanden gaan poetsen, maar toen ik met de fles boven in de badkamer kwam begon net op dat moment de stortbak van de wc luid te sputteren en ik hoorde weer water stromen.

En inderdaad, ook de kranen deden het nu weer. Toen ik weer beneden was en even wilde gaan kijken was het gat al weer dicht en waren de mannen weg.

Terug in de tuin om dit bij Riet te gaan melden zag ik op het terras een grote kikker zitten. Of liever gezegd, hij was zwembewegingen aan het maken liggend op zijn buik en dat leek weinig succesvol. Onze kat Monster zat er met een verveelde blik naar te kijken en dat kon maar één ding betekenen, de arme kikker had ’s nachts blijkbaar als speelmakkertje voor Monster gefungeerd. Monster was blijkbaar uitgespeeld want de kikker kon haar niet meer bekoren. Het arme beestje was ondanks geen zichtbare verwondingen toch blijkbaar behoorlijk gehavend want pogingen om vooruit te komen leverden weinig resultaat op. Ik heb het arme beest maar opgeschept en over de muur gezet in het naast ons huis liggende grasveld, maar of het nog goed komt met het beestje weet ik niet. Normaal gesproken vergaat het speelmakkertjes van Monster niet echt best…

Op het moment dat ik dit schrijf zitten we overigens in de Business Lounge van Philippine Airlines te wachten op onze vlucht naar Jakarta. Alles is deze keer dus zowaar zonder noemenswaardige problemen verlopen, al hadden we voortdurend die kriebels van wat kan er nu nog mis gaan. We vertrekken voor het eerst sinds we hier zijn vanaf Terminal 2 en daar waren we vooraf door verscheidene vrienden voor gewaarschuwd. Het grote probleem daar schijnt de drukte te zijn die ervoor zorgde dat voor die vrienden alles heel erg lang duurde en sommigen misten daardoor zelfs bijna hun vlucht. Een gewaarschuwd mens telt voor twee dus we waren erg vroeg vertrokken richting de luchthaven, ook al gezien de ervaringen met het verkeer van eerder deze week.

Er was nog wel een tussenstop nodig bij de supermarkt want we hadden vrijwel geen kattenbakvulling meer. Stom natuurlijk en we wilden Estela niet met die zware zakken laten sjouwen, dus we moesten zelf nog gauw even inslaan onderweg. Er was ook nog wat file oponthoud maar al met al waren we ruim op tijd, nog voor zessen, bij Terminal 2.

Daar aangekomen bleek de drukte mee te vallen, we waren vrij vlot door alle procedures heen. We liepen alleen in eerste instantie verkeerd voor de paspoortcontrole, voor buitenlanders met een visum is een speciaal loket want wij moeten ieder keer als we het land willen verlaten een “uitreisbelasting” betalen van ruwweg dertig euro (vijftig als we naar Europa gaan). We waren al achterdochtig omdat we nergens een loket zagen waar we moesten betalen (Riet dacht zelfs al dat ze ons gratis zouden laten gaan hier, haha!) maar we stonden dus gewoon aan de verkeerde kant van de hal. Eenmaal aan de andere kant was alles zo opgelost en nadat we aan de legale diefstal hadden voldaan konden we doorlopen.

En zo zitten we nu te wachten totdat we gaan instappen, en het volgende bericht zal dus vanuit Indonesië zal komen…

Riet is gisteren vroeg in de avond Nederlandse tijd weer vertrokken voor de terugreis naar Manila waar ze naar verwachting vanavond om kwart over zes ’s avonds zou landen. Dat leek een gunstige tijd want dan zou ik gelijk uit mijn werk door kunnen rijden naar de luchthaven en haar daar oppikken.

Zoals altijd hield ik haar vlucht in de gaten via het Internet en rond een uur of vier, na de tussenstop van het vliegtuig in Taipei op Taiwan, bleek dat de aankomsttijd veel vroeger zou zijn dan verwacht, namelijk even over half zes. Het zag er dus naar uit dat Lito en ik nog haast zouden moeten maken om op tijd te komen en we vertrokken dus een kwartiertje eerder vanaf kantoor richting Ninoy Aquino International Airport.

Dat bleek geen overbodige luxe want we kwamen meteen na het verlaten van de Skyway, de snelle tolweg die vlak langs de luchthaven loopt, al meteen in een dikke file terecht. Schuifelend reden we om de luchthaven heen, want de internationale terminal is helemaal aan de andere kant en de wegen om de luchthaven behoren tot de drukste van Manila. Dankzij Lito’s doorduwen waren we wonder boven wonder precies om kwart voor zes ter plekke en naar ik dacht dus ruim op tijd. En dat bleek ook, we hadden ons blijkbaar voor niks gehaast want ondanks de berichten was het vliegtuig nog niet eens geland. Dat gebeurde pas om vijf over zes, weliswaar nog steeds tien minuten vroeger dan de geplande aankomsttijd maar dik een half uur later dan verwacht.

Riet was snel buiten en we dachten dus lekker op tijd thuis te zijn. Een misrekening bleek weer eens want we hadden al meer dan een half uur nodig om het parkeerterrein af te komen. Alles moet over dezelfde weg langs twee loketten en het stond muurvast. Ruimte geven doen ze hier niet aan, ze blokkeren nog liever elkaar, en dat deden ze dan ook. Toen we eindelijk buiten waren leek het vlot te gaan, het eerste stuk ging snel genoeg maar verderop kwamen we alweer in een gigantische file terecht. In dat laatste stuk van ruwweg drie kilometer naar de oprit van de Skyway zitten twee rotondes, de weg gaat van drie rijstroken naar zes en ook weer terug, en het hele stuk stond muurvast.

Het was alweer schuifelen, en we deden er dik twee uur over om thuis te komen, waarbij gezegd moet worden dat het toen we eenmaal op de Skyway zaten nog maar een dik kwartier rijden was. Je kunt dus wel nagaan, meer dan anderhalf uur in de file over een stukje van drie kilometer.

Welkom op de Filipijnen, zullen we maar zeggen. Of zoals ze het zelf zeggen, „It’s more fun in the Philippines”…

Vanmorgen was de reis naar kantoor dus wat langer dan gepland; het werd geen wandeling naar het Maxis gebouw bij het KLCC maar een korte wandeling naar Metrostation “Dang Wangi”, met de metro naar station KL Sentral en vandaar met de Shell shuttlebus naar Shell House. Eigenlijk was het een beetje een “Trip down Memory Lane” want ditzelfde stuk legde ik de laatste drie maanden dat we in KL woonden iedere dag af. Ik heb zelfs mijn Touch and Go kaart nog, het Maleise equivalent van de Nederlandse OV kaart, en daar kon ik de afgelopen dagen dus mooi nog gebruik van maken voor het openbaar vervoer.

Vanavond, mijn laatste avond alweer in KL, ging ik traditiegetrouw naar het Hardrock Café om een hapje te eten. Dat was in de tijd dat Riet en ik hier woonden ook al een vaste gewoonte en er bleek daar weinig veranderd. De menukaart was weliswaar nieuw maar vrijwel al dezelfde gerechten stonden er nog op en de keuze was dus snel gemaakt, het werd de Nasi Goreng.

Twee dingen die wel veranderd waren: al het personeel was nieuw (ik herkende tenminste geen mens) en het uitzicht is iets anders. Die laatste verandering had van mij overigens wel wat eerder gemogen want daar hadden wij flink baat bij gehad. Ze hebben namelijk langs het voetpad wat langs het Hardrock Café loopt een halve overkapping gemaakt en als dat er was geweest toen we daar woonden had ons dat de nodige natte pakken gescheeld…

Na een vroeg vertrek vanmorgen en een voorspoedige vlucht was ik voor het eerst sinds september vorig jaar eindelijk weer eens terug in Kuala Lumpur voor een bezoek van een paar dagen. Bij aankomst op de luchthaven was het gevoel van thuis te komen er nog steeds maar dat veranderde toen ik later op de dag rondliep in die delen van de stad waar we de meeste tijd doorbrachten toen we hier nog woonden.

Het begon al toen ik uit het raam van mijn hotel kamer op de zestiende verdieping van het Renaissance Hotel keek. Mijn kamer is gelegen aan de achterkant van het hotel en ik kijk dus pal op het Cendana gebouw waar we een jaar hebben gewoond. Ons vroegere appartement is zelfs bijna recht tegenover mijn hotelkamer. Alles lijkt nog hetzelfde maar dat is het niet: de omgeving van het Cendana gebouw is nu één grote bouwput. De twee hoge gebouwen met appartementen aan de achterkant zijn nog steeds niet klaar, en er zijn nu meer bouwprojecten aan de gang. Met name op het open stuk waar we uitzicht hadden op de stad wordt nu gebouwd en dat zorgt ervoor dat het Cendana gebouw straks helemaal ingesloten zal staan.

Toen ik vanmiddag de stad in ging vielen me nog veel meer veranderingen op. De werkzaamheden op de bouwplaats tegenover het  Renaissance Hotel waar jarenlang geen activiteiten hadden plaatsgevonden waren al weer begonnen vlak voor ons vertrek, maar waar toen nog alleen een paar kale betonnen palen stonden staan nu twee hoge gebouwen. Verderop zag ik vanuit de Monorail dat het prachtige Crown Plaza Hotel, waar ik op verscheidene business trips naar KL nog had gelogeerd, wordt afgebroken om plaats te maken voor een nieuw bouwproject. En ik zag onderweg nog meer gebouwen die werden afgebroken, wat toch altijd een beetje een troosteloze aanblik biedt.

Bij Bukit Bintang was gelukkig weinig veranderd en ook Low Yat was nog steeds hetzelfde, druk als altijd. Ook het grote winkelcentrum Pavillion vertoonde nog steeds dezelfde vertrouwde aanblik, maar toen ik van daar uit naar de Petronas Towers wandelde kon ik deze keer gebruik maken van een heel net overdekte loopbruggen (met airconditioning!) wat helemaal tot aan het park achter de Petronas Towers reikte. Plezierig, maar of het de stad nou zoveel fraaier maakt…

Aangekomen bij de Petronas Towers bleek daar uiterlijk weinig veranderd maar wel zag ik veel andere winkels, en toen ik door Isetan ( de Bijenkorf van Maleisië ) liep verdwaalde ik want er was ook daar blijkbaar verbouwd, met als resultaat dat uitgangen niet meer daar waren  waar ik ze verwachtte. Onze vroegere stamkroeg Malones was ook nog hetzelfde maar had allemaal nieuw personeel. Nou maakt dat weinig uit want ik denk niet dat als het oude personeel er nog had gewerkt dat ze me nog zouden herkennen na meer dan anderhalf jaar. Teruglopend naar het hotel zag ik onderweg dat verscheidene van onze favoriete restaurantjes ook verdwenen waren, al zijn daar dan wel weer nieuwe restaurants voor in de plaats gekomen.

Relatief veel veranderingen dus, en daardoor was dit de eerste keer dat bij terugkomst in Kuala Lumpur niet alles meer even vertrouwd aanvoelde zoals ik gewend was. Ik moet zelfs toegeven dat ik wat tijd nodig had om weer aan het straatbeeld te wennen, de ouwe taxi’s, de talloze motorfietsjes, de vrouwen met de hoofddoeken en de overal aanwezige toeristen met rugzakken. Toen ik een winkel binnenkwam kreeg ik in plaats van het op de Filipijnen gebruikelijke vrolijke “Goodafternoon, Sir!” een norsige blik. En dat ben ik zeker niet meer gewend…

Zoals jullie weten hebben we twee werknemers full-time op de loonlijst, onze chauffeur Lito en onze hulp in de huishouding Estela. Lito werkt alleen overdag en gaat ’s avonds naar huis maar Estela is inwonend gedurende de dagen dat ze bij ons werkt. In het weekend gaat ze naar huis, en dat is een heel eind bij ons vandaan want ze woont in Caloocan. Dat ligt aan de noordkant van Manila en dus helemaal aan de andere kant van de stad. Ze moet dan ook dik vijf uur reizen per Jeepney om bij ons vandaan thuis te komen.

Ze heeft een dochter, Sophia, die is nu tien jaar oud en gaat naar school. Wij stimuleren dat zoveel mogelijk want zeker in dit land is iedere vorm van opleiding belangrijk om later een wat beter betaalde baan te krijgen. Dat is in Nederland ook zo zul je zeggen maar hier wordt onder een beter betaalde baan al verstaan dat je in een restaurant of winkel werkt. Omdat Sophia in Caloocan naar school gaat en Estela de hele week bij ons in woont moet Estela altijd voor oppas voor doordeweeks zorgen. Tot voor kort deed een zus van haar dat, want die was toch werkeloos en die mocht dan als tegenprestatie in Estela’s appartementje wonen.

Er is echter een paar weken geleden een kink in de kabel gekomen want Estela’s zus vond plotseling een baan. We hebben Estela toen geadviseerd om voor Sophia dan een school hier in de buurt te zoeken. Overdag zou Sophia dan naar school gaan en ’s avonds hier bij Estela overnachten, een regeling waar wij geen enkel probleem mee hebben. Sophia is tijdens de schoolvakanties ook altijd hier en je hoort of ziet het kind niet. Ze schijnt het hier trouwens helemaal geweldig te vinden en zeker Riet kan wel een potje bij haar breken want die heeft haar met haar verjaardag twee weken geleden voor Filipijnse begrippen schandalig verwend.

We dachten dat alles met die school wel voor elkaar zou komen maar op het allerlaatste moment hoorde Estela dat er toch geen plaats op de betreffende school was voor Sophia. Er was ook geen tijd meer om een andere school te zoeken en dus moest Sophia weer naar haar oude school, maar dan moest er wel weer een oppas gevonden worden. En er kwam nog een tweede probleem bij want die school wilde Sophia in eerste instantie niet terug nemen omdat Estela had geprobeerd om haar naar een andere school te transfereren.

Kortom, allemaal heftige problemen en veel tranen bij Estela, en hoewel het in feite ons probleem niet is zaten we er toch wel een mee want we zijn heel erg tevreden met Estela en we willen haar in principe niet kwijt. Gelukkig lijkt alles inmiddels alsnog opgelost want Sophia gaat weer naar haar oude school en is doordeweeks onder dak bij een broer van Estela.

Het schijnt dat er toch schot gaat komen in de afhandeling van onze geannuleerde vakantie door Personeelszaken. Daarvoor was wel eerst weer een por nodig van mijn baas Mike, die vanmorgen kwam vragen of ze me al hadden benaderd. Ik zei dat ik alleen te horen had gekregen dat ze ernaar gingen kijken maar dat ik het heel merkwaardig vond dat ze nog niet eens hadden geïnformeerd hoeveel geld het geintje ons nu eigenlijk heeft gekost. Nog geen uur later kwam een van die gasten van Personeelszaken bij me langs om een gesprek te regelen, en dat gesprek hebben we vanmiddag al gehad. Ik kan alle kosten, met uiteraard alle documenten als bewijs, aan ze doorgeven en dan gaan ze ermee aan het werk. Geen garanties, die kon hij niet geven, maar er gebeurt in ieder geval wat.

Alle voorbereidingen voor onze tweede poging om op vakantie te gaan zijn inmiddels gereed, het laatste was het boeken van een kamer voor onze eerste overnachting in Jakarta en dat heb ik gisteravond gedaan. Riet en ik komen daar aan op zaterdagavond terwijl de rest van het reisgezelschap pas de volgende middag aankomt. Dat kon niet anders geregeld worden omdat er geen beter aansluitende vlucht is vanuit Manila. Wij beginnen daardoor hoogstwaarschijnlijk wel een stuk fitter aan de vakantie dan de rest, want wij zijn uitgeslapen en we zullen ook geen last hebben van jetlag.

Maar zekerheid in het leven heb je nooit en ook nu ben ik er gezien de ontwikkelingen van de afgelopen dagen weer niet helemaal gerust op dat alles uiteindelijk doorgaat zoals gepland. Riet zit zoals gezegd op dit moment onverwachts in Nederland en ze komt weliswaar als alles goed gaat volgende week donderdag op tijd voor ons vertrek terug maar er kan nog steeds van alles mis gaan.

Vanavond bijvoorbeeld kreeg ik rond een uur of tien een onverwachts mailtje van onze reisorganisatie, met een bedankje voor het feit dat we bij hen geboekt hadden en of we maar even snel wilden betalen, binnen vierentwintig uur. En dat terwijl ik ervan overtuigd was dat we allang betaald hadden. Ik probeerde meteen Riet te bereiken wat in eerste instantie niet lukte want ze was niet thuis, maar gelukkig kreeg ik haar toch te pakken; zij snapte er ook niks van en zou het gaan uitzoeken. Nog geen minuut nadat we ons gesprek hadden beëindigd krijg ik een tweede mailtje van de reisorganisatie met alle reisbescheiden en ons werd een fijne vakantie toegewenst.

Waarschijnlijk is dat eerste mailtje dus een foutje geweest want onze betaling bleek allang binnen. Weer paniek dus, de tweede keer al deze week en de zoveelste keer in de afgelopen weken. En zoals Riet opmerkte, het mag na alle ellende die we ermee hebben gehad wel een verrotstraals mooie vakantie worden…

En over Riet gesproken, leuke foto al zeg ik het zelf.

Vorige week kreeg ik een onverwacht leuk mailtje uit België. Een Belgisch Media bedrijf maakt een televisieprogramma wat „Beroepen zonder grenzen” heet en wat Belgen naar het buitenland stuurt om daar hun beroep uit te oefenen en op die manier te ervaren hoe het er in andere landen aan toe gaat. Ik ken het programma niet maar het schijnt zijn tweede seizoen al in te gaan dus ik neem aan dat het een redelijk succes is.

Ze willen nu blijkbaar opnamen gaan maken met een Belgische begrafenis ondernemer op de „North Cemetery” (Noord Begraafplaats) hier in Manila, en ze vroegen of ik soms iemand wist die ze in contact kan brengen met mensen die daar werken. Dat was me nogal een vraag want zo iemand ken ik niet, maar het is altijd te proberen om iemand te vinden, nietwaar. Die begraafplaats ligt helemaal aan de andere kant van Manila en is dus ook niet naast de deur, maar eigenlijk dankzij Riet kwam ik erachter dat er rondleidingen over een aantal begraafplaatsen worden gegeven. Riet is zelf al eens naar de Chinese begraafplaats geweest en die blijkt naast de North Cemetery te liggen. Die rondleiding was verzorgd door Riet’s vrouwengroepclub ALIG dus had ik een aanknopingspunt.

Ik vond via via een website van een van de organisaties (er zijn er blijkbaar meer) die die rondleidingen verzorgen en de informatie van die organisatie heb ik doorgegeven aan het Belgische media bedrijf. Ze hebben inmiddels contact opgenomen en ik begrijp dat ze inderdaad zijn doorverwezen, dus ik neem aan dat alles nu geregeld kan worden.

Zelf was ik uiteraard ook nieuwsgierig geworden naar die North Cemetery want ik was op het Internet best veel informatie tegengekomen. Zo is het enorm groot, en dat niet alleen maar het is een toevluchtsoord voor mensen zonder huis die daar tussen de graven en zelfs in de tombes wonen. Op die begraafplaats schijnen dus ruim zesduizend mensen te wonen en ook te werken. Zo kun je ze je graf laten verzorgen, laten bewaken om te zorgen dat er niks gepikt wordt, en als je hulp nodig hebt om een kist te dragen dan doen ze dat voor vijftig pesos de man (nog geen euro).

Riet en ik hebben intussen al besloten dat wij zo’n rondleiding gaan doen over de North Cemetery…

Vanmiddag om twee uur had ik een afspraak bij de tandarts om de twee kronen te laten plaatsen waarvoor afgelopen maandag al het voorwerk is gedaan. Deze week heb ik rondgelopen met een tijdelijke kroon, een soort van kauwgum wat tijdelijk over de geprepareerde tanden wordt geplaatst en wat inderdaad aanvoelt alsof je een stuk kauwgum in je mond hebt zitten. Niet ongemakkelijk maar meer onhandig omdat je je er voortdurend van bewust bent dat het er zit. De tandarts had beloofd dat dat met kronen beslist niet het geval zou zijn en aangezien dit mijn eerste neptanden worden zal ik hem maar op zijn woord geloven.

De tandarts praktijk is maar een paar minuten lopen van ons huis, en ik geloof niet dat het er nu bepaald storm loopt want toen ik aankwam was de wachtkamer net als afgelopen maandag helemaal leeg. Het is ook niet de hoofdpraktijk van deze tandarts, want hij heeft er nog twee op andere locaties. Deze in onze Village is eigenlijk maar een dependance voor het gemak van de Village bewoners, net zoals de ernaast gelegen dokterspost. Ze zijn allebei klein maar het is in ieder geval geruststellend om te weten dat als je opeens een ambulance, een dokter of een tandarts nodig hebt dat die vlakbij zitten.

De behandeling zelf viel vanmiddag overigens niet mee. Ik dacht dat het meest ingrijpende en pijnlijke werk afgelopen maandag al was gedaan en dat was onder verdoving dus daar heb ik nauwelijks last van gehad. Maar het viel tegen, en dat begon al met het verwijderen van de kauwgum. Er werd een soort van klophamer op mijn kiezen gezet om die kauwgum los te krijgen en dat was tamelijk pijnlijk. Toen dat achter de rug was werden de kronen geplaatst en dat paste allemaal uitstekend, dus ik dacht inpakken en wegwezen.

Nee hoor, de kronen gingen er eerst weer uit want er moest een soort beschermlaagje worden aangebracht en voordat dat gebeurde zei de tandarts dat dat wel koud zou aanvoelen. Koud? Ik dacht dat ik door de grond ging! De zenuw van die kies blijkt dus extreem koudgevoelig te zijn en ik sprong zowat uit de stoel van de pijn. Verbazing bij de tandarts want die had dat niet verwacht, de folielaag zou juist dat effect tegen moeten gaan. Niet dus, en het werd nog dik tien minuten doorbijten, zij het figuurlijk want ik moest mijn mond uiteraard nog een tijdje open houden.

De pijn werd wel langzaam minder maar nadat de kronen dan eindelijk definitief waren geplaatst en de tandarts was uitgeprutst met die klote-haak had ik nog steeds een pijnlijk gezicht. Hopelijk is het waar wat de goeie man me verzekerde toen ik weg ging, dat het tijdelijk is en vanzelf zal verdwijnen.

Op weg naar huis kwam ik langs het „Dinosaurus huis”, bij ons schuin aan de overkant. Je ziet wel waarom het zo wordt genoemd…

Er is vandaag het nodige nieuws te melden en vrijwel allemaal goed nieuws. Het begon al vanmorgen meteen met het regelen van een trip naar Kuala Lumpur voor mij, want ik moet daar voor ons project naar toe. Er zit daar nog steeds een deel van ons project team en ik moet daar naar toe om het een en ander te regelen, en het moet nog op korte termijn gebeuren ook. Ik ga dus als alles volgens plan gaat de week voor onze vakantie eerst nog een paar dagen naar mijn favoriete stad in Zuid-Oost Azië.

Het volgende goeie nieuws was van het reisbureau waar we de vluchten voor onze vakantie hadden geboekt. Het blijkt dat we voor een heel redelijk bedrag onze tickets nog kunnen laten omzetten zodat we, als we niet vergoed worden voor onze kosten, in ieder geval het geld wat we betaald hebben voor de tickets niet kwijt zijn. Onze vluchten zijn daarmee ook gelijk geregeld en daarmee is alles voor de komende vakantie al weer zo goed als rond.

Ik kreeg ook vandaag eindelijk het lang verwachte telefoontje van de garage, de toestemming van de verzekeringsmaatschappij is binnen om onze auto te laten repareren. De reden dat het zo lang duurde heeft alles te maken met de manier waarop zulke dingen hier geregeld worden. De verzekeringsmaatschappij die uitbetaalt bepaalt waar de auto gemaakt moet worden, en ze regelen dat met de garage. De garage gaat dan op aanwijzing van de verzekeringsmaatschappij de onderdelen bestellen die vervangen mogen worden en pas als die binnen zijn krijgt degene wiens auto gerepareerd moet worden bericht. Voor ons een beetje een rare gang van zaken omdat je gewend bent op de hoogte gehouden te worden, maar hier hoor je dus pas wat als ze klaar zijn om de auto daadwerkelijk te repareren. En dat gaat dus morgen gebeuren.

Tenslotte hebben we allebei de uitslag van de dokter binnen van onze jaarlijkse keuring en die was voor allebei goed. Nou ja, niet helmaal want ik heb nog steeds last van iets verhoogde cholesterol waar ik op moet blijven letten, maar mijn bloeddruk is tegenwoordig prima in orde. Riet was diep verontwaardigd want die heeft nu ook eens een keer wat, en wat denk je dat het is: iets verhoogde cholesterol…

Een veelgestelde vraag hier in huis want een oud probleem heeft weer de kop opgestoken, we zitten weer zonder serie. En dat is eigenlijk al een probleem sinds we twee en een half jaar geleden uit Nederland zijn vertrokken want van de televisie, eerst in Maleisië en nu op de Filipijnen, moeten we het niet hebben.

We hebben weliswaar kabel tv maar eigenlijk ben ik de enige die daarvan profiteert. We hebben namelijk naast het volkomen waardeloze standaard pakket ook een HD pakket, maar daarin zitten hoofdzakelijk filmnetten en daarnaast Discovery Channel, National Geographic en het History Channel, en daar vindt Riet allemaal niks aan. Die wil series zien, en die zijn er ook wel maar de goeie series komen allemaal ’s avonds laat en op onregelmatige tijdstippen wat het erg lastig maakt om iets te volgen. Behalve de nieuwskanalen als CNN, BBC en Al Jazera kijkt Riet dan ook bijna niks van wat de kabel tv allemaal biedt.

We houden ons daarom al vanaf het begin bezig met het kijken van series, zoals ik al eens eerder heb geschreven. NCIS hebben we inmiddels al twee keer helemaal gezien (alle acht seizoenen), en hetzelfde geldt voor NCIS Los Angeles, Life Unexpected en House. Riet kijkt zelf daarnaast ook nog naar Grey’s Anatomy waar ik persoonlijk weinig aan vindt omdat ik na drie afleveringen al volkomen kwijt was wie er nou met wie van bil ging. Je mag hopen dat je nooit in zo’n ziekenhuis terecht komt, maar goed, ieder zijn meug. Zo heb ik voor mezelf de complete set van de X-Files en nog twee seizoenen Battlestar Galactica klaar staan maar die kijk ik alleen wanneer Riet er niet is.

Want we kijken toch het liefst gezellig samen, alleen staan we op dit moment helemaal droog. We hebben alles wat we samen leuk vinden dus al minstens twee keer gezien en hoewel er van veel van onze favoriete series allang nieuwe seizoenen zijn kunnen we die hier nergens krijgen. Bones bijvoorbeeld heeft naast de twee die we al hebben nog minstens zeven seizoenen waarmee we ons zouden kunnen vermaken maar die serie vindt je hier gewoon nergens. Hetzelfde geldt voor de tip die we hebben gekregen, Downtown Abbey is hier dus absoluut niet te koop.

Gelukkig kreeg ik van mijn broer voor mijn verjaardag het eerste seizoen van de Nederlandse serie Penoza, en Martin had op een disk de eerste negen afleveringen van Divorce gezet. Daar hebben we ons weer de nodige avonden mee kunnen amuseren maar voor de vervolgen daarop moeten we terug naar Nederland. De andere serie die mijn broer me cadeau had gedaan, Boardwalk Empire, vind ik persoonlijk een topper en ik heb dan ook meteen seizoen twee gekocht toen ik die hier zag, maar Riet vind er (zonder overigens ooit gekeken te hebben) niks aan.

Ja, en daar zitten we dan nu. Ik kan nog wel de nodige tijd vooruit maar voor Riet’s gading is er helemaal niks meer. Ze moet zich nu behelpen met spelletjes op haar iMac en haar twee iPads…

Gisteren heb ik een aankoop gedaan waar we al heel lang tegenaan zaten te hikken, voor Riet en mijzelf ieder een nieuwe wekker en dan zo eentje waarin je gelijk je iPhone kan opladen. Er viel de afgelopen week in reclameblaadje bij ons in de bus waarin een voordeel aanbieding stond voor die dingen dus het moest er maar eens van komen.

Gistermorgen ging ik naar de betreffende elektronica winkel om twee van die wekkers te kopen. Ik had geen zin kom te zoeken dus bij binnenkomst schoot ik de eerste de beste verkoopster aan en vertelde wat ik wilde hebben. En het zal inmiddels niemand meer verbazen, het antwoord was „Sorry Sir, we don’t have”. Nou was ik daar op voorbereid, ik had het krantje meegenomen, haalde het tevoorschijn en wees aan wat ik wilde hebben. Oh, die! Ja, die hadden ze wel, en ik werd keurig meegetroond naar een stelling waar de betreffende wekkers in vier kleuren ten toon gesteld stonden: zwart, zilver, blauw en roze. Doe mij maar een zwarte en een zilveren zei ik.

De verkoopster ging samen met nog een verkoper naar achteren, naar ik aannam om ze uit het magazijn te halen. Tien minuten later kwamen ze terug en de verkoopster zei „Sorry Sir, we have no stock in black and silver”, beide kleuren niet op voorraad dus. En die twee in de winkel dan? Daar moest even over nagedacht worden maar zowaar, dat kon. Ik moest even wachten en na tien minuten werd ik gehaald want ze gingen demonstreren dat allebei de apparaten het deden. Daarvoor moest er eerst een snoer worden opgescharreld, iemand toverde ook nog ergens een iPod vandaan en jawel, ze deden het allebei.

Doe maar in de doos en gauw afrekenen dacht ik, maar je raadt het al, dat was te simpel. De dozen moesten uit het magazijn gehaald worden en het zoeken daarnaar duurde ook weer een minuut of tien. Toen naar de kassa, waar ik met mijn credit card wilde betalen, maar daarvoor moest ik ook nog een geldige legitimatie laten zien. Mijn Filipijnse rijbewijs voldeed, maar zelfs daarna duurde het hele proces nog een minuut of tien. Eindelijk betaald, inpakken en wegwezen dacht ik.

Nee hoor, de dozen gingen weer open, alles ging na controle weer terug in de dozen en toen werd er om mij volkomen onduidelijke redenen nog een minuut of vijf gespeculeerd over de barcodes met de bijbehorende serienummers op de dozen. Eindelijk klaar, maar dan mag je dus nog niet zomaar weg. Nee, de verkoopster ging mee naar de deur want daar zat een bewaker die de rekening en de inhoud van de tassen controleerde. En zo was ik bijna een uur kwijt voor het kopen van twee stomme wekkers, een klusje waarvoor je in Nederland gewoon na vijf minuten (mits op voorraad) weer buiten staat.

Vandaag is er verder weinig bijzonders gebeurd maar ik heb wel hier en daar foto’s gemaakt. Ik heb niet lang getwijfeld welke ik vandaag zou plaatsen…

Ja, jullie zien het goed, daar is-ie dan, Riet’s ACR kaart. Na de negatieve berichten van gisteren kreeg ik vanmorgen totaal onverwacht een mailtje van het bemiddelingsbureau dat de ACR kaart van Riet klaar was en dat ze die vanmiddag om vier uur zouden komen afleveren.

Dat was natuurlijk geweldig nieuws na alle ellende van de afgelopen week, en deze keer werd de kaart ook inderdaad zoals afgesproken afgeleverd op ons kantoor om vier uur.

De aflevering vond plaats door een bode overigens, want mijn gebruikelijke contactpersoon durfde blijkbaar haar gezicht niet te laten zien. Geen verontschuldigingen, geen begeleidend briefje, gewoon een envelop met daarin alleen de kaart.

We zijn meteen na ontvangst van de kaart weer van alles gaan regelen. Riet wilde daar meteen na het eerste bericht al mee beginnen maar het leek mij verstandiger om even te wachten totdat we de kaart daadwerkelijk in handen hadden. Meteen na de aflevering van de kaart heb ik Riet gebeld dat ze aan de slag kon gaan. Inmiddels heeft ze FOX al gebeld met de vraag of we nog mee kunnen met dezelfde Indonesië reis die op 15 juni vertrekt en de offerte is al binnen.

Ik heb ook meteen het reisbureau voor de vliegtickets gebeld en dat ging precies zoals ik al had verwacht. In plaats van nieuwe tickets te regelen heb ik namelijk gevraagd of het al te laat was om de oude tickets om te laten zetten. Dat bleek geen probleem want ze hadden nadat ik afgelopen zaterdag die tickets had laten cancelen namelijk nog geen flikker met die tickets gedaan en die staan dus gewoon nog open. Eindelijk eens een geval waarin de verbijsterende laksheid van alle instanties hier goed van pas komt, want laten we eerlijk zijn, normaal gesproken slaat dit natuurlijk helemaal nergens op.

Maar goed, we zijn weer in business. Het allerbelangrijkste is natuurlijk dat Riet nu weer kan reizen wanneer ze wil en daar zaten we toch nog het meest over in. Nu maar eens kijken of we alsnog op vakantie kunnen naar Indonesië op 15 juni.

Overigens, ten aanzien van mijn verdenkingen van gisteren over moedwillig de boel dwars zitten: hebben jullie de afgifte datum van het visum op de kaart al gezien? Dat was dus 16 april jongstleden, meer dan een maand geleden…

We zijn inmiddels wel een beetje over de schok van de gecancelde vakantie heen maar het verhaal van Riet’s visum is hiermee natuurlijk nog niet afgelopen want ze heeft nog steeds die ACR kaart niet. Een ACR kaart is zeg maar je identificatie voor de Filipijnen die bij het visum hoort. Daarom hadden we niks aan alleen het paspoort van Riet afgelopen vrijdag want daar zit wel het visum stempel in maar als je dat hebt moet je de ACR kaart ook hebben.

Die kaart is dus het enige wat nog ontbreekt. We hadden volgens zeggen vorige week een urgentie verklaring om die kaart zo snel mogelijk te krijgen maar die is blijkbaar door de plee gespoeld. We kregen tenminste vrijdag te horen dat het nog wel twee tot drie weken kon gaan duren voordat Riet die kaart krijgt. Uiteraard heb ik de afgelopen dagen geprobeerd om meer nieuws te krijgen maar er wordt door niemand meer gereageerd; onze afdeling personeelszaken hult zich in stilzwijgen en het bemiddelingsbureau reageert niet meer op mijn emails.

Toch zit er wel enig schot in de zaak want mijn baas Mike heeft maandag al aangegeven dat ze gaan proberen om ons schadeloos te stellen. Daarvoor heb ik een email ingestuurd met het verloop van alle gebeurtenissen en daarin ook de schade geclaimd bij onze afdeling Personeelszaken. Vanmiddag heeft onze grote baas Antoine over de hele situatie een gesprek gehad met Personeelszaken dus er is wat in gang gezet.

Of het effect gaat hebben moeten we maar afwachten, en erg positief ben ik niet want er hebben al heel wat mensen ervaring met Personeelszaken en de eerste positieve moeten we nog horen…

Nou, dat kan er ook nog wel bij. Na alle ellende van het afgelopen weekend is ook ons contact met de buitenwereld zo goed als verbroken want we hebben geen Internet meer. Dat gebeurt de laatste tijd wel vaker want de netwerk infrastructuur hier is niet bestand tegen grote hoeveelheden regen en onweer, maar deze keer is het probleem serieuzer want het lijkt erop dat ons modem kapot is. Normaal gesproken branden er altijd minstens twee lampjes op het apparaat maar nu is alles donker en dat lijkt erop te wijzen dat het overleden is.

Nu heeft onze provider Sky ons nog niet lang geleden een brief gestuurd met een kaartje waarop de naam staat van ons “persoonlijke aanspreekpunt” binnen Sky, met een telefoonnummer waarop we hem altijd kunnen bereiken. Het was na alles wat we hier de afgelopen maanden hebben meegemaakt totaal geen verrassing dat er bij het bellen van dit nummer niet werd opgenomen. Gelukkig is er ook nog een Hotline en die namen gelukkig wel op, en het moet gezegd, ik werd daar vlot geholpen en morgen komen ze langs om te kijken.

Dat is mooi zullen jullie zeggen, en in Nederland zou er ook een grote kans zijn dat het probleem dus morgen ook daadwerkelijk is opgelost maar hier hebben we daar minder vertrouwen in. Willen jullie het scenario van Riet horen over wat er gaat gebeuren? Dat gaat als volgt: ze komen niet morgen maar overmorgen; ze constateren dan dat het modem kapot is maar hebben geen vervangend modem bij zich; ze komen een dag later weer terug maar met het verkeerde modem; weer een dag later komen ze terug en uiteindelijk werkt alles eindelijk weer op vrijdag.

Ik ben het niet met Riet eens. Wel wat het scenario betreft maar niet met de timing want ik denk dat die veel te optimistisch is…

Vandaag had onze vakantie moeten beginnen maar in plaats van de laatste hand te leggen aan het inpakken van de koffers konden we ze vandaag dus weer uitpakken. Iets wat Riet al wel gedaan heeft overigens maar waar ikzelf nog amper aan ben begonnen, ik kon me er nog niet toe zetten.

Vandaag stond er een heleboel rompslomp op het programma want het niet doorgaan van de vakantie betekende dat er van alles moest worden afgezegd. Het makkelijkst was de hotelovernachting in Jakarta die ik online had geboekt en ook online weer gemakkelijk kon afzeggen; na een druk op de juiste knop verscheen het bericht „No refund” om aan te geven dat het vooruitbetaalde geld dus kan worden afgeschreven. Dat was weliswaar geen verrassing maar die plompverloren mededeling was op zich behoorlijk frustrerend omdat het afzeggen moest gebeuren door zaken buiten onze schuld om .

Het volgende was het cancelen van de tickets voor onze vluchten. Daarvoor ging ik in eerste instantie naar het vlakbij gelegen ticketbureau van Philippine Airlines, maar die konden me niet helpen omdat de vlucht via een reisagent in de stad was geboekt. Naar Makati dus waar ik bij het reisbureau te horen kreeg dat we niet al het betaalde geld terug krijgen omdat we in feite veel te laat zijn met het cancelen. Er moet een boetebedrag betaald worden voor het op het laatste moment afzeggen. Ook daar kon ik weinig op zeggen, ook dit is natuurlijk buiten onze schuld maar daar heeft de reisagent uiteraard geen boodschap aan. Wel vreemd is dat je als je iets boekt je binnen een dag moet betalen anders vervalt je reservering, maar geld terug krijgen blijkt drie tot zes maanden te gaan duren!

Als laatste moest ik vanmiddag de alarmlijn van FOX in Nederland bellen om door te geven dat we niet zullen komen. Het zou uiteraard erg lullig zijn als er in Jakarta morgen een groep mensen met een gids onnodig gaat staan te wachten op twee mensen die niet op komen dagen. De boodschap werd genoteerd en zou worden doorgegeven aan FOX, en we werden zelfs al snel door FOX teruggebeld.

De vriendelijke en heel erg meelevende dame moest overigens ook melden dat we gezien de omstandigheden geen cent van de betaalde reissom terug krijgen. De annuleringsverzekering betaalt niets uit als je moest afzeggen door het ontbreken van de benodigde papieren want dat is je eigen schuld (diepe zucht).

Vanavond zijn we maar weer naar de San Mig gegaan waar we geprobeerd hebben om deze ellende weg te spoelen. Dat is niet helemaal gelukt, maar dat hadden we ook eigenlijk niet verwacht want het blijft toch door je hoofd spoken.

En dan gaat de band op een gegeven moment ook nog „Leaving on a Jetplane” spelen…

Vanmorgen vroeg ging Riet met de van haar vriendin Ayu geleende auto naar het Bureau van Immigratie voor het verlengen van haar visum en hopelijk het terugkrijgen van haar paspoort. Ze moest er om half tien zijn maar vertrok voor alle zekerheid al voor achten. Het kantoor van de Immigratiedienst is namelijk aan de andere kant van het centrum van Manila, gelegen in het oudste stadsdeel Intramuros, en gezien het feit dat ze dwars door de ochtendspits heen moest wilde ze niet het risico lopen te laat te komen.

Ze was meer dan op tijd want alles zat mee, en toen ze aankwam even voor negenen was de contactpersoon van Crown Relocations, het bureau wat de aanvragen voor ons verzorgt, er nog niet. Gelukkig hoefde ze niet lang te wachten en omdat het niet zo druk was als vorig jaar toen we samen moesten stond ze met ruim een uur weer buiten. Kleine bijkomstigheid: ze heeft nog steeds haar paspoort niet…

Het werd vanmorgen duidelijk dat de vertraging de schuld was van Crown Relocations want die hadden Riet niet gewaarschuwd dat haar tijdelijke toeristenvisum had moeten worden verlengd. Dat visum had ze gekregen toen ze begin maart terug kwam uit Nederland want haar verblijfsvergunning was eind februari al verlopen. Het gekregen visum was ter overbrugging van de periode totdat haar nieuwe verblijfsvergunning geregeld was, maar het bleek in de praktijk maar twee weken geldig en in feite heeft Riet hier dus een paar weken illegaal rondgelopen. Gelukkig heeft dat geen consequenties, maar Riet moest mogelijk hierdoor wel het hele circus weer doorlopen van vingerafdrukken en foto’s maken. Die foto’s kan ik trouwens nog enigszins begrijpen maar die vingerafdrukken, denken ze soms dat die ooit veranderen?

Hoe dan ook, Riet kon naar huis maar dus nog steeds zonder paspoort want eerst moest de kaart die bij haar verblijfsvergunning hoort nog worden gemaakt. Dat duurt normaal gesproken drie weken maar gelukkig had Crown Relocations een urgentieverklaring geregeld waardoor er op gewacht kon worden. Dat hoefde Riet niet zelf te doen, haar contactpersoon ging voor haar in de rij staan en als alles goed gaat dan wordt morgenochtend Riet’s paspoort op kantoor bezorgd, en als alles meezit met de nieuwe verblijfsvergunning. Het blijft dus net als bij mij in februari weer spannend tot de laatste minuut!

Vanmiddag zag ik overigens toen ik uit het raam keek in de richting van de stad dat er waarschijnlijk een flinke brand was. Het was ook nog eens in de richting van het Bureau van Immigratie, maar dat zal toch zeker niet…

Het heeft sinds die eerste flinke bui anderhalve week geleden vrijwel iedere dag geregend en ook op het moment dat ik dit zit te tikken giet het.

Niet dat het onaangenaam is, de temperatuur blijft onveranderd hoog en we hoeven het zwembad niet meer zelf bij te vullen. En zoals Riet een paar dagen geleden zei, de bomen staan te jubelen.

Af en toe hebben we ook onweer met flinke lichtflitsen, maar ook dat is niet hetgeen wat ongemak veroorzaakt.

De problemen die we nu hebben zullen ongetwijfeld met de weersverandering te maken hebben want als er een flinke bui valt zitten we meteen zonder Internet. Het is de afgelopen dagen al verscheidene keren gebeurd dat het Internet eruit knalde en dat kan behoorlijk lang duren hier. Afgelopen vrijdag heeft het er vrijwel de hele dag uit gelegen, wat op zich wel uitzonderlijk lang was maar een gemiddelde storing duurt hier altijd uren en nooit minuten.

Iedereen klaagt hier overigens toch al steen en been over het Internet want het lijkt ook wel of het steeds trager wordt. We hebben al gebruik gemaakt van een aanbod om gratis twee weken lang gebruik te maken van dubbel zo snel Internet, maar de praktijk leverde alleen op dat dat nauwelijks verschil maakt. We hebben al uitgedokterd dat het primair ligt aan de capaciteit van de servers, en daar is simpel wat aan te doen maar dat gebeurt gewoon niet. In Nederland zou het Internet bedrijf waar wij bij aangesloten zijn allang geen klant meer over hebben maar hier kunnen ze het zich veroorloven om alle klachten naast zich neer te leggen. De andere aanbieders zijn simpelweg net zo slecht of vele malen duurder.

Ook de klachten dat het hele Internet eruit ligt maken weinig indruk, er wordt medegedeeld dat er aan gewerkt wordt maar desondanks vliegt het er bij iedere flinke bui weer uit. Wat ze er dus aan doen zijn geen oplossingen maar lapmiddelen, ze brengen de boel weer aan de gang en zien dan wel weer waar het schip strandt. En toegegeven, geen Internet is puur een luxeprobleem maar je realiseert je pas hoe afhankelijk je ervan bent geworden als het er niet is. Ik kan bijvoorbeeld rustig stellen dat het humeur van Riet rechtstreeks verband houdt met de snelheid van het Internet, en dan kun je wel nagaan hoe de vlag erbij hangt als het er helemaal uit ligt.

Zonet begon alle verlichting in huis trouwens ook te knipperen, benieuwd hoe lang het duurt voor we een stroomstoring hebben…

Sinds middernacht zijn de Filipijnen officieel drooggelegd, er is een ban op alcohol. Er mag vandaag en morgen geen alcohol worden verkocht of in het openbaar genuttigd, en dat heeft alles te maken met het feit dat er morgen verkiezingen zijn.

Verkiezingen zijn hier per definitie roerige tijden waarin opstootjes, demonstraties en zelfs geweld aan de orde van de dag zijn, zij het in de ene regio erger dan in de andere. Om dit alles zoveel mogelijk aan banden te leggen had de overheid in eerste instantie zelfs een volledig alcoholverbod van vijf dagen opgelegd, maar dat is deze week door het Hooggerechtshof teruggedraaid naar twee dagen na felle protesten van de horeca en middenstand.

Of het verbod veel uithaalt is maar de vraag want iedereen kon natuurlijk de afgelopen dagen net zoveel drank inslaan als hij wilde, maar het wordt door supermarkten in ieder geval wel serieus genomen. Toen ik vanmorgen in de S&R supermarkt was zag ik dat de hele dranksectie door enorme zeilen was afgedekt en ook de stelling met bier was met kartonnen platen dichtgemaakt. Vanmiddag in een andere supermarkt was het wat minder rigoureus gedaan maar ook daar was de dranksectie afgesloten door middel van linten.

Geen drank dus, en toen we vanavond naar restaurant „Outback” gingen voor onze wekelijkse ribbetjes (voor mij) en nacho’s met kaassaus (voor Riet) hadden we ons al voorbereid op vruchtensapjes in plaats van San Mig Light bier en witte wijn. Tot onze stomme verbazing was de eerste vraag van onze serveerster „The usual San Mig Light and a white wine?”. Want wat bleek, er zit een maas in de wet waar de horeca dankbaar gebruik van maakt. Er mag in restaurants en bars weliswaar geen alcohol worden geschonken deze twee dagen maar dat geldt alleen voor Filipino’s en niet voor buitenlanders…

Hoewel de temperaturen onveranderlijk hoog zijn is het de laatste dagen af en toe flink bewolkt en dat werd het ook vandaag in de loop van de middag. Rond een uur of vier hoorden we de eerste donderklap, maar het bleef voorlopig nog droog.

Dat is altijd een beetje een rare gewaarwording, dat je het ziet lichten en hoort donderen maar dat er geen regen valt. Het gaf ons in eerste instantie het idee dat de bui wel weer zou over drijven net als de afgelopen dagen.

Toen we vanavond naar het Alabang Town Center wilden lopen om wat te gaan eten besloten we met een blik op de lucht om toch maar paraplu’s mee te nemen en ja hoor, terwijl ik nog in de hal stond vielen de eerste druppels al. Onderweg viel het allemaal nog wel mee maar toen we bij de Chinees zaten zagen we door het raam dat de regen inmiddels met bakken naar beneden viel.

Om aan te geven hoelang we daarop hebben moeten wachten, de laatste keer dat we paraplu’s nodig hadden om naar het ATC te lopen was ergens in maart en de laatste keer daarvoor was in december. En dat waren in die maanden ook zo’n beetje de enige buien van betekenis.

Een beetje regen is hier dus echt heel hard nodig en we zijn dan ook niet rauwig om een flinke plensbui, maar waar we echt niet vrolijk van worden is het verhaal rond het paspoort van Riet. Wat ik in februari heb meegemaakt, waarbij ik pas op het allerlaatste moment mijn paspoort terug kreeg van de Immigratiedienst voor mijn vertrek naar Nederland, lijkt zich nu te gaan herhalen voor Riet. De procedure voor een nieuw verblijfsvisum is gestart meteen na haar terugkeer uit Nederland begin maart en zit nu in de laatste fase. Die houdt in dat je je paspoort weer moet inleveren en dus niet kunt reizen.

Het punt is dat we volgende week zaterdag als alles goed gaat naar Indonesië vertrekken voor onze vakantie, maar de Immigratiedienst gaat het weer onnodig spannend maken. Twee weken geleden hebben we Riet’s paspoort ingeleverd voor die laatste fase onder de garantie dat we het deze week terug zouden krijgen, maar vanmorgen hoorde ik dat er een fout is gemaakt waardoor het overnieuw moet. Er is mij beloofd dat we Riet’s paspoort op zeker terug krijgen voor het eind van de volgende week maar we houden ons hart weer vast…

Als je voor Shell in het buitenland werkt en je bent boven de veertig dan is er ieder jaar de verplichte keuring voor de „fitness to work”. Meestal doet de Shell dokter dat niet zelf maar moet je naar een ziekenhuis of kliniek om die keuring te laten verrichten. De Shell dokter geeft je dan een verwijzing mee met een lijstje waarop staat wat er allemaal minimaal onderdeel van die keuring moet uitmaken. Voor mij betekent dat omdat ik al „op leeftijd” begin te raken dat ik naast de lijst van verplichte nummers een stress test moet doen, wat inhoudt dat ze je lichamelijke conditie controleren door je een tijdje af te matten op een loopband.

Ik had een afspraak gemaakt voor vandaag, en hoewel deze keuring voor Riet in principe niet verplicht is besloot ze op eigen initiatief ook mee te gaan en ook met een briefje van de Shell dokter die deze vrijwillige aanmelding een goed idee vond. Het enige verschil tussen Riet’s en mijn briefje was dat bij Riet de stress test vervangen was door een mammogram.

De kliniek waar we de afspraak gemaakt hadden is gevestigd in het Alabang Town Center, dus lekker dicht in de buurt. En warempel, alles ging vlot! Voor mij niet helemaal een verrassing want ik was daar vorig jaar ook al geweest voor mijn keuring, maar Riet was verbaasd want dit verwachtte ze eigenlijk op de Filipijnen niet meer. Een langdurige klus was het overigens wel want we waren er vanmorgen om zeven uur en ik was om twaalf uur pas klaar. Riet was eerder klaar maar mijn stresstest duurde alleen al bijna een uur en ik moest wat langer wachten aangezien mijn afspraak daarvoor pas om elf uur was. Het wachten was trouwens ook geen probleem want dan sturen ze je gewoon naar buiten om ergens te gaan ontbijten.

Het wachten is voor mij alleen nog op de uitslag, maar Riet is nog niet helemaal klaar. Die moet nog een „stool sample” inleveren…

Dit had waarschijnlijk een hele gewone maandag geworden als er op het werk niet iets interessants was gebeurd. Tegen de middag kwamen twee collega’s helemaal opgewonden naar me toe met het nieuws dat de Nederlandse ambassadeur op bezoek was. Hij zou een rondje door het gebouw maken en daarbij, zo was de verwachting van mijn mijn Filipijnse collega’s, uiteraard ook even die paar Nederlanders gedag zeggen. Dat aantal Nederlanders is volgens mij, met mezelf meegerekend, niet meer dan vier: ik heb twee Nederlandse collega’s die ook in ons project werkzaam zijn en bij Shell Philippines werkt een Nederlandse jongedame.

Ik nam de boodschap van mijn collega’s voor kennisgeving aan met het idee van ik zie het wel, en ik hoopte maar dat als de goeie man langs zou komen dat hij dan niet precies tijdens de lunchpauze zou komen want de kans is dan vrij groot dat ik net met de broodkruimels achter mijn oren zit. Tegen twaalven was alles nog steeds rustig dus ik begon maar gewoon aan mijn kuchie, maar ja hoor, zit ik net aan mijn tweede boterham komt de delegatie met de ambassadeur de hoek om. Ik had ook nog eens mijn koptelefoon op want ik zat onder het eten zoals gewoonlijk lekker naar een muziekje te luisteren.

Snel deed ik mijn koptelefoon af en flikkerde de half opgegeten snee brood in een la, samen met de nog halfvolle broodzak. Maar wat gebeurt er, de Filipijnen die samen met de Nederlandse jongedame de delegatie leidden loodsten de ambassadeur in sneltreinvaart door het gangpad, langs mij heen, richting het kantoor van onze baas. Daar ging de ambassadeur even gezellig in het Nederlands staan kletsen want onze grote baas is, je gelooft het niet, een Belg! Ook op de terugweg door het gangpad werd me geen blik waardig gegund want er was aangekondigd dat de lunch klaar stond…

Ik ben toch al niet zo’n fanatieke nationalist maar vandaag loop ik zeker niet over van vaderlandsliefde.