De Filipijnen hebben op sommige gebieden een bedenkelijke reputatie in de wereld en hoewel we inmiddels wel weten dat niet alles waar is wat er wordt gezegd is er ook veel wat wel degelijk klopt. Eén van de dingen waar we hier regelmatig mee worden geconfronteerd is het beeld van een oudere westerse man met een veel jongere Filipijnse vrouw. Niet dat daar nou perse altijd wat mis mee is, dat hoeft helemaal niet, maar wat me wel opvalt is dat wanneer het leeftijdsverschil heel erg groot is dat de mannen vrijwel altijd aan een stereotype voldoen.

Als je ze ziet lopen in de winkelcentra dan zie je een grote oudere kerel met een flinke pens, bijna altijd kaal of met heel dun haar, een korte broek met een enorm T-shirt (minimum maat is 5XL) en daaronder een paar spierwitte magere benen met aan de voeten, jawel, een paar sandalen. En met name dat laatste vindt ik altijd de kroon op het werk als je je volslagen belachelijk wilt maken. Meestal zijn het namelijk van die sandalen die je in sportwinkels koopt, die bedoelt schijnen te zijn voor de echte natuurvorsers. Ze zien er altijd uit of ze meer orthopedische hulpstukken zijn dan schoeisel en ze lijken ook altijd een paar maten te groot. Kortom, in mijn optiek niet iets waarmee je gezien wilt worden tenzij je echt door de woeste natuur aan het banjeren bent en zelfs dan vind ik ze nog bedenkelijk. Ze hebben tenslotte niet voor niks de bijnaam „Mozes sandalen”…

Als je mijn blog van de dertiende april gelezen hebt dan weet je dat ik nog een tegoedbon had voor een gratis horloge. Dat heb ik vandaag opgehaald, niet zozeer om het horloge zelf want van een gratis horloge kun je niet teveel verwachten maar meer voor het uitje naar de SM Southmall, een winkelcentrum gelegen aan de Zapote Road. Deze weg was vroeger de belangrijkste weg van hier naar het centrum van Manila en is nog steeds ontzettend druk. Het korte stukje naar het overigens hypermoderne winkelcentrum geeft een prima beeld van het echte leven op de Filipijnen en dat is vind ik interessanter om te bekijken dan het zoveelste moderne winkelcentrum.

Al hebben die een Starbucks, dat wel natuurlijk…

Het is denk ik wel algemeen bekend dus ik kan het veilig zeggen, Riet houdt niet van “zooi”. Onder “zooi” wordt alles verstaan wat in huis niet meteen functioneel is, en onder functioneel wordt verstaan dingen waar je op kunt zitten of liggen, aan kunt eten, die licht geven of als opbergruimte dienen. Kortom, Riet heeft altijd een hekel aan vrijwel alles wat je ophangt of neerzet wat alleen maar ter versiering dient, met uitzondering van hier en daar een vaas. Maar die tellen eigenlijk niet want omdat je daar bloemen in kunt zetten kun je die in feite functioneel noemen.

Zelf vind ik dat een huis er alleen maar gezelliger op wordt als er hier en daar dingen aan de muur hangen of op meubels staan, overigens zonder er meteen een uitdragerij van te maken. Met name souvenirs vind ik leuk, niet die plastic snuisterijen gekocht in Thailand waar onderop een sticker zit met “Made in Taiwan” maar een beetje authentiek spul. Gelukkig is er de laatste tijd af en toe iets wat de goedkeuring van Riet kan wegdragen, zoals het op Cuba gekochte handgesneden houten beeldje, de door kinderen gemaakte vazen uit Nicaragua en het aardewerk uit Maleisië.

Maar lang niet alles komt door de censuur. Zo kreeg ik bijvoorbeeld een flinke frons toen ik binnenkwam met mijn twee handgesneden houten beelden die ik hier in Manila heb gekocht (al zei Riet een week of wat geleden dat ze aan ze begint te wennen). Groot was dan ook mijn verbazing toen ik vorige week thuiskwam uit Miri en er plotseling overal in huis grote vazen stonden met een soort riet erin. Ik wist niet wat ik zag, en dan ook nog eens Riet die het woord “gezellig” gebruikt 

Over gezellig gesproken, vanavond zijn we uit eten geweest bij een vriendin van Riet wiens man toevallig ook bij Shell werkt. Zij is Filipijnse en hij een Nederlander, en omdat ze na zijn pensionering hier willen blijven wonen hebben ze een huis laten bouwen in andere wijk niet ver bij ons vandaan. Dat huis is helemaal naar hun eigen ideeën ontworpen en het is een van de mooiste huizen die ik tot nu toe heb gezien. Het is min of meer gebouwd rond een tuin, met heel veel glas zodat je eigenlijk van overal op die tuin kijkt en alles een ruime en lichte indruk maakt. En eromheen is ook nog eens een soort van grachtje met daarin vijfenzestig koi karpers.

Ik ben niet gauw jaloers op iemands huis, maar voor dat huis moet ik toch echt een uitzondering maken…

Geen vrije dag natuurlijk voor mij hier in Manila maar toch een andere Koninginnedag dan anders want zelfs alle Filipino’s zijn blijkbaar op de hoogte van het feit dat er in Nederland vandaag een troonswisseling zou plaatsvinden. Een raar woord eigenlijk want de troon wisselt helemaal niet, alleen degene die erop zit, maar dat terzijde. Ik werd in ieder geval op mijn werk voortdurend aangesproken met „Happy Queen’s Day”, wat ik op zich erg leuk vond. De dag had toch al een Nederlands tintje want een van mijn Filipijnse collega’s was net terug van een werkbezoek aan Nederland en er stonden dus bij hem twee zakken met Hollandse stroopwafels op tafel…

De vraag was in hoeverre we hier op de Filipijnen een graantje mee zouden kunnen pikken van de plechtigheden en het feest want tenslotte waren we niet uitgenodigd bij de ambassadeur. Een grote groep Nederlanders had een bar in Makati afgehuurd om daar met zijn allen via een groot scherm te kijken maar dat was voor ons niet echt een optie want de plechtigheden begonnen om vier uur ’s middags lokale tijd en om tegen die tijd in Makati te zijn hadden we hier rond drie uur weg gemoeten. Dat was te lastig voor mij want dan ben ik nog aan het werk, en Riet had geen zin om er alleen naar toe te gaan.

Een tweede optie zou geweest zijn de Nederlandse tv zender BVN voor Nederlanders in het buitenland maar die zit hier, in tegenstelling tot Sakhalin waar we die wel hadden, niet op de kabel. Blijft over het Internet, maar daar heb ik niet zulke beste ervaringen mee. Ik bedoel niet eens de snelheid van de verbinding die hier niet is zoals in Nederland maar het feit dat de Nederlandse televisie daar erg kinderachtig mee is. Ik heb bijvoorbeeld al een paar keer geprobeerd voetbalwedstrijden die live te volgen zijn via het Internet te bekijken maar ik krijg dan steevast het bericht dat ik dat alleen mag kijken vanuit Nederland en niet in andere landen.

Maar deze keer was dat niet het geval, de NOS had het mogelijk genaakt om via Youtube was alles te volgen. Op mijn werk via het Shell netwerk ging dat zelfs heel goed en thuis was het ook redelijk goed te volgen, al liep de verbinding af en toe vast door de trage Internet verbinding die we nu eenmaal hebben. Riet heeft het in ieder geval naar haar zin gehad, ze heeft vanaf vier uur de hele avond zitten kijken…

Een warme, zeg maar gerust benauwde zondag vandaag, maar het werd toch niet helemaal wat het in eerste instantie leek te worden.

Vanmorgen was ik nog voor mijn gebruikelijke zondagochtend bakkie naar het Alabang Town Center gereden en uiteraard nam ik stokbrood mee van „Tous les Jours”. Het gaat blijkbaar goed met deze bakkerijtjes want er wordt er binnenkort ook een geopend in het winkelcentrum vlak bij mijn werk. Voor mij niet verbazend want deze van oorsprong Koreaanse keten doet het in veel landen goed, onder andere in de Verenigde Staten, en eerlijk is eerlijk, ze hebben beslist het lekkerste stokbrood wat ik tot nu toe hier ben tegengekomen.

Riet lag al in de tuin toen ik thuiskwam en dat leek mij ook wel een goed idee. Het zonnetje scheen volop en het was heet dus ik dacht, goed insmeren en dan aan mijn teint gaan werken. Helaas pindakaas, het was beter geweest als ik eerst naar de lucht had gekeken. Toen ik neerstreek op de tuinstoel zag ik het meteen, er kwam een pikdonkere lucht aan die het zonnetje ook inderdaad binnen tien minuten aan het oog onttrok. Het was weliswaar nog steeds best uit te houden maar ik had tenslotte gesmeerd voor het zonnetje en dat was verdwenen achter de bewolking.

Nou ja, ik had het er gisteren al over dat een flinke bui helemaal geen kwaad zou kunnen dus ik dacht, laat dan de bui maar losbarsten. Maar dat gebeurde niet, en daar kan ik nou zo nijdig om worden. Dreigen met regen, oké, maar dan ook net als in Nederland wel inderdaad ook een plensbui en niet dat je alles weghaalt voor een bui die vervolgens niet komt. Minpuntje dus, en al helemaal toen na twee uur de zon weer terugkwam. Dat is toch ook goed zul je nu zeggen, maar hij scheen niet meer in de tuin…

De hele dag ging vandaag op aan de terugreis vanuit Miri naar Manila. Net als op de heenreis moest ik terugvliegen via Kuala Lumpur maar in tegenstelling tot de korte overstap afgelopen dinsdag moest ik nu vier uur zoet brengen op de luchthaven in afwachting van mijn volgende vlucht. Uiteindelijk was ik vanavond pas tegen tien uur thuis na een totale reistijd van meer dan twaalf uur. Ik kan verdikkeme vanuit Kuala Lumpur naar Nederland vliegen in die tijd!

De afgelopen dagen had ik steeds gebruik gemaakt van dezelfde taxi die me op dinsdagochtend naar kantoor brengt. Omdat dergelijke ritjes tamelijk lucratieve business is voor de taxichauffeurs zijn ze er heel erg tuk op dat je in plaats van een willekeurige taxi te nemen van hun diensten gebruik maakt. De eerste chauffeur maakte dan ook na iedere rit meteen een afspraak om mij voor de volgende rit op te pikken. Ook voor de rit naar het vliegveld had ik om negen uur afgesproken met “Mister Ting” en toen hij me af zette voor de vertrekhal gaf hij me zijn kaartje zodat ik hem kan bellen als ik weer eens in Miri ben.

Op de luchthaven van Miri kon ik in de business lounge wachten op het vertrek en daar kwam ik op het toilet de waarschuwing tegen die je hierboven ziet. Toen ik die voor het eerst zag lag ik in een deuk, maar het is in deze regio een vrij normale waarschuwing. Aziatische toiletten zijn namelijk meestal niet meer dan een gat in de grond en wat je moet doen doe je gehurkt boven het gat. De invoering van de westerse toiletpotten levert blijkbaar voor veel Aziaten een tactisch probleem op wat op een pragmatische manier wordt opgelost. Alleen zijn toiletpotten daar niet op gebouwd, en daarom moet er op gewezen worden dat ze bedoeld zijn om op te zitten…

Mijn eerste bezoek aan het kantoor van Sarawak Shell in Miri vandaag, en hoe dat eruit ziet kun je op de foto zien.

En dat betekende ook dat ik weer eens heb kennis gemaakt met een aantal mensen die ik al heel lang ken via email en de telefoon maar die ik nog nooit eerder in levende lijve heb ontmoet, zoals bijvoorbeeld Fathin die nota bene al twee en en half jaar voor mij werkt.

Het is overigens niet mijn eerste bezoek aan Miri, want ik ben er al drie keer eerder geweest maar zonder ooit het Shell kantoor te bezoeken.

Dat zit zo: ongeveer vier jaar geleden had ik een klus te doen voor Brunei Shell, in het naburige Brunei dus, waarvan het kantoor in het plaatsje Kuala Belait ligt op een uur rijden van Miri. Kuala Belait is een heel klein plaatsje waar heel weinig te beleven valt en bovendien is de kans op een biertje in heel Brunei ongeveer nul. We lieten ons in de weekends daarom de grens over rijden naar Miri en verbleven dan in hetzelfde hotel als waar ik nu zit, het Marriott Resort. Dat is een vijf sterren resort met de voor Europese begrippen belachelijk lage prijs van slechts 60 euro per nacht inclusief ontbijt, en een echte aanrader voor als jullie nog een vakantie tip willen voor Sarawak.

Miri en het hotel zijn dus niet onbekend, en ik herinnerde me met name het heerlijke eten. Gisteravond zat ik aan de Nasi Goreng en vanavond aan de saté. En het resort heeft ook nog eens een geweldige Spa en uiteraard heb ik daar ook al gebruik van gemaakt…

Zowel Riet als ikzelf zijn vandaag behoorlijk druk bezig geweest, ik op mijn werk en Riet met het werk van de ALIG vrouwengroep.

Ik kwam vanmorgen tot de ontdekking dat een van de grote bazen op het gebied van IT in deze regio op bezoek was in Manila en om negen uur had ik al een bespreking met hem. Compleet vergeten door al die toestanden met de verzekering van de auto, maar gelukkig kwam het allemaal nog op tijd goed. Er volgde na de eerste nog een tweede bespreking met een grotere groep en daarna was er een lunch met alle IT-ers in de Palms Club waar de bovenstaande foto is gemaakt. Ook ’s middags weer de nodige besprekingen die op zich wel zinvol waren maar van „gewoon” werk is vandaag dus vrijwel niks gekomen.

Ook Riet was de hele dag druk. Vanmorgen bracht ze met een delegatie van ALIG een bezoek aan een andere dumpsite om daar eens te gaan kijken hoe het ALIG geld besteed wordt. Ze zag daar een jongetje lopen met wat een enorme zwerende plek aan deze zijkant van zijn gezicht leek en toen bleek dat het kind niet naar een dokter was geweest vroeg ze waarom. Het antwoord was het gebruikelijke, de ouders konden het niet betalen. Hoeveel kostte het dan helemaal vroeg Riet. Het bleek om zevenhonderd pesos te gaan, ruim dertien euro, wat Riet meteen uittelde en moeder en kind naar de dokter stuurde. We hebben inmiddels al bericht dat het kind morgen behandeld wordt.

Vanmiddag was Riet ook druk want er was een vergadering van de ALIG vrouwen en die vond plaats bij ons thuis. Het ging vandaag over het besteden van het geld wat ALIG ter beschikking stelt om kinderen naar school te laten gaan, en van wat ik ervan begreep zijn er nog de nodige problemen te overwinnen. Maar ik heb het idee dat de door Riet met het jaarlijkse Rijnsburgse Kamp opgedane kennis en ervaring hier aardig van pas gaat komen. Het was overigens wel een gezellige vergadering geloof ik want toen ik om over zessen na het sporten binnenkwam gingen de laatsten net weg…

Dit is overigens de laatste log voor de komende dagen want ik vertrek morgenvroeg voor een paar dagen naar Miri en ik neem mijn eigen laptop deze keer niet mee. Vrijdagavond ben ik weer terug, dus tot dan!

Vorige week woensdag is Lito aangereden wat een ontzette achterbumper met hier en daar wat scheurtjes en een fikse deuk in de achterklep opleverde. De veroorzaker van de aanrijding heeft zich keurig bij zijn verzekering gemeld en in Nederland zou de zaak daarmee snel en afdoende worden afgehandeld want dit is een klassiek geval: aanrijding van achteren en dus geen enkel probleem over de vraag bij wie de schuld ligt.

Dat laatste is ook hier het geval, degene die op onze auto is gebotst is de schuldige en diens verzekering moet dus dokken, maar daar houdt verder iedere vergelijking met Nederland wat gemak betreft wel zo’n beetje mee op. De verzekering van de tegenpartij belde mij van de week op en gaf me een waslijst op van documenten die ik moest komen inleveren. Politierapport, kopieën van mijn autopapieren, mijn rijbewijs (terwijl ik niet eens de bestuurder was dus waar is dat voor nodig vraag je je af), mijn verzekeringspapieren (en weer, waar is dat voor nodig want die doen toch niks), rijbewijs van Lito en niet te vergeten een bewijs van no-claim van mijn eigen verzekering. En ik vroeg me af waarom ik dat allemaal moest doen, ik ben toch degene die is aangereden en niet de schuldige van de aanrijding?

Affijn, het was weliswaar een hele stapel aan documenten maar het enige echte probleem bleek die no-claim verklaring. Dat is een bewijs, afgegeven door mijn eigen verzekering, dat ik daar niet ook een claim heb ingediend om de schade vergoed te krijgen. Dat zou ik nog logisch kunnen vinden als ik een all-risk verzekering had gehad maar ik heb alleen WA en er valt dus bij mijn eigen verzekering helemaal niks te claimen gezien het feit dat de veroorzaker de tegenpartij is. Vele telefoontjes later en na een totaal gebrek aan response van mijn eigen verzekering op mijn verzoek om hulp ben ik vanmiddag toch maar naar het kantoor gegaan van de verzekering van de tegenpartij, in het centrum van de stad in Makati.

Gelukkig werd daar mijn stapel documenten op zich compleet bevonden, maar wel bleek dat het tonen van een rijbewijs hier niet voldoende is. Om aan te tonen dat het geen vervalst rijbewijs is moet je ook te allen tijde het betaalbewijs bij je hebben wat je hebt gekregen toen je je rijbewijs ophaalde en hebt betaald. Gelukkig hadden zowel Lito als ikzelf dat bij ons dus dat kon snel worden geregeld. Ze waren zelfs bereid mijn eigen verzekering te bellen om dat gedoe rond dat no-claim bewijs te regelen en ze hebben ook gelijk de schade opgenomen.

Je kunt ook hier niet zomaar de schade zelf laten repareren, de betalende verzekering vertelt je waar je de auto naar toe moet brengen voor de reparatie. Toevallig is de verzekering van de tegenpartij bij een grote Mitsubishi dealer die toevallig ook een filiaal heeft vlak bij ons in Alabang en daar moet onze auto gemaakt gaan worden. Maandag komt er iemand van dat filiaal langs om de auto te bekijken en hopelijk wordt de schade dan snel gerepareerd.

Al met al had ik met dat prachtige weer vandaag liever in de tuin gelegen en naar de vogeltjes gekeken, net als Abby…

Nu het weer in Nederland beter wordt en er zelfs hier en daar temperaturen verschijnen van boven de twintig graden kan ik ook wel even vertellen over het weer hier. Dat kan in één woord uitgedrukt worden: Heet!

En met heet bedoel ik niet heel erg warm maar zo heet dat Riet tegenwoordig ’s morgens niet eens meer buiten gaat zitten omdat het daar niet te harden is. Het is hier hartje zomer, uiteraard de warmste tijd van het jaar, maar ook zo dat zelfs alle Filipino’s steen en been klagen over de warmte. Er wordt me dan ook regelmatig gevraagd of ik er geen last van heb. maar mijn antwoord is steevast „Nee”, mij zul je er niet over horen. Ik heb er ook eerlijke gezegd niet veel last van, tenminste niet in die mate die Riet heeft dat het zweet in straaltjes langs haar rug loopt. Oké, ik zit natuurlijk overdag in een kantoor met airconditioning, maar ’s avonds koelt het hier toch echt niet af. Afgelopen week was ik een keer vergeten de airco op de slaapkamer aan te zetten aan het begin van de avond en toen was het gewoon tweeëndertig graden op de slaapkamer toen ik in mijn bed stapte om half twaalf.

Er was vandaag heugelijk nieuws, zij het dat het niks met mijn werk of de Filipijnen te maken heeft. Op 12 december heb ik al geschreven dat mijn vrienden van Rush zijn toegelaten tot de Rock and Roll Hall of Fame, en vandaag was de inhuldiging-ceremonie. In de Amerikaanse kranten werd het al „The Revenge of the Nerds” genoemd omdat Rush toch wel een beetje een cult band is, zij het wel de beroemdste ter wereld met een grote schare enorm fanatieke volgelingen. Ik ben er daar een van en daar ben ik trots op!

Ik heb al een paar keer verteld over de vogels die in onze tuin zitten, of liever gezegd in de bomen rondom onze tuin. We hebben ook twee jonge katten en die vinden die vliegende dingen zeer interessant. De vogels vliegen regelmatig laag dwars door onze tuin en ze worden daarbij door onze katten met argusogen gevolgd. Niet zelden liggen die twee ook op de loer om te kijken of ze niet eens wat anders te pakken kunnen krijgen dan gekko’s en kakkerlakken, maar de vogels lijken zich er weinig van aan te trekken. Sterker nog, het lijkt soms wel of ze de katten uitdagen.

Iedere middag sproeit Estela de tuin, wat in deze tijden van droogte hoognodig is als we nog wat groen willen overhouden, en daarvoor hebben we zo’n heen-en-weer sproeier. Stom toevallig legde Estela die sproeier altijd zodanig neer dat er een soort van door het sproeiwater afgeschermde hoek ontstond. In een van de bomen in die hoek zat op niet meer dan een meter boven de grond een tak waarop de buul-buul’s prinsheerlijk gingen zitten om zich in het volle zicht van de katten te gaan wassen. Met name de kleine Monster liep vertwijfeld om het sproeigebied heen om te kijken of ze niet bij de vogels kon komen zonder nat te worden. Dat lukte haar niet, en de vogels kwamen regelmatig terug voor hun bad totdat de tuinman, die natuurlijk niet wist waar die voor diende, de tak afknipte.

Toch ging er de afgelopen week een vogel voor gaas. Blijkbaar had het beestje meer aandacht voor iets eetbaars wat in het gras lag en vergat helemaal de altijd loerende Monster, die er met een duik bovenop zat. Het vogeltje begon uiteraard wild te fladderen; Monster is nog niet zo bedreven in het vangen van vogels dat ze wist wat ze daarmee aan moest, dus kon de vogel ternauwernood ontsnappen. Veel ontzag heeft het voorval overigens niet gekweekt want de buul-buul’s vliegen nog steeds uitdagend laag door de tuin, katten of geen katten.

Ons zwembad heeft blijkbaar een grote aantrekkingskracht op andere diersoorten. Vrijwel iedere zaterdag als ik wil gaan zwemmen moet ik wel een zwemmende tor redden, en afgelopen zaterdag lagen er welgeteld zes in (de meeste overigens al ter ziele). De afgelopen dagen hebben we te maken met een nieuw fenomeen: dooie libellen in het water. Eergisteren lag er een kleintje in en vanavond een volwassen exemplaar. Even doorgeven aan Wikipedia dat libellen moeite hebben met de rugslag…

Afgelopen week vroeg er nog een van mijn Filipijnse collegaatjes wat ik nou mis uit Nederland, en dan speciaal wat betreft het eten. Daar moest ik heel hard over nadenken en het antwoord was eigenlijk simpel: niets.

Kijk, er zijn dingen die hier beslist niet te krijgen zijn, zoals bijvoorbeeld hagelslag. Ik heb dus een pak hagelslag meegenomen uit Nederland en dat staat nog steeds halfvol in de kast want ik eet het bijna nooit. Het is meer het idee dat als ik een keer trek in hagelslag heb dat het er is, maar om te zeggen dat ik het zou missen als het er niet was, nee.

Hetzelfde geldt voor typisch Nederlands eten, maar wat is dat eigenlijk? We hebben hier vrijwel alles behalve groenten waar ik toevallig toch al niet zo gek op ben, zoals andijvie en koolraap. Gewone bruine bonen hebben ze hier ook niet, maar er liggen een paar zakjes meegebrachte bruine bonen en kapucijners in de kast dus die eten we regelmatig. Riet mist witte asperges, al heeft ze die hier al een keer gegeten; die zijn er sus wel alleen heel erg weinig. Tuinbonen, die zijn er volgens mij echt niet, maar verder is de meeste groente gewoon te krijgen en de aardappelen zijn hier gewoon goed.

Wat verder? Bitterballen zijn inmiddels gesignaleerd, weliswaar niet helemaal dezelfde maar goed genoeg. De patat is hier prima, evenals de mayonaise al kijken ze je erg wazig aan als je zegt dat je mayonaise bij je patat wilt in plaats van ketchup. Als er dan toch iets genoemd moet worden dan zouden dat frikadellen zijn; die zijn hier ook echt niet en uitleggen wat het is valt ook niet mee want de eerste vraag is altijd „Wat zit erin?”. Ja, dat weten wij Nederlanders zelf niet en de vraag is of we dat willen weten.

Balletjes gehakt? Geen enkel probleem, al is het wel zo dat ze de ene keer beter smaken dan de andere keer, afhankelijk van waar we het vlees vandaan hebben. En wat overal in de supermarkten te krijgen is, net als overal op de wereld overigens, is ons Nationale bier. Ook dat drinken we bijna nooit, maar af en toe nemen we er eentje, zoals vanavond. Proost!

Als je hier een ongeluk hebt dan moet er te allen tijde een politie rapport worden opgemaakt want dat is nodig voor de verzekering. Gelukkig hoeft niet alles net als in Rusland te blijven staan tot de politie op de plek des onheils is gearriveerd (wat blijkbaar uren kon duren) maar mag je hier ook zelf naar het politiebureau toe gaan.

Onze chauffeur Lito is dus woensdagmiddag met degene die hem had aangereden naar het dichtstbijzijnde politiebureau gegaan om het rapport op te laten maken. De politie maakte foto’s van de schade aan beide voertuigen, nam de verklaringen op en stelde het rapport op aan de hand daarvan. Daarvoor moet dan wel tweehonderd pesos worden afgetikt want de politie is hier ook wel voor iedereen maar de diensten zijn dus niet gratis. En het rapport krijg je ook niet meteen in handen, eerst wordt alles opgeschreven en dat moet daarna op de computer worden verwerkt. Je moet dus de volgende dag terug komen om het rapport op te halen.

Of de dag daarop zoals in ons geval en vandaag heeft Lito dus het rapport opgehaald. Het is overigens niet meer dan een schamel velletje papier wat eruit ziet alsof het afgedrukt is op een overjarige faxmachine en op een bijzonder ongebruikelijk papierformaat. Maar nu kunnen we in ieder geval langs de garage om de schade te laten repareren.

Op de door de politie gemaakte foto geeft Lito aan waar onze auto is geraakt. Het lijkt op de foto mee te vallen maar de bumper is lelijk ontzet door de klap en er zit ook een deuk in de achterklep. Nou ja, hij rijdt nog en verder is het een klusje voor de garage en de verzekering.

Ik heb nooit zoveel moeite om iedere dag een stukje te schrijven want er gebeurt iedere dag wel iets wat ik de moeite waard vind om er een stukje over op mijn blog te zetten. Alleen had ik vandaag liever over wat anders geschreven maar het is niet anders, die dingen gebeuren nou eenmaal.

Voor alle duidelijkheid, ik was er zelf niet eens bij. Om even over half vijf kreeg ik een telefoontje van onze chauffeur Lito, die blijkbaar net onderweg was om mij op te komen halen van kantoor. Hij is altijd vroeg want hij maakt terwijl hij staat te wachten altijd graag een praatje met de andere chauffeurs die ook staan te wachten. Nou was dit de eerste keer dat hij belde dus dat was al vreemd, en inderdaad, het was geen goed nieuws. Hij was onderweg aangereden terwijl hij stond te wachten om in te voegen bij een van de poorten van de Village.

Gelukkig was er alleen schade aan de achterkant van de auto, de bumper is ontzet en de achterklep is gedeukt. Degene die Lito had aangereden bleek een tandarts te zijn die ook in de Village woont en dat was een geluk bij een ongeluk want voor hetzelfde geld was het een onverzekerde Filipino geweest of een Jeepney. De man is samen met Lito naar het politiebureau gegaan om een schaderapport op te laten maken, iets wat hier verplicht is voor de verzekering. In feite is alles hiermee dus al geregeld, behalve natuurlijk dat de schade gerepareerd moet worden. Morgenmiddag is het schaderapport van de politie klaar en dan kan Lito met de auto langs de garage.

Voor mij was het enige ongemak van het hele voorval dat ik dus geen vervoer naar huis had om vijf uur. Ik had natuurlijk mee kunnen liften met een van mijn collega’s maar het was mooi weer dus ik dacht, kom ik ga wandelen. Met een klein half uurtje was ik thuis, maar je kon me wel door een wringer halen…

Jaja, er is weer wat te melden over visa, en jawel, de regels zijn alweer veranderd! Voor degenen die niet op de hoogte zijn van hoe het er hier aan toe gaat met het verkrijgen van een werkvisum: de procedure bestaat uit drie stappen en duurt in totaal tussen de zes en acht weken. Lijkt simpel, maar dat is het niet want gedurende de eerste fase ben je je paspoort ongeveer een week kwijt. Dat moet je voor fase drie weer inleveren en totdat die is afgerond mag je officieel het land niet uit. Doe je dat toch dan is de kans heel groot dat je de hele procedure overnieuw moet doen. Het kan dus als je regelmatig het land uit gaat soms maanden duren voordat je een visum hebt.

Degenen die mijn schrijfsels regelmatig volgen hebben kunnen lezen wat een gedoe het was met de verlenging mijn werkvisum in februari. De hele procedure had ruim acht weken geduurd maar er moest desondanks met man en macht aan worden gewerkt om mijn paspoort op tijd terug te krijgen. Ik kreeg het letterlijk een paar uur voor mijn vertrek naar Nederland pas terug van het Bureau van Immigratie maar gelukkig zat wel mijn nieuwe visum er in en ik ben er dus in ieder geval tot medio 2015 vanaf.

Riet ging echter twee weken eerder naar Nederland en het bureau wat onze visumverlenging regelt zei meteen al dat het zinloos was om te proberen alles rond te krijgen voor haar vertrek. Er werd dus besloten te wachten totdat ze terug was uit Nederland en dat is ook gebeurd. De procedure is meteen toen ze terug was in werking gezet maar omdat Riet’s visum op 22 februari was verlopen is ze nu teruggezet naar een toeristenvisum. Haar verlengingsprocedure is nu al weer ruim vijf weken in behandeling en we hopen dat alles nog rond komt voordat we volgende maand met vakantie gaan.

Want wat was het grote nieuws van vandaag: iedereen die in dezelfde situatie zit als Riet, dus op een toeristenvisum met een werkvisum onderweg, moet vanaf vandaag een exit formulier aanvragen. Twee weken voor een eventueel vertrek naar het buitenland moet je nu dus via een formulier toestemming vragen om het land uit te mogen! Het is werkelijk niet te geloven wat die immigratie-malloten hier allemaal niet kunnen verzinnen om het een mens moeilijk te maken.

Ik moest weer denken aan mijn ouwe maat Alan. Die zei toen we naar de Filipijnen vertrokken, „If you think the Russians were bad, the Flippo’s will drive you crazy”…

Van de week hoorde ik een oud plaatje van de Bangles, „Walk like an Egyptian”. En ik herinnerde me de bijbehorende video waarin iedereen als een malloot dat loopje nadeed. Wat mij betreft kunnen ze hier ook wel zo’n plaatje maken, de bijbehorende video zal bestaan uit heel wat hilarische momenten van mensen die door elkaar lopen als kippen zonder kop.

Alle buitenlanders hebben er last van want wij zijn het niet gewend. Als wij Westerlingen ergens lopen waar veel mensen zijn dan kijken we (meestal) waar we lopen en we houden ook iedereen om ons heen in de gaten want we hebben er een hekel aan om tegen andere mensen aan te botsen. Sterker nog, het wordt als bijzonder onbeschoft beschouwd als je je voortbeweegt zonder rekening te houden met de andere mensen om je heen. Dat gaat onbewust, en je merkt eigenlijk pas hoe dat bij ons ingebakken zit als je hier komt en het verschil ziet.

Vanmiddag bijvoorbeeld was ik weer eens in de Festival Supermall voor wat boodschappen en op de zaterdagmiddag is het er altijd ontzettend druk. Geeft niet, ik vind die drukte op zich wel gezellig maar het is een probleem om je een beetje snel door de menigte heen te bewegen. Kijk, ik weet wat ik hebben moet en waar ik naar toe moet dus ik heb er stevig de pas in. Jammer dan, alle Filipino’s hebben dat totaal niet, die slenteren allemaal en dat is nog niet zo erg maar ze zijn altijd met hele families en die waaieren breed uit. Weinig kans tot passeren dus, en dat geeft je voortdurend hetzelfde gevoel als wanneer je op een smalle landweg achter een tractor rijdt.

Ik ben inmiddels wel handig geworden in het passeren, en je moet wel want anders duurt het winkelen twee keer zo lang. Het volgende probleem is lastiger want terwijl ze lopen kijken Filipino’s voortdurend in het rond en vergeten daarbij compleet hun omgeving. Ze bewegen dus nog wel maar zien niets meer om zich heen en dat betekent dat je als Westerling voortdurend om mensen heen moet zwenken die recht op je af lopen maar een totaal andere kant op kijken. Ze staan ook vaak opeens stil omdat ze iets zien wat hun aandacht heeft getrokken, en altijd vlak voor je neus, of de ingang van de roltrap. En niet zelden merk je dan dat je plotseling bent ingesloten door een familie van zesentwintig personen.

Riet en ik zijn opgehouden met dat gezwenk, wij lopen gewoon rechtdoor en stoppen niet. Botsingen zijn dan niet uitgesloten maar wij zijn qua postuur nou eenmaal veel forser dan die kleine Filipinootjes. We zeggen vervolgens netjes „Oh, very sorry” en lopen door. Kwaad worden ze toch nooit, ze stappen altijd stomverbaasd opzij met een blik in de ogen alsof ze net wakker zijn geworden…

Nee, niet meteen schrikken, het viel allemaal heel erg mee maar we hebben vandaag wel een aardbeving gehad. De beving vond plaats vanmorgen om even voor half elf en had een kracht van 5,4 op de schaal van Richter. Dat is weliswaar niet echt een zware aardbeving maar toch sterk genoeg om de gebouwen in Manila, en ook ons kantoorgebouw, lichtjes te laten schudden want daar had de beving nog steeds een kracht van 2 op de schaal van Richter. Er was in Manila voor zover bekend nergens grote schade, ondanks dat er ook nog wat lichte naschokken waren die overigens in Alabang al niet meer voelbaar waren. Shell heeft overigens het huidige kantoorgebouw gekozen omdat het in Alabang het enige kantoorgebouw is wat is gebouwd om tegen aardbevingen bestand te zijn.

Riet en ik hebben van de hele aardbeving niks van gemerkt. Riet had vanmorgen een boodschap gedaan bij de bank en ik had het afschrift nodig, dus precies op het tijdstip van de beving was ze net met de auto onderweg naar mij toe en was ik of met de lift onderweg naar beneden of ik stond op de stoep op haar te wachten.

Blijkbaar was de beving op de begane grond een stuk minder voelbaar dan op de zeventiende verdieping, wat op zich logisch is want het gebouw is gebouwd om met een aardbeving enigszins mee te geven.

Toen ik nadat Riet me het afschrift had gegeven terugkwam op mijn werkplek vroeg mijn collega of ik de aardbeving had gevoeld. „Welke aardbeving?’ vroeg ik…

Het episch centrum van de aardbeving lag bij het plaatsje Baler in de provincie Aurora, gelegen aan de oostkust van Luzon op zo’n honderdvijftig kilometer ten noord-oosten van Manila.

Het leven in het buitenland heeft voor mij eigenlijk maar één nadeel en dat is dat je eigenlijk niet meer op vakantie gaat. Afgezien van af en toe een lang weekend op een paradijselijk eiland (wat op zich ook niet verkeerd is, hoor!) gingen we als vakantie altijd een paar weekjes naar Nederland. En hoe je het ook wendt of keert, veertien dagen of drie weken thuis in Rijnsburg op je eigen bank hangen voor je eigen televisie met je eigen familie om je heen is GEEN vakantie!

Vandaar dat we besloten hebben om het dit jaar anders te gaan doen: wat korter naar Nederland (dat wil zeggen ik, want voor Riet maakt het natuurlijk niet uit) en dan ook nog een echte vakantie. We hebben het al jaren over China en voor dit jaar hadden we dan ook besloten om dat nu eindelijk maar eens te gaan doen. We wilden boeken via ons vaste reisbureau Fox en vonden daar al gauw een reis door China die ons wel aanstond. Een mailtje leverde op dat we heel goed de reis konden boeken zonder de internationale vluchten van en naar Amsterdam, wat ook nog eens op een heel aardige korting kwam te staan, en dus leek er geen vuiltje aan de lucht.

Maar er zit echt geen zegen in China, want toen we gisteravond wilden gaan boeken bleken er nogal wat hindernissen te nemen. Kijk, dat we de vluchten vanuit Manila naar China en terug zelf moeten regelen was niet het punt maar in het regelen van een visum zagen we al gauw geen gat meer. Die Chinezen stellen zoveel eisen aan een visum dat we het op een gegeven moment maar gewoon hebben opgegeven. Verklaring van dit, document van dat, bewijs van dit, en alles ook nog zodanig dat het een voor ons in de knel kwam met het ander. Belangrijkste probleem bleek dat wij als op de Filipijnen wonende buitenlanders in het bezit moeten zijn van een verblijfsvergunning. Die heb ik wel maar Riet dus niet, die is hier op dit moment weer op een toeristenvisum in afwachting van de verlenging haar verlopen verblijfsvergunning.

We besloten het voor gezien te houden met die Chinezen, althans voor dit jaar, en we zijn gaan zoeken naar een alternatief. En we vonden dat meteen vanmorgen al, een beetje geïnspireerd door de plannen van broer en schoonzus die ook deze bestemming hebben gekozen voor dit jaar. Het wordt een rondreis over Java en Bali, en we vertrekken volgende maand. Azzewenetbelevemagge.

Zo denk je, lekker vier dagen vrij, en zo zit het er al weer op. De laatste dag van Holy Week was weer een hele warme, of zoals Riet het zei gewoon bloedheet. Dat in tegenstelling tot het weer in Nederland want we zitten met verbazing naar de krantenfoto’s te kijken, met sneeuw op 1e Paasdag! Maar is er ook niet een Nederlands gezegde, “Aprilletje zoet geeft nog wel eens een witte hoed”? Het is dus blijkbaar niet helemaal ongewoon in deze tijd van het jaar.

Riet was vanavond in een avontuurlijke bui want ze wilde ergens gaan eten waar we nog niet eerder waren geweest, zei ze. Dat is op zich geen enkel probleem want er zijn er nog zat waar we nog nooit geweest zijn. En het aantal mogelijkheden is de laatste maanden weer flink toegenomen want er zijn in het nieuwe centrum Molito de nodige nieuwe eetgelegenheden geopend. Molito ligt net als het Alabang Town Center tegenover onze Village en is voor ons dus ook te belopen in een klein kwartiertje.

Helemaal onbekend zijn we niet in Molito want de Gold’s Gym waar Riet en ik lid van zijn is daar, evenals de delicatessen winkel “Santi’s” waar Riet vaak boodschappen doet, en we komen al regelmatig bij restaurant “Uncle Cheffy”. En vanavond besloten we een nieuw restaurant uit te proberen wat “Comida” heet en wat volgens het bord op de gevel gebaseerd is op de moderne Europese keuken, wat dat ook moge zijn. Het was in ieder geval genoeg om onze nieuwsgierigheid te wekken. Eigenlijk is het al twee weken open maar zoals zoveel restaurants hebben ze eerst twee weken proef gedraaid. Ze noemen dat een soft opening en dan weet je dat nog niet alles perfect verloopt. Dit weekend waren ze voor het eerst „echt” open.

Bij binnenkomst stond er ongeveer tien man aan personeel met de duimen te draaien want er was nog geen enkele klant. Het menu was (nog) niet erg uitgebreid maar er stonden een paar aantrekkelijke dingen op: ik ging voor de lamskarbonaatjes en Riet voor iets wat aangeduid stond als kroketten. Het bleek in beide gevallen een prima keus, maar met name de “kroketten” waren een erg plezierige verrassing. Het waren namelijk voor onze begrippen geen kroketten maar bitterballen, en ze waren zo lekker dat we nog een tweede portie bestelden!

Afgezien van het goeie eten hadden we ook nog een leuk gesprek met een van de eigenaren, en het ziet er dus naar uit dat we er weer een adresje bij hebben op onze lijst. En we kunnen weer iets afstrepen van ons toch al korte lijstje “Niet aanwezig op de Filipijnen”: bitterballen!

Om kwart over acht vertrokken we met een heel konvooi richting de Dumpsite voor de viering van het Paasfeest van de kinderen van de Birthright Foundation School. Het feest was overigens niet op de Dumpsite zelf maar in het huis van Miriam, de Filipijnse die het project heeft opgezet. Ze woont daar zelf niet meer maar de lerares van de school woont er nu met een groep van een stuk of vijftien van haar leerlingen.

De rit er naar toe was voor mij al een belevenis want we gingen niet over de grote weg maar via een binnendoor route de heuvels in en die voerde door een gebied waar ik nog niet eerder was geweest. Om een uur of tien waren we ter plekke waar zo’n honderdtwintig kinderen al zaten te wachten, al vanaf acht uur in de ochtend hoorden we. Het feest was naast het huis in de tuin waar een soort van feesttent was opgezet, de rest van de schaduw kwam van een grote boom. Het was er bloedheet maar dat mocht de pret niet drukken.

Er werd gezongen en er werden dansjes opgevoerd, waarna de kinderen eerst te eten en te drinken kregen. Na het eten werden de eieren van Riet uitgedeeld die mochten worden beschilderd. Overbodig te zeggen dat er al snel rondliepen met gezichten als indianen, en grappig genoeg waren het niet de kleintjes maar de groteren die daar ontzettend veel lol mee hadden. Na het toetje van vers fruit waren er nog een paar spelletjes en toen zat ons bezoek er al weer op.

Het is bijna onmogelijk te vertellen hoe zo’n feestje er aan toe gaat en daarom ga ik zo snel mogelijk de foto’s die ik heb gemaakt online zetten.

Vanwege de „Holy Week” is het hele land in beweging. Filipino’s gebruiken de vrije Witte Donderdag en Goede Vrijdag, al of niet uitgebreid met extra vrije dagen, voor familiebezoek en in dat betekent in de praktijk dat Manila leegloopt. Iedereen trekt de provincie in zoals het hier heet, en dat proces is vanmiddag begonnen.

Was het gisteren erg rustig op de weg, vandaag barstte het in alle hevigheid los. Vandaar dat mijn transport van de scheepswerf in Subic al om twaalf uur vertrok richting Manila, in de hoop de ergste drukte voor te zijn. Helemaal zou dat niet lukken, dat wisten we al omdat de grote uittocht al vroeg in de middag begint, maar we hoopten toch dat we het meeste zouden ontlopen omdat wij de stad in en het meeste verkeer juist de stad uit zou rijden.

Het eerste stuk tot aan Manila ging ook weer erg vlot. We zagen wel aan de andere kant van de vangrail de enorme drukte naar het noorden, verkeer wat dus uit de stad kwam, maar we rekenden ons toch net iets te vlug rijk. Aangekomen bij de noordgrens van de stad, waar de North Luzon Express Way overgaat in EDSA, begonnen de problemen. Gelukkig stond het niet helemaal vast, en dankzij het nodige oponthoud deden we er toch meer dan een uur over om aan de andere kant van EDSA te komen, en dat betekent dan ook meteen een reistijd van ruim een half uur langer.

De vraag die iedereen stelde de afgelopen dagen was of we nog iets gaan doen met „Holy Week”, en dan bedoelen ze of we nog ergens naar toe gaan. Niet dus, op pad gaan morgen en overmorgen is net zoiets als in Nederland op Tweede Paasdag of Tweede Pinksterdag gezellig een eindje gaan rijden met de hele familie (weten je nog?). We blijven dus lekker thuis, en zelfs uit eten gaan of winkelen zal er niet in zitten want de komende twee dagen is vrijwel alles dicht.

O ja, en ik ben vandaag jarig! Daaraan werd ik hardhandig herinnerd om middernacht toen al mijn telefoons inclusief mijn iPad begonnen te zoemen en te piepen. Ik heb mijn verjaardag in mijn elektronische agenda staan en ja, de 27e begint inderdaad om middernacht. Leuk hoor, al die slimme elektronica…

Vandaag even een leuk weetje waar ik zelf ook niet alles van wist, namelijk het bekende Shell embleem. Dat is bij zo’n beetje iedereen wel bekend, in alle hoeken en gaten van de wereld zie je behalve andere wereldmerken als Coca Cola en Heineken vrijwel altijd wel ergens de Shell schelp. Maar die schelp heeft er niet altijd zo uitgezien als nu, die is in de loop van meer dan honderd jaar regelmatig veranderd.

In het begin was er helemaal geen embleem en zelfs geen naam. Het woord „Shell” verscheen in 1891 voor het eerst als handelsmerk voor kerosine die door Marcus Samuel and Company naar het Verre Oosten werd verscheept. De naam werd gekozen omdat de vader van Marcus in London een succesvolle zaak had in antiek en ook schelpen uit de Oriënt.

Het eerste embleem dateert van 1900 en was een mosselschelp. Dat veranderde in 1904 in de kamschelp (Pecten) die het nu nog steeds is en waarmee toen aan het bedrijf een visueel element en een merknaam werden toegevoegd. Door de jaren heen is het Shell embleem geleidelijk aan veranderd overeenkomstig de trends in grafisch ontwerp. De van oorsprong Franse ontwerper Raymond Loewy ontwierp en introduceerde het embleem in zijn huidige vorm in 1971. Het embleem werd in de loop van de jaren zo bekend dat vanaf 1999 de bedrijfsnaam er niet meer in voorkomt, de schelp alleen is voldoende om te weten om welk bedrijf het gaat.

Ook de kleuren zijn door de jaren heen veranderd. In 1948 deden het rood en geel hun intrede en die kleuren zijn sindsdien gebleven, al werd in 1995 gekozen voor helderdere (en blijkbaar klantvriendelijker overkomende) kleuren Shell rood en Shell geel. Nadat in 1999 dus de naam als onderdeel van het embleem verdween is het embleem niet meer veranderd en is het zoals we het vandaag de dag overal zien.

O ja, en voor degenen die geïnteresseerd zijn, ik heb weer wat foto’s op de foto pagina geplaatst van ons verblijf in het Alegre Resort op Cebu. Je kunt het album vinden op de Foto’s pagina (de link staat links bovenaan het scherm) of via deze directe link.

Een paar weken geleden heb ik al geschreven over mijn blessure, opgelopen door een onhandige val na een bezoek aan de sportschool. Daar heb ik nog lang last van gehad en toen het na terugkeer uit Nederland nog steeds niet over was ben ik toch maar eens naar de bedrijfsarts gegaan. Dat er niets gebroken was had ik zelf ook al door en de dokter bevestigde dat. De pijn werd waarschijnlijk veroorzaakt door haarscheurtjes in de botten die uit zichzelf moesten genezen, en daar staat normaal gesproken zes weken voor. het was op dat moment iets meer dan drie weken geleden gebeurd en ik moest dus nog drie weken rust houden met mijn arm.

Omdat ik niks doen zonde vond van mijn opgebouwde conditie ben ik stiekem tussendoor toch een paar keer naar de sportschool geweest en heb daarbij geprobeerd mijn arm zoveel mogelijk te ontzien. Dat was op zich geen probleem want het was te pijnlijk om de arm te gebruiken en ik had er gewoon totaal geen kracht in. De afgelopen week ging het best en hoewel de pijn nog steeds niet helemaal over is is de kracht in de arm redelijk terug. Ik besloot dus om het maar weer eens te gaan proberen vanochtend en mede omdat ik de arm nog niet voluit heb gebruikt ging het heel best.

Na de koffie bij de Coffee Bean (ze vroegen waar ik al die weken geweest was) zijn Riet en ik eerst maar eens boodschappen gaan doen want er moest nodig weer het een en ander worden ingeslagen. Het was overal een drukte van belang want de komende week is het „Holy Week” op de Filipijnen en dat is hier nog belangrijker dan Kerst. Iedereen is vrij en heel veel winkels een restaurants zijn zeker op Witte Donderdag en Goede Vrijdag dicht. Ongetwijfeld zullen er in de provincie weer de nodige malloten zijn die zich aan een kruis laten spijkeren.

De kippen op de foto maken zich er niet meer druk over…

Het werd voor Riet weer eens tijd om haar sociale leven hier in Alabang op te pikken en daarom ging ze vandaag mee met het dagje uit van de Shell Philippines vrouwen. Veel zin had ze er niet in want het was nogal een lange rit en het betrof ook nog eens een bezoek aan een op de Filipijnen beroemde kunstenaar, genaamd Ugu Bigyan. En zoals iedereen wel weet gaan Riet en kunst niet echt samen maar omdat ze haar vriendinnen al een paar weken niet had gezien besloot ze toch maar mee te gaan.

Het was inderdaad een fors eindje rijden. Vooraf was er gezegd dat het maar een uurtje was maar in de praktijk bleek het eerder twee uur te zijn. Tegen het middaguur kwamen ze aan bij een soort mini resort wat werd gerund door Ugu. Het was in feite een pottenbakkerij, maar er was ook een restaurant bij en er was zelfs de mogelijkheid om er te overnachten. Het bezoek bleek op zich wel de moeite waard en de lunch was ook goed volgens Riet want die ging schoon op. Zelf had ze er niet zoveel van gegeten want het was hoofdzakelijk vis en andere zeebeesten en daar is Riet niet een echte liefhebber van.

Het bezoekje aan de pottenbakkerij leverde in ieder geval een tas met souvenirs op, handgemaakt op de Filipijnen door de beroemde kunstenaar Ugu zelf. Tenminste, daar gaan we vanuit…

Aan de vakantie van Nico en Anja hier bij ons op de Filipijnen kwam vandaag al weer een einde, ze zijn vanavond vertrokken. De laatste dag werd besteed aan nog wat laatste boodschappen, hoofdzakelijk souvenirs en cadeautjes, en het pakken van de koffers.

Echt zin om weer te vertrekken hadden ze niet echt, zeker Anja zat met afgrijzen de weersverwachting voor Nederland te lezen. Begrijpelijk, want ze hebben al die tijd dat ze hier waren in de gaten gehouden of in Nederland de lente al in aantocht was. Daar leek het in eerste instantie wel op want op de dag van hun vertrek twee weken geleden was het de warmste elfde maart sinds achtenzeventig jaar of zoiets. Maar vrij snel daarna kwamen weer de berichten van sneeuw en narigheid en zelfs van temperaturen van plaatselijk tien graden onder nul. Ja, en als je dan nagaat dat het hier de laatste anderhalve week wel heel erg warm is geweest (echte temperatuur rond de 32 graden, gevoelstemperatuur 36) dan kun je wel nagaan dat het bericht dat het alweer kouder gaat worden in Nederland niet bepaald met gejuich werd begroet.

Maar ze zijn inmiddels op weg naar huis, hun vlucht vertrok vanavond om kwart voor negen. Op het moment dat ik dit schrijf staan ze op het punt te landen voor de tussenstop op de luchthaven van Taipei op Taiwan, en dat is ruim twintig minuten vlugger dan gepland. Hopelijk gaat de rest van hun terugreis net zo voorspoedig.

Riet en ik zijn voor het eerst sinds vijf weken weer een avond saampjes thuis, de eerste drie afleveringen van „Bones” zitten er al op…

Vandaag eens geen dagje strand maar een dagje zwembad. Verder valt er niet veel over te zeggen, behalve dat het bijzonder aangenaam was. De enige verstoring was van een groepje jongelui waar een meid bij zat die aan één stuk door oorverdovend giechelde. En vanmiddag was de chips op in het winkeltje, een kleinigheid zul je zeggen, maar toch.

Vanavond schoven we weer aan bij de barbecue op het strand en het eten was vandaag nog beter dan gisteren. De mindere ervaring van de eerste avond was dus gelukkig een incident. En weer waren we de laatsten die weggingen…