Thuis gekomen van vakantie was er het weerzien met onze twee harige huisgenoten Abby en Monster. Die hoefden deze vakantie niet ondergebracht te worden in een kattenasiel want gedurende onze afwezigheid verbleven Robin en Astrid in ons huis. Dat was voor iedereen een prima regeling wamt zij hadden nu onderdak terwijl hun nieuwe huis werd verbouwd en wij hoefden geen opvang voor onze katten te regelen.
Abby en Monster konden dus gewoon thuis blijven naar ze hadden er wel een probleempje mee want Robin en Astrid waren regelmatig allebei tegelijk afwezig voor hun werk en dat betekende voor de katten vaak een behoorlijk lange tijd met een lege brokjesbak. En als ze ergens een hekel aan hebben is het dat wel…
Het gebeurde dan ook regelmatig dat als Robin of Astrid thuis kwamen dat een van de katten al tegen het raampje van de voordeur geleund stond om ze op te wachten. Het is zelfs een keer gebeurd dat de deur naar de kast in onze woonkamer niet goed dicht zat, waardoor een van de katten (hoogstwaarschijnlijk Monster) naar binnen kon glippen en de voorraadzak kattenbrokken open klauwen.
Het viel Robin en Astrid bij thuiskomst meteen op dat de beide dames helemaal geen hongerige indruk maakten en helemaal niet zeurden om eten. Totdat ze in de kast zagen wat daarvan de oorzaak was, de dames zelf waren zich natuurlijk nergens van bewust…
Als ik thuis werk, en dat doe ik minstens vier dagen per week, dan zit ik in mijn eigen kamer op de tweede verdieping. Daarbij heb ik altijd de deur van mijn kamer dicht, en dat heeft niks te maken met dat ik niet gestoord wil worden, of tocht of zo. De redenen zijn enerzijds omdat ik veel online zit te vergaderen en dan liever mijn medebewoner(s) geen overlast bezorg met mijn geklep, maar anderzijds omdat ik op die manier ongewenste bezoekers buiten houd.
Voor onze kat Abby was het geen beletsel om vanmorgen toch maar even de tuin in te gaan, en misschien wel omdat ze de vochtige lucht wel prettig vond. En toen ze aan het einde van de tuin onder de platanen liep gebeurde er iets wat we niet iedere dag zien: er kwam een grasparkiet de tuin ingevlogen en die ging zitten op de uitstalling van voedselkooitjes die Riet heeft geplaatst.
Toevallig hadden we vandaag ook Maas om op te passen, en die ging dus maar mee naar de katten opvang. Hij vermaakte zich in eerste instantie door onze piepende katten, die we samen in een grote katten kooi hadden gezet, antwoord te geven door terug te piepen, maar al snel viel hij achterin de auto in slaap. De katten leverden we af bij Kat & Ko, waar Leny en nog een oudere dame ons garandeerden dat er goed voor ze gezorgd zou gaan worden.
Het advies was om brokjes in een speciaal balletje te doen, wat als het rolt de brokjes er een voor een uitgooit. Grappig genoeg hadden we al zo’n balletje in huis maar daar waren we mee gestopt omdat de dames het wel zagen liggen maar geen aanleiding zagen om het te laten rollen voor het gewenste effect. Thuis gekomen deden we een nieuwe poging, en waarachtig, na twee dagen had Abby het door. Het positieve effect is hopelijk dat we zo het geven van brokjes beter kunnen doseren en de dames moeten in beweging komen om de brokjes te bemachtigen.
Gisteravond verscheen er op de buurt-App een berichtje van buren verderop die een kat in hun tuin hadden en ze vroegen dan ook of iemand wist waar het beestje thuis hoorde.
De vraag was natuurlijk wat te doen met het katje, want ze hoorde duidelijk ergens thuis. Riet plaatste allereerst een bericht op alle buurt-Apps en daar kwam al snel een reactie op van iemand die in de buurt woonde. Ze kwam zelfs kijken maar het bleek ook weliswaar om een rooie kat te gaan maar niet die bij ons was komen aanlopen. De volgende actie was het bellen naar de dierenambulance voor advies. Die hadden op dat moment weinig te doen zeiden ze dus ze kwamen gelijk even langs om de chip van het katje uit te lezen.
Abby is niet gediend van onverwachte of hardhandige aanrakingen en daarom heeft ze al een paar keer uitgehaald naar Gijsje. Niets ernstigs, ze heeft haar nagels ingehouden, maar toch schrok Gijsje ervan. Als ze nu Abby wil aaien dan heeft ze het liefst dat er iemand meegaat want dan gaat het meestal wel. Riet en ik grijpen in als we zien dat Abby er niet van gediend is, want het zou zonde zijn als Gijsje er een “kattentrauma” aan overhoudt.
Grappig genoeg doet ze dit alleen bij mijn yoghurt-ontbijt. Eet ik bijvoorbeeld een paar beschuitjes of knäckebröd dan hoor ik haar niet, maar het getik van de lepel tegen het schaaltje werkt blijkbaar als een trigger. Het kan natuurlijk ook haar hoog ontwikkelde reukzin zijn, maar hoe dan ook, ik ontkom er echt niet aan om haar het schaaltje te laten uitlikken. Ik geef dan ook maar gewoon toe als ik haar bij de deur hoor, dat scheelt me tijd en ergernis…
Ondanks dat het al eind oktober is hebben we de afgelopen dagen mooi weer gehad met veel zon en heel aardige temperaturen. Dat maakte dat het in onze nieuwe serre af en toe heel aangenaam vertoeven was.
Slapen doen ze natuurlijk heel erg veel, zoals het goeie katten betaamd. Ik heb weleens ergens gelezen dat zelfs actieve katten tot wel twintig uur per dag kunnen slapen. Abby en Monster hebben de nodige vaste plekken in en om het huis om te gaan slapen, en dat zijn meestal wel voorspelbare plekken. Abby heeft een duidelijke voorkeur voor het voeteneind van ons bed terwijl Monster als ze de kans krijgt in het ledikantje van Gijs duikt.
Het gaat gelukkig weer beter met Paula. Sinds het bezoek aan de dierenarts twee maanden geleden is ze aan de medicijnen voor haar te snel werkende schildklier en proberen we haar alles te laten eten wat ze maar lust. Het resultaat is duidelijk te zien, ze is weer wat dikker (al zal ze nooit echt vet worden) en weer een stuk levendiger dan een paar weken geleden.
De dierenarts vond onze twee Filipina’s hartstikke interessant. Ze zei dat ze wel degelijk verschilden van de Europese katten en dan met name de lichaamsbouw en de beharing, die bij onze Filipina’s blijkbaar veel dichter is.
Het gaat de laatste tijd heel redelijk met onze katten. De beide Filipina’s Abby en Monster zijn er een beetje mee verzoend dat ze het huis moeten delen met onze Nederlandse kat Paula, al wordt wel nog steeds strikt de tweedeling gehandhaafd tussen boven en beneden. Die tweedeling geldt overigens alleen voor Paula, want die waagt zich nog steeds niet boven terwijl de beide andere katten wel gewoon naar beneden komen.
Het leek op zich niet problematisch aangezien ze levendig genoeg was, maar gisteravond begon ze zich opeens anders te gedragen. Ze ging helemaal in elkaar gedoken op de grond zitten midden in de kamer, en toen Riet haar probeerde te paaien met snoepjes gaf ze totaal geen sjoege en dat is een teken aan de wand. Ze ging in de kattenmand liggen en kwam daar de hele avond niet meer uit.
Gisteren had ik al een ander probleem afgehandeld, ik bleek namelijk geen internet te hebben op mijn Nederlandse telefoonnummer. Gek genoeg kon ik wel bellen en gebeld worden dus heb ik via hun website even contact opgenomen met T-Mobile.
We namen dus afscheid van Lito die ons bijna drie jaar lang vlot en veilig door het chaotische verkeer van Manila heeft gereden. Hopelijk kunnen we hem nog behulpzaam zijn bij het vinden van een nieuwe baan want ondanks een paar aanbiedingen heeft hij nog steeds geen nieuwe werkgever gevonden.
En er was nog meer nieuws want het bedrijf wat we gisteren een mailtje hebben gestuurd met de vraag of ze het transport voor onze beide katten kan verzorgen stuurde vanmorgen een positief antwoord terug. Niet alleen kunnen ze het transport verzorgen maar ook nog eens op de door ons gewenste datum, en dat betekent dat ook daar schot in zit. We hebben zelfs de formulieren al binnen om de gegevens door te mailen, maar dat kon vandaag nog even niet want Monster was weer eens de hele dag onvindbaar en kon dus niet door Riet worden opgemeten.
