Voor het tweede opeenvolgende jaar moesten we Moederdag anders vieren dan gebruikelijk omdat we nog steeds midden in de Corona-crisis zitten en er nog steeds restricties gelden. De regel is op dit moment dan wel maximaal twee bezoekers per persoon per dag maar daar kun je in principe natuurlijk met een Moederdag niet mee uit de voeten. Vandaar dus weer gespreid bezoek voor allebei de moeders.

Voor mijn moeder betekende dat een bezoekje op zaterdag in plaats van zondag omdat mijn oudste broer normaal gesproken altijd op zondag naar mijn moeder gaat. Omdat mijn jongste broer ook vandaag zou komen en de verwachting was dat dat ’s middags zou zijn gingen Riet en ik ’s morgens, met ons jaarlijkse cadeau: een plant voor buiten op de tuintafel.

Terwijl we aan een bakkie zaten kwam onverwachts mijn oudste broer binnen met zijn kleinzoon. We zien elkaar niet zo vaak dus we besloten de regels voor bezoek dan maar even op te rekken (tenslotte zijn mijn moeder en ik al gevaccineerd).

Maar even later werd er weer aangebeld en jawel, daar stonden mijn jongste broer met vrouw en kinderen voor de deur! Helaas betekende dat dat Riet en ik toch maar moesten vertrekken want anders zou het wel heel erg druk worden.

Jammer, want zo vaak zitten we als broers niet meer met zijn drieën in één kamer. Normaal gesproken gebeurt dat juist bij gelegenheden als deze maar door de omstandigheden kon dat dus deze keer niet zo zijn. Erg ongezellig, ons vroegtijdige vertrek, maar het is nog even niet anders en hopelijk is volgend jaar weer alles normaal.

Afgelopen weekend kreeg ik last van een zere keel. Niks bijzonders voor mij, dat krijg ik altijd een dag of twee dagen voordat ik verkouden word. Als mijn neus dan gaat lopen verdwijnt de keelpijn, ik loop daarna een paar dagen te snotteren en na ongeveer een week is ook dat over. Een ritueel wat zich bij mij ieder jaar wel een paar keer herhaalt, meestal in het najaar en de winter maar de laatste jaren ook in andere jaargetijden omdat ik veel heb gevlogen. Na vrijwel iedere vliegreis is het bij mij wel raak en heb ik een paar dagen last van verkoudheid.

Deze keer was het echter anders want op maandag kreeg ik er een vervelende kriebelhoest bij en bovendien werd mijn keelpijn niet minder. Omdat het woensdagochtend nog niet verbeterd was en ik nu drie van de zes tickboxen voor de symptomen van Corona kon afvinken besloot ik snel een Corona test te laten doen. Via de Corona App op mijn telefoon kon ik dat snel regelen en ik kon dezelfde middag nog terecht bij het testcentrum in de gemeente Katwijk wat gevestigd aan de toegangsweg van het voormalige Vliegkamp Valkenburg.

Nadat ik me door de ongelofelijke baggerzooi die een parkeerterrein moest voorstellen heen had geworsteld kon ik binnen ook meteen terecht. Dat verbaasde me wel want gezien de nieuwsberichten had ik eigenlijk een lange rij voor de test verwacht maar ik was vrijwel meteen aan de beurt. Ik kreeg een stokje diep in mijn keel gestoken (waar ik uiteraard van moest kokhalzen) en daarna nog een diep in mijn neus, waarna ik klaar was en weer terug kon baggeren naar mijn auto.

Het wachten was nu op de uitslag en die kwam vandaag: ik ben negatief en heb dus gelukkig geen Corona. Alleen wel een hele vieze auto die onder de bagger zit…

De regering heeft aangekondigd dat de maatregelen tegen de verspreiding van het Corona-virus met betrekking tot de horeca zijn versoepeld. Met inachtneming van restricties zoals anderhalve meter afstand houden en een beperkt aantal gasten mogen kroegen en restaurants weer open, en daar hebben we vandaag voor het eerst weer gebruik van gemaakt.

Het was een prachtige dag vandaag met strandweer dus het leek ons wel een goed idee om uit eten te gaan bij een strandtent en waar beter dan bij een waar we connecties hebben zodat we bij het reserveren verzekerd konden zijn van een mooi plekje.

Riet stuurde dus een textje naar neef Niels die tegenwoordig in The B.E.A.C.H. werkt en toen we aankwamen vanavond kregen we dus wat mij betreft het beste plekje op het terras, een tafel in een hoek aan het strand.

Een lekker koud biertje, goed eten en een prachtige ondergaande zon, het kon slechter ter afsluiting van een gewone werkdag…

Op de Facebook pagina van de groep Nostalgisch Katwijk had iemand een paar dagen geleden een foto geplaatst van een portret wat gemaakt is door de Duitse schilder Hans von Bartels. Deze schilder is redelijk bekend in Katwijk omdat hij er na zijn eerste bezoek in 1887 ieder jaar terugkeerde om te schilderen.

Het schilderij van de foto was volgens degene die de foto plaatste geschilderd in 1896 en de vrouw was een Katwijkse vissersvrouw met de naam Arida van der Plas. Ik dacht de vrouw op de foto te herkennen van een ander schilderij van dezelfde vrouw wat in het Katwijks museum hangt en wat later is geschilderd, en mijn moeder bevestigde vandaag mijn vermoeden.

De vrouw is namelijk de oma van mijn moeder en dus mijn overgrootmoeder, Alida van der Plas. Zij was getrouwd met Jan Meijvogel, de vader van mijn Opa Meijvogel. Ze is op de jonge leeftijd van 49 jaar overleden en mijn moeder heeft haar dus niet gekend maar ze is wel naar haar vernoemd.

Hans von Bartels was blijkbaar nogal gecharmeerd van Alida want hij heeft haar over verschillende jaren meerdere malen geschilderd. Er heeft jaren geleden een foto van een ander schilderij in de Katwijksche Post gestaan maar toen we die aan Opa Meijvogel lieten zien wilde hij er niets van weten. Volgens hem was het zijn moeder niet want die zou zich nooit laten schilderen. Het model zitten voor een schilder, ook al was het maar voor een portret, was in zijn ogen iets wat “fatsoenlijke vrouwen” niet deden…

Het was een aantal jaren traditie als we met mijn ouwe muzikale makkers bij elkaar kwamen om dat te doen bij strandtent De Westerkim. De reden was overigens omdat de broer van Gijs daar ’s zomers een aantal jaren in de keuken heeft gewerkt en die kon erg lekker slibtongetjes bakken. Aan die traditie kwam min of meer noodgedwongen een eind toen De Westerkim overging in andere handen en als zodanig ophield te bestaan.

Nadat de strandtent was hernoemd in Surf & Beach besloten we in eerste instantie gewoon de traditie daar voort te zetten maar het was toch niet meer wat het geweest was. En dat lag met name aan de slibtongetjes, die waren gewoon anders en niet meer zo smakelijk vonden wij. Kwestie van smaak, inderdaad, maar voor ons reden om ons heil elders te zoeken.

Een paar weken geleden hoorden we echter van Wessel die toch maar weer eens met zijn Sylvia naar Surf & Beach was gegaan dat de kwaliteit van de slibtongetjes er flink verbeterd was, tot een niveau zelfs dat hij ze weer durfde aan te bevelen.

Dat wilden we natuurlijk zelf ook eens proberen, dus toen Riet en ik samen met onze vrienden Nico en Anja weer eens slibtongetjes wilden gaan eten kozen we daarom maar weer eens voor Surf & Beach. En laat ik het maar meteen zeggen, het viel me niet mee. Niks aan te merken op de bediening, het bier of de algehele atmosfeer van de tent, allemaal prima in orde, maar gepaneerde slibtongetjes?

Serieus, gepaneerd??? Daar zouden strenge straffen op moeten staan!