Hoewel ik al vanaf de 12e november vrij ben zit mijn vakantie er nog niet op. Ik bleek een maand of wat geleden nog een flink saldo aan vakantiedagen te hebben staan, mede veroorzaakt door meer dan twintig in de afgelopen jaren opgespaarde dagen. Met alle dagen die ik dit jaar al vrij heb genomen, inclusief de vakantie naar Australië, had ik nog steeds meer dan twintig vakantiedagen over. Gezien mijn aanstaande pensioen eind maart volgend jaar moet ik die dagen snel gaan opmaken en vandaar dat ik al in oktober had besloten om ook de twee weken na de vakantie in Australië nog vrij te nemen.
Per saldo ben ik dus tot en met Nieuwjaar vrij en vandaar dat ik toen ik begin november op vakantie ging ik tegen iedereen zei, “Tot volgend jaar”. Die extra vrije dagen waren er vanwege de Kerstdagen nog maar acht, dus per saldo begin ik volgend jaar al met vijftien vakantiedagen die ik nog over heb van dit jaar, en daar komen er nog een stuk of tien bij schat ik voor het eerste kwartaal van volgend jaar, de periode dat ik nog werk.
Officieel heb ik dus nog drie maanden dat ik werk, maar zoals het er naar uit ziet kan ik in die maanden nog vijf weken vrij nemen…
Om even voor zevenen vanmorgen landde het toestel op Schiphol. Het enige oponthoud was het wachten op onze bagage maar uiteindelijk bleek ook dat mee te vallen want de koffers kwamen al na een kwartier in plaats van de aangekondigde achtendertig minuten. Martin stond al op ons te wachten en tot grote vreugde van Riet had hij Maas meegenomen. Ze duwde Martin meteen haar koffer in zijn handen, pakte Maas op en liep als een trotse Oma met hem op de arm door Schiphol. Ze liet hem pas los toen hij in zijn stoeltje in de auto moest worden gezet…
De vorige keer dat we naar Australie gingen hadden we, net als voor onze aanstaande vakantie, een huurauto geregeld maar daar moet je dus een Internationaal rijbewijs voor kunnen laten zien. Dat lijkt logisch, want hoewel het Nederlandse rijbewijs in veel landen hoog staat aangeschreven is het kaartje zelf alleen in het Nederlands en dat kunnen ze in het buitenland nu eenmaal niet lezen. Soms nemen ze simpelweg genoegen met het kaartje, ervan uitgaande dat het wel goed zal zitten, maar bij de meeste autoverhuurbedrijven doen ze dat niet.
Vanmorgen vroeg heeft Riet Martin, Sandra, Gijsje en Maas naar Schiphol gebracht vanwaar ze naar Portugal zullen vliegen voor een vakantie van twee weken. Ze hebben in de buurt van Porto een huisje met een zwembad gehuurd wat van een collega van Martin is.
Riet en ik hebben al een tijdje het plan om dit jaar weer met vakantie te gaan naar Australië. En eigenlijk hebben we daarvoor zelfs al redelijk vastomlijnde plannen, want we willen deze keer een rondreis maken in het Zuid-Westen, met als centrale punt Perth want daar wonen onze vrienden Pat en Howard, en als het enigszins mogelijk is willen we deze reis combineren met een van de twee grote spoorlijnen dwars door Australië.
Het park Terhills ligt aan een flink meer en we hadden al gezien dat er elektrische bootjes te huur waren om daarmee over het meer te varen. We hadden vandaag gepland om te gaan varen en dat bleek een goeie keuze want het was warmer dan de afgelopen dagen.
Aangekomen bij Maasmechelen Village bleek het gigantisch druk, wat logisch was want het was natuurlijk de Dag van de Arbeid vandaag, en dan hebben ze in België een vrije dag. Toch slaagden we nog wel voor wat aankopen: een paar roze (of lichtpaarse) Sketchers voor Gijsje, een paar Vans voor Maas en twee paar voor Martin, en tenslotte een shirt voor Sandra. Riet en ik vonden het te druk en besloten om later nog een keer terug te gaan.
Riet en ik hebben een maand of wat geleden een huisje geboekt in het splinternieuwe Terhills Resort wat in de buurt ligt van Maasmechelen, net over de grens met België ter hoogte van Noord-Limburg.
Aan het eind van de middag gingen we weer wat drinken op hetzelfde terrasje als waar we gisteren hadden gezeten, en we zaten nog niet of de eigenaar kwam naar ons tafeltje met een asbak voor Riet, waarbij hij zei, “I remember you!”. Maar we zaten amper of er barstte een enorme stortbui los die vrijwel het hele terras naar binnen jaagde, behalve ons tweeën en nog een groepje aan een ander tafeltje want wij bleven onder de parasols nog neten droog. Uiteindelijk werd het toch weer droog en konden we zonder zeiknat te worden terug lopen naar ons hotel.
De rit viel een beetje tegen, maar dat had alles te maken met het sombere weer. We hadden totaal geen zin meer in een wandeling door het oude dorp en stapten bij het treinstation weer uit om de trein terug naar Lissabon te nemen. De eerste trein terug had een ander treinstation in Lissabon als eindbestemming maar we stapten ergens uit vanwaar we de metro konden nemen naar het station Baixa Chiado wat vrijwel recht onder ons hotel bleek te liggen.
Het eerste wat we vandaag deden was een korte wandeling naar het kantoor van Ask Me Lisboa, de plaatselijke VVV waar we al eerder waren geweest, om onze Lisboa kaarten op te halen.
Op het strand bestelden we een lunch (“Dutch Treat”, oftewel broodjes kroket) en wachtten rustig af tot het half drie zou zijn, want op dat tijdstip hadden we de douches bij de receptie gereserveerd om ons op te frissen en om te kleden voor de reis. Maar voordat het zover was kreeg Riet een sms-bericht van TUI dat onze vlucht drie en een half uur was vertraagd en dat we daarom ook drie en een half uur later zouden worden opgehaald bij het resort.
Al met al een heel wat betere dag dan gisteren gelukkig, we hopen dan ook dat die sombere dag een uitzondering blijft. Aan de positieve kant, we hebben in tegenstelling tot de vorige twee keer dat we hier waren tot nu toe weinig last van muggen. Alleen op de eerste dag liepen zowel Riet als ikzelf een paar beten op maar daarna hebben we eigenlijk genaast meer gehad. In onze kamer hebben we wel een paar keer een enkele mug gezien maar we zijn daar niet gebeten, ook niet op het terras. En dat is dan wel weer een prettige meevaller.
Het ontbijt had vandaag een Paastintje, er waren versieringen aangebracht en we kregen een champagne flute. We zaten dus al vroeg aan de drank vandaag.
We eindigden net als de vorige twee avonden weer in de Mood bar op het strand naast ons resort waar we weer aan de cocktails gingen. Ik had twee keer dezelfde, een Espresso Martini, die Riet even proefde en spontaan besloot dat dit haar cocktail voor morgenavond gaat worden. Wordt dus vervolgd…
Na het ontbijt was het tijd voor het strand. Het was zonnig en warm (rond de 28 graden) en dus prima uit te houden. Ook op het strand van Cabana is het een en ander veranderd, met name voor wat betreft het bestellen van eten en drankjes.
Voor vertrek hadden we nog een kwartiertje vertraging omdat er extra brandstof moest worden geladen, het toestel was zwaarder beladen dan gepland. De vlucht was lang, negen en een half uur, maar alles verliep heel soepeltjes en we hadden ook weer gekozen voor de DeLuxe tickets (een soort van minimale business-class maar redelijk comfortabel). Het filmaanbod was matig maar over eten en drinken hadden we geen klagen. Er werd vrijwel ieder half uur gevraagd of we nog wat wilden drinken, er waren twee maaltijden en daar tussendoor kregen we ook om de haverklap snacks aangeboden. We grapten nog tegen de stewardess dat we nu snapten waarom het vliegtuig te zwaar beladen was…
Er was nogal wat op te ruimen want er was heel erg veel eten over van wat we hadden meegenomen en wat er over was van de afhaalmaaltijd van zaterdagavond. De onaangebroken doos met Astrid’s vegetarische maaltijd kwam uit de koelkast, samen met nog een paar amper aangebroken dozen. Jammer, maar het was niet de moeite om dat allemaal mee te nemen dus moest er het nodige worden weggegooid. Gelukkig kon er ook heel veel meegenomen worden en dat paste allemaal maar net in de krat waar alles in moest.
Onderweg kwamen we langs een herdenkingsplek waar in de Tweede Wereldoorlog een Liberator B-24 bommenwerper was neergestort. Op de plek waren bomen zodanig gepland dat ze de romp en de vleugels symboliseerden en er waren ook stenen leergeld om aan te geven waar het toestel was neergestort. Op een grote herdenkingssteen bij de plek stonden de namen van alle bemanningsleden.
Na een rit van een minuut of tien kwamen we bij het Valther Bos met aan het begin een parkeerplaatsje waar we de auto kwijt konden. We gingen op zoek naar de eerste Geocache die een onderdeel was van een trail, een serie door dezelfde persoon aangebrachte Geocaches die samen een route vormden.
Het weer was niet echt geweldig maar het was tenminste droog, dus Sandra en Gijsje namen nog even de gelegenheid om een kijkje te nemen bij een grote speeltuin die ook vlakbij het huisje lag. Daar was alles behoorlijk nat, maar Gijsje bleek toch meer geïnteresseerd in het grote verlichte hert wat aan het begin van het park stond.
Een paar weken geleden was er een documentaire op de tv over een spoorlijn in Australië die van Darwin in het uiterste noorden helemaal naar Adelaide in het zuiden liep. We kregen de smaak helemaal te pakken en ook omdat we al eerder naar treinreizen hadden gekeken leek dit wel iets voor ons verlanglijstje.