Vandaag is onze oudste kleindochter Gijsje al weer zes jaar. Eigenlijk is de viering aanstaande zaterdag pas maar de oma’s en opa’s mochten vandaag op de echte dag al een stukje taart komen eten.
Gijsje heeft uiteraard al een paar cadeau’s gekregen, waar ze erg blij mee was want het was bijna alles wat ze had gevraagd zoals Lego en een step. En er was natuurlijk ook een prachtige taart met zes kaarsjes.
Deze dag zal altijd een bijzondere dag blijven want dit is de dag waarop mijn vader jarig was. Hij is er inmiddels al veertien jaar niet meer maar toch blijft deze dag in mijn agenda staan. En er zijn na al die jaren nog steeds dingen die ik mis.
Zo ging ik met mijn vader altijd en overal met ons cluppie Quick Boys mee. Het hele land reisden we af voor wedstrijden en we misten dan ook vrijwel geen enkele wedstrijd. Zelfs op doordeweekse dagen met oefenpotjes in druilerige regen dan belden we elkaar op en dan was het altijd, “Zullen we toch maar even gaan?”. En dan zaten we alsnog met dikke jassen aan op de tribune opa Nieuw-Zuid. Iedere zaterdagmiddag denk ik nog aan die tijd, want tegenwoordig ga ik alleen nog maar op zaterdagse wedstrijden en dan moet het nog mooi weer zijn ook…
Vandaag vierde mijn moeder haar tweeënnegentigste verjaardag, en dat deden we voor het tweede jaar op rij bij Strandrestaurant Zomers. Dat is net tegenover de Oude Kerk aan de Boulevard en voor mijn moeder met haar rollator dus nog makkelijk aan te lopen qua afstand. Toen we aankwamen bij het restaurant was er even verwarring want het gedeelte waar we vorig jaar hadden gezeten bleek bezet door een andere verjaardag. Voor ons was het gedeelte van het restaurant inclusief terras aan de andere kant van het gebouw gereserveerd, en er werden dus snel even de nodige tekstberichten verstuurd naar de familie om aan te geven waar we zaten.
De familie verzamelde zich tussen half vier en vier uur, waarbij met name steeds meer opvalt dat het accent steeds meer op de jeugd valt want van mijn moeder’s generatie zijn alleen haar broer Arend, tante Anneke en Ome Gerrit nog over. Het was gelukkig prachtig weer, de bediening was prima en het was leuk om iedereen weer eens bij elkaar te zien.
Mijn broer Alex, neef Bastian en ikzelf moesten rond een uur of vijf vertrekken want wij moesten nog naar Tilburg waar een concert van een van onze favoriete bands, Alter Bridge, zou plaatsvinden in theater 013. De rit daarheen duurde dik anderhalf uur en pas bij zevenen arriveerden we bij de naast het theater gelegen parkeergarage. We hadden al geien dat er nog maar een paar plaatsen vrij waren en jawel, de auto voor ons was de laatste die werd toegelaten en voor ons bleef de slagboom dicht.
Er zat niets anders op te wachten tot er auto’s zouden vertrekken zodat er weer plek beschikbaar kwam, want we konden ondertussen niet meer voor of achteruit want er stond achter ons een hele rij. Het duurde een minuut of tien toen we alsnog naar binnen konden na verscheidene auto’s de garage te hebben zien verlaten en al snel vonden we een open plek. En omdat het programma pas om acht uur zou beginnen was er zelfs nog tijd voor een broodje hamburger vooraf, in dezelfde hamburgertent verderop in de binnenstad als waar we de vorige keer bij Dream Theater ook hadden gegeten.
Het concert was bijzonder goed, beter nog dan een half jaar geleden in Amsterdam. Het voorprogramma werd ook nu weer verzorgd door de band Mammoth van Wolfgang van Halen, de zoon van de inmiddels overleden gitaarheld Eddie Van Halen. Alter Bridge stond weer als een huis, met een iets andere setlist dan de vorige keer. Ondanks de verre reis toch weer een goed besteedde avond!
Ik vierde vandaag mijn 67-jarige verjaardag, al was de eigenlijke viering voor de familie gisteren al. En de vraag die ik van veel mensen, ook buiten mijn familie, regelmatig krijg is, “Werk jij nog?”. En als ik dan als antwoord geef dat dat inderdaad het geval is volgt altijd onmiddellijk de vraag, “Moet jij nog niet met pensioen?”.
Het antwoord is tweeledig zeg ik altijd maar. Officieel is mijn pensioenleeftijd 68 jaar, dus dat betekent dat ik op mijn volgende verjaardag mijn pensioenleeftijd bereik. Dan kan ik in principe stoppen met werken en van mijn pensioen gaan genieten, maar mijn huidige baas heeft al aangegeven dat ze me er niet uit zullen gooien als ik 68 word. Met andere woorden, mocht ik dat willen dan kan ik doorgaan met werken, en zelfs mijn huidige arbeidscontract loopt door tot augustus volgend jaar.
De vraag is dus, ga ik nog een tijdje door of ga ik toch definitief stoppen? Ik heb daar nog geen sluitend antwoord op, ik weet het simpelweg nog niet. Ik heb het nog steeds naar mijn zin op mijn werk (wat op dit moment eigenlijk alleen maar leuker wordt met al die buitenlandse tripjes), maar ik weet niet hoe ik me over een jaar voel. Ik hou dus mijn opties nog een tijdje open.
Uiteraard denk ik best regelmatig aan pensioen, geen wekker meer ’s morgens (nou na, niet iedere dag), geen verplichtingen meer en misschien komen er wel andere dingen dan werk die ik leuk vind om te gaan doen. Maar op dit moment is dat nog niet aan de orde, al is het wel een raar idee dat mijn vader bijvoorbeeld op mijn leeftijd al bijna tien jaar met pensioen was. En eigenlijk ken ik niemand binnen mijn familie die op deze leeftijd nog werkte. Mijn Opa Kerkhoff uit Rotterdam heeft nadat hij de AOW-leeftijd bereikte (die toen nog 65 jaar was) nog een jaartje gewerkt, maar zelfs die stopte dus met 66 jaar.
En ik werk dus nog steeds, en met veel plezier. AL heb ik inmiddels dus al wel AOW sinds een paar maanden en heb ik voor veel dingen tegenwoordig senioren-korting…
Vandaag is Gijsje vijf jaar geworden, en uiteraard zijn Riet en ik langs geweest om dat te vieren. Eigenlijk was de viering aanstaande zaterdag gepland maar dan zou ik er niet bij kunnen zijn omdat ik zaterdagochtend al vertrek voor mijn trip naar Bengaluru in India. Het werd dus alsnog vandaag, wat op zich leuker was voor Gijsje zelf want nu kreeg ze haar cadeautje vandaag al en niet pas zaterdag.
We haalden Oma van den Kerkhoff op in Katwijk om ook haar Gijsje’s verjaardag mee te kunnen laten vieren. Het cadeau stond al heel lang op het verlanglijstje van Gijsje, een vulkaan met dinosaurussen die lava en stenen kan spugen.
Gijsje is de laatste tijd helemaal enthousiast over vulkanen in het algemeen en lava in het bijzonder, dus ze was er heel erg blij mee.
We konden het eindelijk weer eens groter vieren dan de afgelopen twee jaar toen er door de Corona-beperkingen niet veel mogelijk was: mijn Moeder’s verjaardag! Ze werd vandaag 91 jaar, en dat vierden we met alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen in strandrestaurant Zomers, lekker dichtbij voor haar op maar een paar minuutjes lopen vanaf haar huisje.
Ze viert haar verjaardag de laatste jaren (met uitzondering uiteraard van de twee Corona-jaren) buitenshuis want het huisje aan de Weeshuisstraat is weliswaar heel knus maar bij lange na niet groot genoeg om de hele familie tegelijk te ontvangen. Omdat de eerste-keus locatie aan de Parledam niet meer beschikbaar was moest er een alternatief worden gezocht en al snel kwam het idee op om het in een strandrestaurant te doen. Zomers lag daarbij vanwege de nabije ligging voor de hand, en bovendien heeft Zomers een apart gedeelte voor speciale gelegenheden zodat je apart zit van de andere gasten.
Het was schitterend weer, dus uiteindelijk hebben we de binnenlocatie (die al wel helemaal klaar stond voor het feestje) niet gebruikt want er was ook een gedeelte van het terras voor ons gereserveerd. We hebben met zijn allen dus heerlijk buiten gezeten, en ik zeg expres met zijn allen want iedereen was er, toch groot genoegen van mijn Moeder die zichtbaar genoot:
Het was vandaag weer zover, ik kon weer een jaar aan mijn saldo toevoegen. Eigenlijk ben ik niet zo van de verjaardagen, maar zoals gewoonlijk was er bij ons vanmorgen toch de gebruikelijke koffie en borrel (eigenlijk meer borrel dan koffie want zoiets begint tegenwoordig pas rond het middaguur). Er waren natuurlijk cadeautjes, maar er sprong er toch één tussenuit: het cadeau van Robin, Martin, Astrid en Sandra.
Ik had op verzoek van Riet een verlanglijstje opgesteld. Dat gaat tegenwoordig ook al online via een website (www.mijnverlanglijst.eu) waarbij je je cadeaus inclusief bestel-link kunt aangeven en als je je verlanglijstje dan deelt met de familie kunnen die hun cadeau afstrepen zonder dat je kunt zien wie wat gaat geven. Gemak dient de mens, maar Robin had al aangegeven dat zij geen verlanglijstje nodig hadden.
Ik werd nu wel behoorlijk nieuwsgierig, want mijn zoons komen altijd wel met iets verrassends. Zo kwamen ze twee jaar geleden met een groot Lego-model van de Millennium Falcon uit de Startars-serie. Ik had geen idee wat ik nu kon verwachten maar het was iets wat boven mijn verwachting ging: weer een prachtig Lego-model maar deze keer van een gitaar! Een Fender Stratocaster om precies te zijn, met bijbehorende versterker (ook van Lego uiteraard).
Nou wil ik al jaren een Fender Stratocaster, omdat deze een heel ander geluid produceren dan de tweede elektrische gitaren die ik al heb: die hebben allebei namelijk vette Humbuckers en de Stratocaster heeft Singel Coils. Ik zeg hier verder niks over want de specialisten onder ons weten meteen waar ik het over heb en aan iedereen die niks met gitaren heeft kan ik dit toch niet uitleggen. Het is me na meer dan veertig jaar met Riet tenminste nog niet gelukt…
En nu heb ik dus toch een Fender Stratocaster! Weliswaar van Lego maar daarom beslist niet minder mooi. Blij mee!
Het was eindelijk zover. De dag waar ik heel veel aan heb gedacht, eigenlijk al sinds ik op school leerde wat “AOW” en “pensioen” betekende, is vandaag aangebroken: mijn 65e verjaardag. Een dag die een mijlpaal had moeten zijn in mijn leven en die dat door de gewijzigde omstandigheden dus niet meer is. Want dit is niet meer de dag waarop mijn AOW ingaat, en ook niet mijn pensioen.
Door de gewijzigde wetgeving op dat punt is het bereiken van de 65-jarige leeftijd dus in feite helemaal geen mijlpaal meer, maar gek genoeg voelt het nog wel zo aan. Het is tenslotte pas van de laatste jaren dat dat is verandert, en omdat dit toch een dag is waar ik jarenlang naar heb uitgekeken, of tegenop heb gezien, voelt het toch wel degelijk als een bijzondere dag. Een dag die je groots zou moeten vieren…
Jammer genoeg zorgen de omstandigheden rond het Corona-virus ervoor dat we deze bijzondere verjaardag niet op een bijzondere manier kunnen vieren. Behalve twee aparte visites van onze zoons, een bezoek aan mijn moeder en een bezoek van vriendin Anja (hartstikke leuk!) was er weinig feestelijks van de dag te maken. In ieder geval niet wat we anders van plan waren geweest.
Gelukkig waren er wel de gelukwensen van de familie via WhatsApp, een paar kaarten en een pakketje met een verjaardagscadeautje, en dat maakte veel goed. En met alle cadeaus die ik heb gekregen vind ik dat ik toch wel goed ben bedacht.
En aan het eind van de dag was er nog een verrassing van Riet die speciaal voor mijn verjaardag Spaghetti Bolognese had gemaakt. Martin, Sandra en Gijsje bleven eten en dus werd het zo toch nog een beetje feestelijk.
Vandaag was het mijn vierenzestigste verjaardag en die werd zoals dat heet gevierd in besloten kring. Erg besloten wel deze keer omdat we vanwege het Coronavirus geen verjaardagen vieren. Vorige week was het feestje voor de verjaardag van zwager Daan en zijn Wilma (die trouwens ook vandaag jarig is) al afgelast en ook voor mij werd er dan ook vrijwel geen visite verwacht.
De enige visite vanavond waren Robin en Astrid, maar die brachten namens hen en Martin, Sandra en Gijsje wel een fantastisch kado mee: een Lego bouwdoos van het Starwars-ruimteschip de Millenium Falcon.
Voor mij een totaal onverwacht kado maar wel een waar ik heel erg mee in mijn schik ben. Ik ben tenslotte al sinds de eerste film (1977 dus…) een ontzettende Starwars-fan en ik had al regelmatig in een Lego-winkel staan gluren naar de fraaie bouwdozen die ze daar hebben van de hele Starwars-franchise.
Hier ga ik de komende dagen veel plezier aan beleven!