Nieuws over de afscheidsborrel

Nu de locatie is geboekt en de datum is vastgesteld op de 21e maart is in feite alles geregeld voor mijn afscheidsfeestje. Het enige wat nog moest gebeuren was kijken wie van de genodigden zouden komen, en vandaag hoorde ik van Kristin dat iedereen had geaccepteerd op drie na. De drie die hadden afgezegd zijn allemaal op vakantie op de feestdatum en ik heb van allemaal een berichtje gekregen dat ze dat heel jammer vonden. Omdat er altijd wat afzeggingen zijn had ik een reservelijstje gemaakt en die hebben allemaal weer toegezegd dat ze zullen komen, dus als het goed is hebben we toch een volle bak.

Wat erg jammer is natuurlijk is dat veel van mijn collega’s waar ik nauw contact mee heb in het buitenland wonen, en die kan ik weliswaar wel uitnodigen (je weet nooit of ze in de buurt zijn) maar de kans dat ze kunnen komen is vrijwel nul. Ik zal dus mijn maatjes uit Schotland, India en de Filippijnen die niet meer zien. Wat ik wel doe is veel van die mensen even bellen zodat ik toch nog even persoonlijk afscheid kan nemen.

Want ja, je belooft altijd wel om contact te houden, en in sommige gevallen zal dat misschien nog wel lukken ook, maar in de meeste gevallen zal het contact waarschijnlijk snel verwateren. Ach, that’s life…

Nieuw paspoort opgehaald

Nadat ik vorige week een nieuw paspoort had aangevraagd heb ik gelijk een afspraak gemaakt voor het ophalen van mijn nieuwe paspoort. Dat kon pas na een week, dus vandaag was de eerste gelegenheid.

Vanmorgen rond half elf was ik dus op het Gemeentehuis in Katwijk om mijn nieuwe paspoort op te halen en het oude in te leveren. Nou hoopte ik wel dat ik mijn oude paspoort terug zou kunnen krijgen want in de tien jaar dat ik het heb gehad zijn er heel wat stempels en visa in gekomen en die vertellen van een groot deel van mijn leven in die periode. Gelukkig kon dat, er zouden een paar gaten in gestampt worden om het ongeldig te maken en dan zou ik het terug krijgen.

Dezelfde aardige jongedame die me vorige week had geholpen hielp me nu in eerste instantie ook. Zij kon alleen het nieuwe paspoort niet uitreiken (geen idee waarom niet maar dat moest een andere dame doen), wat ze wel kon doen was het ongeldig maken van mijn ouwe paspoort en dat kreeg ik daarna van haar terug.

Ik heb dus een nieuw paspoort maar de haast die ik had gemaakt met het aanvragen was achteraf overbodig. Toen ik terugkwam uit Qatar was er nog even sprake van dat ik nog een keer naar Oman zou gaan, en daarvoor zou ik een nieuw paspoort nodig hebben gehad voor de visum aanvraag, maar achteraf is dat niet meer mogelijk gezien het feit dat ik nog maar twee weken te gaan heb…

Afscheidsfeestje

Mijn manager had me al verteld dat ik recht heb op een afscheidsfeestje, en ik kon kiezen uit een etentje of een borrel. Het verschil zat hem er hoofdzakelijk in dat ik gezien het budget wat er beschikbaar is gesteld voor een etentje maar hooguit tien mensen kon uitnodigen en het wordt dus een borrel want dan kan ik twintig tot vijfentwintig mensen uitnodigen.

De locatie mocht ik in feite zelf ook uitkiezen maar omdat ik niet zo bekend ben in Den Haag heb ik me laten adviseren door mijn collega Kristin, die de opdracht van mijn baas heeft gekregen om alles te organiseren. Uit een aantal locaties kozen we samen vandaag een tentje wat in zijn geheel afgehuurd kan worden voor de gelegenheid, gelegen op korte afstand vanaf het kantoor en last but not least met een gezellige uitstraling. Het wordt dus de Proefboutique in Den Haag:

Foto

De lijst met genodigden was niet echt een probleem, als moest ik af en toe nog even verzinnen wie er allemaal nog zijn. Veel mensen die ik heb gekend en waarmee ik heb gewerkt zijn inmiddels zelf al vertrokken, maar gelukkig zijn er nog genoeg over om mijn lijstje te vullen. Als bonus mocht ik ook oud-collega’s uitnodigen en ik heb dan ook het clubje waar ik nog steeds contact mee heb ook uit laten nodigen. Die komen allemaal, op een na die in Canada woont tegenwoordig, en dat betekent dat het clubje waarmee ik ooit ben begonnen bij Shell nu ook op mijn afscheid komt!

Nog drie weken…

Ik heb nog steeds geen uitsluitsel van afdeling Personeelszaken over mijn vraag op hoeveel vakantiedagen ik nog recht heb. Ik heb wel een schatting gekregen en dat is “ongeveer vierentwintig”.

Voor mij was dat genoeg om vandaag eens te gaan kijken hoever ik kom als ik al die dagen nog voor mijn pensioendatum wil opnemen. Terugtellend vanaf 1 april kwam ik tot de ontdekking dat ik, mede omdat goede vrijdag en tweede paasdag dit jaar in maart vallen, in feite de hele maand maart vrij kan nemen.

Ik heb dus meteen de vrije dagen opgenomen die ervoor gaan zorgen dat ik per 1 maart al vrij ben. En dat betekent dat ik dus vanaf vandaag nog maar drie weken te werken heb, wat aan de ene kant een goed vooruitzicht is maar aan de nadere kant toch ook wel een beetje een rare gewaarwording…

Nieuw paspoort

Voor mijn trip naar Qatar had ik al geconstateerd dat ik nodig een nieuw paspoort moest aanvragen. Mijn huidige paspoort is geldig tot 15 augustus van dit jaar maar er zijn veel landen waarvoor een paspoort nog minstens zes maanden geldig moet zijn op het moment dat je dat land binnenkomt. Qatar is zo’n land, die regel geldt daar als je een visum aanvraagt zoals ik moest doen, maar gelukkig viel mijn bezoek nog net binnen de geldige periode want mijn aankomst in Qatar was nog ruim voor de cruciale datum van 15 februari.

Meteen na terugkeer uit Qatar heb ik dus online een nieuw paspoort aangevraagd bij de gemeente Katwijk, maar ik moest ook nog een bezoek aan het gemeentehuis afleggen voor het inleveren van mijn pasfoto en controle van mijn identiteit en oude paspoort. Dat had nog wat voeten in aarde want in eerste instantie was de eerste gelegenheid voor die afspraak pas op 26 februari, maar gelukkig kon ik dankzij regelmatig checken van de website die afspraak al snel vervroegen naar de 9e februari, en dat is vandaag.

Nieuwe pasfoto’s waren wel nodig want hoewel ik er nog best genoeg op lijk dateerde de laatste alweer van een paar jaar geleden. Met de nieuwe pasfoto’s en mijn ouwe paspoort ging ik naar het gemeentehuis waar ik geholpen werd door een heel aardige jongedame die verbaasd mijn ouwe paspoort doorbladerde. Vanwege de enorme hoeveelheid stempels en visa vroeg ze naar mijn vele reizen en wat mijn favoriete bestemming was geweest. Het antwoord moest ik schuldig blijven, ik antwoordde naar waarheid dat ik nog nergens was geweest waar ik het niet naar mijn zin had gehad.

Volgende week is mijn nieuwe paspoort klaar en kan ik er weer tien jaar tegen. Ik hoop dat ik mijn nieuwe paspoort ook veel nodig zal gaan hebben…

Dagje Amsterdam

Tijdens de periode dat ik in Rijswijk werkte na terugkeer van de Filipijnen deed ik werk voor verscheidene andere afdelingen, en een van die afdelingen zat in Amsterdam. Tijdens dat werk leerde ik Gin kennen en samen met nog wat andere collega’s hadden we in die tijd ook af en toe contact buiten het werk om. Toen ik naar Irak vertrok verwaterde dat contact, maar grappig genoeg bleek een van de collega’s die ik daar tegenkwam ook een ouwe kennis van Gin.

Na terugkeer uit Irak namen Dennis, die ondertussen ook weer in Nederland werkte en zelfs bij Shell in vaste dienst was gegaan, en ik contact op met Gin om een keertje samen te komen om eens bij te praten. Door omstandigheden was het daar nog steeds niet van gekomen maar vandaag was het dan eindelijk zover.

Dennis, normaal gestationeerd in Moerdijk, had voorgesteld om gewoon een dagje op het kantoor in Amsterdam te gaan werken zodat we het nuttige met het aangename konden combineren. Gin regelde alles en vanmorgen reed ik om een uur of half elf richting het kantoor in Amsterdam, gelegen aan de overkant van het Ei.

Uiteraard werd het gezellig, al was Gin verrast door mijn mededeling dat ik min of meer op afscheidstournee was in verband met mijn aanstaande pensionering. Haar reactie was veelzeggend: “Afscheid! Wat is dat voor onzin! Afscheid, flikker toch op!”…

Pensioenvragen

Weer gewoon aan het werk na mijn uitstapje naar Qatar vorige week nam ik maar weer eens contact op met de afdeling Personeelszaken. De reden daarvoor was heel simpel, ondanks dat ik weet dat ik met pensioen ga en mijn baas daarvan al door diezelfde afdeling Personeelszaken op de hoogte is gebracht heb ik zelf nog helemaal niets gehoord. Geen officieel schrijven, geen bevestiging, geen mededeling, helemaal NIETS.

Nou verbaasde me dat niet eens want “de afdeling Personeelszaken” bestaat eigenlijk niet meer. Dat is uitbesteed aan een extern bedrijf en dat zit ook nog eens in Krakow in Polen. Hoe bestaat het zul je zeggen, en dan zeg ik welkom in de moderne wereld van grote bedrijven waar alles zo goedkoop mogelijk moet als het niet iets met het eigenlijke werk van het bedrijf te maken heeft. Kort gezegd, in ons eigen bedrijf hebben we geen personeelschefs meer waar je vroeger binnen kon lopen om dingen te vragen en te regelen.

Communicatie met die mensen die nu onze persoonlijke zaken moeten afhandelen kan uitsluitend per telefoon maar in feite gaat alles per email, tenzij je zelf gebeld wordt. Mijn email bevatte deze keer een simpele vraag, namelijk op hoeveel vakantiedagen ik nog recht heb tot aan mijn pensioendatum. Ik schatte dat aantal zelf rond de vijfentwintig, en ik kreeg te horen (ook weer via een email) dat het er waarschijnlijk iets van vierentwintig zijn, maar zeker weten doen ze dat niet want het kan nog niet exact berekend worden.

Ik snap daar echt niks van, maar het schijnt nu dat mijn baas iets in het systeem moet bevestigen ten aanzien van mijn pensionering. Dat heb ik hem natuurlijk meteen doorgegeven, maar hij wist van niks. De afdeling Personeelszaken had hem namelijk wel op de hoogte gebracht (via email) van mijn aanstaande pensionering maar verder niet verteld wat hij daarvoor precies moet doen. Lekker efficient allemaal…

Van Doha naar Amsterdam

Vroeg op vandaag want de taxi zou me al om half zes bij het hotel oppikken. Niet dat dat een probleem was want ik werd om twee uur al wakker van rumoer in de kamer naast me, met schuivende stoelen en luide muziek. Had allemaal te maken met het gebed maar desalniettemin werd ik er wakker van. er was bij het vertrek vanaf het hotel bij mij nog verwarring want er zat nog een collega (die ik overigens niet kende) in het hotel die gelijk met mij naar de luchthaven zou vertrekken. Die was er niet op het moment van vertrek en de chauffeur maakte ook geen aanstalten om te wachten en reed meteen weg nadat ik was ingestapt. Het zal wel goed zijn dacht ik.

Onderweg vielen me de bijzondere lantaarnpalen langs de weg op.  Die hebben aan het bovenste stuk allemaal uitsteeksels die eruit zien als bladeren, en als daar in het donker het licht van de lantaarn op valt geeft dat een heel bijzonder effect, zoals je op de foto kunt zien:

Op de luchthaven ging alles vlot door het volledig aparte business class traject voor alle noodzakelijke procedures, decadent maar wel erg handig.

Het eerste daarna was uiteraard een slof Marlboro kopen voor Riet, en daarna zat ik nog een uurtje in de (niet zo heel erg gezellige) lounge totdat het boarden begon. Het toestel waarmee ik vloog had om en om stoelen in de business class, dus de helft van de stoelen stond met de rug in de vliegrichting. Er was zo’n stoel voor me gereserveerd maar bij het inchecken zei de persoon die me hielp dat hij me kon omzetten naar een stoel op de eerste rij, die volgens hem wel in de vliegrichting zou staan. En wat denk je, die stoel stond ook “achteruit”, en ik ben dus achterstevoren naar huis gevlogen…

Na het opstijgen had ik vanuit mijn raampje een mooi uitzicht op The Pearl. Het meest rechtse hoge gebouw in het midden is het hotel waar ik zat, en achteraan zie je de twee donkere torens die als een soort poortwachters aan het begin van het kunstmatige schiereiland staan. De training vond plaats in de rechtse toren.

De rest van de vlucht heb ik weinig uit het raampje gekeken want om films te kijken had ik de luikjes dicht gedaan. Niet dat ik veel heb gemist want er was alleen maar dichte bewolking te zien…

Examendag

De laatste dag van de cursus en dus ook de examendag. We hadden nog een sessie die op het laatste moment was ingelast en mijn maat Anders als gastspreker, maar daarna was het tijd voor het examen. Dat doen we altijd op de manier die ik heb bedacht, met kleine groepjes waarin onderling gediscussieerd mag worden over de antwoorden. Iedereen moet nog steeds zelf een (online) vragenformulier invullen. We doen het op deze manier omdat we die discussies willen, en de vragen zijn ook zodanig gesteld dat er vrijwel zeker discussies komen.

Uju en ik lopen ook rond waarbij we ons af en toe met de discussies bemoeien (“Weten jullie dat wel zeker?”), en ook af en toe een handje helpen. Met wat hangen en wurgen en met de nodige bijsturing van Uju en mijzelf  slaagde iedereen, dus iedereen was tevreden en Uju en ik kunnen terugkijken op een succesvolle cursusweek. Na afloop van de training kwamen er nog wat hoge pieten om ons te complimenteren en om een groepsfoto te maken:

Na de cursus werd ik door Uju rondgeleid in het kantoor en werd ik aan haar baas voorgesteld. Terwijl we stonden te praten kwam er een ouwe bekende van mij aanlopen. Ik ken Isabel van de Filipijnen en daarna van Rijswijk, maar we hadden elkaar zeker zes jaar niet gezien. Er volgde dus een stevige knuffel en we hebben even bijgepraat, hoofdzakelijk over onze katten.

In de middag had ik nog de gelegenheid om nog even van het mooie weer te genieten. Ik wandelde naar de jachthaven waar ik de nodige foto’s heb gemaakt. Maar nu zit het er dus op, morgenochtend vertrek ik alweer.