Niet alleen lag ik vannacht erg laat op bed, vanmorgen moest ik er ook nog eens vroeg uit. We moesten met de hele groep nieuwkomers van een man of tien namelijk om acht uur bij een medische kliniek zijn aan de andere kant van Dubai.

Een van die andere nieuwkomers is Chobie, een ouwe collega die ik ken van het project op de Filipijnen en bovendien zaten we daar ook nog korte tijd samen in een band. Met hem had ik al gecommuniceerd en afgesproken om samen een taxi te nemen naar de kliniek. Om half acht vertrokken we, samen met nog een Maleise collega die Chobie weer kende, om bij aankomst in de kliniek te horen dat we pas om negen uur zouden worden geholpen. Aangepaste werktijden in verband met de Ramadan…

Nou ja, niks aan te doen, er stonden prima bankstellen in de hal van de afdeling waar we moesten zijn en bovendien werd het nog gezellig toen de rest ook kwam binnendruppelen. Ik was als eerste aan de beurt en het verbaasde me dat ik in plaats van alleen bloed aftappen weer de hele riedel moest doorlopen van bloeddruk, gewicht, lengte, polsslag, zuurstof in het bloed, controle van mijn medicijnen, enzovoort, enzovoort. Zelfs een kort gesprek met een dokter stond weer op het programma, waarbij ik weer te horen kreeg dat mijn bloeddruk aan de hoge kant was, en bla-bla-bla-bla… ja, dat weet ik nou wel! In ieder geval zeggen alle dokters hetzelfde, en ook van deze aardige dame met hoofddoek kreeg ik hetzelfde verhaal als altijd. Dieet, minder zout, bla-bla-bla…

Uiteindelijk konden we ons dus pas veel later dan verwacht laten afzetten bij ons kantoor, gevestigd in een gebouw vlak om de hoek bij ons hotel. De taxi-chauffeur had ons zo bleek bij vergelijking met de andere collega’s een flinke poot uitgedraaid (zoals ik al vermoedde) maar de baas betaalt dus heb ik er maar geen drukte over gemaakt.

Op kantoor kregen we een introductiecursus over met name wat ons allemaal procedureel en administratief te wachten staat bij aankomst in Basrah. Dat hele verhaal duurde tot een uur of drie, waarna ik nog een kort kennismakingsgesprek had met Amit, mijn nieuwe baas. Hij was me overigens al even de hand komen schudden toen we net op kantoor aangekomen waren en bij de receptie zaten te wachten totdat de rest van de collega’s uit de kliniek zou arriveren. We spraken af dat we morgenmiddag nog even een diepgaander gesprek zouden hebben.

Vanavond ben ik met mijn collega’s Chobie en Munzir naar de Dubai Mall geweest om te kijken of we ergens een hapje konden eten. We namen de metro vlak bij het hotel, en het was maar goed dat we de tickets met onze credit cards konden betalen want geld tappen bleek een probleem. Het probleem was waarschijnlijk dat onze bankpassen niet geactiveerd waren voor in ieder geval het Midden-Oosten, wat bij mij achteraf inderdaad het geval bleek.

De Dubai Mall is gelegen recht onder de Burj Khalifa, met 829 het hoogste gebouw ter wereld. Nou ben ik wel wat gewend met het Suria Shopping Centre en het Pavilion in Kuala Lumpur maar dit was helemaal het toppunt van luxe. We vonden een visrestaurant waar we prima hebben gegeten en na nog wat rondgelopen te hebben binnen en buiten gingen we weer met de metro terug naar het hotel.

 

 

 

 

 

 

 

En ik heb zowaar bij de Dubai Fountain een selfie gemaakt met mijn ouwe maat Chobie: