Woensdag vertrekken we naar Basrah maar tot dan hebben we geen verplichtingen, wacht betekent dat we twee dagen kunnen doorbrengen zoals we dat zelf willen. Dat klinkt misschien raar maar het punt is dat we hier eigenlijk alleen maar moeten verblijven om de verplichte door de Iraakse Ambassade goedgekeurde bloedtest te ondergaan en te wachten op de uitslag daarvan. Die bloedtest hebben we dus gisteren gedaan en de schriftelijke uitslag komt pas morgen, dus mogen we twee dagen “naar eigen inzicht besteden”.

Vrijwel niemand heeft meer een laptop, de nieuwe krijgen we pas in Basrah, en een tijdelijke laptop heeft ook niet veel zin omdat van iedereen op dit moment alle gegevens worden overgezet van oude baan naar nieuwe baan en tijdens dat proces (wat twee tot drie dagen duurt, als je geluk hebt) kun je niet inloggen en dus niet werken.

Goed, twee min of meer vrije dagen dus, en de eerste begon met uitslapen wat wel nodig was na de zeer korte vorige nacht. Het eerste wat ik deed na het ontbijt was kijken of het probleem met mijn niet werkende bankpas was opgelost en dat bleek het geval, ik heb weer contant geld. De rest van de ochtend heb ik een beetje in en rond het hotel rondgehangen, me bezig houdend met mijn laptop terwijl ik luisterde naar muziek.

Mijn enige verplichting vandaag was een tweede gesprek met mijn baas en dat was vroeg in de middag. Dat liep wat uit dus vanuit kantoor ging ik rechtstreeks naar de Dubai Mall, achter mijn twee Maleise collega’s aan die alvast vooruit waren gegaan. We vonden elkaar daar vlot dankzij WhatsApp, waarna we een tijd rondwandelden door het gigantische winkelcentrum.

Wat me opviel was dat alle eetgelegenheden, tot aan Starbucks aan toe, allemaal gesloten waren. Natuurlijk, bedacht ik, de Ramadan is vorige week begonnen. Dat leek in eerste instantie geen probleem maar het begon knap irritant te worden toen ik dorst kreeg. Ik was dan ook heel blij toen ik een Starbucks vond die open leek maar die vreugde was van korte duur toen bleek dat ik wel iets kon kopen maar alleen “to go”, oftewel ik mocht het er niet opdrinken! Er mag tijdens de Ramadan namelijk niet in het openbaar worden gegeten en gedronken, dus zelfs als je iets te eten of drinken hebt bemachtigd dan kun je het nog nergens opeten of opdrinken, behalve misschien achter een gesloten deur van het openbare toilet…

Ik heb het nog een tijdje geprobeerd uit te zingen maar toen was ik het zat, ik had geen zin om te wachten tot zonsondergang om zeven uur. Ik heb mijn Maleise makkers gedag gezegd en wilde eigenlijk terug naar het hotel gaan toen ik een zijgang zag met een afzetting, met daarin een doorgang met daarnaast het bericht dat “hierachter gekochte etenswaren ook alleen achter deze afzetting mochten worden genuttigd”.

Ik liep snel naar binnen en kreeg spontaan het gevoel wat Alice moet hebben gehad toen ze Wonderland binnenging. Ik bevond mij in een gigantisch Food Court vol met buitenlanders, van Europeanen tot Filipino’s, met een KFC, ijstentjes, pizza-tentjes en jawel, een McDonalds! Het leek mij volkomen gepast om bij wijze van protest een Big Mac naar binnen te werken met een grote Milkshake, en dat is dan ook precies wat ik heb gedaan…