Het inreisverbod voor Irak is al een week of wat opgeheven en dat betekent dat ik gewoon kan afreizen naar Basrah voor mijn volgende shift. Dat doe ik deze keer een paar dagen eerder dan gebruikelijk omdat ik dan een paar dagen samen met mijn nieuwe back-to-back in KAZ ben en dan kunnen we alsnog bijpraten, iets wat begin januari door de onverwachte evacuatie helemaal was mislukt.

Het heeft de afgelopen dagen nog wel wat voeten in aarde gehad voordat alles rond was voor mijn vertrek. Allereerst is in januari mijn visum verlopen en ik moest dus even de bevestiging krijgen van ons visum-team dat ik inderdaad zonder problemen een visum zou kunnen krijgen bij aankomst op de luchthaven. Ik heb de papieren al maar die zijn nog net geldig, en gelukkig bleek het daarmee te kunnen. Ook mijn Oil Field Pass, die nodig is om in Irak de olievelden te mogen betreden, was verlopen maar gelukkig kreeg ik gisteren bericht dat ik ook daarvoor een nieuwe krijg bij aankomst in Irak.

En dan was er nog even gedoe gisteren over mijn medische verklaring. Ook die was verlopen maar die heb ik in januari in Den Haag op het hoofdkantoor bij de medische dienst laten vernieuwen. Alleen bleek dat die informatie nog niet in het Irakese systeem stond vermeld en ik kreeg dan ook een berichtje van de reisplanners dat ik zo niet mocht afreizen. Gelukkig had ik een afschrift van die verklaring en die had ik ook al opgestuurd naar Personeelszaken in Irak maar die persoon had het systeem nog niet bijgewerkt. Ook dit kon gelukkig worden opgelost door een kopie van de verklaring naar de reisplanners te sturen als bewijs dat alles wel degelijk in orde was.

Ik was vanmorgen dan ook in principe klaar voor vertrek. Gisteravond had ik al een berichtje gekregen dat mijn Emirates taxi er op tijd zou staan en ik hoefde vandaag alleen nog maar afscheid van Riet te nemen. Dat moest al om tien uur want zij moest weg om haar taken als diaken te gaan vervullen. De taxi stond om kwart over elf al voor de deur en na een vlotte rit en een even vlotte doorstroming op een overvol Schiphol zat ik al om twaalf uur in de lounge aan de cappuccino.

Het vliegtuig naar Dubai zou om half drie vertrekken maar vanwege de late aankomst van het toestel was dat al verzet naar drie uur. Ik zag dat in de lounge en had net dus nog maar een bakkie getapt toen de boodschap op het scherm veranderde in “Ga naar de Gate”. Ik haastte me dus naar de gate (een slordig kwartiertje lopen vanaf de lounge) maar daar aangekomen hoorde ik dat de haast voor niks was geweest, de vertraging tot drie uur was nog steeds van kracht.

En ook drie uur werd niet gehaald want intussen was het weer drastisch verslechterd boven Schiphol. Door de stormachtige wind bleken er problemen te zijn ontstaan met het laden van het vliegtuig en dat resulteerde in een langere vertraging tot kwart voor vier. Uiteindelijk vertrokken we pas rond vier uur want het instappen begon ook al weer te laat en het duurt nu eenmaal even voor zo’n Airbus A380 bakbeest helemaal vol zit.

Maar goed, ik ben onderweg en als alles goed gaat ben ik rond een uur of een in Dubai waar ik dan hopelijk nog een paar uurtjes slaap kan pakken in het Emirates hotel voordat ik morgenochtend verder vlieg naar Basrah.