Gisteravond verscheen er op de buurt-App een berichtje van buren verderop die een kat in hun tuin hadden en ze vroegen dan ook of iemand wist waar het beestje thuis hoorde.

Ze hadden er wat foto’s bij geplaatst van de kat die voor de ramen zat. Blijkbaar waren het geen “kastenmensen” want bij ons was het arme beestje in ieder geval even naar binnen gehaald want het was nogal regenachtig weer en het was overduidelijk geen zwervertje.

Vanmorgen vroeg was er bij ons in de buurt duidelijk het klaaglijke ge-miauw te horen van een katje, en toen Riet naar het hek liep kwam het katje wat we herkenden van de foto meteen aanlopen met de staart in de hoogte. Het beestje was duidelijk blij met het menselijke medelijden en liet zich gewillig door Riet oppakken die haar meenam de tuin in. Het katje zag er verzorgd uit, was beslist niet mager en had zelfs geen honger want de brokjes die we haar voorzetten hoefde ze niet.

Onze eigen katten keken verbaasd en achterdochtig naar de nieuwkomer, die al snel de serre in kwam en pontificaal in de mand van Abby en Monster ging liggen. Die verkasten naar de woonkamer waar ze duidelijk op hun hoede naar het rooie katertje gingen zitten kijken. Vreemd genoeg was er geen echt vijandige houding te bespeuren, geen dikke staarten of blazen naar de “indringer”, zoals ze altijd deden tegen onze overleden poes Paula.

De vraag was natuurlijk wat te doen met het katje, want ze hoorde duidelijk ergens thuis. Riet plaatste allereerst een bericht op alle buurt-Apps en daar kwam al snel een reactie op van iemand die in de buurt woonde. Ze kwam zelfs kijken maar het bleek ook weliswaar om een rooie kat te gaan maar niet die bij ons was komen aanlopen. De volgende actie was het bellen naar de dierenambulance voor advies. Die hadden op dat moment weinig te doen zeiden ze dus ze kwamen gelijk even langs om de chip van het katje uit te lezen.

En wat bleek, ze hoorde thuis aan de Bankijkerweg maar helemaal aan het begin op nummer 21. Het gezin wat daar woonde was op vakantie, zo bleek toen Riet naar het bij de chip horende telefoonnummer belde. De mensen die op het huis pasten waren het katje blijkbaar op een gegeven moment kwijt geraakt, ze was meegelopen toen ze gingen wandelen en ze dachten dat ze ook weer mee terug was gelopen. Dat bleek dus niet het geval, en Pimmetje, want zo heette het katertje, had dus de weg terug naar huis niet kunnen vinden.

Nu is hij weer thuis, en gelukkig maar want anders hadden wij nu waarschijnlijk toch drie katten gehad in plaats van twee…

Riet spendeert de meeste tijd in de serre, en zeker nu het daar vrijwel de hele dag aangenaam warm is is ze daar niet weg te slaan. Ze krijgt dan meestal gezelschap van onze twee katten die vrijwel ieder plekje in de serre waar maar een kussen of een kleedje ligt wel benutten voor een dutje. Vandaag lagen ze gezamenlijk bij Riet op de bank en dat leverde dit fraaie (al zeg ik het zelf) plaatje op, te mooi om niet te delen:

Onze twee katten zijn net als de meeste andere katten echte slaapkoppen. Ik heb wel eens ergens gelezen dat een gemiddelde kat per dag zo’n twintig uur slaapt. Dat geldt vrijwel zeker voor Abby die alleen actief lijkt te worden als het tijd wordt om te eten, en ’s avonds will ze nog wel eens een poosje door de tuin schooieren. De kleine Monster is veel actiever, die loopt overdag ook nog wel regelmatig rond door het huis en door de tuin. Zeker ’s avonds moet Monster altijd energie kwijt en dat resulteert meestal in een potje stoeien met Abby die daar dan toch ook vaak genoeg wel voor te porren is.

Het grootste gedeelte van de dag ligt Abby op de logeerkamer op de tweede verdieping. Daar verhuist ze vrijwel meteen na het ontbijt naar toe en blijft daar dan het grootste gedeelte van de dag liggen. Monster kruipt er af en toe bij en dan liggen ze samen te knorren. Vandaag lagen ze er ook weer balletwee, waarbij Monster zich helemaal tussen Abby en het opgerolde dekbed had geworsteld tot ze een lekker kuiltje voor zichzelf had gemaakt.

Het leven als kat is zo slecht nog niet. Bij ons in huis niet tenminste…