Eerste nieuwe klus

Het is tot nu toe nog redelijk rustig geweest in de eerste maand in mijn nieuwe job. De nieuwe gereorganiseerde organisatie is officieel op 1 augustus van start gegaan en sinds die datum zit ik dus in mijn nieuwe rol. De afgelopen maand was voor vrijwel iedereen in het bedrijf nieuw dus het was, ook voor mij, in eerste instantie een oriënterende fase waarin de enorme hoeveelheid beschikbare documentatie over de nieuwe structuur van het bedrijf werd toegelicht. Er was heel veel gedetailleerde informatie beschikbaar over de nieuwe teams en de nieuwe individuele rollen daarin en net als vrijwel iedereen hield ik me daar in hoofdzaak de afgelopen vier weken bezig.

Saillant detail was wel dat mijn nieuwe baas vrijwel de hele maand op vakantie was dus moest ik zelf zo goed als dat ging mijn weg vinden. Ik had naast het doornemen van alle documentatie diverse online gesprekken met nieuwe teamgenoten (waarvan ik er een paar overigens al kende) maar echt werk kwam er nog niet af. Gelukkig was mijn baas vorige week terug van vakantie en in een eerste gesprek bekeken we de mogelijkheden en mogelijke opties waar ik ingezet zou kunnen worden. Gisteren kreeg ik te horen dat er een project is geselecteerd waarop ik ga worden ingezet en vandaag had ik daarover mijn eerste meeting met degene wiens taak ik daarin ga overnemen.

Het gesprek leverde een paar verrassingen op, met als eerste dat ik ga fungeren als manager voor alle IT en Information Management gerelateerde zaken. Maar de grootste verrassing was wel het project zelf, het bleek namelijk een project op de Filipijnen! En ik denk dat mijn ervaring met het Malampaya project daar een rol in heeft gespeeld, al heeft het daar in eerste instantie vrijwel niets mee te maken.

Het project is het ombouwen van de Tabangao raffinaderij naar een fabriek die gas moet gaan omzetten van vloeibare vorm naar gasvorm. Deze raffinaderij ligt in de stad Batangas, gelegen op Luzon, hetzelfde eiland dus als Manila maar dan iets meer dan honderdtwintig kilometer zuidelijk daarvan aan de zuidkust van het eiland. Ik ben daar op zich niet mee bekend want Malampaya had weinig te doen met Tabangao, maar helemaal onbekend is het uiteraard niet. En ik heb begrepen dat ik mogelijk zelfs een paar ouwe bekenden ga tegenkomen.

Op de kaart zie je blauw omrand Muntinlupoa, de voorstad van Manila waar we hebben gewoond, en onderaan bij het rode kader ligt Batangas. En de eerste vraag van Riet was natuurlijk, “Wanneer moet je daar naar toe? Want dan ga ik mee!”…

Verhuizing van Astrid

Nu Astrid en Robin officieel gaan samenwonen in de Collegiantenstraat moest het huis van Astrid in Voorburg uiteraard worden leeggehaald. De vraag was daarbij wat er mee naar Rijnsburg zou verhuizen en wat er eventueel kon worden verkocht of weggedaan. Gelukkig konden een paar dingen die Astrid aan het huis had gedaan worden doorverkocht aan de nieuwe huurder, maar het bleef natuurlijk toch zo dat ze een dubbele huisraad hadden. Er werden wat advertenties op Marktplaats gezet om het een en ander te verkopen, de rest zou vandaag verhuisd worden naar Rijnsburg.

Robin had een bus geregeld voor het transport maar kreeg in plaats daarvan een kleine vrachtwagen mee van het verhuurbedrijf zodat nu alles in één keer mee kon. Voor het inladen in Voorhout was er al hulp geregeld, Martin, Riet en ik zouden helpen bij het uitladen in Rijnsburg. We kregen een seintje toen de vracht uit Voorhout vertrok zodat we al in de Collegiantenstraat stonden te wachten toen het vrachtwagentje aankwam. De helpers uit Voorhout waren ook meegekomen zodat we genoeg helpende handen hadden om de klus te klaren.

Het uitladen viel mee omdat het vrachtwagentje voorzien was van een elektrische laadklep en alles was er dan ook snel uit. Van verscheidene kasten en het bankstel hadden we al snel in de gaten dat die niet via de smalle trap vanuit de garage naar boven zouden kunnen worden gebracht dus die gingen via de stenen trap en de galerij buitenom, om via de voordeur (die in het huis op de eerste verdieping aan de achterkant is) naar binnen te worden gebracht. Het was nog een hele krachttoer om kasten naar boven te krijgen via de smalle trappen (het huis heeft in totaal vier verdiepingen en veel meubels moesten naar de zolder) maar het meeste lukte wel. Een paar kasten waren al uit elkaar gehaald en het bed werd in de garage nog even snel ontmanteld in behapbare gedeelten.

Alleen het bankstel kon met geen mogelijkheid door het trapgat en moest dus terug naar de garage. Daar bleek bij nadere inspectie dat er wel een mogelijkheid was om ook dat in gedeeltes op te splitsen maar dat zou wat werk kosten en werd dus verschoven naar een later tijdstip. De rest kwam uiteindelijk allemaal op de bestemde plaats in het huis aan en al met al duurde de hele klus net aan twee uur, inclusief de pauze met broodjes.

Robin en Astrid zulle nog wel een poosje bezig zijn met het inrichten van het huis met de nieuw aangekomen spullen maar ze wonen nu definitief samen dus daar hebben ze allee tijd voor.

Muziek…

Al sinds mijn tienerjaren ben ik bezig met muziek en behalve dat ik iedere dag uren naar muziek luister speel ik ook al sinds mijn tienerjaren gitaar. Hoewel ik lichtjaren verwijderd ben van echte talenten zoals Steve Vai en Paul Gilbert of zelfs maar mijn jeugdidool Mick Box van Uriah Heep heb ik er altijd veel plezier in gehad. De laatste jaren worden de vingers strammer en gaat het niet meer zo soepel als ik zou willen maar ik speel nog steeds vrijwel iedere dag nog wel even op een van mijn gitaren.

Ik zeg gitaren want ik heb er in de loop van de jaren vijf verzameld, drie akoestische waarvan een twaalf-snarig en twee elektrische. Mijn elektrische Framus heb ik al ruim vijfenveertig jaar, die heb ik nog overgenomen van ene Leo waar ik toen mee in een band speelde. Mijn akoestische Ibanez Concord (een imitatie van de Gibson Hummingbird) heb ik ook al bijna vijfenveertig jaar, die heb ik nog in Rijnsburg gekocht in muziekwinkel Sikking die toen nog in winkelcentrum De Hoftuin zat. Ruim dertig jaar later, we woonden toen op het Russische eiland Sakhalin, vond ik dat ik wel eens wat nieuws had verdiend en dat resulteerde in eerste instantie in de aankoop van een akoestische Yamaha CPX900 uit de Compass serie.

Mijn tweede elektrische gitaar vond ik bij toeval in Tokio tijdens onze vakantie in Japan in 2007. In een van de talloze muziekwinkels vond ik een gitaar die ik vanaf het moment dat ik hem in een advertentie in een muziekblad had gezien wilde hebben. De Nederlandse prijs was alleen zodanig dat daar geen kijk op was, maar toen ik de gitaar in mijn handen had in die muziekwinkel was ik alsnog verkocht, mede omdat hij in Japan een stuk goedkoper bleek te zijn. Het hele verhaal van de aankoop kun je lezen in mijn boek over ons verblijf op Sakhalin.

De laatste gitaar die ik kocht was de twaalf-snarige Lag Tramontane die ik tijdens ons verblijf op de Filipijnen in een muziekwinkel tegenkwam. Hij was in de aanbieding en ik mocht hem meenemen voor de halve prijs, iets wat ik natuurlijk niet kon afslaan. Ik had trouwens in een andere muziekwinkel in Manila ook al een mooi buizenversterkertje gekocht van het merk Laney omdat ik daar ook een aantal jaren in een band heb gespeeld.

Mijn grote wens was altijd dat een van mijn kinderen mijn interesse in muziek zou delen, en dan met name natuurlijk voor wat betreft het spelen van de gitaar zodat ik mijn verzameling te zijner tijd met een gerust hart kan overdragen. Maar helaas, ze hadden geen van beiden het geduld om te leren spelen en hielden het allebei al na vijf minuten proberen voor gezien. Mijn hoop is nu gevestigd op mijn kleinkinderen en gezien de foto van Gijsje die ik vandaag toegestuurd kreeg ziet het er vooralsnog hoopvol uit…

Eerste competitiewedstrijd van het seizoen

Vanmiddag was het dan eindelijk weer zover na meer dan een jaar, er was weer competitie-voetbal op Nieuw-Zuid. De eerste wedstrijd van het seizoen was tegen Kozakken Boys uit Werkendam, altijd een geduchte tegenstander die vroeger altijd indruk maakte met hun fysieke sterke ploegen maar die de laatste jaren altijd meedraait aan de top dankzij hun blijkbaar riante budget waarmee ze de betere spelers uit het amateurvoetbal kunnen halen.

Quick Boys is in naam ook wel een topclub maar de meest recente gloriejaren liggen al weer jaren achter ons en na de moeizame weg terug naar de hoogste amateur klasse (tegenwoordig de Tweede Divisie) is de club weliswaar op het niveau waar het wil zijn maar de vraag is maar of er een rol van betekenis kan worden gespeeld. Daar leek het aanvankelijk wel op maar na een paar goede en veelbelovende resultaten in het eerste competitiejaar in de Tweede Divisie gooide de Corona-crisis roet in het eten. Het lopende seizoen werd nog voor de helft van de competitie al afgebroken en het afgelopen seizoen werd zelfs helemaal opgeschort.

De vraag is dus nu hoe Quick Boys uit de verplichte voetballoge periode is gekomen. Het was weer een komen en gaan van spelers toen er niet werd gevoetbald maar een paar nieuwe aanwinsten leken veelbelovend. Met name de terugkeer van Kaj Tejan, de topscorer die twee jaar geleden naar notabene Kozakken Boys was vertrokken leek goed nieuws maar nog tijdens de oefenperiode vertrok de spits voor een profavontuur naar Top Oss. De oefenwedstrijden leverden wisselende resultaten op en het was af en toe niet bepaald geweldig wat we te zien kregen.

De verwachtingen waren desondanks toch wel aan de hoge kant, er was een groot vuurwerk vooraf en de eerste tien minuten van de wedstrijd tegen de Kozakken zagen er goed uit met een flink veldoverwicht. Maar nadat enkele enorme kansen waren verprutst zakte Quick Boys weg en werd de eerste helft een soort schaakwedstrijd met veel geschuif op het middenveld. Kozakken Boys kwam duidelijk beter uit de kleedkamer maar kreeg tot diep in de tweede helft nog steeds geen enkele uitgespeelde kans. Dat in tegenstelling tot Quick Boys dat met regelmaat de ene na de andere geweldige kans (drie keer alleen op de keeper af) wist te verprutsen.

En jawel, de eerste de beste uitgespeelde kans voor Kozakken Boys leverde via een slim uitgespeelde counter meteen een doelpunt op. En hoewel Quick boys daarna nog enkele riante kansen kreeg om de stand gelijk te trekken lukte dat niet. En Quick Boys mocht zelfs van geluk spreken dat Kozakken Boys na het doelpunt ook niet gelukkig was in de afwerking (twee keer op de lat waarvan een keer met een leeg doel) anders was de score nog beschamender geweest. Een kopbal vlak voor tijd van Quick Boys op de paal maakte het drama compleet en zo werd de eerste competitiewedstrijd verloren.

Geen goed begin dus en er zal duidelijk wat moeten gebeuren om de ploeg aan het draaien te krijgen. Of misschien moeten gewoon onze verwachtingen drastisch naar beneden worden bijgesteld…

Max is te gast

Ans, de zus van Riet heeft een Terrier genaamd Max, een hartstikke leuk en onvermoeibaar beestje. Vooral achter een weggegooide tennisbal aanrennen gaat hem nooit vervelen en daarmee kun je hem uren bezig houden. En zoals met alle huisdieren is het lastigste probleem wat te doen als je op vakantie gaat of een weekendje weg, daar weten wij met onze twee katten alles van

In dit geval was Ans een weekendje weg en was Max ondergebracht bij Nicole, de dochter van Ans. Probleem daarbij was dat die vandaag ook een middagje weg moest en er moest dus snel kortstondige oplossing gevonden worden voor het onderbrengen van Max. Riet werd gebeld en die vond het uiteraard meteen goed om even op Max te passen.

Van Max heb je totaal geen last, het punt is dat onze twee katten hem als een indringer zien en Abby heeft Max al een keer de stuipen op het lijf gejaagd door bovenop hem te springen en hem een paar flinke halen te bezorgen met haar vlijmscherpe klauwen. Sindsdien zorgt Max ervoor dat als hij een keer bij ons is hij uit de buurt van de katten blijft. Die reageren overigens niet agressief meer naar hem (ze hebben blijkbaar geconstateerd dat ze hem wek kunnen hebben) maar ze blijven hem wel voortdurend in de gaten houden en daar wordt Max stikzenuwachtig van. 

Het werd vanmiddag simpelweg opgelost door de katten binnen te houden en Max lekker in de tuin te laten rennen, iets wat hij toch al graag doet. Het was bovendien nog eens mooi weer voor de verandering dus had Max het helemaal naar zijn zin. Zijn verblijf werd overigens wat langer dan verwacht want Nicole haalde hem in plaats van rond vijf uur pas tegen half zeven op. Ze was de arme Max vergeten…

Volgende mini-Lego project

Het is alweer een tijdje geleden dat Riet en ik samen aan de tafel zaten om huisjes van mini-Lego (de merknaam is eigenlijk LOZ) in elkaar te zetten. Daarom ben ik anderhalve week geleden weer eens gaan bladeren op de site van de webshop AliExpress om te zien of er nog interessant aanbod was en jawel, er was een straatje met Japanse huisjes wat we nog niet hebben. De bestelling was snel gedaan en in tegenstelling tot de vorige keren, waarbij we soms weken moesten wachten, viel vandaag de bestelling al in de bus.

We gaan alleen niet meteen beginnen want daar heeft Riet een veto over uitgesproken. Ze vindt dit typisch een activiteit voor de komende donkere maanden en daarom liggen de pakketjes nu op de plank, te wachten tot het ’s avonds weer vroeg donker wordt…

Eindelijk weer eens naar Nieuw-Zuid

De afgelopen jaren heb ik bar weinig wedstrijden van mijn cluppie Quick Boys bijgewoond. Dat had enerzijds te maken met het feit dat ik sinds mei 2018 de helft van de tijd in Irak zat voor mijn werk en aansluitend daarop volgde de Corona-crisis die alle voetcompetities lam legde. De paar wedstrijden die er begin vorig jaar werden gespeeld moesten zonder publiek worden afgewerkt en al snel werd de hele competitie 2019-2020 stilgelegd. De competitie van 2020-2021 is zelfs helemaal niet gespeeld.

Nu de Corona-crisis meer onder controle komt omdat heel veel mensen inmiddels zijn ingeënt mogen sportwedstrijden weer en gaat binnenkort de competitie 2021-2022 beginnen. Ondertussen zijn alle clubs en dus ook Quick Boys begonnen met het spelen van oefenwedstrijden. De eerste oefenwedstrijden heb ik aan me voorbij laten gaan omdat het dansel uitwedstrijden waren of het weer was zodanig dat ik afzag van het lijfelijk aanwezig zijn.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik toch al een paar jaar niet meer het enthousiasme kan opbrengen om zoals vroeger iedere wedstrijd van Quick Boys te bezoeken. Bijna dertig jaar lang heb ik dat samen met mijn vader gedaan, in weer en wind hebben we vrijwel alle wedstrijden zowel uit als thuis bezocht. Dat ging zover dat we zelfs voor een onbeduidend bekerwedstrijdje helemaal naar een verre uithoek van Friesland reden, wat toch al gauw een rit was van twee en een half uur rijden heen en twee en een half uur terug.

Toen mijn vader overleed in november 2010 waren Riet en ik net verhuisd naar Maleisië en in de jaren dat we daar woonden kwam er sowieso weinig van het bezoeken van wedstrijden maar eenmaal terug in Nederland kon ik zonder mijn vader niet meer het enthousiasme opbrengen om ieder week te gaan. Zelfs thuiswedstrijden liet ik regelmatig schieten als het weer me niet aanstond of wanneer mijn broer Alex (die de laatste jaren ook vrijwel altijd meeging met mijn vader en mij) afbelde. Ik heb tijdens de Corona-crisis het voetbal dan ook niet zo erg gemist dat ik bij de eerste gelegenheid richting Nieuw-Zuid ging. Vandaag was eigenlijk de eerste keer sinds ik weet niet eens meer wanneer, en zelfs dat kwam hoofdzakelijk door een text-berichtje van mijn broer waarin hij vroeg of ik nog van plan was om te gaan.

Zo stonden we voor het eerst na lange tijd weer samen aan de lange zijde van het veld, recht tegenover de tribune lekker in het zonnetje. En het was maar goed dat het zonnetje scheen van wat we op het veld zagen kregen we het beslist niet warm. Het was de laatste jaren al niet echt overtuigend geweest wat we van onze club op het veld zagen en dat was blijkbaar niet veel veranderd. Van de spelers op het veld waren er nog maar een paar bekenden en de nieuwelingen konden nog niet overtuigen. Het resultaat, een schamele 1-1 tegen een club die twee niveaus lager acteert was dan ook behoorlijk teleurstellend.

Desondanks zullen we vanaf nu wel weer met enige regelmaat naar Nieuw-Zuid gaan, want dat heb je nou eenmaal met clubliefde, dat zit ingebakken en gaat niet zomaar weg…

Robin en Astrid gaan samenwonen!

Vandaag was een mooie dag voor Robin en Astrid. Ze hadden al de beslissing genomen om te gaan samenwonen en vandaag is dat officieel bekrachtigd met het tekenen van een samenlevingscontract. En wij als ouders zijn natuurlijk hartstikke blij met deze stap en we hopen dat ze samen nog heel veel gelukkige jaren mogen krijgen.

Ze hebben elkaar ontmoet in de herfst van 2019 en toen we Astrid ontmoetten zagen we meteen al de klik tussen die twee. Astrid woonde in de wijk Oosthout in Voorhout wat op fietsafstand is van Rijnsburg en dat maakte het heen en weer pendelen lekker makkelijk.

Dat er een klik was bleek trouwens snel want na amper een jaar samen begonnen al voorzichtig de opmerkingen over het bij elkaar in trekken, maar dat was toch een stap waar ze allebei toch even over moesten nadenken.

Samenwonen zou betekenen dat ofwel Astrid ofwel Robin hun huis zouden moeten opgeven, en de logische keus zou Astrid zijn omdat zij een huurhuis had in Voorhout en Robin een koophuis in Rijnsburg.

Maar hoewel Astrid nog opmerkte dat ze nooit had gedacht ooit nog eens in Rijnsburg te wonen nam ze toch de beslissing om haar huisje op te geven en bij Robin in te trekken. Samen zijn ze vanaf dat moment druk bezig geweest om waar nodig nog wat dingen aan Robin’s huis op te knappen, met name het inrichten van de bijkeuken als bakstudio voor Astrid. Had ik trouwens al gezegd dat ze een buitengewone bakster is en ons al heel wat heerlijke baksels heeft voorgezet?

En nu is het dus definitief geregeld, Astrid en Robin zijn nu officieel een stel (al waren ze dat voor ons allang al). Het enige dat nog moet gebeuren is het verhuizen van de spulletjes van Astrid vanuit Voorhout naar de Collegiantenstraat in Rijnsburg, maar daar hebben ze nog ruim de tijd voor want Astrid’s huurcontract loopt nog tot begin september. Goed dat Robin een vooruitziende blik had en een groot huis heeft gekocht met heel veel ruimte…