De afgelopen jaren heb ik bar weinig wedstrijden van mijn cluppie Quick Boys bijgewoond. Dat had enerzijds te maken met het feit dat ik sinds mei 2018 de helft van de tijd in Irak zat voor mijn werk en aansluitend daarop volgde de Corona-crisis die alle voetcompetities lam legde. De paar wedstrijden die er begin vorig jaar werden gespeeld moesten zonder publiek worden afgewerkt en al snel werd de hele competitie 2019-2020 stilgelegd. De competitie van 2020-2021 is zelfs helemaal niet gespeeld.
Nu de Corona-crisis meer onder controle komt omdat heel veel mensen inmiddels zijn ingeënt mogen sportwedstrijden weer en gaat binnenkort de competitie 2021-2022 beginnen. Ondertussen zijn alle clubs en dus ook Quick Boys begonnen met het spelen van oefenwedstrijden. De eerste oefenwedstrijden heb ik aan me voorbij laten gaan omdat het dansel uitwedstrijden waren of het weer was zodanig dat ik afzag van het lijfelijk aanwezig zijn.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik toch al een paar jaar niet meer het enthousiasme kan opbrengen om zoals vroeger iedere wedstrijd van Quick Boys te bezoeken. Bijna dertig jaar lang heb ik dat samen met mijn vader gedaan, in weer en wind hebben we vrijwel alle wedstrijden zowel uit als thuis bezocht. Dat ging zover dat we zelfs voor een onbeduidend bekerwedstrijdje helemaal naar een verre uithoek van Friesland reden, wat toch al gauw een rit was van twee en een half uur rijden heen en twee en een half uur terug.
Toen mijn vader overleed in november 2010 waren Riet en ik net verhuisd naar Maleisië en in de jaren dat we daar woonden kwam er sowieso weinig van het bezoeken van wedstrijden maar eenmaal terug in Nederland kon ik zonder mijn vader niet meer het enthousiasme opbrengen om ieder week te gaan. Zelfs thuiswedstrijden liet ik regelmatig schieten als het weer me niet aanstond of wanneer mijn broer Alex (die de laatste jaren ook vrijwel altijd meeging met mijn vader en mij) afbelde. Ik heb tijdens de Corona-crisis het voetbal dan ook niet zo erg gemist dat ik bij de eerste gelegenheid richting Nieuw-Zuid ging. Vandaag was eigenlijk de eerste keer sinds ik weet niet eens meer wanneer, en zelfs dat kwam hoofdzakelijk door een text-berichtje van mijn broer waarin hij vroeg of ik nog van plan was om te gaan.
Zo stonden we voor het eerst na lange tijd weer samen aan de lange zijde van het veld, recht tegenover de tribune lekker in het zonnetje. En het was maar goed dat het zonnetje scheen van wat we op het veld zagen kregen we het beslist niet warm. Het was de laatste jaren al niet echt overtuigend geweest wat we van onze club op het veld zagen en dat was blijkbaar niet veel veranderd. Van de spelers op het veld waren er nog maar een paar bekenden en de nieuwelingen konden nog niet overtuigen. Het resultaat, een schamele 1-1 tegen een club die twee niveaus lager acteert was dan ook behoorlijk teleurstellend.
Desondanks zullen we vanaf nu wel weer met enige regelmaat naar Nieuw-Zuid gaan, want dat heb je nou eenmaal met clubliefde, dat zit ingebakken en gaat niet zomaar weg…