Eindelijk weer een reünie

Ik heb een paar ouwe collega’s, en ik kan die uitdrukking zo langzamerhand zonder problemen gebruiken, die ik al ken sinds het begin van de jaren negentig. We werkten samen in het Hofplein-gebouw in Rotterdam wat toen in de volksmond nog de Shell-toren werd genoemd, en nu vaak door ouwe Rotterdammerts nog steeds trouwens ook al is het dat al ruim vijfentwintig jaar niet meer. In de loop van de jaren zijn er mensen verkast, met pensioen gegaan of uit het oog verloren, maar er is een klein clubje waar we nog steeds elk jaar mee uit eten gaan. Het clubje is wel kleiner geworden maar de harde kern bestaat nog steeds uit mensen van het eerste uur: Karel, Walter, WillemM en ikzelf (oftewel WillemK).

We slagen er al ruim twintig jaar in om ieder jaar minstens één keer samen te komen en dan ergens samen wat te gaan eten. Zelfs in de jaren dat ik in het buitenland woonde en werkte lukte het altijd om tijdens een bezoek aan Nederland wat te regelen, alleen vorig jaar hebben we vanwege de Corona-crisis noodgedwongen moeten overslaan. Maar nu het weer kan heb ik gelijk de gelegenheid te baat genomen om iedereen weer te mailen en zo wat af te spreken. De mail is altijd inclusief mensen die niet meer reageren, gewoon omdat we op die manier toch contact proberen te houden, en wie komt is welkom, wie niet komt krijgt gewoon de volgende keer weer een uitnodiging.

Gisteravond was het dan eindelijk weer zover, we hadden elkaar nu bijna twee jaar niet gezien. Deze keer hadden we geen moeite met het afspreken van een datum maar wel met een eet-locatie, want veel restaurants hebben vanwege de Corona een beleid dat groepen groter dan twee mensen familie van elkaar moeten zijn, en dat zijn we ondanks meer dan dertig nog steeds niet. Het idee van Karel om eens Mexicaans te gaan eten liep daarop stuk, ik kon nergens reserveren voor onze groep (die vooralsnog alleen uit de harde kern zou bestaan) en we besloten daarom om het deze keer maar gewoon aan het toeval over te laten en maar te zien of we ergens terecht konden.

Omdat Rotterdam voor de meesten het meest centraal is gelegen spreken we bijna altijd daar af, en we komen dan samen in het cafe achter De Doelen, wat tegenwoordig de Stadsbrasserie heet. Normaal gesproken doen we dan op het terras een paar biertjes voordat we naar een restaurant vertrekken, maar vanwege de harde wind was het terras deze keer geen optie. Dat was al de tweede tegenvaller, de eerste was dat WillemM vanwege drukke werkzaamheden (zowel werk als privé) geen kans zag om te komen. Het werd dus binnen zitten, waar ik (na zowaar eens op tijd gearriveerd te zijn om klokslag zes uur) ruim een kwartier moest wachten op Walter die op de voet werd gevolgd door Karel.

Het was rustig in de Stadsbrasserie en we besloten om daar gewoon te blijven om een hapje te eten. Dat het gezellig was blijkt wel uit het feit dat het opeens negen uur was, tijd om op te breken. Hopelijk zijn we de volgende keer weer compleet, en mede daarom besloten we om geen heel jaar meer te wachten maar te kijken of we eind van dit jaar ook nog wat kunnen regelen.

Op de foto zie je van links naar rechts Karel, mijzelf en Walter: