Het was al bijna twee weken schemerig als ik ’s morgens even voor zevenen opstond maar vanmorgen was het nog helemaal donker. En dat betekent dat de voor mij vervelendste tijd van het jaar aan is gebroken, want ik vind (behalve die eeuwige wind) niks zo erg als het donkere jaargetijde. Het betekent vanaf nu opstaan in het donker tot ergens in februari, en over niet al te lange tijd is het ook ’s middags al vroeg donker. En ik heb gewoon een probleem met die korte dagen, ik word daar simpelweg niet vrolijk van.

Het kan ook anders, zoals ik in Zuid-Oost Azië heb meegemaakt in de vijf jaar dat we daar hebben gewoond. Zowel in Kuala Lumpur als in Manila is het verschil in daglicht tussen zomer en winter maar iets van twintig minuten en daar merk je dus nauwelijks iets van. Dat heeft uiteraard te maken met het feit dat beide plaatsen veel dichter bij de evenaar liggen dan Nederland. In Manila kwam de zon ’s zomers op om tien voor zes en in de winter om tien over zes. Per saldo werd ik daar dus iedere dag wakker terwijl de zon al in de slaapkamer scheen en er is niets zo lekker om wakker mee te worden als een stralende zon. 

Dat doet wonderen voor je humeur, in ieder geval voor mij. Wat daar ook wel meewerkte natuurlijk was dat het op het moment van opstaan steevast al een graad of zevenentwintig was, maar dat terzijde. Nadeel in die contreien was wel dat de zon vrij vroeg onder ging: ’s zomers om half zeven en ’s winters om even over zessen, en dat betekende dat de avonden per saldo altijd donker waren. Maar wat mij betreft woog dat nadeel ruimschoots op tegen de voordelen van een constante vroege zonsopgang.

Hier ligt dat dus allemaal anders en zijn we inmiddels begonnen aan “de Donkere Dagen voor Kerst”. Als we eenmaal bij Kerst zijn aangeland wordt mijn humeur altijd weer ietsje beter want ik weet dat we vanaf dat moment weer de goeie kant op gaan…

We hebben rond het terras aan het kanaal op de vier hoeken platanen staan. Deze kleine bomen zijn zo geplant dat de takken, die over een speciaal daarvoor aangebracht rooster zijn gevlochten, op den duur een natuurlijk dak boven het terras zijn gaan vormen. Het heeft een paar jaar geduurd voordat de bomen zodanig waren gegroeid dat ze het hele terras overdekken maar sinds vorig jaar hebben we ’s zomers dus een echt bladerdak wat voor schaduw op het terras zorgt.

De afgelopen jaren hebben we twee keer per jaar een tuinbedrijf laten komen om de bomen te snoeien. Dat liep wel flink in de papieren want hoewel er het gemak aan zit van niet alleen snoeien maar ook het afvoeren van al het gesnoeide groen kunnen ze aardig rekenen. Vandaar dat ik dit jaar besloot om het klusje voortaan zelf maar op te gaan knappen. En dat werd hoognodig ook want vanwege de overvloedige regenval van de afgelopen maanden groeiden de platanen, net als al het andere groen, bijna letterlijk de hemel in. En dat moet natuurlijk niet want de bedoeling is dat het bladerdak vlak blijft om zo een mooi “dak” te vormen.

Twee maanden geleden kocht ik een snoeischaar en leende ik de trap van onze buurman zodat ik de klus kon gaan klaren. En dat was nodig ook want overal staken inmiddels hoge sprieten boven het bladerdak uit en het geheel zag er uit als een slecht verzorgd kapsel. Maar ik liep al op mijn eerste snoeidag tegen twee problemen aan. Het eerste was dat mijn net gekochte snoeischaar te kort was, ik kon vanaf de trap niet ver genoeg reiken om de sprieten verder dan pakweg een meter vanaf de rand te kortwieken. Daarnaast kwam er ook nog eens zoveel gesnoeid groen af dat al snel onze groenbak vol zat en ik noodgedwongen moest stoppen. Er was nauwelijks te zien dat ik überhaupt wat gedaan had…

Ik schafte een andere snoeischaar aan, eentje met een steel van anderhalve meter die ik ook nog eens makkelijker van onder af door de takken kon steken om zo de wat moeilijker bereikbare sprieten toch te kunnen knippen. Wel moest ik, noodgedwongen door de beperkte capaciteit van onze groenbak, het snoeien over meerdere zaterdagen verdelen want de groenbak wordt maar om de twee weken geleegd. Al met al kostte me het dus vier zaterdagochtenden verspreid over twee maanden om het werk af te krijgen, maar het resultaat mag er zijn. Zeker als je onze platanen (links onderaan op de foto) vergelijkt met die in de tuinen van de buren…

Tijd weer voor een update over het werk aan de overkant, want de bouwvakvakantie is al weer een paar weken geleden en het werk is dus weer hervat. Het gaat gestaag voort, wat met name aan de appartementen want daar is inmiddels al het eerste deel van de tweede verdieping geplaatst:

De foto hierboven kun je trouwens in groter formaat zien door erop te klikken.

Veel geluidsoverlast hebben we van de bouw niet behalve van één vorkheftruck die bij het achteruit rijden een vreselijk doordringende piep laat horen die zelfs met alle ramen en deuren dicht binnenshuis duidelijk is te horen. Tot overmaat van ramp lijkt het wel alsof dat ding alleen maar achteruit kan rijden want het gaat de hele dag door. En dat niet alleen, de figuur die op dit ding rijdt houdt blijkbaar ook nog eens van vroeg opstaan want het gepiep begint al om half zeven ’s ochtends en op sommige dagen zelfs al om kwart over zes.

Verscheidene buren hebben daarover al geklaagd bij bouwmaatschappij Van Rhijn Bouw, want officieel mag het werk pas om zeven uur ‘morgens beginnen. Dat was overigens ook pas is ingesteld na vele klachten van omwonenden toen de heimachines een paar maanden geleden al om zes uur ’s morgens begonnen. Er wonen hier best veel gezinnen met jonge kinderen dus je kunt wel nagaan hoe blij die waren…

Zelfs Riet heeft inmiddels al een mailtje gestuurd om te klagen over die vorkheftruck en er zijn inmiddels ook bij de Gemeente Katwijk op de klachtensite ook al verscheidene aangiftes gedaan. Of het iets gaat helpen moeten we nog maar afwachten…

Meteen al toen we aan de Bankijkerweg kwamen wonen werden we geconfronteerd met een enorme hoeveelheid spinnen in en rond het huis. Dat zal mede te maken hebben met het feit dat het land waarop ons huis is gebouwd vlakbij het water ligt maar ook nog eens landbouwgrond is geweest, maar hoe het ook zei, het is hier bezaaid met spinnen.

Nou is dat niet perse negatief want spinnen eten muggen en dat is heel nuttig, maar teveel spinnen in huis werd toch al snel een dingetje, want er renden regelmatig exemplaren over de vloer op klaarlichte dag waar zelfs onze katten argwanend naar keken. Riet ging op zoek naar een oplossing en vond iets waar we nog nooit van hadden gehoord maar wat de moeite waard leek om te proberen. Het ging om een bedrijf wat een vloeistof aanbracht op kozijnen en deurposten van het huis waar spinnen niet blij van werden. Ze gaan er niet dood van maar het irriteert ze zodanig dat ze erbij uit de buurt blijven.

Het eerste jaar merkten we meteen het resultaat: we hadden veel minder spinnen binnen terwijl onze buren nog steeds steen en been klaagden. Het middeltje leek dus te werken dus het jaar daarop lieten we het bedrijf weer komen in het voorjaar om ons huis te behandelen. Weer waren we tevreden over het resultaat, maar omdat de kosten toch wel aan de hoge kant waren besloot Riet vorig jaar om eens te kijken of het nog steeds veel verschil maakte. Al snel werden we weer overspoeld met spinnen…

Dit jaar is het bedrijf dus weer langs geweest, maar toch zitten we op dit moment weer met een groot aantal spinnen in huis. De meest logische verklaring is het onevenredig grote hoeveelheid regen die we hebben gehad in vergelijking met de vorige veel drogere zomers. Waarschijnlijk heeft dat een negatief effect gehad op de aangebrachte vloeistof en misschien is het wel helemaal weggespoeld. Riet overweegt nu zelfs om het bedrijf maar een tweede keer te laten komen.

De meeste spinnen zitten overigens nog steeds in de tuin. Maar ook daar is het nu zo erg dat we niet eens meer door de tuin kunnen lopen zonder tegen een spinnenweb aan te lopen. En het zijn joekels van kruisspinnen, maar zolang ze in de tuin blijven zitten vinden we het prima. en hopelijk vliegen alle muggen ook in zo’n web in de tuin voordat ze ons huis binnen komen vliegen…