Het was al bijna twee weken schemerig als ik ’s morgens even voor zevenen opstond maar vanmorgen was het nog helemaal donker. En dat betekent dat de voor mij vervelendste tijd van het jaar aan is gebroken, want ik vind (behalve die eeuwige wind) niks zo erg als het donkere jaargetijde. Het betekent vanaf nu opstaan in het donker tot ergens in februari, en over niet al te lange tijd is het ook ’s middags al vroeg donker. En ik heb gewoon een probleem met die korte dagen, ik word daar simpelweg niet vrolijk van.

Het kan ook anders, zoals ik in Zuid-Oost Azië heb meegemaakt in de vijf jaar dat we daar hebben gewoond. Zowel in Kuala Lumpur als in Manila is het verschil in daglicht tussen zomer en winter maar iets van twintig minuten en daar merk je dus nauwelijks iets van. Dat heeft uiteraard te maken met het feit dat beide plaatsen veel dichter bij de evenaar liggen dan Nederland. In Manila kwam de zon ’s zomers op om tien voor zes en in de winter om tien over zes. Per saldo werd ik daar dus iedere dag wakker terwijl de zon al in de slaapkamer scheen en er is niets zo lekker om wakker mee te worden als een stralende zon. 

Dat doet wonderen voor je humeur, in ieder geval voor mij. Wat daar ook wel meewerkte natuurlijk was dat het op het moment van opstaan steevast al een graad of zevenentwintig was, maar dat terzijde. Nadeel in die contreien was wel dat de zon vrij vroeg onder ging: ’s zomers om half zeven en ’s winters om even over zessen, en dat betekende dat de avonden per saldo altijd donker waren. Maar wat mij betreft woog dat nadeel ruimschoots op tegen de voordelen van een constante vroege zonsopgang.

Hier ligt dat dus allemaal anders en zijn we inmiddels begonnen aan “de Donkere Dagen voor Kerst”. Als we eenmaal bij Kerst zijn aangeland wordt mijn humeur altijd weer ietsje beter want ik weet dat we vanaf dat moment weer de goeie kant op gaan…