Het uitzicht vanmorgen toen het licht werd was niet bepaald het uitzicht wat ik gisteren had kunnen bedenken. Ik keek namelijk vanuit een ziekenhuisbed op de tiende etage van het LUMC op een andere vleugel van het ziekenhuis.
Het wachten op de uitslag van de CT-scan duurde inderdaad lang, en na een uur was Riet het zat en ging vragen of er al bekend was hoe lang het eigenlijk zou duren. Dat leverde meteen effect op want de chirurg kwam al na een paar minuten de kamer waar ik lag binnen. Ze vertelde dat er een bloeding was geconstateerd in mijn linker nier, waar behalve dat ook nog een cyste was gevonden en er zat een scheur in de nier. De oorzaak van de bloeding leek een gebarsten bloedvat wat mogelijk dicht gemaakt zou worden, maar daarvoor moest ik de nacht ter observatie in het ziekenhuis blijven.
Riet vertrok daarop naar huis om wat spullen voor me te halen die ik nodig zou hebben, zoals toiletspullen, een pyjama en andere kleren. Ik zou naar een andere kamer gebracht worden want nu lag ik op een kamer in de SEH-afdeling zelf. Riet kreeg te horen welke kamer het zou worden (C-vleugel, tiende verdieping, kamer 82) zodat ze me kon vinden als ze weer terug was.
Nadat Riet was vertrokken werd er al snel een bed op de gang gereed gemaakt om me naar de andere kamer te brengen, maar opeens kwam de verpleegkundige binnen en die vertelde met dat de plannen waren gewijzigd. De uroloog kwam me een paar minuten later vertellen wat dat was. Het bleek dat an overleg tussen de uroloog en de radioloog was besloten om geen risico te nemen en me toch maar snel te opereren om de bloeding te stoppen. Het proces werd me uitgelegd en ook dat het gevolg zou zijn dat mijn linkernier minder zou gaan functioneren, maar ook dat het de veiligste oplossing was.
En zo lag ik nog geen tien minuten later, na een rit met bed en al door de catacomben van het LUMC, op de operatietafel van de afdeling radiologie. Voor de procedure hoefde ik niet helemaal verdoofd te worden, er zou via de slagader in mijn rechterlies een draad worden ingebracht die de lekke ader zou lokaliseren en eventueel repareren met een ijzerdraadje. Het opzoeken gebeurde met contrastvloeistof wat de aderen zichtbaar maakte op een enorm groot scherm wat er naast me stond. Ik maakte de hele procedure dus mee, al merkte ik er nauwelijks iets van. Ik kon het scherm ook niet zien want er hing een grote camera boven mijn buik die nodig was voor de tussentijdse foto’s.
De hele operatie duurde nog geen drie kwartier en ik kreeg te horen dat de lekke ader ondertussen vanzelf al dicht was gegaan en er dus geen ingreep was gedaan voor reparatie. wel was er nu meer duidelijkheid over de aard van het vocht rond de nier, dat was waarschijnlijk afkomstig van de cyste die door de klap was opengebarsten. Ik werd daarna alsnog naar kamer 82 gebracht waar Riet al zat te wachten. Die was behoorlijk ongerust want ze wist van de hele operatie niets af, ik had geen tijd meer gehad haar te waarschuwen en het was haar ook niet verteld.
Ik werd geïnstalleerd voor de nacht, nog steeds in mijn operatie-jurk, want ik mocht mijn rechterbeen twee uur lang absoluut niet bewegen. Dat was omdat de open gesneden slagader was dichtgeplakt met een speciaal soort membraan maar dat moest hechten. Nadat Riet was vertrokken probeerde ik wat te slapen maar dat ging niet omdat ik me voortdurend bewust was van dat been en omdat ik overal kramp begon te krijgen. Uiteindelijk viel ik pas om ongeveer kwart voor vijf in slaap, maar ik werd om kwart over zes al weer wakker gemaakt door een verpleegster voor een check-up.
Er was wat ongerustheid over het feit dat ik sinds de operatie nog niet had geplast terwijl een echo aantoonde dat mijn blaas toch vol zat. Dat probleem loste zich al snel op natuurlijk wijze op maar nog waren ze niet tevreden want het leek erop dat er in de fles minder zat dan dat er in mijn blaas had gezeten. Er moest dus nog meer worden geplast en na iedere paasbeurt werd er een echo gedaan om te kijken of er nog urine in mijn blaas was achtergebleven.
Vlak na het ontbijt (wat karig was want ik had niet kunnen bestellen) kwam terwijl ik me stond te scheren de uroloog binnen en die had gelukkig positief nieuws. Gezien mijn conditie en de resultaten van de check-up mocht ik wat haar betreft naar huis, al moest ze nog wel even overleggen met de chirurg. Ik stuurde snel een berichtje naar Riet, maar die zei me te bellen als er zekerheid was wanneer ik daadwerkelijk weg mocht want volgens haar kon zoiets nog wel eens een tijdje duren. En dat bleek, want aan het eind van de ochtend was er nog geen nieuws.
Toen een verpleegster kwam kijken vroeg ik of ze al iets wist maar het bleek dat de verpleging helemaal nog van niets wist. Ze belde met de uroloog, die blijkbaar op de chirurg zat te wachten terwijl de chirurg dacht de uroloog alles al had geregeld. Daarna kon ik redelijk snel vertrekken en even na het middaguur werd ik door Riet opgehaald.
Thuis gekomen heb ik de halve middag geslapen, wat niet gek was na vrijwel geen slaap in de afgelopen nacht. In de avond kwam de zoon van buurman Cees langs met een bloemetje, en hij was stomverbaasd toen hij het hele verhaal hoorde. Tenslotte leek gisteravond toen ik bij hun was weggegaan alles in orde. Ook Robin kwam nog even polshoogte nemen, hij had net als iedereen pas vanmorgen gehoord dat ik ’s nachts was geopereerd.
Vandaag was dus een dag met veel onverwachte gebeurtenissen, maar gelukkig is alles uiteindelijk toch nog goed terecht gekomen zoals het er zich naar laat uitzien. Nu eerst maar eens een nacht goed slapen…
Ik had voor mijn verjaardag van mijn zoons een prachtige Fender Stratocaster gekregen van Lego. Daar wil ik altijd zo lang mogelijk van genieten dus ik raus dat dan niet in één avond in elkaar (als dat al lukt) maar smeer het constructie-proces uit over een paar dagen in een paar weken. De gitaar was inmiddels al een week of drie af maar de versterker met voetpedaal moest nog in elkaar worden gezet.
Donderdag, dus zoals gebruikelijk onze oppasdag. Dat betreft nu natuurlijk hoofdzakelijk Maas want Gijsje gaat naar school en Riet haalt haar pas om half drie ’s middags op. Sandra en Martin zouden pas aan het eind van de middag komen en dan zouden ze allemaal gezellig bij ons eten. En uiteraard wilde Gijsje daarna in bad, en dat was ook nodig voor Maas want die had zich vandaag behoorlijk vuil gemaakt in de serre en in de tuin.
Dit Lego model bestaat uit twee onderdelen, de gitaar zelf en een versterker, en gisteravond ben ik begonnen met de gitaar. Dat viel nog niet mee, met name het gedeelte om de snaren er goed op te krijgen bleek nog een heel karwei. Die snaren zijn natuurlijk niet echt en ze worden dan ook niet op de traditionele manier bevestigd, het zijn gewoon touwtjes die aan het begin en aan het eind vastgeklikt worden. En dat bleek niet zo simpel als het lijkt.
Voor onze kat Abby was het geen beletsel om vanmorgen toch maar even de tuin in te gaan, en misschien wel omdat ze de vochtige lucht wel prettig vond. En toen ze aan het einde van de tuin onder de platanen liep gebeurde er iets wat we niet iedere dag zien: er kwam een grasparkiet de tuin ingevlogen en die ging zitten op de uitstalling van voedselkooitjes die Riet heeft geplaatst.