Het laatste concert wat we hadden gezien voordat alles stil viel vanwege de Corona-ellende was Dream Theater in het Amsterdamse AFAS Live. Eind vorig jaar, nog voor de laatste lockdown zelfs, werd er alweer een Europese tournee van Dream Theater aangekondigd en ook daarbij zou er weer een concert zijn in het AFAS Live. Mijn broer Alex en ik hadden maar een seconde of twee nodig om het besluit te nemen kaarten te gaan bestellen en neef Bastian besloot gelijk om ook mee te gaan. Ik stuurde het nieuws door naar mijn beide zoons en kreeg van Robin te horen dat hij dit ook wel eens een keer wilde zien.

De Corona crisis is inmiddels al een tijdje over en er was dus gelukkig geen enkel beletsel om het concert door te laten gaan, en daarmee werd Dream Theater dus ook het eerste concert wat we zouden gaan zien na de Corona-crisis. Robin en ik werden om half zes vanmiddag in Rijnsburg opgepikt en met zijn vieren reden we richting Amsterdam. Mijn broer had vlakbij een parkeergelegenheid gereserveerd die ook nog eens recht tegenover de Burger King bleek te zijn, dus de avond begon goed. Na nog een biertje in het Café First, naast AFAS Live, sloten we aan in de rij die overigens vrij vlot naar binnen schoof.

Er was deze keer een voorprogramma en met name Robin was daarmee in zijn nopjes want we hadden een week of wat van tevoren gehoord dat dat Devon Townsend zou zijn met zijn band Tesseract. We gingen na binnenkomst gelijk door naar de zaal want daar bleek Devon Townsend al te zijn begonnen, eerder dan was aangegeven in de aankondiging. Zijn optreden was enigszins teleurstellend omdat het geluid erg slecht was: de stem van Devon was nauwelijks te horen en de instrumenten klonken een beetje als een brij waardoor de gitaarsolo’s niet uit de verf kwamen. Dat gebeurt vaak met een voorprogramma, en helaas was dit dus geen uitzondering.

Dream Theater begon om klokslag kwart voor negen aan een optreden wat twee uur duurde. Dat is voor Dream Theater begrippen kort want we zijn gewend dat de band drie uur optreedt, maar dat is dan altijd zonder voorprogramma. De grote vraag is altijd hoe zanger James Labrie bij stem is, en daarbij hadden we het vorige optreden nog in gedachten waarbij dat ronduit desastreus was. Gelukkig was dat deze keer niet het geval, al bleek ook nu toch wel dat hij live steeds meer moeite krijgt om het waar te maken, en mogelijk is dat zelfs de oorzaak van een optreden van twee in plaats van drie uur.

Instrumentaal staat de muziek van deze band ook live op eenzame hoogte, het is werkelijk fenomenaal wat deze mannen presteren. Het optreden bevatte verrassende nummers zoals “6:am”, “Bridges in the Sky” en “About to Crash”, maar daarnaast ook vier nummers van het laatste album, inclusief het ruim twintig minuten durende titelnummer “A View from the Top of the World”. Jammer genoeg (voor mij) deze keer dus geen “Barstool Warrior”, ” The Looking Glass” of het nieuwe nummer “Transcending Time”. Nou ja, volgende keer misschien…