Zoals gewoonlijk probeer ik minstens één keer per jaar een reünie te organiseren van mijn oud-Shell collega’s van het eerste uur. Het leven bracht ons bij elkaar op 1 januari 1990 toen ik begon aan een tijdelijk opdracht van drie maanden in het Shell kantoor wat toen nog gevestigd was aan het Hofplein in Rotterdam. Joop en Stijn werkten daar al, evenals Karel die daar de inhuurkracht was die ik tijdelijk moest vervangen tijdens zijn geplande vakantie. Ik moest er samenwerken met Walter, die voor Shell werkte in Rijswijk en daarvoor werd overgeplaatst naar Rotterdam. Willem werkte toen in Pernis voordat hij het team kwam versterken.

We hebben als team een paar jaar samengewerkt en gingen daarna allemaal een andere kant op: Joop ging met pensioen, Stijn emigreerde naar Canada, Karel en Willem vertrokken bij Shell en Walter ging naar een ander team. Toch bleven we altijd contact houden en op een gegeven moment besloten we om minstens één keer per jaar bij elkaar te komen. Dat doen we op enkele uitzonderingen na altijd in Rotterdam, ook omdat het daar allemaal begonnen is maar ook omdat dat nu eenmaal voor iedereen het meest Centraal ligt.

Traditioneel komen we in eerste instantie bij elkaar in een gelegenheid achter De Doelen die al meerdere namen heeft gehad maar tegenwoordig de “Stadsbrasserie Rotterdam” heet. Ook deze keer kwamen we daar bij elkaar, met uitzondering van Karel die deze keer vanwege een zware verkoudheid verstek moest laten gaan. Wel een zeer aangename verrassing was dat Joop er weer bij was nadat hij vanwege zijn gezondheid (hij is inmiddels 88!) een aantal jaren heeft moeten overslaan.

Joop kwam met zijn partner Margriet, en ook Walter en Willem waren er al toen ik eindelijk (bijna een half uur te laat) aankwam vanwege de enorme drukte op de weg. Het werd al snel gezellig en we besloten om niet te verkassen en wat te eten in de Stadsbrasserie. We bestelden en het bestek kwam op tafel, maar toen kwam degene die ons bediende met een zorgelijke blik naar ons toe. En wat denk je dat de mededeling was, er was geen eten! Er was niets meer te krijgen want de keuken was al dicht…

Gelukkig verwees het personeel ons naar een paar andere mogelijkheden vlakbij waar we lekker zouden kunnen eten, en een van de aanbevolen restaurants was het DoDO Café vlak om de hoek. We wandelden daar naar toe en kregen binnen een prachtig plekje waar we de rest van de avond doorbrachten. Het eten was uitstekend, het gezelschap nog veel beter, en het was wat mij betreft dan ook een absolute topavond. Het was al over tienen toen we eindelijk afscheid namen en we besloten om dit nog een keer zouden kunnen doen na de zomervakanties, en dat ook met Karel erbij natuurlijk.

Voor mij dus de opdracht om dat te gaan regelen, als vaste organisator…