De afgelopen drie weken heb ik rustig aan moeten doen als gevolg van mijn ongeval: drie weken niet sporten, niet fietsen, en zeker geen dingen tillen die zwaarder waren dan een kilo of vier. Het viel niet mee want ik voelde me op zich prima, het enige waar ik last van had (met name in het begin heel erg) waren mijn gekneusde ribben en mijn verstijfde rechterhand.

Vandaag moest ik terug naar het LUMC voor een controle afspraak met de uroloog. Ik kreeg te horen dat mijn herstel voorspoedig leek te verlopen, er was geen spoor van bloed meer te vinden in mijn urine en omdat mijn fysieke gesteldheid ook prima in orde leek kreeg ik te horen dat ik weer voorzichtig mag gaan sporten. Het enige wat nog uit den boze is voor zeker nog drie tot vijf weken is hardlopen omdat dat toch een te groot risico is voor de inwendige operatiewond in mijn lies.

Dat laatste kan ik mee leven, ik ben blij dat ik weer wat mag gaan doen, en zeker dat ik weer mag gaan fietsen. Dat heb ik vanmiddag ook meteen gedaan, ik ben naar mijn moeder in Katwijk gefietst. Gek genoeg merkte ik onderweg dat de schrik van het ongeluk er toch nog wel in zat, ik reed veel voorzichtiger dan gebruikelijk voor mijn doen en ik was ook nogal schrikachtig ten opzichte van het andere verkeer. Dat zal nog een beetje moeten slijten, maar aan de andere kant is het misschien niet zo slecht om toch nog voorzichtiger te zijn in de toekomst. Het is tenslotte gebleken dat een ongeluk in een klein hoekje zit, ook voor mij…