Zoals gewoonlijk was ik al wakker voor de wekker om half zes afliep. Ik nam snel nog even een douche, trok mijn reiskleren aan en pakte de laatste attributen in mijn koffer. Terwijl ik daar nog mee bezig was kreeg ik een berichtje van mijn maat Ayaz, die contactpersoon was voor het taxibedrijf, dat mijn chauffeur al was gearriveerd. Dat was ruim een half uur te vroeg want het was net aan zes uur, maar het betekende ook dat ik me daar alvast geen zorgen meer over hoefde te maken. Ik verliet mijn kamer op de vierde verdieping en bij de receptie aangekomen checkte ik uit.

Achteraf was het eigenlijk wel best dat de taxi al zo vroeg was gearriveerd want het was aangeraden om minstens drie uur van tevoren op de luchthaven te zijn en het bleek een langere rit dan ik had verwacht. De geplande aankomsttijd was tien voor zeven (mijn vlucht zou om tien voor tien vertrekken) en dat haalden we maar net. Het was druk bij de vertrekhal van Chennai International Airport, en ik had nog even wat moeite om langs de militaire post te komen bij de ingang. Buiten werd namelijk mijn paspoort en mijn ticket gecontroleerd en dat laatste had ik alleen electronisch, en de man had wat moeite mijn naam te vinden in het document op het scherm van mijn iPhone. Voortaan toch maar weer gewoon uitprinten want in zulk soort landen is dat toch makkelijker…

Binnen ging alles verder soepel, ik ging naar de lounge voor een koffie en om wat te lezen terwijl ik wachtte op het sein dat we zouden gaan boarden. Dat kwam op tijd maar ik zag al bij de gate dat het weer lang zou gaan duren voordat we daadwerkelijk het vliegtuig in zouden mogen. En jawel, mijn verwachting kwam uit (veel ervaring zullen we maar zeggen) en we vertrokken dus ruim een half uur te laat.

De vlucht zelf duurde maar iets van vier uur en verliep zonder problemen (de film “Elvis” duurde al meer dan twee uur). Ik had de ruimte want er zat niemand naast me, en het enige vervelende was eigenlijk dat in de stoelen in het middengedeelte op mijn rij een vervelende kerel zat met zijn vrouw en een strontvervelend ventje. Die kerel moet onderweg beslist het wereldrecord “Bagagebak open en dicht doen” hebben verbroken…

Doordat we zo laat waren vertrokken had ik in Dubai niet zo veel tijd meer om nog in de lounge door te brengen. Die tijd werd helemaal krap toen bleek dat het treintje tussen de terminals niet reed en we met een bus vervoerd werden en we bovendien twee keer door een security-check moesten in plaats van maar één keer, dus aangekomen in Terminal A (helemaal aan het andere eind van waar we waren uitgestapt) had ik nog maar amper een half uurtje de tijd. En ik realiseerde me nog dat ik nog langs de drugsdealer moest voor Riet (sigaretten…) dus uiteindelijk had ik net aan tijd voor een bakje koffie.

De vlucht naar Amsterdam was helaas niet met een dubbeldeks Airbus A380 maar met een “gewone” Boeing 777, maar alweer zat ik comfortabel want ook nu was de stoel naast me niet bezet. Ik probeerde onderweg wat te slapen wat maar matig lukte, hooguit een uurtje, en verder heb ik een film gekeken (The Bourne Ultimatum want ik had net de eerste twee delen weer eens op tv gezien) en wat zitten lezen.

We kwamen maar een paar minuten te laat op Schiphol aan waar alles meezat: Ik was snel uit het vliegtuig en als een van de eersten bij de paspoortcontrole, wat maar goed was ook want de elektronische poorten waren dicht en er was maar één loket open. Op mijn koffer hoefde ik ook maar hooguit een kwartiertje te wachten en toen ik daarna buiten kwam stond mijn chauffeur van de Emirates taxi service al klaar met mijn naam op een bordje.

Dus toen Riet me een tekstberichtje stuurde met de vraag of ik mijn koffer al had was mijn antwoord, “Rij al bij Sassenheim”. Ik was om even over negen weer thuis na een fantastische week in Chennai…