Er stond al een tijdje nog een training op het programma, ongeveer dezelfde als die ik in Chennai heb gegeven. Deze training is specifiek voor Nigeria, en in eerste instantie was er ook nu weer sprake van dat het een klassikale training zou worden en ik dus naar Nigeria zou gaan. Al snel bleek dat het logistiek niet haalbaar was om alle kandidaten tegelijk naar Lagos of Port Harcourt te krijgen, en ook de veiligheid-situatie in Nigeria is op dit moment niet optimaal waardoor besloten werd om het toch maar een virtuele training te laten worden.

Deze keer geef ik de training samen met mijn Nigeriaanse collega Uju en we doen dat dus allebei vanuit huis. We zijn vorige week begonnen en Uju heeft een ietwat afwijkend schema bedacht. Deden we in februari nog een virtuele training in twee weken van ieder vier opeenvolgende ochtenden, nu doen we het in drie weken met sessies op de maandag-, woensdag- en vrijdagochtenden. Een beetje vreemd maar niet ondoenlijk, en we hebben ook nu weer een redelijk volle klas met zestien kandidaten.

Het gaat deze keer niet allemaal even soepel en dat is wel een beetje een afknapper na de geweldige ervaring met de training in Chennai eind September. Allereerst was dat een klassikale cursus en het is toch een heel verschil of je iedereen “in het echt” voor je hebt zitten of dat je naar een scherm zit te staren. Je kunt wel zien of iedereen is ingelogd bij de cursus, maar of ze daadwerkelijk zitten te luisteren kun je niet nagaan. Voor hetzelfde geld zijn ze de hond aan het uitlaten of zo, dat kun je simpelweg niet zien.

Verder is de interactie met je kandidaten heel anders. Als je nu een vraag stelt blijft het vaak akelig stil, er is weinig feedback op directe vragen en klassikale oefeningen, behalve de onvermijdelijke vragen aan het eind van een sessie. Voeg daarbij dat mijn mede-facilitator Uju blijkbaar andere dingen aan haar hoofd heeft op dit moment waardoor ze het al een paar keer op het laatste moment heeft laten afweten waardoor ik alleen (en voor dat deel dus onvoorbereid) voor stond.

We zitten nu in week twee en we hebben nog een week te gaan. De tussentijdse test die we hebben gedaan om te zien of de kandidaten het allemaal een beetje gesnapt hebben was niet bepaald een daverend succes, dus ik ben benieuwd hoeveel er daadwerkelijk hun certificaat gaan halen…

Het was weer zover vandaag, het eindejaarsgesprek met mijn baas. Het bedrijf hecht daar heel erg aan, en voor mij als werknemer is het altijd interessant omdat de uitkomst je jaarlijkse bonus bepaald. Tot een paar jaar geleden kreeg je ook een soort van rapportcijfer wat de hoogte van je bonus bepaalde, maar van dat systeem zijn ze afgestapt. Nu krijg je alleen nog een beoordeling op basis van vier categorieën die ruwweg overeenkomen met onvoldoende, voldoende, ruim voldoende en uitstekend.

Over het algemeen wordt de categorie “uitstekend” niet vaak uitgedeeld, in mijn geval val ik vrijwel altijd in de categorie “ruim voldoende”. Dat deel van het gesprek is meestal gauw klaar, en dan is er voor mijn verder niet zoveel meer te bespreken want een groot deel van het gesprek gaat normaal gesproken over je toekomstige plannen, hoe je jezelf wilt ontwikkelen in het bedrijf. Voor mij is dat al een paar jaar niet relevant meer want gezien mijn steeds dichterbij komende pensioen heb ik niet zoveel carrièreplannen meer. En gelukkig maakt mijn huidige baas (net als de vorige trouwens) daar geen punt van.

We hebben dus hoofdzakelijk een gezellig praatje gehad over toekomstige vakantieplannen, maar er was toch nog een verrassing: mijn collega Ayaz en ik krijgen voor de cursus die we anderhalve maand geleden hebben gegeven in Chennai een zogenaamde Special Recognition Award, oftewel een speciale bonus. Blijkbaar hebben we daar toch iets goeds gedaan…