Vakantieplannen (1)

Riet en ik hebben al een tijdje het plan om dit jaar weer met vakantie te gaan naar Australië. En eigenlijk hebben we daarvoor zelfs al redelijk vastomlijnde plannen, want we willen deze keer een rondreis maken in het Zuid-Westen, met als centrale punt Perth want daar wonen onze vrienden Pat en Howard, en als het enigszins mogelijk is willen we deze reis combineren met een van de twee grote spoorlijnen dwars door Australië.

Om het geheel in gang te zetten hebben we besloten om weer in zee te gaan met hetzelfde reisbureau als wat we gebruikt hebben voor onze Australië-reis in 2017, Pacific Island Travel. Dat begon met een belletje om de brochure aan te vragen, want die had ons de vorige keer ook alle informatie gegeven die we wilden, en het is gewoon lekker als je in zo’n brochure kunt bladeren.

De brochure hebben we in huis en we hebben alvast een voorzichtige inventarisatie gedaan van hoe we onze plannen kunnen gaan realiseren. Tijd voor een belletje naar Pacific Island Travel…

Overschot aan vrije dagen

Ik kwam een week of wat geleden tot de ontdekking dat ik een flink aantal vrije dagen heb staan, en rekening houdend met het feit dat ik mogelijk begin volgend jaar met pensioen ga moet ik die dus allemaal voor die tijd nog op zien te maken. We hebben al een lange vakantie gepland maar zelfs dat slaat nog maar een klein gaatje in het totale aantal en blijf ik dus zitten met een flink overschot.

Daarom heb ik besloten om als het lukt voorlopig iedere vrijdag maar vrij te nemen en dat betekent dat ik een groot deel van het jaar een vierdaagse werkweek heb. Op zich vind ik dat wel lekker want het werk, met name voor wat betreft de projecten in Oman waar ik bij betrokken ben, begint behoorlijk intensief te worden en dan is zo’n extra dag vrij toch wel lekker.

Kan Riet er ook alvast wat beter aan wennen dat ik vaker thuis ben…

Weer thuis

Riet zou me ophalen op Schiphol en dat was ook weer even wennen. Bij alle vluchten met Emirates word je als businessclass passagier thuis met een taxi opgehaald en in de meeste landen kun je ook een taxi krijgen bij aankomst. Ook in Nederland, en dat betekende dat ik de afgelopen jaren vrijwel nooit een beroep hoefde te doen op familie om me weg te brengen of op te halen omdat ik vrijwel altijd met Emirates vloog.

KLM doet daar niet aan en dat betekende dat ik zelf weer vervoer moest regelen, maar dat is gelukkig in onze familie nooit een probleem, en zeker niet als Riet gewoon thuis is. Ze stond dan ook al te wachten toen ik nog op mijn koffer zat te wachten want ik kreeg al berichtjes op mij telefoon.

Een van de eerste dingen die ik altijd doe bij thuiskomst is even bij mijn moeder langs, en dat deed ik dus vandaag ook, maar niet nadat ik eerst even een dutje had gedaan want zoals gewoonlijk heb ik onderweg in het vliegtuig weer nauwelijks geslapen. En ik ben weer terug in de regen en de kou, en dat valt niet mee na twee weken waarin het iedere dag zonnig was met temperaturen van boven de dertig graden…

Terug naar de regen en de kou…

Weer een vrije dag in Nederland want de vrijdag na Hemelvaartsdag is bij ons altijd een brugdag, oftewel zoals dat vroeger heette een “verplichte snipperdag”. Voor mij een rustige dag want ik hoefde pas na het middaguur op de luchthaven te zijn. Mijn terugvlucht naar Nederland was met dezelfde KLM-vlucht als de heenreis, want die vlucht maakt in feite een rondje van Amsterdam naar St. Maarten naar Port of Spain en dan weer terug. De vertrektijd was pas tegen half zes dus ik hoefde me niet te haasten.

Aangekomen op de luchthaven was er een tegenvaller want KLM heeft in Port of Spain dus geen business lounge, wat betekende dat ik tussen de winkels moest rondhangen. Ja, een luxeprobleem en ik ben verwend, ik weet het en dat geef ik ook grif toe. Gelukkig was er een koffieshop waar ik een bakkie kon doen en in ieder geval in een goeie stoel kon zitten.

De vlucht vertrok op tijd en de verwachte aankomsttijd is morgenochtend om half negen. Voor Riet heb ik bij thuiskomst een onaangename verrassing, er waren namelijk geen sigaretten te koop op de luchthaven. Wel losse pakjes van vreemde merken maar niet de gebruikelijke sloffen in de taxfreeshops. Helemaal niets, en dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Heel anders dan bijvoorbeeld in Dubai waar per merk ongeveer een pallet aan sloffen staat opgestapeld…

Een onverwachte dag vrij

De training zat er gisteren op en normaal gesproken was ik vandaag dan ook naar huis gereisd, maar dat was dit keer niet het geval want ik vertrek morgen pas. Dat komt omdat KLM niet iedere dag op Port of Spain vliegt. Toen ik deze cursus een paar weken geleden regelde was de vlucht van Port of Spain naar Amsterdam op donderdag, en daar had ik de cursus op aangepast. Toen ik de vluchten ging boeken bleek dat de donderdag-vlucht was verplaatst naar de vrijdag. En omdat alles voor wat betreft de cursus al geregeld was had ik vandaag dus een onverwachte maar zeer welkome dag vrij.

Mijn gastheer Faheed had gevraagd of ik zin had om wat meer van het eiland te zien, en mijn antwoord was natuurlijk “Ja graag!”. Hij pikte me om half twaalf op bij het hotel en we reden daarna naar een baai aan de noordkust van het eiland met de naam Maracas Bay. Daar zijn mooie stranden en er is ook een uitkijkpunt met een prachtig uitzicht over de baai.

En er was meer, want ik had ontdekt dat er bij dat uitkijkpunt ook weer een Geocache was verstopt en die wilde ik natuurlijk graag vinden, zeker na de mislukte speurtocht naar de cache in het Queen’s Park Savannah. En jawel, ik heb hem gevonden, al had ik pas door dat het de cache was toen ik hem voor de tweede keer in mijn handen had. Ik vond namelijk al snel een kleine magneet (dacht ik) achter een verkeersbord maar zag daar geen cache in. Nadat verder zoeken niks had opgeleverd keek ik nog maar eens naar het magneetje en zag dat je dit kon openschroeven. En jawel, daar was een klein en overvol stukje papier waarop ik met enige moeite nog een plekje kon vonden voor mijn naam.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We reden na het kopen van wat snoep bij de kraampjes op het uitkijkpunt door naar het veel lagergelegen strand waarin een groot aantal strandrestaurantjes lag. We gingen naar een ervan waar we een broodje haai aten waarvan de verpakking er net zo uitzag als die van een Big Mac bij McDonalds (Robin noemde het toen hij de foto zag dan ook een “McShark”). Het was goed te eten maar niet overdreven lekker vond ik, het wat stugge vlees was niet zo lekker als een Hollandse Lekkerbek. Na de McShark reden we terug over de prachtig gelegen kustweg, ik werd afgezet bij het hotel waar ik afscheid nam van Faheed.

En het was vandaag ook nog eens Hemelvaartsdag dus in Nederland zou ik ook een vrije dag hebben gehad. Niet meer dan terecht dus, deze onverwachte dag vrij.

Kahoot!

Vandaag zat ook de tweede training er alweer op. Deze keer was er geen afsluitende test want deze training meer technisch en grotendeels op maat. Wel zat er in verscheidene onderdelen een quiz die werd uitgevoerd via een online-programma wat “Kahoot!” heet. Hiermee kun je multiple choice vragen opstellen die je laat zien in de vorm van een soort dia-presentatie, en alle deelnemers kunnen dan de vragen via een App op hun mobieltje beantwoorden.

Het geheel ziet er erg leuk uit, iedereen die meedoet moet zich melden met een quiz-naam en alleen al die namen zorgen voor de nodige hilariteit. De quiz werkt zichzelf automatisch af en tussen alle vragen komt de score in beeld, waarbij niet alleen de goeie antwoorden de positie op de ranglijst bepalen maar ook hoe snel je de vraag goed hebt beantwoord. Het enthousiasme van de deelnemers is altijd groot bij de Kahoot!-quizzen en ik denk daarom ook dat ik maar een voorstel ga indienen om daar meer gebruik van te gaan maken bij toekomstige cursussen.

De collega waarmee ik de cursus in Bengaluru heb gedaan had zelfs kleine prijzen meegenomen voor elke Kahoot! In de vorm van zakjes snoep. Dat heb ik deze keer niet gedaan, ik heb wel stroopwafels meegenomen maar die heb ik vorige week al uitgedeeld. Die waren zoals gewoonlijk al heel snel op…

De dagelijkse routine

Net als tijdens mijn verblijf in Bengaluru zit ik aan het begin van de avond ook hier in de hotelbar waar ik een biertje drink (meestal Carib Light, anders Carib Regular). Soms bestel ik er wat te eten maar de meeste dagen haal ik wat sandwiches in het naast de hotelbar gelegen winkeltje, want daar heb ik genoeg aan. De lunches hier zijn wat wij een warme maaltijd zouden noemen, en vandaar dat ik ‘s avonds volsta met een paar broodjes.

Ik kan ondertussen al aardig opschieten met het barpersoneel en als mijn vaste tafeltje bezet is als ik aankom komen ze me meteen waarschuwen als het vrij is. Er zijn behalve de bar ook twee restaurants in het hotel maar de een heeft hetzelfde menu als de bar en de andere serveert alleen ontbijt en lunch. Voor mij is dat in combinatie met het winkeltje ruim voldoende, en dat is maar goed ook want net als in Bengaluru is er ook hier weinig te beleven in de directe omgeving van het hotel.

Mijn dagritme is heel anders dan thuis, want ik lig hier uiterlijk negen uur al op mijn bed. Dat betekent wel dat ik ’s morgens tussen half vijf en vijf uur al opsta, want dan heb ik mijn acht slaap er al op zitten. Ik lees dan nog wat voordat ik er om een uur of kwart over zes uit ga. Ik zit om kwart voor zeven aan het ontbijt (meestal cornflakes en fruit, met soms een muffin), en vervolgens wacht ik op een berichtje van mijn taxichauffeur dat hij bij het hotel is aangekomen.

En zo zit ik vrijwel iedere ochtend tussen kwart voor acht op kantoor voor weer een dag met training…

Eerste dag van de tweede training

Er was bij mijzelf een lichte spanning voorafgaande aan de tweede cursus. Voor mij was het de eerste keer dat ik deze cursus ging geven, en nog in een ietwat aangepaste vorm ook. Maar ondanks dat verliep de eerste dag van de tweede training boven verwachting goed. Wel was bij de deelnemers duidelijk te merken dat dit materiaal dieper op details inging en een stuk technischer was dan de theorie van vorige week want sommigen hadden er zichtbaar wat meer moeite mee.

In vergelijking met vorige week had ik een deelnemer minder in de klas en een meer die de training online volgde. Het zal voor die deelnemer niet makkelijk zijn geweest want hij zat in India, met dus een tijdsverschil van negen en een half uur ten opzichte van Trinidad. Hij volgde de training dus vrijwel helemaal ’s avonds en ’s nachts…

Net als vorige week bestond de lunch ook vandaag weer uit “local food” wat werd bezorgd. Ik heb inmiddels al de nodige lokale gerechten kunnen proeven en het meeste smaakte prima. Dat zou volgens Riet niks moeten betekenen want die zegt dat ik sowieso alles eet, maar er waren ook wel dingen die ik niet gauw nog eens zou bestellen. En nog niet eens altijd omdat het niet lekker was maar omdat bijvoorbeeld er bij sommige kipgerechten nog botjes inzaten. Dat vinden ze hier geen probleem want het meeste eet je toch met je handen…

Weer niet gevonden…

Vandaag moest de dag zijn en dat werd het ook: Feyenoord won de thuiswedstrijd tegen de Go Ahead Eagles met 3-0 en werd daarmee voor de zestiende keer Landskampioen. Ik kon de wedstrijd gelukkig volgen via mijn iPad, zij het in het begin met de nodige problemen, maar het resultaat maakte natuurlijk alles goed.

Het zat me toch niet lekker dat ik gisteren die Geocache niet heb kunnen vinden en terug in het hotel ging ik dus meteen online om te kijken of er wat meer informatie was in de Geocaching App. Er was geen hint beschikbaar maar bij het doorzoeken van de logs van andere mensen die hem wel hadden gevonden vond ik hier en daar wat foto’s. Ik was wel degelijk op de goeie plek geweest en ik wist nu dat ik moest zoeken naar een holle boomstronk (die ik gisteren trouwens had gezien) waarin de cache verstopt zou moeten zijn in een plastic fles.

Plastic fles in een holle boomstronk, hoe moeilijk kan dat zijn dacht ik, en vanmorgen ging ik dus terug naar de plek die de GPS aangaf. Ik vond de boomstronk al snel, maar tot mijn verbazing was die leeg: geen plastic fles. Ik keek rond om te zien of er nog een andere boomstronk was maar dat was niet het geval. Het moest dus wel de goeie zijn maar het leek erop dat de cache was verdwenen. Ik moest dus de cache alsnog loggen als “niet gevonden” maar ik plaatste er wel de vraag bij of hij er eigenlijk nog wel was.

In de middag deed ik nog wat voorbereidend werk voor de cursus van de komende week want die cursus heb ik pas een keer gegeven en dat was alweer een behoorlijke tijd geleden. Bovendien had ik zelf wat nieuw materiaal toegevoegd wat ik nog even goed wilde doornemen voordat ik het voor de eerste keer ging presenteren. Voor mij wordt de komende training dus spannender dan die van de afgelopen week!

Mooie wandeling

Een heel weekend om te besteden in Port of Spain! Meestal duren mijn zakelijke trips een week en dan reis ik in het weekend, zoals tijdens mijn trip naar Bengaluru en Perth. Ik reisde toen in het weekend naar Bengaluru waar ik gedurende de week cursus gaf, het volgende weekend reisde ik naar Perth waar ik ook een week bleef, om het weekend daarna naar huis terug te reizen. Dat is dus twee weken werken en drie opeenvolgende weekends reizen.

Deze keer dus niet, en zo had ik vandaag en ook morgen nog gelegenheid om wat meer van Port of Spain te zien. Ik had al een dagindeling gemaakt: ’s morgens een lange wandeling rond het Queen’s Park Savannah, een heel groot park tegenover het hotel, en ’s middags lekker bij het zwembad. Om half tien vertrok ik voor mijn wandeling na advies te hebben gevraagd bij de hotelreceptie over de kortste route naar het park. De toegang tot het hotel voor auto’s gaat namelijk helemaal rond de heuvel waarop het hotel ligt en ik vermoedde dat er voor voetgangers een veel kortere route was aan de voorkant, wat bleek te kloppen.

Het Queen’s Park Savannah is eigenlijk geen park maar meer een enorm grote open grasvlakte met bomen langs de rand. De weg eromheen is eigenlijk een rotonde en schijnt de grootste rotonde van het Caribisch gebied te zijn. De Savannah is een populair uitgaansgebied bij de bevolking voor partijtjes voetbal door de jeugd waarbij de ouders onder de bomen een partytent opzetten. En er is een soort marktje waar allerlei plaatselijke producten te koop zijn zoals fruit en ook verse Doubles.

Ik wandelde op mijn gemak richting de wijk waar het Shell-kantoor ligt want daar vlakbij ligt een koffieshop waar ik een bakkie wilde doen. Daar aangekomen had ik pech want die is in weekends gesloten. Ik wandelde dus maar terug, langs het Shell kantoor, naar Savannah om de rest van het rondje te doen.

Daarbij had ik ook een doel want in een van de hoeken ligt een Geocache die ik uiteraard wilde gaan zoeken. De plek was simpel te vinden, zelfs de exacte locatie waar de cache verstopt zou moeten zijn, maar hoe ik ook zocht, ik vond hem niet. Ik ging dus maar terug naar het hotel waar ik een groot deel van de middag bij het zwembad door bracht. Veel zwemmen deed ik trouwens niet want het was meer een grote ronde badkuip dan een echt zwembad…

Examendag

Aan deze cursus zit een examen verbonden waarbij de deelnemers minstens een tachtig procent score moeten halen uit twintig vragen. De vragen zijn best pittig, en in aanmerking genomen dat er heel wat theorie is behandeld in de afgelopen vier dagen is het examen niet iets wat je zomaar effe doet. Vandaar ook dat we voor het examen een uitgebreide herhaling doen van de belangrijkste aspecten van de training.

Nou is het zo dat we eigenlijk niet zo heel veel waarde hechten aan het examen zelf maar meer aan de discussies die de vragen bij de deelnemers oproepen, en daarom laten we het examen doen in groepen. In dit geval had ik de groep in tweeën verdeeld, de mensen hier aanwezig in Port of Spain bij elkaar in een groepje van vier en de deelnemers die de cursus online volgden samen in een online-gesprek met z’n drieën. De achtste deelnemer, Faheed, had tijdens het examen nog een andere verplichting en die deed de test daarom wat later alleen.

Ik wandelde heen en weer tussen het groepje op kantoor en mijn laptop met de online groep, waarbij ik hier en daar de discussie probeerde te sturen in de juiste richting. Dat was wat meer nodig bij het kantoor-groepje want de online-groep kon het vrijwel zonder advies af. Uiteindelijk slaagde iedereen en had ik zelfs twee deelnemers met een honderd procent score.

De nabespreking kon daardoor ook snel worden afgerond en zo waren we klaar met de training toen de lunch werd binnengebracht. Na de lunch zette Sherwin me af bij het hotel waar ik na een behoorlijk intensieve week een lekker middagje kon relaxen. Volgende week gaan we verder met vrijwel dezelfde groep voor de volgende training die drie dagen zal duren.

Vierde cursusdag

Het uitzicht vanaf de bovenste verdieping van het kantoor waar we vandaag zaten is zoals op de foto hierboven te zien is ook indrukwekkend. Aan het eind van deze vierde dag van de training zat het theoretisch gedeelte erop, en dat betekent dat we morgen kunnen afsluiten met een overzicht van alles wat er is behandeld, gevolgd door de afsluitende test. Het ziet er naar uit dat we morgen dus al met al rond het middaguur klaar kunnen zijn met deze eerste van de twee cursussen.

Normaal gesproken moeten we best wel wat moeite doen om al het materiaal in vijf dagen geperst te krijgen, en dat is nu niet het geval omdat we langere dagen maken. Normaal gesproken starten we met deze cursus om negen uur in de ochtend en sluiten dan af tussen half vier en vier uur, maar hier in Trinidad waren de uren van acht tot half vijf en dat betekende dus dat ik per dag twee uur langer te besteden had. Dat bood veel ruimte om wat meer uit te weiden waar nodig, maar zwaar was het wel voor zowel deelnemers als mijzelf.

Normaal gesproken geven we deze cursus altijd met z’n tweeën, maar dat betekent natuurlijk ook kosten voor twee personen. Trinidad had daarom gevraagd of het gedaan kon worden door één persoon en dat werd ik. Voor mijzelf was het zwaar omdat ik nu een volle dag vrijwel aan één stuk door aan het woord was, en dat begon ik met name vandaag toch wel te merken aan mijn stem. Ook voor de deelnemers waren de lange dagen zwaar want het is best veel theorie om te verstouwen.

Hoe dan ook, morgen wordt dus naar het zich laat aanzien een makkie…

Team diner

De derde dag van de training verliep net als de eerste twee redelijk soepel. Voor vanavond had mijn gastheer Faheed een team diner geregeld voor alle deelnemers die aanwezig waren in Port of Spain. Dat betekende jammer genoeg dat de deelnemers die de training volgden vanuit Houston er niet bij konden zijn, en twee van de deelnemers in Port of Spain moesten vanwege andere verplichtingen ook afzeggen.

We waren dus met z’n vieren voor het team diner, behalve Faheed en ikzelf waren ook Sherwin en Tevin erbij. Faheed pikte me om een uur of zes op bij het hotel en vandaar reden we naar een restaurant genaamd “Rasam”, gelegen aan de enige snelweg die het noorden en het zuiden van het eiland verbindt. We hadden onderweg Tevin opgepikt bij het Shell-kantoor, Sherwin kwam op eigen gelegenheid naar het restaurant want die woont daar tien minuten vandaan.

Het menu was een mengeling van Indiaas en Thais, maar er waren ook wat Maleise gerechten zoals saté. We bestelden alle vier van het Indiase deel van het menu en deelden de gerechten onderling. Het eten was heerlijk en het was bijzonder gezellig. Het werd niet al te laat en rond half tien werd ik door Faheed weer afgezet bij het hotel.

Doubles

Mijn eerste indrukken van Trinidad zijn dat het qua omgeving veel lijkt op Curaçao, Maar dat is natuurlijk niet zo gek want dat ligt hier niet eens zo ver vandaan. Riet en ik zijn in 1998 op vakantie geweest naar het Venezolaanse eiland Isla Margarita en dat ligt hier nog dichterbij, en ook daar lijkt het veel op. Wat heel opvallend is hoe vriendelijk alle mensen zijn die ik tegenkom, iedereen groet en dat vind ik altijd erg leuk (doet me denken aan de Filipijnen).

Mijn cursisten zijn vastbesloten om me nader kennis te laten maken met Trinidads cultuur en dan met name het eten. Een bijzonder gerecht wat ze eten voor het ontbijt heet “Doubles”. Dat is een soort van slappe taco in twee stukken, gevuld met onder andere groenten en kikkererwten. Het komt in de smaken pittig en zeer pittig, en vanmorgen lieten ze me kennis maken met de pittige variant. Het zag er niet al te appetijtelijk uit maar het smaakte onverwacht. Er komt nog meer hebben ze me beloofd…

Eerste cursusdag

Uiteraard was ik vanmorgen al vroeg op, even na vieren, want gisteravond was ik even na achten als een blok in slaap gevallen. Ik zat nog aan het ontbijt toen ik al een tekstbericht kreeg van mijn chauffeur dat hij al was gearriveerd om me naar het Shell-kantoor te brengen. Dat ritje duurde hooguit een minuut of tien want het is niet ver van het hotel. Ik maakte kennis met mijn gastheer Faheed, de vier andere cursisten die de cursus vanuit de vergaderzaal zouden volgen en nog een drietal wat de cursus online zou volgen.

Dit was de eerste keer dat ik zo’n gemengd publiek had met mensen zowel in de kamer als mensen die via het beeldscherm de cursus volgden, en dat vereiste wat aanpassingen. Ik gebruik bijvoorbeeld graag een bord waarop ik aantekeningen maak om dingen te verduidelijken, maar dat ging nu niet want de online cursisten konden dat bord in de kamer natuurlijk niet zien, die konden alleen de presentatie zien die ik op mijn laptop deed.

Jaja, ik weet dat het technisch mogelijk is om een aantekeningenbord op de laptop online te delen maar dat foefje hebben wij pas sinds kort en ik heb nog geen kans gehad daarnaar te kijken. Ondanks alles verliep de eerste cursusdag prima en kon ik terugkijken op een succesvolle dag.

Naar Trinidad & Tobago

Ik vertrok vandaag naar een bestemming waarvan ik nooit had gedacht dat ik daar ooit zou komen. Natuurlijk heb ik wel gehoord van Trinidad & Tobago, twee eilanden in het Caribisch gebied die samen een onafhankelijke staat vormen. Eigenlijk kende ik het alleen als het land waar de Nederlandse voetbaltrainer Leo Beenhakker ooit bondscoach was geweest van het nationale voetbalteam, en meer recent omdat mijn collega Hennie daar de laatste vijf jaar heeft gewerkt. Hennie is er de oorzaak van dat ik er vandaag naar toe reis want hij heeft geregeld dat ik daar twee weken cursus ga geven.

Vlucht KL787 van KLM vertrok vanmorgen om even voor half tien en daarom waren Riet en ik allebei al vroeg op. Geen taxi van de luchtvaartmaatschappij zoals bij Emirates dus ik had vervoer nodig, en gezien de verwachte drukte vertrokken Riet en ik al om kwart voor zes richting Schiphol. Er was weinig verkeer dus ik was met iets van twintig minuten bij Vertrekhal 2 waar ik afscheid nam van Riet. Van de verwachte drukte was totaal niets te merken, sterker nog, zo rustig had ik het nog nooit gezien en ik was met iets meer dan een kwartier overal doorheen…

Het was even zoeken naar de Business Lounge van KLM want die is sinds de laatste keer dat ik met KLM vloog verplaatst. Die laatste vlucht met KLM was in verband met mijn eerste bezoek aan Irak en dat was dus ergens begin juni 2018, terug naar huis vanuit Dubai. De vlucht vertrok op tijd, met als eerste bestemming St. Maarten waar we een tussenstop zouden maken voordat we verder zouden vliegen naar de luchthaven van Port of Spain, de hoofdstad van Trinidad & Tobago (wat overigens twee verschillende eilanden zijn voor de kust van Venezuela).

Ik verheugde me op de tussenlanding op St. Maarten want er staan heel veel filmpjes op Youtube waarop te zien is hoe laag de vliegtuigen binnenkomen over het strand voor de landingsbaan. Ik zat op de ideale plek om alles te zien, helemaal vooraan links bij het raam, maar vanuit het vliegtuig viel het een beetje tegen. Het ging erg snel en omdat je het strand niet echt goed kon zien was het minder spectaculair dan het er vanaf de grond ongetwijfeld uit heeft gezien. Op het filmpje wat ik maakte kun je wel goed zien hoe laag het toestel over het strand vliegt tijdens de landing:

Na iets meer dan een uur vertrokken we vanaf St. Maarten voor de laatste korte etappe naar Port of Spain waar we om kwart voor vier in de middag plaatselijke tijd landden. De formaliteiten bij de paspoortcontrole waren nogal omslachtig omdat ze van alles vroegen (wat je kwam doen, wie je gastheer was, zijn telefoonnummer) en veel handmatig geschrijf. Mijn koffer was er wel redelijk vlot en eenmaal buiten zag ik na enig zoeken mijn chauffeur staan met het naambordje, waarop deze keer “Willem Van” stond.

Het duurde even voordat de taxi daadwerkelijk voor kwam rijden want het parkeerterrein was blijkbaar nogal ver weg, maar uiteindelijk arriveerde ik rond vijf uur in het Hilton hotel. Vanwege het tijdsverschil van zes uur met Nederland voelde het aan alsof het al laat in de avond was en na wat gegeten te hebben ging ik om een uur of acht al naar mijn bed. Morgen begin ik met de eerste cursus van de twee die ik hier ga geven.

En weer naar huis…

Ons laatste ontbijt uit het winkeltje vandaag, alles opruimen en de auto’s inladen, dat was het zo’n beetje voordat we rond een uur of tien vertrokken richting Rijnsburg. Martin en Sandra reden met de kleinkinderen voor ons uit, Riet en ik wilden nog een stop maken in Maaseik om te tanken en op die manier te profiteren van de lage brandstofprijzen in België. Normaal gesproken ben ik niet kinderachtig als het om een paar centen gaat maar dit scheelde met Nederlandse prijzen twee kwartjes!

Er zouden in Maaseik twee Shell-stations moeten zijn. We zochten de eerste, maar op de aangegeven plek was helemaal geen tankstation. Misschien ooit wel geweest, maar nu in ieder geval niet meer. Verderop zagen we wel een ander tankstation maar daar aangekomen bleek dat niet operationeel. Terug in Maaseik reden we zonder te zoeken maar door en we hadden al besloten om maar gewoon door te rijden toen we net voor de grens alsnog een tankstation tegen kwamen. Esso weliswaar, maar het prijsverschil woog in dit geval ruimschoots op tegen de merkvastheid…

Na een stevige rit waren we ’s middags weer thuis. Waar geen katten op ons wachtten deze keer, want die hadden Robin en Astrid opgepikt toen ze terugkwamen van Terhills. En omdat zowel Riet als ikzelf dit weekend alweer op pad gaan, ik voor twee weken naar Trinidad & Tobago en Riet voor een week met haar vriendin Jo naar Frankrijk, blijven de katten daar nog een paar dagen. Riet haalt ze op als ze weer thuis is, maar volgens Astrid heeft dat geen haast, die vindt het geloof ik wel gezellig met die twee in huis…

Midgetgolf

Op het park was ook een midgetgolfbaan en dat wilde Gijsje natuurlijk graag doen. Martin en Sandra waren alvast op pad gegaan met de kleinkinderen, ikzelf volgde wat later met de bedoeling wat foto’s te maken. Het ging zo te horen toen ik aankwam niet helemaal naar de zin van Gijsje, en Maas nam voortdurend het rit aan. Ik ontfermde me dus over Maas, die alleen maar over de banen rondrende, zodat Gijsje zich op haar spel kon concentreren. En met succes want ze was uiteindelijk de winnaar (met hier en daar wat hulp maar wat maakt dat uit).

Riet en ik gingen ’s middags nog even terug naar Maasmechelen Village waar we helaas geen schoenen konden scoren voor Riet, want ze hadden de juiste schoenen wel maar net weer niet in de maat van Riet. Zelf wilde ik gaan kijken voor een vest maar ik liep daarmee tegen hetzelfde euvel aan: niet in mijn maat…

Martin kookte ’s avonds voor ons, hetzelfde recept als wat ik pas bij hen had gegeten toen Riet met haar vriendinnen in Maastricht zat. En als afsluiter van de dag en eigenlijk van deze vakantie deden we nog een laatste keer het spel met het raden van het jaartal van oude hits. En morgen zit het er alweer op, dan gaan we weer naar huis…

Bootje varen

Het park Terhills ligt aan een flink meer en we hadden al gezien dat er elektrische bootjes te huur waren om daarmee over het meer te varen. We hadden vandaag gepland om te gaan varen en dat bleek een goeie keuze want het was warmer dan de afgelopen dagen.

Maar eerst ging Gijsje een tochtje maken met een echt rijdende elektrische auto. Riet en ik waren daar niet bij maar op de foto ziet het er indrukwekkend uit.

De boothuur was ook weer niet weinig, veertig euro voor anderhalf uur varen. Dat lijkt in eerste instantie nog niet eens zoveel maar het bleek dat je maar op een klein deel van het meer mocht varen en dus waren we het na een klein uurtje al wel zat. Bovendien bleek het op het water een stuk frisser dan aan land, maar al met al was het toch wel een leuk uitje. Gijsje en Maas vonden het in ieder geval geweldig leuk.

Het weer was in ieder geval lekker genoeg om op het terras van de Beach Club te gaan zitten, aan het kleine strandje aan het meer. We vonden nog net een tafeltje, want het was er uiteraard hartstikke druk. Aan het eind van de middag bestelden we pizza’s bij het restaurant die we in het huisje opaten. Daarna gingen de kleinkinderen naar bed, maar voor het slapen moest er natuurlijk nog wel even voorgelezen worden…

Naar de dierentuin

Gelukkig waren Maas en Gijsje weer opgeknapt vandaag want er stond een bezoek aan de dierentuin GaiaZOO bij Roermond op het programma. Het was een uurtje rijden ernaartoe en we brachten er het grootste deel van de dag door. Het was een leuke dierentuin maar toch jammer dat er geen olifanten waren want Maas had graag een keer een echte “Tettet” gezien. Er was wel een Mammoet, maar dat was uiteraard geen echte, al was Maas hiervan toch wel onder de indruk…

En er was gelukkig nog veel meer moois, al was het wel erg veel lopen. Al met al toch wel de moeite waard, al hadden we graag wat warmer weer gehad want ondanks dat het zonnetje de hele dag scheen was het te koud voor zonder jas.

Maasmechelen Village

Na het ontbijt zwaaiden we Robin en Astrid uit die vandaag terug naar huis gingen. Langer blijven was voor hen geen optie omdat ze niet genoeg vrije dagen meer over hadden vanwege hun andere al geregelde vakantieplannen.

Voordat ze weggingen hadden ze nog een tip, ze waren samen naar Maasmechelen geweest waar een plek is met allemaal outlet stores. Dat leek ons ook wel leuk en dus gingen we met twee auto’s richting Maasmechelen. Dat bleek een stuk verder dan verwacht en toen we er eenmaal waren hadden we al snel door dat we verkeerd zaten. Die plek met de outlet stores heet namelijk Maasmechelen Village maar is helemaal niet in Maasmechelen zelf, maar vlak achter het Terhills resort. Het kostte ons een kwartier om weer terug te rijden naar de juiste plek, en nu snapten we waarom Robin en Astrid het hadden gehad over tien minuutjes vanaf het resort…

Aangekomen bij Maasmechelen Village bleek het gigantisch druk, wat logisch was want het was natuurlijk de Dag van de Arbeid vandaag, en dan hebben ze in België een vrije dag. Toch slaagden we nog wel voor wat aankopen: een paar roze (of lichtpaarse) Sketchers voor Gijsje, een paar Vans voor Maas en twee paar voor Martin, en tenslotte een shirt voor Sandra. Riet en ik vonden het te druk en besloten om later nog een keer terug te gaan.

We vonden met enige moeite nog een plekje om wat te eten in een hamburgerrestaurant, en het moet gezegd, de burgers waren heerlijk! Eenmaal terug op Terhills bleek dat Maas toch niet helemaal prut was, en ook Gijsje voelde zich niet zo heel erg lekker. Hopelijk is dat niet blijvend want dat zou erg jammer zijn voor de rest van de week.