Maandelijks archief: juni 2023

Ouwe vrienden

Geplaatst op door juli 19, 2023

Heel veel Canadese collega’s hadden vandaag al vrij genomen in verband met het lange weekend wat er voor de deur staat, en het was dan ook behoorlijk rustig op kantoor. Mijn drie teamgenoten die de hele week in Kitimat aan de westkust hadden gezeten voor een bezoek aan de plek waar de nieuwe fabriek wordt gebouwd waren wel aanwezig, en omdat ze nog niet in dit kantoor waren geweest maakte ik ze een beetje wegwijs en wees waar onze aangewezen werkplakken waren.

 

 

 

Tussen de middag had ik een lunchafspraak staan met een ex-collegaatje uit Calgary. Li had ruim een jaar bij LNG Canada gewerkt en in die periode was ik een beetje haar mentor geweest. Op een afstandje uiteraard want ik zat gewoon in Nederland, maar toen ze hoorde dat ik naar Calgary kwam stond ze erop om elkaar te ontmoeten. We lunchten in het nieuwe en blijkbaar nogal exclusieve restaurant Barbarella en het was erg gezellig. Leuk om dan zo iemand toch een keertje te ontmoeten!

Voor de avond was ik uitgenodigd bij Stijn en Marianne thuis, waarvoor Stijn me om een uur of vier oppikte bij mijn hotel.

Hun huis ligt in een buitenwijk van de stad, op ruim een kwartiertje rijden van het hotel. De sfeer van de wijk deed me heel erg denken aan de wijk in Manila waar we hebben gewoond, mooi ruim van opzet, prachtige vrijstaande huizen en veel groen. We dronken wat in de tuin en aten daarna ook in de tuin, waarbij het nog even spannend werd omdat er druppels begonnen te vallen maar uiteindelijk bleef het droog. We kletsten de rest van de avond totdat mijn jetlag weer begon op te spelen en Stijn me weer bij  mijn hotel afzette.

We hadden plannen gemaakt voor het komende weekend, en daar kijk ik enorm naar uit!

+15

Geplaatst op door juli 19, 2023

Het viel me meteen bij het binnenrijden van het centrum al op, overal in Calgary zie je overdekte loopbruggen over de straten. Marcel legde me uit dat het een heel netwerk is die het mogelijk maakt om vrijwel overal te komen zonder dat je over de straat zelf hoeft. De bedoeling van dit netwerk is dat alles in het centrum op die manier met name in de winter, als het -35 graden is en er een dikke laag sneeuw ligt, makkelijk bereikbaar is.

Het netwerk heeft ook een naam, het heet “+15” en overal zie je aan de gevels borden hangen die aangeven waar de ingangen zijn. Het netwerk ligt ongeveer vijftien voet (ruwweg vijf meter) boven de straten, vandaar de naam, en de totale lengte is zestien kilometer. Alles bij elkaar verbindt het netwerk honderddertig gebouwen door middel van zesentachtig bruggen. Er begint zo’n Skyway in ons hotel, en ik kan van daaruit zo naar het Shell Centre lopen.

Daarbij ga ik dwars door een gebouw wat tussenin staat en ik verlaat de Skyway ter hoogte van het Shell Centre, via een roltrap naar beneden die in de lobby uitkomt. Vanmorgen heb ik dat op die manier gedaan, en zonder buiten te komen en een stuk sneller kwam ik na twee minuten aan in het Shell Centre. Buitenom kan in principe net zo snel want de afstand is vrijwel hetzelfde, maar dat duurt langer omdat ik twee straten met stoplichten moet oversteken.

Als je door de verschillende gebouwen gaat kom je langs allerlei winkel langs de +15, vaak natuurlijk koffieshops en kleine supermarktjes, erg handig opgezet. En er zijn heel veel in- en uitgangen, sommige naar de straat maar ook heel veel direct gebouwen in. Niet alleen een uitkomst in de winter, maar ook met regen, en dat was precies de reden dat ik vanmiddag terug naar het hotel ook de +15 heb genomen.

De lucht betrok namelijk erg snel na een tamelijk warme dag en de verwachting was dat er net als gisteravond wel weer een onweersbui zou losbarsten. En dat gebeurde dus ook, er waren een paar gigantische onweersklappen en even later begon het te plenzen. De bui van vanavond was erger dan gisteren, toen regende het hard maar nu spoelde het letterlijk van de straten af. En ja, dan is zo’n skyway toch wel erg makkelijk…

Maas twee jaar en weerzien met een ouwe maat

Geplaatst op door juli 19, 2023

Onze kleinzoon Maas is vandaag jarig, hij wordt twee jaar. Ik zag vanmorgen al wat foto’s binnenkomen van een tochtje met de bus en hij is ook nog treinen wezen kijken op het Leidse station. Op zijn cadeautje van ons moet hij nog tot zaterdag wachten want dan is de viering, waar ik dus jammer genoeg niet bij kan zijn. Ik zou heel graag zijn snuitje willen zien als hij zijn cadeau open maakt…

Ikzelf had vandaag een lunchafspraak met mijn ouwe maat Stijn waar ik begin jaren negentig mee heb gewerkt bij Shell. Hij is in 1995 naar Canada geëmigreerd en woont sindsdien in Calgary. We hebben al die jaren wel contact gehouden maar we zagen elkaar natuurlijk maar heel af en toe, de laatste keer volgens mij een jaar of vijftien geleden in Rijswijk. En nu dus in Calgary, en het eerste wat we tegen elkaar dan ook zeiden was, “Wie had dat gedacht”.

We hebben geluncht bij een Ierse pub in de stad, heerlijk in de zon op een terras (het is hier nu vierentwintig graden en geen wind), en we hebben heel veel ouwe herinneringen op zitten halen. Een vervolgafspraak staat al, ik ga vrijdagavond bij Stijn en Marianne op bezoek. En afhankelijk van de plannen van de rest van het team nemen ze me in het weekend mee op pad naar de Rocky Mountains.

Een ernstig geval van jetlag

Geplaatst op door juli 19, 2023

Het is niks dat je de avond ervoor zo vroeg gaat slapen, maar het gevolg is natuurlijk dat je dan ook erg vroeg wakker wordt. In mijn geval was dat om een uur of drie vannacht en omdat ik er op dat moment al zeven en een half uur op had zitten was ik dus soort van uitgeslapen. Ik ben af en toe nog wel weggedommeld maar tot het daadwerkelijke moment van opstaan om een uur of zes heb ik mijn boek uitgelezen en een Netflix film afgekeken.

Ik heb van andere mensen ook gehoord dat ze, net als ik dus, meer moeite met de jetlag hebben bij reizen van oost naar west dan andersom. Ook is het zinloos om te proberen er iets aan te doen, je moet het gewoon ondergaan en hoe lang je er last van hebt is bijna altijd verschillend. En al die zogenaamde remedies waar mensen mee komen, neem nou maar van mij aan dat die geen ene moer helpen. Gewoon op tijd proberen te gaan slapen is aan te raden, maar als dat niet lukt: jammer dan, gewoon gaan pitten en dan word je maar veel te vroeg wakker.

De werkdag verliep rustig en is grotendeels opgegaan aan de eerste aanzet voor mijn uiteindelijke rapport, gebaseerd op de bevindingen van gisteren, en een paar online meetings. Tussendoor heb ik nog even met Riet gebeld, want vanwege het tijdsverschil (het is in Nederland acht uur later) kan ik daarmee niet wachten tot na het werk.

 

Bij terugkeer in het hotel zag ik dat de lobby langzaamaan wordt omgetoverd in Western stijl. Voor de deur was een houten stellage opgericht met de begroeting “Howdy!” erop, en alle ramen zijn beschilderd met Western taferelen (cowboys en paarden). Dat is gedaan ter voorbereiding op de Calgary Stampede, een feestdag die als ik het goed begrijp de overtreffende trap is van de Rijnsburgse Paardenmarkt. Die dag ga ik helaas missen want dan ben ik alweer thuis.

Net als gisteren heb ik vanavond wat gegeten in het restaurant van het hotel met de merkwaardige naam “Flower and Wolf”. Het eten is er goed en het bier (Coors Light) smaakt ook best…

Het kantoor in Calgary

Geplaatst op door juli 19, 2023

Zoals ik wel had verwacht heb ik een onrustige nacht gehad vanwege de jetlag. Ik lag gisteravond om negen uur al maar werd om twee uur vannacht alweer wakker. Niet zo gek natuurlijk want in Nederland is het acht uur later dan hier en mijn interne klok is nog steeds daarop ingesteld. Na een uurtje lezen viel ik toch weer in slaap maar om vijf uur vanmorgen was ik toch echt wel klaarwakker.

Ik zat alleen aan het ontbijt vanmorgen want de rest van de groep was al op weg naar het vliegveld voor hun vlucht naar Kitimat waar de fabriek is die ze gaan bezoeken. Alle mensen die ik moet spreken zitten hier in Calgary op kantoor en ik hoefde daarom dus niet mee. Aan een kant wel jammer, aan de andere kant zitten zij een paar dagen in “the middle of nowhere”, in een benauwde accommodatie met weinig te beleven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het kantoor is letterlijk vijf minuten lopen van het hotel, (inclusief wachten op stoplichten bij de twee oversteken), het ligt aan dezelfde kant van de straat recht tegenover het Westin hotel wat je midden op de foto links hierboven ziet. Op kantoor was ik vlot binnen omdat mijn eigen pas was geactiveerd voor de toegangspoortjes en ik daarom snel de lift kon nemen naar de 19e verdieping. Daar zou mijn gastvrouw voor vandaag al aanwezig zijn, maar omdat ik haar nog nooit had ontmoet vroeg ik aan de eerste de beste dame maar waar ik moest zijn. Tref ik natuurlijk weer het grootste onbenul van de Canadese tak, want zij kende mijn gastvrouw niet zei ze. Een paar bureaus verder stond een dame op die ons gesprek had gehoord, en jawel, dat was mijn gastvrouw…

Eenmaal gesetteld had ik vandaag mijn eerste twee interviews, en daar was ik best wel wat zenuwachtig over. Ik denk dan altijd vooraf dingen als “Stel ik wel de goeie vragen” en “wat als het gesprek niet soepel verloopt”. Ik maakte me zoals gewoonlijk weer zorgen om niks, eenmaal bezig ging alles prima want als ik op gang ben dan nemen de routine en mijn eigen expertise het over en gaat de rest altijd vanzelf. Wat werk betreft is dus de kop eraf.

Aan het eind van de middag begon de jetlag onverbiddelijk toe te slaan en tegen half vijf was ik terug in het hotel. Ik besloot maar vroeg te gaan eten in het aangrenzende restaurant zodat ik bijtijds naar bed kon. Op het menu stond “Chicken Penne Pesto”, waarbij ik meteen moest denken aan mijn favoriete gerecht bij restaurant Italianni’s in Manila, dus de keuze was snel gemaakt. Het leek erg op het origineel ne het smaakte prima maar het haalde het toch niet bij de versie van Italianni’s.

Terug op mijn kamer probeerde ik wakker te blijven met lezen en met Netflix, maar het werkte allebei niet: ik deed om half acht het licht al uit…

Op weg naar Calgary

Geplaatst op door juli 19, 2023

Een paar weken geleden kreeg ik de vraag of ik eind juni wat te doen had. Daarop volgde de vraag of ik deel wilde uitmaken van een klein team wat een evaluatie moest gaan doen bij LNG Canada, en dat moest gaan gebeuren in Calgary in Canada. In feite zou ik hetzelfde moeten gaan doen als wat ik pas in Australië heb gedaan in Perth, dus ik accepteerde het aanbod en vandaag ben ik vertrokken voor mijn allereerste bezoek aan Canada.

Ik heb al het nodige werk gedaan voor Canadese projecten, maar altijd vanuit Nederland. Ik ken daar dus al de nodige mensen waarvan ik (zoals gewoonlijk zou ik bijna zeggen) de meeste nog nooit in levenden lijve had ontmoet. En mijn ouwe collega Stijn woont natuurlijk in Calgary waar hij met zijn gezin ergens midden jaren negentig naartoe is verhuisd. Stijn was dan ook een van de eersten die ik een berichtje stuurde dat ik naar Calgary zou komen.

Even over negenen vanmorgen werd ik door Riet afgezet bij Terminal 2 op Schiphol waar ik incheckte voor KLM-vlucht KL0677 naar Calgary. He enige waar ik in de rij moest staan was voor de paspoortcontrole, maar al met al was ik toch met ruim twintig minuten binnen en kon ik naar de nieuwe lounge van KLM. Ik had dezelfde vlucht als mijn baas Marcel die ook deel uitmaakt van de groep, maar die kwam ik pas tegen toen ik al op weg was naar de gate.

De vlucht vertrok iets te laat maar verder verliep alles soepel en om een uur of kwart over een landde het toestel op de luchthaven van Calgary. Daar was ik in een mum van tijd door de paspoortcontrole via een automatisch systeem wat alles checkte en een paar vragen bij een desk (wat of ik kwam doen hoofdzakelijk). Marcel was minder gelukkig, die moest in de rij bij een loket voor een uitgebreidere controle.

Niet dat het wat uitmaakte want toen hij er doorheen was stond ik nog steeds op mijn koffer te wachten. Gek genoeg bleek zijn koffer als enige koffer al op de band te liggen, terwijl de rest pas ruim een kwartier later doorkwam. En uiteraard was mijn koffer weer zowat de laatste, die kwam pas een half uur na de eerste koffers uit Amsterdam (tot zover het label met “priority luggage”…). We namen een taxi naar het Sheraton Eau Claire hotel, gelegen in het centrum van Calgary op twee minuten lopen van het kantoor waar ik de komende twee weken zal zitten.

Aan het eind van de middag wandelden Marcel en ik door het centrum waarbij hij me wees op goeie plekken om wat te eten en te drinken (Marcel komt hier twee keer per jaar). Terug in het hotel gingen we naar het dakterras om er nog wat te drinken en daar ontmoeten we Ian, nog een lid van onze groep, en die kende ik nog van mijn tijd op Sakhalin.

We wandelden naar het vlakbij gelegen restaurant “The Keg” waar we Marcel’s verjaardag vierden met een dikke biefstuk. Het weer viel overigens wat tegen, het was frisser dan ik had verwacht en er stond een stevige wind. Bovendien viel er nog wat regen, maar de enige echte fikse bij viel toen wij zaten te eten dus we hadden er betrekkelijk weinig last van. Overdag wordt het de komende week wel aangenaam, rond de vierentwintig graden, alleen koelt het ’s avonds flink af tot net boven de tien. Goed dat ik toch maar een vest heb meegenomen…

Van alles te regelen

Geplaatst op door juli 12, 2023

Riet hoefde me vanmorgen niet op te halen van Schiphol want ik vloog deze keer weer met mijn vertrouwde maatschappij Emirates, en dat betekende dat er op Schiphol een taxi voor me klaar stond om me naar Huis te brengen. Thuis gekomen in de ochtend nam ik mijn gemak ervan de rest van de dag. Tenslotte was ik al vanaf afgelopen zaterdag van huis geweest en was de zondag zelfs een officiële werkdag geweest in Oman, dus ik vond dat ik wel recht had op een werkvrije vrijdag.

Er waren genoeg dingen waar ik me nog mee bezig moest houden, zoals de plannen voor onze vakantie naar Australië eind van dit jaar. Dat is twee weken geleden in een stroomversnelling geraakt en alles lijkt daarvoor nu geregeld. Er zijn nog wat kleine dingetjes maar de offerte is al bevestigd en de betaling van de reis (een bedrag waar ik wel even bij moest slikken) is gedaan. Het wachten is nu op alle bevestigingen van het reisbureau.

Ik ben maar een week thuis voordat ik alweer op pad moet want volgend weekend vertrek ik alweer voor de volgende trip, naar Calgary in Canada. Daar kijk ik erg naar uit want ik hoop mijn ouwe maat Stijn, die achtentwintig jaar gelden naar Canada is geëmigreerd, daar te ontmoeten. En ook dat ga ik de komende week proberen te regelen.

Moeizame werkweek

Geplaatst op door juli 19, 2023

De week in Oman begon al niet goed met mijn reisperikelen, en het werd er in de loop van de week niet beter op. Ik was in eerste instantie op bezoek om contact te leggen met Malik, een nieuwe collega in Muscat, die zich nog aan het inwerken is en onze hulp daarbij nodig heeft. De andere collega’s waar ik mee wilde praten waren alleen op maandag beschikbaar want die vertrokken voor de rest van de week naar Dubai voor een werkbezoek.

De eerste ochtend was Malik er en hadden we een paar goeie gesprekken. Hij verdween op een gegeven moment voor wat ik aannam de lunch was, en toen hij terug kwam vertelde hij dat hij dringend naar huis moest voor een huiselijk probleem (iets met zijn inwonende huishoudelijke hulp). Ook de volgende dag was hij niet op kantoor omdat hij nog steeds met dat probleem bezig was en toen hij eindelijk verscheen was hij al snel weer weg, en ik had geen idee waarheen.

Ook woensdag was hij niet beschikbaar want hij moest de noodzakelijke bestuurderstest afleggen, wat vanuit het bedrijf verplicht is. Dat nam vrijwel de hele dag in beslag, dus ik zag hem pas weer aan het eind van de middag waarbij we afspraken om de volgende dag samen naar Petrofac te gaan, het bedrijf wat het werk doet voor de projecten die op dit moment lopen. Er was daar een workshop waar wij geacht werden bij te zitten, in feite had ik die zelfs georganiseerd. Maar wie er ook verscheen op het kantoor de volgende dag, geen Malik, want die had besloten de workshop toch maar online te volgen…

Hoe dan ook, ik bracht de rest van de dag na de workshop door op het kantoor van Petrofac want ik zou aan het eind van de middag naar de luchthaven vertrekken. Het had geen zin om nog helemaal naar ons eigen kantoor terug te gaan, dus ik had mijn koffer ook meegenomen naar Petrofac.

De taxi pikte me rond half vijf op en bracht me naar de luchthaven waar ik incheckte voor mijn vlucht met Fly Dubai naar Dubai, waar ik om een uur of elf ’s avonds zou aandoen. De vlucht was probleemloos, alleen het instappen op de luchthaven van Muscat was een complete chaos omdat heel veel passagiers veel te veel en veel te grote handbagage bij zich hadden. Uiteraard waren de bagagevakken in een mum van tijd vol en de laatste passagiers moesten dan ook hun bagage alsnog afgeven om in het ruim te laten laden.

Er werd zelfs op een gegeven moment aan mij gevraagd door een Flight Attendant of ik mijn rugzak in het ruim wilde laten laden om plaats te maken voor andere bagage. Ik heb dat niet heel vriendelijk geweigerd, moeten ze maar geen mensen met veel te veel en te grote koffers aan boord laten, hun eigen richtlijnen zijn duidelijk genoeg…

Al met al arriveerden we rond elf uur volgens plan in Dubai waar ik nu moet wachten tot half vier vannacht, dan vertrekt mijn vlucht met Emirates naar Amsterdam.

Muscat

Geplaatst op door juli 12, 2023

Veel mensen vragen aan me als ze horen dat ik naar Oman ga of dat ik er ben geweest wat daar nou aan is. Blijkbaar is de algemene perceptie dat Oman een land is met heel veel zand, kamelen en dadelpalmen. Nou, dat is er inderdaad allemaal maar er is veel meer. Nou ben ik alleen nog maar in Muscat en omgeving geweest maar ik heb genoeg gezien om te kunnen vertellen dat met name Muscat heel bijzonder is.

Het eerste wat me opviel toen ik hier vorige maand weer was voor de eerste keer in pakweg veertien jaar is dat er zo weinig veranderd was aan de sfeer. Goed, er was veel bijgebouwd (met name tussen het vliegveld en de stad zelf) en de hoeveelheid verkeer is flink toegenomen, maar het oogde allemaal nog precies hetzelfde. En dat komt met name omdat alles wat er is bijgebouwd er hetzelfde uitziet als wat er al stond.

Alle gebouwen hebben zo ongeveer dezelfde kleur, in tint variërend van gebroken wit tot zandkleurig, en ze hebben allemaal hetzelfde Oosterse uiterlijk, allemaal rechte hoeken en kleine ramen. Je vindt hier geen torenhoge glazen kantoorgebouwen, alles ademt dezelfde sfeer uit en dat maakt dat de stad er nog steeds uitziet als op de plaatjes in “Duizend en een nacht”. Wat ook opvalt is hoe schoon en strak alles is, en de volkomen afwezigheid van iedere vorm van graffiti. Niet op huizen, niet op bruggen en niet op bushaltes, gewoon nergens zie je graffiti.

Muscat is zeker geen slapende stad, maar het heeft zijn identiteit behouden en ziet er niet verwesterd uit zoals steden als Dubai en Abu Dhabi. Ik vind het een verademing vergeleken met de kunstmatig aandoende andere steden met hun wolkenkrabbers van glas en staal.

Kortom, Muscat is prachtig, en Oman zeker een land wat een bezoek waard is.

Vervoer in Muscat

Geplaatst op door juni 15, 2023

Een jaar of vijftien geleden ben ik ook al een aantal keren in Oman geweest en tijdens mijn eerste bezoek indertijd vroeg mijn toenmalige gastheer verbaasd waarom er geen auto voor me was geregeld. Bij alle volgende bezoeken stond er bij mijn aankomst in het hotel (hetzelfde hotel overigens als waar ik nu zit) steevast een huurauto voor me klaar die ik gedurende mijn bezoek naar believen kon gebruiken. Ik heb daar toen dankbaar gebruik van gemaakt en daardoor het nodige van de stad kunnen zien.

Dat is nu helemaal veranderd, het is ons nu ten strengste verboden zelf te rijden en we moeten gebruik maken van vooraf geregelde taxi’s van een door het bedrijf bepaald taxibedrijf. Dat houdt in dat ik vorige week al een lijst heb moeten indienen met ritten die ik van plan was deze week te maken, dus vanaf het ophalen vanaf het vliegveld tot en met de dagelijkse ritten van en naar kantoor, met daarbij aangegeven de tijden waarop ik opgepikt wil worden.

Het gaat bijna altijd zonder problemen, maar soms gaat er wel eens wat niet goed. Zo zag ik op het vliegveld (net als de vorige keer trouwens) mijn chauffeur niet terwijl hij er blijkbaar wel was. Hij stond simpelweg niet met een naambordje klaar op de plek waar hij hoorde te staan, en ik zag hem dus niet. Na wat heen en weer gebel en berichten via WhatsApp vonden we elkaar tenslotte. En de ene keer staat je chauffeur al een half uur van tevoren te wachten, zoals gistermiddag, de andere keer komt hij pas op het laatste moment aanrijden.

Gelukkig heb ik het telefoonnummer van iemand bij het taxibedrijf die de ritten coördineert en die kan ik bellen of via WhatsApp laten weten als er iets niet goed gaat. En dat was dus vanmiddag, want ik had al een kwartier buiten staan te wachten maar bij de verwachte aankomsttijd was er nog steeds geen chauffeur te zien. Vervelend genoeg kon de coördinator hem niet bereiken, maar even later kreeg ik van de chauffeur zelf een berichtje (ze krijgen altijd ons contactnummer). Wat bleek, hij was er al maar stond ergens om de hoek, waar hij mij niet kon zien en ik hem niet…

Een ander dingetje wat regelmatig misgaat is de betaling. Ik word geacht iedere rit af te rekenen per creditcard en daarvoor hebben alle chauffeurs een machientje bij zich, zo’n draagbare betaalautomaat. Alleen doet dat ding het regelmatig niet en kan ik dus de rit niet afrekenen want contact is niet toegestaan. Gelukkig doen ze daar niet moeilijk over en wordt dat achteraf geregeld. Ik krijg wel na ieder bezoek aan Oman een hele waslijst aan creditcard transacties op mijn bedrijfsrekening van alle individuele ritjes. En die moet ik allemaal afzonderlijk, met een apart bonnetje, declareren. Het zou misschien handiger zijn als het taxibedrijf achteraf een enkele rekening stuurt, maar ja, zo werkt het nou eenmaal niet…

Tweede dag, eerste werkdag

Geplaatst op door juli 12, 2023

Om zeven uur zat ik aan het ontbijt in het hotel, en ik realiseerde me dat ik een inschattingsfout had gemaakt. Tijdens mijn vorige bezoek zat ik iedere dag te ontbijten op het terras van het restaurant en ook vandaag had ik plaatsgenomen op het terras. Ik had natuurlijk gelijk moeten zien dat het terras in tegenstelling tot de vorige keer vrijwel leeg was en dat iedereen binnen zat te eten. De reden daarvoor was simpel, het was al vijfendertig graden en ik zat zowat te soppen in mijn hemd. Dat gaan we dus morgen anders doen…

Aangekomen op het kantoor werd ik opgehaald door mijn collega David, die me meteen vertelde dat hij de komende twee dagen in Dubai zou zitten. Gelukkig heb ik met hem niet veel te bespreken want ik ben hier in hoofdzaak om te spreken met mijn nieuwe collega Malik. Ik maakte kennis met hem, en tussendoor ook nog even met de grote baas van de projecten, en we kwamen daarna de dag door met bijpraten, hoofdzakelijk van mijn kant aangezien Malik nieuw is in de organisatie.

Mijn taxi terug naar het hotel stond er al een half uur te vroeg, en dat kwam me best uit want halverwege de middag moest Malik onverwacht naar huis in verband met een vervelende situatie met zijn inwonende hulp. Dat half uurtje eerder naar het hotel was dus prima voor mij, want nu kon ik even uitgebreid met Riet bellen over onze aanstaande vakantie. En daarna was er Fish&Chips in de Duke’s Bar…

Late aankomst in Muscat

Geplaatst op door juli 12, 2023

Aangekomen in Terminal 1 probeerde ik eerst maar eens een boardingpass te krijgen voor mijn vlucht naar Oman. Helaas, bij de transfer desk konden ze me nog niet helpen want er waren nog geen mensen van Oman Air aanwezig en ik kreeg het advies om na drieën maar eens terug te komen. Ik wandelde dus maar wat rond in het winkelgedeelte om tenslotte maar neer te strijken bij een koffieshop voor maar weer een bakje koffie.

Daarvandaan stuurde ik wat mailtjes rond want er viel nogal wat te regelen: naar het hotel een bericht dat ik pas in de ochtend zou arriveren, naar mijn collega’s om uit te leggen wat er gebeurd was en dat ik niet naar kantoor zou komen vandaag en tenslotte naar het taxibedrijf in Muscat om ander vervoer te regelen. En ondertussen hield ik Riet op de hoogte van mijn wel en wee zodat ze niet ongerust zou worden als ze niet op de verwachte tijdstippen van me zou horen.

Van slapen zou vannacht niks komen, in plaats daarvan probeerde ik wakker te blijven. Om even over drieën stond ik weer bij de transferdesk waar ik in eerste instantie van het ene loket naar het andere werd gestuurd totdat er eindelijk iemand die namens Oman Air de honneurs waarnam me een boardingpass gaf. Nu kon ik eindelijk de business lounge in waar ik nog meer koffie dronk maar ook wat at, want ook dat de lunch aan boord van de Emirates vlucht was al een behoorlijke tijd geleden.

Om vijf voor zes, tien minuten te vroeg, vertrok vlucht WY602 van Oman Air naar Muscat waar we na een uurtje vliegen aankwamen. Mijn grootste angst was dat mijn koffer niet aan boord was, en dat kwam mede omdat ik het laden van de koffers door het raam naast mijn stoel had kunnen zien, en mijn koffer had ik niet aan boord zien gaan. Na het gehannes van de afgelopen nacht zou het me niet verbaasd hebben als mijn koffer er niet had geweest, maar zie daar, aangekomen bij de bagageband (ik was zo ongeveer de laatste die door de paspoortcontrole kwam) stond mijn koffer al op me te wachten.

Het kostte enige moeite om mijn chauffeur te vinden (net als de vorige keer) maar uiteindelijk was ik even na negenen in mijn hotel. Daar viel ik na het uitpakken van mijn koffer als een blok in slaap. Niet gek aangezien ik al ruim zesentwintig uur op mijn benen stond (figuurlijk gesproken natuurlijk want de meeste tijd had ik gezeten).

Ik sliep net aan twee uur toen ik gewekt werd door de schoonmaakploeg die het kaartje “Niet storen” aan de deur hadden genegeerd. Toen ze me zagen gingen ze wel gelijk weer weg maar ik was wakker en kon niet meer slapen. Ik probeerde nog wat werk te doen vanuit mijn hotelkamer, waarna ik halverwege de middag nog een dutje van ongeveer een uur deed.

Aan het begin van de avond ging ik naar beneden naar Duke’s Bar, mijn favoriete plek om wat te eten en voor een biertje. De barjuffrouw, een Filipijnse, herkende me van mijn vorige bezoek een paar weken geleden, en al gauw zat ik aan een pint Tiger bier en een portie Chicken Tikah…

Onfortuinlijke heenreis naar Oman

Geplaatst op door juli 12, 2023

Het gaat me een beetje te ver om het een “journey from hell” te noemen, maar het zat me tijdens de heenreis naar Muscat, de hoofdstad van Oman, beslist niet mee.

Riet hoefde me deze keer niet weg te brengen want ik had weer gekozen om te vliegen met Emirates, dus om kwart over acht stond er een dikke Mercedes voor de deur. Op de luchthaven was het wel drukker dan de vorige twee keer dat ik hier was maar toch was ik overal vlot doorheen. So far so good, zoals de Engelsen dan zeggen.

Bij de gate ging het mis. Ik zat samen met alle andere passagiers te wachten tot we gingen instappen, maar dat gebeurde niet. Het aangekondigde tijdstip verstreek, en op het moment dat we hadden moeten opstijgen, om tien over half twaalf, was het instappen nog steeds niet begonnen. Vervelend was dat er helemaal niet werd omgeroepen wat er aan de hand was, alleen kreeg ik op een gegeven moment een bericht op mijn telefoon dat de nieuwe vertrektijd twee uur ’s middags was.

Zo erg was het gelukkig niet want om één uur kwam alsnog de aankondiging dat er een technisch mankement was geweest met een boordradio, dat was verholpen en we konden instappen. We vertrokken dus anderhalf uur te laat, en ik begon me zorgen te maken want ik had in Dubai nu in Dubai als we geen tijd inhaalden onderweg maar een uur de tijd om mijn volgende vlucht te halen. En dat is niet veel op zo’n grote luchthaven als Dubai, zeker gezien het feit dat ik met een bus naar een andere terminal moest.

We haalden onderweg tien minuten tijd in waardoor ik bij aankomst in Dubai om vijf over half tien dus een uur en tien minuten had om mijn volgende vlucht te halen. Maar er gebeurde iets onverwachts, want toen ik de slurf uit kwam stond er iemand van Emirates met een bod waarop een aantal bestemmingen stond waaronder ook Muscat. Ik meldde me bij de man die me vertelde dat ik was omgeboekt naar een andere vlucht omdat ik de geplande vlucht zeker niet meer zou halen. Ik keek op het papier wat ik kreeg en zag tot mijn verbijstering dat die vlucht pas om zes uur morgenochtend zou gaan, en dat betekende dus meer dan acht uur wachten!

Ik besloot om toch te gaan kijken of ik de oorspronkelijke vlucht nog kon halen, en ik hoefde daarvoor niet eens hard te lopen. Ik was vrij snel bij de bus en ik was om vijf over tien al bij de gate in Terminal 1 waar het boarden net was begonnen. Maar helaas, bij controle van mijn boardingpass werd geconstateerd dat ik was overgeboekt naar de volgende vlucht en ik kon dus niet meer mee. Ik probeerde het nog wel, want uiteraard zou mijn stoel nog vrij zijn, maar het kon dus niet en ik werd veroordeeld tot acht uur wachten.

Ik besloot dan maar naar de business lounge van Oman Air te gaan, de maatschappij waarmee ik naar Muscat zou vliegen, maar daar werd ik geweigerd. Ik had namelijk een e-ticket en nog geen boarding pass, en bovendien mocht ik zelfs met boardingpass pas vanaf vier uur voor vertrek in de lounge. En als ik problemen had moest ik me maar vervoegen bij de desk van Emirates.

Dat ging ik doen, maar daarvoor moest ik wel weer terug met de bus naar Terminal 3, want daar was de Emirates desk. En daar kreeg ik te horen dat ze niets voor me konden doen want mijn vlucht was niet met Emirates maar met Oman Air. En ook bij de business lounge van Emirates werd mij de toegang geweigerd om dezelfde reden, ondanks mijn pleidooi dat het in feite de schuld van Emirates was dat ik in deze situatie zat. Tot zover dus de goeie service van Emirates, als je ze een keer echt nodig hebt zijn ze er dus ook niet voor je.

Er zat dus niets anders op dan weer terug te gaan naar Terminal 1 met de bus en dan maar te zien dat ik de nacht doorkom met wachten tot het zes uur is…

Vakantieplannen (2)

Geplaatst op door juli 12, 2023

De afgelopen dagen hebben Riet en ik onze plannen voor Australië besproken aan de hand van de brochure van Pacific Island Travel en wij zijn er eigenlijk wel uit. Het plan is om naar Sydney te vliegen, daar de Indian Pacific treinreis te maken naar Perth, en dan vandaar uit de rondreis door Zuid-West Australië te doen. Er zijn nog wat variabelen, zoals het aanpassen van de rondreis en het verblijf bij onze vrienden Pat en Howard, en dat alles gaan we de komende dagen telefonisch bespreken met de ons toegewezen reisagent bij Pacific Island Travel.

We gaan waarschijnlijk voor een week of vijf, al had Riet daar wel wat moeite mee omdat ze niet zo lang bij de kleinkinderen vandaan wil zijn. Dit is ook een van de dingen die we moeten bespreken, want mogelijk moeten we daarvoor het een en ander aanpassen, maar wel we het wel over eens zijn is de periode. We willen het liefst ergens eind oktober vertrekken zodat we eind november, dus voor alle feestdagen, weer terug zijn.

Ons wensenpakket ligt klaar, nu nog kijken of het inderdaad op die manier te realiseren is, en dat hopen we de komende dagen te horen.

Verjaardag en Alter Bridge

Geplaatst op door juli 12, 2023

Vandaag vierde mijn moeder haar tweeënnegentigste verjaardag, en dat deden we voor het tweede jaar op rij bij Strandrestaurant Zomers. Dat is net tegenover de Oude Kerk aan de Boulevard en voor mijn moeder met haar rollator dus nog makkelijk aan te lopen qua afstand. Toen we aankwamen bij het restaurant was er even verwarring want het gedeelte waar we vorig jaar hadden gezeten bleek bezet door een andere verjaardag. Voor ons was het gedeelte van het restaurant inclusief terras aan de andere kant van het gebouw gereserveerd, en er werden dus snel even de nodige tekstberichten verstuurd naar de familie om aan te geven waar we zaten.

De familie verzamelde zich tussen half vier en vier uur, waarbij met name steeds meer opvalt dat het accent steeds meer op de jeugd valt want van mijn moeder’s generatie zijn alleen haar broer Arend, tante Anneke en Ome Gerrit nog over. Het was gelukkig prachtig weer, de bediening was prima en het was leuk om iedereen weer eens bij elkaar te zien.

Mijn broer Alex, neef Bastian en ikzelf moesten rond een uur of vijf vertrekken want wij moesten nog naar Tilburg waar een concert van een van onze favoriete bands, Alter Bridge, zou plaatsvinden in theater 013. De rit daarheen duurde dik anderhalf uur en pas bij zevenen arriveerden we bij de naast het theater gelegen parkeergarage. We hadden al geien dat er nog maar een paar plaatsen vrij waren en jawel, de auto voor ons was de laatste die werd toegelaten en voor ons bleef de slagboom dicht.

Er zat niets anders op te wachten tot er auto’s zouden vertrekken zodat er weer plek beschikbaar kwam, want we konden ondertussen niet meer voor of achteruit want er stond achter ons een hele rij. Het duurde een minuut of tien toen we alsnog naar binnen konden na verscheidene auto’s de garage te hebben zien verlaten en al snel vonden we een open plek. En omdat het programma pas om acht uur zou beginnen was er zelfs nog tijd voor een broodje hamburger vooraf, in dezelfde hamburgertent verderop in de binnenstad als waar we de vorige keer bij Dream Theater ook hadden gegeten.

Het concert was bijzonder goed, beter nog dan een half jaar geleden in Amsterdam. Het voorprogramma werd ook nu weer verzorgd door de band Mammoth van Wolfgang van Halen, de zoon van de inmiddels overleden gitaarheld Eddie Van Halen. Alter Bridge stond weer als een huis, met een iets andere setlist dan de vorige keer. Ondanks de verre reis toch weer een goed besteedde avond! 

Weer naar Oman

Geplaatst op door juni 14, 2023

Vandaag kwam er plotseling een verzoek om de week van de 11e juni naar Oman te gaan. Eigenlijk zou de collega met wie ik samenwerk voor Oman die week gaan maar die heeft door omstandigheden een onverwachte en lange vakantie genomen. Er zit in Oman een nieuwe collega die ingewerkt moet worden en omdat we die niet weken willen laten zitten was de logische oplossing dat ik dan maar zou gaan.

Gelukkig kon alles nog snel worden geregeld, waarbij ik nog niet eens zozeer over de reis in zat maar wel over mijn visum. In tegenstelling tot wat ik dacht was het visum dat ik voor mijn vorige bezoek had geregeld geldig voor maar één bezoek en moest ik dus weer een nieuw visum aanvragen. Gelukkig ken ik nu de procedure en alles ging dus heel vlot, wat betekent dat ik volgens plan kan vertrekken.

Er is wel een tegenvaller, en dat is dat ik nu ons jaarlijkse bezoek aan de Whisky-avond in Leiden moet missen want dat is op de 10e juni, de dag van mijn vertrek. Jammer, want ik had me best wel verheugd op een avondje whisky proeven met Robin, Astrid, Martin en zwager Aad. Gelukkig vond Robin een gegadigde voor mijn toegangskaart want het is uiteraard zonde om die ongebruikt te laten, de zwager van Astrid gaat nu mee.

Het worden dus een paar drukke weken, want na Oman ben ik maar een weekje thuis en dan ga ik weer voor twee weken naar Calgary in Canada. Het is heel vervelend allemaal, maar iemand moet het toch doen, nietwaar…