Aangekomen in Terminal 1 probeerde ik eerst maar eens een boardingpass te krijgen voor mijn vlucht naar Oman. Helaas, bij de transfer desk konden ze me nog niet helpen want er waren nog geen mensen van Oman Air aanwezig en ik kreeg het advies om na drieën maar eens terug te komen. Ik wandelde dus maar wat rond in het winkelgedeelte om tenslotte maar neer te strijken bij een koffieshop voor maar weer een bakje koffie.

Daarvandaan stuurde ik wat mailtjes rond want er viel nogal wat te regelen: naar het hotel een bericht dat ik pas in de ochtend zou arriveren, naar mijn collega’s om uit te leggen wat er gebeurd was en dat ik niet naar kantoor zou komen vandaag en tenslotte naar het taxibedrijf in Muscat om ander vervoer te regelen. En ondertussen hield ik Riet op de hoogte van mijn wel en wee zodat ze niet ongerust zou worden als ze niet op de verwachte tijdstippen van me zou horen.

Van slapen zou vannacht niks komen, in plaats daarvan probeerde ik wakker te blijven. Om even over drieën stond ik weer bij de transferdesk waar ik in eerste instantie van het ene loket naar het andere werd gestuurd totdat er eindelijk iemand die namens Oman Air de honneurs waarnam me een boardingpass gaf. Nu kon ik eindelijk de business lounge in waar ik nog meer koffie dronk maar ook wat at, want ook dat de lunch aan boord van de Emirates vlucht was al een behoorlijke tijd geleden.

Om vijf voor zes, tien minuten te vroeg, vertrok vlucht WY602 van Oman Air naar Muscat waar we na een uurtje vliegen aankwamen. Mijn grootste angst was dat mijn koffer niet aan boord was, en dat kwam mede omdat ik het laden van de koffers door het raam naast mijn stoel had kunnen zien, en mijn koffer had ik niet aan boord zien gaan. Na het gehannes van de afgelopen nacht zou het me niet verbaasd hebben als mijn koffer er niet had geweest, maar zie daar, aangekomen bij de bagageband (ik was zo ongeveer de laatste die door de paspoortcontrole kwam) stond mijn koffer al op me te wachten.

Het kostte enige moeite om mijn chauffeur te vinden (net als de vorige keer) maar uiteindelijk was ik even na negenen in mijn hotel. Daar viel ik na het uitpakken van mijn koffer als een blok in slaap. Niet gek aangezien ik al ruim zesentwintig uur op mijn benen stond (figuurlijk gesproken natuurlijk want de meeste tijd had ik gezeten).

Ik sliep net aan twee uur toen ik gewekt werd door de schoonmaakploeg die het kaartje “Niet storen” aan de deur hadden genegeerd. Toen ze me zagen gingen ze wel gelijk weer weg maar ik was wakker en kon niet meer slapen. Ik probeerde nog wat werk te doen vanuit mijn hotelkamer, waarna ik halverwege de middag nog een dutje van ongeveer een uur deed.

Aan het begin van de avond ging ik naar beneden naar Duke’s Bar, mijn favoriete plek om wat te eten en voor een biertje. De barjuffrouw, een Filipijnse, herkende me van mijn vorige bezoek een paar weken geleden, en al gauw zat ik aan een pint Tiger bier en een portie Chicken Tikah…