Het wordt eentonig maar dit was dus de derde rustige dag op rij. Het werd vanmorgen al snel duidelijk dat er weer geen lokale Irakezen op het werk zouden verschijnen want de blokkades in de stad zijn er weer, of eigenlijk nog steeds. En er is opgeroepen via de sociale media om die blokkades in stand te houden tot en met donderdag en dat zou betekenen dat we deze werkweek dus waarschijnlijk vrijwel niemand zullen zien.
Voor mij is de routine van de middagwandeling naar de lunch weer veranderd van heen lopen en terug met de bus naar heen en weer lopen. De temperatuur is nu tussen de middag nog net boven de twintig graden, een heel verschil dus met de 40+ graden van de laatste keer dat ik hier was en dat betekent dat wandelen weer goed te doen is.
Op de foto zie je een deel van de gebruikelijke optocht naar het kamp. De rood-witte telecommunicatie-mast staat vrijwel naast het restaurant dus dan weet je waar we naar toe lopen. Op de foto is het trouwens niet zichtbaar want het ligt uiteraard binnen de muren van het kamp, waarvan je nog net een deel ziet links van de twee watertanks:
Er is ook nieuws van mijn nieuwe back-to-back, Surya heeft ook gisteren zijn visum-brief gekregen en kan dus eindelijk aan de slag. In overleg met mijn baas hebben we afgestemd wanneer hij zou kunnen beginnen maar we werden even later overruled door Personeelszaken want die hadden er toch een nadere mening over dan wij.
Vandaag was niet alleen de eerste dag van het nieuwe jaar 2020 maar ook de dag waarop ik ben vertrokken voor mijn eerste shift in het nieuwe jaar. Ik heb erg uitgekeken naar deze shift de laatste weken want ik ga eindelijk kennis maken met mijn nieuwe back-to-back Surya die al op de 18e december in Basra is aangekomen.
Alles ging goed tijdens de reis, de enige tegenvaller was dat ik in Dubai toch geen hotelkamer kreeg om te wachten op mijn volgende vlucht. Ik moet nog uitzoeken waarom niet want in mijn reisgegevens die ik had gekregen van het reisbureau stond het wel degelijk vermeld en zelfs bevestigd. Ik moest nu de wachttijd doorbrengen in de Business Lounge van Emirates, op zich geen straf maar ik had graag nog een dutje gedaan in een echt bed. Toch maar even navragen wat er is misgegaan bij ons boekingsteam, maar goed, dat is van later zorg.
Eenmaal in de aankomsthal stond zoals altijd het ontvangstcomité klaar en werden we naar ons transport gebracht. Deze keer werden we niet in bussen vervoerd naar KAZ maar in heel wat comfortabelere Toyota Landcruisers. Nou ja, voor zover je van comfortabel kunt spreken als je in de dik en zwaar kogelvrij vest zit. Onderweg was het nog gezellig want ik zat in de auto met een Griekse jongedame die met een team voor drie weken ons bedrijf bezoekt om een onafhankelijk onderzoek naar gebouwen en installaties. En wat denk je, we hadden onderweg nog een paar spetters regen ook!
Gisteravond ben ik na het avondeten en het gebruikelijke telefoontje naar huis vrijwel meteen als een blok in slaap gevallen. Vanochtend was ik redelijk vroeg weer wakker waardoor ik even na vijf uur al aan het ontbijt zat in het restaurant.
Hij had trouwens nog een aardig nieuwtje en dat is dat we nu opeens wel een telefoon van het bedrijf kunnen krijgen. Een SIM-kaart hadden we al maar je moest zelf voor een telefoon zorgen. In eerste instantie gebruikten we een ouwe Samsung van mijn toenmalige back-to-back maar toen die vertrok was ik genoodzaakt om voor een toestel te zorgen. Dat werd een simpele Nokia van AliExpress (voor twee tientjes of zoiets), maar die is nu dus vervangen door een wat uitgebreidere Nokia want we hebben er vanmiddag maar gelijk werk van gemaakt.
De vraag was vandaag dus wanneer ik zou vertrekken en dat bericht kwam na de lunch. Eerst kreeg ik een mailtje van het Travel-team dat ik of morgen zou vertrekken of anders dinsdag maar in ieder geval binnen 48 uur.
De maatregelen worden ook draconischer. We hebben inmiddels gehoord dat de Turkse luchtvaartmaatschappij de vluchten op Basrah al heeft gestaakt, en zojuist is bekend geworden dat het Ministerie van Energie heeft afgekondigd dat de operationele personele bezetting terug moet naar vijftig procent. Dat laatste houdt in dat onze Irakese collega’s in shifts moeten gaan werken, waarschijnlijk op basis van een week werken en een week thuis (wel vandaar uit werkend indien mogelijk).
De rit naar de luchthaven was om half achten we hadden weer geen bussen maar een konvooi van vier Toyota Landcruisers voor het vervoeren van vier personen. Ik had dus een Landcruiser helemaal voor mezelf (je ziet op de foto bij de rechterstoel het machinegeweer van de bewaker zitten).
En grappig genoeg ben ik niet de enige volwassene die het nog steeds leuk vindt om een model van de Millennium Falcon van Lego te bouwen.
Ik had gelijk, de iPad Pro beviel me bijzonder goed en zeker in mijn werkomgeving, waar we totaal geen beschikbare kantoorbenodigdheden zoals pennen en blocnotes tot onze beschikking hebben, bleek het gebruik van de schrijfstift ideaal. Het enige waar ik al snel spijt van had was dat ik de kleinere versie van de iPad Pro gekocht had in plaats van de grotere. Ik zag namelijk bij een collega die wel de grote versie had dat het 12.9 inch scherm toch handiger was dan mijn 10.5 inch scherm omdat het grotere scherm een laptop vrijwel overbodig maakte.
