Auteursarchief: Willem van den Kerkhoff

Katjes

Geplaatst op door december 20, 2018

Vandaag was een rustige maar tamelijk koude dag met verder weinig bijzonderheden, of het moest zijn dat ik zelfs tussen de middag een vest aan heb gedaan tijdens de wandeling naar het kamp voor de lunch. De kille wind zorgde ervoor dat het ondanks de redelijke temperatuur behoorlijk koud aanvoelde, al moet dat aan mij hebben gelegen want ik zag nog zat collega’s lopen in een poloshirt of overhemd…

De enige vermeldenswaardige gebeurtenis van vandaag was toen ik vanavond bij het appartement aankwam en daar drie katjes naar me toe zag komen waarvan twee nog erg jong. Ze bleven op een afstandje zitten, maar een kleine rooie had toch de moed om naar me toe te lopen. Toen ik op mijn hurken ging zitten schrok ze en rende gauw terug naar wat ik denk haar moeder was, want die was duidelijk ouder dan de andere twee. Ik had niks bij me voor ze dus ik ging het gebouw maar binnen, teleurgesteld nagekeken door de drie katjes.

Toen ik Riet later belde vertelde ik natuurlijk over het voorval. “Wat me nou gebeurde toen ik bij het appartement aankwam, zaten er drie katjes. Twee waren nog heel klein en…”. “Nee!”. “Maar ik heb nog helemaal niet…”. “Nee! Er worden geen katjes meegenomen!”. Nou ja…

Tenslotte nog even de melding dat vandaag officieel mijn eerste twee weken erop zitten en daarmee ben ik dus op de helft. Dat werd vanavond gevierd in het restaurant met een ontzettend lekkere hamburger met patat.

Nachtelijke buien en een demonstratie

Geplaatst op door december 18, 2018

Gisteren is de wind gedraaid van het noorden naar het zuiden en dat heeft tot gevolg gehad dat het een stuk aangenamer aanvoelde, met name in de avond was het een stuk zachter dan de afgelopen dagen. Omdat de wind nu uit de richting van de Perzische Golf kwam was de aangevoerde lucht ook vochtiger en er werd dan ook voor vannacht regen voorspeld.

Dat leek me gistermiddag en ook gisteravond nog onwaarschijnlijk want de lucht was volkomen helder. Toch werd ik om vier uur vannacht gewekt door het geluid van regen die op het dak kletterde. Ik ben weer ingeslapen en toen ik wakker werd was het gelukkig weer droog. De regenval was duidelijk te merken in het kamp en na het ontbijt op weg naar kantoor want overal lagen enorme plassen die vaak zo groot en diep waren dat ik er omheen moest lopen. 

Hieronder een paar plaatjes daarvan. Het licht wat je op de eerste twee foto’s iets links van het midden op de achtergrond ziet is overigens niet van de zonsopgang maar van een flare ergens buiten het kamp.

En er was een bijzonder gebeuren op het fabrieksterrein vandaag waarvoor we gisteren al waren gewaarschuwd. Er zou vandaag een demonstratie plaatsvinden op het terrein, en nee, niet van woedende burgers uit Basrah maar van onze eigen Iraakse collega’s. Ze zouden in de ochtend gaan protesteren bij het Administratiegebouw tegen een aantal financiële maatregelen die in hun nadeel werken. Die maatregelen worden overigens genomen door hun Iraakse moedermaatschappij die ook een aandeelhouder is van dit bedrijf. Deze collega’s zijn namelijk net als wij door Shell uitgeleend aan BGC, maar zij hebben dus ook te maken met de arbeidsvoorwaarden van hun eigen bedrijf.

Toen we op weg gingen naar de lunch kwamen we langs de plek van de demonstratie waar we zagen dat het nog niet helemaal was afgelopen, er waren nog steeds groepen mensen die met elkaar stonden te praten, maar naar bleek was het allemaal gemoedelijk verlopen. 

Stroomstoring in de vroege ochtend

Geplaatst op door december 17, 2018

Vanmorgen heel vroeg werd ik wakker toen mijn telefoon begon te piepen. Normaal gesproken zie ik dan iets van een bericht op het scherm maar er was niets te zien. Ik viel weer in slaap maar werd even later weer wakker toen een van de plafondlichten op mijn kamer spontaan aanging. Het duurde even voor ik zo wakker was dat ik doorhad dat het de noodverlichting was, want verder werkte er niets meer omdat de stroom was uitgevallen. Na misschien een halve minuut sprong het licht even spontaan weer uit toen de stroom weer terug kwam. De piep van mijn telefoon was nu verklaard, die gaf gewoon aan dat er weer een koppeling was met de oplader.

Dit onwelkome voorval herhaalde zich vlak daarna nog twee keer en bij de laatste keer vroeg ik me af of het niet beter was om mijn bed maar uit te gaan, want het was ondertussen al vijf voor vijf. Twijfelen is gaan maar dat gold niet voor mij, ik ben weer in slaap gevallen en werd een kwartier later hardhandig wakker doordat mijn wekker afging (eigenlijk moet ik zeggen de Wekker-App op mijn telefoon). Dat was trouwens de eerste keer deze shift want normaal gesproken ben ik altijd een paar minuten voor de wekker al wakker.

Buiten gekomen op weg naar het ontbijt zag ik dat de stroomstoring nog steeds niet helemaal was opgelost want de straatverlichting werkte niet en het kamp was dan ook grotendeels in duisternis gehuld. Alleen het pad vanaf ons gebouw heeft aparte verlichting die wel werkte, maar rond het restaurant was alles aardedonker. Mijn makkers die in de barakken aan de andere kant van het kamp hun kamer hebben stonden buiten echt in het volslagen donker hoorde ik later, die moesten zowat op de tast naar het restaurant.

Gelukkig brandde daar binnen licht en ook het ontbijt zelf bleek niet geleden te hebben onder de stroomuitvallen. Alleen toen ik net bij de persmachine stond voor mijn glaasje sinaasappelsap viel de stroom weer helemaal uit. Ook deze keer duurde het maar kort en kon ik alsnog mijn sapje tappen, maar de broodrooster was niet meer aan de praat te krijgen en ik moest het dus doen met half getoast brood. Nou ja, de omelet maakte een hoop goed…

Ook de wandeling naar kantoor verliep voor een groot deel in het duister want op de weg langs de fabriek was de straatverlichting uit. Bij de uitgang van het kamp, waar het parkeerterrein is van de auto’s en bussen van onze beveiliging, hadden ze van een rij auto’s de koplampen aangezet zodat er nog een beetje zicht was.

Een beetje wrang is het allemaal wel als je bedenkt dat we onze eigen energiecentrale op het terrein hebben, gestookt met ons eigen gas…

Vergadering in de avond

Geplaatst op door december 17, 2018

We hadden vandaag een vergadering voor het hele kamp, geleid door onze Managing Director. Dit wordt een keer in de drie maanden wordt georganiseerd maar dit was de eerste voor mij want de vorige twee keren was ik net vrij. Deze keer zou het ook een bijzondere vergadering moeten worden want hij zou gehouden worden in het nieuwe recreatie-centrum in het kamp want meteen ook feestelijk geopend zou worden.

Vandaag kregen we allemaal een mailtje dat de vergadering verplaatst moest worden want het nieuwe recreatie-centrum is nog niet klaar. Of eigenlijk is het wel klaar maar alle elektriciteit in het gebouw is afgekeurd en moet helemaal opnieuw worden aangelegd. De vergadering werd daarom verplaatst naar de sportzaal, die vanaf vier uur ’s middags dan ook gesloten was omdat alle apparatuur aan de kant geschoven moest worden om plaats te maken voor een paar rijen stoelen.

Nu was vanavond eigenlijk mijn vrije avond, aangezien ik een schema probeer aan te houden van twee avonden sporten en de derde avond vrij. Maar hoewel ik de afgelopen twee dagen al had gesport had ik eigenlijk besloten om vanavond nog wat krachttraining te gaan doen voor mijn benen, maar dat ging dus nu niet door. En dan was de vergadering ook nog eens van zeven tot acht dus we moesten tegen onze gewoonte in vroeg aan de avond-dis.

De vergadering zelf was informatief maar ging over het reilen en zeilen van het bedrijf, daar zal ik jullie verder maar niet mee vermoeien. Daarom maar een foto die ik vanmorgen maakte tijdens de wandeling naar kantoor:

Koud!

Geplaatst op door december 16, 2018

Nou denken jullie natuurlijk allemaal dat ik een geintje zit te maken maar dat is echt niet zo, het is hier op het moment met name ’s morgens en ’s avonds als de zon onder is behoorlijk koud. Volgens de Weer-App zakt te temperatuur ’s nachts tot een graad of tien maar ik denk dat de tamelijk harde wind het een stuk kouder doet lijken. En volgens mijn Iraakse maat Haider wordt het de komende weken nog kouder.

Gek genoeg valt het in de ochtend nog mee want dan staat er relatief weinig wind. Tussen de middag liepen we zoals gewoonlijk in overhemd (met al wel een T-shirt eronder) naar het kamp voor de lunch en dat viel knap tegen. We hadden de straffe noordenwind pal tegen en dat was goed te merken. En toen we vanavond terugliepen na het werk was het zelfs met mijn regenjack aan nog erg koud. Het deed me in ieder geval besluiten om morgen mijn das om te doen, en als dat niet genoeg blijkt ga ik mijn vest dragen onder mijn regenjack.

Het betekent ook dat ik mijn jack of mijn vest aan moet als ik naar de sportzaal loop, want zeker flink bezweet teruglopend is dat echt wel nodig. Ik was vandaag trouwens behoorlijk tevreden over mezelf want ik heb een hele soepele vijf kilometer hardgelopen op de band. Ik had zelfs even het idee om er nog een kilometer bij te doen, het is dat ik had afgesproken met mijn makkers om elkaar om zeven uur te treffen in  het restaurant…

Basrah

Geplaatst op door december 16, 2018

Het is de laatste tijd redelijk rustig in Basrah na de periode van hevige onlusten een paar weken geleden. Ik las van de week een artikel over de huidige situatie in de stad en daar wordt een mens niet vrolijk van. 

Veertig jaar geleden was Basrah een prachtige stad, welvarend door de handel en het toerisme. De stad had schitterende huizen uit de Ottomaanse tijd en vele kanalen waardoor het het Venetië van het Midden-Oosten werd genoemd. Het is allemaal misgegaan door oorlogen, verwaarlozing en corruptie. Behalve de twee Golf-oorlogen heeft Basrah heel erg geleden onder de acht-jarige oorlog met Iran, nog voor de eerste Golf-oorlog. De grens met Iran is hier hemelsbreed maar enkele tientallen kilometers vandaan en Basrah lag dus in de vuurlinie.

De mensen in Basrah hebben volledig het vertrouwen in de overheid en de politiek verloren, en dat is gebaseerd op wat er gedaan is sinds 2003 om de stad weer op te bouwen. Er is behalve een winkelcentrum en een paar vijf-sterren hotels en restaurants helemaal niets herbouwd. De havenfaciliteiten en het vliegveld zijn hersteld en verbeterd, maar in de stad zelf is er voor de bewoners nog vrijwel niets gedaan. En dat, zegt men, terwijl deze streek door zijn enorme olie-voorraden schatrijk zou moeten zijn maar vrijwel al het geld verdwijnt naar de hoofdstad Bagdad.

Basrah is een van de weinige steden in het Midden-Oosten zonder een effectief waterzuiveringssysteem en het ooit geavanceerde rioleringssysteem functioneert niet meer waardoor de mooie kanalen verworden zijn tot stinkende poelen. Maar er schijnt hoop te zijn aan de horizon want de centrale overheid heeft een lening weten los te peuteren bij Japan om de riolering te gaan verbeteren en met geld van Koeweit wordt er op dit moment een ziekenhuis gebouwd. De Wereldbank komt ook financieel te hulp om de ernstige luchtverontreiniging in de stad tegen te gaan die veroorzaakt wordt door het verbranden (flaren) van het gas van de nabijgelegen olievelden.

En met name voor dat laatste spelen wij als Basrah Gas Company weer een belangrijke rol, maar dat heb ik gisteren al verteld…

Netwerkproblemen

Geplaatst op door december 14, 2018

Toen ik vanmorgen bij het IT-gebouw aankwam zat er voor de deur een kat op zijn gemak te pissen. Ze maakte zich totaal niet druk om mij toen ik langs liep, ze bleef gewoon zitten en toen ze klaar was ging ze nog steeds op haar gemak het plasje begraven. Daarna wandelde ze weg zonder me verder een blik waardig te keuren.

Of dit een voorbode was voor de rest van de dag weet ik niet maar het leek er wel op. Toen ik namelijk mijn laptop had opgestart bleek dat er nauwelijks te werken viel want het netwerk functioneerde niet zoals het zou moeten. En dat is lastig als je via dat netwerk verbinding moet maken met je bestanden die allemaal zijn opgeslagen op servers die in data centers staan in een ander werelddeel. Alles verliep moeizaam, inclusief de mail, dus het eerste uur heb ik weinig meer kunnen doen dan naar het scherm staren.

Al snel kwam er een bericht van onze netwerkafdeling. Het was niet een probleem waar ze zelf iets aan konden doen want er was ergens in het land een voor ons cruciale kabel doorgeknipt, waarschijnlijk bij graafwerkzaamheden. We zijn hier net als overal afhankelijk van wat er aan kabels in de grond ligt, maar daar wordt hier iets anders mee opgesprongen dan in bijvoorbeeld Nederland waar zoiets ook wel eens gebeurt maar zeker niet zo vaak als hier. 

Het was dus een moeizame werkdag want het probleem was pas aan het eind van de middag verholpen. Na het avondeten besloot ik wat te ontspannen met een Netflix-filmpje, maar wat denk je, deed de Wifi in het kamp het weer nauwelijks. Ik dacht nog, het zal toch niet? Maar jawel, al snel hoorden we dat er weer ergens een kabel was doorgeknipt…

Basrah Gas 5 Jaar

Geplaatst op door december 14, 2018

Vlak voordat ik uit Irak vertrok aan het eind van mijn vorige shift had ik al verteld dat er een grote feesttent op het fabrieksterrein werd opgebouwd voor de viering van het vijf-jarig bestaan van de Basrah Gas Company, of kortweg BGC. Dat feest heb ik gemist omdat ik in Nederland was, maar ik wil er toch even bij stil staan.

BGC verwerkt gas wat in feite een restproduct is van de oliewinning en heeft in die afgelopen vijf jaar de productie meer dan verdriedubbeld. Daarmee speelt het bedrijf een cruciale rol in het reduceren van de uitstoot van broeikasgassen in Irak. Er is in totaal een hoeveelheid van 57 miljoen ton C02-gas verwerkt wat anders in de atmosfeer terecht gekomen zou zijn, een hoeveelheid die overeenkomt met de uitstoot van veertien kolencentrales in een jaar. In 2016 veranderde Irak dankzij BGC van een land wat LPG moest importeren in een land wat LPG exporteert, alleen dit jaar al meer dan vijfenzeventig scheepsladingen en dat betekent nieuwe inkomsten voor het land.

Er staan nogal wat projecten op stapel waar ik en mijn directe collega’s uiteraard ook bij betrokken zijn want projecten leveren informatie en die door moet ons verwerkt moet worden. Daarnaast hebben we onze handen vol aan de training van onze Iraakse collega’s. Het bedrijf heeft een ambitieus plan opgesteld om die mensen, die 93% van het personeelsbestand vormen, allemaal op te leiden.

In essentie kunnen we stellen dat de boodschap was dat de zaken goed gaan op dit moment en dat we de komende tijd niet om werk verlegen zullen zitten…

Sporten

Geplaatst op door december 12, 2018

Ik ben meteen na aankomst in het KAZ kamp weer begonnen met mijn gebruikelijke fitness routine, ik ga twee avonden sporten en dan neem ik een avondje “vrijaf”. De twee sport-avonden verdeel ik tussen krachttraining en hardlopen.

Voor de krachttraining ben ik nog steeds afhankelijk van een paar apparaten, het merendeel van de nieuwe sportzaal is nog steeds ingericht voor de echte powerlifters, met heel veel gewichten en halters. Dat is niks voor mij dus ik moet het doen met de apparaten die er staan, wat op zich wel jammer is want ik had een hoopje dat er met de uitbreiding van de sportzaal ook meer apparaten zouden komen en dat is niet gebeurd.

Voor het hardlopen hebben we splinternieuwe hardloopmachines en die zijn op zich prima, zij het dat ze zodanig geplaatst zijn dat je tijdens het hardlopen tegen de blinde muur aankijkt. Er is wel een tv opgehangen maar die hangt recht voor de meest rechts machine, dus als je niet op die band loopt dan moet je scheef opzij kijken om te kunnen kijken en iedereen die wel eens op zo’n band heeft gelopen weet dat dat geen goed idee is.

Al met al zijn de verwachte verbeteringen dus wat minder uitgevallen dan ik had gehoopt maar desondanks ben ik dus weer redelijk fanatiek begonnen. Ik krijg trouwens toch al wel de nodige beweging want ik loop vier keer op een dag de anderhalve kilometer van en naar kantoor.

De foto hieronder laat een mooi stuk van die route zien, met in de verte de rood-witte radio-toren die midden in het kamp staat:

Hoog bezoek

Geplaatst op door december 12, 2018

Vandaag arriveerde er een onverwachte bezoeker, mijn baas is over vanuit Dubai. Nou was het natuurlijk niet zo dat hij opeens op de stoep stond, maar toch was zijn bezoek op zijn minst verrassend. Mijn baas, die ik een aantal keren in Dubai heb ontmoet, is namelijk al meer dan anderhalf jaar niet meer in Irak geweest. Hij is gestationeerd in Dubai en zou in feite minstens één week in de maand in Irak moeten zijn, maar hij heeft zich weleens laten ontvallen dat hij er een hekel aan heeft om hier te komen. Nu is hij dus hier en hij heeft beloofd om vanaf nu één week in de maand in Irak te zijn.

Voor vandaag heb ik weer een paar foto’s die ik heb gemaakt onderweg van het kamp naar het IT gebouw aan de andere kant van het fabrieksterrein waar ik werk.

De eerste foto is vanmorgen gemaakt en laat zien dat de zon net opkomt. De rook van de drie enorme flares gaat vrijwel recht omhoog wat aangeeft dat er vrijwel geen wind was.

De tweede foto is gemaakt op weg naar kantoor na de lunch tussen de middag. Het was een prachtige dag al was er toch wat toenemende bewolking. We hadden zelfs nog wel wat regen of een onweersbui verwacht, maar het bleef toch de hele dag en ook in de avond droog.

Vliegen…

Geplaatst op door december 10, 2018

Op het eerste gezicht was er weinig veranderd in het kamp, fabrieksterrein en op kantoor ten opzichte van vier weken geleden, maar dat is op zich wel vreemd want er was toch hier en daar wel wat werk in uitvoering.

Een van de dingen waaraan gewerkt werd was een voetpad langs de achterkant van het fabrieksterrein, zodat wandelaars geen gebruik meer hoeven te maken van de rijweg, maar er lijkt in een maand tijd nauwelijks vooruitgang in te zitten. Ik kijk dan natuurlijk wel nog steeds door een Nederlandse bril waar zo’n karwei in uiterlijk twee weken kant en klaar opgeleverd zou zijn.

Ons kantoorgebouw is op zich niet veranderd maar er was wel rondom een rood-wit lint gespannen als afzetting. Het schijnt dat er na de hevige regenval van een paar weken geleden spontaan stukken pleisterwerk van de dakrand begonnen af te brokkelen en dat levert natuurlijk gevaar op. Er is alleen geen enkele activiteit te zien om dat probleem structureel op te lossen. Overigens dacht ik dat dit mankement veroorzaakt werd door de ouderdom van het gebouw, want als je me had gevraagd hoe oud het was had ik gezegd een jaar of dertig. Wat blijkt nu, het is nog geen zes jaar oud…

Iets wat ook niet is veranderd is de aanwezigheid van vliegen. Twee rotaties geleden schreef ik al dat je in het restaurant een vrije hand nodig had om continue de vliegen bij je bord weg te houden, dat is gelukkig nu niet meer zo want in het kamp zitten weinig vliegen meer. Maar ze zitten wel nog steeds rond het fabrieksterrein en in de kantoren. In de praktijk betekent het dat je de hele dag vliegen zit weg te slaan die op je gaan zitten als je aan het werk bent, en tijdens het eerste gedeelte van de wandeling tussen de middag naar het restaurant en terug wordt je voortdurend besprongen door die lastige krengen.

Eigenlijk zijn het er niet eens zo veel meer maar ze zijn heel erg hardnekkig, ze zitten voortdurend op je lijf. Sommige collega’s hebben dan ook al van die elektrische vliegenmeppers over laten komen, en ik denk dat ik dat ook maar eens ga doen. Alleen heb ik daar deze shift natuurlijk niks aan…

Winter

Geplaatst op door december 9, 2018

Het is op dit moment als ik de deur uitga ’s morgens om te gaan ontbijten nog helemaal donker. En fris is het ook! Want iedereen denkt wel dat het hier in Irak altijd maar heet is maar dat is dus niet het geval. Het is hier op dit moment winter en dat betekent dat de temperaturen vergeleken met mijn vorige shift (twee maanden geleden) flink lager liggen.

Niet dat het nu meteen onaangenaam is, dat niet echt want overdag is het nog steeds net onder of boven de twintig graden. Maar als de zon onder is gegaan zakt de temperatuur in de loop van de avond en nacht soms tot ruim onder de tien graden en dat is met name ’s morgens te merken. Ik heb dan ook een regenjack meegenomen uit Nederland deze keer, voor de frisse ochtendwandeling naar kantoor maar ook omdat het deze tijd van het jaar flink kan regenen. Mijn collega’s vertelden dat anderhalve week geleden het water nog met bakken uit de lucht kwam, en ook voor gisteren en vandaag was er regen en onweer voorspeld maar dat is uitgebleven. Gisteren was het zelfs een stralend mooie dag met een wolkeloze hemel, en hoewel het er met name rond lunchtijd een beetje dreigend uitzag met toenemende bewolking is het toch helemaal droog gebleven.

Nou ja, als het gaat regenen dan ben ik er met mijn regenjack op voorbereid, en anders is er ook nog de bus. En wat de temperaturen betreft, die schijnen met name ’s nachts nog wat meer omlaag te gaan de komende weken.

Blunder…

Geplaatst op door december 9, 2018

Vandaag was mijn eerste dag op kantoor maar in feite was dit al mijn tweede werkdag van deze shift want de dag van aankomst in Irak is de eigenlijke eerste werkdag. En deze dag begon niet goed want ik maakte al meteen een flinke blunder.

Na een redelijk goede nachtrust en zonder dat de wekker hoefde af te lopen stond ik vanmorgen op maar zoals altijd op de eerste werkdag was het weer even zoeken naar het vaste ritme. Ik had al een beetje geprobeerd daarop vooruit te lopen door gisteravond mijn tas al in te pakken maar desondanks vergat ik toen ik de deur uitliep om te gaan ontbijten het allerbelangrijkste: mijn BGC pas.

We hebben allemaal al op onze eerste dag dit belangrijke attribuut gekregen en dat is ook noodzakelijk, want niet alleen moet deze pas te allen tijde overal en altijd op het terrein zichtbaar gedragen worden zodat je herkenbaar bent als werknemer, de pas is ook nodig om vrijwel alle deuren open te maken. En ik kwam er pas achter dat mijn pas nog op mijn kamer lag toen ik de deur van het gebouw uitstapte. En terug naar binnen kon niet, want inderdaad, die deur is beveiligd en heb je dus je pas nodig om binnen te komen…

Nu kun je twee dingen doen in zo’n geval, hopen dat er net een collega in of uit gaat die de deur voor je open kan doen, of je loopt naar de receptie en vraagt hulp. Ik deed het laatste want er was niemand in zicht en ik had geen zin te gaan staan wachten. Bij de receptie kreeg ik van de receptionist zijn pas te leen en drie minuten later kon ik die al weer terug geven met mijn eigen pas weer om mijn nek.

De rest van de dag verliep gelukkig zonder problemen en het was goed om al mijn collega’s weer te zien. Dat wil zeggen, alle expat-collega’s want de Irakese collega’s waren er uiteraard niet. De vrijdag is hier namelijk de eerste dag van het weekend…

Terug in het KAZ kamp

Geplaatst op door december 7, 2018

Vanmorgen vroeg landde de Airbus A380 een half uur voor de geplande aankomsttijd op de luchthaven van Dubai. Die gewonnen tijd ging meteen weer verloren want er deed zich een fenomeen voor waarmee Riet en ik ook na terugkeer van Bonaire op Schiphol werden geconfronteerd, het toestel moest wachten want de gate was nog bezet door een ander toestel.

Desondanks liep ik om half negen al in vertrekhal A tussen de winkels waar ik wilde rondkijken voor het een en ander. Een stekker voor Engelse stopcontacten met twee USB poorten om gelijktijdig mijn iPad en mijn iPhone te kunnen opladen was snel gevonden, het andere item waar ik naar op zoek was ook (een Beats draadloze koptelefoon) maar deze bleek in Dubai duurder dan in Nederland. En zo Nederlands ben ik toch nog wel dat ik de aanschaf dan liever een paar weken uitstel dan dat ik teveel betaal…

Het was een lange zit in de lounge want de vlucht naar Basrah vertrok pas om kwart voor twee. Gelukkig kon ik in de comfortabele stoelen in de rokerslounge van de Emirates Business Lounge nog een dutje doen  van een uur want tijdens de zes uur durende vlucht naar Dubai had ik maar twee uurtjes kunnen slapen. Kijk, ik rook weliswaar niet maar in het rokersgedeelte staan gewoon de lekkerste stoelen…

Op weg naar de gate kwam ik mijn jonge Nederlandse collega Jeroen tegen dus tijdens het wachten voor het boarden konden we mooi even bijpraten over onze verlofperiode. De vlucht naar Basrah vertrok ook al keurig op tijd en na aankomst verliepen alle gebruikelijke rituelen zo vlot dat ik me na een klein half uurtje al in de aankomsthal kon melden bij het gebruikelijke ontvangstcomité.

Het duurde echter nog dik vijf kwartier voordat we de taxi’s mochten die ons naar ons konvooi net buiten de luchthaven brachten want Jeroen moest in de rij voor een nieuw visum. We hadden bij aankomst al gezien dat er deze keer meerdere vliegtuigen stonden, wat niet echt gebruikelijk is op de luchthaven van Basrah. De visumhal zat inderdaad vol met wachtenden en we waren er al bang voor dat het wel eens lang zou kunnen gaan duren en dat bleek inderdaad het geval.

Omdat iedereen nu eenmaal met hetzelfde konvooi mee moet zit er niks anders op dan te wachten, maar je raakt in gesprek met je andere collega’s die ook staan te wachten en dan verstrijkt de tijd zonder dat je er erg in hebt. De mannen van het konvooi zaten overigens op hete kolen toen we daar door de taxi’s werden afgezet want het was inmiddels al ver over vieren. Het zou dus niet meer lukken om ons voor donker in het kamp te krijgen aangezien de zon om tien voor vier onder zou gaan en de rit ruim een uur zou duren, en dat is iets wat ze liever proberen te voorkomen.

Het was inderdaad al bijna donker toen we bij het KAZ kamp aankwamen na een vlotte en probleemloze maar nogal hobbelige rit want we hadden duidelijk sneller gereden dan normaal. Rond kwart over vijf stapte ik mijn kamer in het kamp binnen, mijn volgende werkperiode is nu echt begonnen.

Vertrek op Sinterklaasavond

Geplaatst op door december 7, 2018

Het is vanmorgen op de valreep nog gelukt om een regenjack aan te schaffen. Nadat ik in Katwijk mijn moeder gedag had gezegd (het was gezellig want mijn oudste broer was er toevallig ook net) ben ik in het centrum nog even langs een zaak met sportkleding gegaan en zowaar, die hadden precies wat ik zocht.

Nadat ik vanmiddag nog even stroopwafels en een stuk jong belegen Goudse kaas (voor mijn Irakese baas) had ingeslagen had ik wat mij betreft alles klaar voor vertrek. Mijn rolkoffer had ik gisteren al grotendeels gepakt, al was er niet zoveel te pakken deze keer. 

Vanmiddag kreeg ik weer het inmiddels vertrouwde telefoontje van de taxi-service van luchtvaartmaatschappij Emirates om te bevestigen dat ik om zeven uur vanavond zou worden opgehaald. Dat was ruim op tijd want mijn vlucht naar Dubai vertrekt pas om tien uur vanavond, en eerlijk gezegd verwachtte ik niet dat het erg druk zou zijn op de weg en op Schiphol want het was tenslotte Sinterklaasavond.

Mijn verwachting kwam uit, het was erg rustig (voor zover je op Schiphol van rustig kan spreken tenminste) en ik zat dan ook al ruim voor acht uur in de Business Lounge met een bakkie cappuccino. Ik zorg er altijd wel voor dat ik ruim op tijd voor het boarden bij de gate ben, maar deze keer hoefde ik niet lang te wachten voordat we aan boord mochten gaan. We vertrokken dan ook precies op tijd en zullen als alles volgens plan verloopt morgenochtend vroeg aankomen in Dubai.

Voorbereidingen voor vertrek

Geplaatst op door december 7, 2018

Dit is alweer de laatste week van deze verlofperiode dus ik ben langzaamaan alvast weer begonnen met de voorbereidingen voor mijn vertrek naar Basrah en de volgende werkperiode van vier weken.

Deze keer moet ik er rekening mee houden dat het ook in Irak winter is en dat betekent kans op regen en lagere temperaturen. Op zich is het overdag nog steeds lekker met temperaturen van boven de twintig graden maar als de zon onder is kan het knap koud worden, tot ver onder de tien graden. Dat wordt voor mij met name merkbaar in de vroege ochtend als ik naar kantoor loop en aan het eind van de middag als ik terug naar het kamp loop want de zon gaat op dit moment al voor vijven onder.

Tegen de kou neem ik eenvoudig meer shirtjes mee om onder een overhemd te dragen en de overhemden met korte mouwen vervang ik tijdelijk door overhemden met lange mouwen. Het toeval wil dat ik de meeste overhemden met korte mouwen in Rijnsburg heb, die had ik mee terug genomen voor onze vakantie naar Curaçao en Bonaire. Om die reden had ik deze keer ook mijn rolkoffer bij me en die kon nu dus mooi mee terug met wat warmere kleren dan ik gewend ben mee te nemen.

Wat de mogelijkheid van regen betreft, omdat ik eigenlijk helemaal geen regenjack meer heb moet ik dat maar eens gaan aanschaffen. Zo’n jack is ook handig als het te koud is om helemaal zonder jas te gaan lopen, en uiteraard zal het in Nederland ook heel goed van pas komen.

Afgelopen vrijdagmiddag zijn Riet en ik al naar Haarlem geweest voor dit soort inkopen maar het is er niet van gekomen. Het aanbod was niet geweldig en eerlijk gezegd stond ons hoofd er ook niet naar want we hadden net Paula weggebracht naar de dierenarts. Een online aanschaf lijkt het meest logisch maar wat dat betreft pas ik kleren toch liever eerst voordat ik ze aanschaf. De  tijd gaat wel dringen want morgenavond vertrek ik al weer…

Paula is er niet meer…

Geplaatst op door december 7, 2018

Onze Paultje is er niet meer. Vanmiddag hebben we haar naar de dierenarts gebracht en haar daar laten inslapen, haar negen levens waren nu echt op. De foto hierboven is de laatste foto die ik van haar heb gemaakt, vlak voordat we haar weg brachten.

We wisten vanmorgen al dat we het moesten opgeven. Riet had de hele nacht bij haar op de bank geslapen maar kon alleen maar constateren dat er geen zichtbare verbetering optrad in Paula’s toestand, ze at nog steeds niet en lopen ging steeds moeilijker. Ze plaste wel veel en daaruit konden we alleen maar opmaken dat het vocht wat was ingespoten weliswaar was opgenomen maar dat het er gelijk weer uit kwam. Haar nieren werkten blijkbaar niet of nauwelijks meer.

In de loop van de ochtend zagen we dat ze nu niet eens meer aan het eten snuffelde maar gelijk haar kopje weg draaide. Ook drinken ging niet meer, hoewel ze wel haar snuit in het water deed leek het wel alsof haar tong dienst weigerde want echt drinken deed ze niet. Tot ons grote verdriet moesten we toegeven dat verdere behandeling geen zin meer zou hebben en toen we naar de dierenarts gingen voor onze afspraak wisten we al dat we haar deze keer niet meer mee terug naar huis zouden nemen.

Het was ontzettend moeilijk, met tranen in onze ogen namen we bij de dierenarts voor het laatst afscheid. Na de narcose-spuit kregen we van de dierenarts nog een paar minuten om bij haar te zijn terwijl ze insliep, waarna ze de definitieve spuit kreeg die haar hartje stopte.

Paula was op 27 maart 2004 bij ons gekomen als cadeau voor mijn verjaardag. Nadat we onze kat Sproetje drie jaar eerder hadden moeten laten inslapen wilde Riet geen huisdieren meer maar ik was verknocht geraakt aan het gezelschap van een kat, en als Riet de jaren daarna vroeg wat ik voor mijn verjaardag wilde zei ik steevast, “Een kat”.

Uiteindelijk ging Riet zonder dat ik het wist overstag en ging de dag voor mijn verjaardag naar een dierenasiel. Ik wist nergens van want officieel ging ze “naar Noordwijk want daar was het koopavond en Martin moest nodig een jas”. Ze kwam met niks thuis en zei dat ze de volgende dag (mijn verjaardag) naar een andere winkel moest want in Noordwijk hadden ze niks zei ze. De volgende dag ging ze weer op pad met Martin en nichtje Nicole, en toen ik aan de koffie zat kwam ze opeens binnen met een kooi met daarom een grote roze strik en daarin Paula.

Hoe oud Paula was toen ze bij ons kwam weten we niet precies, maar de schatting van het asiel was dat ze ongeveer een jaar oud was. Die schatting was echter gebaseerd op hoe groot ze toen was, maar Paula is nooit echt veel groter geworden. Vorig jaar toen ze ook zo ziek en mager was zei de dierenarts dat ze wel eens ouder zou kunnen zijn dan we dachten, gebaseerd op bepaalde kenmerken.

In eerste instantie was Paula niet eens zo’n gezellige kat. Ze wilde van Riet helemaal niks weten, mij leek ze meer te dulden dan dat ze me aardig vond, en alleen onze zoons Robin en Martin konden alles met haar doen. En het grappige was dat Riet haar nog wel had uitgezocht omdat ze in het asiel zo spontaan en aanhankelijk over was gekomen…

Paula was vanaf het begin erg schrikachtig, wat naar wij dachten was veroorzaakt door het feit dat ze op straat had geleefd volgens het asiel. Dat schrikachtige is nooit helemaal weg gegaan, maar haar eenkennige gedrag naarmate ze ouder werd wel. Met name toen we terug kwamen van de Filipijnen in 2015 bleek ze veel socialer, ze lag iedere avond bij me op schoot en was zowaar veranderd in een gezellige kat.

De laatste jaren met haar waren dus eigenlijk de mooiste, maar nu is onze Paultje er niet meer. Het huis voelt nu al leeg zonder haar…

Het gaat niet goed met Paula

Geplaatst op door december 7, 2018

Voordat we op vakantie gingen hadden we al gemerkt dat het niet helemaal goed ging met Paula. Ze at haar gewone voer maar half of helemaal niet op terwijl ze de week daarvoor hetzelfde voer nog gretig had opgegeten. We hadden onze oppas Joelle dus al gevraagd om het een beetje in de gaten te houden en haar alles te voeren wat ze maar wilde eten. Dat deden we eigenlijk toch al een tijdje als ze haar gewone voer niet wilde eten, en speciaal daarvoor hadden we altijd pakjes met plakken kipfilet en ham in huis waar ze wel gek op was.

Thuis gekomen van vakantie schrokken we ervan hoe mager Paula was geworden in twee weken tijd en Joelle vertelde dat ze ondanks al haar pogingen met name de laatste week helemaal niets meer had gegeten. Riet belde meteen naar de dierenarts om een afspraak te maken en die was vanmorgen.

De dierenarts constateerde eigenlijk dezelfde verschijnselen als anderhalf jaar geleden toen Paula exact hetzelfde gedrag vertoonde, niet meer willen eten en ze bleek helemaal uitgedroogd. Maar verder constateerde de dierenarts geen pijn en hij stelde dan ook voor om Paula dezelfde behandeling te geven als anderhalf jaar geleden, alleen kreeg ze deze keer geen twee maar zelfs drie onderhuidse spuiten met gedistilleerd water. Dat zou de uitdroging moeten verhelpen en samen met een versterkende injectie zou ze dan weer moeten gaan eten.

Thuis gekomen merkten we er nog weinig van, al lukte het wel om haar een paar stukjes gerookte makreel te laten eten. Verder zagen we hoe zwak ze inmiddels was want ze kon nauwelijks meer op de bank of bij mij op schoot springen. Wel ging ze nog regelmatig naar buiten om uit de plantenbakken te drinken, al liep ze wel erg stram.

Hopelijk slaat de behandeling alsnog aan, we hebben in ieder geval al een afspraak voor morgen middag bij de dierenarts voor nog een paar van die waterinjecties en verder kunnen we alleen maar hopen.

Inchecken voor vakantie

Geplaatst op door maart 28, 2022

Riet en ik hebben in deze verlofperiode een vakantie geboekt en morgen is het zover want dan vertrekken we naar Curaçao. We verblijven daar acht dagen en dan vliegen we door naar Bonaire om daar nog vijf dagen te verblijven voordat we weer terug vliegen naar Nederland. Het betekent wel weer een lange vliegreis want die duurt bijna tien uur. We vertrekken morgenmiddag om één uur en dan landen we rond zes uur ’s avonds plaatselijke tijd op de luchthaven HATO van Curaçao.

We vliegen deze keer met KLM en dat betekent dat je vanaf dertig uur voor vertrek gelegenheid hebt om thuis in te checken en je boarding passen alvast uit te printen. Vanmorgen vroeg werd ik dan ook om vijf over zeven wakker van een piepje op mijn Apple iWatch, met de boodschap dat er ingecheckt kon worden. Ik maak er altijd een vaste gewoonte van om dat vroegtijdig te doen want als je dan beroerde plaatsen toebedeeld hebt gekregen is er meestal nog wel gelegenheid om dat te veranderen.

Dat was nu ook het geval want onze plaatsen waren ergens achteraan in het midden, op een rij van vier. Wel naast elkaar, dat dan wel weer, maar ik vond verder vooraan een rij van drie waar nog niemand zat en daarvan heb ik twee zitplaatsen naast elkaar geselecteerd. Misschien hebben we mazzel en blijft de derde stoel leeg en dan hebben we drie stoelen voor zijn tweeën. Ja, dat kan toch? We hebben die mazzel wel meer gehad dus wie weet…

Het lukte overigens niet om tegen bijbetaling stoelen te regelen met meer beenruimte want er was nog maar één zo’n plek vrij. Voor de terugweg heb ik dat gelukkig wel kunnen regelen, dat is een nachtvlucht en een beetje meer beenruimte en een stoel die wat verder naar achteren kan is dan hopelijk voldoende voor wat nachtrust onderweg. Het is wel een beetje een kostbare gok maar het is het proberen waard vind ik. Werkt het niet dan is dat een goeie leer voor de volgende keer, nietwaar.

He verslag van deze vakantie vind je onder “Vakanties“, op de pagina “2018 – Curaçao, Bonaire“.

En weer thuis

Geplaatst op door februari 5, 2019

Ik heb beter geslapen dan de vorige keer in dit hotel maar het hield nog steeds niet over. Ik heb moeite met zo’n pudding-matras waarin je helemaal wegzakt en met die zachte kussens waar je totaal geen steun aan hebt. Ik was dan ook regelmatig wakker en halverwege de nacht heb ik het dekbed nog uit de hoes geschud. Wat bezielt al die hotels in deze regio toch om een dekbed op de bedden te leggen waarmee je ook de nacht in Alaska zou kunnen doorkomen?

Hoe dan ook, ik was om vijf uur vanmorgen klaarwakker dus toen ik mijn wake-up call kreeg zat ik al gewassen en aangekleed te wachten. De taxi was er al even voor zevenen en ik werd dus ruim op tijd, samen met een gezelschap luidruchtige Afrikanen naar de luchthaven gebracht. Weer hing alles daar heel vlot want ik hoefde niet meer in te checken en na het kopen van de verplichte slof Marlboro voor Riet ging ik naar de business lounge. Ik had daar ruimschoots de tijd voor een scheerbeurt (het hotel verzag de gasten niet van scheerspullen) en een bak koffie met een muffin.

De vlucht ging vroeg boarden maar eenmaal aan boord was het lang wachten voor het eigenlijke vertrek want hoewel we op tijd werden “afgeduwd” was het lang taxiën naar de startbaan en daar aangekomen moesten we aansluiten in een rij wachtende vliegtuigen voor het opstijgen.

De vlucht zelf verliep probleemloos, ik keek tussen het ontbijt en de lunch twee films (“The Equalizer 2” en “Break in”) en nog wat afleveringen van The Big Bang Theory totdat de landing werd ingezet. Ook op Schiphol was het weer lang taxiën want we landden deze keer op de Polderbaan. Er was doordat ik stevig door had gelopen nog geen lange wachtrij bij de paspoortcontrole en ook mijn koffer kwam heel snel van de band.

Bij de uitgang na de douane stond rechts de lange rij met wachtende taxi-chauffeurs van Emirates al te wachten en lopend langs de rij zag ik het bordje met mijn naam erop. Het was niet druk onderweg dus na de taxirit stapte ik om half twee ons huis aan de Bankijkerweg binnen. Ik ben weer thuis!

Op weg naar huis

Geplaatst op door januari 2, 2019

Hoewel vandaag dus officieel al mijn eerste vrije dag is ben ik vanmorgen toch maar gewoon naar kantoor gegaan want mijn vlucht vertrekt pas tegen half vijf en het konvooi naar de luchthaven vertrekt pas om een uur uit KAZ. Om nou de hele ochtend op mijn kamer te gaan zitten wachten is ook zo wat, dan kan ik net zo goed nog een paar uur naar kantoor gaan. De tijd schiet tenminste op en je bent nog even nuttig bezig.

Onderweg lopend zag ik dat de grote partytent waarvan gistermiddag het frame nog op de grond lag bij de fabriek nu overeind stond. Deze tent is bedoeld voor een feestje ter ere van het vijf-jarig bestaan van het bedrijf, waar ik dus niet bij kan zijn. Om eerlijk te zijn weet ik niet eens wanneer het feest precies is maar het zal wel binnen een paar dagen gaan plaatsvinden vermoed ik.

Om kwart voor elf vertrok ik van kantoor en wandelde op mijn gemak terug naar het KAZ kamp waar ik op mijn kamer de laatste hand legde aan het inpakken van mijn bagage en het opruimen van de kamer. Er was voor vertrek nog zelfs ruim de tijd voor de lunch en om kwart voor een meldde ik me bij het vertrekpunt van het konvooi waar alle bussen al klaar stonden.

De reis naar de luchthaven was zoals gewoonlijk hobbelig en eentonig, de controles voor en op de luchthaven weer veelvuldig en irritant maar eenmaal aangekomen bij de gate kon ik tot mijn verrassing meteen aanschuiven in de rij voor het boarden. Na de laatste controle moesten we nog een half uur wachten in de wachtruimte voor de gate waar ik in gesprek raakte met een Engelsman die op Cyprus woonde, hij werkte als contractor voor ons bedrijf en zijn taak was het opruimen van landmijnen.

De vlucht zelf naar Dubai verliep zoals verwacht vlot en zonder bijzonderheden. Aangekomen in Dubai was ik rap door alle controles heen doordat ik tegenwoordig gebruik kan maken van de elektronische poorten voor de paspoortcontrole. Mijn koffer ging direct door in het vliegtuig naar Amsterdam dus ik kon gelijk doorlopen naar de balie van Emirates bij de uitgang waar ik mijn hotel bevestigde en een briefje kreeg voor de taxi die me er naar toe zou brengen.

In de rij voor de balie werd ik op mijn schouder getikt door Paul, een Engelsman waar ik een paar vluchten geleden naast had gezeten en een gezellig gesprek mee had gehad. Sinds die keer komen we elkaar bij iedere heen- en terugreis tegen want hij zit op hetzelfde schema als ik. Paul is getrouwd met een Nederlandse en woont in Dronten, en het was leuk hem weer te zien. In het Le Meridien hotel, waar we op kosten van Emirates verblijven omdat we een overstaptijd hebben van meer dan zes uur, kwam ik hem weer tegen en hebben we weer even bijgepraat. Helaas had hij al een afspraak met zijn eigen werkgever om wat te gaan drinken maar we spraken af bij een volgende gelegenheid een biertje te gaan drinken.

Morgenochtend om half zes krijg ik een wake-up call want om zes uur zal een taxi me naar de luchthaven brengen. Ik hoop alleen wel dat ik deze keer beter slaap dan de vorige keer in dit hotel…

Laatste dag met verrassingen

Geplaatst op door november 8, 2018

De zevende november vandaag, en dat betekent de verjaardag van Riet. Van harte gefeliciteerd en een dikke kus.

Toen ik vanmorgen om even over half zes naar het restaurant liep voor het ontbijt was het nog donker maar helder. het was wel fris maar niet echt koud. Het was dan ook een verrassing dat toen ik twintig minuten later weer naar buiten kwam dat het helemaal mistig was, en een dichtere mist dan ik tot nu toe hier heb gezien. De mist bleef overigens niet lang hangen want toen het zonnetje wat hoger aan de hemel kwam was het snel opgelost.

De volgende verrassing kwam wat later toen ik tot de ontdekking kwam dat de meeste Irakezen, inclusief mijn beide teamleden, vandaag niet kwamen opdagen. En dat terwijl ze allebei gisteren nog nadrukkelijk “See you tomorrow!” hadden gezegd toen ze naar huis gingen. Nu is het bij alle Irakese werknemers de gewoonte om regelmatig zonder enige vorm van mededeling weg te blijven, maar omdat ze er bijna allemaal niet waren vroeg ik toch maar eens na wat er aan de hand was. Er werd me verteld dat het een religieuze feestdag was, weliswaar geen officiële vrije dag maar vrijwel iedereen gebruikte dit uiteraard als excuus voor een extra vrije dag.

De derde verrassing was toen we naar het restaurant gingen voor de lunch. Het was ons al opgevallen dat er vlak bij de grote watertanks (zie de foto van gisteren) veel bedrijvigheid was met mensen en vrachtwagens, en aangekomen bij het restaurant zagen we waarom. Er stonden in de wasruimte voor het restaurant bij alle wastafels grote pakken gebotteld water om onze handen mee te wassen want er was geen water uit de kraan. Er was een lek in de waterleiding geconstateerd en dat waren ze aan het repareren.

De rest van de dag verliep gewoon, alleen veel te traag voor mijn gevoel maar dat is normaal denk ik. Op de laatste werkdag ben je alleen bezig met het afronden van werkzaamheden en de overdracht naar je back-to-back. Het enige waar je op wacht op je laatste dag is de email met het rooster voor alle transporten voor de volgende dag, want je wilt zeker weten dat je staat ingeroosterd voor transport naar de luchthaven. De mail kwam zoals gewoonlijk om een paar minuten over half vijf en ik stond zoals verwacht vermeld bij het transport wat morgen om een uur van KAZ vertrekt naar de luchthaven.

En daarmee zit het er op, dit was de laatste dag van deze shift, morgen ga ik naar huis!

Afbouwen

Geplaatst op door november 7, 2018

Mijn op een na laatste werkdag vandaag en dus heb ik hoofdzakelijk gewerkt aan de overdracht naar mijn back-to-back Sachin. Het was nog een heel werk om alles wat ik de afgelopen vier weken hebt gedaan op papier te zetten, temeer omdat ik ook nog een verslag voor hem moest maken van het bezoek aan de twee bedrijven in Dubai in de eerste week van mijn shift. Het is al met al dus een lijvig werk geworden maar op wat bijschaven hier en daar denk ik niet dat ik er nog veel aan hoef te doen morgen.

Verder heb ik een paar opdrachten uitgewerkt voor onze twee teamleden waar ze de komende weken aan kunnen werken. Ze leken enthousiast genoeg maar ik moet nog zien wat ik over vier weken aantref als ik weer terugkom. Daarnaast heb ik ook even kennis kunnen maken met onze nieuwe grote baas die vandaag eindelijk is gearriveerd. Hij is al ruim twee maanden onze baas maar hij verbleef tot nu toe in Dubai omdat de afhandeling van zijn visum en ander papierwerk meer tijd kostte dan verwacht. Het is overigens een Egyptenaar, en hij is bekend met Irak want hij heeft op het andere, kort geleden verkochte, Shell project gewerkt.

Vandaag en morgen wordt er door mij hier niet meer gesport want ik heb alle was nu schoon in de kast liggen en ik ga zo min mogelijk kleren nog vuil maken. In feite trek ik tot aan mijn vertrek alleen nog kleren aan die ik toch al van plan was om mee naar huis te nemen zodat wat nog vuil wordt meegaat in de koffer. Het lijkt me dat ik de afgelopen wel genoeg heb gesport om mezelf een paar dagjes rust te gunnen.

Vanmiddag heb ik ingecheckt voor mijn vluchten en mijn Boarding Passen zijn uitgeprint. Dat moet hier nog want ze zijn op Basrah Airport nog niet zo geavanceerd dat ze electronische Boarding Passen kunnen verwerken. Ook ben ik alvast begonnen met het apart leggen van dingen die ik mee wil nemen, maar het pakken van de koffer doe ik morgenavond wel want zoveel is het niet. Toch gaat er meer mee dan anders want de meeste zomerkleren liggen nu hier en ik heb toch het een en ander nodig voor onze komende vakantie naar Curaçao en Bonaire.

Nog even een plaatje van de voorkant van het KAZ kamp, genomen op de weg terug van kantoor vanavond. Die twee grote tanks zijn van de watervoorziening van het kamp, rechts zie je de wachttoren die naast de ingang staat:

Tijdelijke weersverbetering?

Geplaatst op door november 6, 2018

Vanmorgen was het nog steeds zwaar bewolkt maar het was tenminste droog nadat er vannacht veel regen is gevallen. En mooi luchten leverde het ook wel op toen ik naar kantoor wandelde:

Het werd in de loop van de dag een stuk beter en rond het middaguur was het ondanks een stevige wind na best aangenaam. De vraag was of het zo zou blijven want het weerbericht gaf aan dat dit een tijdelijke opleving was.

De regen van gisteren was nauwkeurig voorspeld en ook de voorspelling voor vandaag leeg te kloppen, want aan het eind van de middag zagen we prachtig mooie wolkenluchten met in de verte een ware lichtshow van bliksemflitsen.

Het was ver weg, we hoorden geen enkele onweersklap, maar het vulde vrijwel de hele noordelijke hemel gedurende een groot deel van de avond.

De verspelde regen zal dus ook vanavond en vannacht wel komen en het wordt afwachten wat het morgen voor weer zal zijn want er is voor de hele dag regen voorspeld. We zullen het morgen wel zien…

Hollands weer!

Geplaatst op door november 5, 2018

Klaagde ik gisteren nog dat er geen water was, vandaag hebben we meer dan genoeg gehad want het heeft van de vroege middag tot laat in de avond gegoten van de regen. En er stond ook nog een stevige tamelijk koude wind, dus het leek wel alsof ik een voorproefje kreeg voor als ik weer thuis ben in Nederland.

En de dag begon nog wel zo mooi, met heerlijk zacht weer tijdens de ochtendwandeling waarbij ik me zelfs onderweg afvroeg waarom ik eigenlijk mijn vest had aangedaan. Ook tussen de middag leek er nog niks aan de hand al was het toen zonder vest toch wel wat aan de frisse kant, een teken dat het al koeler begon te worden en de lucht was ook al aan het betrekken. Terug wandelend naar kantoor na de lunch voelde ik al spetters onderweg, en ik zette zelfs nog een tandje bij om een eventuele bui voor te zijn. 

Dat lukte, maar om vier uur barstte het pas goed los. Het was toen al aardedonker buiten en de regen viel bij vlagen met bakken naar beneden. Ook toen het tijd was om terug te gaan naar het kamp goot het nog en de optie om zoals gewoonlijk terug te gaan lopen kwam niet eens meer ter sprake. Samen met een paar collega’s sprinten we tegen kwart voor zes naar het gebouw verderop vanwaar de bus altijd vertrekt, want hoewel er vlakbij ons gebouw ook wordt gestopt kun je daar nergens schuilen.

Zoals verwacht stond de bus bij het beginpunt al te wachten en we hadden nog net allemaal plaats, want uiteraard was de bus nu veel voller dan normaal. Zo vol zelfs dat er bij vertrek nog maar een enkele plaats onbezet was. Er waren onderweg nog drie haltes maar de vele mensen die allemaal vandaag de bus wilden nemen moesten dus al dan niet in de regen wachten op de volgende bus.

Heb je dan helemaal geen regenkleding meegenomen naar Irak, want je wist toch dat het er ook kon regenen? Jawel, ik heb voor noodgevallen en regen-poncho die makkelijk op te vouwen en mee te nemen is, maar ja, die lag dus in de kast in mijn kamer…

Geen water

Geplaatst op door november 3, 2018

Wat het probleem ook was wat de aanwezigheid van het huishoudelijk personeel verhinderde, het is blijkbaar gisteren opgelost want toen ik na het werk op mijn kamer kwam zag ik dat er was schoongemaakt.

Op kantoor hadden we gisteren een ander probleem, ons gebouw had geen water. Voor het drinkwater maakt dat niks uit want dat krijgen we aangeleverd in flesjes, maar het is toch wel lekker als je naar de wc kunt gaan en die vervolgens kunt doortrekken. We moesten ons dus gedurende de gehele dag behelpen, en vanmorgen was dat probleem nog niet opgelost. Gelukkig was de Irakese conciërge vandaag wel aanwezig, in tegenstelling tot gisteren, en die heeft waarschijnlijk actie ondernomen want in de loop van de ochtend was er opeens weer water.

Verder was het een rustig laatste weekend van deze shift, op een kleine verkoudheid na waar ik al een paar dagen last van heb. De afgelopen twee dagen had ik ook nog keelpijn maar die was vanmorgen zo goed als verdwenen. Normaal gesproken volgt er dan bij mij altijd een fikse loopneus maar dat valt tot nu toe nog alles mee.

Het was vandaag een behoorlijk bewolkte dag, we hebben eigenlijk nauwelijks zon gezien al was de temperatuur heel aangenaam. Gisteren was het een wolkeloze dag met een mooie ochtend, en daar heb ik de onderstaande foto van gemaakt. De foto is genomen op de stoep van het restaurant, je ziet het centrale plein van het kamp met de wachtende bus van kwart voor zes bij de bushalte. Rechts zie je barakken met kamers (niet die waar mijn kamer is), en links zie je een paar containers waarvan de twee linkse gebruikt worden voor opslag en in de meest rechtse is het kampwinkeltje met achterin het hoekje voor de kapper.

Geen huishoudelijke diensten

Geplaatst op door november 2, 2018

Vorige week donderdag vonden we ’s avonds flyers op de tafels in het restaurant waarin stond vermeld dat er vrijdag en zaterdag geen huishoudelijke diensten zouden worden verricht. Dat houdt in dat onze kamers niet worden schoongemaakt, de bedden niet opgemaakt of verschoond en de prullenbakken niet geleegd.

Nou gebeurd dat wel vaker op feestdagen waarop iedereen een vrije dag heeft, dus op zich was het niet zo vreemd dat dit gebeurde. Wel vreemd was het moment waarop want de dichtstbijzijnde feestdag was Arba’een en dat was pas afgelopen dinsdag. Nog vreemder werd het toen we op vrijdag weer een flyer vonden met de mededeling dat er ook op zondag geen huishoudelijke diensten zouden zijn maar dat er nog steeds met geen woord over dinsdag (de nationale feestdag) werd gerept. 

Het betekende dat we iedere dag zelf ons bed moesten opmaken, maar het belangrijkste was dat de voedsel-voorziening gewoon doorging; met de rest kunnen we wel leven. Maar ook op maandag en dinsdag vonden we onze kamers ’s avonds precies zoals we ze ’s morgens hadden achtergelaten, dus nog steeds geen huishoudelijke diensten. En ook op woensdag gebeurde er niks, behalve dat we ’s avonds in het restaurant alweer een flyer vonden, deze keer met de mededeling dat er ook op donderdag en vrijdag (vandaag dus) geen huishoudelijk werk zou worden verricht.

Je eigen bed opmaken is niet echt een probleem maar schone lakens zouden zo langzamerhand wel eens fijn zijn, om nog maar te zwijgen van de overvolle prullenbakken. En we weten niet wat er nu precies aan de hand is, al hebben we wel een idee. Er is geen sprake van een staking of zo, we denken dat het iets te maken heeft met de Oil Field Passen van de huishoudelijke medewerkers.

Iedereen die werkzaam is op een van de olievelden, dat geldt ook lokale Irakezen, moet in het bezit zijn van een door het Ministerie van Energie uitgegeven Oil Field Pass (OFP), een document wat je toegang verleent tot die olievelden. Zonder dat document, wat om de paar maanden vernieuwd moet worden, heb je dus ook geen toegang tot het BGC fabrieksterrein en we vermoeden dat daar de kneep zit.

Het schijnt dat de uitgave van die OFP’s vertraging heeft opgelopen, want ook een paar van onze collega’s die hier al hadden moeten zijn zitten thuis te wachten tot ze bericht krijgen dat hun nieuwe OFP’s klaarliggen. Het is dus heel waarschijnlijk dat dat ook het geval is voor onze huishoudelijke medewerkers, en het zou verklaren waarom de hervatting van hun werk telkens een paar dagen opschuift zonder dat er daadwerkelijk aangegeven wordt wanneer het wordt hervat.

We moeten dus, zoals een voormalige Shell-collega dat zo mooi zei, onze ziel in lijdzaamheid bezitten…

Vest aan

Geplaatst op door november 4, 2018

De laatste week van deze shift is vandaag ingegaan, volgende week om deze tijd is mijn eerste vrije dag en ook mijn vertrekdag. De eerste drie weken zijn omgevlogen maar ik maak me nu op voor de laatste dagen die gevoelsmatig altijd veel langzamer gaan. Komt natuurlijk omdat de knop al een beetje om is nu de thuisreis steeds dichterbij komt.

Het begon vandaag overigens niet echt geweldig want ik heb volgens mij een fikse verkoudheid onder de leden. Of liever gezegd, ik denk dat die eraan zit te komen want ik werd vannacht wakker met een verstopte neus (gelukkig had ik neusspray meegenomen en wist ik ook nog waar ik het had gelaten) en vanmorgen had ik een stevige keelpijn. Heb ik in ieder geval die doos Trachitol ook niet voor niks meegenomen.

Misschien komt het wel door het veranderende weer want het is ’s morgens behoorlijk koud, het was maar veertien graden gistermorgen en vanmorgen. Eergisteren ben ik nog aan mijn overhemd naar kantoor gelopen maar het was eigenlijk al te koud daarvoor, en ik denk dat ik daaraan die verkoudheid heb te danken. Eigenwijs weer natuurlijk om zo te blijven lopen, maar sinds gisteren heb ik ’s morgens een vest aan tijdens de wandeling naar kantoor.

De weeromslag komt omdat het hier winter aan het worden is. Dat houdt in dat de temperatuur flink daalt als het zonnetje onder is en de komende weken zal de temperatuur ’s nachts dalen tot mogelijk zelfs maar net boven het vriespunt.

En ook ’s avonds als de zon onder is koelt het in rap tempo af, en dat merken we als we tegen zessen naar huis lopen want het is op dit moment om half zes al donker. Overdag is het nu bijzonder aangenaam want het is niet meer verzengend heet, de middagtemperatuur ligt comfortabel tussen de vijfentwintig en de dertig graden en dat voelt aan als hoogzomer in Nederland. Gewoon erg mooi weer dus en vandaar dat we nu ook tussen de middag wandelen naar het kamp voor de lunch en niet meer de bus nemen.

Oh ja, en het tweede deel van onze nieuwe sportzaal, het gedeelte met de cardio-apparaten, is gisteren officieel geopend. Ik heb voordat ik aan mijn kracht-training begon even naar binnen gekeken en zag tot mijn genoegen allemaal nieuwe apparaten. Toch was er nog wel wat op aan te merken ook want de loopbanden waren allemaal met de kop naar de muur geplaatst. Ik weet niet welke malloot dat heeft verzonnen maar het lijkt me nou niet echt gezellig om tijdens het hardlopen tegen een vlakke grijze muur aan te moeten kijken. Vanavond ga ik voor mijn hardloopsessie dus mooi even kijken of de oude cardio-zaal nog open is…

Snoepdag

Geplaatst op door november 1, 2018

Ik probeer hier zo gezond mogelijk te eten en dat is al een hele uitdaging als je bij iedere maaltijd het aanbod ziet in het restaurant. Toch lukt het me vrij aardig, rijst in plaats van aardappelen, veel groente en fruit en weinig vlees, en als ik vlees eet hoofdzakelijk kip en af en toe vis. En tussendoor wordt er absoluut niet gesnoept en gesnackt, simpelweg omdat er niks voorhanden is.

Vandaag ging dat toch helemaal mis, en het begon al vroeg in de ochtend op kantoor. Mijn Irakese baas Haider had het tijdens ons tripje naar Dubai voortdurend over het feit dat hij falafel miste want dat at hij iedere dag bij het ontbijt. En jawel, vanmorgen kwam hij binnen met een schaaltje falafel en uiteraard moest ik het proberen. Het zag er aan de buitenkant een beetje uit als een Hollands borrelhapje, maar de binnenkant was heel anders en ik moet toegeven dat het heerlijk smaakte. Wel een gefrituurd hapje, dus niet erg gezond.

Nog geen uur later kwam er een andere Irakese collega binnen met een schaal vol zoetigheid en uiteraard moest ik ook deze Irakese specialiteit (ik ben de naam alweer kwijt) proberen. Ik pakte het aan met de bedoeling het weg te moffelen zo gauw hij weg was maar ik kon het niet weerstaan om toch een klein hapje te proberen. Het was zoet, niet te geloven, maar echt ongelofelijk lekker. Zo lekker dat ik twee minuten later de pest in had dat het al op was.

s’ Middags ging het feest weer door, mijn collega Safaa deelde een soort frou-frou’tjes uit en ook daarvan moest ik er beslist twee nemen. De lunch was al weer een tijdje geleden (daarbij heb ik me wel weer ingehouden) dus vooruit maar. Het geheel werd vanavond in stijl besloten met een dikke hamburger met patat, want het is woensdag en dat is hier geen gehaktdag maar hamburger-dag.

Ik ben nog wel naar de sportzaal geweest, maar of dat genoeg heeft gecompenseerd…