Vanwege ruimtegebrek op onze afdeling op de 17e verdieping van het Asian Star gebouw was het nodig om uit te breiden. We zaten al krap en doordat er de laatste tijd meer mensen zijn aangenomen voor ons project zaten er op verscheidene plekken al drie mensen aan twee bureaus.

Die extra ruimte is inmiddels gevonden en ook al in gebruik genomen op de 21e verdieping. Dat maakt de spreiding wel groot want nu zit een deel van het team op de 16e verdieping, een ander deel op de 17e en sinds kort dus ook een aantal op de 21e.

Tot die laatste groep behoort ook mijn team, en echt blij zijn we daar niet mee. Hoewel de halve verdieping leeg staat zijn er pas zeven mensen naar boven verhuisd en missen we met name de aanspraak en de gezelligheid, maar het ergste is de kou!

De airco op de 21e verdieping staat te loeien dat het een lieve lust is en het geheel heeft qua temperatuur meer weg van een mortuarium dan van een kantoorruimte. Nee echt, het is gewoon afgrijselijk koud en iedereen, inclusief ikzelf, zit met een vest of een trui aan. En er is nog eens niks aan te doen ook. Blijkbaar heeft de airco geen regelaar maar staat standaard afgesteld op een volle bezetting met mensen en computers. Die genereren dan samen genoeg warmte om de airco te compenseren, alleen is de afdeling op een paar mensen na nog leeg en is die compensatie er dus helemaal niet.

Een trui aan dus maar, en wachten tot er meer mensen naar de 21e worden getransfereerd. Ondertussen is het uitzicht natuurlijk wel fraai…

Nog even over die kroketten van gisteren, er was nog een aardig voorval. We wilden na de kroketten nog even naar het Hardrock Café en ik vroeg dus de langslopende ober om de rekening. Die bleef nogal lang weg, vijf minuten, tien minuten, en al die tijd geen ober te zien. Nog een paar minuten later zag ik onze ober omgekleed aan de rand van het terras staan praten met ik denk de bedrijfsleider. Blijkbaar zat de ober zijn dienst er op en die rekening was hij blijkbaar straals vergeten.

De bedrijfsleider keek toevallig net onze kant op en toen ik mijn hand op stak kwam hij gelijk aanlopen. Een beetje gepikeerd vroeg ik weer om de rekening, met de mededeling dat ik daar een kwartier eerder ook al om had gevraagd. Toen hij amper een minuut later met de rekening kwam aanlopen zag hij zeker aan mijn gezicht dat ik nog steeds niet blij was en meteen zei hij, “ Wacht, ik geef U korting, twintig procent!”…

Vandaag was het schitterend weer en dus een mooie dag om lekker in de tuin te zitten. Dat kwam goed uit want er zou vanmiddag iemand komen kijken naar onze splinternieuwe carkit want het navigatie systeem werkte niet goed. Het enige wat er eigenlijk gebeurde was dat het ding voortdurend naar satellieten stond te zoeken en van een fatsoenlijke routeplanning was dus totaal geen sprake. Als het ding het al een keer deed dan viel gegarandeerd het satelliet signaal na vijf minuten weg, zoals gistermiddag nog in het drukke Makati.

De monteur stond stipt op de afgesproken tijd bij ons voor de deur, hij verving het hele systeem en de antenne (wat achteraf de oorzaak bleek) en nu werkt het als een zonnetje…

Vanmiddag stond de postbezorging opeens naast mijn bureau met de mededeling dat er expat mail voor mij bezorgd was. En ik kreeg tot mijn verbazing een enorme paarse envelop en de LINDA overhandigd. Niet te geloven, het is uiteindelijk dus toch gelukt!

Een week of wat geleden had ik al geschreven dat er in Den Haag bij de postafdeling iets niet helemaal goed was gegaan waardoor onze post in plaats van naar de Filipijnen naar Rusland werd gestuurd. Gelukkig bleef de schade beperkt tot een kaart van Robin en Chantal en de LINDA van januari (tenminste, laten we het hopen dat dat de enige post was).

Er is overigens geen spoor van die zending teruggevonden, navraag in Rusland leverde niks op ondanks de hulp van een paar ouwe vrienden daar. Het probleem zou in Den Haag wel opgelost moeten zijn maar bewijs daarvan hadden we nog niet, tot vandaag dus.

Riet is dolblij dat het nu goed gaat want de uitgever van de LINDA had beloofd dat als deze maand het februari nummer goed zou aankomen, ze ook januari nog zouden nasturen. En nu we weten dat het proces werkt kunnen we ook gaan denken aan meer abonnementen en boeken bestellen bij bol.com en dat soort dingen.

En die grote paarse envelop? Daar zat een Valentijnskaart in voor Riet en mij van mijn schoonzusje Ans, zwager Leo, mijn drie nichtjes en Schoonpa en Schoonmoe. Wat ontzettend leuk, allemaal hartstikke bedankt! En hoewel ik niet zo zoenerig ben toch allemaal een dikke kus.

Om te beginnen vandaag eerst maar eens de groepsfoto van onze tocht naar Mount Pinatubo.

Verder het nieuws dat ik gisteren toch maar eens langs de bedrijfsdokter ben geweest om eens te praten over de problemen met mijn bloeddruk. Die was hoogst verbaasd dat ik nog steeds geen pilletje slikte, want volgens haar was mijn bloeddruk dus duidelijk structureel te hoog. En zeiden ze in Nederland en in Maleisië nog dat ik maar heel goed moest uitkijken met wat ik at en veel moest sporten, hier greep de dokter meteen haar pen.

En jullie raden het al, ik zit vanaf vandaag dus aan de medicijnen tegen de hoge bloeddruk. Nou nog een pilletje tegen de hoge cholesterol en een ouwe-van-dagen kaart voor het openbaar vervoer en ik ben helemaal klaar voor Huize Salem.

Nou ja, gekheid natuurlijk, het zat er al een tijd aan te komen en ik ben eigenlijk opgelucht dat er eindelijk iets aan gedaan wordt, anders dan zeiken over mijn eetgewoonten of mijn gewicht. En of dat pilletje nou zo snel al kan helpen weet ik niet maar in de sportschool vanmiddag leverde de meeting 120-90 op! Mijn bloeddruk lijkt dus op dit moment in orde maar voor de rest doet op dit moment alles zeer. Ik heb voor het eerst meegedaan aan een Spinning klas, en dat viel heel zwaar tegen. Ik dacht, een beetje fietsen is nog nooit een probleem geweest, maar dit was erg!

Gelukkig heb ik een beetje een zware voet want ik had na afloop geeneens geen puf meer om het gaspedaal nog in te drukken…

Het zat er natuurlijk wel in. Gisteren viel het alles mee maar vandaag had ik behoorlijk stijve kuiten. Gelukkig was ik niet de enige, want behalve mijn maatje Fairuz die zo’n beetje de hele week voetbalt had iedereen wel last van de tocht van zaterdag.

Desondanks was iedereen behoorlijk tevreden over de tocht, en er werd vandaag de nodige tijd besteed aan het bekijken van elkaars foto’s waarbij uiteraard door iedereen het nodige over en weer werd gekopieerd.

Fairuz vond de mijne zelfs zo mooi dat hij ze allemaal op zijn Facebook pagina heeft gezet samen met die van hemzelf. En ook mijn Pools-Australische collega Ziggy wilde al mijn foto’s hebben omdat ze, zoals hij zei, precies het sfeertje weergaven wat hijzelf graag had willen vastleggen.

Sinds vorige week maandag ben ik ook weer lid van een sportschool, de Gold’s Gym net buiten de poort van onze Village. Toen ik er voor het eerst binnenkwam vroeg ik me af waar ik verzeild geraakt was want het zag er uit als zo’n gym die je altijd in Amerikaanse gangsterfilms ziet, compleet met boksring, maar het valt alles mee. Ze gaan er zelfs grondig te werk want mijn hele medische doopceel werd gelicht om een persoonlijk programma samen te stellen.

Ik heb er vorige week twee lichte trainingen op zitten met mijn persoonlijke trainer die mij vanaf deze week een training in de week gaat begeleiden, en vandaag had mijn eerste echte beproeving moeten worden. Nou wordt voorafgaand aan iedere training mijn bloeddruk gemeten omdat die standaard aan de hoge kant is en dat had ik ook eerlijk gezegd. Blijkt bij de meting vanavond voor de training dat ik te hoog zit, 160-100. In plaats van te trainen moest ik dus rustig blijven zitten waarbij met tussenpozen mijn bloeddruk werd gemeten.

Na tien minuten zat ik op 140-100, wat voor mij volkomen normaal is. Mijn trainer keek twijfelend maar besloot toch dat we maar eens wat moesten gaan doen. Na een rondje krachttraining moest er eerst weer gemeten worden voor ik verder mocht, en ja hoor, 170-110. Op zich niet gek na al die inspanning maar ik kreeg te horen dat het maar klaar moest zijn voor vandaag. En ik zweette nog niet eens!

Ik was dus vroeger thuis dan verwacht maar toch nog niet vroeg genoeg: de pannenkoeken waren al bijna koud…

Een van mijn collega’s had voor vandaag een hiking trip georganiseerd naar Mount Pinatubo, een vulkaan gelegen ten noorden van Manila. Ik heb over die vulkaan in mijn blog van 2 januari al het nodige over geschreven dus lees dat nog maar eens na.

We moesten voor de trip heel erg vroeg op want we zouden om half vier in de ochtend al vertrekken vanaf het verzamelpunt, ons kantoorgebouw hier in Alabang. Met een groep van achttien vertrokken we in twee minibusjes vanuit Manila naar de streek waar de vulkaan ligt, een rit van ongeveer drie en een half uur. Daar aangekomen was het inmiddels licht geworden en een drukte van belang, we waren duidelijk niet de enigen die deze trip vandaag gingen maken.

Ons groepje stapte over in vier jeeps waarmee we vertrokken naar een punt ergens aan de voet van de vulkaan vanwaar we verder zouden gaan lopen naar de krater. De jeeptocht duurde ruim een uur, waarbij we over de bedding reden die in 1991 was uitgeslepen door de stroom hete lava, als gevolg van de uitbarsting. Het landschap was onvoorstelbaar veranderd, waar eens vruchtbare rijstvelden waren geweest was nu een vaak honderden meters brede geul bestaande uit gestolde lava, as en stenen en dat zo’n vijfentwintig kilometer lang. De wandeling zelf begon op het punt waar de jeeps niet verder konden.

De volgende twee uur liepen we door het uitgesleten ravijn richting de krater. Het was een moeizame wandeling door as, over rotsen en stenen en door beekjes, totdat we na anderhalf uur vlak onder de top waren. Tot voor kort was dat punt zelfs met de jeeps bereikbaar geweest maar regenval had een aantal aardverschuivingen veroorzaakt waardoor je de laatste zeven kilometer alleen te voet kon afleggen.

Vanaf dat punt was het nog een klim van twintig minuten naar de krater, maar uiteindelijk bleek het meer dan de moeite waard. Het uitzicht in de krater was verbluffend, een schitterend kratermeer met een groenachtige kleur, omgeven door begroeide kraterwanden.

Behalve genieten van de schitterende omgeving was er gelegenheid om te zwemmen of om een tochtje in een roeiboot te maken vanaf een strandje, waarvoor je via een steile stenen trap naar beneden moest de krater in. We genoten ongeveer een uur of twee van de prachtige natuur, waarna we terug gingen naar het punt waar de jeeps op ons stonden te wachten, weer een wandeltocht dus van ruim twee uur. 

Na de terugreis per jeep was er een Filippijnse lunch. Nou ja, “lunch”, het was inmiddels vier uur in de middag en we hadden allemaal inmiddels behoorlijk honger na de inspannende tocht.

Rond een uur of vijf werden we met de minivans teruggebracht naar Manila. Door de verkeersdrukte in de stad waren we vanavond pas om half negen thuis, bekaf maar voldaan na een schitterende dag.

In Maleisië hebben we met de auto veel plezier gehad van de TomTom. Er is een kaart van Maleisië, en hoewel die blijkbaar al jaren niet is bijgewerkt en met name in Kuala Lumpur soms voor verrassingen zorgde zijn we altijd overal gekomen waar we naar toe wilden. Het lag dus voor de hand om hier op de Filipijnen ook de TomTom te gebruiken, maar dan moet er dus wel een kaart beschikbaar zijn. Volgens een persbericht van TomTom was dat ook inderdaad het geval, maar dat bleek valse voorlichting: er is helemaal geen kaart voor de Filipijnen.

We rijden nu al een tijdje rond zonder routeplanner en we merken het gemis toch wel behoorlijk. Met name in het drukke verkeer in het centrum is het gewoon erg handig als iemand zegt hoe je rijden moet zonder dat je naar straatnamen hoeft te gaan zitten gluren of een kaart moet raadplegen terwijl je je bril bent vergeten.

Tijd dus voor een andere oplossing en die heb ik een tijdje geleden al gevonden in de vorm van een bedrijfje wat kant en klare carkits levert en inbouwt. Via een paar emailtjes kwam ik aan de weet dat de prijs zeer vriendelijk is, en dat de inbouw niet alleen gratis is maar dat ze dat ook nog eens bij je voor de deur komen doen. Een bestellinkje per email, een telefoontje voor de details van de afspraak en de zaak was geregeld.

Gistermiddag kwam er een monteur die het hele systeem installeerde en nu hebben we dus in de auto een state-of-the-art multimedia systeem, inclusief Garmin routeplanner (zelfs met Nederlands!) en met onder andere aansluitingen voor iPad en iPhone, bluetooth, een achteruit-rij camera en we kunnen er zelfs televisie op kijken.

En dat allemaal voor ruwweg vijftien procent van de prijs die ze bij de Mitsubishi dealer in ‘t Heen wilden rekenen voor het inbouwen van iets soortgelijks.

Alleen nou nog uitvinden hoe die routeplanner werkt…

De Filipijnen waren vandaag alweer wereldnieuws en alweer was het nieuws niet goed. Gisteren werd het zuidelijke Filipijnse eiland Negros opgeschrikt door een aardbeving die minstens 14 maar waarschijnlijk zelfs 43 mensen het leven heeft gekost. Reddingswerkers zijn nog steeds bezig mensen onder het puin vandaan te halen.

De aardbeving veroorzaakte aardverschuivingen. Er zijn ongeveer 40 vermisten en er zijn honderden gewonden, onder wie veel schoolkinderen. De beving had een kracht van 6,8 op de schaal van Richter en vond plaats op 570 kilometer ten zuidoosten van Manila, op 46 kilometer diepte onder de zeestraat van Tañon. In de loop van de dag werd de regio getroffen door een serie naschokken. De zwaarste naschok had een kracht van 6,2 op de schaal van Richter. Het leger is naar het rampgebied gestuurd om hulp te bieden.

Weer een natuurramp dus op de Filipijnen, maar ook deze keer weer ver bij ons vandaan. Wij hebben er dan ook helemaal niets van gemerkt, behalve dat ik vanmorgen op mijn werk meteen een email kreeg met instructies van hoe te handelen bij een aardbeving. Dat heb ik toch maar eens goed gelezen, want ik zit tenslotte sinds deze week op de 21e verdieping van het gebouw en dat is behoorlijk hoog als er een aardbeving komt.

Ach, het gebouw moet er tegen kunnen want het zal de eerste niet zijn, en het uitzicht mag er zijn, of niet…

Vannacht werden Riet en ik gewekt door een ontzettend lawaai. zo te horen van een feestje met luide muziek. Nou is een feestje wat laat doorgaat al bijzonder hier omdat er in de Village na elf uur geen geluidsoverlast meer mag zijn, dus we waren verbaasd over het tijdstip. Het was namelijk kwart over vier!

In eerste instantie dachten we aan een feest vlakbij maar dat bleek helemaal niet het geval, sterker nog, het was helemaal niet in onze Village maar daarbuiten. Nu had ik ‘s middags toen we door Alabang reden al wel langs de drukke doorgaande Zapote Road kisten zien staan die ik ken als kisten waar geluidsapparatuur van bands in zit, maar er verder geen aandacht aan geschonken.

Tot vannacht dus, want blijkbaar was er dus wel degelijk ergens een live concert. Nou gebeurt dat in Nederland ook wel, zij het hoogstwaarschijnlijk niet midden in een woonwijk, en anders zeker niet midden in de nacht. Nou, in dit idiote land kan dat dus blijkbaar wel, en sterker nog, je kunt dat feest om half vijf in de ochtend ook nog gewoon afsluiten met een donderend vuurwerk.

Gelukkig hebben we een kast vol met toilettasjes van de KLM en die brachten uitkomst: daar zitten namelijk oordopjes in…

En alweer moesten we vroeg op vandaag want onze terugvlucht naar de Filipijnen zou om kwart over tien vertrekken vanaf Kuala Lumpur International Airport oftewel KLIA.

De reis naar de luchthaven ging niet per taxi maar met de KLIA Express, een snelle treinverbinding tussen Kuala Lumpur en het vliegveld die er precies achtentwintig minuten over doet. Deze trein vertrekt vanaf KL Sentral en dat is gunstig gelegen precies naast het Hilton Hotel. Een bijkomend voordeel is dat je daar bij vertrek ook gelijk kunt inchecken voor je vlucht en je je bagage dus niet verder mee hoeft te slepen.

We vertrokken wat later dan gepland maar landden toch redelijk op tijd in Manila.

Toen we buiten aankwamen bij de plek waar onze chauffeur op ons zou moeten staan wachten zagen we niemand, en gezien onze slechte ervaringen daarmee vreesde ik al dat we weer een taxi zouden moeten nemen. Gelukkig zag Riet aan de overkant van de straat iemand staan met een papier waarop mijn naam leek te staan. Dat bleek gelukkig te kloppen, het was inderdaad onze chauffeur en zo waren we ruim een half uur later weer thuis.

Toen we ‘s avonds aankwamen in de Union Jack Tavern om een hapje te eten bleek er al een hele groep collega’s met aanhang te zitten en daar schoven we bij aan. Het werkt een erg gezellige avond en dus de perfecte afsluiting van een geweldige week.

Het was vandaag een vrije dag in Maleisië, Federal Territory Day. Als je wilt weten wat dat is moet je maar kijken op de blog van 1 februari van vorig jaar. Voor mij was het echter geen vrije dag, ik moest gewoon werken. Alleen kon ik het kantoor niet in, niet omdat het gesloten is maar omdat ik er zonder begeleiding niet in mag. Terwijl ik notabene zelf van Shell ben! Aangezien niemand die ik ken van plan was om vandaag naar kantoor te komen had ik geen chaperonne, en dat betekende dat ik moest werken vanuit de hotelkamer.

Toen de werkdag erop zat gingen we naar de volgende favoriete stek uit onze KL tijd, de Ierse pub Malones, maar onderweg moesten we nog iets anders doen. Toen we hier vertrokken heb ik uiteraard mijn telefoon abonnement opgezegd, en dat moest tot gevolg hebben dat ik de gestorte borg voor mijn iPhone terug zou krijgen. Dat is best nog een aardig bedrag, maar tot op heden was er nog steeds niets overgemaakt. Tijd dus voor een bezoekje aan het kantoor van mijn voormalige provider DiGi.

De gegevens van mijn ouwe telefoon kwamen daar vrij snel boven water en wat bleek, er was een check naar mij verstuurd. Op 7 december jongstleden, per adres Cendana Condominiums in Kuala Lumpur. Maar, beste man, daar woon ik sinds eind september vorig jaar niet meer, de hele reden voor het opzeggen van mijn abonnement was dat ik naar de Filippijnen zou verhuizen per 1 oktober!

Een typisch geval weer van “Oeps!”, zoals in deze hoek van de aardbol blijkbaar onvermijdelijk is. We waren al bijna vergeten dat het in Maleisië in dat opzicht echt net zo erg is als op de Filipijnen. Maar goed, er wordt een rapport opgemaakt en morgen krijg ik een telefoontje met wat er nu gaat gebeuren.

Aangekomen bij Malones bleek dat al het personeel was vervangen en dus liepen er weinig ouwe bekenden meer rond. Er was er uiteindelijk toch nog één, Amadadul uit Bangladesh, die nu in het naastgelegen restaurant werkt. Hij kwam meteen naar ons toe kwam toen hij ons zag zitten en we hebben even een praatje met hem gemaakt. Al die personeelswisselingen hebben overigens als je het mij vraagt ook de kwaliteit van het eten aangetast, want de Irish Stew was niet meer wat het geweest was…

Het was vorige week Chinees Nieuwjaar en dat wordt in Kuala Lumpur altijd groots gevierd want er is een enorm grote Chinese gemeenschap in de stad. Overal waren nog steeds de versieringen te zien met als thema het Jaar van de Draak, zoals op de foto gemaakt in het winkelcentrum van het KLCC.

Van te voren hadden we al een lijstje gemaakt van dingen die we zouden gaan doen als we in Kuala Lumpur zouden zijn en hoog op ons lijstje stond Chinees eten.

Niet dat er in Manila geen Chinese restaurants zijn, er is er zelfs pas weer een bij gekomen, maar wat we missen is simpelweg de kwaliteit van het eten die we in KL gewend waren. En onze favoriete stek in KL voor “Chinese food” was een restaurant genaamd “Hakka”. Het ligt tussen de hoge kantoren en appartementen complexen in, het heeft veel weg van een veilinghal, de stoeltjes en tafeltjes zijn van plastic, maar dat geeft allemaal niks want het eten is er fantastisch. We hebben iedereen die ons in KL heeft bezocht dan ook meegesleept naar deze tent, want daar moet je gewoon geweest zijn vinden wij.

Het viel bij binnenkomst meteen op dat het bier er was veranderd. In plaats van de Tiger Girls, de meisjes die rondliepen om iedereen van Tiger bier te voorzien, waren er nu Carlsberg girls. Minpuntje vind ik persoonlijk want ik vind Tiger lekkerder dan Carlsberg, maar dat is een kwestie van smaak. Er waren ook nieuwe menu’s, maar verder was alles hetzelfde. Ook het feit dat we weer niet konden kiezen, dus veel te veel bestelden en toch vrijwel alles opvraten. De broeken moesten weer op de vreethaak…

De komende week zitten we in Kuala Lumpur, ik voor mijn werk en Riet gaat voor de gezelligheid mee. We hebben er allebei heel erg veel zin in want het is al weer vier maanden geleden dat we daar zijn vertrokken maar we zijn die mooie stad nog niet vergeten.

Morgenvroeg vertrekken we, en we hopen dan rond het middaguur in KL te zijn zodat we lekker het grootste gedeelte van de zondag nog hebben om in de stad door te brengen. We hebben al een lijst gemaakt van wat we allemaal gaan doen: het Hardrock Café, Malones, Chinees restaurant Hakka, Bukit Bintang, en nog wel een paar plekken waar we goeie herinneringen aan hebben. Riet zal wel meer gelegenheid hebben dan ik maar dat maakt niet uit.

Omdat we morgen een drukke en vooral lange dag verwachten hebben we er vandaag ons gemak van genomen. Het wordt morgen namelijk wel een vroegertje want de taxi staat om kwart over vier morgenochtend al voor de deur. Onze vlucht vertrekt al om tien voor zeven…

Na alle ellende van gisteren waar we allebei behoorlijk depressief van waren geworden was vandaag een dag van meevallers.

De belangrijkste was dat het gedoe met de tickets nu toch is opgelost. Wat blijkt namelijk, het ticket waarmee we hier naar toe zijn gekomen in oktober vorig jaar was een retourtje en dat had een open ticket moeten zijn, geldig tot het moment waarop we ons visum zouden krijgen. De stommelingen van Personeelszaken hebben echter al na vier weken de terugreis van het ticket verzilverd waardoor die dus verviel. De fout wordt hersteld, wat op zich al goed nieuws is, maar beter nog is dat we voor Riet nu dus niet zelf een ticket hoeven te gaan kopen.

Een tweede meevaller was dat we vandaag al een bevestiging kregen van het tripje wat we in maart gaan maken met Boracay, samen met Robin en Chantal. En dat terwijl we gisteren pas hadden geboekt! We denken dat de gekozen locatie wel in de smaak zal gaan vallen. We moeten alleen nog wel effe betalen en ze houden van opschieten want de boeking is maar geldig tot morgen…

En dat was nog niet alles, het bedrijf waarbij ik informatie had opgevraagd voor een navigatiesysteem voor in de auto mailde vanmorgen eindelijk terug. We hoeven niet naar ze toe, wat aan de andere kant van de stad is, ze komen het systeem hier voor deur inbouwen. De afspraak is gemaakt voor de week dat we terugkomen uit Kuala Lumpur.

En de laatste meevaller was weliswaar niet zo’n spectaculaire maar toch. Riet had voor het avondeten rundvlees gekocht, alleen bleken het bij thuiskomst geen runderlapjes te zijn maar een soort hachee vlees. Met champignonnetjes kwam er toch nog wat onverwacht smakelijks op tafel.

Een betere dag dus dan gisteren zullen we maar zeggen. De foto hiernaast is trouwens in onze tuin gemaakt met mijn nieuwe telelens.

De nationale munteenheid op de Filipijnen is de Peso. Eén peso is honderd Centavo of Sentimo. Er zijn munten van 1, 5, 10 en 25 Centavo en 1, 5 en 10 Peso, waarbij het opvalt dat de munt van 10 Peso sprekend lijkt op een 2 Euro munt. Naast de munten heb je biljetten van 20, 50, 100, 200, 500 en 1000 Peso.

Het teken voor de Peso is ₱ en bedragen geef je aan met PHP. Vergeleken met het formaat van de Euro biljetten valt op dat de Peso biljetten lang en smal zijn, zo lang zelfs dat ze niet helemaal in een doorsnee Europese portemonnee passen. Riet moet dan ook altijd flink frommelen om ze in haar portemonnee te persen.

Het omrekenen viel in het begin niet mee want de waarde van de Peso ligt ten opzichte van de Euro op ongeveer 60 Peso voor een Euro. Het fluctueert nogal want toen we hier kwamen was de omrekenwaarde 62 Peso voor een Euro en vandaag was dat nog maar 56 Peso, met dank natuurlijk aan de crisis in Europa die ervoor gezorgd hebben dat de Euro de laatste maanden een flinke val in waarde heeft gemaakt ten opzichte van andere munteenheden.

Ik heb trouwens ontdekt dat Riet op monetair gebied blijkbaar steeds een land achter loopt. In het jaar dat we in Maleisië woonden had ze het bij ieder bedrag altijd over Euro’s in plaats van de Maleise munteenheid de Ringgit. En waarachtig, nu wonen we op de Filipijnen en nu heeft ze het steevast over Ringgit’s in plaats van Peso’s…

Het enige wat voor vandaag op het programma stond was het doen van een aantal noodzakelijke boodschappen. En ja, dat kan hier op zondag want de winkels zijn iedere avond tot negen uur open en ook op zondag.

Het doen van boodschappen is op zich geen probleem want er zijn een aantal grote supermarkten en die hebben vrijwel alles. De ellende begint meestal pas bij de kassa’s. Dat zou je in eerste instantie niet verwachten als je de gigantische rijen kassa’s ziet, maar dat is misleidend. Voor iedere kassa staan namelijk al meerdere mensen in de rij en die hebben zonder uitzondering allemaal een kar vol. En als ik zeg vol dan bedoel ik met een kop erop.

Filipino’s, zo hebben we ontdekt, kopen namelijk alles groot in maar wel allemaal losse pakjes. In plaats van bijvoorbeeld een paar grote zakken chips kopen ze dertig kleintjes. En die kleine verpakkingen liggen allemaal los in de kar en moeten allemaal apart langs de scanner. Ja, want de moderne scanners om de boodschappen langs te halen zijn hier ook aanwezig, alleen werkt het om de drie producten niet. Dan gaat de kassajuffrouw eerst heel aandachtig naar de barcode staan kijken, vervolgens gaat ze een nummer intikken of ze loopt weg. Dat weglopen gebeurt gemiddeld ongeveer drie tot vier keer per klant.

Je raadt het al, het afrekenen van een overvolle kar met boodschappen is een werkje wat de nodige tijd kost. En tijd hebben ze hier zat, want alles gaat ook nog eens in een tempo waar een Nederlandse hoogbejaarde zich voor zou schamen. En als alles dan eindelijk is afgerekend krijg je de volgende hindernis, het inpakken. Heb je pech, dan moet de juffrouw die afrekent ook alles inpakken en dan kun je je borst wel nat maken. Is het beter geregeld (gelukkig is dat bijna altijd het geval) dan staat er een jongeman die alles voor je inpakt. Alles gaat in dozen en in bruine papieren zakken, en ook weer met grote zorgvuldigheid. Enorme hoeveelheden plakband en paklint worden gebruikt om alles te verpakken, en ook daar nemen ze weer alle tijd voor.

Laat ik nou niet de indruk wekken dat alles gebeurt met dezelfde desinteresse die we in Nederland gewend zijn, integendeel zelfs. Ze zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam, en als alles dan eindelijk in een kar ligt dan staan ze onmiddellijk klaar om alles naar je auto te brengen en alles in te laden. Eigenlijk wil ik met dit verhaal dus eigenlijk alleen maar zeggen dat wij in sommige opzichten nog niet zo goed aan Zuid-Oost Azië zijn aangepast als we wel dachten. Zeker waar het geduld betreft…

De werkweek zit er al weer op en we hebben een lang weekend voor de boeg. Aanstaande maandag is het namelijk Chinees Nieuwjaar en dat wordt overal in Zuid-Oost Azië uitgebreid gevierd. Hier op de Filipijnen weliswaar niet zo uitgebreid als in Maleisië maar we krijgen er wel een vrije dag voor.

Vanavond gingen we zoals gewoonlijk op vrijdagavond uit eten en deze keer wilden we eens gaan kijken bij een gloednieuw Chinees restaurant wat nog geen week open is.

We zijn allebei gek op Chinees en er zijn er ook wel twee in de buurt maar de ene is weliswaar goed maar erg duur en de andere voldoet niet aan de strengen eisen van Riet (die alle Chinese restaurants vergelijkt met Hakka in Kuala Lumpur en dat is vrijwel altijd een verloren zaak).

Deze zaak, van de restaurant keten P.F.Chang voldeed heel redelijk. Het was gezellig, de bediening geweldig en het belangrijkste, het eten, was behoorlijk. Goed, over de gebakken rijst heb ik dan nog wel wat sacherijnigs te melden (veel te klef) maar over het geheel genomen toch niet onaardig. En het ligt ook nog eens op loopafstand van ons huis in het Ayala Alabang Town Centre. Dat levert Manila in het bijzonder en de Filipijnen in het algemeen toch een paar extra punten op…

Woensdagavond is onze inmiddels traditionele Quiz Night in de Union Jack Tavern. Het begint alleen steeds moeilijker te worden om gegadigden te vinden die met ons mee willen doen, en zonder een team begin je nu eenmaal niet zoveel. Door omstandigheden is het enige vaste teamlid wat nog over is mijn Maleise collega Farah.

De quizmaster is een Engelsman en het is hem dus niet kwalijk te nemen dat veel vragen voor Engelsen veel gemakkelijker te beantwoorden zijn dan voor ons Nederlanders, al was het maar omdat we het antwoord vaak wel in het Nederlands weten maar niet in het Engelands. Zo zijn vragen over dieren altijd een probleem, want ik weet bijvoorbeeld wel hoe een kerkuil eruit ziet maar niet wat de Engelse benaming is (barn owl dus). En omdat we hier nu eenmaal op de Filipijnen zitten zijn er ook regelmatig vragen over de Filipijnen en daar weten we ook niet echt veel van.

Het is dus zaak om naast vaste teamleden Farah, Riet en mij minstens één teamlid te hebben wat geboren Engelstalig is en op z’n minst één Filipino (of Filipina natuurlijk). Dat is een tijdje goed gegaan maar iedereen heeft inmiddels afgehaakt. Mijn Amerikaanse collega Quincy kon niet tegen de rook en het stikte in ons team nou eenmaal van de rokers, en voor de Filipina’s wordt het vaak simpelweg te laat. En nu ook mijn maatje Fairuz afhaakte omdat hij voortaan op woensdagavond gaat voetballen hadden we een personeel probleem.

Vanavond werd ons kleine team gelukkig aangevuld met mijn Filipijnse collega Lab (die eigenlijk Lovella heet), en het werd zowaar een redelijk succes. Veel vragen over films en muziek, en we werden daardoor zowaar tweede na zelfs de helft van de tijd nog aan de leiding te hebben gestaan. En dat betekent dus weer 1500 pesos en een fles wijn in de knip!

We hebben al een paar weken een eigen Tippi Wan en dat bevalt tot nu toe uitstekend. Riet kan het inmiddels redelijk goed met haar vinden, ze gaat zo’n beetje haar eigen gang in de zin dat ze zelf werk ziet en niet de hele dag bezig gehouden hoeft te worden.

Nu zouden we eigenlijk ook nog een chauffeur moeten hebben, net als iedereen, maar daar hikken we toch nog een beetje tegenaan. De vraag is namelijk wat we zo’n kerel de hele dag moeten laten doen. Ik bedoel, ik ga ‘s morgens naar kantoor en kom tegen de avond weer terug, dat zijn dan twee ritjes. Misschien dat Riet als ze in een dolle bui is nog boodschappen gaat doen maar dat is het dan ook wel. En in de tussentijd zit de goeie man het grootste deel van zijn werktijd in het chauffeurskamertje van ons huis want je kunt de auto wel de hele dag wassen maar daar zien we ook het nut niet echt van in.

We hebben andere mensen wel eens gevraagd wat die hun chauffeur de hele dag laten doen en dan komen ze met allerlei klusjes zoals in de rij laten staan om rekeningen te betalen of boodschappen te doen. Nou, betalen doen wij grotendeels online en boodschappen doet Riet liefst zelf want dan beweegt ze tenminste nog wat 🙂

Daar tegenover staat dat een fulltime chauffeur natuurlijk wel weer erg handig is als je visite hebt. Je kunt je bezoekers dan de hele dag op pad sturen met de auto, met professionele begeleiding die bovendien ook nog kan fungeren als gids.

Kortom, we zijn er nog niet helemaal uit maar op dit moment zien we het nut er nog niet van in…

Net als toentertijd in Rusland heb ik weer een teller meelopen met mijn website die bijhoudt hoeveel bezoekers ik iedere dag krijg. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er eigenlijk bar weinig mee doe, eens in de zoveel maanden kijk ik eens of er überhaupt nog wel iemand kijkt want als dat niet zo is kan ik er net zo goed mee nokken, nietwaar.

Vandaag heb ik eens gekeken naar de cijfers van het afgelopen jaar en daaraan is te zien dat ik een regelmatige groep bezoekers heb en dat het bezoek aan mijn site redelijk constant is. Er zijn voorspelbare mindere maanden, de zomermaanden en december, en dat zal enerzijds te maken hebben met vakanties en de feestdagen en anderzijds vanwege het feit dat we die maanden meestal zelf in Nederland zijn. Ruwweg heb ik iedere maand gemiddeld toch wel meer dan vijfhonderd bezoekers en dat komt neer op een gemiddelde van rond de vijftien per dag. En daarmee ben ik op zich niet ontevreden want het betekent toch dat mijn verhaaltjes af en toe gelezen worden.

Wat wel een beetje teleurstellend is ten opzichte van de statistieken van Sakhalin is de verspreiding van de bezoekers. Had ik op de berichten van Sakhalin regelmatig bezoekers uit vreemde oorden verspreid over de hele wereld, mijn huidige website wordt maar in twee landen gelezen en dat zijn Nederland en de Filipijnen. De enige uitzondering is een verdwaald bezoek vanuit België, waarschijnlijk van een vaste bezoeker die daar een paar dagen in een Centerparcs zat. En aangezien ik precies weet wie mijn site hier op de Filipijnen leest kan ik rustig aannemen dat al mijn bezoekers uit Nederland komen en dus vrienden en bekenden zijn.

Jammer, want dat betekent dat er dus vrijwel niemand meer bij toeval op mijn site komt of omdat hij ergens op Google of zo opduikt. Het aantal bezoeken wat via een zoekmachine op mijn site terecht kwam is dan ook bijzonder stabiel. Namelijk nul…

Hebben we gisteren gemeld dat ons logeerbed is gearriveerd, de eerste bezoekers hebben zich al aangemeld: in maart komen Robin en Chantal twee weken naar ons toe. Helemaal onverwacht is dat niet want ze hadden al aangegeven dat ze graag die tijd naar de Filippijnen wilden komen maar dat moest natuurlijk allemaal nog wel even geregeld worden. Vakantie van het werk bleek gelukkig geen probleem en vandaag zijn de vluchten geboekt, dus in principe is alles al rond. We zijn benieuwd hoe ze het hier gaan vinden.

Riet is vandaag voor het eerst naar de koffieochtend voor de vrouwen geweest die georganiseerd werd bij een van de dames hier in de Village. Ze is daar gelijk lid geworden van de Alabang Ladies International Group (ALIG) en ze heeft zich ook opgegeven voor vrijwilligerswerk.

Naast vrouwen uit alle hoeken van de wereld (onder andere uit Duitsland, Finland, Barbados en Amerika) heeft ze een Nederlandse leren kennen die hier al 50 jaar woont. Die was met haar man na diens pensionering teruggegaan naar Nederland maar na twee jaar waren ze het daar al zat en zijn rap weer hier naar toe verhuisd…

Gisteren was het 9 januari en dat is op de Filipijnen een hele bijzondere dag. Ieder jaar is er namelijk op die dag een enorme processie in het centrum van de stad waar dit jaar meer dan drie miljoen (ja, je leest het goed!) mensen naar toe zijn gekomen vanuit het hele land.

De processie start als de enorme deur van de Quiapo Kerk open gaan en het beeld van de Zwarte Nazarener zichtbaar wordt. Onder het schreeuwen van “Viva Señor!”, wat letterlijk betekent “Leve de Heer!”, wordt dan het beeld op een vergulde kar gezet en vervolgens door processie-gangers in bordeauxrode shirts aan twee lange touwen voortgetrokken. Alle gelovigen lopen op blote voeten en velen proberen onderweg het beeld aan te raken.

De Zwarte Nazarener is de beschermheilige van Quiapo, het oude centrum van Manila, al eeuwen bekend als het handelscentrum van de stad.

Het beeld is een zwarte beeltenis van Jezus die een kruis draagt en het staat al sinds 1787 in de Sint Johannes de Doper Kerk in Quiapo. Het is echter al veel langer op de Filipijnen want het is al in 1607 naar Manila gebracht.

Het verhaal gaat dat het beeld vervaardigd is door een Azteekse kunstenaar in Mexico en dat het zwart is doordat het schip waarop het door Spaanse missionarissen het meebrachten in brand was gevlogen en het beeld zou daarbij verbrand zijn. Dat verhaal schijnt niet te kloppen want het is aangetoond dat het hout van het beeld van nature zwart is. De filipino’s geloven dat het beeld magische krachten bezit omdat het in de loop der eeuwen branden, natuurrampen en oorlogen heeft overleefd.

Niet zelden vallen er tientallen doden door het gedrang van de enorme menigte, en gisteren is er nog een ander aspect bijgekomen want men was bang dat de islamitische afscheidingsbeweging uit het zuiden zou proberen aanslagen te plegen tijdens de processie. De dag is overigens zonder noemenswaardige incidenten verlopen, er is nog geen melding gemaakt van slachtoffers, alleen van ongeveer vijfhonderd licht gewonden.

Misschien hebben we het wel meegenomen uit Nederland, we hebben in ieder geval de hele dag regen gehad vandaag. Het was vannacht al begonnen en het is de hele dag amper droog geweest. Nou is het hier ook weer niet zo erg dat we niet buiten kunnen zitten, want ons terras is overdekt en Riet heeft dus gewoon lekker buiten gezeten. Het is meer dat je met regen niet zo gauw weg gaat en we hebben dus alweer een dag thuis gezeten.

Niet veel gedaan dus, en als we het telefoonnummer van McDonalds hadden gehad dan hadden we zelfs ons diner thuis laten bezorgen. Nu moest ik toch de deur nog uit om het te gaan halen…

Vannacht was het bar en boos weer en hoewel het vanmorgen wel iets beter was had het weer nog steeds een nadelige invloed op het vliegverkeer op Schiphol. Een uur voor vertrek bleek dat ook wij er niet van verschoond bleven, onze vlucht was drie kwartier vertraagd.

Op zich nog redelijk, maar nadat we ons een uur voor vertrektijd naar de gate liepen kwam eerst het bericht van een gate wijziging. Bij de nieuwe gate aangekomen kwam het nieuws dat we nog een half uur langer vertraging hadden want er moesten twee wielen verwisseld. Daar had die gate wijziging ook mee te maken want er stond op de oorspronkelijke gate zoveel wind dat dat daar niet veilig te doen was.

Nauwelijks stond het vliegtuig aan de nieuwe gate of het werd weer weggereden. Als reden werd opgegeven dat er ook daar te veel wind stond en dat het vliegtuig dus alweer naar een andere gate werd gesleept.

Nog geen half uur later kwam het bericht dat ook daar teveel wind stond en ze gingen het dus toch maar proberen aan de gate waar wij nog steeds zaten. Er kwam een auto met twee wielen op een aanhanger en twee figuren gingen, zo te zien op hun dooie gemak, de wielen verwisselen.

Dat het niet echt opschoot bleek wel toen er na ruim een uur een ander autootje stopte waar een druk gebarend figuur uitstapte die blijkbaar ook vond dat het allemaal wel erg lang duurde.

Afijn, om half vijf, dus twee uur na de geplande vertrektijd, mochten we dan toch instappen en vertrokken we met twee en een half uur vertraging even na vijven. De vlucht zelf verliep soepel en zowel Riet als ik hebben een hele tijd geslapen. Dat was dan wel een meevaller, maar bij die ene bleef het want bij aankomst moesten we dik een half uur blijven cirkelen voor we mochten landen.

Omdat we helemaal voorin zaten waren we het eerst het vliegtuig uit, maar we moesten nog een formaliteit afhandelen: omdat ik nog geen werkvisum heb komen we nog steeds binnen op een toeristenvisum, en als toerist moet je een retour ticket hebben als bewijs dat je het land ook weer gaat verlaten. Wij hadden dat dus niet maar dat is geen ramp want KLM geeft daarvoor een nep-ticket waarmee we allerlei papieren rompslomp en boetes kunnen voorkomen.

Volgens Riet was dat bij haar de vorige keer in een paar minuten gefikst, maar deze keer gingen ze opeens heel erg moeilijk staan te doen. Toen we eindelijk het nep-ticket hadden was iedereen het vliegtuig uit en stonden we dus bij de paspoortcontrole helemaal achteraan. Er was nu nog één ding wat verkeerd kon gaan en dat ging dus ook verkeerd. Onze chauffeur stond er niet en toen ik hem opbelde bleek hij op een ander klusje te zijn. We namen dus maar een taxi naar huis.

Thuis aangekomen was er gelukkig wel weer een meevaller want het huis was dankzij Estela, onze eigen Tippi Wan, keurig en brandje schoon.

Onze laatste dag alweer in Nederland want morgen gaan we terug naar Manila. En onze laatste dag was er ook al weer een met regen en wind. Heel veel wind…

Vanmiddag ben ik naar het strand gegaan om daar wat foto’s te maken met mijn nieuwe telelens. Het was droog en er was een waterig zonnetje, maar desondanks was het geen onverdeeld genoegen door de straffe zuid-westen wind. Het strand was vies door rondvliegend schuim, maar toch waren er nog de nodige wandelaars die de kou trotseerden.

De foto’s maakten een heleboel goed, de nieuwe lens bleek prima te voldoen.

Omdat we eigenlijk niet zoveel hebben om mee te nemen hebben we nog niet alles gepakt. Het enige wat al klaar staat is een koffer van Riet die tot de nok toe vol zit met pakken Senseo (Extra Dark) en paprika chips…