Het eerste opvallende nieuws van het nieuwe jaar was voor mij het bericht in de krant dat er een vulkaan dreigt uit te barsten in Duitsland op ongeveer 120 kilometer van de Nederlandse grens. En die uitbarsting werd al vergeleken met de uitbarsting van de vulkaan Pinatubo op de Filipijnen in 1991.

Een vulkaan??? Vlak bij Nederland? Het klinkt ongelofelijk want de regio is nou niet bepaald bekend als een actief vulkaangebied. Ik dacht dat de dichtstbijzijnde nog werkende vulkanen in de buurt van Italië lagen. Nee, dan de Filipijnen, die hebben een heel andere reputatie met een hele serie nog werkende vulkanen. 

Een beruchte uitbarsting was bijvoorbeeld die van de Mount Pinatubo, en daar wist ik niks van af dus ik ben maar eens gaan uitzoeken hoe dat zit. Wat blijkt, die uitbarsting in 1991 was de op één na ergste vulkaanuitbarsting van de vorige eeuw! Het schijnt dat een gebied van ruim duizend vierkante kilometer met een dikke laag as werd bedekt en dat zelfs de temperatuur op aarde door de sluier van as in de atmosfeer overal een halve graad omlaag ging.

Het klinkt allemaal nogal griezelig en ik ging dus ook maar eens uitzoeken waar die vulkaan Pinatubo dan wel ligt op de Filipijnen. En wat denk je: die vulkaan ligt net als Manila op het eiland Luzon, op ongeveer drie uur rijden van waar wij wonen….

De week is al weer om en ons laatste weekend in Rijnsburg staat voor de deur. Op zich wel een bijzonder weekend natuurlijk want het is Oud en Nieuw, maar persoonlijk vind ik het een van de vervelendste, zo niet het vervelendste, evenement van het jaar.

Met name het vuurwerk is iets waar ik me altijd kapot aan erger. Het was vandaag ook de hele dag bal, de omliggende buurjongens veranderden de omgeving in een soort oorlogsgebied met constant dom geknal.

Kijk, ik heb geen problemen met siervuurwerk en dan specifiek rond de klok van twaalf uur in de Nieuwjaarsnacht, maar dat achter elkaar rondstrooien van dom knalvuurwerk werkt me op mijn zenuwen.

Onze kerstboom heeft het nieuwe jaar niet gehaald. Volgens de traditie blijft de kerstboom altijd staan tot na Nieuwjaarsdag maar dit jaar heeft dat niet zo mogen zijn. De takken hingen al een paar dagen slap en gisteren was al duidelijk dat het einde nabij was. Vandaag is de boom afgetuigd en nu ligt hij in de voortuin te wachten op transport naar de versnipperaar. Hij hoeft alleen nog maar door een paar kinderen ontdekt te worden…

Gisteren vierden we Eerste kerstdag thuis, met familie op bezoek en met een kerstdiner met onze wederzijdse ouders en jongste zoon en schoondochter. Dat is mijn favoriete kerstdiner, gewoon lekker in de huiselijke kring met niet al te veel poespas en lekker eten.

Vandaag zijn we uit eten geweest met onze oudste zoon en schoondochter, een inmiddels jaarlijks terugkerende traditie die hoofdzakelijk bedoeld is om ervoor te zorgen dat Riet niet de hele Kerst in de keuken hoeft door te brengen. Wat mij betreft, ik ben er niet echt een liefhebber van en dat heeft alles te maken met Nederlandse restaurants.

Laat ik nou even niet gaan zaniken over de prijzen, want dat is een gegeven en iedereen schijnt het nou eenmaal normaal te vinden dat je als je met Kerst uit eten gaat met z‘n vieren, dat je dan een bedrag kwijt bent wat zomaar rond de duizend ouderwetse guldens kan liggen. En ja, ik weet wel dat ik niet meer moet omrekenen na al die jaren maar dat verandert niks aan de simpele feiten. Nee, wat mij hoofdzakelijk stoort is wat je krijgt voor dat geld.

Neem bijvoorbeeld gisteravond, in het restaurant “Koetjes & Kalfjes” in Noordwijk. Het menu was veelbelovend, het eten bleek uiteindelijk acceptabel maar niet echt fantastisch (ik spreek hier overigens voor mezelf). De bediening was wat in Nederland tegenwoordig de norm schijnt te zijn in restaurants: personeel wat aan hun taalgebruik te horen (met die vreselijke Gooische “R”) bestaat uit studenten die een centje bijverdienen, en daar is op zich niks mis mee (behalve die “R” dan) maar het resultaat is een soort “Popie Jopie” bediening met veel gooi- en smijtwerk.

Normaal is het met Kerst altijd wat chaotischer dan normaal vanwege de drukte, maar dat was in dit geval geen excuus want het restaurant zat lang niet vol. Desondanks werden bestellingen vergeten, moesten ze voortdurend vragen wie er ook al weer wat had besteld, vlogen messen en vorken je af en toe om de oren als er werd afgeruimd, en alles werd op een laconieke manier afgedaan die je in een McDonalds zou verwachten maar niet in een restaurant waar je, ik moet het toch weer zeggen, een vorstelijk bedrag neertelt voor een gezellig avondje uit.

Wat een verschil met Zuid-Oost Azië waar je in hotels en restaurants behandeld wordt als een geëerde gast. Vertel mij nou eens, wat is daar eigenlijk mis mee?

Ten opzichte van Maleisië hebben de Filipijnen één voordeel, ze rijden er ook rechts en dat maakt de overgang voor het rijden in Nederland weer heel gemakkelijk. Omdat er in Maleisië links wordt gereden had ik bij terugkeer in Nederland aanpassingsproblemen als ik in de auto stapte en nu dus bijna niet. Ik zeg nadrukkelijk “bijna” want ondanks dat ik nu op rotondes gewoon automatisch weer de goeie kant op ga zonder er over na te denken is de rest van het verkeer toch heel anders. Wat meteen opvalt is dat in het Nederlandse verkeer iedereen zich toch veel meer aan de verkeersregels houdt dan in de beide landen waar we de afgelopen tijd hebben gewoond.

Een paar belangrijke verschillen zijn bijvoorbeeld dat de strepen op de weg hier ook een betekenis hebben, terwijl je in Maleisië en op de Filipijnen de indruk krijgt dat het meer richtlijnen zijn. Rijbaan aanduidingen worden hier niet bepaald strikt opgevolgd want het gebeurt maar zelden dat iemand die op een baan voor rechtsaf toch besluit rechtdoor te rijden. In zowel Maleisië als op de Filipijnen moet je niet gek op kijken als zo iemand niet eens rechtdoor rijdt, maar dwars door alles heen linksaf gaat slaan. En hoewel Nederlanders toch de reputatie hebben dat ze alleen niet door rood rijden als er een camera staat valt ook dat wel mee. In de beide Aziatische landen kun je zelfs bij groen licht nooit zonder meer een kruispunt oversteken.

En toch is niet alles in Nederland positiever, want wat met name opvalt als je weer terug bent in Nederland is de agressie in het verkeer. Er wordt veel harder gereden maar ook agressiever, en dat geldt zowel voor de rijstijl als vaak de bestuurders zelf. Begrijp me goed, ik pas me heel snel weer aan als ik terug ben en daarom merk ik het ook aan mezelf. In zowel Maleisië als op de Filipijnen is het verkeer wel complete chaos vergeleken met Nederland maar het gaat er desondanks gemoedelijker aan toe.

Zo wordt er op de Filipijnen voortdurend geclaxonneerd, niet zozeer als teken van verontwaardiging maar om de andere weggebruikers attent te maken op je aanwezigheid. Als een ander voertuig weer eens een rare manoeuvre maakt dan toeter je om hem te laten weten dat jij hem hebt gezien en je maakt hem op jouw aanwezigheid attent. Klinkt idioot maar gek genoeg werkt het wel, want ik moet na vijftien maanden Aziatische verkeerschaos de eerste opgestoken middelvinger nog zien…

Precies op tijd werden we om negen uur opgehaald en vanwege het feit dat het ongewoon rustig op de weg was waren we in een recordtijd van amper een half uur op Ninoy Aquino International Airport. Het inchecken ging ook al er vlot, evenals de rest van de faciliteiten en zo zaten we dus om tien uur al in de Business Lounge aan een bakkie.

Onze vlucht vertrok ruim drie kwartier te laat, ondanks dat alles op het tijdstip waarop we hadden moeten vertrekken helemaal klaar was, maar dit is nu eenmaal de Filipijnen. We moesten bijna een half uur wachten voordat we mochten vertrekken, en aan de mededeling van de piloot te horen wist hij ook niet waarom, en toen we mochten vertrekken stonden we nog dik twintig minuten te wachten aan de kop van de baan want er waren nog twee vliegtuigen voor ons en er kwamen er tussendoor nog zeker zeven of acht landen…

De vlucht zelf verliep voorspoedig, maar veertien uur is gewoon een lange zit, zelfs als je Business Class vliegt. En zeker als je “met de dag mee” vliegt. We vertrokken namelijk rond een uur of een ‘s middags en omdat je met de zon mee vliegt en dus tegen de tijd in vlieg je eigenlijk overdag en heb je dus helemaal geen slaap. Ik benijd altijd mensen die hun luiken kunnen sluiten als de wielen nog niet eens in zijn en ze pas weer open doen als de piloot meedeelt dat het cabinepersoneel moet gaan zitten voor de landing. Ik slaap altijd slecht in vliegtuigen en zeker “overdag”, zoals vandaag, en meer dan wat korte dutjes heb ik dan ook niet gedaan. Zelfs Riet, die thuis altijd kan slapen, heeft er in een vliegtuig moeite mee en heeft ook deze keer weinig geslapen.

Riet heeft zich onderweg hoofdzakelijk vermaakt met haar Ipad, wat echt een werelduitvinding is voor dit soort gelegenheden, en af en toe een film. Ik had mezelf voorgenomen om eens flink bij te spijkeren door het bekijken van de nieuwste films maar het aanbod was teleurstellend. Ik heb er maar drie gezien waarvan twee heel matig en een (gelukkig) verrassend goed. Maar goed dat er ook altijd nog afleveringen zijn van “The Big Bang Theory”…

Verder viel er onderweg van het uitzicht niet veel te zien vanwege bewolking, maar wel zagen we de hoogste toppen van de Himalaya door de bewolking steken (zie foto). Martin haalde ons tegen half acht op van Schiphol waar we toch nog op tijd waren geland want de piloot had onderweg even een spurtje ingezet.

En zo zaten we even na achten plaatselijke tijd en voor ons gevoel twee uur ‘s nachts weer in ons Nederlandse thuis, en alweer aan een bakkie…

Het nieuws van vandaag in zowel binnen- als buitenland maakte melding van de ramp die zich aan het voltrekken is in het zuiden van de Filipijnen. Nadat afgelopen vrijdag de tropische storm Washi daar overheen was getrokken overstroomden dit weekend de rivieren vanwege de hevige regenval. De gevolgen beginnen nu dramatisch te worden en het dodental loopt steeds verder op.

Voor alle duidelijkheid, want we hebben al wat berichtjes gekregen van verontruste familieleden, bij ons in Manila is er niks aan de hand. Het enige wat wij van de tropische storm hebben gemerkt is regen op zaterdag en wat buien gisteren, maar verder niets. Het rampgebied bevindt zich zo’n 800 kilometer naar het zuiden, op het eiland Mindanao.

Het schijnt dat met name het niet tijdig waarschuwen van de bevolking de belangrijkste oorzaak is voor de vele slachtoffers. Vanmorgen stond de teller van het aantal doden al op meer dan 650 en de verwachting is dat dat nog flink gaat oplopen want het aantal vermisten ligt volgens de geruchten rond de 4000. Op dit moment zitten er zo’n 35000 mensen in de noodopvang, en de meesten daarvan zijn waarschijnlijk alles kwijt.

Vorige week hadden we het er nog over dat het stormseizoen er hier op zat voor dit jaar, want normaal gesproken eindigt dat eind november. Moeder natuur had daar helaas geen boodschap aan…

Het weer was vandaag niet veel soeps. Tegen de middag begon het te spetteren en de rest van de dag hadden we regen. We weten hoe dat komt want zelfs in het Nederlandse nieuws wordt inmiddels gemeld dat het zuiden van de Filipijnen is getroffen door een tropische storm. De storm heeft behoorlijk huisgehouden op het zuidelijke eiland Mindanao en om aan te geven hoe ernstig de situatie is, er zijn al 180 doden te betreuren en er zijn nog minstens 400 vermisten.

Dit toch al zo arme land wordt ieder jaar door zo’n twintig tropische stormen getroffen, in verschillende graden van hevigheid. Ze veroorzaken vrijwel zonder uitzondering grote schade en helaas zijn er ook vrijwel altijd levens te betreuren. Die doden vallen niet alleen door de vaak hevige overstromingen maar ook door modderstromen die veroorzaakt worden door de toenemende ontbossing.

Het zuiden krijgt vrijwel altijd de grootste klappen, die daar altijd dubbel hard aankomen omdat dat toch al het armste deel van het land is. De oogsten worden weggevaagd en hulp is een moeilijke zaak omdat het zuiden ook nog eens geplaagd wordt door een soort van burgeroorlog tussen de regering en Islamitische opstandelingen.

Tot eergisteren stond de teller voor dit seizoen op 19 tyfoons en aangezien het storm seizoen eigenlijk al over is kwam deze tyfoon genaamd Washi eigenlijk onverwacht.

De storm trekt nu over de Chinese Zee richting Maleisië en lijkt over twee of drie dagen Kuala Lumpur te gaan treffen. Gezien de gevolgen tot nu toe zullen wij maar niet gaan klagen over een beetje regen hier in Manila…

Het werk wat er gedaan moet gaan worden gaat duren tot eind 2015. Dat lijkt een heel erg lange tijd maar het luistert allemaal heel erg nauw. Veel dingen zijn van elkaar afhankelijk en kunnen pas gedaan worden als andere dingen klaar zijn, en daarbij komt nog dat er allerlei factoren meespelen die in feite niets met het project zelf te maken hebben.

Op dit moment zijn we bezig met het aanschrijven van scheepswerven die het nieuwe platform moeten kunnen gaan bouwen. Omdat dit een Filipijns project is is er erg veel politieke druk om dat werk in de Filipijnen te houden, en er zijn dan ook drie Filipijnse werven geselecteerd. Die bedrijven moeten natuurlijk weten wat ze precies moeten gaan bouwen om te weten of ze het überhaupt kunnen en ook nog in de tijd die wij ze geven, en daarom moest er heel veel informatie verstuurd worden

De afgelopen weken zijn we daar erg druk mee geweest, maar het is allemaal ruim op tijd gelukt. Daarnaast wordt er op allerlei fronten al van alles voorbereid. De twee compressoren bijvoorbeeld die nodig zijn moeten speciaal worden gemaakt en dat is een levertijd van ruim anderhalf jaar.

Voor het boren van onderzeese gasputten is er een gespecialiseerd schip nodig en daar zijn er maar een paar van op de wereld. Er moet er dus een gevonden worden die geschikt is en ook beschikbaar wanneer wij het nodig hebben, en we moeten bij die zeeboringen ook nog eens rekening houden met zaken als het orkaanseizoen.

Shell heeft strikte regels ten aanzien van grote projecten zoals Malampaya, en een daarvan is dat er pas iets echt mag worden gebouwd als het totale ontwerp is goedgekeurd en de investering door de grote Shell baas is goedgekeurd. Het goeie nieuws is dat we daar klaar voor zijn en veel eerder dan verwacht. We hopen eind deze maand die goedkeuring te krijgen terwijl de verwachting was dat dat pas in mei volgend jaar zou gebeuren.

Je kunt dus wel stellen dat december een spannende maand is voor onze projecten, maar gezien de huidige stand van zaken verwachten we eigenlijk niet anders dan groen licht…

Riet had vandaag een drukke dag want er moet van alles geregeld worden voor Estela aan papierwerk. Ze moet een medische keuring die verplicht is voor de ziektekostenverzekering, en aangezien je niet zomaar toegang krijgt tot Ayala Alabang Village moet ze een toegangspas hebben. Dat laatste is met name belangrijk omdat ze anders hier niet mag blijven als wij volgende week naar Nederland vertrekken.

Het kantoor waar alles geregeld wordt met betrekking tot onze wijk is vlak bij ons huis dus Riet was er vanmorgen met Estela naar toe gelopen. En daar bleek dus dat het verkrijgen van zo’n toegangspas zoals alles hier heel wat voeten in aarde heeft. Morgen krijgt Estela een drugstest en een cursus over hoe het er hier allemaal aan toe gaat (van het binnenkomen van de wijk tot aan het scheiden van het afval), maar ze moet ook een verklaring hebben van goed gedrag. En die moet ze halen bij het politiebureau in haar eigen wijk en dat kan dus pas aanstaand weekend.

Er is ons beloofd dat de tijdelijke pas die ze nu heeft en die alleen gebruikt mag worden als wij hier zijn op tijd wordt ingeruild voor een permanente, maar het wordt allemaal wel kort dag. Gelukkig kan die medische keuring ook als we terug zijn, anders hadden we dat ook nog. En we moeten ook nog gaan regelen dat we betalen aan het staatspensioenfonds, en daarvoor heeft Riet weer een “werkgeversnummer” nodig…

We beginnen ook de leuke kanten te ervaren van een eigen Tippi Wan. Vanavond wilden we gaan eten en zoals altijd doen we dat volgens de “Studio Sport” methode (met het bord op schoot), maar dat ging niet door. Estela had keurig in de eetkamer de tafel gedekt…

Nu Riet een besluit heeft genomen over onze huishoudelijke hulp, de “maid”, moesten we als een speer een aantal inkopen gaan doen.

We hadden al het een en ander gekocht maar een bed zonder lakens is niet erg comfortabel en we moesten ook nog gaan kijken voor wat ander meubilair voor de maid zoals een tafel en een stoel. Als dat er eerst maar is dan komt de rest vanzelf wel dachten we.

Het beddengoed was geen probleem, dat vonden we al snel, maar een niet al te grote tafel en een stoel bleek een ander verhaal. Ja. camping-achtige spullen waren er zat maar een fatsoenlijke tafel en stoel bleek niet zo eenvoudig.

Uiteindelijk vonden we wel wat, maar helaas, het stel in de showroom bleek het laatste en dat was beschadigd. Aanstaande vrijdag is er nieuwe voorraad, en daar hopen we dan maar op.

Verder hadden we vandaag onze eerste visite, we zijn uit eten geweest met onze Quiz Night teamgenoten en daarna hebben we bij ons thuis nog een afzakkertje gehaald. En dat klinkt toch wel aardig, “bij ons thuis”…

En vandaag was dan de laatste kandidaat bij ons in huis voor een werkdag op zicht. Deze had op Riet blijkbaar al niet veel indruk gemaakt want ze wist niet eens meer hoe ze heette, en ook verder maakte ze vandaag niet dezelfde goeie indruk als de vorige twee kandidaten.

Riet had dus de moeilijke taak om te kiezen tussen Maria en Estela maar besloot uiteindelijk toch voor de laatste te kiezen. Estela had een goeie indruk gemaakt door niet al te veel te vragen maar vooral zelf veel aan te pakken. Ze was ook wat rustiger dan Maria en Riet voelde zich met Estela simpelweg het meest op haar gemak. En dat gaf uiteindelijk de doorslag.

Wat weliswaar niet van invloed was op de beslissing maar wat toch wel de nodige indruk op ons maakte was dat Estela gisteren om drie uur ‘s morgens was opgestaan om om zeven uur bij ons voor de deur te staan. Waar ze precies woont weten we niet maar ze had vijf Jeepney’s, een gewone bus en een bromfietstaxi nodig om in Ayala Alabang Village te komen…

Maar goed, de keuze is dus gemaakt, nu nog even afwachten of Estela zelf ook wel wil en als dat het geval is dan kunnen we gaan beginnen met van alles te regelen. Want hier gaat niks vanzelf of makkelijk…

De eerste kandidaat voor het baantje van onze Tippi Wan kwam vandaag op proef. Om kwart voor zeven werd er gebeld door de beveiliging, ze stond al bij de poort en Riet haalde haar daar dus op. Dat lijkt vroeg, maar de normale werkdag is hier voor de meid van zeven tot negen, met een uurtje pauze tussen de middag. Omdat dit nog geen echte werkdag was mocht ze om zeven uur al naar huis.

Ik was toch wel nieuwsgierig dus ik stuurde Riet ‘s morgens een mailtje om te vragen hoe het ging. Het antwoord was dat ze als een wervelwind door het huis ging. Fiona, onze bemiddelaarster had al gezegd dat ze op hun proefdag enorm hun best zouden doen en dat kwam wel uit ook. Voor Riet was het eigenlijk het moeilijkst om te gaan zitten en zelf niks te doen.

Toen ik om kwart over vijf thuis kwam kon ik ook nog even kennis maken met Maria, vlak daarna door Riet met een extraatje naar huis werd gestuurd. Niet omdat Riet ontevreden was, allesbehalve zelfs, maar ze vond dat de dag voor Maria lang genoeg was geweest en eigenlijk wist ze gewoon niks meer te doen. Een geschikte kandidaat was dan ook het oordeel maar we hebben er nog twee te gaan.

Vanavond was het weer Quiz Night in de Union Jack, en wat denk je: we hebben gewonnen!

Op de foto kun je de score zien, maar misschien moeten we onze teamnaam “Donkey Hotey” even uitleggen. We hebben een Amerikaan in ons team en die spreken de naam van “Don Quichotte” (als je niet weet wie dat is ga dan maar met je pis naar de dokter) ongeveer uit als “Don Kihotie”, en daar hebben we dus “Donkey Hotey” van gemaakt. Laat maar, in de kroeg begreep ook de helft hem niet…

De foto van vandaag slaat niet op de titel maar die hadden jullie nog tegoed van het feest van vrijdag.

Ik had vandaag een cursus “Defensive Driving”, oftewel een cursus veilig autorijden. Dat is niet verplicht maar wordt altijd wel aangeraden omdat je op die manier niet alleen wat grondbeginselen leert maar ook specifieke dingen over het verkeer in het land waar je woont. In Rusland heb ik die cursus ook gedaan en ik vond dat best zinvol dus had ik me voor Maleisië ook ingeschreven. Omdat die cursus daar een paar keer was uitgesteld is het er nooit van gekomen maar mijn inschrijving stond nog in het systeem en vandaar dus de cursus vandaag.

Het was een dagje theorie met veel gebruikelijke dingen en een paar gruwelijke filmpjes over wat er gebeurt als je je er niet aan houdt, maar toch heb ik het nodige geleerd over het verkeer op de Filipijnen. Ik heb daar al het nodige afgemopperd in eerdere blogs en mijn bevindingen werden in de cursus doodleuk bevestigd. Er zijn hier inderdaad ook verkeersregels maar niemand houdt zich eraan. En het belangrijkste is wel dat voorrang hier niet in de wet is vastgelegd, het gaat erom meer wie er uiteindelijk toegeeft. Lijkt me prachtig om te zien hoe dat in Rijnsburg zou gaan…

Maar wie is er dan de schuldige bij een aanrijding zul je zeggen. Nou, dat is makkelijk: het gaat er om wie iemand anders raakt en wie er geraakt wordt. Degene die iemand anders raakt is de schuldige. Een zootje dus, en de bedoeling van de cursus is dan ook richtlijnen te geven die er voor zouden moeten zorgen dat je niks raakt.

Vanavond kon ik een heleboel van het geleerde in gelijk in praktijk brengen. Ik moest namelijk Riet ophalen in de wijk Makati in het centrum, waar ze bij iemand op bezoek was geweest om interviews te doen voor een Tippi Wan(daarover later meer). Normaal is dat een ritje van zo’n twintig minuten, maar ik kon door de drukte van de avondspits en de invallende duisternis de afgesproken plek niet vinden en heb meer dan een uur rondgereden voor ik eindelijk ter plekke was. De terugweg was nog erger, we verdwaalden hopeloos in het centrum en kwamen in het muurvast staande verkeer terecht.

We deden er uiteindelijk twee uur over om thuis te komen al moet het gezegd dat we op een gegeven moment ergens zijn gestopt om even snel wat te eten. Dankzij Google Maps op de iPhone zijn we er uiteindelijk gekomen want daarop konden we in ieder geval zien waar we waren. Beslist niet dankzij de TomTom want daarvoor is geen kaart van de Filipijnen beschikbaar. Dat ding gaat dus de deur uit, iemand geïnteresseerd? Kaarten van Europa en Maleisië worden meegeleverd…

We hadden verscheidene positieve verhalen gehoord over winkelcentrum Greenhills en aangezien we nog steeds heel veel dingen nodig hebben besloten we vandaag daar eens te gaan kijken. Het eerste wat gedaan moest worden was uitzoeken waar het precies ligt en dat leek na het raadplegen van de kaart redelijk eenvoudig: richting Makati, daar voorbij, dan de weg volgen en ergens linksaf. Kat in het bakkie dus.

Was het maar zo eenvoudig. Makati is bekend terrein dus dat vonden we eenvoudig genoeg, maar de weg die op de kaart stond liep niet zoals verwacht en het werd dus een zoektocht om de aansluiting te vinden. En toen we die uiteindelijk vonden kwamen we in de enorme verkeerschaos terecht die blijkbaar in heel Manila plaatsvindt op zaterdag. Schuifelend reden we voort, hopend op een duidelijke aanwijzing hier of daar en die kwam er gelukkig waardoor we het weliswaar vonden maar alleen veel later dan gepland.

Het winkelcentrum was over het geheel genomen niet echt veel soeps (geen Starbucks!) en de supermarkt was helemaal niks, dus het was een beetje teleurstellend, en we moesten nog terug door diezelfde verkeerschaos. Het verkeer in Kuala Lumpur is erg, maar helaas is het in Manila minstens zo erg. Er zijn minder brommers maar die er zijn vertonen hetzelfde gedrag, en we hebben hier de Jeepneys oftewel de goedkope stadsbussen. Er is ook een gezamenlijke factor bij alle bestuurders en dat is een ongelofelijke hufterigheid.

Als je moet invoegen of moet afslaan kun je er donder op zeggen dat je de pas wordt afgesneden door alles en iedereen. Het is echt een ieder voor zich en god voor ons allen. Je bent voortdurend van alles aan het ontwijken terwijl je probeert een koers uit te zetten. En dat zou allemaal nog wel gaan, als je de weg maar zou weten en dat is dus nog niet het geval. Ik geloof dat ik in mijn hele leven nog nooit zoveel op de toeter heb geramd als die ene maand dat ik hier nu auto rij. Ach ja, je probeert je aan te passen, hè…

Het wijkkrantje van Ayala Alabang Village bood uitkomst bij de vraag wanneer nu precies die kerstboom bij de Madrigal Gate zou worden aangestoken, en het bleek dat dat vanavond was.

Riet en ik wandelden dus weer naar de poort en jawel, er was een hele ceremonie die weliswaar net afgelopen was maar de kerstboom brandde!

De foto is later gemaakt toen de tenten waren opgeruimd en de belangstellenden vertrokken. Riet en ik moesten namelijk nog wat inkopen doen voor het Kerstfeest van Shell Philippines wat morgenavond gaat plaatsvinden.

Het wordt namelijk weer een thema avond en het thema is… de zestiger jaren. Ik verklap nog niks maar we zijn allebei redelijk geslaagd denk ik.

Verder werden vanmiddag weer wat aankopen gebracht die we gisteren hebben gedaan, zoals een tweede bureaustoel en een bed voor onze aanstaande Tippi Wan. Die hebben we nog wel niet maar nu de beslissing is genomen dat er toch maar een moet komen moeten we natuurlijk een en ander voorbereiden. We hebben dus een redelijk bed met een fatsoenlijke matras gekocht, niks bijzonders vonden wij…

Maar toen het bed vanmiddag werd gebracht en Riet aanwees dat het naar de kamer van de “maid” moest worden gebracht keken de bezorgers heel verbaasd. “Are you sure?” vroegen ze Riet, want ze snapten niet dat we daar zo’n “luxe” bed voor kochten…

Het was haasten naar huis vanavond want er stond een grote gebeurtenis op het programma, vanavond om zes uur al: het aansteken van de grote kerstboom bij de hoofdingang van onze wijk Ayala Alabang Village. Dat is blijkbaar ieder jaar een hele belevenis en daar wilden we dus wel even bij zijn.

De hoofdingang is maar een kleine tien minuutjes lopen vanaf ons huis dus tegen kwart voor zes vertrokken we. Aangekomen bij de hoofdingang was er een verbijsterend gebrek aan belangstelling. Het was er ontzettend druk met verkeer vanwege de gebruikelijke avondspits maar bij de kerstboom was geen mens. Helemaal niemand!

Dat vonden we erg vreemd omdat met name de Filipino’s altijd en overal voor te porren zijn en dit soort dingen zeker niet ongemerkt voorbij zouden laten gaan.

Maar goed, we gingen daar niet met z’n tweeën staan dus we staken over naar het Alabang Town Centre om daar een hapje te gaan eten. Daar viel ook nog genoeg te genieten van de aangebrachte kerstverlichting maar het was toch niet hetzelfde.

Toen we later terugliepen naar Ayala Alabang Village en bij de hoofdingang aankwamen zagen we dat de kerstboom nog steeds niet verlicht was. Riet, je weet toch wel zeker dat het vanavond was, hè?…

Dit weekend is de grote jaarlijkse Kerst Bazaar bij de St. James kerk hier in Ayala Alabang Village. Dat is overigens niet naast de deur, het is vanaf ons huis bijna tien minuten met de auto helemaal aan de andere kant van de wijk. Rond het middaguur gingen we er een kijkje nemen en allemachtig, wat was het druk! Het was nog een hele toer om een parkeerplekje in de buurt te vinden en dat lukte maar net, we moesten nog tien minuten lopen voordat we er waren.

De markt zelf was eigenlijk wat we al verwachtten, de gebruikelijke markt met kraampjes die niet alleen Kerstspullen verkochten maar ook heel veel “gewone dingen”, zoals kleding, sieraden en andere prullaria.

De Kerstspullen zijn hier toch wel heel anders dan in Nederland. Hier is eigenlijk alles bling-bling. Omdat ze hier zo vroom zijn als poppenstront stikt het van de Jezus en Maria beeldjes en Kerststallen, maar allemaal heel overdadig. Ook de Kerstman is hier ontzettend populair, je komt hem in alle maten tegen: in een Kerstslee maar net zo makkelijk op de motorfiets…

Hoe dan ook, als ik met mijn schoonzuster getrouwd was geweest had ik waarschijnlijk twee keer moeten rijden om alles thuis te krijgen. Nee, dan mijn eigen vrouw, die kocht helemaal niets…

Ik heb al een hele tijd niks meer gemeld over onze immigratie-procedure maar er is nieuws. Nee, we hebben onze permanente verblijfsvergunningen nog steeds niet, dat zou te makkelijk zijn. Een Engelse oud-collega van Sakhalin had me een paar weken geleden al gezegd, “If you thought that the Russians were bad, the Flippos will drive you crazy!”…

En dat kun je wel stellen. De bureaucratie is hier erger dan ik ooit heb meegemaakt, zelfs vergeleken met Rusland. Het eerste probleem wat je hier hebt is dat een toeristenvisum maar drie weken geldig is. Zolang we dus in de procedure zitten om onze verblijfsvergunning te krijgen moeten we iedere drie weken ons paspoort inleveren om ons tijdelijke visum te laten verlengen. En dat zal nog wel een poosje duren want die procedure voor het krijgen van de verblijfsvergunning schijnt op dit moment tussen de drie en de zes maanden te duren.

Toen we aankwamen is voor mij meteen de procedure gestart. Voor Riet kon dat niet omdat voor haar een bezoek aan Nederland stond gepland, maar dat was geen probleem zeiden ze, dan gaat zij gewoon later apart. Die procedure zelf bestaat uit drie delen, het eerste deel duurt twee tot drie weken en als dat rond is kun je totdat je deel twee ingaat gewoon reizen. Als deel twee gestart is kun je eigenlijk het land niet meer uit totdat de hele procedure achter de rug is, en dat kan dan nog makkelijk vier maanden duren.

Dat leverde dus al meteen een praktisch probleem op want hoe zouden we dan met Kerst eventueel naar Nederland kunnen gaan? Mijn baas bracht uitkomst, die zei dat ze het maar moesten uitzoeken en dat we gewoon moesten reizen wanneer het ons uitkwam. In het ergste geval zou de hele procedure dan bij terugkomst opnieuw moeten starten, wat in de praktijk trouwens schijnt mee te vallen.

Ik zat tot vorige week nog steeds in deel één van de procedure, wat belachelijk lang is, maar het bleek na terugkomst van Riet hoe dat kwam. Bij inlevering van de beide paspoorten kreeg ik te horen dat niet alleen de procedure voor Riet nu gestart ging worden maar ook dat mijn procedure helemaal opnieuw moet. We kunnen namelijk helemaal niet apart door de procedure omdat Riet hier is als mijn echtgenote en daarom tegelijk met mij afgehandeld moet worden. Voor Riet maakt dat niet uit maar ik ben dus weer terug bij af…

De ene klucht volgt hier de andere op, het is af en toe niet te geloven. Ik had afgelopen vrijdag al gemeld dat er een elektricien was geweest die de televisie kabels in de daarvoor bestemde leidingen in de muur had vervangen, en we waren dus klaar voor de aansluiting op het kabelnet. Dachten we…

Maandag heb ik Sky Cable gebeld, de kabel exploitant, om door te geven dat de monteurs weer langs konden komen om ons aan te sluiten en vandaag was het zover. Ze arriveerden inderdaad en begonnen tegen Riet meteen weer over de kabels die niet goed waren. Riet belde mij, gaf mij de telefoon, waarop ik de monteur niet al te vriendelijk meedeelde dat ik alle kabels opnieuw had laten aanleggen en dat die kabels dus prima waren.

Even later belde Riet weer terug, want de kabels waren wel goed maar deden het niet. Nou zei mij dat uiteraard ook niks dus het leek het beste om de elektricien te laten bellen door de kabelmonteur. Zo gezegd zo gedaan, en wat bleek, de elektricien had de oude kabels weliswaar vervangen maar de nieuwe nergens aangekoppeld, dus er kon niet zonder meer een decoder worden aangesloten, er moest nog van alles gebeuren.

Nou mogen de kabelmonteurs dat van hun baas eigenlijk niet doen zonder opdracht, op straffe van ontslag (zeggen ze). Maar ik denk dat Riet weer eens haar “ik ben zo zielig” blik heeft gebruikt want de monteurs besloten om toch maar de juiste verbindingen aan te leggen, op voorwaarde dat mocht Sky Cable bellen met vragen over de verleende service dat we dan geen woord over die extra werkzaamheden zouden zeggen.

En nu zijn we dus eindelijk aangesloten op de kabel en kunnen we tv kijken…

Ik heb vanaf mijn eerste werkdag hier al een bankrekening, maar dat moest nog steeds een gezamenlijke bankrekening worden zodat Riet ook een eigen pinpas krijgt. Dat was er door het bezoek van Riet aan Nederland en de rompslomp van de afgelopen week nog niet van gekomen dus dat hebben we vandaag dan eindelijk geregeld.

Het ging opmerkelijk vlot in vergelijking met Maleisië waar het regelen van de gezamenlijke rekening heel veel moeite en erg veel papierwerk kostte. Daar is de man nog steeds de baas en ik moest dan ook op ieder van de enorme hoeveelheid formulieren die Riet moest invullen ook een handtekening zetten. Hier hoefde ik maar één handtekening te zetten en Riet hoefde ook maar één formulier in te vullen, dus alles was betrekkelijk snel geregeld. Over de persoonlijke service bij onze bank niks dan lof tot nu toe, alleen wacht ik al wel een paar weken op een credit card die er vanwege “technische problemen” nog steeds niet is…

Ik heb ook de provider van de kabel tv vandaag gebeld en als alles goed gaat komen ze aanstaande woensdag de boel aansluiten. Dat soort dingen gaat net als in Nederland ook hier allemaal vrij vlot via de telefoon. Wat aanmerkelijk minder soepel gaat is het maken van een wat preciezere afspraak. Ik vroeg of ze een idee hadden wanneer ze precies langs zouden komen, zodat Riet niet in het ergste geval de hele dag moet gaan zitten wachten. Maar het antwoord was wat ik al wel had verwacht: ze komen “ergens tussen negen en zes”…

Het is vandaag precies een jaar geleden dat mijn vader is overleden. Hij werd in de nacht van woensdag de 10e november plotseling onwel en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Daar raakte hij in een coma en is niet meer bij kennis geweest.

Enkele dagen eerder had ik nog een laatste mailtje van hem gekregen wat ik zorgvuldig bewaar en nog heel regelmatig even lees. Het mailtje begint met:

Waren vandaag in Rijnsburg voor de verjaardag van Je Vrouw en Zoon,
gefeliciteerd met beiden dat we er nog maar lang getuige van mogen zijn.

De rest was zoals meestal een verslag van de wedstrijd van Quick Boys van de afgelopen zaterdag, maar hij had het er ook over dat hij er al weer naar uit keek om over vier jaar weer samen te gaan. Want net als ik miste hij onze zaterdagmiddagen die we al zo’n vijfentwintig jaar samen op de voetbalvelden van de Zaterdag Hoofdklasse doorbrachten.

Helaas, het zal nooit meer worden zoals het was.

Vandaag was zo’n dag waarop niks goed gaat. En we hadden er nog wel zulke hoge verwachtingen van. De mannen van het gas zouden komen om ons gasprobleem eindelijk eens op te lossen zodat ons fornuis zou werken, en het tuinstel zou worden afgeleverd. En vanmorgen zou Riet worden opgehaald voor een introductie ochtend bij de ALIG, de Alabang Ladies International Group.

Riet zat dus vol ornaat te wachten vanochtend maar degene die haar op zou komen halen kwam dus niet opdagen. Toen was het wachten op de mannen van het gas en die kwamen pas om vijf uur. En die constateerden dat helemaal niks mis was met de gastoevoer van het fornuis maar dat het toch echt aan het fornuis lag. En dat zou best nog eens kunnen ook want het blijkt nu dat we één werkende pit hebben, één bijna werkende, één niet goed werkende en één helemaal niet werkende.

Ondertussen was om half vijf een sms-je binnen gekomen dat het tuinstel vandaag alweer niet bezorgd zou worden, en dat is dus de derde keer dat dat niet gebeurd. Deze keer was het pech met het vrachtwagentje, waar wij dus totaal geen boodschap aan hebben maar het betekent wel dat het tuinstel nu dus pas morgen komt. Als het tenminste morgen komt….

Vanavond gingen we boodschappen doen maar voordat we de supermarkt binnen gingen moest er nog wel even geld worden getapt. Het apparaat slikte mijn pas wel in maar leek vervolgens niet van plan er iets mee te doen want er gebeurde niks. Het scherm leek bevroren en mijn pas, onze enige Filipijnse pas op dit moment, zat er diep in. Ik probeerde alle telefoonnummers te bellen die er op de automaat stonden maar kreeg nergens gehoor. Gelukkig net voordat de totale paniek uitbrak gaf het apparaat het toch op en braakte mijn kaart weer uit.

Ons beider humeur werd er niet beter op door al dat gezeik. Na het boodschappen doen waarbij bleek dat de gigantische supermarkt alleen maar één soort vetvrije melk verkocht die waarschijnlijk niet te nassen is kwamen we ook nog eens in een dubieus restaurant terecht. Eigen schuld natuurlijk, we hadden gewoon naar de naastgelegen Outback moeten gaan maar ik zei al, dit was gewoon zo’n dag. Het eten bleek tot onze verbazing goed te eten, maar de plaatselijke muggen vonden dat van ons ook.

Het enige lichtpuntje van de dag is dat ik er uiteindelijk na de nodige moeite in ben geslaagd om onze BlueRay speler regiovrij te maken en we kunnen nu dus al onze DVD’s af kijken, waar ze ook zijn gekocht.

Heel lang geleden, op de middelbare school moesten we middeleeuwse klassiekers lezen, en een daarvan was heel populair omdat het een kort verhaal was en nog grappig ook. Het verhaal heette “De Klucht van de Koe”. Dit wordt net zoiets, een moderne variant die heet “De Klucht van de Wasmachine”…

Riet is gisteren aan het wassen geslagen want er had zich al een aardig hoopje vuile was verzameld. Maar wat ze ook probeerde, de was werd niet schoon: vlekken bleven vlekken, al dacht ze in eerste instantie dat het gewoon hardnekkige vlekken waren. Toegegeven, de gelige vlek op mijn witte polo is waarschijnlijk roest en dus een verloren zaak, maar toen ook de onderbroeken niet schoon werden en zelfs pluisjes op kledingstukken niet wilden verdwijnen begon Riet een vermoeden te krijgen dat er iets mis was.

En jawel. Ze voelde aan het water in de wasmachine en dat was koud! Nu hebben we helemaal geen gebruiksaanwijzing bij het apparaat, en dat lijkt ook niet nodig want het bedieningspaneel is heel erg duidelijk. En alles wat je doet wordt nog eens extra benadrukt doordat het apparaat ook tegen je praat. Echt waar, iedere knop die je indrukt levert begeleidend gesproken commentaar op.

Ik doe iets fout of ik zie iets over het hoofd,” dacht Riet en dat is niet zo vreemd als je een nieuw apparaat hebt waar geen gebruiksaanwijzing bij zit. Maar hoe ze ook keek of probeerde, de machine draaide perfect maar het water bleef koud. Toen ik thuis kwam heb ik zelf ook naar het bedieningspaneel gekeken maar nergens is een knop of toets die aangeeft dat er iets aan de watertemperatuur te regelen valt.

Ik kreeg wel een idee. We gingen naar de Festival Mall waar een grote witgoedzaak is, en jawel, daar stond precies dezelfde wasmachine. Riet’s idee om de gebruiksaanwijzing te jatten viel al meteen in het water, niet zozeer omdat de verkoper al na luttele seconden naast ons stond maar simpelweg omdat er geen gebruiksaanwijzing bij zat.

We kozen dus toch maar voor eerlijkheid en vertelden de verkoper wat ons probleem was, dat we net zo’n machine hadden en dat er iets niet goed ging. Maar wat vertelt ons de brave borst, de machine doet helemaal niets fout, er zit helemaal geen verwarmingselement in! No Sir, in geen enkele toplader zit dat…

Een snelle blik in het rond leerde ons dat de zaak vol stond met vrijwel alleen maar topladers en slechts een enkele frontlader. “Maar hoe krijg je je was dan schoon?” vroeg Riet vertwijfeld aan de jongeman die ons verbaasd aanstaarde.

“Dus je moet er zelf heet water bij gooien?” probeerde ze ook nog. Inderdaad, dat kon, maar door de verbaasde blik in de ogen van de verkoper kreeg ik de indruk dat dat niet een normale gang van zaken was. Verbijsterd verlieten we de zaak, maar Riet laat het er niet bij zitten. Wordt dus waarschijnlijk vervolgd…

Aangezien we in Kuala Lumpur een gemeubileerd appartement hadden moesten we de meest essentiële meubelen die een mens nodig heeft (een Westers mens welteverstaan) hier in Manila nieuw kopen. Die meubels hebben we met zorg uitgezocht en zijn van hele goeie kwaliteit, want we moeten er tenslotte een aantal jaren mee doen.

Omdat we het huis toch ook een beetje leuk willen aankleden en omdat we af en toe ook visite verwachten (hint, hint) hebben we nog meer meubels nodig. Liefst ook een beetje fatsoenlijke meubels en we dachten dus aan Ikea. Even snel zoeken op het Internet leverde als resultaat op dat er inderdaad een Ikea in Manila is en vanmorgen gingen we welgemoed op weg om er eens te gaan kijken.

De routebeschrijving leek eenvoudig genoeg, aan het eind van de Skyway (verhoogde tolweg) in het centrum links, dan rechts, en nog een keertje links. Uiteraard was het niet zo eenvoudig als het leek, en we reden in eerste instantie totaal verkeerd. Foeterend (jullie weten hoe ik ben) op niet-aanwezige richtingsaanduidingen en het niet zichtbaar zijn van een groot blauw gebouw met gele letters vonden we terugrijdend na enig zoeken en met wat geluk zowaar de juiste straat. Alleen… geen Ikea te bekennen!

Riet had al opgemerkt dat de buurt er te “zooierig” (haar woorden) uitzag voor een Ikea, en dat klopte eigenlijk wel. Het adres bleek in een smal straatje in een tamelijk groezelige buurt en er was geen spoor van een Ikea.

Onverrichter zake wilden we terug naar huis maar omdat we er toch vlakbij waren besloten we maar naar de Greenbelt in de luxe wijk Makati te gaan, een soort park omgeven door een aantal winkelcentra.

Na alweer enig zoeken waarbij we het bijna hadden opgegeven kwamen we, weer bij toeval en met enig geluk, aan bij de Greenbelt waar we eerst om bij te komen een bakkie deden bij Starbucks. Terwijl we allebei genoten van een speciale “Christmas beverage” zocht ik op mijn iPhone de informatie van Ikea nog maar eens op.

En toen vond ik een website die heel veel duidelijk maakte. De straat waar we geweest waren was helemaal goed, en dat er geen Ikea te bekennen was klopte ook want het was helemaal geen officiële Ikea. Ergens op een derde verdieping schijnt een soort magazijn te zijn van waaruit ze Ikea meubels verkopen, heel kleinschalig en bovendien nogal duur. Zo duur zelfs lazen we dat het goedkoper schijnt te zijn om spullen via het internet bij de dichtstbijzijnde echte Ikea te kopen en te laten verschepen. Die dichtstbijzijnde echte Ikea zit in Singapore…

Als ik gewoon normaal door kan rijden dan is het van mijn huis tot mijn werk een minuut of vijf met de auto. En dat is ‘s morgens ook geen enkel probleem, het mag een minuutje of wat langer zijn door een stoplicht (die staan hier behoorlijk lang op rood) maar dat is het dan wel. Vooropgesteld natuurlijk dat ik bijtijds van huis ga.

Geen enkel probleem dus, maar hoe anders is dat in de avond! Ik had al verteld van het nummering systeem om files tegen te gaan, en dat dat hier in Muntinlupa City niet geldt. Het lijkt geen overnodige luxe want iedere avond staat het rond ons kantoor helemaal muurvast, en om aan te geven hoe vast: ik heb er vanmiddag ruim drie kwartier over gedaan om thuis te komen…

Het probleem is dat er nauwelijks een mogelijkheid is om om te rijden. Er lopen twee parallelle doorgaande wegen door het deel van de stad waar zowel ons kantoor als onze woonwijk zijn, en allebei zijn allebei even druk omdat iedereen hoe dan ook over die twee wegen moet. Onze wijk heeft maar drie toegangswegen en die zijn allemaal aan Commerce Avenue. Er is er dus niet veel keus, en dat betekent iedere avond vast in de avondspits…

Riet heeft vandaag het huis verkend, ze heeft de slaapkamerkasten ingeruimd en is aan het schoonmaken geslagen. En toen ik thuiskwam had ik goed nieuws voor haar, er kwam op de valreep vanmiddag een mailtje binnen dat aankondigde dat aanstaande maandag onze spullen worden afgeleverd! We moeten dus alleen het weekend nog maar zien door te komen zonder spullen, maar dat zal wel lukken.