Na een vlucht met hindernissen (twee uur vertraging door technische storingen, ambulances bij aankomst) kwam het vliegtuig met Riet vanmorgen om elf uur aan op de luchthaven van Manila.
Bij aankomst was er ook nog de nodige verwarring want op het vliegveld mag je niet zomaar naar de aankomsthal om mensen af te halen. Als je naar buiten komt dan moet je eerst een straat oversteken, dan moet je via een doorgang naar buiten naar zeg maar de tweede ring. Daar is weer een weg waar de afhaalauto’s en de taxi’s mensen mogen oppikken, en aan de overkant daarvan is een soort publieke tribune waar de afhalers moeten wachten op de passagiers.
Riet wist dat dus niet en had voor het gemak ook alleen haar Nederlandse telefoon bij zich, terwijl ik druk bezig was haar Filipijnse nummer te bellen om haar te vertellen waar ik stond te wachten. Nadat ze verbaasd in de rondte had gekeken in de eigenlijke aankomsthal en niemand zag ging ze toch maar eens vragen hoe het zat en kwam ze er achter dat het hier anders werkt dan normaal.
Eenmaal in Ayala Alabang Village gekomen kon Riet op verkenning in ons nieuwe huis, want dat had ze sinds de bezichtiging begin vorige maand niet meer gezien. Dat leverde de nodige verrassingen op (“We hebben drie logeerkamers, ik dacht maar twee”, “He, er is hier ook een badkamer”, “Waren al die kasten hier de vorige keer ook al?”) maar de conclusie was toch wel dat het er goed uitzag allemaal. Ja, alleen is alles nog een beetje leeg want we hebben nog steeds onze spullen niet en er is ook nog geen nieuws daarover. Morgen maar weer eens vragen…
Nu heeft iedere kamer hier in huis een slot, en iedere kamer heeft ook een vergrendeling op de deur waarmee je van binnen uit de deurknop kunt blokkeren. En dat was dus blijkbaar gebeurd met de slaapkamerdeur, en al heb ik geen idee hoe en wanneer, ik zal toch zelf dat knopje wel hebben omgedraaid zonder het te beseffen. Punt was dat de slaapkamerdeur op slot zat, en de sleutels lagen… juist, in een la in de slaapkamer. Ik heb van alles geprobeerd, met andere sleutels, maar niks werkte.
Het nieuwe super king size bed slaapt heerlijk, dat was de conclusie toen ik vanmorgen voor het eerst wakker werd in ons nieuwe huis. Erg belangrijk want er is naar mijn idee niks erger dan een beroerd bed, en je weet pas of een bed goed is als je er in hebt geslapen.
Meneer Santiago, mijn huisbaas, kwam in de loop van de ochtend samen met zijn vrouw even langs om nog wat kleine klusjes in huis op te knappen, zoals een nieuwe deurknop hier en daar, en hij wilde ook aanwezig zijn bij het aansluiten van het gas. Dat werd ook nog ‘s morgens gedaan en alles leek te werken.
Terug in het huis kwamen de eigenaars, de Heer en Mevrouw Santiago, binnen met alle sleutels van het huis, een mooie gelegenheid dus om gelijk even kennis maken. Terwijl we bezig waren met de afhandeling van alle papierwerk werd er nog van alles gedaan in het huis.
Af en toe worden deze regels aangepast maar op dit moment mag ik op donderdag tussen zeven uur ‘s morgens en zeven uur ‘s avonds niet rijden in de stadsdelen Makati en Las Pinas.
Het verkeer heeft hier veel weg van Kuala Lumpur maar er zijn ook verschillen. De chaos en het feit dat iedereen maar lijkt te doen waar ze zin in hebben zijn exact hetzelfde, maar in plaats van de talloze brommertjes in KL heb je hier de Jeepney’s. Deze “stadsbussen” lijken eigen verkeersregels te hebben: ze rijden nooit in hun rijbaan, ze voegen in wanneer het ze uitkomt, er zijn geen echte haltes dus ze stoppen overal te pas te onpas, en ‘s avonds is verlichting optioneel.
Het is eigenlijk pas morgenavond Halloween maar het is nu al duidelijk te merken dat er aan dit feest op de Filipijnen erg veel aandacht wordt besteed. Je ziet overal versieringen met vooral veel spinrag, doodshoofden en heksen, en vandaag zag je overal kinderen en zelfs ook volwassenen rondlopen die verkleed waren in een Halloween kostuum.
Het weekend begon zoals iedere zaterdag en zondag met de geluiden van Basketbal, gespeeld op het terrein naast het hotel. Dat begint altijd al heel erg vroeg, even na zessen. Ze starten met een warming up en daarna worden er wedstrijdjes gespeeld wat soms de hele dag doorgaat.
De samenwerking met Fluor is nu een paar maanden oud en onze beide managements hadden besloten dat het tijd werd om eens nader kennis te maken met elkaar, en daarom was er vandaag een gezamenlijke teambuilding dag georganiseerd. Het was voor mij een thuiswedstrijd want het gebeuren vond plaats in het Vivere hotel. Ik hoefde vanmorgen dus alleen maar met de lift naar de tweede verdieping naar de grote zaal. Het werd een gezellige dag waarbij ik veel nieuwe mensen heb leren kennen. Uiteraard waren er de onvermijdelijke gezelschapsspelletjes maar het leukste was toch de presentatie over de culturele verschillen tussen “Oost” en “West”.
Mijn baas Mike kon er mee leven zei hij maar het moet zuur geweest zijn om te verliezen terwijl het Franse team het beste van het spel had.
Toen we begin dit jaar vertelden dat we zouden gaan verhuizen naar de Filipijnen waren de positieve reacties vrijwel allemaal vervangen door de opgetrokken wenkbrauwen en de term “hokkie bokkie land” kwam nog nadrukkelijker naar voren. Want de Filipijnen zijn toch een heel arm land, en het is er toch gevaarlijk? Eehhh… ja en nee.
En het kwam ook bijna goed. Bijna, want we eindigden weer op een tamelijk roemloze plaats als gedeelde vijfde al moet gezegd dat de verschillen heel klein waren. Zo klein zelfs dat als we niet zo stronteigenwijs waren geweest om vier antwoorden te veranderen die we in eerste instantie goed hadden dan waren we zelfs als tweede geëindigd.
Even nog een aardigheidje: voor de ingang van mijn hotel staat een desk met daarop een bord wat aangeeft dat iedereen zijn tas moet laten inspecteren voordat hij of zij naar binnen mag (is mij trouwens nog nooit gevraagd), en een verbodsbord. En met name dat verbodsbord zul je in Nederland dus echt nergens aantreffen. Het is op de foto niet te zien maar eronder staat ook nog aangegeven “No Guns Allowed”…
De dag begon met het bericht dat Riet is aangekomen in Nederland. Dat was natuurlijk geen verrassing, maar de rest van de dag was dat wel!
Gelukkig had de dag een heel goed einde. Vorige week waren we bij toeval op woensdagavond in de Engelse pub de “Union Jack” en het bleek daar Quiz Night te zijn. Dat was zo leuk dat we meteen besloten om mee te gaan doen. Ik had twee collegaatjes, Lab en Mappet, uitgenodigd om met Riet en mij een team te vormen, en vanavond deden we voor het eerst echt mee. Het was erg leuk en heel erg gezellig, en ik heb mijn telefoonnummer afgegeven zodat we voortaan vooraf een tafel kunnen reserveren.
Vandaag was voor ons een speciale dag, ons 30-jarig huwelijksfeest!
Mijn andere keus, de Toyota Fortuner, was er wel, en Riet en ik werden spontaan verkikkerd op een schitterende witte. De prijs was redelijk, nog net binnen ons budget, en de auto zag er meer dan prima uit.
We hebben dus een huis uitgekozen en de procedure is in werking gezet om daar voor het eind van de maand in te kunnen trekken. We zijn blij, maar we weten dat die procedure nog voor allerlei obstakels kan zorgen, we hebben pas meer zekerheid over een week of twee, drie.
Goed, acht huizen dus vandaag en vol goede moed gingen we in de auto met chauffeur samen met Heather naar Alabang Village, de wijk waar we gaan wonen.
We werden opgehaald door een taxi van het Vivere Hotel, waar we bij aankomst al werden opgewacht door een hostess die ons naar ons verblijf voor de komende weken bracht.
De vraag was hoe er te komen want de shuttle bus vanaf KL Sentral, notabene vlak voor de deur van ons hotel, rijdt alleen in de ochtend- en avondspits. Ik moest dus een taxi nemen, en ik heb een verschrikkelijke hekel aan taxi’s. Niet alleen Maleise taxi’s maar taxi’s in het algemeen, overal en altijd.
We zijn dus gisteren verhuisd van ons appartement naar het Le Meridien hotel wat gelegen is naast het station KL Sentral.
Er zijn nu drieëndertig dozen onderweg met de zeecontainer, en één grote doos en twee gitaarkoffers (met inhoud) via de luchtvracht. Die laatste is waarschijnlijk al gearriveerd als wij in Manila aankomen.
Vanavond zijn we uit eten geweest met Mirko en Danielle. Mirko ken ik al heel erg lang, van ergens begin jaren negentig bij Shell. Hij is al zes jaar geleden naar Maleisië vertrokken en heeft er zoals de zaken er nu voor staan nog een paar maanden te gaan voordat hij terug gaat naar Nederland. Het was geweldig om elkaar hier weer regelmatig te zien, voor zolang het duurde.
Het was een drukke dag vandaag want we zijn begonnen met het inpakken van al onze spullen. Dat betekende kasten leeg ruimen, sorteren en op stapels leggen. Ons grootste probleem is dat onze spullen in drieën naar Manila gaan. Onze kleren zijn natuurlijk het belangrijkst en daarvan moet zoveel mogelijk met de luchtvracht mee. Maar we gaan maandag ook naar een hotel want als al onze spullen weg zijn dan is ons appartement leeg. En we moeten dus ook kleren hebben voor die week in het hotel.