Er is een bizar ongeluk gebeurd in Manila en het schijnt dat het zelfs de Nederlandse kranten heeft gehaald. Er loopt vanaf Manila een gloednieuwe “Skyway” van het centrum naar Alabang, de wijk waar wij komen te wonen, en eergisteren is daar een bus vanaf gereden en twaalf meter naar beneden gestort. Er waren twee doden te betreuren waaronder de chauffeur, en het is nog een volkomen raadsel hoe het ongeluk heeft kunnen gebeuren.
Deze nieuwe Skyway is gebouwd bovenop de oorspronkelijke weg die verouderd was en iedere dag compleet vast stond door het vele verkeer. Er zijn betonnen pijlers geplaatst in de middenberm van de oude weg en daar bovenop is een nieuwe zes-baans snelweg aangelegd. Er moet een stevige tol worden betaald voor het gebruik van die Skyway wat ervoor zorgt dat de meeste auto’s nog steeds de “beneden weg” prefereren, maar dat garandeert dus wel een supersnelle trip van Manila naar Alabang via de Skyway.
Voor ons is die nieuwe Skyway een gigantische verbetering want de tocht naar het vliegveld duurt nu zelfs met files op het laatste stuk in de stad hooguit drie kwartier terwijl tot voor kort datzelfde tochtje minstens anderhalf uur duurde en meestal nog langer…
Ikzelf had een duidelijke voorkeur voor huis nummer drie maar Riet was helemaal weg van nummer 6, een huis wat we al gekscherend het “Sound of Music huis” noemden.
De tyfoon beweegt zich weliswaar langs de oostkust boven zee maar hij sleurt wel een vracht regen met zich mee en een flink deel werd gisteren en vandaag over Manila uitgestort. Riet zat dus vandaag alweer de hele dag in de hotelkamer en tot overmaat van ramp werd er in de naastgelegen kamer ook nog het nodige timmerwerk verricht. Het zit bij haar eerste bezoek aan de Filipijnen dus niet bepaald mee.
Vanmorgen hebben we ons lelijk verslapen. We werden zo laat wakker dat we zelfs voor het ontbijt in het hotel te laat waren, maar een voordeel was wel weer dat we ons niet hoefden te haasten want we waren toch al te laat…
We hoefden eindelijk eens niet vroeg op dus we konden vandaag eens lekker uitslapen. Toch moesten we ons nog haasten toen we rond een uur of negen wakker schrokken want het ontbijt in het hotel van de Country Club was maar tot tien uur. Aan het ontbijt troffen we alle collega’s die net als wij niet waren gaan golfen. Terwijl we zaten eten landde er vlak naast het gebouw een helikopter die iemand kwam afzetten die ook vandaag even een balletje wilde slaan…
Voor mij stond de dag in het teken van de Teambuilding. Het ochtend programma was het officiële gedeelte met veel informatie over ons project, de middag werd gevuld door een programma wat ten doel had elkaar beter te leren kennen. Dat gaat net als in Nederland gepaard met allerlei stomme spelletjes maar het was toch wel leuk, vooral omdat het inderdaad erg leuk was om alle collega’s te leren kennen.
‘s Avonds aten we in het restaurant van het hotel op de 31e verdieping, en we zaten in eerste instantie op het balkon. We hadden net besteld en ons drankje gekregen toen we de eerste spetters voelden.
De foto is gemaakt in 1998 op een terrasje op de Coolsingel in Rotterdam, bij een van de eerste keren dat we voor zo’n gelegenheid bij elkaar kwamen.
Vannacht waren we echter niet zo blij met die bouw, want het was de hele nacht een ongelofelijke kolere herrie. Het leek wel alsof ze met stalen buizen aan het rammelen waren en het ging tot ‘s morgen s vroeg door.
En nu hebben we dikke pech met seizoen 7 van NCIS die we in Chinatown hebben gekocht. Het was nog niet eens de bedoeling want de eerste zes seizoenen hebben we keurig in de gewone videotheek gekocht (daar zijn er ook zat van), maar seizoen 7 is hier simpelweg nog niet uit.
Op de terugweg bleek het een drukte van belang op het grote kruispunt voor het Monorail station en zoals iedere zaterdagavond was het ook heel erg gezellig daar. Het is voor de jeugd van Kuala Lumpur hun favoriete zaterdagavond hangplek, en er zijn vrijwel altijd spontane optredens van skateboarders, dansers en straatmuzikanten,
De eerste was de echt afgrijselijk slechte koffie, waarschijnlijk te danken aan jaren achterstallig onderhoud aan het koffie apparaat, en de tweede bestond uit stickers op de koelkast en de magnetron.
Ieder groot winkelcentrum in KL, en dat zijn er heel wat, doet van alles om het zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor bezoekers.
Na een half uur bereikte ik dan toch het vliegveld Subang, wat er meteen al verkeerd uitzag: grote vliegtuigen ook waarvan ik zeker wist dat ze nooit van z’n levensdagen op dat kleine vliegveldje zouden kunnen landen. En inderdaad, ook geen museum te bekennen. Omdat ik geen flauw idee had waar ik was besloot ik het maar voor gezien te houden en terug naar huis te rijden.
Ik bekeek dus de eerste aflevering van “Dexter” en eerlijk gezegd, ik vond het niet echt sensationeel. Ik dommelde zelfs halverwege op de bank weg, dus dat zegt wel genoeg denk ik. Het begon ook al meteen grof, met wat de hoofdpersoon bleek te zijn die iemand om zeep hielp met wat op een boormachine leek.
Omdat er een parade zou zijn op het Merdaka Plein gingen we daar tegen het middaguur naar toe, maar we waren duidelijk te laat, het plein lag er redelijk verlaten bij en de tribunes waren al bijna afgebroken.
De rol van de koning is voornamelijk ceremonieel, de eigenlijke macht ligt net als in Nederland bij het Kabinet geleid door een Premier. De huidige Koning werd gekozen op 13 december 2006 door de Conference of Rulers en zijn kroning was op 27 april 2007.
Hoewel er nog heel wat motorfietsjes rondrijden zie je toch nauwelijks meer dat ze, zoals in Vietnam nog steeds, als een soort muilezel gebruikt worden. Motorfietsjes die vijf hoog beladen zijn of met vier of vijf personen erop zie je bijna niet meer.
Zelf had ik verwacht dat Heineken wel de hoogste ogen zou gooien want je vindt zelfs in de meest afgelegen holen en gaten nog wel een Heineken uithangbord, meestal naast dat van Coca Cola. Maar eerlijk is eerlijk, het Shell logo heb ik ook al op heel wat afgelegen plaatsen op de wereld gezien.