Toen ik gisteren driftig aan het fotograferen was in het KLCC park gebeurde er nog wat grappigs.
Ik werd op een gegeven moment aangesproken door een jonge gozer van een jaar of achttien die me aansprak met “Boss!”. Hij had een mobieltje in zijn hand en zijn vriendin stond er ook bij, dus ik dacht dat hij wilde dat ik een foto van ze maakte, waarschijnlijk met de Twin Towers op de achtergrond. Veel Maleisiërs die daar rondlopen zijn namelijk, in tegenstelling tot mijzelf, toeristen…
Maar ik had het mis, hij kwam naast me staan en gaf het mobieltje aan zijn vriendin, want hij wilde met mij op de foto! En toen die foto genomen was wilde zijn vriendin ook nog met mij op de foto. En het was me wel duidelijk waarom, want ze waren allebei doorsnee Maleisiërs en dus bijna twee koppen kleiner dan ik. Het is niet de eerste keer dat het me overkomt maar het blijft me toch verbazen: Maleisiërs vinden het prachtig om op de foto te gaan met grote buitenlanders.
Ja, ik weet het, ik ben helemaal niet groot, niet naar Nederlandse begrippen in ieder geval, maar hier ben ik zo’n beetje een reus. Mijn collegaatje Bettina, een tengere Filipijnse, was afgelopen week ook op het feestje van Sandor en die had, zo zei ze, speciaal hoge hakken aangedaan “omdat ze naar een feestje ging met allemaal Hollanders”….
Het KLCC park is aangelegd op de vroegere bouwplaats achter de Twin Towers, bovenop de enorme ondergrondse parkeergarage.
Er moesten wel boodschappen gedaan worden maar dat hebben we gecombineerd met een laat ontbijt, of een vroege lunch, net hoe je het noemen wilt, bij de Dome in het winkelcentrum Pavilion.
Daarna scheidden onze wegen want de beide dames wilden naar Jonker Street en Nico en ik wilden het Portugese oorlogsschip bezoeken. Dat bezoek werd uitgebreid met twee maritieme musea want ons kaartje gaf toegang tot alle drie. We vonden elkaar weer in een gezellig cafeetje in Jonker Street.
Het volgende doel was het historische centrum waar nog steeds een aantal historische Hollandse gebouwen staan. Melaka is namelijk een tijdje door de Hollanders bezet geweest nadat ze de Portugezen eruit hadden gegooid. De Hollandse gebouwen zijn makkelijk te herkennen want toen Melaka ingenomen werd door de Engelsen wilden die eerst alle Hollandse gebouwen afbreken maar besloten later onder druk van de lokale bevolking om ze rood te verven.
Er was alleen een probleempje, de regen plonsde namelijk naar beneden toen we op weg wilden gaan en we besloten in eerste instantie maar even te wachten. Op een gegeven moment leek het minder te worden dus we waagden het erop, we hadden tenslotte allemaal een paraplu.
Gisteren bij het bezoek aan de Menara Tower kreeg ik een verrassing en ik ben er nog steeds niet uit of ik er nu blij mee moet zijn of niet. Een schok was het wel aangezien het de eerste keer was dat het me overkwam.
Na een ontbijtje op een terras in het zonnetje achter het KLCC besloten we dan maar naar de Menara Tower te gaan. Voor mij al de vierde keer geloof ik, maar och, het blijft toch altijd leuk.
Het was er bloedheet maar het was heel erg indrukwekkend om de olifanten van zo dicht bij te kunnen zien. Het was zelfs mogelijk om te helpen de olifanten te wassen en er een ritje op te maken maar van allebei hebben we maar afgezien. Het wassen vond plaats in de rivier en we hadden geen zwemkleding bij ons (en bovendien zagen we wat de olifanten zoal in het water dropten) en voor het ritje was zoveel belangstelling dat we waarschijnlijk de rest van de middag in de rij hadden moeten staan.
En dat is jammer, want van de vijf huizen die ik gezien heb waren er twee absolute toppers, en een derde was ook niet gek. Het wordt wel even wennen denk ik want de huizen zijn echt gigantisch voor onze begrippen. En we moeten dat nog met meubels gaan vullen ook want ze zijn allemaal ongemeubileerd.
Onze TomTom bracht ons er feilloos naar toe, tenminste, nadat we het goede adres hadden ingevoerd. Ik had namelijk een verkeerde straat opgegeven en na twintig minuten stonden we bijna bij een collega voor de deur…
Toen we het erover hadden in de kroeg gisteravond kreeg ik van Inna, mijn voormalig collegaatje van Sakhalin, te horen dat ik in Rusland ook een bijnaam had. Dat was nieuws want dat heb ik nooit geweten maar ik was wel nieuwsgierig wat dat dan wel was. Blijkbaar werd ik “Kirkorov” genoemd, naar de in Rusland ontzettend populaire popzanger Filipp Kirkorov. Dat had overigens meer te maken met de overeenkomsten in postuur dan met mijn muzikale kwaliteiten…
Gelukkig kun je daar op wachten, en dat bedoel ik letterlijk. Na ongeveer een uur houdt in ieder geval de ergste regen op en is het met een paraplu op goed te doen. Alleen komt het meeste water niet van boven maar van beneden. Als het zo hard regen stromen in korte tijd letterlijk de straten en stoepen over, en het is dan ook meer waden dan lopen.
Een vrije dag dus, en een schitterende warme dag ook nog. Helaas betrok de lucht ook vandaag weer tegen het eind van de middag, net als de vorige dagen, en barstte er in de avond weer een gigantisch onweer los met bliksemflitsen om de paar seconden en overstroomde straten.
mee is meteen het aardigste aspect van die club verteld, want die is namelijk gevestigd op de 41e en 42e verdieping van een van de torens van de Petronas Twin Towers. En omdat ik daar nog nooit in de Towers was geweest was ik heel erg nieuwsgierig.
Had ik in Rusland regelmatig bezoekers in exotische streken (Brunei, België, de Verenigde Staten, Thailand), hier dus alleen maar Nederland en Maleisië. En als ik de Maleisische gegevens bekijk zie ik dat we dat dus zelf zijn geweest. Niks geen onbekenden dus.
De rest van het programma zal me eigenlijk een zorg zijn. Thin Lizzy is misschien nog wel leuk omdat het jeugdsentiment is, maar laten we eerlijk zijn, na het verscheiden van Phil Lynott (God hebbe zijn ziel maar ik denk het niet) is dat toch niet meer hetzelfde. Ik ga dus alleen maar op zondag, de andere twee dagen geloof ik wel, al had ik op zaterdag graag de Ringo Starr band gezien. Ook al weer jeugdsentiment ja, en wat dan nog???
Desondanks bereikten we de noordgrens van de stad halverwege de middag met inmiddels weer schitterend weer en dat kwam goed uit want we wilden voordat we naar huis terug zouden rijden eerst nog een bezoek brengen aan de Batu Caves.
Ik trof de Chinese tempel nog net zo aan als zes jaar geleden, en ook de straatjes waren niets veranderd.
We waren blijkbaar veel te vroeg, om half zes, er waren pas een paar tentjes open en de meeste kooplui waren net begonnen om hun kraam op te zetten. We besloten dus eerst maar een biertje te gaan doen in het Holiday Inn hotel.
De geplande reisduur was een uur of vier, en omdat we onderweg nog een keer stopten werd dat ruim vier en een half uur.
Zelf ben ik altijd te porren voor een goeie curry maar omdat Riet er niet van houdt komt het er eigenlijk nooit van. Ik had vooraf geïnformeerd voor een goed restaurant en dat het werd dus Bombay Palace aan de Jalan Tun Razak.
Het ene na het andere parkeerterrein was al afgesloten en uiteindelijk moesten we parkeren helemaal aan de andere kant van het circuit. We moeten een wereldrecord hebben gelopen maar desondanks waren we toch te laat voor de start. We kwamen dik onder het zweet aan terwijl de derde ronde al was ingegaan. Erg jammer natuurlijk maar uiteindelijk hebben we ons toch heel best vermaakt.