Jonge mensen die bij ons bedrijf komen werken krijgen normaal gesproken een mentor toegewezen die ze helpt hun weg te vinden. Dat is uiteraard altijd iemand met de nodige ervaring op hun gezamenlijke vakgebied, en ikzelf ben op dit moment ook mentor voor een Filipijnse jongedame die Lexie heet en die vorig jaar hier is komen werken als data analist.

Veel werk heb ik er niet aan, ik spendeer wat tijd aan vragen in de geest van “Waarom wordt dat in vredesnaam zo gedaan en niet zo?” en eens in de zoveel tijd gaan we samen tussen de middag lunchen. Dat lunchen was al weer een tijdje geleden dus hadden we voor vandaag afgesproken.

We wandelden daarvoor naar de Festival Mall waarachter tegenwoordig een park is met een paar leuke restaurantjes en een daarvan heeft wat mij betreft een toppertje, krokante stukjes brood met een spinazie-dipsaus. Op de terugweg na de lunch leek er in eerste instantie weinig aan de hand maar terwijl we door de Festival Mall liepen was er blijkbaar een hevige onweersbui losgebarsten. Toen we aan de andere kant naar buiten kwamen zagen we tenminste dat teruglopen naar kantoor alleen mogelijk was ten koste van een kletsnat pak.

We wachtten in eerste instantie de bui af (want dat duurt hier tenslotte nooit lang), totdat er na een minuut of tien een taxi voorbij kwam die net een passagier had afgezet bij de Mall. “We nemen die taxi,” zei Lexie en zwaaide naar de chauffeur. Ik zei nog, “Gek, die neemt ons toch nooit mee voor die tweehonderd meter!”, maar hij stopte en ze stapte gewoon in. Ik volgde maar, benieuwd wat de chauffeur zou zeggen als hij hoorde waar we naar toe moesten.

De chauffeur verblikte of verbloosde niet toen hij hoorde waar we zijn moesten (iets verder dan de overkant van het kruispunt) en zette gewoon de meter aan. Hij reed ons keurig achterom het gebouw waar we in de parkeergarage droog uitstapten en hij was nog heel content ook met de honderd pesos (vijf euro) die hij kreeg voor een ritje waarvoor veertig pesos op de meter stond.

Ik was eigenlijk verbaasd dat het zo makkelijk ging. Riet kan getuigen dat je zelfs in Kuala Lumpur in dezelfde situatie een taxi-chauffeur alleen zover kan krijgen als je vooraf een schandalig hoge prijs betaald…

In de tijd dat Pat in Manila woonde was ze net als Riet heel erg betrokken bij het vrijwilligerswerk en ze wilde dan ook graag nu ze weer hier is gebruik maken van de gelegenheid om weer een kijkje te nemen bij de dumpsites. Aanstaande zaterdag gaat ze dan ook met Riet mee naar Cataquis voor het maandelijkse verjaardagsfeest.

Vandaag gingen Riet en Pat met een groep vrijwilligsters naar de Southville School. Nu het nieuwe schoolseizoen voor de deur staat moet er voor kinderen die naar school gaan van alles worden geregeld. ALIG, de vrouwengroep waar de vrijwilligsters allemaal lid van zijn, heeft rugtassen gesponsord en mooier nog, Ze hadden een schoenenfabriek bereid gevonden om alle kinderen van schoenen te voorzien.

Riet was belast met het passen en daar heeft ze een hele zere hand aan overgehouden. Er moesten honderdvijfendertig vuile pootjes in schoenen worden gewrongen en een duim is niet echt een ideale schoenlepel, maar de snuitjes van de kinderen (die zulke schoenen dus echt niet gewend zijn) was meer dan voldoende als compensatie.

Voor mij was het een gewone werkdag vandaag want in tegenstelling tot Nederland wordt Pinksteren hier nauwelijks gevierd. Heel merkwaardig voor zo’n zwaar Katholiek land maar zoals gezegd is Pasen hier ook veel belangrijker dan Kerst.

Pat en Howard wilden vanavond graag naar het Tapas-restaurant Barcino wat gedurende hun verblijf hier een van hun favoriete restaurants was.

Er is bij Barcino’s op de menukaarten na niks veranderd het afgelopen jaar dus ze troffen het aan zoals ze het voor het laatst hadden gezien. En ook het eten was er nog steeds heel best, dus er waren alweer tevreden gezichten bij onze gasten.

De rest van de avond werd besteed aan het kijken van de laatste afleveringen van seizoen 5 van “Downton Abby” die Pat en Howard nog niet hadden gezien…

Gisteravond was er bij thuiskomst nog een onprettige verrassing, het water van ons zwembad was knalgroen! Riet vertelde me een wazig verhaal wat ze weer van onze chauffeur Lito had geoord, dat de zwembadman teveel chloor had gebruikt. Ja me grootje, dit was gewoon alg, en de oorzaak was zonder twijfel dat de zwembadman de chemicaliën die alg moeten bestrijden niet had gebruikt.

Zonder twijfel ligt de oorzaak in het feit dat we sinds deze week een nieuwe zwembadman hebben. De vorige is teruggegaan naar de provincie en kwam deze week een jong kereltje als zijn opvolger voorstellen. Nou zijn zulke opvolgers vrijwel altijd familie, en ik heb vaak ernstige twijfels over hun kundigheid. In dit geval had ik denk ik gelijk want het bestrijden van alg is vrij elementair voor een zwembadman, en zeker deze tijd van het jaar ook een belangrijk deel van zijn taak.

Gelukkig was het kereltje verstandig genoeg om hulp in te roepen want vanmorgen kwam hij terug met een andere man en na het probleem bekeken te hebben werden er fikse hoeveelheden chemicaliën aan het water toegevoegd.

Al snel werd duidelijk dat deze keer het goeie spul was gebruikt want we zagen het water gedurende de dag zienderogen opknappen.

Riet was vanmorgen helemaal zenuwachtig want ze had een surprise party georganiseerd voor Pat en Howard vanmiddag. Daarvoor had ze al Pat’s vriendinnen uitgenodigd die nog hier zijn en er moest natuurlijk van alles geregeld worden met betrekking tot het natje en droogje.

Een belangrijk probleem, hoe krijgen we Pat en Howard het huis uit totdat de party begint, kostte zich vanzelf op toen Pat en Howard besloten om naar een massage-salon te gaan vanmiddag. Dat zorgde ervoor dat ze pas na vieren terug waren en dat was nou net de tijd dat alle visite begon binnen te druppelen.

Het werd heel erg gezellig en er was door iedereen zoveel eten en drinken meegebracht dat we de geplande barbecue maar lieten schieten. Desondanks mogen we het dankzij de inspanningen van Riet rustig een heel geslaagd feest noemen!

Zo ongeveer zo lang als we hier zijn sponseren Riet en ik een aantal kinderen dat die naar school kunnen gaan. Voor het bedrag wat wij sponseren per kind kan dat kind een heel jaar lang naar school en van dat geld worden alle schoolspullen, het uniform, het vervoer en zelfs de lunches betaald. Om het even in het juiste perspectief te plaatsen, dat lijkt heel veel maar het totale bedrag is maar net iets hoger als het geld wat wij per keer uit de pinautomaat halen.

Af en toe worden we door de Filipijnse contactpersoon attent gemaakt op een jongen of meisje die op school bovengemiddeld presteert en daar wordt dan geld voor gezocht voor de sponsoring van een vervolgopleiding. Dat is dan veelal een beroepsgerichte opleiding die de betreffende leerling in staat stelt een goeie baan te vinden en met dat salaris kan dan waarschijnlijk een hele familie onderhouden worden.

Riet heeft alleen niet veel geluk met haar kandidaten. Twee jaar geleden kwam de contactpersoon met een jongen die het op school erg goed had gedaan en die nu automonteur wilde worden. Daarbij beschikte hij volgens de contactpersoon ook over de benodigde motivatie en dat is eigenlijk nog het belangrijkst.

Riet had al aangegeven dat alles door ons betaald zou worden maar ze wilde wel het inschrijvingsformulier van de school zien en de rekeningen van de aangeschafte schoolspullen. het komt namelijk maar al te vaak voor dat de familie zo’n donatie erg prettig vindt en het geld voor heel andere dingen gebruikt. En die bewijzen kwamen maar niet, en Riet stelde terecht dat er zonder dat geen geld zou komen. De contactpersoon kwam nog een paar keer terug na schijnbaar met de jongeman gepraat te hebben maar de verhalen werden steeds vager. Op een gegeven moment wilde de jongen iets heel anders gaan doen maar Riet wist inmiddels genoeg. Geen sponsoring dus.

Pas geleden werd Riet gevraagd de sponsoring op zich te nemen van een meisje wat de opleiding tot lerares wilde gaan volgen. Met de motivatie leek het ook weer dik in orde maar er kwam een kleine kink in de kabel, het meisje zakte voor een bepaald vak en daardoor kon ze zich niet laten inschrijven op de opleiding voor lerares. De vriendin van Riet die dit allemaal regelt had zelfs nog bijles geregeld maar ook de herhaling van het examen voor dat vak werd niet gehaald. En ook nu werden de verhalen weer steeds vager over wat ze dan wilde gaan doen en Dinah, Riet’s vriendin, vertelde vandaag dan ook dat het weer niks zou worden. Weer geen sponsoring dus.

De moraal van dit verhaal is eigenlijk dat het heel erg moeilijk is om jongelui hier te motiveren tot het volgen van een opleiding. Zelfs als alles betaald wordt zien de meesten simpelweg niet dat het einddoel, een vakdiploma met mogelijkheden, hun een betere toekomst kan geven. En van de ouders hoef je al helemaal niks te verwachten, die zien hun kinderen het liefst zo gauw mogelijk gaan werken, dat levert tenminste geld op.

Korte-termijn denken, inderdaad. En dat zal toch moeten veranderen in dit land anders wordt het echt nooit wat…

Het is weer de tijd van het jaar waarop we in de vroege ochtend en avond overal in onze wijk geluiden horen alsof er ergens een gaslek is, en nog een lek wat onder hoge druk staat ook. Overal klinkt een luid sissend geluid wat, zo weten we inmiddels, afkomstig is van krekels.

Het is altijd in deze tijd van het jaar, op het eind van de zomer tegen het begin van de regentijd, en het duurt een week of twee, drie. Storend is het niet echt maar hard is het wel, zeker als je buiten op straat loopt of in de tuin zit. Het lijkt altijd alsof er honderden van die krekels zitten, maar er is mij verteld dat een enkele krekel al verantwoordelijk kan zijn voor een heleboel lawaai.

Erg grappig is het effect als je in de buurt van zo’n krekel komt want dan houdt het geluid abrupt op. Loop je verder dan hoor je het achter je weer beginnen, eerst een beetje aarzelend maar na een paar seconden weer op volle sterkte.

Van de week liepen we op weg naar het Alabang Town Center langs een boom waar zo’n krekel zat en die was blijkbaar helemaal niet bang voor ons want in plaats van op te houden siste die vrolijk verder.

Jammer genoeg was het donker want nou kon ik het kreng nog niet zien. En dat had ik wel gewild, want gek genoeg heb ik nou al heel veel van die krekels gehoord maar ik heb er nog niet een gezien.

Nou ja, behalve deze dan, in de Donald Duck…

Riet en ik hadden op de zaterdagavond en zondagavond eigenlijk een redelijk vaste routine voor wat betreft het eten. Op zaterdagavond gingen we altijd naar restaurant Outback en op zondagavond naar restaurant Appenzeller. In allebei de restaurants was het eten prima en er was lekker koud bier van de tap, dus helemaal goed zou je zeggen.

Op de zaterdagavond is er wat dat betreft weinig nieuws onder de zon, we gaan nog steeds naar restaurant Outback. Al is dat meer omdat ik dat zo leuk vind, want Riet moppert al maanden over het menu waarop ze weinig van haar gading kan vinden. In de gang naar Appenzeller op zondagavond is daarentegen wel een beetje de klad gekomen, en dat heeft een nogal onverwachte oorzaak.

Het was er altijd gezellig, altijd wel mensen aan de bar en altijd wel een paar tafels met eters, maar dat is sinds een tijdje niet meer zo. Het is al een paar keer gebeurd dat we er gingen eten en dat we de enige klanten waren in de hele zaak. En ondanks dat het eten nog steeds goed is en het bier van de tap nog steeds lekker koud vinden we dat toch wel erg ongezellig.

Als er niemand anders in de zaak zit dan staat al het personeel, en dat is zoals in alle Filipijnse restaurants nogal wat, allemaal jouw tafeltje in de gaten houden.

Goed bedoeld, dat wel, want ze willen alleen maar op je kleinste wenk toesnellen om je van dienst te zijn met nog een biertje of het weghalen van je lege bord, maar Riet en ik worden er stikzenuwachtig van. En daarom gaan we liever niet meer naar restaurant Appenzeller.

Vanavond hebben we het toch maar weer eens geprobeerd, omdat het eten er nou eenmaal goed is en het bier van de tap lekker koud, en gelukkig waren er deze keer nog een paar andere klanten. Het houdt nog steeds niet over, en zo te zien is de hoeveelheid personeel als gevolg van de teruglopende belangstelling al gehalveerd, en dat maakt het er allemaal niet echt gezelliger op.

Onderweg terug vroegen we ons dan ook af of deze tent ook het lot zal ondergaan wat veel restaurants in onze omgeving de laatste tijd overkomt, sluiten vanwege een gebrek aan klandizie. Want dit kan toch zo niet doorgaan zou je zeggen…

Die brand van de week was zoals gezegd in een fabriekje wat goedkope flip-flops maakte. Flip-flops zijn veruit het meest populaire schoeisel op de Filipijnen, en werkelijk iedereen loopt er op.

Als je hier een warenhuis binnenloopt dan beslaan rekken met flip-flops waarschijnlijk de helft van de schoenen-afdeling en ze zijn te koop in alle kleuren en prijzen. Voor de bekende merken zoals Fit-Flop, Ipanema en Havaianas zijn er meestal aparte winkels maar van veel van die merken worden goedkope en vaak slechte kopieën verkocht. Ook dat afgefikte fabriekje maakte hoofdzakelijk van die namaak-merkslippers voor de goedkope markt.

Als Filipino’s op flip-flops lopen dan lopen ze vrijwel altijd te sloffen, het soort sloffen waar mijn vader zo’n hekel aan had. Ik weet nog goed dat wij als kind als we dat deden steevast te horen kregen, “Til je voeten op!”. De goeie man zou hier waarschijnlijk horendol zijn geworden want sloffen en slenteren is hier zo’n beetje de standaard manier van voortbewegen.

Zelf erger ik me er net als mijn vader overigens ook aan. Nog niet eens zozeer aan het sloffen zelf (al is dat irritant genoeg) maar meer door het tempo wat daarmee samengaat. Als ze voor je lopen in een smalle straat of in een winkelcentrum dan moet je meer dan eens inhouden als er van die op hun dooie gemak voortsloffende personen voor je lopen.

Bijkomend probleem is ook nog eens dat ze nooit alleen lopen maar altijd met een hele koppel, en liefst allemaal naast elkaar…

Er gaat hier op de Filipijnen amper een dag voorbij zonder dat de voorpagina’s van de kranten grotendeels in beslag worden genomen door berichten over een of ander corruptie-schandaal. Vrijwel altijd zijn er hoge regeringsfunctionarissen bij betrokken en de schandalen stapelen zich alleen maar op want ze worden vrijwel nooit opgelost, ze verdwijnen hooguit in de doofpot.

Berucht zijn de zogenaamde “pork barrel” schandalen, oftewel gesjoemel met geld voor projecten waar een hoge prioriteit aan wordt gegeven. Het gaat daarbij met name om ontwikkelingsfondsen die contant geld uitkeren, en dat maakt het aantrekkelijke doelwitten voor corrupte ambtenaren die de boel besodemieteren en zoveel mogelijk geld in eigen zak steken. Daarbij gaat het bovendien nog eens om hooggeplaatste figuren, zoals onderministers en leden van de Hoge Raad.

Deze week kwam er weer een aan het licht waarbij een bedrag van 670 miljoen pesos (meer dan dertien miljoen euro) is verdwenen naar dubieuze organisaties die waren “aanbevolen” door zekere senatoren en hun vriendjes in het Congres. Het geld was bedoeld voor de ontwikkeling van de moslim gemeenschap in het zuiden, het armste deel van de Filipijnen en is dus nu spoorloos.

De krantenkoppen schreeuwden om vervolging van de schuldigen maar het zal zoals zo vaak wel weer met een sisser aflopen. De schuldigen zijn alweer invloedrijke figuren die vrijwel altijd vrijuit gaan, simpelweg omdat ze niet aan te pakken zijn. En ze kunnen meestal ook gewoon doorgaan met hun praktijken want zo’n schandaal maakt hier met of zonder veroordeling geen eind aan hun politieke carrière.

Daarvan zijn voorbeelden te over. Zo is oud-president Estrada die door zijn desastreuze beleid het land naar de rand van de afgrond hielp op dit moment “gewoon” burgemeester van de rijke deelstad Makati in Manila. En de vrouw van voormalig dictator Marcos (precies, die van die zevenduizend paar schoenen) is nu “gewoon” gouverneur van een provincie ergens in het zuiden en haar zoon is “gewoon” kandidaat voor het volgende presidentschap.

Die zoon, Bongbong Marcos (Ja, zo heet-ie echt), plaatste op Twitter naar aanleiding van het laatste schandaal een bericht dat de regering meer geld zou moeten vrijmaken voor de ontwikkeling van het moslim deel van Mindanao. Waarop een voormalige Professor in de Rechten als antwoord gaf, “Hier is een beter idee, wat dacht je van het teruggeven van die veel grotere hoeveelheden geld die jouw familie heeft gestolen van de regering en van Mindanao”…

De supertyfoon “Dodong” is ons dan wel zonder noemenswaardige overlast gepasseerd maar in het noordoosten van Luzon is de schade enorm en er zijn ook ondanks alle voorzorgsmaatregelen toch weer minstens twee slachtoffers te betreuren. Veel huizen werden door de harde wind en de zware regenval verwoest en er zitten dan ook nog bij vierduizend mensen in opvangcentra.

De storm, die nu onderweg is naar Japan, is al weer de vierde van dit jaar maar het is wel al de tweede supertyfoon. Deze benaming voor stormen van de allerzwaarste categorie kwam tot twee jaar geleden sporadisch voor, maar na “Yolanda” in november van 2013 schijnt het hek van de dam te zijn. Weerdeskundigen voorspelden dit overigens twee jaar geleden al en ze lijken dus gelijk te krijgen.

Dergelijke stormen zijn op zich geen zeldzaamheid op de Stille Oceaan maar de bijzonderheid is dat ze vrijwel altijd verzwakken voordat ze land bereiken. Dat is nu dus niet altijd meer het geval en dat heeft uiteraard enorme gevolgen voor dit land wat toch ieder jaar al door vijftien tot twintig tyfoons wordt getroffen.

In dit geval hadden de gevolgen dan ook veel erger kunnen zijn als “Dodong” niet op het laatste moment besloten had om scherp naar het noorden af te buigen want dan was de storm recht over Luzon en over ons heen gekomen. Nu werd een relatief klein deel van Luzon getroffen, maar je zult er maar net wonen…

Wat de namen van de stormen betreft, het zal misschien opvallen dat de naam die in Nederland in de kranten wordt gebruikt verschilt van de naam hier op de Filipijnen. De internationale naam “Noul” geeft aan dat dit al de veertiende storm in deze regio is maar de Filipijnse naam “Dodong” geeft aan dat het pas de vierde is die over Filipijns gebied trekt.

En of het met het passeren van “Dodong” te maken had weet ik niet maar we hadden vanmiddag een plotselinge onweersbui. Dat was dus de tweede keer neerslag in een week tijd en misschien wel een teken dat de regentijd er aan zit te komen.

De dag voor Moederdag is het traditioneel een gekkenhuis in de winkelcentra en ’s avonds kun je in vrijwel geen enkel restaurant terecht zonder van tevoren te bespreken. Reden dus voor ons om er een rustig dagje van te maken, maar toch wilde Riet vanmiddag even naar het Alabang Town Center.

De reden voor die onverwachte aandrang tot winkelen was dat we een flinke stapel cadeau-bonnen hebben liggen waarvan we het zonde vinden om die niet te gebruiken. Die bonnen hebben alle werknemers eind vorig jaar van het bedrijf als bonus gekregen, erg aardig natuurlijk maar omdat ze maar bij een paar winkels in te wisselen zijn was de vraag wat we er in vredesnaam voor moesten kopen.

We dachten er eindelijk een nuttige besteding voor te hebben gevonden, de keuze was gevallen op beddengoed en een extra paar van die lekkere kussens die we hier hebben. In het ATC zit een soort van Bijenkorf, genaamd Rustan’s, waar ze mooie en kwalitatief goeie spullen verkopen en aangezien we ons bed mee gaan nemen als we hier weg gaan leek het een goeie besteding van onze bonnen.

Onderweg naar Rustan’s kregen Riet en ik een klein meningsverschil, want zij wilde eerst alle spullen gaan kopen en dan een bakkie gaan doen, terwijl het mij een slimmer idee leek om eerst een bakkie te gaan doen inplaats van beladen met grote tassen een koffieshop binnen te vallen.

Ik kreeg spontaan een déja vu van vroeger tijden en sommigen van jullie herinneren zich dit ook vast nog wel want of je nou uit Katwijk of Rijnsburg kwam, één ding was overal hetzelfde: eens in de zoveel tijd verzamelde de hele familie zich (vaak zonder de vaders overigens) en onder aanvoering van de oma’s trok de hele stoet naar Leiden om daar kleren voor iedereen te gaan kopen. En steevast was er aan het eind van deze pelgrimage een bezoek aan Cafetaria Voortman aan het eind van de Haarlemmerstraat.

Ik kreeg vanmiddag spontaan flashbacks van hoe die hele tent altijd vol zat met families die allemaal bepakt en bezakt waren met tassen van V&D en C&A en de Hema. En opeens viel het me ook in dat Riet er dus eigenlijk niks aan kon doen dat ze eerst inkopen wilde doen en dan pas een bakkie want het is gewoon genetisch bepaald! Het is gewoon erfelijk doorgegeven over drie generaties Katwijkse en Rijnsburgse vrouwen, eerst alles inkopen en dan pas een bakkie.

Ik noem het maar het Voortman-gevoel. Nodeloos te zeggen dat Riet haar zin kreeg, maar ik uiteindelijk ook want voordat we een bakkie gingen doen brachten we eerst alle tassen naar de auto. Want die mazzel hebben we tegenwoordig gelukkig, we hoeven niet meer met zijn allen met al die tassen in een stampvolle bus…

Gistermiddag gebeurde dan eindelijk wat de weerberichten al twee weken voorspellen, er barstte boven Alabang een onweersbui los. We zagen vanuit ons kantoor de bui aankomen boven de Laguna en dat leverde een fraai plaatje op. Het was overigens maar van korte duur want de bui duurde amper een half uur, maar er viel eindelijk weer eens een beetje regen.

Wat het werk betreft, het project waarop ik de afgelopen jaren heb gewerkt nadert zijn voltooiing en dat betekent dat ik op zoek moet naar een nieuwe baan binnen Shell. Daarvoor moet ik intern solliciteren, en dat is op dit moment niet zo eenvoudig want vanwege de crisis in de olie-industrie is het aantal beschikbare banen niet bepaald groot.

Hoewel er het hele jaar door banen verschijnen op de interne vacature-bank wordt er een aantal keren per jaar een grote bulk geplaatst, en de tweede bulk van dit jaar wordt vandaag geplaatst. Ik heb dus de hele dag de vacature-bank in de gaten gehouden om te zien of de nieuwe banen er al op stonden maar dat was nog steeds niet het geval toen ik naar huis ging vanmiddag.

Dat kwam natuurlijk door het tijdsverschil, de banen worden in de loop van de dag vanuit Nederland geplaatst en dat gebeurt waarschijnlijk pas als het hier al avond is. Ik heb vandaag dus voor niks de hele dag in spanning gezeten, ik zal tot morgenochtend moeten wachten om te kijken of de banen al gepubliceerd zijn.

En dan was er natuurlijk de operatie van Pa gisteren, en hoewel hij die goed leek te hebben doorstaan moest hij na zijn operatie een nachtje over blijven. De vraag was of hij vandaag goed genoeg hersteld was om naar huis te mogen en aan het begin van de avond kwam gelukkig het verlossende nieuws, hij mocht naar huis.

Al met al een spannende dag dus vandaag, maar dan wel met het soort spanning waar je eigenlijk niet op zit te wachten…

Vroeger hadden we in Rijnsburg onze eigen weerman op de radio (en later ook op de lokale omroep op tv) die op zaterdag altijd de weersvoorspelling deed voor het weekend en de komende week. Zwager Aad merkte dan altijd op dat de goeie man het weer van de vorige dag nog niet eens goed kon voorspellen.

De afgelopen twee weken heb ik regelmatig aan die uitspraak gedacht want we schijnen hier met dezelfde soort weer-deskundigen te maken te hebben. Er wordt al twee weken regen voorspeld en er is nog steeds geen druppel gevallen,.

Vanavond maakten ze het met hun voorspelling wel helemaal bont. Toen Riet om een uur of half acht de weer-App bekeek op haar iPad stond daarop dat het op dat moment regende in Muntinlupa. Waarop Riet meteen de tuin inliep om te constateren dat het niet alleen kurkdroog was maar dat er zelfs geen enkele wolk, groot of klein, aan de lucht te zien was…

Over iPad’s gesproken, van de week had Riet haar exemplaar op de tafel gelegd en daar gaat die kleine kat er pontificaal met haar kont op zitten. Wat de lol daarvan is weten we niet, maar op de foto die ik er van maakte ziet er uit of Monster er magische krachten van krijgt. Het ziet er in ieder geval tamelijk luguber uit, of niet soms…

Vanmorgen kwam het openbare leven compleet tot stilstand tijdens de bokswedstrijd tussen Floyd Mayweather en de Filipijnse uitdager Manny Pacquaio. In het hele land zaten vrijwel alle restaurants en bars vol en het zal overal waar een tv zichtbaar was wel druk geweest zijn want het was vanwege de televisierechten niet iedereen gegeven de wedstrijd op zijn eigen tv te volgen.

Voor de Filipijnen werd het gevecht een enorme teleurstelling want Manny, oftewel “Pacman” zoals zijn koosnaam hier luidt, bleek uiteindelijk toch tekort te komen om die blaaskaak van een Mayweather eens lekker op zijn nummer te zetten. Op de social networks vlogen al snel berichten rond over de “oneerlijke” of zelfs “omgekochte” jury (de wedstrijd moest op punten beslist worden) maar eerlijk is eerlijk, als je de statistieken ziet dan heeft Manny terecht verloren.

Groet teleurstelling dus bij alle Filipino’s en ongetwijfeld ook bij Manny zelf, al krijgt die wel een leuke pleister op de wonde die ongetwijfeld veel van het leed snel zal vergoeden. Er wordt maar liefst honderdtien miljoen euro (ja, je leest het goed) overgemaakt op de bankrekening van de verliezer.

Wat Manny nu gaat doen heeft hij nog niet bekend gemaakt, maar de vraag is of hij doorgaat als prof-bokser. Hij heeft namelijk genoeg andere dingen te doen, hij heeft zijn hier eigen basketbal-team en daarnaast zit hij ook nog in de politiek want hij is sinds een jaar of vijf parlementslid.

Bij ons stonden vanmorgen opeens een paar paddestoelen op het gras in de tuin. Waar die zo snel vandaan gekomen zijn weten we niet, we hadden ze in ieder geval gisteren nog niet opgemerkt. En er was alweer een vogel-incident vanmorgen, Monster kwam opeens parmantig langs de tuindeur lopen met een vogel in haar bek. Nadat ze uitgespeeld was met het lijkje nam Abby het over, maar toen die er van begon te eten vond ik het welletjes en heb het stoffelijk overschot afgepakt en over de muur gekiept…

De eerste mei is traditioneel bijna overal op de wereld een vrije dag, behalve in Nederland want daar valt het bijna samen met Koningsdag en stel je voor dat je dan twee dagen achter elkaar vrij zou krijgen als werknemer. Hier doen ze gelukkig niet zo moeilijk en vandaag was ik dus vrij.

En ik weet niet hoe het weer de laatste tijd in Nederland is, maar hier is het al bijna twee weken heet, en met heet bedoel ik dat de temperatuur overdag oploopt tot boven de vijfendertig graden. Het weerbericht had al dagen geleden aangekondigd dat het vandaag helemaal heet zou worden en dat klopte dan ook wel. We hebben niet in het zonnetje gezeten want het was vijfenveertig graden in de tuin en zelfs in de schaduw was het nog zesendertig.

Ook onze katten proberen verkoeling te zoeken en Abby heeft een heel merkwaardig plekje gevonden waar ze met name ’s morgens ligt, op onze slaapkamer onder mijn nachtkastje.

Nou ik erover nadenk is dat misschien nog zo’n gek idee niet want de hele nacht staat de airco aan en het is dus ’s ’s morgens lekker koel, en omdat warme lucht nou eenmaal opstijgt blijft het vlak bij de grond waarschijnlijk het langst koel. Toch wel slimme beesten die katten. Nou ja, sommige in ieder geval.

Ook de volgels zoeken de koelte en wij komen ze tegemoet door de tuinsproeier zo te plaatsen dat de katten niet bij ze kunnen komen zonder nat te worden (doen ze dus echt niet) en het water op de struiken sproeit. Het is een grappig gezicht om te zien hoe de buur-buul’s zich op de takken nat laten sproeien terwijl ze ondertussen ons scherp in de gaten houden.

Met wat geduld en mijn statief heb ik vandaag toch wat foto’s kunnen maken van het tafereel.

De titel van het bericht van vandaag is letterlijk van toepassing op de Filipijnse vrouw die in Indonesië de doodstraf had gekregen voor het smokkelen van drugs en die afgelopen nacht met acht anderen geëxecuteerd zou worden. Deze gebeurtenis beheerste hier nog meer dan in Nederland het nieuws, want als het buitenland aan een Filipino of Filipina komt dan kom je aan het hele land.

Er was dan ook grote verontwaardiging over de wat men noemde onmenselijke straf voor de moeder van twee kinderen, en kranten hadden vanmorgen vrijwel allemaal een pagina-brede foto van de vrouw en juichende koppen omdat haar executie als enige van de negen veroordeelden is uitgesteld.

Vreemd genoeg zijn ze hier op de Filipijnen zelf helemaal niet vies van de doodstraf want die werd pas kort geleden in 2006 door de toenmalige presidente Arroyo opgeschort en dus niet eens echt afgeschaft.

In de nieuwe grondwet van 1987 werd de doodstraf grotendeels afgeschaft (alleen voor een paar misdaden niet) en in de praktijk betekende dat vrijwel afschaffing, en daarmee waren de Filipijnen het eerste Aziatische land wat dat deed. Onder President Ramos (die bij ons om de hoek een huis heeft, inderdaad) werd de doodstraf echter vanwege de enorme toename in criminaliteit opnieuw ingevoerd, voor misdaden variërend van moord tot het stelen van een auto.

De latere president Gloria Arroyo was een tegenstander van de doodstraf en onder haar bewind werd de doodstraf uiteindelijk voor het laatst in 2006 opgeschort. Op dat moment waren er meer dan twaalfhonderd ter dood veroordeelden die op hun executie zaten rte wachten, maar al die straffen werden omgezet naar levenslang. Sindsdien wordt de doodstraf dus hier niet meer opgelegd.

De Filipijnen waren behalve de Verenigde Staten het enige land wat de elektrische stoel gebruikte voor executies, wat op zich niet gek is aangezien de Amerikanen die zelf hier hadden ingevoerd tijdens hun bewind. Tot de eerste opschorting in 1987 was het vuurpeloton de gebruikelijke methode en na de her-invoering in 1993 werd de enige methode de dodelijke injectie.

De vrouw op de foto is de moeder van de in Indonesië ter dood veroordeelde vrouw en de tranen zijn deze keer gelukkig voor haar van vreugde.

Koningsdag gaat hier op de Filipijnen niet ongemerkt voorbij. Zoals gebruikelijk is er voor de hier wonende Nederlanders een receptie op de Nederlandse Ambassade en Riet en ik zijn daar vanavond samen met onze ook in Alabang wonende vrienden Astrid en Ronald naar toe geweest.

Bij aankomst om half zeven bij de Ambassade stond er een lange rij wachtenden voor de ingang, want de ontvangst was zoals gewoonlijk officieel, de ambassadeur en haar familie staan keurig op een rijtje opgesteld om iedereen persoonlijk te begroeten.

We hadden meteen bij binnenkomst na het tonen van onze uitnodiging een oranje waaier uitgereikt gekregen met daarop twee coupletten van het Wilhelmus geprint, want de avond werd traditie-getrouw geopend met het zingen van de beide volksliederen, eerst het Filipino volkslied en daarna het Nederlandse.

Na de onvermijdelijke toespraak (blablablabla…) begon dan eindelijk de receptie die gehouden werd in de enorme tuin van de gigantische villa die de ambstwoning is van de ambassadeur. Er waren minstens tweehonderd gasten aanwezig, uiteraard veel Nederlanders maar toch ook veel Filipino’s en genodigden uit andere landen.

Wij namen net als vorig jaar plaats bij de kraam van Heineken waar tot onze teleurstelling alleen bier uit blik werd geschonken en niet uit de aanwezige vaatjes. Voor de beide dames was er ook een teleurstelling want het doek waarop diverse Nederlandse snacks stonden afgebeeld bleek een reclameposter te zijn. Geen frikadellen dus…

En dat waren niet eens de enige teleurstellingen. Het buffet bleek grotendeels te bestaan uit Japans eten, sushi en meer van die zooi, en we konden nergens haring, bitterballen of paling ontdekken. Ronald en ik zagen een gegeven moment wel een schaal langs met nog enkele toastjes met paling langskomen maar Riet en Astrid hebben die gemist. Bitterballen bleken wel aanwezig aan de andere kant van de tuin maar toen we daar gingen kijken was er niks meer. En haring (voor Ronald) hebben we helemaal niet gezien.

Gelukkig (voor mij) was er wel een stand van Magnum, met ijs uiteraard. En wel heel bijzonder ijs, want ze hadden “kale” Magnums (vanille of chocolade) die je naar keuze in warme witte, lichte of donkere chocola kon laten dopen. Ik heb me ingehouden, ik heb er maar twee op.

We besloten de avond in stijl, met een glaasje Oranjebitter. Op onze Koningin (want die is voor Feyenoord).

Voor Riet liep vanmorgen de wekker al vroeg af want ze moest vanmorgen met een groep vrijwilligsters van ALIG naar het dumpsite dorp Cataquis waar het maandelijkse verjaardagsfeest gevierd zou worden voor alle kinderen die de afgelopen maand jarig zijn geweest.

Het verzamelpunt was bij ons huis en vandaar dat Riet ruim op tijd klaar moest staan om de laatste voorbereidingen te treffen. Ze was de afgelopen dagen druk bezig geweest met het regelen van van alles en dat ging deze keer bepaald niet van een leien dakje. Het regelen van genoeg vrijwilligsters voor het bakken van ruim tweehonderd cupcakes was een probleem en ook het aantal auto’s voor het vervoer bleef ook tot het laatste moment een punt van zorg maar gelukkig is alles goed gegaan.

Toen Riet weg was vanmorgen hadden we ook nog verscheidene bezoekers voor het hek staan. De meesten daarvan keken wat verbaasd in het rond en vertrokken weer toen ze geen activiteiten zagen.

Want was namelijk het geval, een van Riet’s vriendinnen vertrekt binnenkort en die hield vandaag een garage sale. Voor degenen die niet bekend zijn met dit fenomeen, het is net zoiets als een mini-markt. Je zet de spullen die je wilt verkopen op het erf voor je huis en wacht op belangstellenden om aan te verkopen.

Die vriendin had aan andere vriendinnen en dus ook aan Riet gevraagd om een aankondiging van de garage sale op te hangen om zoveel mogelijk potentiële kopers te krijgen. Het Filipino personeel wat in de Village werkt is altijd heel erg tuk op die garage sales want daar kunnen ze altijd wel goeie spullen kopen voor erg weinig, met name kleding.

Het probleem wat ik meteen al zag was dat als er bij ons op het hek een bericht hangt waarop met grote letters “Garage Sale” zet dan lezen de meeste Filipino’s alleen nog de datum. Ze lezen dan niet verder en gaan er van uit dat die garage sale is waar ze de aankondiging lezen.

En ja hoor, tussen acht en negen kwamen er al groepjes Filipino’s kijken die door Lito, die op het vertrek naar Cataquis stond te wachten, werden doorverwezen. Nadat de ALIG groep was vertrokken kwamen er tot half tien nog regelmatig groepjes Filipino’s langs die door het hek keken, verbaasd dat er geen garage sale te bespeuren was…

Terwijl we in Manila wonen laten we af en toe wat opknappen aan ons huis in Rijnsburg. Zo hebben we vorig jaar het toilet beneden helemaal laten verbouwen en de binnenboel laten schilderen, en Riet had ook al een tijdje in haar hoofd dat ze iets aan de vloer wilde laten doen.

Toen we de parketvloer lieten leggen bijna dertig jaar geleden verzekerde de man van Bruynzeel ons dat de vloer ouder zou worden dan wij. Daar had hij waarschijnlijk gelijk in, ware het niet dat we veertien jaar geleden onze woonkamer hebben laten uitbouwen en dat maakte het noodzakelijk om de vloer te “verlengen”. Bruynzeel gaf toentertijd aan dat ze dat soort werk niet deden en we waren dus genoodzaakt een andere vloerenlegger te kiezen.

En daarover kunnen we kort zijn. Niet alleen was er een duidelijk verschil in vakmanschap tussen de “nieuwe” vloerenlegger en die van Bruynzeel (de verlengde vloer moest twee keer overgedaan worden bij het leggen) maar ook de kwaliteit van het gebruikte eikenhout was beduidend minder. De oude vloer lag als een biljart, het nieuwe deel was plaatselijk bobbelig en het hout vertoonde hier en daar knoesten.

Ook een paar stukken in de originele vloer die waren gerepareerd, noodzakelijk geworden doordat de vloer zwart was geworden en er kieren waren ontstaan door vocht in het kleed wat daar lag, waren veel minder van kwaliteit dan het origineel. Tenslotte waren de aangelegde plinten ook nog eens van erbarmelijke kwaliteit en bijzonder slordig afgewerkt.

Maar het belangrijkste van alles: Riet wilde een zwart randje in de vloer langs de muur en ze wilde de vloer gelakt. En je weet, als Riet wat in haar kop heeft…

Kortom, het werd tijd om Bruynzeel maar weer eens te bellen en toen Riet vorige maand in Nederland was kwam er een deskundige langs om ons van advies te dienen. Bruynzeel bleek nu wel bereid om een grondige renovatie te doen van de vloer maar de deskundige gaf aan dat het nieuw gelegde deel zo slecht was dat het vervangen moest worden, en lakken kon sowieso niet omdat de was in de loop der jaren te diep in het hout was gedrongen.

Renovatie zou dus bijna net zo duur zou worden als een nieuwe vloer, en de beslissing was dus gauw genomen. Deze week is de nieuwe vloer gelegd en vandaag kregen we de eerste foto’s. Hoewel het nog niet helemaal klaar is (de vloer moet nog worden gelakt) kun je nu al zien dat Riet haar zin heeft, ze heeft rondom haar zwarte streepje…

Het weerbericht voorspelde de afgelopen dagen voortdurend regen zonder dat er ook maar een druppel viel maar vandaag was het dan toch zover. Tegen het middaguur werd de lucht opeens donkergrijs en na een paar hevige onweersklappen, zo te horen vrijwel recht boven Alabang, barstte er een stortbui los.

Riet werd er min of meer door overvallen want die was net aan het winkelen in het Alabang Town Center. Ze zag hoe in een paar tellen het hele centrum blank stond, want het was een ouderwetse tropische regenbui die overigens voor al het groen een zegen was na een lange periode van droogte. Je kon dan ook het gras, de planten en de bomen bijna horen jubelen.

Riet was aan het winkelen voor cadeautjes want ze is deze maand weer belast met het organiseren van het maandelijkse verjaardagsfeest voor de kinderen in het dumpsite dorp Cataquis.

Dat feest is aanstaande zaterdag en Riet heeft het er druk mee want niet alleen moeten er cadeautjes geregeld en in gepakt worden maar er moet ook voor traktaties gezorgd worden. Op dit moment zijn de cupcakes nog een punt van zorg, daarvan zijn er zo’n tweehonderd nodig en nog niet alle bak-vrijwilligsters hebben gereageerd.

Over traktaties gesproken, afgelopen zondag zag ze toen we door de naast de Union Jack Tavern gelegen Engelse winkel liepen doosjes met Quality Street toffees. Die kon ze natuulijk niet laten staan en besloot zichzelf ook eens te trakteren.

Ik zal maar niet zeggen wat zo’n doosje hier kost maar ik zei wel, “Langzaam kauwen”…

Het weerbericht gaf vandaag regen aan en in de loop van de dag zag het er ook naar uit dat dat zou gaan gebeuren. De lucht betrok helemaal en er verschenen loodgrijze wolken aan de horizon die langzaam onze kant op schoven. Maar nee hoor, de donkere bewolking ging over ons heen zonder dat er ook maar een druppel regen uit viel. Desondanks zag het er toch wel zo dreigend uit dat we vanavond besloten om bij uitzondering maar eens de auto te nemen om ergens een hapje te gaan eten.

Omdat we toch de auto namen in plaats van te lopen konden we het zoekgebied voor een restaurant uitbreiden en zo kwamen we uit bij de Union Jack Tavern in de Festivall Supermall. Normaal gesproken een van onze favoriete hangouts maar net te ver om te lopen en dat is jammer want het is een gezellige tent. Vandaag dus geen probleem, tot groot genoegen van Riet want ze hebben daar een van haar favioriete gerechten, kleine loempiaatjes.

Die loempiaatjes zijn eigenlijk een voorgerecht maar wij verbazen ons er iedere keer weer over hoe mensen na zo’n voorgerecht nog trek in een hoofdgerecht kunnen hebben. De bedoeling is dan ook om het niet helemaal alleen op te eten, Filipijnse voorgerechten zijn net als alle andere gerechten bedoeld om te delen. Ik deel ook vrijwel altijd mee in wat Riet eet want die eet nooit alles zelf op.

Vandaag zat ik me na mijn Fish & Chips dan ook te verheugen op nog een loempiaatje achteraf maar ik greep er mooi naast. Riet zat net het laatste loempiaatje naar binnen te schuiven toen ze me verbaasd zag kijken dat alles op was. “Het waren er volgens mij minder dan de vorige keer,” zei ze. Jaja…

Onze kleine monster is ook een grage eter maar ondanks dat ze van echte straatkatten afstamt is ze redelijk selectief. Van blikvoer lust ze maar één soort en dan nog alleen kleine beetjes, kattenbrokjes eet ze zo vlug en zoveel dat ze vaak alles meteen daarna weer uitkotst, en een lekkere gekko die dood op het terras ligt gaat er tussendoor ook nog wel in. En als ze ziet dat ik een bak vla of ijs neem dan neemt ze gelijk naast mij plaats want ze weet dat ze altijd de kom mag uitlikken.

Ach ja, wie is er niet groot geworden met de pan uitlikken? Gaat er niet iemand een cake bakken?

Ook in het buitenland wordt Koningsdag gevierd, we hebben daarvoor een uitnodiging gekregen van de Nederlandse ambassadeur in Manila. We moesten ons wel eerst opgeven om een uitnodiging te krijgen maar het vooruitzicht van kroketten en bitterballen was voor ons meer dan voldoende.

Eergisteren werd de officiële uitnodiging bij ons bezorgd en er was voor Riet meteen al een kleine teleurstelling. Het kledingadvies wat werd aangegeven was “gepaste kleding” en daar werd nog bij vermeld “geen jeans of korte broek”. Dat betekent dat we niet in gala hoeven of zelfs maar in een net pak maar gewoon in een nette broek en overhemd. Zelfs een stropdas is niet verplicht en dat is gezien de huidige temperaturen wel zo aangenaam.

Wat voor Riet jammer is want die was graag in haar lange avondjurk naar het feest gegaan. Ze heeft nu al een tijdje een prachtige blauwe avondjurk in de kast hangen maar er heeft zich nog geen enkele gelegenheid voorgedaan om die te dragen. We hebben in de tussentijd wel de nodige feesten gehad maar het kledingadvies was telkens “casual” of “smart casual” en dan ga je niet in het lang.

We gaan naar het feest met een ander Nederlands stel wat hier ook in de Village woont en we gaan in gepaste kleding genieten van uit Nederland ingevlogen bitterballen. Verse haring kan ook maar “datlussikniet”…

Ik krijg altijd ruim van te voren bericht dat het weer tijd is voor mijn verplichte jaarlijkse keuring en omdat ik altijd zorg dat ik daarmee op tijd ben schuift ieder jaar mijn keuring een weekje of wat op. Ik heb het net even nagekeken, drie jaar geleden was de keuring op 23 mei, twee jaar gelden op 8 mei, vorig jaar op 30 april en nu dus al op de 15e april. De keuring is in principe een jaar geldig maar dan zou ik iedere keer op het laatste moment moeten gaan en dat doe ik nou eenmaal nooit.

Vandaag waren we dus weer aan de beurt en ik zeg bewust “we” want Riet ging ook weer mee. Voor haar is de keuring op vrijwillige basis maar ze vindt het wel een prettig idee om zich ieder jaar even na te laten kijken. De keuring vond net als de voorgaande jaren plaats in de Healthway Clinic in het Alabang Town Center en daar gingen Riet en ik dus vanmorgen naar toe, gewapend met een verwijsbriefje van de bedrijfsarts.

Op dat verwijsbriefje stonden alle onderdelen vermeld waarop we gekeurd moesten worden en daar had Riet een groot probleem mee. Vervelend genoeg kwam ze daar pas achter toen we al in de kliniek zaten want ze had zoals gewoonlijk het briefje weer niet van tevoren gelezen. Er stonden namelijk onder andere een uitstrijkje en een stress-test (op een loopband) op. En daar was ze niet van gediend.

Haar humeur was toch al ver onder nul omdat we weer om zeven uur aanwezig moesten zijn en dat vind ze grote flauwekul aangezien de meeste dokters pas tegen negen uur (als je geluk hebt) binnenkomen. Ik snap het wel, dat vroege tijdstip is omdat je nuchter moet zijn voor onder andere de bloedafname, en ja, die lange wachttijden zijn inderdaad erg vervelend. Het briefje met alle nodige onderzoeken was echter de druppel, en uiteraard was alles mijn schuld.

Gelukkig konden we in plaats van op de dokters te wachten buiten de kliniek gaan ontbijten, en dat was volgens onze begeleidster zelfs noodzakelijk voor de stress-testen want die stond ook bij mij op het briefje. We gingen dus naar Starbucks waar langzaam aan het humeur van Riet wat opklaarde dankzij een lekker bakkie koffie en een croissant.

Dat bakkie koffie kreeg alleen voor mij nog een vervelend staartje. Toen na de bloedafname mijn bloeddruk werd gemeten was die een keurige 120-90, maar toen er opnieuw werd gemeten voor de stress-test was het ineens 140-90 en dat vond de verpleegster die de test zou afnemen niet goed. Ze ging bijna uit haar dak toen ze hoorde dat ik koffie bij mijn ontbijt had genomen want dat mag blijkbaar helemaal niet. Ja, wist ik veel, dan hadden ze dat moeten zeggen.

Afijn, ik moest verplicht een kwartier rusten. Daarna kwam ze opnieuw mijn bloeddruk meten en die bleek inderdaad gezakt. Alle elektroden werden op mijn bovenlijf geplakt en ik nam plaats op de loopband. Nog even een keertje meten zei ze, en jawel hoor, 140-100. Ik probeerde me er nog met een grapje vanaf te maken (“Wat had je dan verwacht als er een knappe verpleegster aan mijn lijf zit?”) maar het had geen effect. Ze wees resoluut naar de stoel en ik moest weer een kwartier rusten.

Na de dokter geraadpleegd te hebben mocht ik dan toch gaan lopen op de band maar voordat ik de test af had stopte ze ermee. Onder het lopen werd om de zoveel tijd ook mijn bloeddruk weer gemeten en ze vond die veel te hoog worden. De dokter kwam erbij en maar vragen, “Bent U duizelig?”, “Voelt U pijn in de benen?”, Voelt U pijn op de borst?”. Nee, niets van dat alles, ik zit drie keer in de week in de sportschool en daar is dit niks bij!

Dat wordt dus een babbeltje met de bedrijfsarts, al snap ik niet waarom als ze zelf al aangeven dat die koffie de oorzaak was. Na afloop moet ik overigens weer tien minuten rusten en daarna werd nog een keer mijn bloeddruk gemeten. En wat denk je? 120-80…

Riet zat toen nog te wachten op een consult bij de oorarts want ze blijkt vocht achter haar oor te hebben en daar had ze toch wel wat last van. Ze heeft nu medicijnen en ze moet oefeningetjes doen om het vocht weg te krijgen. Oh ja, dat uitstrijkje heeft ze afgezegd en die stress-test, daar maakt ze nog wel een keer een andere afspraak voor. Jaja…

Een paar weken geleden heb ik onze verzekeringsman naar de kras op de achterbumper van onze auto laten kijken en aangezien dat door onze all-risk verzekering wordt gedekt heeft hij de boel in beweging gezet. Ik werd doorverwezen naar een autospuiterij waar Lito ondertussen langs is geweest voor een offerte voor de reparatie.

Het bedrag voor de reparatie bleek al heel erg mee te vallen, omgerekend iets meer honderd euro, maar dankzij onderhandeling van de verzekeringsmaatschappij is dat nu gehalveerd tot de helft. Voor dat luttele bedrag wordt de hele bumper opnieuw gespoten, en de verzekeringsmaatschappij springt er nog mooi uit want het reparatiebedrag is nu precies gelijk aan het eigen risico wat ik moet betalen.

Nou ja, het is natuurlijk nog geen geld, ik weet zeker dat je het er in Nederland op geen stukken na voor gedaan krijgt. Onze belangrijkste afweging is dat de auto toch hoogstwaarschijnlijk over een paar maanden in de verkoop moet en dan is het mooi als hij er een beetje mooi bijstaat. En aangezien er verder helemaal niets aan mankeert is zo’n kras toch een smetje, dus dat gaat nu worden opgelost.

Het betekende wel dat ik vanmiddag vanaf kantoor naar huis moest lopen. Qua afstand is dat geen probleem, het is net iets meer dan twee kilometer van deur tot deur, maar met de gemiddelde middagtemperatuur hier wordt het op den duur toch een zompig klusje.

Normaal gesproken kan ik me uitwringen na zo’n wandeling maar vanmiddag viel het nog mee want ik moest een tussenstop maken in het Alabang Town Center. Ik ben even de afspraak voor onze jaarlijkse keuring die door de bedrijfsverpleger voor aanstaande woensdag is gemaakt gaan bevestigen. En dat was maar goed ook want uiteraard wisten ze bij de kliniek weer van niks…

Het is weer bijna tijd voor onze jaarlijkse keuring. Dat wil zeggen, eigenlijk voor mijn jaarlijkse keuring want voor mij is die verplicht, voor Riet deelname op vrijwillige basis. Voor Riet is een borstonderzoek een vast onderdeel van de keuring maar dat laat ze toch al ieder jaar doen nadat er twee jaar een knobbeltje is gevonden.

Gelukkig was het onschuldig maar Riet heeft het voor alle zekerheid toch weg heeft laten halen, en op aanraden van haar dokter laat ze zich nu jaarlijks onderzoeken. Dat kan mooi als onderdeel van de jaarlijkse keuring, alleen heeft Riet deze keer besloten het borstonderzoek niet in de kleine kliniek te laten doen waar we gekeurd worden maar in het St. Luke’s Ziekenhuis waar ze twee jaar geleden ook is behandeld. Gisteren is Riet naar het St. Luke’s geweest om een ultrasound en een mammogram te laten doen en vandaag gingen we terug om de uitslag daarvan met haar dokter te bespreken.

Riet was best wel zenuwachtig, wat te merken was toen we eerst langs de afdeling voor borstonderzoek moesten om daar de resultaten van het onderzoek op te halen. We moesten in de nogal drukke wachtkamer plaatsnemen om te wachten waarop Riet zich geërgerd afvroeg hoe lang het duurde om een envelop met uitslagen af te geven. Een kwartiertje dus, want dit zijn de Filipijnen en niks gaat hier nou eenmaal vlot.

Daarna moesten we met de uitslagen naar de dokter en daar waren we redelijk snel aan de beurt. Het was nog even schrikken toen de dokter de uitslagen voorlas want er stond een suggestie in om een vervolgonderzoek omdat iets op de foto te zien was maar niet duidelijk genoeg. De dokter bekeek de foto’s en vergeleek die met de foto’s van vorig jaar die Riet had meegenomen en gelukkig kwam ze tot de conclusie dat het vrijwel zeker niks was.

De dokter deed zelf voor alle zekerheid ook nog een controle maar vond gezien haar bevindingen een vervolgonderzoek niet nodig, Riet hoeft pas volgend jaar weer terug te komen. En ook dat is goed nieuws.

We hadden vandaag alweer vrij vanwege een nationale feestdag, “Araw Ng Kagitingan” oftewel Bataan Dag. Als je wilt weten wat deze dag precies inhoudt dan moet je de blog van 9 april 2013 nog maar eens lezen want toen heb ik dat verteld en dat ga ik dus niet nog eens doen.

Omdat ik toch vandaag vrij was dacht mijn fitness trainer terecht dat ik misschien wel zin had om de training van vandaag niet om half zes vanmiddag te doen maar op een eerder tijdstip. Ik had dat zelf ook la bedacht en was al van plan hem een tekstberichtje te sturen, maar Benjo’s berichtje kwam al eerder dus ik hoefde hem alleen maar te antwoorden dat tien uur ’s ochtends wat mij betreft prima was.

Het is me opgevallen dat veel mensen eerder op de dag gaan sporten want ook afgelopen zondag was het ’s morgens al hartstikke druk terwijl het normaal gesproken tot een uur of tien redelijk rustig is. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met het klimaat in de sportschool van de laatste weken. Het is deze tijd van het jaar altijd al heet omdat de airco’s het niet kunnen  bolwerken maar de afgelopen drie weken was het extra erg omdat de grote reclameposters voor de ramen weggehaald zijn. Die hielden direct zonlicht grotendeels tegen maar nu die verwijderd zijn is het niet meer om te harden.

Het was de bedoeling om de ramen te voorzien van een soort zonwerende folie om zo de temperatuur binnen beter onder controle te kunnen houden. Die folie zit er nu eindelijk op maar ik merk nog weinig verschil. Laat ik het zo stellen, waar ik vroeger aan een volle fles en een kleine handdoek voldoende had om een sessie door te komen moet ik nu tussentijds een volle fles bijtanken en mijn handdoekje is na afloop net een natte dweil.

Die overdadige hitte is uiteraard ook van invloed op mijn prestaties, ik heb ook vandaag weer een paar keer tegen mijn trainer moeten zeggen dat het een tandje lager moest. Maar goed, je gaat naar de sportschool om het luie zweet eruit te werken zeggen ze toch? Ik wist alleen niet dat ik zo lui was…