Spannende dagen

pagasa_2014_10_07

Voor het weerbericht kijken we hier altijd naar de website van de Philippine Atmospheric, Geophysical & Astronomical Services Administration, kortweg PAGASA, het Filipijnse equivalent van het Nederlandse KNMI. PAGASA heeft een speciale website pagina voor topische stormen en die is al een paar dagen helemaal leeg op een geruststellend regeltje na wat zegt dat er op dit moment “geen tropische storingen zijn binnen het verantwoordelijkheidsgebied van de Filipijnen”.

Dat lijkt mooi en het is op dit moment ook waar, maar of het zo gaat blijven is maar de vraag. Het regenseizoen zit er weliswaar op maar dat betekent niet dat we tot eind december geen tyfoons meer hoeven te verwachten. Dat hebben de afgelopen jaren wel aangetoond, en met name twee jaar geleden was de hevigste tyfoon van het jaar in december. Het lijkt een trend te worden dat de zwaarste stormen zich juist voordoen aan het eind van het regenseizoen.

Gisteren verschenen de eerste berichten over een tropische storm die zich op dit moment in een verontrustend tempo aan het ontwikkelen is boven de Stille Oceaan, weliswaar op dit moment nog ver van de Filipijnen maar wel onderweg hier naar toe. De storm, die inmiddels de internationale naam “Hagupit” heeft gekregen, bevind zich op dit moment op ruim drieduizend kilometer ten zuid-oosten van het zuidelijke eiland Mindanao maar zal waarschijnlijk in de loop van donderdagavond of –nacht de Filipijnse regio bereiken.

Ik zeg “waarschijnlijk” omdat verschillende computermodellen andere uitkomsten laten zien. Het ene model geeft een route aan die afbuigt naar het noorden voordat de Filipijnen bereikt worden, het andere model stuurt de storm recht op de Filipijnen af. Wat het gaat worden weten we dus nog niet maar spannend wordt het wel want de voorspellingen geven vrijwel allemaal aan dat de storm zich weleens zou kunnen gaan ontwikkelen tot een super-tyfoon met dezelfde kracht als “Yolanda” vorig jaar. En dat is iets waar beslist niemand hier op zit te wachten.

We gaan de komende dagen het weerbericht dus met meer dan de normale belangstelling in de gaten houden want als de storm ons gaat treffen dan zal dat het komende weekend gebeuren. Vanavond werd er tijdens het Aziatisch weerbericht van de BBC ook al melding van gemaakt dus de hele regio houdt zogezegd zijn adem in.

Die rotstormen komen trouwens vrijwel allemaal in het weekend langs, dat riekt toch sterk naar een werkgevers complot!

Emmers voor de Kerst

Emmers_voor_Kerst

Het is hier letterlijk de stilte voor de storm. We volgen nog steeds angstvallig alle weerberichten en moeten daaruit concluderen dat die nog steeds geen consensus hebben bereikt over de te volgen route van de storm. Het meest aannemelijke scenario is op dit moment dat de storm enigszins aan het afzwakken is van supertyfoon naar gewone tyfoon, maar er wordt nog steeds heel veel ellende van verwacht want de huidige koers is recht op de Filipijnen af.

Het pad van de storm gaat hoogstwaarschijnlijk weer over Visayas, het centrale deel van de Filipijnen en volgt daarmee hetzelfde pad als de supertyfoon “Yolanda” vorig jaar. Dat betekent dat Manila niet direct getroffen zal worden maar dat bij ons de gevolgen beperkt zouden kunnen blijven tot zware regenval. Dat zal overigens voor genoeg problemen gaan zorgen met overstromingen in de lager gelegen delen van de stad en het zal ongetwijfeld ook weer gevolgen hebben voor het verkeer.

Uit voorzorg worden op dit moment alle evenementen die voor het wekend gepland stonden afgelast. Het Outpost feest wat wij morgenavond zouden hebben valt daar ook onder want we krijgen net bericht dat ook dat niet doorgaat.

Ondertussen gaat het gewone leven wel zo veel mogelijk door en dat staat hier op dit moment vrijwel helemaal in het teken van de Kerst. De versieringen hangen hier en daar al weken maar het begint nu allemaal pas echt menens te worden. Ons huis is ook versierd met verlichting maar vergeleken bij sommige huizen is die van ons ronduit armzalig. En het is in de winkelcentra overal een gekkenhuis.

Riet en de andere vrouwen van ALIG zijn al weer druk in de weer met het regelen van kerstcadeau’s voor de kinderen van de Dampsite en Cataquis. Zoals ieder jaar krijgen ze een soort van kerstpakket met allemaal handige dingen voor het hele gezin, met behalve snoepgoed en ander lekkers ook andere etenswaren en hygiënische producten. Een van de ALIG vrouwen kwam een jaar of wat geleden op het lumineuze idee om dat alles niet in een tas of zak te verpakken maar in een emmer, want daar heeft het gezin ook nog wat aan.

De ALIG vrouwen zijn dus bezig geweest met het kopen en vullen van in totaal tweehonderdzeventien emmers. Dat vergt natuurlijk het nodige shoppen en Riet is voor haar aandeel van twintig emmers dan ook al verscheidene keren in de supermarkten gesignaleerd met een overvolle boodschappenkar, met daarin een stapel emmers en grote hoeveelheden blikken, zakken en flessen.

Onze chauffeur Lito vond het helemaal geweldig en was een bijna onmisbare hulp, al was het alleen maar omdat hij de taal spreekt. Maar hij duwt ook de kar en dirigeert het winkelpersoneel alle kanten op om de juiste boodschappen te krijgen. Hij regelt zelfs het inpakken bij de kassa, alles wat hetzelfde is moet apart worden verpakt want anders raken hij en Riet volgens hem in de war bij het vullen van de emmers.

En het mag wel even gezegd dat er geen ALIG fondsen aangesproken worden voor de actie, de dames betalen alles uit eigen zak.

Voorbereidingen voor de storm

madrigal_gate-20141213-001

De tyfoon “Ruby”, of zoals hij in de internationale media wordt genoemd “Hagupit”, beweegt langzamer dan verwacht. Dat leverde vanmorgen een beetje een bizarre ochtend op want in plaats van wakker te worden met regen en wind zoals we hadden verwacht was het vanmorgen windstil, het zonnetje scheen en de vogeltjes zongen in de tuin.

De weerberichten moesten vandaag door het trage tempo van de storm allemaal worden bijgesteld ten aanzien van het moment waarop de tyfoon de oostelijke eilanden van de Filipijnen gaat bereiken. Dat wordt in plaats van vannacht nu de komende nacht, en dat heeft als groot voordeel dat de evacuaties die in volle gang zijn meer tijd hebben om mensen in veiligheid te brengen. Met name kerken, scholen en andere grote stenen gebouwen in en rond Tacloban zitten op dit moment stampvol met evacuees.

De hele dag bleef het vandaag mooi en rustig weer en werkelijk niets wees op een naderende tyfoon. Het was overal zelfs uitzonderlijk druk met winkelende mensen, mogelijk omdat iedereen er van uit gaat dat er morgen misschien geen mogelijkheid meer is om de deur uit te gaan, of omdat winkels vanwege de storm gesloten zullen zijn.

En ook hier worden overal voorzorgsmaatregelen getroffen voor de naderende tyfoon, en dat betreft hoofdzakelijk de al weken geleden aangebrachte kerstversieringen. De poort bij de Madrigal Gate, de grootste toegangspoort tot onze Village, is vannacht helemaal gestript van alle kerstdecoraties die er op waren aangebracht en ziet er nu weer vervelend kaal uit.

Wij hebben ook wat maatregelen genomen rond ons huis. De kerststerren die ik vorige week aan de gevel heb opgehangen heb ik weer naar beneden gehaald, op het terras hebben we alle kussens opgeborgen en de beide tuinstellen in de luwte geschoven. Dat alles voor het geval dat de storm ons vannacht zal bereiken, maar dat is allerminst zeker.

Wel hebben we zoiets van “Laat het kreng nou maar komen want dan hebben we het gehad”. Want traag of niet, dat de storm eraan komt is een ding wat zeker is.

Harry’s verjaardag

Weer een onverwacht rustige en zelfs bij vlagen mooie dag vandaag! De tyfoon heeft onze regio nog steeds niet bereikt en dat komt omdat hij zich voortbeweegt met een snelheid van maar tien tot vijftien kilometer per uur. Gisteravond bereikte “Ruby” de oostkust van de Filipijnen en heeft daar voor heel erg veel overlast gezorgd.

Doordat de bevolking ruim van te voren was geëvacueerd zijn er voor zover op dit moment bekend nog geen slachtoffers gevallen. De schade is hoofdzakelijk beperkt gebleven tot afgewaaide daken en omgewaaide bomen, maar daarbij moet wel worden gezegd dat er van de woningen die niet van steen zijn gebouwd (en dat zijn er heel veel) net als vorig jaar na “Yolanda” weinig meer overeind staan.

In de getroffen gebieden is vrijwel overal de stroom uitgevallen waardoor er op dit moment miljoenen mensen zonder stroom zitten. Uit voorzorg zijn in het hele land vrijwel alle vluchten gecanceld en ook veerdiensten varen niet waardoor binnenlandse reizen op dit moment vrijwel onmogelijk zijn. Er worden nog steeds windsnelheden gemeten van boven de tweehonderd kilometer per uur.

Het grootste probleem van deze tyfoon is de enorme hoeveelheid neerslag die er valt, en dat wordt met name veroorzaakt doordat de tyfoon zo langzaam beweegt. Het water zorgt voor overstromingen en aardverschuivingen en dat vormt op dit moment het grootste gevaar. Het pad van de storm voert zoals verwacht dwars over de Filipijnen en zal net onderlangs Manila passeren, waardoor ook bij ons grote hoeveelheden neerslag worden verwacht vanaf de komende nacht.

Harrys_verjaardag_2014-12-08Vandaag was er echter letterlijk nog geen vuiltje aan de lucht en daarom ging de viering van de eerste verjaardag van Harry gewoon door. Harry is het tijdelijke pleegkind van vrienden van ons die zelf geen kinderen hebben en zich daarom hebben aangeboden als pleeggezin in de hoop dat ze een pleegkind krijgen toegewezen wat ze mogen houden.

Normaal gesproken is daar weinig kans op hier op de Filipijnen maar Harry is een bijzonder geval. Hij is een jaar geleden als baby van een paar dagen oud te vondeling gelegd bij een kerk en er is dus helemaal niets bekend van zijn ouders of van eventuele familie die het kind zouden kunnen claimen. Met name dat laatste is een groot obstakel bij adoptie, maar omdat dat hier niet van toepassing is hoopt iedereen dat Michelle en Colin Harry mogen houden.

Vanmiddag werd Harry’s eerste verjaardag in ieder geval groots gevierd, al is de juiste datum een beetje een gok want zijn precies geboortedatum is niet bekend. Het feest was er niet minder om…

Het is begonnen

ruby_shelter-20141208

Vanmorgen vroeg zag de lucht er zwaar bewolkt en tamelijk dreigend uit maar het was nog steeds droog, de tyfoon had ons blijkbaar de afgelopen nacht nog niet bereikt. En omdat onze chauffeur Lito gewoon naar zijn werk was gekomen besloot ik zijn voorbeeld maar te volgen en liet me om zeven uur bij ons kantoor afzetten.

Het kantoor was nagenoeg leeg, we waren maar met zijn zevenen en tegen acht uur kwam de crisis manager van Shell langs die ons vriendelijk doch dringend verzocht om naar huis te gaan in verband met de naderende storm. Om half negen was ik dus al weer thuis en hebben we ook Lito gelijk naar huis gestuurd zodat hij voor de naderende storm thuis kon zijn.

Om negen uur is het gaan regenen en het is de hele dag niet meer droog geweest. De wind viel nog wel mee omdat de tyfoon ons pas laat in de avond gaat bereiken. Tegen die tijd is hij overigens na het passeren van drie grote eilanden afgezwakt tot een tropische storm, wat wil zeggen dat de wind gelukkig mee zal gaan vallen (windkracht tien tot elf) maar dat er wel zware regenval wordt verwacht.

En juist die regen is waar iedereen zo bang voor is omdat met name de lagere gedeelten van de stad zullen overstromen en het hele wegennet in en rond de stad zo goed als onbegaanbaar zal worden. Daarop anticiperend hebben we inmiddels al een tekstbericht van Shell gekregen dat we ook morgen van thuis uit moeten proberen te werken en vooral niet moeten proberen naar kantoor te komen. De verwachting voor morgen is dat ook na het passeren van de tyfoon het nog de hele dag zwaar zal regenen.

De eerste berichten van de toestand op de oostelijke eilanden beginnen binnen te druppelen. Heel veel materiële schade weer, overal is de stroom uitgevallen en helaas, er zijn volgens de laatste berichten toch al weer eenentwintig slachtoffers te betreuren. Dat aantal is relatief laag dankzij de tijdige evacuaties van de afgelopen dagen. Op dit moment worden ook in Manila zelf duizenden mensen uit de laag gelegen wijken geëvacueerd. Op de foto van vandaag zie je zo’n opvangplek.

Goed nieuws was er vandaag wel voor Riet want de Nederlandse Ambassade belde op om te vertellen dat haar nieuwe paspoort klaar ligt om opgehaald te worden, en dat is dus mooi op tijd voor haar vertrek aanstaande zaterdag. Het enige punt is nog even wanneer dat ophalen precies moet gaan gebeuren want de Ambassade is in het centrum van de stad en gezien de omstandigheden is er op de bereikbaarheid op dit moment geen peil te trekken…

De tyfoon is gepasseerd

Onze_Tuin-20141209-001

De verwachting was dat de tyfoon “Ruby” vannacht Manila zou bereiken en in de loop van de ochtend gepasseerd zou zijn. Wel werd er de rest van de dag dan nog veel regen verwacht en vandaar dat de baas alvast maar had aangegeven dat iedereen maar beter van thuis uit kon proberen te werken. De tweede opeenvolgende thuiswerkdag dus.

En de tyfoon passeerde inderdaad vannacht, met de nodige wind en heel veel regen maar echt extreem werd het niet. De tyfoon was inmiddels afgezwakt tot een tropische storm en gelukkig bleef dus de verwachte schade door harde windstoten vrijwel uit. Wel viel er zoals gezegd ontzettend veel regen en het bleef ook regenen tot een uur of vier in de middag, maar de conclusie is toch wel dat Manila voor het ergste is gespaard.

Er zijn nog weinig berichten uit de stad over de toestand van de wegen en mogelijke overstroomde stadsdelen, wel is er in het nieuws het nodige gesteggel over het aantal slachtoffers van deze tyfoon. Volgens de regering zijn dat er namelijk maar twee, terwijl het Rode Kruis heeft aangegeven dat er minstens vierentwintig slachtoffers zijn gevallen. CNN maakt zelfs melding van zevenentwintig, maar hoe het ook zij, de voorzorgsmaatregelen die deze keer genomen werden hebben toch ruimschoots afbetaald al is ieder slachtoffer er natuurlijk een teveel.

Er is overigens wel een bericht van de school die met Katwijks en Rijnsburgs geld is herbouwd na de tyfoon “Yolanda”, en het nieuws is heel positief, de nieuwe school heeft de storm met een minimum aan schade doorstaan. Er is dus niet alleen een nieuwe school gebouwd maar ook eentje die bestand is tegen zware stormen, met andere woorden er is een goed stuk werk afgeleverd daar dankzij alle bijdragen.

De huishoudelijke dienst van Shell had blijkbaar vandaag zij taken weer opgepikt want die stonden onverwacht voor de deur om een probleem wat we hadden gemeld op te komen lossen. De aanvoerpijp van onze heetwaterketel die buiten achter de bijkeuken staat lekte en dat werd veroorzaakt doordat de pijp is doorgeroest. Met het uitermate vochtige klimaat hier is dat geen wonder en er was een nieuw pijpje besteld.

Vandaag kwamen ze dus al langs om dat nieuwe pijpje aan te brengen ter vervanging van her roestige exemplaar, maar het beoogde doel, het stoppen van het lekken werd niet bereikt. De nieuwe pijp lekte namelijk ook, en waar dat precies aan lag weten we niet maar er is weer een nieuw pijpje besteld…

Oh ja, en de weerdiensten houden op dit moment al weer een hogedrukgebied boven de Stille Oceaan in de gaten want dat lijkt zich te gaan ontwikkelen tot een zware tyfoon. En raadt eens welke kant die op komt…

Paspoort voor Riet

Vandaag was voor mij de eerste gewone werkdag van de week na twee dagen thuis gewerkt te hebben, en ik moet zeggen dat het toch wel merkwaardig is om op woensdag een maandaggevoel te hebben.

Navraag bij collega’s leerde dat iedereen de tyfoon redelijk goed had doorstaan, er was weinig schade en ook de wateroverlast was meegevallen, zelfs de verwachte problemen op de wegen waren er niet. Al met al dus een goeie afloop van wat toch wel een spannende week is geweest.

Afgelopen maandag was het bericht al binnengekomen dat het nieuwe paspoort van Riet klaar lag op de Nederlandse Ambassade om opgehaald te worden, maar vanwege de tyfoon kon dat gisteren niet dus werd het vandaag. Riet heeft nu haar nieuwe paspoort en daarmee zijn mogelijke problemen rond haar reis naar Nederland opgelost.

Het punt was namelijk dat Riet’s ouwe paspoort weliswaar nog tot 2 juni volgend jaar geldig was, maar aangezien we op 6 januari uit Nederland terug zouden komen betekende dat dat bij aankomst in Manila haar paspoort net geen zes maanden meer geldig was. Dat is wel een vereiste om het land binnen te mogen komen en aangezien we niet wisten hoe moeilijk ze hier zouden doen over die paar dagen (waarschijnlijk heel erg moeilijk) leek het ons verstandiger om van te voren een nieuw paspoort te regelen.

Het werd nog even spannend omdat de levertijd voor een nieuw paspoort opeens geen vijf dagen meer was zoals bij mij maar twee weken, en daar kwam natuurlijk al die heisa met die tyfoon ook nog eens tussendoor. Maar het is uiteindelijk toch gelukt en Riet kan zaterdag met een gerust hart op pad, ook al omdat de weerberichten geen onaangename verrassingen voor het weekend in petto hebben.

Het is wel te hopen voor mij dat die nieuwe tyfoon niet besluit om de Filipijnen uitgerekend volgende week donderdag met een bezoek te vereren…

Kaaskop…

Mindanao_Gate

Complete chaos op de weg vanmorgen vroeg vanwege de wegwerkzaamheden aan Commerce Avenue, de weg die van onze Village naar het kantoor loopt. Op het laatste stuk waren van de drie rijbanen er twee afgesloten en moest de hele ochtendspits dus over een enkele rijbaan geperst worden, vlak voor een van de drukste kruispunten bij ons in de buurt. Er is hier zoals ik al eerder vertelde geen enkele consideratie voor automobilisten op weg naar hun werk zoals in Nederland waar dergelijk werk voor de ochtendspits zou worden onderbroken.

Af en toe ga ik met collega’s tussen de middag ergens een hapje eten en vanmiddag gingen we naar een Filipijns restaurant. Ik schrijf weinig over het Filipijnse eten en dat is hoofdzakelijk omdat er weinig goeds over te melden is. Van alle landen in deze regio is de Filipijnse keuken beslist de minste en daarom eten we ook niet vaak “echt” Filipijns maar zoeken we ons heil bij restaurants met een“buitenlands” menu.

Deze keer dus een Filipijnse lunch, en aangezien het restaurant er op zich prima uitzag en het menu ook ging ik er toch gematigd optimistisch voor zitten. Bij het bestellen ging het meteen al mis want het visgerecht wat ik op het oog was leverde (ik was niet eens verbaasd) het gebruikelijke “Sorry Sir, that is not available” op. Het werd dus een gerecht wat volgens het menu bestond uit stukjes mals rundvlees zonder bot (dat staat er hier altijd uitdrukkelijk bij) met een pittige kokosnootsaus, met vooraf een soep die op het menu stond als “Binakol”, een soort kippensoep ook met iets van kokosnoot en mais.

Mijn hoofdgerecht kwam als eerste op tafel, niet eens zo heel vreemd want het was tenslotte een Filipijns restaurant, en het bestond uit twee saté-stokken met op elk drie enorme hompen rundvlees. Daarna kwam de soep die op zich smakelijk was maar er dreef een stuk maiskolf in. Wat doe je daar nou mee, vis je dat eruit met je vingers om af te kluiven, of probeer je de mais eraf te peuteren terwijl het in de soep drijft? Je ziet, Filipijns eten is nog niet eens zo eenvoudig…

Toen de soep op was begon ik aan het rundvlees en dat was ronduit koud. Het kon nooit zo erg afgekoeld zijn in die paar minuten dus het moet al koud geweest zijn toen het op tafel kwam. Op mijn opmerking dat het ook wel een beetje veel was kreeg ik te horen dat de meeste gerechten op het menu goed waren voor twee tot drie personen. Nou gaan Filipino’s altijd uit eten in groepen en worden gerechten altijd door iedereen gedeeld, maar wat als je nou de enige bent die dat gerecht wilt bestellen? Het rundvlees was daarbij ook nog eens niet bepaald smakelijk, zo taai als wat en zoals ik al had geconstateerd veel te veel.

Kortom wat mij betreft was deze lunch geen reclame voor de toch al niet geweldige Filipijnse keuken. En ik ben al niet zo van het buiten de deur lunchen, in dat opzicht ben ik nog steeds heel erg Nederlands. Mijn collega’s zien het vrijwel iedere dag grijnzend aan, “Zit-ie weer met zijn brood met kaas”…

Voorbereidingen voor Riet’s vertrek

Kerstpakket_2014-20141213-001

Morgen vertrekt Riet naar Nederland en daar gaat de nodige voorbereiding aan vooraf. Niet zozeer het pakken van de koffer want dat is in feite een makkie, in Nederland is het winter en winterkleren hebben we hier niet dus wat er mee gaat is hoofdzakelijk schoon ondergoed en cadeautjes. Nee, het meeste werk gaat zitten in het afhandelen van haar lopende zaken hier want Riet is tenslotte een werkgeefster.

Dat is geen geintje hoor, Riet is degene die geregistreerd staat als de werkgeefster van Estela en Lito en daarnaast maken we natuurlijk ook nog gebruik van een zwembadman en een tuinman. Iedereen wordt hier twee keer per maand betaald en alles gaat contant. Aangezien Riet altijd alles regelt moeten er dus de nodige geregeld worden voor haar vertrek, want het is vandaag de twaalfde en we komen pas de zesde terug dus dat zijn twee salarisrondes, normaal gesproken op de 15e en de 30e van de maand.

Als ze alleen naar Nederland gaat maakt Riet altijd enveloppen met afgepast geld voor mij klaar zodat ik de betalingen kan verrichten, waarbij het enige probleem altijd het afgrijselijke handschrift van Riet is waar ik af en toe echt geen kaas van kan maken. Gelukkig kan ik aan het bedrag in de envelop zien dat het bijvoorbeeld voor de tuinman is. Deze methode werkt altijd prima maar nu ben ik er natuurlijk zelf ook niet. Maar alles is geregeld met Estela en Lito en de rest handelt Estela af, die heeft dat al eerder gedaan en dat ging prima.

Een ander punt waar Riet ruim aandacht aan heeft besteed zijn de kerstpaketten voor “ons personeel”. Ze heeft vier grote tassen gevuld en die allemaal op vrijdag aan iedereen uitgereikt, alleen de tuinman krijgt die van hem aanstaande maandag nog en dan is alles geregeld. Kan ik volgende week met een gerust hart vertrekken…

Riet is weer onderweg

Riet_vertrekt-20141213-001

Riet’s eerste vlucht van vandaag, van Manila naar Dubai, vertrok vanmorgen om kwart voor negen en dat betekende dus vroeg op om op tijd op de luchthaven te zijn. We hadden de vertrektijd van thuis gepland om zes uur dus had Riet haar wekker gezet om vijf uur.

Dat was in principe ruim op tijd om rustig aan te kunnen doen maar zoals gewoonlijk ging het anders. De wekker ging inderdaad klokslag vijf uur af, ging vervolgens om de paar minuten nog vier keer af en toen ik gewassen, geschoren en gekleed uit de badkamer kwam om vijf over half zes moest Riet haar alsnog wakker maken…

We waren nog maar net beneden om kwart voor zes met de koffers toen er al een berichtje kwam van onze chauffeur Lito dat hij al stond te wachten op de afgesproken plaats. Lito kan namelijk niet om die tijd naar ons huis komen omdat er dan nog geen openbaar vervoer onze kant op is. Hij wacht dan altijd bij het parkeerterrein van de South Supermarket, vlak bij waar de Skyway begint en ook gunstig gelegen vlak bij de Jeepney halte waar hij uitstapt.

Ik reed het eerste stukje vanaf huis en gaf bij het rendez-vous punt het stuur over aan Lito, net terwijl er een flinke stortbui los barstte. Het zag er even vervelend uit maar halverwege de rit naar Terminal 3 van de luchthaven werd het al weer droog en achterom kijkend konden we zien dat de bui precies boven Alabang bleek te hangen. Het verkeer zat ondanks kort oponthoud door de grote werkzaamheden recht voor Terminal 3 verder redelijk mee en we konden Riet dan ook ruim op tijd af zetten.

Het bleef gelukkig de rest van de dag redelijk goed weer op een enkele bui aan het begin van de middag na maar toen was de vlucht van Riet allang vertrokken. Om half zeven, net toen ik op het punt stond om een hapje te gaan eten, kreeg ik een berichtje van Riet dat ze was aangekomen in Dubai en tegen de tijd dat ik weer thuis was zag ik dat haar vlucht naar Amsterdam mooi op tijd was vertrokken.

Ze komt als alles goed gaat om half negen in de avond in Amsterdam aan maar voor mij is dat morgen ochtend half vier…

Kerstverlichting

Madrigal_Gate-20141213-001

Gisteravond ben ik onderweg naar restaurant “Outback” door het Alabang Town Center gewandeld en deze keer had ik een camera meegenomen om het een en ander vast te leggen van de feestelijke en vooral sfeervolle kerstverlichting. Alles baadt de maand voor de Kerst in een zee van licht en hoewel het misschien wat overdadig mag lijken, ik vind het altijd ontzettend gezellig.

Vorige week was een heleboel van de feestverlichting voor de aankomende storm in veiligheid gebracht maar gelukkig is deze week alles weer in volle glorie terug. Ook op de grote poortboog bij de Madrigal Gate, de hoofdingang van onze Village, is de afgelopen week weer een begin gemaakt met het opnieuw aanbrengen van de kerstverlichting en dat is blijkbaar nogal een hoop werk want ze waren er zelfs gisteravond nog aan bezig.

Maar zeg eerlijk, het resultaat maar er zijn, of niet soms. Vergelijk maar eens met de foto van vorige week zaterdag.

Verder had ik een “Hobbit” weekend. Gisteren heb ik de eerste film opnieuw bekeken want ik was het verhaal al weer zo’n beetje kwijt, en vandaag heb ik de deel 2 gekeken. De laatste was van een niet zo heel erg officiële Blueray kopie die ik een week of wat geleden heb aangeschaft, en de kwaliteit daarvan was nagenoeg perfect! Een hele zit alles bij elkaar maar ik ben nu tenminste weer bij en klaar voor deel 3…

Kerstcadeautjes

Kerstcadeautjes-20141215-001

Ging het gisteren over de kerstverlichting, vandaag gaat het over kerstcadeautjes. Het is namelijk niet alleen traditie hier om met de Kerst cadeautjes te geven (die naar goed Amerikaans voorbeeld onder de al weken klaar staande kerstboom worden gelegd), op de Filipijnen is het ook gebruikelijk dat je in de dagen voor Kerst cadeautjes geeft aan al je vrienden en daartoe worden ook de collega’s in je team gerekend.

Het gaat niet om het geven van grote cadeaus maar meer om een aardigheidje. Iets kleins of goedkoops is helemaal geen probleem want het is de bedoeling dat je laat merken dat je hebt gedacht aan degene die je het cadeautje geeft. Meestal bestaat het cadeau uit iets eetbaars, snoepgoed of een pak koekjes, of zomaar iets wat de gever zelf heeft gemaakt.

Ik heb vorige week al een paar van die attenties gekregen en daar kwamen er vandaag nog een paar bij. Ik moet er zelf natuurlijk ook aan geloven, wat normaal gesproken door Riet geregeld zou worden maar dat gin deze keer niet want die zit in Nederland. Ik moest dus zelf op pad, en dat in een tijd dat je in alle winkels over de hoofden kunt lopen en de rijen voor de kassa’s ellenlang zijn…

Maar het is gelukt, ik heb voor mijn klantjes een cadeautje geregeld en het is nog een puur Nederlands cadeau geworden ook. Filipino’s zijn gek op kaas en ik had al vermeld dat een kerstpakket geen kerstpakket is als er geen kaas in zit, dus kwam ik op het idee om Hollandse kaas te geven. Want jawel, dat is hier gewoon te koop.

Op de foto zie je links de oogst van vandaag, met als absoluut toppertje de doos “Cupcake Chocolates”, echte Belgische bonbons. De rode tasjes aan de rechterkant zijn de cadeautjes die ik morgen zelf ga uitdelen, met als inhoud dus elk twee stukken echte Hollandse kaas!

Kerstlunch

IM_Team_ASB-20141216-001

Na de kerstverlichting en de kerstcadeautjes was er vandaag de kerstlunch. Het was al weer een aardig tijdje geleden dat ik met mijn team ben wezen lunchen en het werd dus hoog tijd om dat weer eens te doen. En wat is er een betere gelegenheid dan met de Kerst, nietwaar.

Het was nog niet echt om sentimenteel over te worden maar dit was de laatste kerstlunch die we met elkaar zullen hebben want volgend jaar om deze tijd zal dit team niet meer bestaan. Fairuz gaat ons eind januari al verlaten en ergens midden volgend jaar zal het project klaar zijn met als gevolg dat niet lang daarna ook de rest van het team zal worden ontbonden en zal een ieder zijns weegs gaan zoals dat zo mooi heet.

Al met al zijn een paar van ons al een behoorlijke tijd bij elkaar. Fairuz was er al toen ik begin oktober 2010 in Kuala Lumpur met deze klus begon en ook Cleng was er al, zij het dat ik die het eerste jaar niet zoveel zag omdat ze al in Manila gestationeerd was. Die twee maken dus voor mij al vanaf het begin deel uit van mijn team en daar kwam vorig jaar Gennie bij. Eigenlijk bestaat mijn team uit nog vier mensen, twee IT-ers die overal in het project rondlopen en twee man op de Keppel Scheepswerf, maar deze drie zijn degenen waar ik dagelijks mee werk.

De beide dames hadden een duidelijke voorkeur aangegeven voor restaurant “Chili’s” en het werd dus Mexicaans. Er moesten uiteraard ook foto’s gemaakt worden en voor de gelegenheid had ik deze keer zelf ook een camera meegenomen. Gennie liet een van de obers een foto maken met haar iPhone en zo stond ik al op Facebook getagd voordat ik de rekening had betaald. Op de foto zie je van links naar rechts Fairuz, ik zei de gek, Cleng en Gennie.

En vanavond ben ik ook maar eens begonnen met het inpakken van mijn koffer want ik vertrek aanstaande donderdag ’s morgens al heel vroeg en het zou toch wel leuk zijn als mijn koffer dan klaar stond. Er gaat zoals gewoonlijk weer een halflege koffer mee maar daar zit voor Martin wel een verrassing in…

Kerstvakantie

ASB_gebouw_2014-12-17

En vandaag is dan het rijtje compleet, kerstverlichting, kerstcadeautjes, kerstlunch en vanaf vandaag kerstvakantie! De laatste werkdag van het jaar zit er op, en zoals altijd lijkt het wel alsof iedereen zoveel mogelijk werk probeerde af te krijgen op mijn laatste werkdagen van het jaar dus het was nog een soortement van druk ook.

De stroom cadeautjes hield ook vandaag niet op, er waren er ook voor mij weer een paar van collega’s en van onze werkgever was er het jaarlijkse “kerstpakket”. En dit jaar hebben ze eens aardig uitgepakt want naast de gebruikelijke kalenders was er een mooie sporttas die heel best van pas gaat komen en het geheel zat ook nog eens verpakt in een buitenmodel boodschappentas waar we denk ik ook nog wel het nodige plezier van zullen gaan hebben.

Dan waren er uiteraard nog de nodige activiteiten ten aanzien van mijn vertrek morgen. Ik kon vanmorgen al online inchecken via de website van Emirates dus de boardingpassen zijn al geprint. Wat de bagage betreft, mijn rugzak staat al gepakt klaar, alleen de koffer is nog niet helemaal ingepakt maar ook daarvoor ligt alles al klaar.

Het gebouw op de foto heb ik voor bijna drie weken gedag gezegd, nog maar één nachtje slapen en dan morgen vroeg op om op tijd op de luchthaven te zijn. Ik ben er klaar voor!

Van Manila naar Amsterdam

Van_Manila_naar_Dubai_2014-12-18_31

Het was maar goed dat ik extra vroeg was opgestaan want hoewel ik om zes uur had afgesproken met onze chauffeur Lito kreeg ik om vijf voor half zes al een berichtje van hem dat hij op het afgesproken punt stond te wachten. Door dit vervroegde vertrek van huis en het feit dat letterlijk alles meezat onderweg was ik al om vijf over zes op de luchthaven. Voor mij was dit de eerste keer dat ik vertrok vanuit de internationale kant van Terminal 3 ging ook daar alles zo vlot dat ik om half zeven al een een bakkie in de lounge zat.

Het vliegtuig vertrok keurig op tijd en landde ook op tijd op de luchthaven van Dubai. Deze keer had ik net als Riet een iets ander vluchtschema dan de vorige keren dat we met Emirates reisden maar dit schema had als voordeel dat de toch al redelijk korte overstaptijd in Dubai nog korter was, namelijk maar twee en een half uur. Mijn vervolgvlucht vertrok vanaf dezelfde terminal als de vlucht waarmee ik aankwam dus ondanks de vrij korte overstaptijd kon ik er nog even mijn gemak van nemen in de lounge op Dubai Airport.

We vertrokken ook vanaf Dubai op tijd en bereikten Amsterdam op de aangegeven tijd, maar een vlotte landing was het niet. Door de bewolking zat alles potdicht tot vlak boven de grond en er stond een hele sterke zuid-westelijke wind waardoor we daalden als een aangeschoten eend. Schommelend en slingerend kwamen we met wat horten en stoten aan de grond en zo was ik na ruim zes maanden dus weer op Nederlandse bodem.

Ondanks de lange reis van alles bij elkaar bijna vierentwintig uur had ik onderweg vrijwel niet geslapen. Dat was op de vlucht naar Dubai natuurlijk niet zo gek aangezien die helemaal overdag plaatsvond, maar het hoopje wat ik had om op de vlucht naar Amsterdam mijn ogen nog even dicht te doen werd teniet gedaan door de twee luidruchtige heren op de stoelen voor me.

Die twee Nederlanders maakten zeven uur lang alle vooroordelen van buitenlanders ten opzichte van Nederlanders helemaal waar. Ze kenden elkaar van te voren blijkbaar niet maar maakten dat ruimschoots goed door de hele reis met elkaar te converseren op een volume wat de rest van de cabine wakker hield. Hun harde stemmen en luide gelach kwam zelfs boven mijn noise-cancelling koptelefoon uit en daardoor kon ik de slaap niet vatten. En om me heen kijkend zag ik dat ik niet bepaald de enige was.

Het cabinepersoneel vond het allemaal heel vermakelijk een mengde zich af en toe ook gezellig in het gesprek. Het leek me, net als enkele medepassagiers trouwens, toch niet zo handig om er opmerkingen over te maken want ik ga geen discussies aan met kaalhoofdige figuren die onder tattoo’s zitten en een boordmaat hebben van zesenvijftig.

Al met al was ik dus toen ik thuis kwam tamelijk bekaf. Waar Riet ook nog eens verlangde dat ik gezellig lang opbleef om wat te drinken en om bij te kletsen. En wat denk je, toen ik eindelijk naar mijn bed lag kon ik de slaap niet vatten…

Terug in Rijnsburg

Terug_in_Rijnsburg_2014-12-19

Ondanks dat ik gisteravond pas tegen half twaalf en tamelijk bekaf naar mijn bed ging was ik vanmorgen om half drie al weer klaarwakker. Niet zo heel gek natuurlijk omdat het volgens mijn biologische klok al half tien in de ochtend was maar wel vervelend want echt uitgeslapen was ik niet bepaald. En wat doe je dan, je gaat je bed maar uit en zet beneden een bakkie koffie. En valt vervolgens een half uur later op de bank alsnog weer in slaap tot half zes ’s morgens.

Het weer was gisteravond al meer herfstachtig dan winters en dat was er vanmorgen nog niet beter op geworden. Maar wat me bij terugkeer naar Nederland in deze tijd van het jaar altijd het meest tegenvalt is dat het zo laat licht wordt. Ik ben inmiddels gewend op de Filipijnen dat het iedere dag om zes uur in de ochtend licht wordt en hier is dat pas tussen acht en half negen. Het geeft mij het gevoel dat het Acht Uur Journaal al midden in de nacht wordt uitgezonden…

Er staan altijd drie vaste items op het programma voor de eerste dag terug in Nederland: bezoek aan mijn schoonouders, bezoek aan mijn moeder en patat eten met onze zoons en schoondochters. Vandaag was dat niet anders, en tussendoor heb ik ook alvast een paar kleine klusjes in huis gedaan waardoor alle lampen het weer doen en een paar stopcontacten weer geschikt zijn voor gebruik.

Al met al een goed bestede eerste dag terug in Rijnsburg, en zelfs het weer werkte daar aan mee want vanmiddag was het weliswaar nog steeds behoorlijk winderig maar de zon scheen en het was droog…

Gezellige tweede dag

Vanmiddag kregen we bezoek van twee vakantievrienden die we ontmoet hadden tijdens onze vakantie in China eerder dit jaar. We hadden Leo en Marco tijdens die reis verteld over ons huidige thuisland en ze met onze verhalen min of meer overgehaald om eens naar de Filipijnen op vakantie te gaan. Een paar weken geleden mailden ze ons dat ze in januari naar de Filipijnen wilden komen en graag van ons aanbod gebruik wilden maken om bij ons te komen logeren.

Dat lijkt ons hartstikke leuk en we hadden dan ook voor vandaag afgesproken bij Leo in Zoetermeer om bij te praten en om ze zoveel mogelijk informatie te verschaffen voor hun reisplannen. Door omstandigheden werd op het laatste moment besloten om de bijeenkomst bij ons thuis te houden en daarom kwamen ze naar Rijnsburg in plaats van dat wij naar Zoetermeer gingen.

Het werd een gezellige middag met als belangrijkste gespreksonderwerp natuurlijk de Filipijnen. Riet en ik vertelden zoveel mogelijk over wat er allemaal in en rond Manila te doen is, en wat de mogelijkheden zijn om andere eilanden te bezoeken. Met die informatie gaan Leo en Marco aan de slag om hun vakantie te plannen en wij hebben uiteraard aangeboden om een handje te helpen waar nodig.

Enige haast van hun kant is wel geboden want het is de bedoeling dat ze vandaag over drie weken al bij ons op de stoep staan…

Eindelijk gelukt!

Van_Manila_naar_Dubai_2014-12-18_34

Riet en haar zus Ans zijn enorm close met elkaar, ondanks dat ze qua karakter hemelsbreed van elkaar verschillen. Het zal wel zoiets zijn als met magneten, tegengestelde polen trekken elkaar aan en dat gaat bij hen beslist op. Als wij op de Filipijnen zijn dan belt Riet haar zus minstens één keer per week, ook als ze eigenlijk niks nieuws te vertellen hebben, maar gewoon om even met haar zus te kletsen.

De liefste wens van Riet is dan ook al zolang als we in het buitenland wonen dat Ans een keer naar ons toe komt. Dat is er door allerlei omstandigheden nog steeds niet van gekomen maar het ziet er naar uit dat dat nu toch echt gaat gebeuren, tot grote vreugde van Riet.

Het belangrijkste beletsel, de lange vliegreis met overstap, is weggenomen doordat Ans en nicht Joëlle (want die komt ook mee) op de heenweg kunnen meereizen met Martin en Sandra die tegelijk overkomen, en op de terugweg reist Riet met ze mee naar Nederland. Het was dus alleen nog een kwestie van de datums vaststellen en dat hebben we vandaag gedaan. We hebben bij Martin en Sandra thuis vanmiddag de vliegreizen geboekt bij Emirates, waarbij er dus een overstap wordt gemaakt in Dubai.

Het was voor Martin en Sandra trouwens nog een heel gepuzzel want die blijven niet hun hele vakantie bij ons, die wilden van de gelegenheid gebruik maken om ook nog een ander land in de regio te bezoeken. Na wat wikken en wegen werd gisteren besloten dat het Indonesië zou worden, maar daarvoor moesten er voor hen nog meer vluchten geboekt worden en dat moest uiteraard ook nog eens allemaal passen.

Maar het is gelukt om alles rond te krijgen en eind februari komt er dus alweer visite, hartstikke leuk!

Crisis? What Crisis?

Een van de dingen die ik altijd graag doe als ik in Nederland ben is rondscharrelen in de binnenstad van Den Haag. Zomaar rondbanjeren in de winkelstraten, niet eens noodzakelijk om wat te kopen maar overal rondneuzen en kijken. Uiteindelijk koop ik toch altijd wel wat, al is het maar een zak gevulde koeken.

Vandaag ging ik met dat idee naar Den Haag, en ook omdat ik een paar dingetjes wilde kopen, maar daar is weinig van terecht gekomen. Het was in het centrum van de stad namelijk niet gezellig druk maar bizar druk. Nou kun je zeggen dat dat logisch is in de dagen voor de Kerst maar hoe is die enorme drukte in de winkels te rijmen met alle berichten die ik lees en hoor over een crisis in Nederland?

Alle winkels waren overvol, en niet alleen de “goedkope” winkels maar ook de dure winkels, en de straten waren stampvol met mensen die vrijwel allemaal rondliepen met tassen vol luxe goederen. De electronica winkels puilden uit en in de nieuwe Apple Store in de passage kon je als je geholpen wilde worden je naam op een lijst laten zetten en misschien dat je vandaag dan nog aan de beurt kwam.

Onnodig te zeggen dat mijn bezoek van korte duur was en ik kon niet nalaten te denken aan de titel van dat album van Supertramp, “Crisis? What Crisis?”…

Spuit

Een verblijf in het buitenland, of je er nu voor een tijdje gaat wonen of alleen maar voor een weekje of wat vakantie, betekent dat je even moet uitzoeken of je voor het land van bestemming vaccinaties nodig hebt. Dat kan behoorlijk verschillend zijn per land en het is vaak ook afhankelijk van de duur van je verblijf.

Bij Shell is dat normaal gesproken allemaal prima geregeld, er is voor ieder land een lijst en je kunt je vaccinaties halen bij de eigen Medische Dienst. Als je voor een langdurig verblijf naar het buitenland vertrekt dan maakt een controle van je inentings-boekje onderdeel uit van de keuring en worden vooraf alle vaccinaties in orde gemaakt.

Wat je wel zelf moet doen is tussendoor bijhouden of alles nog bij is, en dat heb ik een maandje of wat geleden weer eens gedaan. En wat bleek, zowel van Riet als van mij waren een paar vaccinaties verlopen en aangezien die op het Shell-lijstje staan van verplichte vaccinaties moesten die dus worden vernieuwd.

Normaal gesproken geen probleem maar de Medische Dienst in Manila bleek een gebrek aan serums te hebben. Met name de verlopen vaccinatie tegen Tyfus zat me dwars, en ik besloot men tot de Medische Dienst in Den Haag te wenden en die vonden het geen enkel probleem om ons van de vereiste vaccinaties te voorzien tijdens ons verblijf in Nederland.

Er was voor vanmorgen een afspraak om tien uur een afspraak gemaakt dus vertrokken we om een uur of negen richting Den Haag. We hadden een meevaller want de vaccinaties tegen hondsdolheid hoefden niet te worden vernieuwd en dat scheelde een paar prikken. Wel kregen we de Tyfus vaccinatie en nu kunnen we er weer drie jaar tegen.

Een vervelend prikje was het trouwens wel, en voor het geval jullie denken dat ik kleinzerig ben, Riet zei precies hetzelfde. Auw…

Drukke dag voor Kerst

50jarigHuwelijk003

Wat ik vanmorgen had weet ik niet precies maar ik was om negen uur al op pad met een enorme boodschappenlijst die ik voor mezelf had opgesteld.

De eerste stop was op het Gemeentehuis in Katwijk voor een beetje een merkwaardige boodschap, ik moest daar namelijk een “Nee-Nee” sticker halen. Voor diegenen die dat niet weten, als je niet wilt dat je brievenbus wordt volgepropt met allerlei reclameblaadjes en gratis krantjes dan kun je een sticker op je brievenbus plakken waarop staat dat je daar niet van gediend bent. Wij hadden al jaren zo’n sticker op onze brievenbus maar we hebben sinds een paar weken een nieuwe voordeur en dus ook een nieuwe brievenbus, en je raadt het al, niet alleen lag de deurmat vol met die reclame troep maar stond er ook om de haverklap een bezorger van die rotzooi aan de voordeur die zijn of haar hand ophield. “Gelukkig Nieuwjaar”, jaja…

De tweede stop was bij de Gamma om alweer een lading vervangende lampen te kopen, want om de haverklap knalt er een lamp kapot de afgelopen week. Daarna door naar Garage Dijksman daar vlak om de hoek want Meneer Mitsubishi had ons een brief gestuurd dat hij een foutje had gemaakt bij het monteren van ons model Outlander en dat er een kleine reparatie moest plaatsvinden. En daar moest een afspraak voor worden gemaakt en dat kwam best uit want dan kunnen gelijk de winterbanden erop, dat lijkt nu toch eindelijk nodig te gaan worden.

Daarna waren er nog wat kleine boodschappen maar het belangrijkste vandaag was een bezoek aan mijn moeder vanmiddag, want vandaag was de dag dat mijn ouders zestig jaar getrouwd zouden zijn geweest. Helaas heeft mijn vader dat niet mee mogen maken maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat we zo’n dag niet moeten gedenken. Met een mooi boeket voor mijn moeder uiteraard.

En daarom vandaag ook een foto van het 50-jarig huwelijksfeest van mijn vader en moeder, vandaag precies tien jaar geleden.

Gezellige Eerste Kerstdag

Afwas_Eerste_Kerstdag

Eerste Kerstdag was tamelijk herfstachtig en het weer droeg dus niet bepaald bij aan een gezellige kerstsfeer. Gelukkig maakte het weinig uit want de gebruikelijke familie bijeenkomst bij ons thuis was heel erg gezellig! We hadden een huisje vol en iedereen bleef lekker lang zitten.

De afwasmachine draaide erna wel overuren…

Kerstdiner bij Sapori D’Italia

Kerstdiner_Sapori_D-Italia_Den_Haag_2014-12-26_006-007

Het is inmiddels al een paar jaar traditie dat we met onze zoons en schoondochters op Tweede Kerstdag uit eten gaan en die traditie hebben we ook dit jaar in ere gehouden. We gingen daarvoor deze keer naar een Italiaans restaurant in de Javastraat in Den Haag genaamd “Sapori D’Italia”.

Dat was niet onze eerste keus want we wilden eigenlijk naar een ander Italiaans restaurant, “Villa Rozenrust” in Leidschendam, maar toen we wilden reserveren bleek dat al vol te zitten. De eigenaar had echter wel een goeie tip voor ons, hij verwees ons door naar het restaurant van zijn broer en zo kwamen we dus in Den Haag terecht.

De avond begon met een grappig voorval. Nadat we ons door een taxi hadden laten afzetten was er even paniek bij het personeel van het restaurant want onze reservering stond niet op de lijst. Wat bleek, we stonden in het verkeerde restaurant, “Sapri D’Italia” was er pal naast en we waren dus de verkeerde voordeur binnengestapt…

“Sapri D’Italia” had voor de gelegenheid een speciaal kerstmenu met als gangen achtereenvolgens een amuse, een voorgerecht, een soep, pasta gerechten, een hoofdgerecht, een toetje en afsluitend nog koffie met bonbons. En dat was nog niet eens alles want na het betalen van de rekening kregen we ter afsluiting nog een glaasje limoncello citroenlikeur.

De enige keuzes die we moesten maken was tussen twee soorten soep en vier hoofdgerechten (wilde eendenborst, kalfsoester, zeebaars of kreeft) en verder was het genieten van alles wat ons werd voorgezet. En genieten was het, vanaf de eerste hap tot de laatste slok!

Zoals ik al had verwacht gezien een eerdere ervaring bij “Villa Rozenrust” was het eten meer dan overvloedig. Maar de sfeer was gemoedelijk en er waren ruim pauzes tussen de gangen dus al met al hebben we dik vier uur zitten tafelen, met naast het heerlijke eten ook nog een paar flessen uitstekende rode wijn.

Een meer dan geslaagde avond dus die werd afgesloten met een afzakkertje bij ons thuis, luisterend naar de Top 2000…

En weer eten…

Collage

Een witte verrassing vanmorgen want er lag sneeuw! Een dun laagje weliswaar maar toch de eerste sneeuw die we gezien hebben sinds een lange tijd. En er viel ook nog sneeuw maar dat was natte sneeuw en dat zorgde jammer genoeg weer voor een druilerige dag.

Vanavond stond er weer een etentje op het programma, deze keer met mijn ouwe maten Wessel, Gijs en Nico. Gijs had een nieuw Japans restaurant voorgesteld aan de Boulevard in Katwijk en dat leek ons wel wat. Rauwe kouwe vis en nog “all you can eat” ook, “what’s not to like”…

Nico en ik zouden traditiegetrouw op de fiets gaan maar dat idee ging me aan het begin van de avond tegen staan toen de temperatuur buiten naar het vriespunt zakte en de natte straten begonnen op te vriezen. Een taxi leek een veel betere oplossing en afgezien van het feit dat die door de weersomstandigheden twintig minuten te laat arriveerde was het dat ook.

Het eten in het restaurant was, vooropgesteld dat je van sushi houdt, prima en je kon er van eten zoveel je wilde. De manier van bestellen was wel bijzonder, op iedere tafel lag een lijst waarop je per bestelronde en per persoon vijf items van het menu kon bestellen. Dat veroorzaakte natuurlijk de nodige hilariteit maar de kennis van Japans eten die ik had opgedaan dankzij een Japanse collega, die tot vorig jaar iedere maandag een “Japanse” werklunch organiseerde, kwam hierbij mooi van pas.

Na het restaurant ging het hele gezelschap richting het huis van Gijs voor een afzakkertje, waarbij Nico en ik konden profiteren van het feit dat Wessel met de auto was gekomen. En zoals gewoonlijk werd het weer laat. Of eigenlijk meer vroeg…

Winter!

Winter_in_Rijnsburg-20141228-001

Eindelijk, het is winter in Nederland. En met “winter” bedoel ik natuurlijk dat het vriest, er ligt een laagje sneeuw op de daken en plaatselijk ijs op de stoepen en straten, en de zon schijnt in een strakblauwe lucht. En het mooiste, het is windstil want anders was het guur geweest in plaats van mooi.

Het was verder een rustige, lekker luie dag waarbij we vanmiddag de deur zijn uit gegaan om bij schoonzus Ans thuis de vierenvijftigjarige huwelijksdag van Vader Niek en Moeder Greet te vieren. Met zoals Riet dat zei, een “happie” en een “drankie”…

Onderweg kon ik nog wel even een mooie foto maken van het winterse landschap.

Verstoorde nachtrust

Echt lekker geslapen heb ik nog steeds niet sinds ik weer in ons Nederlandse thuis ben. In eerste instantie was de oorzaak natuurlijk de jetlag maar dat had met een paar dagen toch wel over moeten zijn. Desondanks slaap ik nog steeds onrustig en wordt iedere nacht nog wel een paar keer wakker waarna ik moeilijk weer in slaap kan komen.

Dat werd vannacht bepaald niet beter. Het leek erop dat ik eindelijk eens door zou slapen toen de nachtrust wreed werd verstoord door drie opeen volgende luide piepen. Uiteraard gaf ik een van Riet’s mobieltjes de schuld maar toen die, ook wakker geworden, keek was dat niet het geval.

De logische andere optie leek ons een van de rookmelders, die gaan met tussenpozen piepen als de batterij leeg begint te raken. Het bleek dat een van de rookmelders zonder batterijen los in een kast lag, dus het moest de andere zijn. Die hangt in het trapgat en nadat ik hem van de muur had gehaald en de batterijen had verwijderd was het probleem opgelost.

Tenminste dat dacht ik, maar lang duurde de rust niet want amper een uur later klonk er weer een paar seconden lang luid gepiep. Deze keer konden we, omdat we allebei nog wakker waren, het geluid traceren en het leek van de zolder te komen. Maar toen we gingen kijken was het ons een raadsel waar het vandaan kwam, we checkten de wasdroger, de wasmachine en de verwarmingsketel maar zagen niks vreemds.

De rest van de nacht bleef het gelukkig stil maar de oorzaak van het gepiep was vanmorgen nog steeds onbekend. Totdat ik me realiseerde dat we op de zolder nog ergens een oude rookmelder hadden hangen die we ’s nachts over het hoofd hadden gezien. En jawel hoor, die bleek de oorzaak te zijn. Het probleem kon nu simpel worden opgelost door het vervangen van de batterij.

Rest nu alleen nog de vraag waarom dat piepen om aan te geven dat de batterijen leeg beginnen te raken altijd midden in de nacht optreedt…

Reunies

Tramstraat_Katwijk

Mijn moeder gaat iedere dinsdagochtend een bakkie doen bij Tante Jo en als ik in Nederland ben ga ik als het even kan met haar mee. Voor mij betekent het een weerzien met het huis en de familie waar ik de eerste jaren van mijn leven zo’n beetje ben opgegroeid.

Tante Jo woont namelijk nog steeds in haar ouderlijk huis wat pal naast het huis ligt waar ik ben geboren. Voor diegenen die dat niet weten, mijn oma en de moeder van Tante Jo waren zussen die naast elkaar woonden, en mijn moeder en Tante Jo zijn dus volle nichten.

En dat betekent dat Tante Jo eigenlijk mijn achter-tante is, maar voor mij is ze gewoon mijn tante, net als haar zussen Tante Corrie, Tante Cobie, Tante Lenie en Tante Annie die vanmorgen ook allemaal langs kwamen voor een bakkie. En omdat Ome Dirk, Ome Piet en Ome Arend ook nog langs kwamen was het voor Tante Jo een huisje vol. Ik kijk nu al uit naar de volgende keer, al zal dat wel weer even gaan duren.

Naar aanleiding van deze reünie een ouwe foto waar mijn geboortehuis op staat. De man rechts die over het hek hangt is mijn Opa en als ik me niet vergis is de vrouw links die in de deuropening staat Tante Jo.

Vanavond was er nog een kleine reünie, want als ik in Nederland ben probeer ik altijd met mijn ouwe maat Willem af te spreken om naar de film te gaan en een happie te eten. Ook deze keer was het weer gelukt een datum te prikken en we spraken af in Den Haag. De film die we zagen was “Exodus” en het restaurant werd (zoals eigenlijk altijd) “La Lanterna”. Ook voor herhaling vatbaar wat mij betreft…

Terugblik op 2014

Nieuwjaar_2014

Mijn laatste blog van 2014 wil ik gebruiken om terug te kijken op het jaar 2014, ons derde volle jaar op de Filipijnen.

Eind januari kregen we al voor de eerste keer bezoek dit jaar, Robin en Chantal kwamen voor de tweede keer naar de Filipijnen. Samen met hen brachten we een lang weekend door op het eiland Panglao bij Bohol. Ook in februari kregen we bezoek, deze keer maar voor een paar dagen, mijn ouwe collega Karel kwam met zijn Filipijnse vriendin bij ons langs.

In mei gingen we dan eindelijk op vakantie naar China. Dat land stond al een paar jaar op ons lijstje maar het was er nog steeds niet van gekomen. We maakten een rondreis van drie weken die begon in Shanghai en eindigde in Beijing. China bleek een land wat veel moderner was dan we hadden verwacht, maar we hebben gezien wat we graag wilden zien: de Grote Muur, het Terracotta Leger en de Verboden Stad.

In juli waren we voor een bezoek van ruim twee weken in Nederland, wat eerder in het jaar dan gewoonlijk maar dat had alles te maken met het feit dat Martin en Sandra uit ons huis verhuisden naar hun eigen splinternieuwe appartement. We hielpen met de verhuizing en begonnen met het maken van plannen voor ons eigen huis, zoals een nieuwe voordeur en een nieuw toilet. Tussendoor namen we afscheid van Riet’s ouwe Starletje wat nu zoveel mankementen begon te vertonen dat reparatie niet meer rendabel was en het trouwe karretje werd dan ook naar de sloop gebracht.

In september had ik een cursus in Maleisië en dat betekende dus een aangenaam weekje in mijn favoriete stad Kuala Lumpur, waar ik overigens in februari ook al een paar dagen was geweest voor een zakenbezoek. Ook kregen we weer bezoekers in september. Gillian, de dochter van Riet’s Australische vriendin Pat, bracht samen met haar vriend Heinrich aan de Filipijnen en ze hebben bij ons gelogeerd toen ze in Manila waren.

In oktober ging Riet, net als eerder dit jaar in maart, voor een paar weekjes terug naar Nederland voor een tussentijds bezoek. Toen ze weer terug was begonnen we al met het plannen van ons volgende bezoek aan Nederland in december, maar we wilden tussendoor ook nog een lang weekend weg. Dat weekendje weg werd ons derde bezoek aan het prachtige eiland Boracay, in november. We verbleven weer in ons favoriete hotel “Discovery Shores” waar we deze keer een suite hadden van twee verdiepingen met een groot dakterras met naast een fantastisch uitzicht ook een jacuzzi.

Ondertussen waren overal de voorbereidingen voor het vieren van de Kerst al in volle gang en werd zo’n beetje het hele land opgevrolijkt door feestelijke verlichting. Ook wij deden daaraan mee en versierden ons huis met kerstverlichting, sterren en een kerstman voor de deur.

Voor het kerstfeest van ons bedrijf werden we op het laatste moment gevraagd om met onze band “From the Chorus” een kort optredentje te verzorgen. Ondanks de korte voorbereidingsperiode van maar twee weken lukte het ons om redelijk voor de dag te komen. Dit was overigens ons tweede optreden al dit jaar want in mei hadden we ook al een optreden verzorgd tijdens een personeelsfeest in de exclusieve club “Republiq”.

Riet heeft zich ook dit jaar weer met haar vriendinnen ingezet voor het vrijwilligerswerk, maar ze had het af en toe moeilijk want in een tijdsbestek van een paar maanden vertrokken er niet minder dan vier van haar beste vriendinnen.

We hebben dit jaar veel overlast gehad van langskomende tyfoons. In juli, vlak voor mijn vertrek naar Nederland, raasde tyfoon “Glenda” over Manila waarbij veel schade werd aangericht en onze tuin in een slaatje werd veranderd. Daarna volgden meerdere tyfoons die wel veel regen veroorzaakten maar ons niet direct troffen.

Totdat het land in december werd opgeschrikt door de naderende supertyfoon “Ruby”. Met de supertyfoon “Yolanda” nog in gedachten werden er uitgebreide voorzorgsmaatregelen getroffen en dat hielp de schade en het aantal slachtoffers drastisch te beperken. Onderweg boette de storm aan kracht in en veranderde ook nog eens van koers waardoor de gevolgen voor Manila beperkt bleven tot twee dagen met heel veel regen.

Halverwege december vertrokken we, Riet een weekje eerder dan ik, weer naar Nederland om Kerst te vieren met vrienden en familie en het jaar uit te luiden. En dat laatste deden we vandaag bij Nico en Anja op een rustig verlopen oudejaarsavond…

Eerste dag van 2015

kerstboom_2014

De feestdagen zitten er na vandaag op, en als eerste teken daarvan heeft Riet gisteren de kerstboom afgetuigd. Hij ligt nu in de voortuin te zieltogen, wachtend totdat jochies hem weg komen halen voor zijn laatste tocht naar de versnipperaar.

Wij hebben nog een paar dagen in Nederland voordat we aanstaande maandag weer terug gaan naar Manila, maar de voorbereidingen voor ons vertrek zijn al zachtjesaan begonnen. Vandaag heb ik ons transport geregeld naar Schiphol en dat geeft aan dat onze vakantie hier in Nederland op zijn einde loopt.

De eerste dag van het nieuwe jaar werd zoals gewoonlijk vrijwel helemaal besteed met bezoeken aan onze ouders waar we in beide gevallen vrijwel de hele rest van onze familie aantroffen. In allebei de gevallen was er een gezellig huisje vol en we waren in beide gevallen dus in één klap klaar met handen schudden en zoenen.

Het nieuwe jaar wordt voor ons bovenal een spannend jaar omdat dit ons laatste jaar op de Filipijnen zal gaan worden. Mijn contract loopt tot eind augustus en we hebben nog geen idee wat er daarna gaat gebeuren voor wat betreft een volgende baan en de locatie. Alles is op dit moment nog mogelijk en we moeten dus maar afwachten wat de toekomst in dat opzicht gaat brengen.

Tenslotte wensen Riet en ik onze familie en vrienden, in het Nederlands, Engels, Tagalog (de officiële taal op de Filipijnen), Russisch en Maleis:

Gelukkig Nieuwjaar
Happy New Year
Manigong Bagong Taon
S Novym Godom
Selamat Tahun Baru

Uitwaaien

katwijkse_strand-20150102-001

De eerste “normale” dag van het jaar was een dag met een stralend blauwe lucht maar helaas ook met een geniepige en harde koude wind die je tot op je botten verkleumde. Desondanks besloot ik vanmiddag een korte strandwandeling te maken, hoofdzakelijk om een paar foto’s te maken van het drastisch veranderde Katwijkse strand.

Die verandering bestaat uit het aanleggen van een enorme ondergrondse parkeergarage aan de zeekant van de Boulevard waarvoor het eigenlijke strand een heel stuk is opgeschoven. Dat levert de rare gewaarwording op dat het strand ineens een heel stuk verder van de Boulevard af ligt. Mooi is het wel geworden, dat is inmiddels al wel duidelijk ondanks dat de werkzaamheden nog niet helemaal klaar zijn.

Het was op het strand jammer genoeg erg koud, en hoewel er best veel wandelaars waren besloot ik het na een kwartiertje toch maar voor gezien te houden. Ik heb nog wel een paar foto’s kunnen maken, onder andere van een paar parasurfers wat dankzij de harde wind en de ruige zee een spectaculair gezicht opleverde.

Boek over Sakhalin

Vaders_Graf

Was het gisteren een dag met een strakblauwe hemel, vandaag was de lucht weer loodgrijs gevuld met wolken waaruit met name vanmorgen gestaag regen viel. En koud was het ook want de wind maakte het er niet bepaald aangenamer op. Ondanks het herfstachtige weer ben ik vanmiddag naar de begraafplaats “Duinrust” geweest om daar het graf van mijn vader te bezoeken.

Verder zijn vandaag de laatste boodschappen gedaan, we hebben nu vrijwel alles van ons boodschappenlijstje klaar liggen om mee te nemen. We moeten wel de koffers nog pakken maar we hebben allang gezien dat we alles wat mee moet makkelijk mee kunnen nemen. Tenslotte zijn er nauwelijks kleren meegekomen en gaat er ook nauwelijks kleding mee terug.

Tenslotte heb ik vandaag een nieuwtje op mijn website geplaatst. In de periode dat we op Sakhalin verbleven ben ik begonnen met het bijhouden van een website waarop ik vrijwel iedere dag een berichtje heb geplaatst om vrienden en familie op de hoogte te houden van ons wel en wee daar.

Al die dagelijkse blogs heb ik gebundeld in een boek met de titel “Min Vijfendertig”, en dat boek kun je nu vinden op deze website.

Klik op de optie “Bestanden” bovenaan deze pagina, dan kom je op een pagina waar je de link vindt naar het boek. Veel plezier met het lezen!

Afscheid nemen

Onze laatste dag in Nederland, van deze vakantie tenminste. En een mooie dag ook met een overwegend blauwe lucht en veel zon, zij het wel aan de frisse kant door (alweer) een stevige wind.

Vanuit Manila kwam er vandaag wat het weer betreft geen opwekkend nieuws want daar schijnt het op het moment ook “koud” te zijn. Dat moet wel ruimschoots genuanceerd worden want daar vinden ze vijfentwintig graden verschrikkelijk koud…

Zoals gebruikelijk werd de laatste dag voor ons vertrek gebruikt om afscheid te nemen van onze familie. Voor sommigen was dat een afscheid voor korte tijd want over een kleine zeven weken komen Martin, Sandra, Ans en Joelle naar Manila. Voor Martin en Sandra wordt het hun tweede bezoek, voor Ans en Joelle wordt het de eerste kennismaking met Zuid-Oost Azië in het algemeen en de Filipijnen in het bijzonder.

Wat onszelf betreft, onze koffers staan inmiddels al zo goed als klaar en dat betekent dat we weer klaar zijn voor vertrek. Het inchecken is ook al gebeurd via het Internet dus we hoeven morgen alleen nog maar op tijd klaar te staan voor de taxi die ons om kwart voor twaalf oppikt.

Nog even een herinnering aan mijn boek met de titel “Min Vijfendertig” over ons verblijf op Sakhalin, klik op de optie “Bestanden” bovenaan deze pagina, dan kom je op een pagina waar je de link vindt naar het boek. Je kunt het boek openen door op de link te klikken, maar je kunt het boek ook downloaden via de rechtermuisknop en dan te klikken op de optie “Download Linked File”. Veel plezier met het lezen!

Op weg naar Dubai

Het zat vanmorgen niet helemaal mee bij ons vertrek. De taxi kwam dik een half uur te laat en daardoor waren we later dan verwacht op Schiphol. De wachtrijen voor de incheckbalie waren ook nog eens lang dus toen we goed en wel binnen waren bleken de tegoedbonnen voor een gratis maaltijd waardeloos omdat we nog maar twintig minuten de tijd hadden voordat het boarden begon. Een laatste broodje kroket voor het vertrek schoot er dus helaas bij in.

Aangekomen bij de gate duurde alles ook langer dan gepland want het vliegtuig was te laat binnen gekomen. Daardoor vertrokken we dik drie kwartier te laat waarmee Emirates zijn reputatie van nooit op tijd vertrekken (tenminste, volgens Riet) weer eer aandeed.

Tijdens het wachten bij de gate zag ik drie stoelen naast ons in de wachtruimte een persoon met een bekend gezicht in Feyenoord trainingspak. Inderdaad, trainer Fred Rutte, en terwijl wij zaten te wachten druppelde de hele selectie binnen. Dat hadden we kunnen weten want de club zou vandaag inderdaad naar Dubai vertrekken voor een trainingskamp.

Feyenoord_Dubai_2015Riet stootte me op een gegeven moment aan en zei zachtjes, “Zijn dat nou allemaal bekende spelers?”. Ja, zei ik, de hele selectie.

Weer vroeg ze fluisterend, “En wie is die met dat kleurtje die tegenover me zit, die heeft een bekend gezicht.”. Ja schat, dat is Giovanni van Bronckhorst…

Het hele team zat uiteraard ook in de Business Class, keeper Kenneth Vermeer zat recht achter Riet en oud-International Joris Matthijsen zat in de cubicle naast haar. De rest van de selectie zat verspreid maar we zagen ze regelmatig langs lopen als ze bij elkaar een praatje gingen maken.

Er waren een paar hele jonge gasten bij waaronder de beide jeugdspelers die afgelopen zondag hun debuut hadden gemaakt. Riet zag die jonge bekkies en vroeg zich af of die al zestien waren…

We zijn weer thuis

Landing_op_NAIA_20140106

Vannacht om half een landden we op de luchthaven van Dubai, bijna een half uur te laat maar nog steeds dik op tijd om onze vervolgvlucht te halen naar Manila die om vijf boor vier vertrok. Tijdens de reis hebben we gelukkig nog wat kunnen slapen (ikzelf een uur of drie, Riet wel een uur of zes) en we landden iets voor de geplande aankomsttijd op de luchthaven van Manila.

Omdat de aankomst nu bij Terminal 3 is en niet meer bij de veel verder weg gelegen Terminal 1 en omdat Lito al grijnzend op ons stond te wachten toen we naar buiten kwamen waren we nog ruim voor vijven weer thuis. Onderweg konden we constateren dat de meeste kerstversiering nog niet was opgeruimd, en dat gold ook voor ons eigen huis. Onze beide katten waren in ieder geval weer blij om ons te zien maar dat kan ook geweest zijn omdat het bijna hun etenstijd was.

Er was nog een vermakelijk voorval terwijl we zaten te wachten in Dubai bij de gate voor het instappen. Er werd namelijk omgeroepen dat passagiers maar één stuk handbagage mee mochten nemen de cabine in. Riet en ik keken om ons heen en zagen het vertrouwde beeld van Filipino’s die stuk voor stuk beladen waren met plastic tassen en rolkoffers, en die laatste vaak ook nog ter grootte van een redelijke hutkoffer.

We konden allebei een grijns niet onderdrukken toen we zagen dat er maar een paar Filipino’s gingen proberen zoveel mogelijk bij elkaar te proppen. De rest stoorde zich in het geheel niet aan de mededeling en dat leverde zoals altijd chaos op in de gangpaden waar iedereen probeerde nog meer tassen in de al overvolle bagagevakken te proppen. Ach ja, het bekendste Filipijnse gezegde is niet voor niks “Always room for one more” (“Er kan er altijd nog een bij”)…

Hoe het ook zij, we zijn weer veilig thuis. De foto van vandaag is gemaakt tijdens de landing in Manila, met links aan de horizon de hoge gebouwen van de wijk Alabang waar wij wonen.

En weer aan het werk…

We hadden allebei een tamelijk drukke dag. Voor mij was de eerste werkdag in bijna drie weken en dat zou ongetwijfeld een flinke hoeveelheid achterstallige mail betekenen en voor Riet waren er nare klusjes zoals het afdragen van de vaste lasten voor haar personeel en het aftuigen van de kerstboom (de tweede in een week tijd).

Ik zat er wat die mail betreft behoorlijk naast en dat was eigenlijk wel logisch. Ik was natuurlijk niet de enige die met Kerst en Nieuw vrij had genomen en dat was te merken want ik had “maar” honderddertig mailtjes en de meeste daarvan kon ik gelijk wegkiepen. Ik kon dus om een uur of half tien al met mijn gewone werk aan de slag, maar ik moest ook nog een paar dingen uitdelen. Pakken stroopwafels, hagelslag, speculaas en zelfs een pot sambal voor een Maleise collega. Dat laatste is water naar de zee dragen zou je zeggen maar geloof het of niet, Maleisiërs zijn gek op “onze” sambal van Conimex want die schijnt veel pittiger te zijn dan wat ze zelf hebben.

Riet had wat tegenslag met het afdragen van die “vaste lasten”. Wij betalen voor Estela en voor Lito de wettelijk verplichte ziektekostenverzekering en een sociale verzekering, en dat gaat hier allemaal nog handmatig met ingevulde formulieren en contante betalingen bij een loket of de bank. Dat is een regelmatig terugkerend ongemak waarbij helaas ook nogal eens wat verandert. En jawel hoor, voor die sociale verzekering was er deze keer een nieuw formulier nodig en Riet moest dus alles overnieuw doen…

Verder stonden er in mijn mailbox verscheidene mailtjes omtrent het verlopen van onze visa waaruit bleek dat personeelszaken vanuit Kuala Lumpur de hele zaak al weer in beweging had gezet. Onze visa verlopen op de eenentwintigste februari en het verlengen wordt weer een langdurig proces wat begint met het verzamelen van alle benodigde informatie. We moeten weer nieuwe foto’s laten maken in het krankzinnige formaat van twee bij twee inch (elk zes exemplaren nodig) en er moeten weer een vracht formulieren worden ingevuld.

Soms vraag ik me af wat ze eigenlijk met alle informatie doen die we de vorige keren hebben ingeleverd. Ik bedoel, nou moet ik alweer een heel formulier met persoonlijke gegevens invullen en krijg ik weer de vraag wanneer ik geboren ben en hoe mijn vader en moeder heten. Jongens, ik ben geboren op 27 maart 1956, mijn vader heet net als ik Willem, mijn moeder heet Alida, en ik mag hier nu ter plekke neerstorten als dat kan veranderen!

Maar goed, we gaan het circuit weer in en het belangrijkste daarbij is dat het paspoort van Riet in wat voor vorm dan ook klaar ligt op de achtste maart als ze naar Nederland vertrekt. Duimen jullie alsjeblieft mee…

Politie in luiers

Philippines_Traffic_PoliceJa, jullie lezen het goed, het is geen grap en waar anders kan dit waar zijn dan op de Filipijnen. Vandaag stond er een bericht in de kranten dat de Filipijnse verkeerspolitie bij grote evenementen, zoals morgen de Processie van de Zwarte Madonna, luiers moet dragen zodat ze niet voor een sanitaire stop hun post hoeven te verlaten. Er zullen dan heel wat pakken luiers doorheen gaan de komende twee weken want er staan twee enorme religieuze evenementen op het programma.

Morgen wordt zoals ik al zei het beeld van de Zwarte Madonna weer door het centrum van de stad gedragen en daar zullen letterlijk miljoenen mensen naar komen kijken. Omdat er aan het beeld genezende krachten worden toegeschreven zullen van die menigte heel veel mensen proberen het beeld aan te raken en je kunt je wel voorstellen wat dat gaat betekenen voor de orde handhaving.

Volgende week zal dat allemaal nog een graadje erger worden want Paus Franciscus gaat de Filipijnen met een bezoek vereren. Hij komt de vijftiende januari aan en hij vertrekt de negentiende januari weer en tijdens zijn bezoek zal hij een aantal openluchtmissen opdragen. Dat zal zonder twijfel nog meer mensen op de been gaan brengen dan de processie van morgen en daar zit voor ons een onverwacht maar zeker niet onplezierig mazzeltje aan vast.

Er is namelijk een proclamatie uitgevaardigd door de president dat heel Metro Manila, en daar vallen wij dus ook onder, gedurende het pauselijke bezoek vrij heeft. Ook ons kantoor zal, ondanks dat wij een heel eind van het centrum af zitten, gesloten zijn en dat betekent voor ons dus opeens drie extra vrije dagen. Onze Project Manager is daar bepaald niet blij mee omdat het werk op de scheepswerf wel gewoon doorgaat, en er is ons dan ook gevraagd om te proberen vanuit thuis wat te doen of in ieder geval stand-by te blijven.

En wat die dienders betreft, het lijkt aan te raden om de luiers maar in grote voordeelpakken in te slaan…

Rekeningen

Thuis gekomen uit Nederland lagen er zoals gewoonlijk de nodige rekeningen te wachten om betaald te worden, want er is op de Filipijnen nog geen mogelijkheid tot automatisch betalen. De meeste rekeningen betalen we via het internet met een online betaalservice die je kunt gebruiken via je eigen bank, op voorwaarde dat het bedrijf wat de rekening heeft gestuurd is aangesloten bij die betaalservice. Gelukkig zijn alle nutsbedrijven en banken dat, dus normaal gesproken kunnen we alles snel en makkelijk op die manier regelen.

Maar er is een vervelende bijkomstigheid op de Filipijnen, en dat is dat de meeste bedrijven niet aan het versturen van aanmaningen doen, in die zin dat als je wordt aangemaand, en dat gaat meestal per telefoon of per tekst, je meteen moet betalen want anders wordt de dienst stopgezet. Het was dus maar goed dat ik nog net voor mijn vertrek naar Nederland de maandelijkse elektriciteitsrekening en die van het water kon betalen, anders had Estela weleens zonder licht en water kunnen komen te zitten met de Kerst.

Maar er nog een probleem en dat is de gebrekkige bezorging van de rekeningen. Er wordt nauwelijks gebruik gemaakt van de gewone postdienst (die vertrouwt blijkbaar niemand), vrijwel alle bedrijven gebruiken hun eigen bezorgers. Dat zijn meestal smoezelige mannetjes op een brommertje die als je geluk hebt de rekening in de brievenbus doen. Meestal vinden ze dat echter teveel moeite en proppen ze de envelop gewoon tussen je hek. En je kunt je wel voorstellen wat een windvlaagje of een regenbuitje dan kunnen uitrichten met alle gevolgen van dien.

Zo kreeg ik woensdagochtend een tekstbericht van de kabelmaatschappij dat ik de laatste rekening niet had betaald en als ik dat niet onmiddellijk deed zou ik worden afgesloten. En jawel hoor, geen rekening te vinden en Estela bezwoer dat die ook niet was ontvangen. Gelukkig is het bedrag altijd hetzelfde en aan rekeningnummers doen ze hier niet, dus je kunt gewoon onder je abonneenummer een bedrag overmaken en dan komt alles hopelijk goed.

Riet was donderdagmiddag aan de beurt. Die kreeg een telefoontje van de bank en van de bijzonder slecht Engels sprekende persoon begreep ze dat de rekening van de credit cards ook niet was betaald. Dat had Riet toevallig de dag ervoor wel degelijk gedaan maar dat kon ze het mannetje niet aan zijn verstand brengen. Bovendien wilde hij eigenlijk helemaal niet met haar spreken maar met de Heer des Huizes want die is de baas (dat is hier blijkbaar zo).

Nou ja, het is allemaal weer opgelost, maar af en toe verlang je wel eens naar het gemak van het Nederlandse banksysteem. Want er wordt in Nederland dan wel veel op de banken gemopperd, maar rekeningen betalen is er wel een makkie!

Nieuwjaarsfeestje

We hebben niet zoveel Nederlandse kennissen  in Manila, terwijl er volgens de berichten toch iets van vierduizend Nederlanders in de stad zouden moeten wonen. Het komt hoofdzakelijk doordat er in ons project maar twee andere Nederlanders werkzaam zijn en die wonen allebei in het centrum van de stad, in de wijk Makati op zo’n twintig kilometer van waar wij wonen.

Vorig jaar om deze tijd zijn Dieuwke en Klaas naar de Filipijnen verhuisd vanwege het werk van Klaas bij Alaska, een zuivelfabriek in San Pedro die een dochteronderneming is van Campina. We zijn in contact gekomen via het internet waarop Dieuwke onze website had gevonden, en we hebben ze wat hulp en adviezen kunnen geven voor hun verhuizing hier naar toe.

Vanavond was er een nieuwjaarsfeestje bij Dieuwke en Klaas thuis en daar waren onder andere nog een aantal Nederlandse collega’s van Klaas aanwezig. Een groot deel van de avond konden we dus gewoon in het Nederlands praten en dat gebeurt hier niet zo vaak, de laatste keer was volgens mij eind april op de viering van Koningsdag bij de Nederlandse Zaakgelastigde.

Het was overigens een klein maar zeer gemêleerd gezelschap voor wat betreft de aanwezige nationaliteiten, want onder de aanwezigen waren behalve de genoemde Nederlanders onder andere mensen uit Zweden, Schotland, de Verenigde Staten, Engeland en Columbia. En zoals gewoonlijk was het weer gezellig en werd het laat…

Bezoekers uit Nederland

Roadworks_NAIA_Terminal_3

Vandaag kwamen de eerste twee bezoekers voor dit jaar al aan. We hebben Leo en Marco ontmoet tijdens onze vakantie in China afgelopen jaar in mei, en we hebben ze met onze verhalen blijkbaar zo enthousiast gemaakt dat ze hebben besloten tot een vakantie op de Filipijnen. We hebben ze aangeboden om bij ons te logeren gedurende de dagen dat ze in Manila, een aanbod waar ze graag gebruik van wilden maken.

Vanmiddag om even na drieën vertrok ik met de auto om Leo en Marco op de luchthaven op te pikken, en ik moest zelf rijden want zondag is Lito’s vrije dag. Helemaal probleemloos ging dat niet, met name het laatste stukje waar ik vast kwam te staan in een enorme verkeerschaos door werkzaamheden. Op dat stuk varieert het aantal banen van zes als je aan komt rijden naar vier, dan naar twee, dan weer naar vier en tenslotte weer terug naar twee.

Twee fuiken dus waar een grote hoeveelheid verkeer zich doorheen moest persen en over die laatste kilometer deed ik daarom een half uur terwijl het maar twintig minuten had gekost om van huis bij de luchthaven te komen. Parkeren leverde in eerste instantie ook al problemen op omdat alle parkeerterreinen buiten stampvol stonden. Maar wat denk je, er is tegenwoordig een enorme parkeergarage die direct aansluit op het terminalgebouw, en daar was plek zat.

Desondanks was het vliegtuig al geland toen ik in de aankomsthal arriveerde. Voordeel was wel dat ik nu niet lang op Leo en Marco hoefde te wachten. En daarbij bleek ook weer hoe makkelijk het is als je een Nederlander bent want de mannen vonden me, ondanks dat ik wat achteraan de menigte wachtenden stond, toch heel makkelijk. Ik stak namelijk ruim boven alles uit…

De Klucht van de Verstopping

Het heeft even geduurd maar we hebben er weer een, hoor! Een heuse klucht waarvan je je in alle ernst afvraagt hoe het mogelijk is en uiteraard weer een probleem met ons huis.

Terwijl onze gasten door Lito werden rondgereden in Manila moest er in ons huis een probleem worden opgelost. We hebben namelijk weer eens last van een verstopping, en deze keer is het de afvoer van de douche bij het zwembad die potdicht zit. Eerder waren er ook al problemen met de douche van Estela dus blijkbaar hebben we nu aan de rechterkant van het huis problemen nadat een paar maanden geleden soortgelijke problemen aan de linkerkant waren opgelost.

Liquid_SosaWe hebben de afgelopen dagen zelf geprobeerd de verstopping te verhelpen met chemische ontstoppingsmiddelen maar het enige resultaat was dat het water wat op de douchevloer bleef staan steeds smeriger werd door losgekomen vuil. De verstopping zelf werd er niet mee verholpen en het werd dus tijd om hulptroepen in te schakelen.

Een berichtje naar onze huisbaas vanmorgen leverde zoals gewoonlijk snel antwoord op, er zou een loodgieter langskomen. Die kwam, een mannetje op de brommer zonder ook maar een enkel stuk gereedschap wat Riet al meteen de wenkbrauwen deed fronsen, maar we zijn inmiddels al het nodige gewend.

Het mannetje bekeek het probleem en ging vervolgens naar het huis van onze huisbaas om daar een rubberen wc ontstopper te halen. Dat werkte niet, waarop hij weer weg ging en terugkwam met een breinaald. Dat leverde uiteraard nog minder resultaat op waarop het mannetje na deze laatste vruchteloze poging weer vertrok.

Er kwam daarna nog een berichtje van de huisbaas dat er morgen een groep specialisten komt. We zijn benieuwd…

Geregel voor onze bezoekers

ATC_centrale_halOnze bezoekers Leo en Marco zijn van plan om een soort mini-rondreis over de Filipijnen te maken maar omdat de plannen daarvoor grotendeels afhankelijk zijn van wat er mogelijk is qua reistijd en transport hadden ze nog niets concreets geboekt. Alles uitzoeken via het Internet was natuurlijk een mogelijkheid maar dat zou nogal tijdrovend zijn geweest gezien hun plannen en een reisbureau leek dus een goed alternatief.

Riet en ik weten dat er hier in de buurt verscheidene van die kleine reisbureautjes zitten maar de vraag was even waar precies. Ik meende te weten dat er in het Alabang Town Center een reisbureautje zat op de hoogste verdieping maar volgens Riet was dat niet zo. De beste optie bleek uiteraard om vanavond gewoon te gaan kijken en ik had dus gelijk, helemaal achteraan in een hoekje (we hadden het nog bijna gemist) zat een reisbureautje met het opschrift “Budget Travel”.

Het bureautje was nog open en een vriendelijke en buitengewoon behulpzame mevrouw hielp met het plannen van alle reizen. En dat was nog niet zo eenvoudig want er waren nogal wat etappes te plannen.

Zo bleek vliegen van Cebu naar Bohol niet mogelijk en dat wordt dus een veerboot, en een directe vlucht van Bohol naar Boracay is er ook niet en dat worden dus twee vluchten met een overstap in Manila. En door het late tijdstip konden hotels niet meer worden geboekt dus dat moet later nog worden gedaan, maar de mannen hebben in ieder geval hun vliegtickets al en dat was het lastigste deel van de planning.

Voor wat betreft de problemen met onze verstopte riolering, de speciale troepen die vandaag zouden komen om het probleem op te lossen zijn niet geweest. Waarom verbaast me dat nou niks…

Koud…

GAP_vest

We zitten hier op de Filipijnen in wat wordt genoemd “het koude seizoen”. Dat moet je als Nederlander met een flink korreltje zout nemen maar hier wordt er op dit moment steen en been geklaagd over de bespottelijk lage temperaturen, van wel zesentwintig graden of zelfs nog een graadje minder. Zelf doe ik daar overigens ook aan mee want er staat ook nog af en toe een stevig windje, en jullie weten wat een hekel ik heb aan wind.

Het betekent overigens niet dat we nu meteen naar een jas moeten grijpen hoor, ik ga nog steeds gewoon aan mijn overhemd naar mijn werk. Maar daar aangekomen is er dan wel een probleem want het is op kantoor op dit moment echt hartstikke koud. En dan bedoel ik echt kippenvel-op-je-armen koud.

De oorzaak daarvan ligt in het airconditioning systeem wat in het gebouw is geïnstalleerd. Daar is namelijk alleen centraal wat aan te regelen en het staat standaard zo ingesteld dat de temperatuur in het kantoor precies zeven graden kouder is dan buiten. Dat is natuurlijk geen enkel probleem als het buiten tweeëndertig graden is maar als het zoals vandaag zo’n vijfentwintig graden is op die hoogte dan wordt het binnen behoorlijk fris.

Iedereen heeft wel iets geregeld voor die kou op kantoor, de dames hebben allemaal een omslagdoek en de heren meestal een vest. Ik heb normaal gesproken ook een vest in een la liggen maar toevallig had ik dat voor de vakantie mee naar huis genomen om het te laten wassen. En je raadt het al, ik was vergeten het weer mee te nemen. Gelukkig hebben wij een chauffeur, dus ik mailde Riet of ze even Lito langs wilde sturen met mijn vest.

Wat nou decadent, ik had het gewoon koud! Daar moet dan toch even wat voor geregeld worden, of niet soms?

Boekingen

Leo_en_Marco_Union_Jack_Tavern

Het was vandaag een veelbewogen dag op de Filipijnen. Het grote nieuws was natuurlijk dat vanavond Paus Franciscus in Manila is aangekomen voor een vijf-daags bezoek. Dat zal de komende dagen van grote invloed zijn op het dagelijks leven hier in de stad, met name omdat iedereen in Metro-Manila vandaag, morgen en aanstaande maandag vrij heeft gekregen. Vandaag was dus mijn eerste vrije dag van een onverwacht lang weekend.

Het bezoek van de Paus is ook van grote invloed op het verkeer en dat zou wel eens problemen kunnen gaan veroorzaken voor onze beide gasten die morgen vertrekken voor hun mini-rondreis over de Filipijnen. Er schijnen overal in de stad en met name rond het vliegveld politie-blokkades te zijn waar alles en iedereen wordt gecontroleerd en dat kan dan wel eens voor het nodige oponthoud gaan zorgen als ze op weg zijn naar de luchthaven.

Maar voorlopig moesten vandaag alle hotels voor hun hele mini-rondreis nog geboekt worden want dat was nog steeds niet geregeld. Vanochtend gingen we dan ook als eerste weer naar het reisbureautje om die boeken af te ronden maar dat leverde problemen op. Alle voorlopige reserveringen die afgelopen maandagavond waren gemaakt waren inmiddels verlopen en er konden alleen nog maar dure hotels worden aangeboden.

Ik stelde daarom voor om thuis gewoon alles van achter de pc te boeken want het was duidelijk dat dat reisbureautje geen alternatieven kon aanbieden. Vanavond hebben we dat gedaan en het lukte me om in amper drie kwartier geschikte hotels te vinden voor zowel Cebu als Panglao en Boracay, en ik kreeg het ook nog voor elkaar om een dagtocht over Bohol en de veerboot van Cebu naar Bohol te regelen. Ik ben eigenlijk best content met de manier waarop ik dat allemaal heb afgehandeld, als mijn carrière in het slop raakt bij Shell kan ik blijkbaar altijd nog een reisbureau beginnen…

Vanmiddag zijn we tussen de bedrijven door nog met de auto naar het Taal Meer gereden, gelegen op ongeveer anderhalf uur ten zuiden van Manila, om daar een kijkje te nemen bij de Taal vulkaan die in het meer ligt. En tenslotte was er vanavond het voorlopige afscheidsdiner van Leo en Marco in de Union Jack Tavern want ze vertrekken morgenochtend vroeg. Ze komen zondag over een week terug naar Manila en zullen dan nog een keer bij ons overnachten voordat ze weer terug gaan naar Nederland.

Het was stil op straat…

Paus_arriveert_in_Manila

Vanmorgen vroeg heeft Lito onze beide gasten naar de luchthaven NAIA gebracht vanwaar ze inmiddels zijn vertrokken naar Cebu, de eerst stop op hun mini-rondreis over de Filipijnen, en dat ging wonderbaarlijk vlot. We hadden ze aangeraden om maar zo vroeg mogelijk te vertrekken in verband met mogelijke verkeersopstoppingen als gevolg van het Pauselijk bezoek, maar we waren blijkbaar volkomen ten onrechte zo voorzichtig geweest. Lito was met een uur terug en vertelde dat er nauwelijks verkeer op de weg was geweest.

Dat bleek later vandaag ook wel toen Riet en ik eerst naar de sportschool en later om een paar boodschappen gingen, er waren nauwelijks auto’s op de weg. Ook toen ik in de avondspits even een paar hamburgers ging scoren (we hadden geen zin om uit eten te gaan) was er geen spoor van de gebruikelijke overvolle vrijdagavondspits.

Vermoedelijk was iedereen in het centrum van de stad om te proberen een glimp op te vangen van Paus Franciscus die gisteravond was aangekomen. We hadden de aankomst op tv gevolgd en dat was nogal hilarisch zoals iedereen waarschijnlijk wel heeft gezien op de journaals wereldwijd, want eerst waaide zijn mutsje al af in de deuropening van het vliegtuig en vervolgens waaide tijdens het Filipijnse volkslied iedere keer zijn grote kraag over zijn hoofd.

Desondanks heeft de Paus een verpletterende indruk gemaakt hier. In zijn eerste toespraak beschuldigde hij rechtstreeks de bestuurders van dit land van het feit dat er zo weinig gedaan wordt aan de enorme corruptie van dit land en dat er zo weinig gedaan wordt aan de enorme armoede in dit land.

Ik moet toegeven dat ik ook onder de indruk was, en niet door alleen deze toespraak. Voor zijn aankomst had de Paus al een felle brief gestuurd naar de burgemeester van een stadje in de buurt van Tacloban die alle arme mensen uit de buurt van de pauselijke route wilde verhuizen, en hij deelde mede dat hij haar en andere bestuurders niet wenste te zien maar bij de arme mensen op bezoek wilde. Ook het feit dat hij weigerde om in een gesloten voertuig door de stad gereden te worden om beter contact met de mensen te hebben is iets waar ik beslist sympathie voor kan opbrengen.

Een beetje jammer is natuurlijk wel weer dat hij in een andere toespraak het geboorteberkingsbeleid van de Katholieke Kerk heeft verdedigd. Mijn maat Robbie gaat waarschijnlijk gelijk krijgen als hij zegt dat er dankzij het pauselijk bezoek volgend jaar om deze tijd tien miljoen Filipinootjes zijn bijgekomen…

Muziek bij het eten

Muziek_in_PFChangs

Een rustige zaterdag vandaag waarop de Paus naar Leyte was vertrokken waar hij in Tacloban overlevenden van de supertyfoon “Yolanda” zal bezoeken. Eigenlijk was dit het belangrijkste doel van de Paus die volgens de berichten diep getroffen was door de verhalen die hij te horen heeft gekregen.

Het was inmiddels overal weer net zo druk als anders, en gezien de rijen voor de kassa’s in de supermarkten misschien nog wel drukker dan normaal. Zelf hebben we er een rustig dagje van gemaakt, alleen van ons voornemen om in het zonnetje te gaan zitten in de tuin kwam niet veel terecht want het was de hele dag bewolkt. Dat werd veroorzaakt door de eerste tropische storm van het jaar die naar ons onderweg is en ons waarschijnlijk morgen zal bereiken.

Vanavond gingen we een hapje eten bij het Chinese restaurant “P.F. Chang” in het Alabang Town Center en daar werden we verrast met een kort muzikaal intermezzo. Dit was niet de eerste keer dat we deze groep jonge mensen tegenkwamen in dit restaurant, het gaat om een groep van een liefdadigheids- organisatie die ten doel heeft geld in te zamelen voor geestelijk en lichamelijk gehandicapten. Dat is overal een nobel streven maar hier helemaal omdat er voor dergelijke mensen heel weinig voorzieningen zijn, als ze tenminste niet tot een rijke familie behoren die wel alles kan betalen.

Het groepje van ongeveer tien jongens en meisjes van die liefdadigheidsorganisatie gaat restaurants langs om een paar nummers te zingen, en ondertussen delen ze enveloppen uit waar je een donatie in kunt doen. Wat mij altijd opvalt is het enthousiasme van de groep, die met dansjes en meerstemmige zang de liedjes ten gehore brengen.

Nog opvallender vind ik altijd de repertoire keuze want het zijn altijd liedjes uit de zestiger en zeventiger jaren, zoals van de Carpenters (wie kent ze nog), of de ouwe Whitney Houston kraker “I wanna dance with somebody”. Erg leuk altijd, en ook gisteravond kregen ze dan ook een flink applaus van de aanwezigen in het restaurant.

Of de envelopjes overeenkomstig waren gevuld waag ik echter, Filipino’s kennende, te betwijfelen. Die van ons was dat in ieder geval wel.

De eerste maar vast niet de laatste

Luneta_Mass_20150118

Het was in meerdere opzichten een gedenkwaardige dag vandaag. De laatste dagen hielden we het weerbericht al angstvallig in de gaten want de eerste tyfoon van het jaar werd verwacht. net als bij de laatste tyfoons van afgelopen jaar waren er wisselende berichten over de route die de storm zou volgen en de sterkte. Gisteravond werd duidelijk dat de storm halverwege Luzon. vlak voor het bereiken van Manila naar het noorden af zou buigen, en inmiddels ook weer was afgezwakt van een tyfoon naar een tropische storm.

Laat gisteravond hoorden we de eerste regen op het dak en die is tot vanavond vroeg niet opgehouden. Het heeft de hele dag door gestaag doorgeregend maar wind hebben we niet gehad. Het aftuigen van de storm naar het noorden betekent ook voor onze beide gasten Leo en Marco goed nieuws want die zitten nu als alles goed is gegaan op Bohol en dat ligt inmiddels al buiten de invloedssfeer van de storm. De eerste storm van het jaar, genaamd Amang, hebben we dus al weer gehad en het zal zeker niet de laatste zijn.

Daarbij was het vandaag zonder twijfel de koudste dag die we tot nu toe hebben meegemaakt hier op de Filipijnen. De temperatuur was rond het middaguur niet meer dan een schamele tweeëntwintig graden en dat moet zowat een laagterecord zijn. Het was zelfs zo erg dat toen we vanavond op weg gingen voor wat boodschappen en een hapje eten dat Riet een jasje aantrok, en dat is in de afgelopen drie en een half jaar nog niet eerder gebeurd.

Voor het pausbezoek was de regen van vandaag geen goed nieuws want de Paus zou vandaag een mis opdragen in de open lucht. Die is gewoon doorgegaan heeft het onwaarschijnlijke record gevestigd de drukst bezochte mis ooit te zijn, met meer dan zes miljoen (dit is geen tikfout!) bezoekers.

Natuurlijk konden niet al die bezoekers een plekje vinden op het gras van het Rizal Park, maar de straten en wegen rondom het park stonden ook afgenokt vol. Op meer dan dertig plaatsen waren grote televisieschermen geplaatst waarmee mensen die te veraf stonden toch de mis konden volgen. Op de foto van vandaag staat een stukje van de menigte in het Rizal Park, allemaal gekleed in kleurige regenponcho’s.

Morgen heeft heel Metro Manila en ik dus ook nog steeds vrij omdat morgenochtend de Paus weer vertrekt. Er wordt weer een grote verkeerschaos verwacht omdat vele duizenden mensen de Paus zullen gaan uitzwaaien langs de route naar het vliegveld, en daarom zijn uit voorzorg bedrijven en scholen gesloten.

Tenslotte nog even een kleine anekdote die zo typisch Filipijns is dat ik die toch even kwijt moet. Toen ik van de week naar McDonalds ging deed ik mijn bestelling in de praatpaal van de McDrive. Ik vroeg het meisje of er in plaats van gewone Coca Cola ook Coca Cola Light was. Het antwoord was “Yes, Sir!”, dus ik zei, “Dan graag Coca Cola Light”. Waarop het meisje zei, “Sorry Sir, Coca Cola Light is niet beschikbaar, alleen Coca Cola Zero”…

Krootjes!

Molave_Drive_20150119

De negentiende januari, vandaag zou de verjaardag van mijn vader zijn geweest. Als hij het had mogen beleven zou hij vandaag drieëntachtig jaar oud zijn geworden.

De Paus heeft vanmorgen de Filipijnen weer verlaten en is daarbij uitgezwaaid door duizenden mensen die langs de route naar het vliegveld stonden. Ze hadden er prachtig weer bij en dat was toch wel een verrassing want we hadden niet gedacht dat de tropische storm vandaag al voorbij zou zijn.

Ook voor ons dus mooi weer op de laatste vrije dag van het onverwacht lange weekend dankzij het bezoek van de Paus. En ook vandaag was het weer buitengewoon rustig op de wegen in en rond Alabang, wat bleek toen we vanmiddag een paar boodschappen gingen doen.

De geuren die vanmiddag uit onze keuken kwamen deden me heel sterk denken aan thuis want het rook heerlijk naar het koken van krootjes. Vanavond hadden we dan ook een ouderwets Nederlands maal op het menu staan, krootjes met uitgebakken spekjes. Die laatste zijn twee weken geleden geïmporteerd (lees: meegesmokkeld) vanuit Nederland. Het huis bleef na het eten wel nog lang bleef stinken naar uitgebakken spek…

Op de foto vandaag een kijkje in onze straat, vanmorgen genomen bij ons voor de deur. Je ziet rechts nog net een stukje van ons hek.

Spinning op dinsdag

Op dinsdag ga ik na het werk meteen door naar de sportschool voor mijn wekelijkse uurtje spinning, en voor diegenen die dat nog nooit hebben gedaan, dat is een soort uitputtingsslag op een fiets.

Dat deed ik tot een half jaar geleden altijd op woensdag maar dat was met een andere instructrice wiens aanpak me steeds minder beviel. De muziek (nou ja, muziek is een groot woord voor die elektronisch geproduceerde pokkenherrie) stond meestal zo oorverdovend dat haar geschreeuwde instructies er niet meer bovenuit kwamen en dat, samen met haar chaotische schema, was voor mij de reden om eens naar een alternatief uit te kijken.

Er bleek nog een spinning klas te zijn op dinsdag, met een andere instructrice wiens aanpak me een stuk beter beviel, maar er was wel een nadeel. De belangrijkste reden om in eerste instantie voor de klas op woensdag te kiezen was het gunstige tijdstop, want die klas begon om half zes. De klas op dinsdag begint al om vijf uur en dat betekent dat ik wat eerder van mijn werk weg moet.

Maar ondanks dat ik eerder van kantoor wegga is op tijd komen iedere week weer een uitdaging, want de laatste maanden neemt de verkeersdrukte in en rond Alabang zienderogen toe. Let wel, normaal gesproken neemt het ritje van kantoor naar de sportschool hooguit vijf tot tien minuten in beslag, afhankelijk van de stoplichten, maar de laatste maanden moet ik steeds vroeger weg om op tijd te komen.

Tegenwoordig vertrek ik al even na half vijf van kantoor en dan mag ik het nog loven als ik op tijd bij de sportschool ben. Het is zelfs al een paar keer gebeurd dat ik pas om tien over vijf ter plekke was en dus te laat voor de klas. Dan schuif ik niet meer aan want ik ben van mening dat je gewoon op tijd moet zijn, anders is het jammer. Dan ga ik maar aan de gewichten of zo.

Filipino’s vinden te laat komen overigens geen punt, die wandelen rustig halverwege nog naar binnen. Ik vind dat storend en ook van weinig respect voor de instructrice getuigen, net zo goed als halverwege uit de klas weglopen wat ze ook nogal eens doen. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat er altijd wel een paar tussen zitten die helemaal niet meedoen maar gewoon rustig peddelend met hun mobieltje bezig zijn.

Hoe dan ook, vandaag was ik in ieder geval op tijd. Ik voel mijn benen tenminste nog steeds…

Als konijnen…

Wat een giller! De Paus pontificaal op de voorpagina van de Filipijnse kranten vanmorgen met levensgroot de nu al legendarische uitspraak “Don’t breed like rabbit’s” (“Plant je niet voort als konijnen”). Jaja, deze uitspraak heeft de Filipijnen op zijn grondvesten doen schudden want als er iets is wat ze hier goed in zijn dan is het dat wel.

De bevolking van dit land groeit explosief, dat is algemeen bekend. Het officieel aantal inwoners staat op dit moment ruim boven de honderd miljoen en dat betekent meer dan een verdubbeling ten opzichte van 1980 toen er “maar” zevenenveertig miljoen inwoners stonden geregistreerd. En zoals ik al eerder heb verteld, het werkelijke aantal ligt vrijwel zeker nog veel hoger want bij met name het armste (en kinderrijkste) deel van de bevolking heeft lang niet iedereen een geboortebewijs en dan sta je niet geregistreerd.

Dont_breed_like_rabbitsDie onstuitbare bevolkingsgroei komt vrijwel geheel op het conto van de Katholieke Kerk die voorbehoedsmiddelen verbiedt.

Want ondanks die opmerking van de Paus heeft hij ook wel degelijk het Katholieke standpunt ten opzichte van geboortebeperking verdedigd en gezegd dat “langs natuurlijke weg” geprobeerd moet worden om het kindertal binnen de perken te houden. Zonder gebruik van voorbehoedsmiddelen dus.

Of de boodschap van de Paus iets gaat veranderen is daarom te betwijfelen.

Net zoals die andere boodschap overigens, over het terugdringen van corruptie en het beter verdelen van rijkdom…

Waterpas

Riet regelt voor ALIG, de vrouwenvereniging waar ze lid van is, de drinkwatervoorziening van een dorp op een dumpsite (een vuilnisbelt). Daarvoor gebruikt ze het gratis drinkwater waar wij als bewoners van Ayala Alabang Village recht op hebben. Alle bewoners van de Village kunnen vijfentwintig liter gratis water per week ophalen op vertoon van hun Village pas (je “Barangay” pas). De meeste bewoners halen echter dat gratis water nooit  op omdat ze net als wij hun drinkwater thuis laten bezorgen. Dat kost wel geld, maar we praten over vijftig pesos (ongeveer een euro) en daar ga je niet zelf voor sjouwen, ook al omdat die vijfentwintig liter niet genoeg is voor een week.

Natuurlijk is die gratis vijfentwintig liter van ons alleen lang niet voldoende, dus gebruikt Riet de Barangay passen van een aantal van haar vriendinnen zodat er iedere week een ruime hoeveelheid drinkwater verzameld kan worden voor het dumpsite dorp. Riet’s enige zorg hierbij is dat ze genoeg geldige Barangay passen heeft om die hoeveelheid water te kunnen verzamelen. Daar gaat ze tamelijk creatief mee om, zo gebruikt ze bijvoorbeeld passen van vriendinnen die hier al lang niet meer wonen maar die nog steeds geldig zijn.

Maar er lijkt een kleine kink in de kabel te zijn gekomen. Riet’s pas en die van een paar vriendinnen zijn inmiddels verlopen, wat tot voor kort geen probleem was omdat ze alle ingevulde formulieren en de verschuldigde vijftig pesos per pas aan Lito kon meegeven die dan op het Village kantoor alle passen ophaalde, Helaas, de regels zijn veranderd, de aanvrager moet nu zelf in persoon op het kantoor verschijnen en dat betekent dat niet allen Riet maar ook alle vriendinnen van wie ze de pas gebruikt zelf naar het Village kantoor zullen moeten.

En dat is een tijdrovend klusje, zoals alles hier waar een formulier bij betrokken is…