We hadden vandaag een vergadering voor het hele kamp, geleid door onze Managing Director. Dit wordt een keer in de drie maanden wordt georganiseerd maar dit was de eerste voor mij want de vorige twee keren was ik net vrij. Deze keer zou het ook een bijzondere vergadering moeten worden want hij zou gehouden worden in het nieuwe recreatie-centrum in het kamp want meteen ook feestelijk geopend zou worden.

Vandaag kregen we allemaal een mailtje dat de vergadering verplaatst moest worden want het nieuwe recreatie-centrum is nog niet klaar. Of eigenlijk is het wel klaar maar alle elektriciteit in het gebouw is afgekeurd en moet helemaal opnieuw worden aangelegd. De vergadering werd daarom verplaatst naar de sportzaal, die vanaf vier uur ’s middags dan ook gesloten was omdat alle apparatuur aan de kant geschoven moest worden om plaats te maken voor een paar rijen stoelen.

Nu was vanavond eigenlijk mijn vrije avond, aangezien ik een schema probeer aan te houden van twee avonden sporten en de derde avond vrij. Maar hoewel ik de afgelopen twee dagen al had gesport had ik eigenlijk besloten om vanavond nog wat krachttraining te gaan doen voor mijn benen, maar dat ging dus nu niet door. En dan was de vergadering ook nog eens van zeven tot acht dus we moesten tegen onze gewoonte in vroeg aan de avond-dis.

De vergadering zelf was informatief maar ging over het reilen en zeilen van het bedrijf, daar zal ik jullie verder maar niet mee vermoeien. Daarom maar een foto die ik vanmorgen maakte tijdens de wandeling naar kantoor:

Gisteren is de wind gedraaid van het noorden naar het zuiden en dat heeft tot gevolg gehad dat het een stuk aangenamer aanvoelde, met name in de avond was het een stuk zachter dan de afgelopen dagen. Omdat de wind nu uit de richting van de Perzische Golf kwam was de aangevoerde lucht ook vochtiger en er werd dan ook voor vannacht regen voorspeld.

Dat leek me gistermiddag en ook gisteravond nog onwaarschijnlijk want de lucht was volkomen helder. Toch werd ik om vier uur vannacht gewekt door het geluid van regen die op het dak kletterde. Ik ben weer ingeslapen en toen ik wakker werd was het gelukkig weer droog. De regenval was duidelijk te merken in het kamp en na het ontbijt op weg naar kantoor want overal lagen enorme plassen die vaak zo groot en diep waren dat ik er omheen moest lopen. 

Hieronder een paar plaatjes daarvan. Het licht wat je op de eerste twee foto’s iets links van het midden op de achtergrond ziet is overigens niet van de zonsopgang maar van een flare ergens buiten het kamp.

En er was een bijzonder gebeuren op het fabrieksterrein vandaag waarvoor we gisteren al waren gewaarschuwd. Er zou vandaag een demonstratie plaatsvinden op het terrein, en nee, niet van woedende burgers uit Basrah maar van onze eigen Iraakse collega’s. Ze zouden in de ochtend gaan protesteren bij het Administratiegebouw tegen een aantal financiële maatregelen die in hun nadeel werken. Die maatregelen worden overigens genomen door hun Iraakse moedermaatschappij die ook een aandeelhouder is van dit bedrijf. Deze collega’s zijn namelijk net als wij door Shell uitgeleend aan BGC, maar zij hebben dus ook te maken met de arbeidsvoorwaarden van hun eigen bedrijf.

Toen we op weg gingen naar de lunch kwamen we langs de plek van de demonstratie waar we zagen dat het nog niet helemaal was afgelopen, er waren nog steeds groepen mensen die met elkaar stonden te praten, maar naar bleek was het allemaal gemoedelijk verlopen. 

Vanmorgen werd ik buiten verrast door mist, en niet zomaar mist want dat hebben we al eerder gehad, maar echte dikke mist. Het zicht was hier en daar op donkere plekken minder dan vijftig meter.

Gek genoeg voelde het niet eens zo koud aan als gisteren, ondanks al dat vocht in de lucht en de toch nog steeds wel flinke wind. De verwachting was dat de mist na de opkomst van de zon wel snel zou verdwijnen maar dat gebeurde niet echt, het bleef tamelijk lang hangen tot wel een uur of tien.

De mist had deze keer ook grote gevolgen. Een paar collega’s die vandaag moesten vertrekken keken vanmorgen vroeg behoorlijk benauwd want als de mist zou aanhouden zou dat wel eens gevolgen kunnen hebben voor het vliegverkeer.

De luchthaven van Basrah is namelijk ondanks de modernisatie van de afgelopen jaren nog steeds niet uitgerust met apparatuur die het mogelijk maakt om vliegtuigen “blind” te laten landen bij slecht weer of slecht zicht. Mijn maat John ondervond dat een paar weken geleden toen zijn vlucht vanuit Dubai niet kon landen en terug moest keren naar Dubai. Niet dat hij het erg vond, hij “moest” nu een dagje langer doorbrengen in Dubai en de luchtvaartmaatschappij compenseerde hem met een gratis business-class ticket, vrij te besteden…

Het is dus niet zo erg als de luchthaven dicht zit als je aankomt, het is pas echt vervelend als het gebeurt als je moet vertrekken. En inderdaad bleken veel vluchten ernstig vertraagd, de eerste landden pas rond het middaguur. Ik weet niet of er collega’s op de ochtendvlucht naar Dubai zaten maar die hadden dus ruim een paar uur vertraging. De collega’s op de middagvlucht waren in ieder geval behoorlijk opgelucht toen de mist vanmorgen eindelijk optrok.

Maar er waren nog meer gevolgen van de mist. Vanmorgen vroeg werden diverse konvooien, naar de luchthaven en naar de andere locaties, allemaal opgeschort tot nader order omdat het te gevaarlijk werd geacht om de weg op te gaan. Klinkt logisch want de wegen zijn al niet best en tamelijk smal, en dat gecombineerd met de rijstijl van de lokale bevolking, dan zit een ongeluk in een klein hoekje.

En tussen de middag tijdens de lunch hoorde ik dat ook het kamp was afgesloten om half zeven, de hekken gingen dicht en niemand mocht er in of uit totdat de mist opgetrokken was. Ikzelf had daar geen last van want ik was zoals gewoonlijk al voor zessen naar het fabrieksterrein gewandeld maar iedereen die vandaag later dan half zeven naar zijn werk ging had dus pech en moest wachten. Tot een uur of tien, toen de mist vrij snel oploste.

Hoewel het de meeste expats wel bezighoud en de vraag “Ben jij hier met de Kerst of ben je thuis?” door vrijwel iedereen al aan iedereen is gesteld is er van een Kerstsfeer weinig te merken. Op kantoor zeker niet, wat natuurlijk niet vreemd is aangezien de meeste mensen hier moslim zijn en die vieren Kerst niet. Het is hier dan ook geen feestdag waarop iedereen vrij is, er wordt morgen gewoon gewerkt.

Het restaurant in het kamp is de enige plek waar wel een Kerstsfeer is. Dat werd de afgelopen twee weken al beetje bij beetje versierd met kerstverlichting, slingers en zelfs een paar kleine kerstbomen, en gisteren stonden er zelfs aan weerskanten naast de ingang twee Kerstmannen. Die zagen er overigens wel zodanig uit dat ik meteen visioenen kreeg van de Filipijnen waar ze ook gek op dit soort dingen zijn.

Allebei de Kerstmannen, niet levensgroot maar toch zeker een meter hoog, waren voorzien van een saxofoon en een van de twee bewoog zelfs swingend heen en weer op de maat van muziek. Niet helemaal de Kerstsfeer zoals we die in Nederland gewend zijn, maar meer zoals ik al zei die van de Filipijnen en waarschijnlijk ook van de Verenigde Staten waar zulke wanstaltigheden tenslotte hun oorsprong hebben.

Ja, wat zal ik er nog meer van zeggen, kijk zelf maar.

Vandaag was weer een gewone dag want Tweede kerstdag wordt vrijwel nergens gevierd. Vanmorgen bij het ontbijt was de eetzaal dan ook weer helemaal in “normale” staat teruggebracht, alleen hadden ze alle kerstversiering gelaten waar het was en dus had het nog steeds een feestelijk tintje.

Het was alleen bijzonder rustig toen ik aankwam om even over half zes, er waren zegge en schrijven twee mensen die al zaten te eten en voor het buffet was geen rij, sterker nog er was daar niemand.

Je ziet hiernaast een foto van het “warme” gedeelte van het buffet. Hier staan de bakken met worstjes, scrambled eggs, bacon (van rundvlees uiteraard), pap, pannenkoekjes, french toast en noem maar op. Aan het eind rechts loop je de zaal weer in en daar vind je het fruit, brood, broodbeleg en diverse soorten cornflakes, oftewel de “koude” buffetten.

Hier komen we dus drie keer per dag, niet alleen voor het ontbijt maar ook voor de lunch en het diner.

Variatie is er zat want behalve dat er per maaltijd altijd heel veel keus is is er iedere dag ook nog eens een ander menu. Zo is de vrijdagavond “steak night” en de woensdag is “burger night”. Voor mij is de woensdag de vervanger voor de vrijdagavond thuis die traditioneel patat-avond is. De hamburger met patat smaakte vanavond dan ook weer heel best, al denk ik dat ik de volgende shift maar tubes mayonaise mee neem van thuis want wat hier doorgaat voor mayonaise…

Vrijwel iedere ochtend zit ik met hetzelfde clubje aan het ontbijt: Ian uit Schotland die in hetzelfde gebouw werkt als ik en een directe collega van mij is, Haider die uit Bagdad komt en (als hij er is) Paul uit Engeland. Meestal loop ik na het ontbijt met Haider naar kantoor en gedurende de anderhalve kilometer lange wandeling praten we over van alles en nog wat.

Haider heeft ook veel in het buitenland gewerkt en is ook in Nederland geweest. Hij is altijd vol lof over Nederland (wat hij een voorbeeld vindt voor zijn eigen land) en mijn vragen aan hem gaan meestal over het leven in Irak, en met name over de verschillen tussen het noorden en het zuiden in het algemeen en tussen Bagdad en Basrah in het bijzonder.

Vandaag kwam al aan de ontbijttafel het onderweg religie ter sprake, iets waar we normaal gesproken heel voorzichtig mee zijn maar het was Haider zelf die erover begon. Hij is Sjiitisch, net als de meesten hier in het zuiden, maar desondanks moet hij weinig hebben van het fundamentalistische gedachtegoed wat vanuit Iran aan het overwaaien is. Volgens hem is het vroeger zo welvarende Basrah ten onder gegaan aan de religieuze fanatici, en hij ziet met lede ogen aan dat dat steeds meer vaste voet aan de grond aan het krijgen is.

Bagdad is dan ook blijkbaar veel moderner dan Basrah, al geeft hij toe dat er onder de noordelijke Soennieten ook gevaarlijke fanatici zitten en waar IS het bewijs van is. Haider maakt zich er vooral druk over dat er misbruik wordt gemaakt door sommige religieuze leiders van het gebrek aan onderwijs en analfabetisme onder de lagere bevolkingsgroepen om hun visie op het geloof door te drukken en op die manier veel volgelingen te krijgen. De meeste van die volgelingen geloven blindelings wat ze wordt verteld omdat ze niet beter weten.

Haider gaf nog een voorbeeld van hoe het fundamentalisme erin sluipt. Zijn beide zoons zijn gek op schaken, maar toen iemand (puur uit interesse) vroeg aan een van hen of hij van schaken houdt zei Haider’s zoon, “Nee, schaken is haram (slecht)”. Haider vroeg waarom hij dat in vredesnaam had gezegd en zijn zoon antwoordde dat zijn tante dat had gezegd. En die tante bleek het gehoord te hebben van een religieus persoon die dat op tv had gezegd…

En zo is het in Irak al net als overal, een kleine groep malloten krijgt doordat ze de grootste bek hebben veel invloed terwijl de meerderheid het gelaten over zich heen laat komen in de hoop dat het wel overwaait. Volgens Haider gaat dat laatste hier in het zuiden niet gebeuren…

Misschien een beetje een raar onderwerp vandaag maar het is iets wat me wel bezig houdt. Ik verslijt hier namelijk sokken, dat is niet normaal meer, en ik heb ook al een paar schoenen de vuilnisbak in kunnen kieperen. Het merkwaardige hieraan is dat ik normaal gesproken nou niet bepaald bekend sta als iemand die snel schoenen en zelfs sokken verslijt, dus er is hier toch wat bijzonders aan de hand.

En ik denk dat ik weet wat het is. Allereerst loop ik hier veel, alleen al de wandeling naar kantoor en terug is al vier keer anderhalve kilometer op een dag. En die wandeling gaat ook nog een veelal over grind en steentjes, dat zit door het zand en het zit in het asfalt van de geplaveide wegen, en het zijn vaak ook van die kleine scherpe steentjes. Daar zit hem waarschijnlijk de kneep.

Tijdens mijn derde shift heb ik al een paar schoenen weg kunnen gooien waarvan de zolen van zowel de linker als de rechter schoen helemaal door waren. Nou waren het van die goedkope schoenen van zo’n internet aanbiedingen-site maar toch, ik had ze net zes maanden en ik had ze nou ook weer niet dag en dagelijks aangehad. Sokken is nog erger, ik gooi tijdens iedere shift twee tot drie paar sokken weg omdat er gaten in zitten. En voordat mijn moeder een opmerking maakt, mijn nagels zijn wel degelijk kortgeknipt!

De meeste van mijn collega’s hier hebben de oplossing al gevonden zag ik trouwens, die lopen of op van die lompe hoge werkschoenen (veel te warm!) of ze lopen op van die speciale wandelschoenen met verstevigde zolen. Die zien er weliswaar ook niet bepaald elegant uit maar het lijkt de enige oplossing. Ik ga dus als ik terug ben in Nederland maar eens een investering doen, en ook maar weer nieuwe sokken mee de volgende shift. Voor de derde keer al in een paar maanden tijd…

Een andere investering die ik voor hier had gedaan heeft inmiddels zijn geld wel opgebracht. Het winddichte regenjack heb ik iedere dag aan, en vanavond kwam het wel heel goed van pas want het regende tijdens mijn wandeling terug naar het kamp. Ik heb nog even getwijfeld of ik de bus zou nemen maar zo hard regende het nou ook weer niet. En het leek ook wel goed om alvast weer even te wennen, voor als ik straks terug ben in Nederland…

Dat was effe schrikken vanmorgen toen ik wakker werd om vijf uur want ik hoorde regen op het dak kletteren. En slecht weer is geen goed nieuws als je moet vertrekken want de luchthaven van Basrah heeft geen voorzieningen voor vliegverkeer bij slecht weer en dan zouden vluchten weleens kunnen worden gecanceld. Ik hoopte dus maar dat het weerbericht wat ik gistermiddag had gezien gelijk zou krijgen en dat het rond het middaguur droog zou worden.

Daar zag het in eerste instantie niet naar uit. Toen ik naar het restaurant liep voor het ontbijt was de regen afgezwakt tot een mals buitje bij een overigens opvallend milde temperatuur, maar toen ik na het ontbijt weer naar buiten kwam stortregende het. Het was duidelijk, lopen naar kantoor was deze keer geen optie en ik nam dus de bus maar kon niet voorkomen dat ik tijdens de run van honderd meter naar de bushalte aardig nat regende. Aangekomen op kantoor las ik gauw het laatste weerbericht en dat zag er gelukkig gunstig uit, het zou al rond negen uur stoppen met regenen waarna de zon zou doorbreken. Het hield in feite om zeven uur al op met regenen, al bleef het in eerste instantie nog wel bewolkt.

Vroeg in de middag verdween ook de bewolking en tegen de tijd dat we aankwamen op de luchthaven van Basrah was de lucht strakblauw met alleen nog hier en daar wat wolkjes. Na het gebruikelijke spitsroeden lopen bij de security-checks was het inmiddels al bijna vertrektijd dus erg lang hoefde ik niet op de luchthaven rond te hangen. Dat was overigens maar goed ook want de business lounge bleek nog steeds gesloten…

De vlucht naar Dubai vertrok op tijd om kwart over vier en na een kleine anderhalf uur landden we op de luchthaven van Dubai waar het inmiddels donker was, mede door het tijdverschil want in Dubai is het een uur later dan in Basrah.

Met een taxi-limousine van Emirates werd ik naar het door Emirates beschikbare hotel gebracht waar ik kon verblijven tot mijn vervolgvlucht naar Amsterdam zou vertrekken. Dat was deze keer overigens niet het Le Meridien maar het ernaast gelegen Roda Al Bustan Hotel. Op de foto hierboven zie je overigens linksonder de luchthaven van Dubai toen we eroverheen vlogen en het hotel zou daar vlak boven helemaal links nog net zichtbaar moeten zijn. Niet dat ik het zie maar ik weet toevallig dat het daar ligt…

Als ik in het KAZ kamp aankom dan kijk ik altijd even rond om te kijken wat er zoal is veranderd, en meestal is dat vrijwel niks want wat zou er moeten veranderen. Het enige is dat er een nieuw betonnen platform is gebouwd voor een paar grote schotelantennes maar dat was drie maanden geleden al klaar en dat is dus niks nieuws.

De enige verandering is niet meteen zichtbaar, dat is de inrichting van de fitness-ruimte. We hebben natuurlijk al sinds een paar maanden een grotere fitness-ruimte maar er was blijkbaar ook de nodige nieuwe apparatuur besteld en die is nu geplaatst. Blij ben ik er niet mee want een paar van de apparaten van mijn persoonlijke fitness-rondje zijn verdwenen en vervangen door apparaten met totaal andere functies. Er is nu nog meer voor de echte spierbundels en dus minder voor de meer “gewone” fitnessers zoals ik.

Niet echt een verbetering voor mij dis, want ik ben niet van plan om nu ook maar te gaan gewichtheffen of aan rekken hangen om mezelf omhoog te sjorren. Ik moet dus een andere routine gaan verzinnen en ik denk dat ik maar meer ga zwemmen. Dat wil zeggen, als de temperaturen een beetje omhoog gaan want hoewel het zwembad verwarmd is lijkt het me op dit moment nog steeds een kouwe klus. Ik associeer zwemmen nog steeds met een verwarmd binnenbad of met tropische temperaturen…

Ook op het fabrieksterrein is er weinig veranderd maar dat is in feite slecht nieuws. De verbeteringen aan ons gebouw zijn nog niet eens begonnen en ik heb inmiddels gehoord dat de plannen daarvoor misschien wel helemaal worden afgeblazen. Het elektronische beveiligingssysteem wat twee maanden geleden is geïnstalleerd is om onduidelijke redenen weer uitgeschakeld, wat betekent dat ik de tent ’s morgens weer ouderwets met een sleutel moet openen. 

Ook het werk om de gevel, waar voortdurend stukken pleisterwerk afvallen, te restaureren is nog steeds niet gedaan. 

En dan is er natuurlijk het voetpad wat wordt aangelegd om ervoor te zorgen dat we niet meer op de weg zelf hoeven te lopen. Daar waren ze al aan begonnen toen ik hier voor het eerst kwam en het is nog steeds niet klaar. Wat ze precies gedaan hebben de afgelopen vier maanden weet ik niet maar het ziet er nog precies hetzelfde uit als toen ik vorige maand wegging…

Het leek vandaag een rustige dag te worden. Een van mijn Irakese medewerkers had me gisteren al laten weten dat hij vandaag niet zou komen en de andere stuurde vanmorgen een sms-je met dezelfde mededeling. Kon ik op mijn gemak eens het een en ander gaan afhandelen want er lag nogal wat administratief werk wat ik nog moest doen. Met name toen de rest van de wel aanwezige Irakezen om twee uur naar huis was gegaan kon ik lekker relaxed het nodige werk doen terwijl ik naar Greta Van Fleet luisterde op de koptelefoon.

Na het werk wandelde ik terug naar het kamp met de bedoeling snel om te kleden en een paar kilometer te gaan hardlopen in de sportzaal, maar dat liep wat vertraging op. Toen ik voor de deur stond kwam ik namelijk tot ontdekking dat ik mijn sleutel kwijt was. Al mijn zakken nagezocht, mijn rugzak doorgespit, niks te vinden en daar snapte ik op dat moment effe niks van.

Ik liep snel naar de receptie om een reserve-sleutel te vragen en die was er gelukkig, zij het dat het wel de enige nog was dus of ik er zuinig op wilde zijn en liefst de oorspronkelijke sleutel kon gaan zoeken. Nou vermoedde ik wel hoe ik mijn sleutel was kwijtgeraakt, waarschijnlijk was die bij mijn vertrek vanmorgen uit mijn zak gevallen in de gauw voor mijn kamer of anders in het restaurant waar ik mijn jas had uitgedaan. Ik had dus wel een hoopje dat iemand de sleutel zou vinden en naar de receptie brengen.

En jawel, toen ik mijn deur wilde opendoen met de sleutel bleek dat die helemaal niet op slot zat. En op het bureau in mijn kamer lag, inderdaad, mijn sleutel. Iemand had hem dus gevonden, hoogstwaarschijnlijk dus toch in de gang, en die op mijn bureau gelegd. Ik weet namelijk absoluut zeker dat ik wel degelijk mijn kamer op slot had gedaan, en als ik op mijn kamer ben zit de sleutel altijd in het slot en ligt nooit op mijn bureau.

Hoe dan ook, deze gaat in het rijtje van “vliegtuig gemist” en “pas vergeten”…

Het is al weer een paar maanden geleden dat het vijf-jarig bestaan van het bedrijf is gevierd maar er gingen toentertijd geruchten dat al het personeel een cadeau zou krijgen ter gelegenheid van dit jubileum. Er was zelfs sprake van een horloge, maar in hoeverre dat serieus was is niet duidelijk geworden, feit is wel dat er geen cadeau kwam en iedereen was het zowat al vergeten. Van uitstel komt tenslotte afstel, nietwaar.

Tot vandaag, want er werden alsnog cadeautjes uitgedeeld. Niet het verwachte horloge maar een tas met daarin de gebruikelijke saaie snuisterijen: een T-shirt, een baseball-pet, een notitieblok en een mok, en allemaal uiteraard voorzien van een bedrijfslogo met een aanduiding van het vijf-jarig jubileum. Blijkbaar was de fantasie met het niet doorgaan van het horloge meteen uitgeput en is er gekozen voor de makkelijkste weg, of misschien was het weer eens vanwege het beschikbare budget.

Hoe dan ook, een gegeven paard mag je niet in de bek kijken zeggen ze, en het zijn spulletjes die altijd wel van pas komen. Het notitieblok is tenminste al geclaimd door Riet want die heeft er toevallig een nodig. Het T-shirt en de mok kan ik zelf wel gebruiken, dus als er nog iemand een boodschappentas of een pet nodig heeft…

De afgelopen dagen zat de wind in de zuidhoek, en zoals gezegd betekent dat aanvoer van vochtige lucht. We hebben dan ook de nodige regen gehad, met name ’s nachts, maar daar stond tegenover dat er minder wind was en de temperaturen waren een stuk aangenamer dan de dagen daarvoor. Overdag was het de laatste twee dagen wel droog maar omdat het overwegend bewolkt was hebben we de zon niet of nauwelijks gezien.

Gisteren was aan het eind van de middag al te zien dat de wind aan het draaien was. Dat is altijd makkelijk te constateren want we hoeven alleen maar te kijken naar de enorme fakkels op de hoge pijpen waarmee overtollige olieresten worden afgefakkeld. Vanmorgen werd meteen toen ik naar buiten kwam al duidelijk dat het weer een stuk kouder was. En dat was niet alleen vanwege de lage temperatuur maar ook doordat er weer meer wind stond.

De wandeling naar kantoor was daarom weer een kouwe klus, en zelfs tussen de middag was het vervelend fris door de stevige kouwe wind. En het ziet er niet naar uit dat dat veel gaat veranderen als ik het weerbericht voor de komende week bekijk. Alleen de donderdag geeft weer een bewolkte dag aan, en je ziet dan ook meteen dat die bewolking ervoor zorgt dat het ’s nachts een stuk minder hard afkoelt.

Aan het plaatje kunnen jullie mooi zien dat het hier in de woestijn dus ook niet het hele jaar bakoven-temperaturen zijn. Nou ja, in ieder geval is de zon weer terug…

De verkeersveiligheid op het fabrieksterrein is regelmatig in de aandacht. Er is best veel verkeer op de wegen op en rond de fabriek: de pendelbussen, vrachtverkeer, mini-van’s voor personentransport en er karren ook nogal wat pickup’s van het bedrijf rond. Er geldt overal een maximum snelheid van twintig kilometer per uur en daar houdt iedereen zich toch wel aan want als blijkt dat je te hard hebt gereden zijn de consequenties niet mals en zeker niet als je bij een ongeval betrokken bent.

Pas geleden is er op de lange rechte weg langs de fabriek nog een van die mini-van’s tegen een lantaarnpaal gebotst. De paal lag half om en er was verder alleen materiële schade, maar de vraag was hoe het busje op een kaarsrechte weg zodanig opzij kon zwalken dat er een lantaarnpaal werd omgereden. En erger nog, er hadden ook best persoonlijke ongelukken kunnen gebeuren want die lantaarnpaal staat op de strook tussen de weg en het hek waarover personeel (ik ook) heen en weer naar het kamp lopen. De vermoedens zijn dat gebruik van een mobieltje weleens de oorzaak zou kunnen zijn en er is dan ook een onderzoek gaande.

Vanmiddag kwam een van mijn collega’s me roepen, er was een ongeluk gebeurd vlak voor de deur zei hij. Ik liep mee en inderdaad, twee pickup’s waren tegen elkaar gebotst op het kruispunt voor ons gebouw. Het was niet hard gegaan en er was alleen blikschade maar ook hier was de vraag, “Hoe krijg je het voor elkaar?”. Het is notabene weekend, het is juist vandaag hartstikke rustig, en dan toch nog kans zien om op elkaar te knallen. Het schijnt dat ze allebei toeterden en te laat tot de ontdekking kwamen dat geen van beide van plan was te stoppen…

Er was vanmorgen een discussie aan het ontbijt over het onderwerp “Single Digits”. Als je nog maar negen dagen te gaan hebt dan ben je uit de dubbele cijfers en zit je zoals wij dat noemen in de “Single Digits”, oftewel enkele cijfers. Alleen was vanmorgen de vraag: telt je vertrekdag nou ook nog mee in de telling of niet.

Het toeval wil dat ik volgende week woensdag samen met mijn maten Ian en Haider vertrek. Normaal zijn ze altijd een dag eerder dan ik maar omdat ik nu zelf een dag eerder vertrek vanwege een kort zakenbezoek in Dubai zit ik op hetzelfde aftel-schema. Haider en Ian waren het erover eens, vandaag gingen voor ons de “Single Digits” in. Ik was het daar niet mee eens want onze vlucht naar Dubai vertrekt pas om half vijf ’s middags, wat inhoudt dat we ’s morgens nog gewoon naar kantoor gaan en daarom telt voor mij de woensdag ook nog als werkdag mee.

Riet zou waarschijnlijk zeggen dat ik het weer eens van de pessimistische kant bekijk, en misschien heeft ze wel gelijk. Het maakt hoe dan ook op het moment dat ik dit schrijf niet meer uit want deze werkdag zit er inmiddels al op en dat betekent dat morgen de “Single Digits” gelden: ik mag officieel gaan aftellen…

Verder heb ik vanmiddag een gesprek gehad met onze grote baas, de baas van de baas van mijn baas oftewel het hoofd van de afdeling Financiën waartoe om de een of andere reden (historisch gegroeid schijnt) de IT afdeling ook behoort. Het gesprek was onderdeel van de serie gesprekken die de baas met al zijn medewerkers wil voeren over hoe het gaat met het werk en wat de verwachtingen zijn. Het werd al met al eigenlijk best een leuk gesprek, zeker toen hij opmerkte dat ik er in positieve zin niet uitzag als iemand die volgende maand 63 wordt…

Hoewel het vlak naast ons gebouw is gelegen ben ik er nog nooit binnen geweest: het “buurtwinkeltje” op het fabrieksterrein. Het schijnt een soort van supermarktje te zijn (maar dan wel heel klein) en tussen de middag is het ook een soort van snackbar. Ik zie dan tenminste altijd groepjes fabriekspersoneel voor het winkeltje staan en de shoarma schijnt heel best te eten te zijn. Misschien moet ik het toch maar eens proberen.

Het winkeltje zelf zou in Nederland na een bezoek van de Keuringsdienst van Waren zeker weten meteen gesloten worden, en waarschijnlijk zou de gemeente ook een bord “Onbewoonbaar verklaard” op de muur spijkeren. Het is eigenlijk niet meer dan een betonnen omhulsel met wat wrakke ramen en deuren, maar wat de kroon spant is het dak. Ik zag het laatst vanaf onze bovenverdieping, het lijkt erop alsof het bestaat uit ijzeren golfplaten die erop zijn gelegd en die op zijn plaats worden gehouden met stenen, zoals je op deze foto kunt zien:

Vanmorgen tijdens onze wekelijkse team-teleconferentie meldde mijn baas in Dubai dat hij slecht nieuws had, mijn back-to-back Sachin heeft ontslag genomen. Dat kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel want ik wist echt helemaal van niks. Niemand eigenlijk zo bleek, en wat de reden is weet ik op dit moment nog niet, maar wat ik wel weet is dat dit inderdaad slecht nieuws is.

Sachin en ik zijn om en om vier weken “on seat”, en dat betekent dat we deze functie met z’n tweeën het hele jaar rond zonder onderbreking twaalf uur per dag vervullen. Nu wordt die continuïteit onderbroken want Sachin houdt er na zijn komende shift die aanstaande donderdag begint mee op. En dat betekent dat ik er daarna voorlopig alleen voor sta want een opvolger zal niet zo makkelijk te vinden zijn op korte termijn, als er al iemand gevonden kan worden met de juiste ervaring in dit toch wel specialistische werk.

Ik was al bijna klaar met het schrijven van mijn verslag voor Sachin waar hij aanstaande donderdag mee aan de slag kan maar dat krijgt nu natuurlijk een heel andere context. Dingen die we samen aan het plannen waren voor de langere termijn moeten nu worden herzien om te kijken of ze nog realiseerbaar zijn, of dat ik de planning moet gaan aanpassen. En wat er gaat gebeuren na Sachin’s vertrek weet ik natuurlijk nog niet aangezien het nieuws ook bij mijn baas pas net bekend is. Het houdt voorlopig voor de komende maanden waarschijnlijk in dat er in de vier weken dat ik thuis ben niemand hier zal zitten. Wat dat betekent voor het werk en het team is nu nog onduidelijk, feit is dat onze Irakese teamleden weinig zullen kunnen uitvoeren als Sachin of ik er niet zijn.

Het is gelukkig allemaal niet van invloed op mijn terugkeer naar huis deze week, en ook de vier weken erna zijn ingevuld omdat Sachin die shift nog doet, maar ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren als ik terug kom eind maart. Dat wordt afwachten, ik hoor het tegen die tijd wel.